Ο Pablo Hasel, κομμουνιστής μουσικός από την Ισπανία, έκλεισε προσφάτως ένα χρόνο στη φυλακή στην Λέιδα στην Καταλονία. Η περίπτωσή του συνιστά το πιο ακραίο ίσως περιστατικό λογοκρισίας που αντιμετωπίζει καλλιτέχνης σε δυτική χώρα τα τελευταία χρόνια. Αναδημοσιεύουμε την τελευταία του συνέντευξη, όπου αναφέρεται στην περίπτωση καταστολής και προσπάθειας φίμωσής του, στις συνθήκες εγκλεισμού στην εποχή της πανδημίας και γενικά την πολιτική κατάσταση.
Για ακόμα μια φορά στέλνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγωνιστή Pablo Hasel και ευχόμαστε ολόψυχα να συνεχίσει να χτυπά με την τέχνη του την αστική τάξη.
***
Συνέντευξη έφ όλης της ύλης μετά από έναν χρόνο πίσω από τα κελιά της Ισπανίας
- Πριν από λίγες μέρες σου ήρθε ξανά καταδικαστική απόφαση. Πώς το πήρες; Τι πιστεύεις για το γεγονός πως σε καταδικάζουν ξανά και ξανά; Είναι προφανές ότι η ελευθερία της έκφρασης όλο και αποδυναμώνεται, και αν αυτό συμβαίνει με την αυτοαποκαλούμενη «πιο προοδευτική κυβέρνηση στην ιστορία» πού πιστεύεις πως θα καταλήξει με αυτόν τον ρυθμό;
Αυτή η νέα ποινή ήρθε επειδή κατήγγειλα στα κοινωνικά δίκτυά μια δίκη-φάρσα που συγκάλυψε την αστυνομική βία, αυτό δείχνει για άλλη μια φορά την απουσία των θεμελιωδών ελευθεριών που υπάρχουν. Με καταδικάζουν ξανά επειδή είπα στην κυριολεξία αντικειμενικά γεγονότα. Κοινοποίησα τις φωτογραφίες που ανέβασε ο ψευδομάρτυρας της αστυνομίας στα δικά του κοινωνικά δίκτυά ποζάροντας με αυτόματα όπλα και καλώντας σε φασιστική βία. Όμως το έγκλημα μου ήταν πως κατήγγειλα τη μαφία τους και έτσι με την καταδίκη μου κατάφεραν να την γλυτώσουν και από τις κατηγορίες για τους βάναυσους ξυλοδαρμούς που έδωσαν σε έναν σύντροφο μου επειδή αφισοκόλλησε υπέρ του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, αυτός ο ασφαλίτης της αστυνομίας ήρθε να μου επιτεθεί στο σπίτι μου και μερικές μέρες αργότερα έστρεψε το όπλο του σε δύο σύντροφος μου. Νομίζω πως είναι προφανές ποιοι του δώσανε τη διεύθυνσή του σπιτιού μου.
Έχω διοχετεύσει πολύ οργή και αγανάκτηση και προσπαθώ να στρέψω την καταπίεση εναντίον αυτών που την ασκούν. Αυτές οι πεποιθήσεις είναι αναγκαίες για να αποκαλυφθούν περαιτέρω οι καταπιεστές και να αποδυναμωθούν, πρέπει να τους στερηθεί η όποια λαϊκή υποστήριξη. Για να το πετύχουμε αυτό είναι επιτακτικό να διαδώσουμε τις πάσης φύσεως αδικήματα τους και να οργανώσουμε αντικατασταλτικό αγώνα. Έχω μάθει να δέχομαι με καλύτερο τρόπο τα χτυπήματα και θα εκμεταλλευτώ τα χρόνια στη φυλακή για να συγκροτηθώ και να συνεχίσω να συνεισφέρω στον σκοπό.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων θα τους αποτρέψουν από το να πετύχουν τον δίκο τους σκοπό με την απάνθρωπη σκληρότητα που δείχνουν εναντίον όσων από εμάς δεν λυγίζουμε. Το ότι συνεχίζουν να μου προσθέτουν ποινές υπογραμμίζει την προσπάθεια του κράτους να με κρατήσει απήχθη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σαν παραδειγματική τιμωρία προς τον κόσμο, επειδή πολέμησα στα χαρακώματα της επαναστατικής τέχνης και στρατεύτηκα σε πολλαπλά μέτωπα. Τους ενοχλεί ιδιαίτερα που είμαι γνωστός και με την φωνή μου κατήγγειλα τις θηριωδίες του κράτους, που πρόβαλα την αλληλεγγύη και στην οργάνωση. Ας το συνεχίσουν όμως, γιατί με αυτό το κυνηγητό το μόνο που καταφέρνουν είναι να δίνουν περισσότερο φως στην υπόθεση.
Όσο για το τι συμβαίνει με την λεγόμενη «προοδευτική κυβέρνηση», είναι αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι το καθεστώς δεν χρειάζεται μια κυβέρνηση του PP και του Vox για να συνεχίσει να επιβάλλει κατασταλτικούς νόμους και να εμβαθύνει τον περιορισμό των ελευθεριών. Επιπλέον: συμφέρει ακόμα πιο πολύ την ολιγαρχία που κατέχει την αληθινή εξουσία και την οποία υπηρετούν πιστά, να εφαρμόζεται η καταπίεση με αυτόν τον τρόπο όπως και οι υπόλοιπες αντιλαϊκές πολιτικές αυτής της κυβέρνησης γιατί προκαλούν λιγότερες διαμαρτυρίες.
- Η πανδημία, Covid-19, πώς επηρεάζει όσους από εσάς είστε στη φυλακή; Σου κόβουν τα δικαιώματα; Πώς είσαι στην υγεία σου;
Πρόσφατα ήμασταν περιορισμένοι στα κελιά. Δύο εβδομάδες για τους αρνητικούς και τρεις για τα θετικά κρούσματα. Βγαίνοντας μόνο κάθε δεύτερη μέρα για να κάνουμε ένα γρήγορο ντους και να κάνουμε ένα σύντομο τηλεφώνημα. Αυτή η δυσβάστακτη κατάσταση προκάλεσε κρίσεις πανικού σε αρκετούς κρατούμενους οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με απειλές, απαγορεύσεις εξόδου στο αίθριο για να πάρουν λίγο καθαρό αέρα όπως επίμονα ζητούσαν και με περισσότερα φάρμακα. Στη συνέχεια καθυστέρησαν τις άδειες τους και έδιωξαν ανθρώπους από τις μονάδες τους ενώ αρκετοί κρατούμενοι είχαν συγκρούσεις με δεσμοφύλακες λόγω των απάνθρωπων συνθηκών καθώς και για την παράλογη αντιμετώπιση που είχαν τα αρνητικά κρούσματα.
Αρκετοί δεσμοφύλακες αν και συμφωνούσαν μαζί μας μας είπαν ότι πρέπει να συμμορφωθούν με τις «ιατρικές εντολές». Υπάρχουν πολλοί κρατούμενοι με σοβαρά προβλήματα εξάρτησης και ψυχικής υγείας για τους οποίους αυτή η κατάσταση ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Όλα αυτά ενώ η υποκριτική καταλανική κυβέρνηση μιλάει συνέχεια για την «ανησυχία της ψυχικής υγείας στον πληθυσμό των φυλακών». Συνεχίζουν να μειώνουν τον χρόνο των επισκέψεών με το πρόσχημα του ιού λες και το να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί με τους ανθρώπους μας θα αυξήσει τον κίνδυνο μετάδοσης πόσο μάλλον όταν συνήθως βρίσκεται ένα μεγάλο γυαλί ανάμεσα μας. Συν του ότι έχουν μειωθεί πολλές επισκέψεις αφού τις χάσαμε λόγω της καραντίνας.
Όσο για την υγεία μου, βγήκα αρνητικός στον Covid, αλλά είχα κολλήσει έναν στομαχικό ιό που με πονούσε απίστευτα γιατί το φαγητό που μας δίνουν είναι απαίσιο. Κατά τα άλλα, αθλούμαι πολύ οπότε από αυτή την άποψη είμαι καλά.
- Ένα χρόνο φυλάκιση υποθέτω πως έχεις αναλύσει περισσότερο από μία φορά για το τι συμβαίνει στο Ισπανικό Κράτος, στην Καταλονία και στις άλλες πόλεις. Πώς παρατηρείς την πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα;
Αυτή η ερώτηση θα μπορούσε να γεμίσει πολλές σελίδες, αλλά θα προσπαθήσω να τα συνοψίσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Παρά τα όσα γίνονται σε όλους τους τομείς της ζωής, βιώνουμε μια περίοδο μεγάλης αποστράτευσης. Αυτό είναι το προφανές, αυτό όμως που δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο για πολλούς, είναι οι αιτίες για τις οποίες αυτό συμβαίνει. Μία από αυτές είναι αυτό που προανέφερα για τις συνθήκες που προκαλεί αυτή η κυβέρνηση που τις αμφισβητεί, παρά την αντικειμενικότητα τους: μεγαλύτερη μιζέρια, αυξημένες τιμές, υπερεκμετάλλευση, καταστολή κ.λπ. Πολλά κοινωνικά κινήματα είναι συνένοχα σε πολύ σοβαρές παραβιάσεις των δικαιωμάτων και ελευθεριών που μόνο με το PP στην εξουσία οδηγόντουσαν να οργανώσουν διαμαρτυρίες. Έχουν πέσει στην παγίδα να καταπιούν ένα υποτιθέμενο «μικρότερο κακό». Που αυτό το μικρότερο κακό δεν συμβαίνει καν και αυτό επειδή κανείς δεν αποστρατεύει περισσότερο από την ψεύτικη αριστερά.
Αλλά, ακόμα κι αν ήταν πραγματικά ένα «μικρότερο κακό», είναι απαράδεκτο να μας λένε ότι πρέπει να αρκεστούμε στην αποδοχή ενός κακού. Είναι σαν να λες ότι πρέπει να ανέχεσαι και μάλιστα να υποστηρίζεις τον κακοποίητη που σε χτυπάει λιγότερο. Ένα μεγάλο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έχει παραλύσει από ένα είδος συνδρόμου της Στοκχόλμης που την έχει μουδιάσει ιδιαίτερα. Συμπεριφέρονται λες και η κυβέρνηση έχει βελτιώσει έστω και στο ελάχιστο τις ζωές των εκατομμυρίων και, λες και η κατάσταση δεν είναι αρκετά σοβαρή σε όλους τους τομείς. Πώς να μην γίνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα όταν αυτές οι πολιτικές επιβάλλονται στο όνομα της αριστεράς, του αντιφασισμού ή του προοδευτισμού!
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που έχει αυξήσει και αυξάνει την αποστράτευση είναι η πανδημία. Όταν ακριβώς η εγκληματική της διαχείριση έπρεπε να είχε προκαλέσει ταραχές. Πολλοί περιορισμοί έχουν χρησιμοποιηθεί για την απαγόρευση διαδηλώσεων ενώ επιτρέπονται κάθε άλλου είδους μαζώξεις. Αυτή η μεγάλη εκστρατεία φόβου έχει ως στόχο τον μεγαλύτερο έλεγχο στον πληθυσμό με κάθε τρόπο.
Το ότι αυτά δεν γίνονται για την υγεία μας είναι προφανές αν δει κανείς σε πιά κατάσταση ακόμη και εν μέσω της πανδημίας έχουν την Υγειονομική Υπηρεσία και τους εργαζόμενους τους, σε απάνθρωπες συνθήκες εργασίας η πώς η κρατική βοήθεια ήταν αμελητέα παρά την αυξανόμενη φτώχεια. Η αστυνομοκρατία στους δρόμους ή η κανονικοποίηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας είναι επίσης μέρος του ψυχολογικού πολέμου για να κρατηθεί ο λαός υποταγμένος. Κάτι που τους βολεύει όταν οι επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης είναι τόσο μεγάλη. Επίσης χρησιμοποιούν την πανδημία κατηγορώντας την για την καπιταλιστική κρίση. Η κυβέρνηση που καυχιέται πως «δεν άφησε κανέναν πίσω» ενήργησε στην πανδημία μόνο στην υπηρεσία των μονοπωλίων. Είναι επίσης ντροπή που μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν έχει δώσει καμία έμφαση στην καταγγελία όλων αυτών.
Ένα άλλο βασικό κλειδί από το οποίο εξαρτάται η αποτελεσματικότητα των κινητοποιήσεων είναι η έκβαση σε σχέση με την αδυναμία του επαναστατικού κινήματος. Έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος, αλλά πρέπει να γίνει πολλή δουλειά για την ενίσχυση της οργανωμένης πάλης και της συγκρότησης του επιπέδου της συνείδησης των μαζών. Υπάρχουν πολύ ευνοϊκές συνθήκες για να αναπτυχθούν αγώνες, αλλά χρειάζεται καθοδήγηση και να εκμεταλλευτούμε την τεράστια λαϊκή αγανάκτηση.
Οι εργατικές αντιστάσεις αυξάνονται σταδιακά αν και τα θεσμικά συνδικάτα εξακολουθούν να συγκρατούν την πλειοψηφικά την κυριαρχία. Για το θέμα της επιβίωσης και για το έργο του επαναστατικού κινήματος σίγουρα θα υπάρξει σύντομα ένας ισχυρός κύκλος αγώνων που θα κάνει ένα ποιοτικό άλμα. Πέρα από το να επισημάνουμε το λάθος των κομμάτων, των χειραγωγικών μέσων και των συνδικάτων που το επιβραδύνουν, πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική για να επιταχύνουμε αυτή τη διαδικασία. Πρέπει να έχουμε επίγνωση του ιστορικού πλαισίου και να ενεργούμε αναλόγως γιατί τώρα που οι μάζες είναι πιο δεκτικές δεν μπορούμε να χάσουμε αυτή την ευκαιρία, επισημαίνοντας δυνατά και καθαρά ποιοι είναι οι εχθροί του λαού και οργανώνοντας την αντίσταση.
Οι δειλές μας εκτιμήσεις που αργότερα μετατράπηκαν σε σιδερένιες βεβαιότητες, εξήγησαν ότι οι εργασιακές μεταρρυθμίσεις του PP και του PSOE δεν θα αντιστραφούν. Ό,τι δεν θα καταργούσαν τον νόμο φίμωτρο και τα άρθρα του Ποινικού Κώδικα, τα οποία συνεχίζουν να αποτελούν τη βάση καταστολής σε όσους τους κάνουν να νιώθουν άβολα ή δεν πάνε με τα δικά τους νερά. Πως ο κόσμος θα συνεχίσει να τους γυρνάει την πλάτη επειδή το Ελάχιστο Ζωτικό Εισόδημα λαμβάνεται μόνο από ένα μικρό μέρος των ανθρώπων που ζουν στη φτώχεια… Μας εξαπατούν οι ισπανικές κυβερνήσεις; Ζούμε σε ένα παρατεταμένο ψέμα που γλυκαίνει με το πολιτικό μάρκετινγκ και την υποστήριξη των ΜΜΕ; Τι να κάνουμε; τι πρέπει να κάνει η εργατική τάξη μπροστά σε αυτή την εξαπάτηση και μπροστά στην υποταγή των κυβερνήσεων, στην οικονομική ελίτ; Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι ο όμιλος EH Bildu και το ERC υποστηρίζουν την ισπανική κυβέρνηση σαν μπλοκ υπέρ των προϋπολογισμών, των περικοπών, των αυξήσεων των συντάξεων... δεν είναι αξιόπιστοι;
Οι μάζες μαθαίνουν από την εμπειρία και αυτή η ψυχαναγκαστική κυβέρνηση που λέει ψέματα έχει χάσει την λαϊκή στήριξη. Αλλά δεν είναι κάτι μηχανικό και ευρύτερα κομμάτια εξακολουθούν να τους υποστηρίζουν παρά το γεγονός ότι έχουν αθετήσει αμέτρητες υποσχέσεις. Αυτό συνδέεται με αυτό που ανέφερα προηγουμένως: η αδυναμίες του επαναστατικού κινήματος εμποδίζουν την αύξηση της επιρροής του. Χωρίς να ξεχνάμε όμως ότι τα μεγάλα ΜΜΕ του καθεστώτος -και πολλά μικρότερα-, καταναλώνονται καθημερινά από πολλά εκατομμύρια κόσμου.
Δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε την κολοσσιαία ζημιά που προκαλούν και την αξιοπιστία που εξακολουθούν έχουν από πλατιές μάζες. Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να αυξήσουμε τη διάδοση των καταγγελιών για αυτά και την πραγματικότητα που κρύβουν. Συχνά η διάδοση δεν ξεπερνά τους μικρούς κύκλους μας ενώ γνωρίζουμε ήδη τι συμβαίνει και γιατί. Όμως αυτό το προφανές γεγονός, ότι τα ΜΜΕ είναι μισθοφόροι μεγάλων εταιρειών είναι άγνωστο σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Δεν μπορούμε να θεωρούμε δεδομένα πράγματα που δεν είναι καθόλου ξεκάθαρα για πολλούς. Ο σεχταρισμός που συμβαδίζει με τον υποκειμενισμό επιβραδύνει πολύ την ανάπτυξη της συνείδησης. Αντιμέτωποι με τις κυβερνήσεις-μαριονέτες των οικονομικών ελίτ, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το να οργανωθούμε έξω από το γήπεδο που ελέγχουν. Στις γειτονιές, στα εργοστάσια και στα κέντρα εργασίας και παιδείας για να βγει ο αγώνας στους δρόμους και να μπορέσει να κατακτήσει νέες βελτιώσεις, χωρίς να παραλείπουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αλλαγή καθεστώτος δηλαδή να πάρουμε την εξουσία. Αυτό είναι αδύνατο βραχυπρόθεσμα και με εκλογικά μέσα αφού υπερασπίζονται τη δικτατορία τους με ένοπλη δύναμη. Το ερώτημα είναι πώς οργανώνουμε την πραγματική επανάσταση.
Φυσικά, δεν μπορεί να υπάρξει σεβασμός της νομιμότητας τους και της παρανομίας τους, η καταδίκη μεθόδων αγώνα ούτε μπορούμε να υποστηρίξουμε διεφθαρμένα κόμματα και συνδικάτα που συμφωνούν με την καταπάτηση της αξιοπρέπειας στις ζωές μας , ποινικοποιώντας παράλληλα την αντίσταση που μάχεται γι' αυτές. Θα γίνει απομονώνοντας όλους αυτούς του παράγοντες που συνεργάζονται με το καθεστώς και χτίζοντας την λαϊκή μας οργάνωση. Ως κομμουνιστής, όπως είναι λογικό, πιστεύω στον θεμελιώδη ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος ως πρωτοπορία.
Όσο για το ERC και το Bildu… Τα γεγονότα τους αποκαλύπτουν. Είναι αστείο να μιλάνε για την ανεξαρτησία και να υποστηρίζουν ταυτόχρονα την κυβέρνηση του καθεστώτος δίνοντάς του σταθερή στήριξη και το γεγονός ότι κατέστειλε βάναυσα το κίνημα της ανεξαρτησίας. Είναι εμφανές. Ρίχνοντας μια ματιά στους τεράστιους μισθούς τους φτάνει σαν απάντηση στο γιατί ούτε σε κοινωνικό ούτε σε εθνικό επίπεδο πρόκειται να αντιμετωπίσουν το καθεστώς. Ζουν σαν αστοί και υπηρετούν την αστική τάξη. Για το λόγο αυτό, στην Καταλονία δεν αποκαλούνται ανεξάρτητοι, αλλά processistes.
Η Bildu έχει φτάσει ακόμη και στο σημείο να καταδικάζει τα γκράφιτι κατά της εξόντωσης πολιτικών κρατουμένων στα κεντρικά γραφεία του PSOE. Το ξέπλυμα των καταπιεστών και η καταδίκη τους για τους επαναστάτες τους τοποθετεί ξεκάθαρα στην αντεπανάσταση.
Όπως το Unita Podemos (UP)-PSOE, χρησιμοποιούν τον μπαμπούλα του Vox για να μην να χάσουν ψήφους βλέποντας πώς δεν έχουν τίποτα άξιο να προσφέρουν. Ένα μεγάλο μέρος, αντί να ψηφίσει ένα κόμμα, ψηφίζει το ενά κόμμα εναντίον ενός άλλου. Μπροστά σε ένα τέτοιο σενάριο, πρέπει να επιμείνουμε ότι όλοι καταλήγουν να υποστηρίζουν το καθεστώς, διαιωνίζοντας την ίδιο μοτίβο. Το ότι η «αριστερά» του κεφαλαίου εκπληρώνει τον ρόλο της και ευνοείται όταν δεν υπάρχουν η αποτρέπονται οι ισχυρές εκρήξεις στους δρόμους.
- Μετά την αποχώρηση του Πάμπλο Ιγκλέσιας από την ισπανική κυβέρνηση, ανέλαβε η Γιολάντα Ντίαθ. Μερικές φορές δηλώνει κομμουνίστρια, άλλες σοσιαλδημοκράτης, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι έχει συμφωνήσει με επιχειρηματίες να μην καταργηθούν αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, όπως κάναν και τα συνδικάτα τους CCOO και το UGT. Πώς θα ορίζατε αυτή την δράση της αλλά και άλλες, τελικά, το να δίνεις φτερά στα αφεντικά σημαίνει πως τα κόβεις από την εργατική τάξη;
Το ερώτημα δεν είναι τι δηλώνει, είναι τι αποδεικνύουν τα γεγονότα. Η εκλογική της δύναμη διατηρείται γιατί, εκτός των άλλων, πολλοί κρίνουν τις ομιλίες της και όχι τις πράξεις της. Αν αυτοί οι πολιτικοί έλεγαν την αλήθεια, μόνο η καπιταλιστική μειοψηφία και άλλοι τέσσερις θα τους ψήφιζαν!
Το UP είναι στα δεξιά πολλών Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών. Η Yolanda Díez είναι πιστή μαθήτρια του Carrillo και της επιχείρησης μάρκετινγκ για την πώληση υπερεκμετάλλευσης με έναν πιο επικαλυμμένο τρόπο. Η απόλυτη έλλειψη ενδοιασμού της συνοψίζεται όταν καυχιέται ότι «έχει τερματίσει την εργασιακή ανασφάλεια». Έχουν μάθει καλά. Ναι, το να δίνεις φτερά στους PODEMOS σημαίνει να τα δίνεις και στα αφεντικά και, επομένως, είναι το αντίθετο από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η Yolanda Díaz προέρχεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ισπανίας και ζητά την απελευθέρωση των Κουβανών «πολιτικών κρατουμένων», ενώ διευκολύνει το αγαπημένο της Βασίλειο να μας κρατάει στη φυλακή εμάς που έχουμε υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που μας παίρνουν.
Θα πληρώνουμε για πολύ καιρό όλη τη ζημιά που έχουν κάνει κάνει οι UPodemos ηρεμώντας τους δρόμους με ψεύτικες υποσχέσεις και ξεπλένοντας το καθεστώς. Αλλά για να μειώσουμε τις τρομερές αυτές συνέπειες, πρέπει να αναδείξουμε ότι κάνουν και δεν κάνουν ώστε να χάσουν όσο το δυνατόν περισσότερη επιρροή.
- Τι γνώμη έχετε για την καταλανική κυβέρνηση; Πιστεύετε ότι η ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Καταλονίας είναι πιο κοντά ή πιο μακριά, επειδή φαίνεται ότι έχει τεθεί σε χειμερία νάρκη αυτή τη ζήτηση. Το ERC προδίδει τους Καταλανούς; Και τι κάνουν τα άλλα κόμματα στην Καταλονία;
Η καταλανική κυβέρνηση έχει δώσει αμέτρητα δείγματα εκπροσώπησης της πιο υποχωρητικής, ψεύτικης και αξιολύπητης αυτονομίας. Δεν θα υπάρξει πραγματική αντιπαράθεση με το καθεστώς στα χέρια τους. Κάτι που στην Καταλονία έχει γίνει αρκετά ξεκάθαρο όπως αποδεικνύεται από τις 600.000 ψήφους που έχασαν οι "ανεξάρτητοι" στην τελευταία περιφερειακή εκλογική φάρσα. Το ότι ακόμη και οι πρώην κρατούμενοι των procés claudicators αποδοκιμάστηκαν στη διαδήλωση που διοργάνωσε η ANC λέει επίσης πολλά. Τόσο πολύ, που ήρθαν με συνοδούς μπράβους, αμήχανοι με τα πολυάριθμα πανό και συνθήματα εναντίων τους. Και ότι το πιο μαχητικό κίνημα ανεξαρτησίας δεν βρισκόταν καν εκεί.
Ο θρασύς συνεργατισμός με το καθεστώς δεν τελειώνει στο ERC, το οποίο συνήθως είναι ότι πιο ηττοπαθές και έχει πυροσβεστική ρητορική. Ο Junts έχει επίσης ποινικοποιήσει και καταστείλει το αληθινό κίνημα της ανεξαρτησίας. Δεν προωθεί καμία ανυπακοή, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Εκπληρώνουν τον αποστρατευτικό ρόλο που ασκεί περισσότερο το UPodemos σε άλλες περιοχές.
Το ότι το CUP υποστηρίζει αυτήν την κυβέρνηση είναι ατυχές. Διότι εκτός από την κακομεταχείριση του εθνικού αγώνα, επιβάλλουν κάθε είδους πολιτικές κατά της εργατικής τάξης και των λαϊκών δικαιωμάτων. Επομένως, ούτε το CUP χρησιμεύει για την προώθηση της αντιπαράθεσης με το Κράτος, όσο κι αν ο εκπρόσωπός του Κάρλες Ριέρα λέει ότι «χρειάζεται λαϊκή εξέγερση». Οι αληθινές προθέσεις τους τους φάνηκαν όταν μετά τη νίκη του δημοψηφίσματος δεν κάλεσαν να το υπερασπιστούν στους δρόμους, ήταν δηλαδή συνένοχοι στην απάτη της Κυβέρνησης. Είναι άκρως θεσμοθετημένοι και είναι ξεκάθαρο ότι δεν αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για το κράτος. Μου προκαλεί μεγάλη δυσαρέσκεια που στις βάσεις της αριστεράς υπάρχει συμπάθεια στους "ανεξάρτητους" μετά από όλα αυτά, γιατί σε αυτήν υπάρχουν πραγματικοί αγωνιστές που προσπαθούν να προωθήσουν επαναστατικούς αγώνες.
Εμφανίζονται ομάδες με ενδιαφέρουσες θέσεις που οργανώνονται έξω από αυτά τα κόμματα, γιατί γνωρίζουν ότι στην Καταλονία υπάρχει μια πολύ μαζική απόρριψη του καθεστώτος. Υπάρχει μεγάλη επιθυμία για αγώνα στην πόλη, υπάρχει έλλειψη οργάνωσης και συνεπής ηγεσίας. Η υποστήριξη για τους "ανεξάρτους" έχει μειωθεί όχι ο αγώνας για ανεξαρτησία. Επιπλέον, οι αδιάκοπες επιθέσεις του κράτους θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Δεν θα υπάρχει πλέον συμφιλίωση με το καθεστώς όσο κι αν προσπαθούν οι "ανεξαρτητοι" να ηρεμήσουν τα πράγματα. Είναι η «ηρεμία» που προηγείται της καταιγίδας, καθώς θα υπάρξουν ισχυρότεροι κραδασμοί για ό,τι μαθευτεί. Πολλοί άνθρωποι δεν είναι πλέον πρόθυμοι να κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια ενώ τους ξυλοκοπούν. Θα δούμε αν μπροστά στην αυξανόμενη λαϊκή πίεση τους "ανεξάρτητους" να προχωρούν λίγο ώστε να μην ξεπεραστεί το ποσοστό της αποχής του 50% και να μην απομονωθούν . Ας μην ξεχνάμε ότι αν επιτεύχθηκε το δημοψήφισμα που ήθελαν να αποφύγουν, ήταν λόγω της λαϊκής πίεσης. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι για αυτό μπορούν να κάνουν μερικά βήματα προς τα μπρος αλλά ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν μέχρι το τέλος.
Οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης δεν πρέπει ηγούνται του κινήματος. Μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε την ελευθερία ως έθνος και ως τάξη.
Πιστεύω ότι ο φασισμός δεν περιορίζεται σε κόμματα όπως το PP, το Vox και μικρές ναζιστικές ή φαλαγγιστικές ομάδες. Ο φασισμός ως μορφή κυριαρχίας της αστικής τάξης μέσω του Κράτους της, μπορεί να είναι ανοιχτός ή κρυφός. Δεν θα υπάρξει ρήξη με αυτόν και απλώς θα μεταρρυθμίζεται για να προσαρμοστεί στην εποχή μας και ακόμα και αυτό γίνεται λόγω των σκληρών αγώνων στους δρόμους και της διεθνούς πίεσης. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να εξαπατούσαν καλύτερα τις μάζες και να κάνουν κάποιες παραχωρήσεις ώστε να καθυστερήσουν μια πιθανή λαϊκή εξέγερση. Ενσωματώνουν την εξημερωμένη «αριστερά» στο καθεστώς τους ως ένα από τα στηρίγματα τους για να συντηρηθούν, διευκόλυναν τους ενόχους για να τους αφήσουν ατιμώρητους και συσσωρεύουν ακόμη μεγαλύτερο κεφάλαιο. Με τη συνενοχή τους δολοφόνησαν, φυλάκισαν και βασάνισαν χιλιάδες και χιλιάδες συνεπείς αντιφασίστες.
Ο στρατός τους, τα δικαστήρια τους, η μοναρχία τους, τα κατασταλτικά τους σώματα κ.λπ. βρίσκονταν και βρίσκονται στα χέρια φασιστών που παραβιάζουν συστηματικά τις ελάχιστες ελευθερίες του λαού με τον τρόμο. Νομίζω ότι είναι σκόπιμο να χαρακτηριστεί το καθεστώς σαν φασιστικό. Ο κατάλογος των παράνομων αντιφασιστικών κομμάτων και οργανώσεων δεν έχει τελειωμό και οι φυλακές που είναι γεμάτες αντιφασίστες πολιτικούς κρατούμενους το επιβεβαιώνουν.
Το ότι οι αγωνιστές του PCE(r) (ΚKIσπανιας (ανασυγκροτημένο) καταδικάζονται σε πολυετή κάθειρξη για υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών ανθρώπων, μας θυμίζει το επίπεδο των πολιτικών ελευθεριών του κράτους. Ούτε ο κομμουνιστής ηγέτης Ντιμιτρόφ δεν πέρασε τόσο χρόνο φυλακισμένος από τους Ναζί όσο ο Manuel Pérez Martínez (σύντροφος Arenas) από το σημερινό καθεστώς που θέλει να τον εξοντώσει στη φυλακή και αυτό είναι κάτι που δεν χωράει αμφισβήτησης.
Στην Χώρα των Βάσκων ξέρετε πολύ καλά -αν και τώρα κάποιοι «εθνικιστές» θέλουν να ξεχαστεί- ότι οι κυβερνήσεις του PSOE τρομοκρατούσαν περισσότερο από αυτές του PP. Είναι σημαντικό να το θυμόμαστε γιατί αρκετοί φαίνεται να πιστεύουν ότι μόνο το PP έχει σκληρύνει την καταστολή και τον βρόμικο πόλεμο. Οι ομιλίες και οι ενέργειες του Vox είναι επικίνδυνες, αλλά δεν είναι κάτι καινούργιο. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι Unita Podemos (UP) κάλεσαν σε ανοχή σε όλα αυτά ενώ έχει καταστέλλει αντιφασίστες, η κυβέρνησή αυτή υποστηρίζει ακόμη και τις ναζιστικές διαδηλώσεις. Αυτοί είναι που τους έχουν δώσει αέρα στα πανιά , γιατί με τις πολιτικές της μιζέριας τους καταφέρνουν να τους κάνουν να κερδίσουν υποστήριξη χειραγωγώντας. Επομένως ας μην έρθουν πάλι σε εμάς με ιστορίες ότι τους πολεμούν. Τα σκατά δεν καθαρίζονται με σκατά. Το Vox είναι ο μπαλαντέρ που χρησιμοποιείται για να αποσπάσει την προσοχή και να περιορίσει την κριτική σε αυτούς. Συνδέοντας το με το ιδεολόγιμα της «μετάβασης στη δημοκρατία», χρησιμοποιούν τον φόβο για κάτι υποτιθέμενα χειρότερο για να εξαπλωθεί ο κομφορμισμός. Πιστεύω πώς η φασιστική ολιγαρχία είναι ικανοποιημένη με αυτή την κυβέρνηση και πώς δεν χρειάζονται το PP-Vox για να αυξήσουν την καταστολή και να επιδεινώσουν τις συνθήκες διαβίωσης.
Όσο για το τι πρέπει να κάνουμε για την καταπολέμηση του φασισμού και των συνεργατών του, πιστεύω ότι ένα από τα πιο επείγοντα καθήκοντα, εκτός από την ενίσχυση της οργανωμένης πάλης είναι να διαφωτίσουμε τις μάζες γιατί μεγάλο κομμάτι τους είναι αντίθετες με τα συμφέροντά μας και τις χρειαζόμαστε για να κατακτήσουμε ένα κράτος όπου έχοντας την εξουσία τότε τα δικαιώματα και οι ελευθερίες μας θα είναι εγγυημένα. Για αυτό χρειάζεται πολλή δουλειά και να βγούμε από τη «ζώνη άνεσης» ή την «πολιτική μας γειτονιά». Τα κόμματα του καθεστώτος όχι μόνο κερδίζουν υποστήριξη μέσω των ΜΜΕ τους, κάνουν και εκστρατείες στους δρόμους, στην ύπαιθρο κ.λπ.
Τέλος, όπως είπε ο ποιητής και κομμουνιστής αντάρτης Roque Dalton: «Μην ξεχνάτε πως ο λιγότερο φασίστας των φασιστών παραμένει φασίστας».
Δεν μπορεί να πει κανείς πως υπάρχουν δημοκρατικές ελευθερίες ενώ ταυτόχρονα οι φυλακές είναι γεμάτες από εμάς που αγωνιζόμαστε. Το αίτημα για Ολική Αμνηστία, που εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα, είναι επιτακτικό να είναι παρόν στο λαϊκό κίνημα. Σήμερα, μεγάλα τμήματα των μαζών απορρίπτουν τους εκπροσώπους του καθεστώτος. Ωστόσο το γίνεται στις φυλακές και τι κάνουμε όσοι είμαστε φυλακισμένοι για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειάς μας, είναι πολύ λιγότερο διαδεδομένο. Για να δυναμώσει περισσότερο η αλληλεγγύη είναι σημαντικό να γίνει γνωστό. Διαφορετικά, φαινόμαστε σαν κάτι μακρινό, που δεν τους αγγίζει.
Επίσης ο λόγος που το κράτος καταβάλλει τόση προσπάθεια για να παραποιήσει και να κρύψει εμάς τους πολιτικούς κρατούμενους, είναι γιατί, μεταξύ άλλων, γνωρίζει ότι αφαιρεί τη μάσκα της ψεύτικης δημοκρατίας του. Ο αγώνας για να μπει ένα τέλος σε αυτό το σύστημα δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτόν τον σκοπό, όπως υποστηρίζουν οι οργανώσεις που ξεπλένουν το καθεστώς κρύβοντάς μας και μάλιστα συκοφαντώντας μας, βοηθώντας έτσι τους καταπιεστές.
Το Λαϊκό Μέτωπο ενάντια στο οποίο ο φασισμός εκτέλεσε γενοκτονικό πραξικόπημα, ενώθηκε γύρω από θεμελιώδη σημεία όπως η Ολική Αμνηστία και η ενότητα κατέστησε δυνατή χάρης την κατάκτησή αυτών των σημείων. Ένα μέτωπο που, (σε αντίθεση με αυτά τα εμετικά που ισχυρίζονται το PP-VOX) , δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τους δεσμοφύλακες του UPodemos. Πρέπει να ενωθούμε ενάντια στους καταπιεστές, κάτι που φυσικά δεν θα γίνει πηγαίνοντας χέρι-χέρι με αυτούς και τους συνεργάτες τους
- Τέλος, μπορείτε να αφιερώσεις μερικούς νέους στίχους στους αναγνώστες μας; Ή κάποιες από τις τελευταίες σου συνθέσεις (αν το έχεις).
Ναι φυσικά. Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη. Μια αγκαλιά γεμάτη αντιστάσεις και να το δώσω.
Διαβάστε ακόμα:
Χαιρετισμός της Βίδας στο Συνέδριο για το Διεθνές Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο Τέχνης
Αδιάκοπη η αλληλεγγύη προς τον Pablo Hasel στην Ισπανία και διεθνώς
Ένας ακόμα καλλιτέχνης στο στόχαστρο της λογοκρισίας
Αλληλεγγύη στον κομμουνιστή μουσικό Pablo Hasel
Κάτω τα χέρια από τον Pablo Hasel - Ζήτω η διεθνιστική αλληλεγγύη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου