Αντιγράφουμε από τους δημιουργούς: Ένα τραγουδάκι για τα συντρόφια μας. Για τις γυναίκες και τους άντρες αυτούς, που μας βοηθούν να στεκόμαστε όρθιοι. Στην δουλειά, στο σωματείο, στην οργάνωσή του, στην ζωή, ο καθένας κι η καθεμιά, που δίνουμε την μάχη του να παραμείνουμε αληθινοί και ζωντανοί. Για τα 15 χρόνια του περιοδικού Βίδα (2005-2020). Το σκίτσο είναι του Λουκά Μ. που τόσο μας λείπει.
Από τις 18 Οκτώβρη, η Χιλή των ταξικών ανισοτήτων,
των προλετάριων, των φτωχών Μαπούτσε, των "εξαφανισμένων", των εκτελεσμένων,
των θυμάτων της ελεύθερης αγοράς βρίσκεται σε σύγκρουση με τη Χιλή της αστικής τάξης
,τη Χιλή των δικτατοριών, του πειράματος της σχολής του Σικάγου, του Πινιέρα και
των αμερικανικών συμφερόντων.
Τα τριάντα χρόνια από την πτώση της δικτατορίας του
Πινοσέτ δεν είναι αρκετά, για να σβήσουν τις μνήμες που προκαλεί ο στρατός
στους δρόμους της Χιλής.
Πολύς ντόρος γίνεται
γύρω από το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου. Με πρόσχημα την «παραβατικότητα»
χτίζονται για χρόνια ολόκληρα τα επιχειρήματα γύρω από την κατάργηση του. Όμως,
αφαιρώντας τις γενικόλογες εκφράσεις περί νομιμότητας που χρησιμοποιούν οι εκάστοτε
αστικές κυβερνήσεις, το μόνο στο οποίο στοχεύουν είναι η δημιουργία
πανεπιστημίων άμεσα συνδεδεμένα με επιχειρήσεις, η μετατροπή της έρευνας σε
τσιφλίκι προσαρμοσμένο στην κερδοφορία των επιχειρήσεων, η υποβάθμιση των
προπτυχιακών σπουδών, η μεταφορά της γνώσης σε ακριβοπληρωμένα μεταπτυχιακά και
η αποσιώπηση οποιαδήποτε φωνής αντίστασης μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Όλα
αυτά προφανώς και δεν είναι πρωτάκουστα. Είναι επιταγές της ΕΕ και πιο
συγκεκριμένα της συνθήκης της Μπολόνια.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη
την πρόσφατη επίσκεψη του Κινέζου Προέδρου Σι Τζινπίνγκ, η οποία ακολούθησε την
επίσκεψη του πολιτικού και οικονομικού επιτελείου της ελληνικής αστικής τάξης
στην Κίνα.
Δεν είναι εδώ βέβαια ο χώρος, για να
αναλύσουμε την ιδιαίτερη πορεία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην πρώην
Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και την σκληρή διαπάλη μεταξύ αριστερής και δεξιάς
πτέρυγας εντός του ΚΚΚ στον προηγούμενο αιώνα, η οποία έληξε με νίκη του Ντενγκ
Σιάο Πινγκ. Σε σχετική μπροσούρα («Το σημείο έκρηξης της εκμετάλλευσης στην Κίνα, καπιταλιστική παλινόρθωση και ταξικοί αγώνες», εκδόσεις Προλέτκουλτ) έχουμε
αναφερθεί στις επιπτώσεις αυτού του «Ανοίγματος της Πόρτας» όπως ονομάστηκε,
και θεωρούμε απαραίτητη για το εργατικό κίνημα τη συνεχή μελέτη και την εξαγωγή
συμπερασμάτων για τη δημιουργία και την εξέλιξη της ΛΔΚ, τη σταδιακή μετατροπή
του ΚΚΚ σε «Κ»ΚΚ. Έτσι, θα μπορούσε κάποιος να κατανοήσει τις βάσεις και τον
χαρακτήρα του κινεζικού ιμπεριαλισμού στο σήμερα και τη θέση του στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Λευτεριά στην
Παλαιστίνη μας και
στην Ιερουσαλήμ η γιορτή μας…
Είμαι οπαδός
της Ραζά κι
οπαδός της Παλαιστίνης Εκεί θέλω να πάωποιος θα ’ρθει μαζί μου»…
Οι παραπάνω
στίχοι είναι αποσπάσματα από σύνθημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, που
τραγουδούν οι οπαδοί της «Ραζά» στο Μαρόκο, σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου με
αντίπαλο ομάδα από την Παλαιστίνη.
Μια
πτυχή της κοινωνικής ζωής και τα γήπεδα, όπου όταν δεν μπαίνει το οπαδικό «απολίτικ»
με «ολίγον» εθνικισμό και μπόλικη υπεράσπιση καπιταλιστικών συμφερόντων, μπορεί
να μεταφέρει την κουλτούρα της αλληλεγγύης. Το παραπάνω βίντεο αναδεικνύει
τέτοια στιγμιότυπα διεθνιστικής αλληλεγγύης…
Παρ’
όλα αυτά – και παίρνοντας ως παράδειγμα και τους εγχώριους οπαδούς – οι έστω
συμβολικές κινήσεις, παίρνουν χαρακτήρα διεθνιστικό και αντιφασιστικό, όταν δεν
ανακατεύονται με ψευτοδιλήμματα και δεν μπαίνουν ως «παρενθέσεις».
Την Τετάρτη 6/11 στη
Νεάπολη Θεσσαλονίκης μαθητής από το Ιράν δέχτηκε επίθεση με μαχαίρι από μια
ομάδα φασιστοειδών και απειλήθηκε, για να μην ξαναπάει σχολείο. Την Πέμπτη 8/11
–σαν συνέχεια της διαμαρτυρίας μιας μικρής ομάδας «αγανακτισμένων» κατοίκων στα
Γιαννιτσά που εμπόδισαν πούλμαν με πρόσφυγες να εισέλθουν στην περιοχή- μια
μειοψηφία μαθητών στα Γιαννιτσά πραγματοποίησαν κατάληψη στο σχολείο τους και
έκαναν πορεία κατά των προσφύγων.
Κάτω από τον Κόζιακα στα Τρίκαλα ζει
και κινείται ένας υπέροχος άνθρωπος, ο κυρ- Θανάσης. Εκτός των άλλων δραστηριοτήτων
που καταπιάνεται μαζεύει και υλικό για τα γύρω χωριά, με επίκεντρο το
Ξυλοπάροικο Τρικάλων. Γεννήθηκε το 1943, μα με αυτά που ακούραστα συλλέγει για
τον τόπο του θα μπορούσε κανείς να πει πως έχει γεννηθεί και το 1802 σε κάποιο
από τα 12 σπίτια που είχε το χωριό…
