Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Μέρος από τον λόγο του Άρη Βελουχιώτη στην Λαμία


 
''Στα 1941-42 το ΕΑΜ δεν ήτανε ακόμα ισχυρό. Γι' αυτό δεν είχε αρχίσει ο αγώνας να παίρνει μαζικό χαραχτήρα. Ούτε κι αντάρτικη δράση υπήρχε. Κι όμως. Στα 1941-42 πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες, που επακολούθησαν απ' αυτήν, 300.000 άνθρωποι μόνο στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα περίχωρα τους. Και θα πέθαιναν αργότερα ακόμα περισσότεροι, αν το ΕΑΜ δεν κινητοποιούσε με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργίες το λαό και δεν τον εμψύχωνε: 
1. Να επιβληθεί το σταμάτημα της αρπαγής της παραγωγής μας από μέρους των κατακτητών. 
2. Να επιβληθεί σ' αυτούς ν' αφήσουν το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να αναλάβει την τροφοδοσία του λαου. 3. Να προσέξουν την
κατάσταση της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Αν το αντάρτικο δε σταματούσε τις φάλαγγες των Γερμανών που κλέβανε την παραγωγή της χώρας μας και δεν καταργούσε τη συγκέντρωση της παραγωγής που τη βάζανε στο χέρι οι καταχτητές, αν δε γίνονταν όλα αυτά, τότε τα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες θα ήταν πολύ περισσότερα. Όλες οι χιλιάδες των θυμάτων, που πέσανε για τη ζωή και τη λευτεριά του λαού μας, ποτέ δε φθάνουν τα θύματα της πείνας και των ασθενειών.
Πότε ακούστηκε στην ιστορία της ανθρωπότητας να πραγματοποιείται η απελευθέρωση μέσω της μπαγαποντιάς; Ποτέ. Η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες και θύματα!
Μα κι αν το θέλαμε, δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα. Το δικαίωμα δηλαδή να κηλιδώσουμε την ιστορία της πατρίδας μας. Αυτό θα ήτανε ασέβεια στη μνήμη των ηρωικών μας προγόνων.
Μα ούτε είχαμε το δικαίωμα να κολλήσουμε μια ατιμωτική σφραγίδα, μια σφραγίδα αίσχους, στο κούτελο των επερχομένων γενεών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας, ότι κατάγονται από γενιά ευνούχων, που δέχονται να πεθαίνουν στα πεζοδρόμια από τον ατιμωτικότερο των θανάτων, από την πείνα, παρά να πεθαίνουν με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας για τη λευτεριά.
Τι θα έπρεπε να προτιμούσαμε; Το πρώτο ή το δεύτερο; Όχι! Χίλιες φορές όχι!
Καλύτερα να γινότανε το παν ένα μπουρλότο, παρά να υποταχθούμε στους καταχτητές.
Αυτό ο λαός μας το κατάλαβε, τους μούντζωσε κι έδωσε αυτά τα γενναία παλικάρια, πούναι τώρα στεφανωμένα με δόξες, με δάφνες και με νίκες''.

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Στο ξέσπασμα μιας ακόμα συστημικής κρίσης στην ιστορία (1933), το κράτος επέλεξε τον δρόμο της βίαιης καταστολής απέναντι στην εργατική τάξη

Εξώφυλλα από τον ριζοσπάστη στις 16 και 17 Φεβρουαρίου
Από το 1931 στην Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες πόλεις ο αριθμός των ανέργων μετριόταν σε δεκάδες χιλιάδες. Αυτό έγινε αφορμή για την κοινωνική αναταραχή και δεκάδες διαδηλώσεις ξεσπούσαν στην επικράτεια.
Η απάντηση της κυβέρνησης Βενιζέλου ήταν η απαγόρευση των διαδηλώσεων και η βίαιη καταστολή των εργατών με μονάδες πεζικού και χωροφυλακής.
Ο Ιωάννης Μεταξάς σαν υπουργός εσωτερικών έλεγε τότε από το βήμα της βουλής: ''Οι εργάτες αρχίζουν με την συζήτησιν των επαγγελματικών τους ζητημάτων και εκτρέπονται κατόπιν εις ζητήματα τοιαύτα ώστε να προσβάλλονται οι νόμοι του κράτους''.
Τον Γενάρη του 1933 ο στρατός πυροβόλησε στη Νάουσα εναντίον μιας εργατικής συγκέντρωσης δολοφονώντας 4 εργάτες και τραυματίζοντας αρκετούς.
Στις 15 Φεβρουαρίου έξω από τα γραφεία του εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης έγιναν συγκρούσεις ανάμεσα σε μπάτσους και εργάτες, που έπειτα γενικεύτηκαν σε όλη την πόλη. Αιτία η επίθεση από την χωροφυλακή που δολοφόνησε τουλάχιστον 7 εργάτες και τραυμάτισε πάνω από εκατό.
Αργότερα και μετά την πτώση της κυβέρνησης Βενιζέλου δεν σταμάτησε η αιματηρή καταστολή από την πλευρά του κράτους χτυπώντας την εργατική τάξη.

Είναι καθήκον των προλετάριων να μην αφήσουν περιθώρια στο κράτος του κεφαλαίου να διαλύσει ηθικά και πολιτικά την τάξη μας.
Οι καταπιεσμένοι να τσακίσουν την πλουτοκρατία, γράφοντας νέες σελίδες στην ιστορία του ταξικού κινήματος.
Έως ότου οι μικρές νίκες που θα έρθουν στον δρόμο, στους χώρους δουλειάς, να φέρουν την τελική νίκη.
Την ΑΝΑΡΧΙΑ και τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ!

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Από την αυτοδιαχείριση της παραγωγής στη γενικευμένη αυτοκυβέρνηση της κοινωνίας


Το μήνυμα της αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ στους εργάτες της Αθήνας
Πραγματοποιήθηκαν με επιτυχία οι εξορμήσεις σε μεγάλους βιομηχανικούς και εργασιακούς χώρους της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ, για τη διάδοση του γεγονότος του ανοίγματος του εργοστασίου υπό καθεστώς αυτοδιαχείρισης και για την εξασφάλιση ευρύτερης υποστήριξης και αλληλεγγύης από τους εργαζόμενους.
Συγκεκριμένα, το μήνυμα των εργατών της ΒΙΟΜΕ έφτασε στους απεργούς των Ναυπηγείων Ελευσίνας, στους άνεργους της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος, στους επιστρατευμένους του Μετρό, στους οδηγούς της ΕΘΕΛ, στους (υπό εκβιασμό απολύσεων και εκ περιτροπής εργασίας) εργαζόμενους της Χαλυβουργικής, στους εργαζόμενους των Ελληνικών Πετρελαίων.
Πολλοί εργαζόμενοι αντιμετώπισαν με μεγάλο ενδιαφέρον το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης της ΒΙΟΜΕ, δήλωσαν την αλληλεγγύη τους, και εξέφρασαν πλούσιο προβληματισμό για το πως θα γίνει δυνατό να διαδοθεί και σε άλλους χώρους που είναι αντιμέτωποι με την επίθεση των αφεντικών και του κράτους.
Το μήνυμα “μπορούμε χωρίς αφεντικά” ξέφυγε από τον αποκλεισμό της κυρίαρχης ενημέρωσης και από την εχθρότητα του καθεστωτικού συνδικαλισμού, και συναντήθηκε “χέρι με χέρι” με τις αγωνίες, τις αγωνιστικές εμπειρίες και τους προβληματισμούς των εργαζομένων.
Η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ θα συνεχίσει την προσπάθεια για να φτάσει αυτό το μήνυμα σε ακόμη περισσότερους εργαζόμενους, στηρίζοντας έμπρακτα το άνοιγμα του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ.
Συμμετέχουμε στις 10/2 στην πανελλαδική συνέλευση για τη ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, στην πορεία στις 11/2 και στο άνοιγμα του εργοστασίου στις 12/2.
Νέα συνάντηση στην Αθήνα Τρίτη 19/2, 20:00, στα γραφεία του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου.

Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Να απονεκρώσουμε τα ξεπουλημένα συνδικάτα. Να τσακίσουμε κράτος - αφεντικά - φασίστες

Στο απολυταρχικό καθεστώς που δείχνει τα δόντια του θέλοντας να τρομάξει τους εν δυνάμει εξεγερμένους, που δαγκώνει με σκοπό να κόψει κάθε τι επαναστατικό, πρέπει η τάξη των καταπιεσμένων να γίνει γροθιά που θα του σπάσει τα σαγόνια.
Είναι οι επιθέσεις στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.
Είναι η επίταξη των εργαζομένων στο μετρό και οι διμοιρίες ΜΑΤ που σπάνε την πύλη στο αμαξοστάσιο των σεπολίων.
Είναι τα ειδικά δικαστήρια που στήνονται εις βάρος αγωνιστών.
Είναι η δολοφονία του μετανάστη μικροπωλητή Μπαμπακάρ Ντιάε στην προσπάθεια του να διαφύγει από δημοτόμπατσους στο θησείο.
Είναι τα θρασύδειλα φασιστοειδή που δολοφόνησαν στα πετράλωνα τον μετανάστη Σερντάρ Γιακούμπ.
Είναι οι καθημερινές αυτοκτονίες - δολοφονίες του κράτους και τα εργατικά ατυχήματα στα κάτεργα.
Όλα τα παραπάνω εντάσσονται στην καταστολή και την εκμετάλλευση των φτωχοδιάβολων, προσπαθώντας να κάμψουν την αντίσταση των ''από κάτω'' στα πλαίσια του ολοκληρωτισμού.
Την στιγμή που η ανεργία αυξάνεται και ο εργασιακός μεσαίωνας είναι προ των πυλών η όξυνση της ταξικής πάλης και η προλεταριακή αντεπίθεση θα είναι η μόνη απάντηση στο σύγχρονο απαρτχάιντ. Τίποτα λιγότερο από την κοινωνική επανάσταση.
Η κήρυξη μιας ακόμα απεργίας - πιστολιάς για τις 20 Φλεβάρη των εργατοπατέρων δεν θα πείσει κανέναν για τον ρόλο της προδοτικής προς την εργατική τάξη ΓΣΕΕ.
Στα αιτήματα που μιλάνε για αφύπνιση των ξεπουλημένων συνδικάτων εμείς λέμε πως όχι μόνο πρέπει να ξυπνήσουν αλλά πρέπει και να τα απονεκρώσουμε.
Οι καταπιεσμένοι έχουν το χρέος να οργανώσουν μέσα από ταξικές δομές την γενική απεργία διαρκείας που θα τσακίσει ιδεολογικά, αλλά και πρακτικά κράτος - αφεντικά - φασίστες.