Περί του ρώσικου ιμπεριαλισμού και της «αντιφασιστικής» παραχάραξης

Η ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία, ως μέρος του οξυμμένου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στη βάση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και κύρια απόχρωση την ενεργειακή κρίση, ανοίγει συζητήσεις. Θέτει ζητήματα, επιβάλει απαντήσεις και καθορίζει τα καθήκοντα.

Το ουκρανικό ζήτημα, όπως ξεσκεπάζει τους αστούς πολιτικούς και την εξάρτηση της χώρας από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, έτσι ξεσκεπάζει και τους κάθε είδους ρεφορμιστές-οπορτουνιστές που για ακόμη μια φορά επιλέγουν το «μικρότερο κακό» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Εμείς, βλέπουμε το ίδιο νήμα διορθωτικής- ρεφορμιστικής πολιτικής να ενώνει όλη την τελευταία 15ετία. Στα διλλήματα που εμφανίστηκαν και δεν ανέτρεπαν τον ταξικό συσχετισμό, δεν βοηθούσαν δηλαδή την ενίσχυση της προλεταριακής-λαϊκής συγκρότησης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση αλλά το αντίθετο.

Θα τα αναφέρουμε εν τάχει για να θυμηθούμε τα διλλήματα, από τα οποία κερδισμένο έβγαινε μόνο το «μικρότερο κακό», στη σκληρή καπιταλιστική αναδιάρθρωση, αλλά και το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Τμήματα της αριστεράς (εξωκοινοβουλευτικής, αναθεωρητικής, τροτσκιστικής), των αναρχικών, αλλά και ευρύτερα του ριζοσπαστικού κινήματος δυστυχώς έπεσαν στην παγίδα και αντί να δυναμώσουν την αυτόνομη ταξική πολιτική και «από τα κάτω» ανταγωνιστική θέση και πάλη, έγιναν ουρά της σοσιαλδημοκρατίας και των μικροαστών εθνικιστών τύπου ΑΝΕΛ.

Μνημόνιο- αντιμνημόνιο, Δεξιά (ΝΔ)- αντιδεξιά (Σύριζα), Ναι- όχι στο κάλπικο δημοψήφισμα. Αλλά και τόσα άλλα κατά τη διάρκεια της ταξικής πάλης που έχουμε καταγράψει στα τεύχη του περιοδικού μας (ως εναλλακτικές απαντήσεις στην καπιταλιστική κρίση: αυτοδιαχείριση, εναλλακτικό νόμισμα, κουπόνια αλληλεγγύης, «κίνημα» πατάτας, «κίνημα» χωρίς μεσάζοντες, «κίνημα» δεν πληρώνω κλπ) και δούλεψαν αρνητικά στις κινηματικές γραμμές και στον τελικό συσχετισμό.

Η πολυδιάσπαση του κινήματος και η ταξική υποχώρηση είναι ένα ζήτημα που για μας έχει αιτίες όχι σε «παρεξηγήσεις» και δήθεν προσωπικές διαφορές που πολλοί θέλουν να τα ρίξουν για να αποπολιτικοποιούν τη ρήξη… Αλλά σε πολιτικές θέσεις και στο «σάρωμα» του ριζοσπαστισμού που γεννήθηκε από την επίθεση του κεφαλαίου από την σοσιαλδημοκρατία. Αυτή τη βοήθεια, από όποιους δόθηκε στην άνοδο (ως κυβερνητική παρένθεση για να πάρει ανάσες η αστική τάξη) της σοσιαλδημοκρατικής και ΝΑΤΟϊκής αριστεράς δε θα την ξεχάσουμε ποτέ και στις νεότερες γενιές προλετάριων θα την αναφέρουμε ως κακή παρακαταθήκη και καταστροφικό πισωγύρισμα.

Γι αυτό οι νεότεροι προλετάριοι, η νέα εργατική βάρδια, θα πρέπει ωριμότερα να βάζουν την αναγκαιότητα της ανεξάρτητης ταξικής πολιτικής των εργαζομένων ως βασική προϋπόθεση εντός κινήματος.

Οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες είναι αυτοί/ες που ακούραστα πρέπει να δουλεύουν για αυτήν (με κάθε τρόπο και σε κάθε συνθήκη) χωρίς να πέφτουν σε εκπτώσεις αρχών και θέσεων στο όνομα της ψευτοενότητας και διαταξικών προγραμμάτων που εμφανίζονται με την πρώτη ευκαιρία όταν οξύνεται η ταξική πάλη.

Σήμερα, στο κίνημα εμφανίζεται ένα άλλο δίπολο ακόμα πιο επικίνδυνο: ποιόν ιμπεριαλιστή διαλέγεις ως «μικρότερο κακό». Η αστική τάξη (ΝΑΤΟϊκή αριστερά και δεξιά) έχει αποφασίσει. Πάλι τμήματα των οπορτουνιστών– ρεφορμιστών, με διάφορα κοπτοραπτικά, προσπαθούν να αθωώσουν τον ρώσικο ιμπεριαλισμό παίζοντας με τις λέξεις. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Η λογική της ουράς, είτε στην ειρήνη είτε στον πόλεμο, ίδια είναι. Η Β΄ διεθνής αλλά και η «ιδιαίτερη» τάση του «ούλτρα» σοσιαλιστή Μπενίτο Μουσολίνι για την υπεράσπιση των συμφερόντων της ντόπιας αστικής τάξης έρχεται να μας ξαναθυμίσει την ιστορική διάσπαση και τη γέννηση του κομμουνιστικού κινήματος της Τρίτης διεθνούς, ως έμπρακτη απάντηση στις ουρές της σοσιαλδημοκρατίας. Οι «Διεθνιστές της πράξης» ή το «τρίτο ρεύμα», όπως  έλεγε ο Λένιν, ήταν αυτοί που κράτησαν την κόκκινη σημαία ψηλά ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Να δούμε όμως ένα ιδιαίτερο ζήτημα, «ψιλά γράμματα» για κάποιους αλλά πολύ σημαντικό για όσους θέλουν να δηλώνουν ότι υπηρετούν την κομμουνιστική υπόθεση. Και είναι σημαντικό για την ιδιαιτερότητά του, που όσο πιο πολύ κοιταχτεί τόσο πιο πολύ ξεχωρίζει η οπορτουνιστική από την μαρξιστική-λενινιστική θέση για το ζήτημα της επιλογής (ή αθώωσης) του ρώσικου ιμπεριαλισμού από το κάδρο της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης.

Για τους κομμουνιστές ο ρώσικος ιμπεριαλισμός εκτός ότι έχει όλα τα λενινιστικά χαρακτηριστικά μιας ιμπεριαλιστικής χώρας, το πολιτικό προσωπικό αλλά και η ίδια η ρωσική αστική τάξη προέρχεται από μια μεγάλη ανατροπή. Ποια ήταν αυτή; Η τεράστια και ιστορική διαδικασία καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Για τους κομμουνιστές αυτό πρέπει να είναι πολιτικό συμπέρασμα χωρίς αστερίσκους, υπεκφυγές και δισταγμούς.

Αυτή την περίοδο στη χώρα, ενώ θα λέγε κανείς ότι υπάρχει μια τάση να εμφανίζονται ομάδες με κομμουνιστική αναφορά διασπώμενες από κόμματα και οργανώσεις, αυτό δε μεταφράζεται και σε ιδεολογικοπολιτική αναβάθμιση. Έτσι, ενώ υπάρχει σε επίπεδο θεάματος και φρασεολογίας «ούλτρα» συνθηματολογία (με πολύ αντάρτικο, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, λενινιστικές κορόνες- από ορισμένους νεοφώτιστους ακόμα και αντιρεβιζιονισμός, Ζαχαριάδης κλπ) και πολλά σφυροδρέπανα, αυτό δεν φαίνεται σε επίπεδο ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης.

Ας ξαναπούμε λοιπόν κάποιες θέσεις που κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι μαρξιστές-λενινιστές «ξεχνούν» μιλώντας στο όνομα της «αντιναζιστικής» πάλης του ρώσικου ιμπεριαλισμού ή κάνοντας «εκπτώσεις» κριτικής σε αυτόν βάζοντάς τον στους τριτοτέταρτους. Κάτι σαν «ανολοκλήρωτης» αντιφασιστικής νίκης των λαών που δεν τελείωσε στις 9/5/1945… αλλά συνεχίζεται με Πούτιν συνεχιστή του Ζούκοφ… Απλά το σφυροδρέπανο και η κόκκινη σημαία μετατράπηκε στην τρίχρωμη της αντεπανάστασης και από την σοσιαλιστική πατρίδα υπερασπίζεται τα ρωσικά μονοπώλια.

Από το 1956 και μετά έχουμε την σταδιακή και εξελισσόμενη διαδικασία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ (με το ιστορικό 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ), που χαιρέτησαν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές και οι οπορτουνιστές όλου του κόσμου, με τους τροτσκιστές πρώτους. Μέσα σε τρείς δεκαετίες παραδόθηκε σταδιακά ο πλούτος που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι στην Σοβιετική Ένωση στην νέα αστική τάξη. Ο παλινορθωμένος καπιταλισμός το 1991 έβαλε και (χωρίς σφυροδρέπανο ως φύλλο συκής) το κερασάκι στην τούρτα της ολοκλήρωσής του. Μπαίνοντας  σε μια «νέα» μετασοβιετική Ρωσία του μεθύστακα Γιέλτσιν και της «ελεύθερης αγοράς» ενστερνίζοντας ότι διέκοψε η ΕΣΣΔ του ΚΚΣΕ  των Λένιν-Στάλιν. Ξαναγράφοντας την ιστορία από τη σκοπιά των εχθρών της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Τι έφερε και επίσημα (προϋπήρχαν στην σοβιετική κοινωνία) η νέα κατάσταση; Την νέα αστική τάξη και τα καπιταλιστικά ρωσικά μονοπώλια συγκροτημένα για να ανταγωνιστούν τα μονοπώλια των υπόλοιπων αστικών τάξεων. Έφερε μια αντεπαναστατική και αντικομμουνιστική κοινωνική πραγματικότητα, αντισοβιετική, εθνικιστική. Έφερε πάλι πίσω τον τσαρικό μεγαλορωσικό σωβινισμό. Έφερε νεοναζί και εθνικιστές πογκρομιστές στη Μόσχα, έφερε τρομοκράτηση κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστριας που πίστευε στην σοσιαλιστική ΕΣΣΔ και όχι στην χρουστοφομπρεζνιεφιστική (βλέπε ΚΚΡΟ), έφερε την πλήρη ανατροπή των σχέσεων παραγωγής που τόσο αίμα χύθηκε για να περάσουν στα χέρια των λαών της ΕΣΣΔ ως ιδιοκτησία. Έφερε την ανεργία, τα ναρκωτικά, τον ρατσισμό και την γυναίκα σε δεύτερη θέση, έφερε ότι αναπτυσσόταν στο εποικοδόμημα όλων των καπιταλιστικών κρατών που έχουν στη βάση την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Πολλά μπορούμε να γράψουμε και να γεμίσουμε σελίδες για την «ιδιαιτερότητα» του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Προέρχεται από την ανατροπή της σύντομης αλλά ιστορικής απόπειρας των εργατών και των αγροτών να ζήσουν σε σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής με την εξουσία στα χέρια τους. Είναι προϊόν αντεπανάστασης και οπισθοδρόμησης.

Ο σοβιετικός λαός και το κομμουνιστικό κόμμα ως πρωτοπορία του νίκησε στον εμφύλιο και απέκρουσε 14 κράτη (μέσα σε αυτά και η Ελλάδα ουκρανική εκστρατεία 1919) που θέλησαν να καταπνίξουν την επανάσταση του Οκτώβρη, νίκησε τον εσωτερικό εχθρό των σαμποτέρ της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, νίκησε τους κουλάκους που αντιτίθονταν στο πέρασμα της γης στην αγροτιά, νίκησε τον ναζισμό και την δεύτερη ιμπεριαλιστική επίθεση (που το σύμφωνο του Μονάχου προετοίμαζε) στην ΕΣΣΔ.

Οι ρώσοι ιμπεριαλιστές δεν έχουν καμία σχέση λοιπόν με τα ένδοξα χρόνια της λαϊκής αναγέννησης του πρώτου προλεταριακού κράτους. Τα σύμβολα που χρησιμοποιούν και καπηλεύονται χρόνο με το χρόνο ξεθωριάζουν. Για να φανεί σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η ρωσική αστική τάξη με την ξεκάθαρη αντικομμουνιστική ιδεολογία της (τα λόγια του Πούτιν, λίγο πριν την εισβολή στην Ουκρανία για τον Λένιν και τους μπολσεβίκους, το ξαναθυμίζουν). Αυτά λοιπόν δεν πρέπει να τα ξεχνούν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες και να ατσαλώνονται. Όσοι τα «ξεχνάν» ή τα «προσπερνάν» ας τοποθετηθούν ανοικτά και χωρίς μισόλογα για την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και στον χαρακτήρα του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Για μας αυτά τα «ψιλά γράμματα» είναι όρος ενότητας αλλά και διαχωρισμού μέσα στο μωσαϊκό ομάδων και οργανώσεων που δηλώνουν ότι υπηρετούν την κομμουνιστική υπόθεση.    

Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες

Όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, καμία εμπλοκή της χώρας στο πλευρό των ιμπεριαλιστών

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε κάτω από την κόκκινη σημαία

Υ.Γ. Μιας και τα «ζήτω» είναι της μόδας και για όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν γράφουμε και μείς πέντε ζήτω για την ιστορία…

Ζήτω η ΕΣΣΔ των Λένιν –Στάλιν- Κάτω ο ρώσικος ιμπεριαλισμός

Ζήτω η Γαλλία των Κομμουνάρων- Κάτω ο γαλλικός ιμπεριαλισμός

Ζήτω η Γερμανία των Λίμπκνεκτ- Λούξεμπουργκ- Τέλμαν- Κάτω ο γερμανικός ιμπεριαλισμός

Ζήτω η Αμερική του μαχόμενου πολυεθνικού προλεταριάτου- Κάτω ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός

Ζήτω η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας του Μάο Τσε Τουνγκ- Κάτω ο κινέζικος ιμπεριαλισμός