Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Τα πλούτη των αφεντικών είναι το αίμα μας

Από 1 Σεπτέμβρη θα βρίσκουμε στα ράφια των σούπερ μάρκετ ληγμένα προϊόντα σε χαμηλότερες τιμές, με την στάμπα ''τρόφιμα περασμένης διατηρησιμότητας''.
Οι ''παραλογισμοί'' των αφεντικών δεν μας εκπλήσσουν. H υπονόμευση των ζωών μας, η εκμετάλλευση των μη εχόντων, είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Όσο η επίθεση του κεφαλαίου δεν θα βρίσκει προλεταριακά αναχώματα και ταξικές ανταπαντήσεις, τόσο οι ζωές μας θα ισοπεδώνονται.


Παρακάτω μέρος της εισαγωγής από μπροσούρα που κυκλοφόρησε στην Αθηναϊκή μητρόπολη τον Φλεβάρη του 2012: 


''Απαλλοτριώσεις στα σούπερ μάρκετ - Πόλεμος στα 
αφεντικά''


ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗΣ ΣΥΝΟΛΙΚΟΤΕΡΑ, δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε σε ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών και πρακτικών που εκδηλώνονται από τα κάτω, είτε συνειδητά είτε αυθόρμητα και συχνά με όλες τις αντιφάσεις που μπορεί να φέρουν μέσα τους οι καταπιεσμένοι. Από τη διάχυτη σιωπηρή συμπεριφορά πολύ κόσμου που στην καθημερινότητά του δεν διστάζει να βουτάει από τα καταστήματα ρούχα, τρόφιμα και ό,τι άλλο χρειάζεται, μέχρι τις μαζικές λεηλασίες εμπορευμάτων που σημειώνονται σε κρίσιμες στιγμές εξεγέρσεων ή αναταραχών, όπως στο Λος Άντζελες κατά την εξέγερση του ’92, στις πόλεις της Αργεντινής μετά τη χρεοκοπία, στη Νέα Ορλεάνη όταν εγκαταλείφθηκαν οι φτωχοί στη δίνη του τυφώνα Κατρίνα, στο Λονδίνο κατά την εξέγερση του περσινού καλοκαιριού ή στην Αθήνα τις μέρες του Δεκέμβρη του '08 και στο γενικευμένο ξέσπασμα στις 12 Φλεβάρη τη μέρα της ψήφισης του 2ου μνημονίου. Χωρίς να παραλείπονται οι απαλλοτριώσεις τραπεζών από αντικαθεστωτικά κινήματα για να χρηματοδοτήσουν τη δράση τους, είτε εκείνες από αγωνιστές που έχουν επιχειρήσει να αρνηθούν σε ατομικό επίπεδο τον εργασιακό εκβιασμό διεκδικώντας μια μεγαλύτερη αυτονομία στο χρόνο και την καθημερινότητά τους.

Το ζήτημα της απαλλοτρίωσης τίθεται και θα τίθεται συνεχώς μέσα στον καπιταλισμό. Γιατί αυτό το σύστημα βασίζεται στο γεγονός ότι τα πάντα -από τη γη και το νερό μέχρι τη συλλογική γνώση αιώνων- περιφράσσονται και μετατρέπονται σε ιδιοκτησία και προς αξιοποίηση κεφάλαιο, αποκλείοντας τους περισσότερους ανθρώπους από τα απαραίτητα μέσα για την αυτοσυντήρησή τους και εκβιάζοντάς τους μεταξύ ανέχειας και εργασιακής εκμετάλλευσης. Γιατί αυτό το σύστημα κινείται με κυρίαρχο γνώμονα τη διαρκή συσσώρευση του κεφαλαίου που απαιτεί και απορροφά ολοένα περισσότερη εργασία για να αποσπά υπεραξία. Γιατί είναι ένα σύστημα ταξικής διαίρεσης και ανισότητας, όπου ο πλούτος που βρίσκεται στα χέρια των αφεντικών δεν είναι παρά η εργασία, ο κλεμμένος μόχθος και χρόνος των καταπιεσμένων. Γιατί είναι ένα σύστημα που ενώ επαίρεται για την αφθονία που μπορεί να προσφέρει, καθιστά ταυτόχρονα δυσχερή ή και απαγορευμένη την πρόσβαση ολόκληρων πληθυσμών ακόμα και στα βασικά μέσα επιβίωσης.

Για μας η απαλλοτρίωση δεν τελειώνει σε ένα ζήτημα δικαιότερης ανακατανομής του πλούτου, αλλά είναι συνυφασμένη με την εκ βάθρων αλλαγή αυτού του κόσμου. Οτιδήποτε υπάρχει και στη μορφή που υπάρχει, υπόκειται στα χαρακτηριστικά και τις απαιτήσεις των κοινωνικών σχέσεων μέσα στις οποίες έχει παραχθεί. Η ασταμάτητη καπιταλιστική συσσώρευση ισοδυναμεί με μια διαρκώς εκτεινόμενη εμπορευματική οικονομία. Το κεφάλαιο επινοεί συνεχώς νέα πεδία επιχειρηματικών και επενδυτικών δραστηριοτήτων. Καθετί μπορεί και έχει εμπορευματοποιηθεί, βρίσκεται αιχμάλωτο στο βασίλειο του εμπορεύματος και μοναδικός του προορισμός είναι η αγοραπωλησία και εντέλει η κερδοφορία. Η κατανάλωση από διαδικασία πλήρωσης ατομικών και κοινωνικών αναγκών μετατρέπεται σε αυτοσκοπό, ανάγεται σε ιδεολογία και σε τρόπο ζωής. Το δόγμα του καταναλωτισμού θριαμβεύει κατασκευάζοντας διαρκώς νέες ανάγκες, επιδιώκοντας τη διεύρυνση του πεδίου κερδοφορίας.

Οι προσταγές της καπιταλιστικής μηχανής έχουν εισβάλει και διεισδύσει σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου, ακόμα και στις πιο εσωτερικές πτυχές των ζωών μας, επικαθορίζοντας τον πυρήνα της ατομικής συμπεριφοράς, συνοδεύοντας και κυρίως κατευθύνοντας τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Έχοντας προσβληθεί από το καπιταλιστικό καρκίνωμα και ναρκωμένοι από τα καταναλωτικά πρότυπα νομίζουμε ότι μαζί με τα δημητριακά αγοράζουμε τη θαλπωρή, με το άρωμα τον πόθο, με το αυτοκίνητο το δυναμισμό. Διασκεδάζουμε, φλερτάρουμε, ονειροπολούμε, τσακωνόμαστε και χορεύουμε στους ρυθμούς του κεφαλαίου και του εμπορεύματος. Η στριμωγμένη και παραιτημένη καθημερινότητά μας και η απουσία παθιασμένων διαπροσωπικών σχέσεων μαρτυρούν την αποξένωση και την αλλοτρίωσή μας. Η αλλοτρίωση που απομακρύνει τον εργαζόμενο/ εργάτη από το σκοπό και το αντικείμενο της δραστηριότητάς του και το προϊόν του μόχθου του, το άτομο από τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, που μας απομακρύνει από το διπλανό μας και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Επομένως η έννοια της απ-αλλοτρίωσης είναι αδιαχώριστη από τη συνολική και συλλογική διαδικασία της επανάκτησης και του επαναπροσδιορισμού των πραγμάτων και των νοημάτων, των σκοπών και των μέσων, των ίδιων των κοινωνικών σχέσεων και της αντίληψης του χρόνου. Αδιαχώριστη από την αναγκαιότητα της καταστροφής κάθε στοιχείου που φέρει, διασπείρει και αναπαράγει την καπιταλιστική σχέση. Αδιαχώριστη από την ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε απλά οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου αλλά ο ίδιος ο κοινωνικός πλούτος.

ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΣΧΕΤΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΙΕΡΓΑΣΙΩΝ, χρειάζεται να αναφερθούμε στο ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και στο γεγονός ότι η διαχείρισή της από την πλευρά των αφεντικών κάνει ακόμα πιο δυσχερείς ή και ισοπεδώνει τους όρους επιβίωσης μεγάλων κομματιών του πληθυσμού. Το ελληνικό κράτος με τη συνεργασία και υπό την εποπτεία των ευρωπαϊκών θεσμών και του διεθνούς νομισματικού ταμείου, επιχειρεί έναν ραγδαίο και βαθύ κοινωνικό μετασχηματισμό. Μια σειρά φόροι και περικοπές σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις και διάφορες μορφές εισοδήματος, υποτιμούν ακόμα περισσότερο την εργατική δύναμη, υποβαθμίζουν τους όρους επιβίωσης των μέσων και κατώτερων στρωμάτων και εξωθούν διαρκώς περισσότερους στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Οι εξελίξεις αυτές συντείνουν στη βαθύτερη απαξίωση του πολιτικού συστήματος και την κατάρρευση των πελατειακών του σχέσεων ενώ οδηγούν αρκετό κόσμο στο δρόμο, σε διαμαρτυρίες, απεργίες και αρκετές φορές σε συγκρούσεις. Διάχυτη αγανάκτηση και οργή, αφορισμός για τα κόμματα και τους πολιτικούς, νέες μορφές πολιτικής δράσης και ερωτήματα, είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτή την περίοδο. Πώς θα τα βγάλει κανείς πέρα μέσα σ' αυτή τη συνθήκη; Πώς θα καλύψουμε τώρα τα βασικά; Αντικειμενικά και λόγω της ίδιας της φύσης των αλλαγών που επιβάλλονται, οι αγώνες μεταφέρονται και στο πεδίο της καθημερινής ζωής, ξεπερνώντας πολλές φορές τον αιτηματικό τους χαρακτήρα και προχωρώντας στην άμεση, εξωθεσμική και αδιαμεσολάβητη ικανοποίηση βασικών καθημερινών αναγκών.

Η σημασία των καθημερινών αναγκών στιγματίζει το πεδίο της πολιτικής δράσης και αυτό αντανακλάται στα εγχειρήματα και τις κινήσεις που αναπτύσσονται και εξαπλώνονται. Ενώ πάντα ο ίδιος ο αγώνας, η θεωρία και η πράξη του, μιλούσαν για τις ανάγκες και το πως διαχειριζόμαστε τις ζωές και τις επιθυμίες μας, σήμερα αυτό αποκτά κομβική σημασία. Μια σειρά από πρακτικές αγώνα όπως οι αρνήσεις πληρωμών λογαριασμών και του φόρου ακινήτων, οι αγώνες ενάντια στα διόδια και την αύξηση του εισιτηρίου στις συγκοινωνίες, οι λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, τα χαριστικά παζάρια και οι συλλογικές κουζίνες, οι παρεμβάσεις σε νοσοκομεία για την ελεύθερη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας ή οι επανασυνδέσεις ρεύματος, επιχειρούν να απαντήσουν σε ζητήματα της καθημερινότητας συνδέοντάς τα με τη γενικότερη πολιτική κατάσταση. Αμφισβητούν την κυρίαρχη ρητορική και αντιπροτείνουν τη συλλογική αυτενέργεια και αντεπίθεση αποτελώντας έτσι πεδίο πολιτικοποίησης και χειραφέτησης για αρκετό κόσμο.

Το καθεστώς όσο κι αν έχει θέσει την απόσπαση συναίνεσης στις αποφάσεις του σε δεύτερο πλάνο, όσο κι αν ασκεί πλέον τη βία του απροκάλυπτα, είτε πρόκειται για την καταστολή των διαδηλώσεων είτε για τον ουσιαστικά πραξικοπηματικό τρόπο διαχείρισης των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, δεν είναι διατεθειμένο να εγκαταλείψει το ρόλο του κοινωνικού μεσολαβητή. Ακόμα και με τους πιο ευτελείς τρόπους προσπαθεί να διαχειριστεί τους νεόπτωχους και τους εξαθλιωμένους, για να αμβλύνει τις εντάσεις και να προκαταλάβει την εξάπλωση της εξωθεσμικής και αδιαμεσολάβητης κίνησης των καταπιεσμένων. Τα συσσίτια της εκκλησίας Α.Ε. με την τεράστια περιουσία και το εμπόριο φόβου, πολυδιαφημίζονται και πριμοδοτούνται, ενώ την ίδια ώρα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα όπως συλλογικές κουζίνες και χαριστικά-ανταλλακτικά παζάρια, φτάνουν να απαγορεύονται και να παρεμποδίζονται με υγειονομικές ή άλλες προφάσεις.

Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται και πρωτοβουλίες από διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα και κομμάτια του κεφαλαίου. Πιο τρανταχτό παράδειγμα η εκστρατεία του Σκάι, που σε συνεργασία με μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ, καλούν τους καταναλωτές να προσφέρουν προϊόντα (αγορασμένα από αυτούς φυσικά) για τους «λιγότερο τυχερούς συνανθρώπους μας». Τέτοιου είδους καμπάνιες προσφέρουν μια ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά, διαμεσολαβημένη όσο δεν πάει, και φυσικά με κέρδος για την επιχείρηση, ενώ παράλληλα επιχειρούν να κατασκευάσουν μια πλασματική κοινότητα που να χωράει σχεδόν τους πάντες «απέναντι στην κρίση». Εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι σε κοινό μέτωπο ενάντια στην κρίση του συστήματος, στο οποίο βασίζουν την ύπαρξή τους οι πρώτοι και χρωστάνε τη δυστυχία τους οι δεύτεροι.

Οι γελοίες κινήσεις που αναφέρονται παραπάνω, φέρουν και όλα τα χαρακτηριστικά της φιλανθρωπίας όπως την ξέρουμε εδώ και χρόνια. Η φιλανθρωπία εξ ορισμού, γίνεται από αυτούς που έχουν προς αυτούς που δεν έχουν. Το πώς έχει διαμορφωθεί αυτή η κατάσταση, πως και γιατί δηλαδή υπάρχουν οι μεν και οι δε, στην καλύτερη περίπτωση αφήνεται ανεξέταστο. Γιατί προκειμένου να είναι με έναν τρόπο δεκτή η εικόνα κουστουμαρισμένων επιχειρηματιών, χρυσοστόλιστων φιλάνθρωπων κυριών, πολιτικών και παπάδων να σκύβουν στοργικά πάνω από άστεγους, πρέπει η βάση της ύπαρξης όλων των παραπάνω να μένει εκτός κάδρου. Έτσι κουβέντα για το ληστρικό ρόλο του κράτους και των τραπεζών, κουβέντα για το γεγονός ότι οι ίδιοι οι «φιλάνθρωποι» έχουν καταδυναστεύσει τις ζωές αυτών που θέλουν να «βοηθήσουν», κουβέντα για τη λεηλασία ολόκληρων λαών από τα συμφέροντα του κεφαλαίου, κουβέντα για τον παρασιτισμό των πολιτικών, των αφεντικών, των παπάδων. Απλά κάποιοι «έτυχε» να τα έχουν, λόγω καπατσοσύνης, εργατικότητας ή τύχης και κάποιοι όχι, λόγω ανικανότητας ή ατυχίας.

ΟΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΙΡΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ στις λαϊκές, πραγματοποιούνται κάθε φορά από μερικές δεκάδες ανθρώπους. Ο χαρακτηρισμός τους ως «Ρομπέν των ραφιών» από τα ΜΜΕ δεν είναι τυχαίος. Στοχεύει στη συνειρμική εξωτικοποίηση των συμμετεχόντων σε αυτές. Στην παρουσίασή τους, αυτών ως φυσικά πρόσωπα αλλά και των ίδιων των δράσεων, ως κάτι το μακρινό, διαχωρισμένο και εξωτερικό προς την καθημερινότητα των «απλών» ανθρώπων, οι οποίοι αν γυρίσουν σπίτι τους και με ένα δωρεάν εξτραδάκι στην τσέπη, δεν τρέχει και τίποτα, αρκεί να μείνει εκεί το θέμα. Ωστόσο, πέρα και ενάντια στη ρητορική της φιλανθρωπίας και τη μοιρολατρία του πεπρωμένου καθώς και την απονοηματοδότηση από τα ΜΜΕ, οι δράσεις απαλλοτρίωσης και μοιράσματος διατυπώνουν το δικό τους διττό μήνυμα.

Αφενός είναι δράσεις που επιτίθενται στον κλεμμένο πλούτο, που στοιβάζεται στα ράφια των σουπερμάρκετ και υπάρχει εκεί ως αποτέλεσμα εκμετάλλευσης της εργασίας εκατομμυρίων προλετάριων σε όλο τον κόσμο και μελλοντικό κέρδος για τα αφεντικά. Δράσεις που δεν διεκδικούν καλύτερους καταναλωτικούς όρους ή μια δικαιότερη κατανομή των αγαθών, εντός όμως του καπιταλισμού και των σχέσεων που αυτός προαπαιτεί και παράγει, αλλά θέτουν το ζήτημα της ανατροπής του. Δράσεις που αμφισβητούν την κυρίαρχη ηθική που προστατεύει την ιδιοκτησία πάνω στον κοινωνικό πλούτο και τους νόμους και τους μηχανισμούς που την περιφρουρούν. Δράσεις που αρνούνται τα δίπολα νόμιμου/παράνομου και βίαιου/μη βίαιου που συχνά τίθενται ακόμα και στο εσωτερικό των αγωνιζόμενων.

Αφετέρου είναι δράσεις που προτάσσουν τη συγκρότηση μια συλλογικής συνείδησης των εκμεταλλευόμενων, αυτού που θα λέγαμε κοινότητα των από τα κάτω. Το μοίρασμα των προϊόντων είναι μια συμβολική απόληξη του προτάγματος της κοινοκτημοσύνης, μια κίνηση για το πέρασμα από τα μοναχικά εγώ και το «άγιο ατομικό συμφέρον» σε σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Όχι μέσα από τις διαδρομές που μας υπαγορεύουν οι καλοθελητές δυνάστες μας με τους πολυάριθμους επίπλαστους εθνικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Αλλά στη βάση των κοινών μας κοινωνικών και ταξικών θέσεων και αναφορών και μιας κοινής προοπτικής για ισότητα και ελευθερία.

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Ο 19χρονος Θανάσης είναι άλλος ένας νεκρός της τάξης μας

Κοινωνικοποιημένο Τράμ στην Βαρκελώνη.
Από τους εργάτες για τους εργάτες
Ο Θανάσης Καναούτης έπεσε νεκρός στις 13 Αυγούστου από το σύστημα που γεννάει την εξαθλίωση. Από το κράτος που εντείνει την επίθεση του στους φτωχοδιάβολους με κάθε μέσο και τρόπο.
Μαζί με τις όλο και πιο σκληρές αντεργατικές και αντιπρολεταριακές εκφάνσεις του συστήματος, γνωρίσαμε για τα καλά και την επίθεση που δεχόντουσαν εργάτες και άνεργοι μέσα στην σαπίλα - από κάθε άποψη - των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Οι τιμές των εισιτηρίων ανέβαιναν ασταμάτητα, με τις αρνήσεις δυστυχώς να μένουν περισσότερο σε ατομικές πρωτοβουλίες, (τύπου ''χέρι με χέρι'' του εισιτηρίου) χωρίς ποτέ αυτό να παίρνει μαζικό χαρακτήρα.
Καθημερινά νέες μέθοδοι αντιμετώπισης των ''λαθρεπιβατών'' προσπαθούσαν να κόψουν οποιαδήποτε προσπάθεια άρνησης πληρωμής.
Γελοία σποτάκια που αναπαράγουν τα ΜΜΕ για τους ασυνείδητους παραβάτες που στρέφονται ενάντια στο κοινωνικό σύνολο! Κάμερες και μπάτσοι να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, σε ένα κλίμα καθημερινής τρομοκράτησης όσων μετακινούνται ειδικά με τον ηλεκτρικό και το μετρό. Μέχρι και το ανόητο, στα 10 χτυπημένα εισιτήρια μπορείς να κάνεις μια μετακίνηση δωρεάν.
Στα παραπάνω, εντάχθηκε και το πιο εύκολο από τις διοικήσεις και το κράτος απέναντι σε όσους συνειδητά ή μη δεν επικυρώνουν εισιτήριο. Την καταστολή και την ωμή τρομοκράτηση.
Μπράβοι - ελεγκτές στον ρόλο του κεφαλοκυνηγού εντοπίζουν και τιμωρούν τους παραβάτες της αστικής τους νομιμότητας σε όλα τα επίπεδα, κάνοντας και αυτοί την δουλειά τους. Όπως οι μπάτσοι, όπως οι δικαστές, όπως οι δημοσιογράφοι.
Στοχεύουν και χτυπάνε τους καταπιεσμένους και τους φτωχοδιάβολους.
Ο 19χρονος Θανάσης είναι άλλος ένας νεκρός της τάξης μας.
Άλλος ένας νεκρός του καπιταλισμού.
Ευθύνονται όλοι όσοι στον καθημερινό ταξικό πόλεμο ''κάνουν την δουλειά τους'', δεχόμενοι τους ρόλους που απλόχερα μοιράζει το κράτος.
Ευθύνονται οι μπάτσοι που επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.
Ευθύνονται όσοι κοιτάνε τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα.
Δολοφόνοι είναι τα αφεντικά και η πολιτικοοικονομική εξουσία.
Να τσακίσουμε την τάξη των δολοφόνων.
Να κοινωνικοποιήσουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Όλα μας ανήκουν!


Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Δυο λόγια για την Αμυγδαλέζα

Σε διάφορα σημεία της Ελλάδας όπως στην Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο, την Δράμα και την Κομοτηνή λειτουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών υπό τον χαριτωμένο, Οργουελικής έμπνευσης τίτλο  «κέντρα φιλοξενίας μεταναστών», στην ίδια λογική προφανώς με την επιχείρηση «Ξένιος Ζευς». Εξάλλου δεν είναι τυχαίο πως όταν ακούμε για την περιβόητη ελληνική φιλοξενία αμέσως στο μυαλό μας έρχεται η εικόνα του Δένδια.
Δεν χρειάζεται η ιστορία να επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο για να αναγνωρίσουμε την βαρβαρότητα. Δεν χρειάζονται φούρνοι και θάλαμοι αερίων για να γίνουν κάποιοι εύληπτοι παραλληλισμοί. Δεν χρειάζεται τελικά να γίνουν παραλληλισμοί. Πέρα από τις μιντιακές ερμηνείες υπάρχει η αμείλικτη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που έχει τόσο ανθρώπινες όσο και πολιτικές διαστάσεις. Η πραγματικότητα των ανθρώπων που ζουν σε ένα νομικό καθεστώς κυριολεκτικά ανυπαρξίας. Η πραγματικότητα των ανθρώπων που τιμωρούνται για την λαθραία τους ύπαρξη.
Καλό θα ήταν να επισημανθεί, για την αποκατάσταση της λογικής και μόνο, τι αποτελεί είδηση και τι μιντιακό παραλήρημα. Είδηση λοιπόν δεν είναι ότι οι κρατούμενοι έβαλαν φωτιά στα κοντέινερ που έμεναν αλλά το γεγονός ότι έμεναν σε κοντέινερ. Είδηση δεν είναι ότι εξεγέρθηκαν επειδή παρατάθηκε ο χρόνος κράτησής τους αλλά το γεγονός ότι σκανδαλωδώς και ετσιθελικά παρατάθηκε, εξοικειώνοντάς μας με την επιβολή της μεθόδου της κράτησης αορίστου χρόνου. Τέλος, όταν αποδράσει κάποιος από ένα μέρος που υποτίθεται φιλοξενείται, είδηση μάλλον είναι ο εκκεντρικός οικοδεσπότης και η ιδιαίτερη αντίληψή του περί φιλοξενίας.
Στην ίδια λογική μιντιακής σύγχυσης, προβάλλεται το ζήτημα των-πράγματι- άθλιων συνθηκών κράτησης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συσκοτίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ουσία του ζητήματος που είναι η ίδια η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στρατόπεδα που φυλακίζονται όσοι μετανάστες δεν κατηγορούνται για κάποιο αδίκημα, παρά μόνο στερούνται τα έγγραφα που νομιμοποιούν την ύπαρξή τους. Στρατόπεδα όπου φυλακίζονται μετανάστες για 12 ή 18 μήνες μόνο και μόνο επειδή η ύπαρξή τους κρίνεται περιττή σε έναν δεδομένο χώρο και χρόνο.
Θα εθελοτυφλούσε κανείς αν δεν αναγνώριζε την ανθρώπινη διάσταση στο ζήτημα των χωρίς χαρτιά μεταναστών, όμως επικεντρώνοντας σε αυτό μπορεί να υποβαθμιστεί η πολύ σημαντική πολιτική διάσταση του ζητήματος. Ανεξάρτητα από τον βαθμό πολιτικής συνείδησης, οι χωρίς χαρτιά μετανάστες είναι σάρκα από τη σάρκα της τάξης των αποκλεισμένων. Της τάξης των ανθρώπων που για μοναδικό τους εμπόρευμα έχουν την εργατική τους δύναμη και αδυνατούν να βρούνε αγοραστή. Των αποκλεισμένων από την τόσο απάνθρωπα απαιτητική πλέον μισθωτή εργασία. Αυτών που αφού περισσεύουν στο κεφάλαιο, εξοντώνονται.
Στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης με τόση περισσευούμενη εργατική δύναμη, περισσεύει ακόμα και η πλήρως υποτιμημένη δύναμη των μεταναστών. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ένας από τους πολλούς τρόπους διαχείρισης που επιφυλάσσει το κεφάλαιο για την εργατική δύναμη που περισσεύει. Από την εγκληματοποίηση μέχρι τον καλτ κίνδυνο αλλοίωσης του ελληνικού DNA, μια μεγάλη γκάμα ρητορικής προσπαθεί να υποστηρίξει ιδεολογικά τις ανάγκες του κεφαλαίου, να απογυμνώσει νομικά και να εξουδετερώσει ότι δεν του είναι χρήσιμο.
Οι χωρίς χαρτιά μετανάστες  όπως μας διδάσκουν τα γεγονότα των τελευταίων μηνών(Μανωλάδα, Αμυγδαλέζα) δεν αποτελούν έναν παθητικό αποδέκτη των δεινών που τους επιφυλάσσει το κράτος. Αποτελούν υποκείμενο που εξεγείρεται, αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια στην επιβαλλόμενη κοινωνική του θέση. Η αλληλεγγύη με τους μετανάστες-κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πρέπει να ξεπεράσει την θυματοποιητική  συμπάθεια στην οποία συνήθως στηρίζεται και να τεθεί στην προοπτική της διασύνδεσης του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είναι σημαντικό, τέλος, να αναδειχθούν τα γεγονότα που προκάλεσαν την εξέγερση αλλά και η κτηνώδης καταστολή που ακολούθησε, από την οπτική των ίδιων των μεταναστών-κρατουμένων.

13/08/2013
Δίκτυο Αναρχικών Κρατουμένων
(φυλακών Λάρισας-Δομοκού)

Για ένα εισιτήριο αφαιρούν ζωές, του κράτους τα τσιράκια μπάτσοι και ελεγκτές

Την Τρίτη 13 Αυγούστου του 2013, Ο Θανάσηςένας 19χρονος περιστεριώτης, βρίσκεται πεταμένος από το τρόλεϊ στο δρόμο χτυπημένος θανάσιμα… Λίγο πριν είχε δεχτεί τη βία του κεφαλοκυνηγού ελεγκτή και του οδηγού «που ασκούσαν με ζήλο το καθήκον τους»… Ο λόγος του τραμπουκισμού ήταν ότι ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ.

Με τη ζωή του πλήρωσε το τίμημα ότι ήταν προλετάριοςάλλο ένα θύμα ενός πολύπλευρου ταξικού πολέμου, που εδώ και χρόνια έχει κλιμακωθεί εναντίον μας από τα αφεντικά και το κράτος τους.

Ο θάνατός του δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, είναι δολοφονία και αποτέλεσμα των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και της άγριας καταστολής (με μπάτσους και ελεγκτές), που μας επιβάλλουν. Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του Θανάση. Πολλές φορές μας έχει τύχει λόγω ανέχειας να μην έχουμε τα λεφτά για ένα εισιτήριο ενώ έχουμε ανάγκη άμεσης μετακίνησης. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι προϊόντα εργασίας της εργατικής τάξης. Για να φτιαχτούν έχουν αναλωθεί χιλιάδες κλεμμένες εργατοώρες απλήρωτης και αλλοτριωμένης εργασίας. Επίσης αν προσθέσουμε τους φόρους και τα χαράτσια συν τις μίζες που έπαιρναν και έβγαζαν προβληματικές αυτές τις επιχειρήσεις, το συμπέρασμα είναι ότι τα έχουμε χρυσοπληρώσει. Για όλους αυτούς τους λόγουςτα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μας ανήκουν και η δημόσια μετακίνηση πρέπει να είναι ελεύθερη για όλους μας.

Η κηδεία του Θανάση μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας και κοινωνικής οργής. Πάνω από 2000 διαδηλωτές από το Περιστέρι και από άλλες γειτονιές συμμετείχαν στην πορεία, η οποία στο τέλος χτυπήθηκε από ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ και ασφαλίτες. Ακολούθησε ένα όργιο κρατικής βίας και καταστολής με ξύλο, κυνηγητό στους δρόμους της πόλης, με 10 προσαγωγές (οι περισσότεροι ανήλικοι μαθητές) από τις οποίες η  μία μετατράπηκε σε σύλληψη. Το σημείο που έπεσε ο νεκρός φυλασσόταν συνεχώς από τα ΜΑΤ. Το κέντρο του Περιστερίου βρίσκεται καθημερινά υπό αστυνομική κατοχή με στόχο την απαγόρευση των συγκεντρώσεων στο σημείο δολοφονίας. Αυτό δείχνει το φόβο των εξουσιαστών για τις αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου. Παρά την τρομοκρατία οι συγκεντρωμένοι έκαναν συνέλευση και αποφάσισαν κάποιοι να συγκεντρωθούν στη ΓΑΔΑ για έμπρακτη αλληλεγγύη, όπου κρατούνταν οι προσαχθέντες και κάποιοι να πραγματοποιήσουν συγκέντρωση-μικροφωνική στο σημείο της δολοφονίας εναντία στην κρατική καταστολή στην πόλη

Η αστυνομία απαγόρευσε τη συγκέντρωση με πρόφαση την παρακώλυση της κυκλοφορίας, προχώρησε σε εξακρίβωση στοιχείων σε περαστικούς και κατοίκους της περιοχήςέκανε σκούπα στην πλατεία απομακρύνοντας παιδιά και μεγάλους, κάνοντας κατάληψη από ομάδες ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ, προκαλώντας και βρίζοντας όσους αντιδρούσαν για την κατάσταση πολιορκίας. Αργά το βράδυ απείλησαν τους συγκεντρωμένους στο σημείο να δείξουν ταυτότητες και να αποχωρήσουν. Στην αντίσταση των συγκεντρωμένων για το δικαίωμα της συγκέντρωσης έκανε ακόμα 20 ακόμα προσαγωγέςΌσο και να προσπαθούν να μας διώξουν, η πλατεία ανήκει στους κατοίκους της και όχι στις δυνάμεις καταστολής.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση η συλλογική αντίσταση και η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Οργανωνόμαστε από τα κάτω σε κάθε γειτονιά, σχολείο και χώρο δουλειάς.
Αντιστεκόμαστε. Δίνουμε μάχες για δωρεάν συγκοινωνίες, δωρεάν υγεία και παιδεία και σε ό,τι μαςεξαθλιώνει τη ζωή. Δε θα πληρώσουμε εμείς την κρίση των τραπεζών και του κεφαλαίου.
Αρνούμαστε να γυρίσουμε στην κανονικότητα του νόμου και της τάξης, να σκύψουμε το κεφάλι στον κόσμο των ελεγκτών και των μπάτσων που «απλά κάνουν τη δουλειά τους», να κλειστούμε πίσω στα σπίτια – κλουβιά με τη συντροφιά των ρουφιάνων των ΜΜΕ. Σε πείσμα όλων αυτών, εμείςπαραμένουμε εδώ. Μένουμε κάθε μέρα όλοι μαζί στο σημείο δολοφονίας, στην πλατεία, στις γειτονιέςμας. Βγαίνουμε στους δρόμους για να αντισταθούμε και παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ «ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ»
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ 
ΑΚΥΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΚΕΦΑΛΟΚΥΝΗΓΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΚΤΗΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Συνέλευση στην πλατεία δημαρχείου κάθε μέρα στις 7:ΟΟμ.μ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΣΥΝΑΥΛΙΑ
ενάντια στην κρατική δολοφονία και καταστολή
Παρασκευή 23 Αυγούστου,
πλατεία δημαρχείου, 8:ΟΟ μ.μ

ΠΟΡΕΙΑ
Τρίτη 27 Αυγούστου,
πλατεία δημαρχείου, 6:00 μ.μ.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ


http://sinperenantia.blogspot.gr/