Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Καλά νέα από την ατμομηχανή του παγκόσμιου καπιταλισμού…

Ελεύθερος αφέθηκε ο Τσιπ Σταρνς, διευθυντής εταιρίας ειδικών ιατρικών προμηθειών στο Πεκίνο της Κίνας. Ο Σταρνς κρατήθηκε για 6 μέρες σε ομηρεία από τους περίπου 100 εργάτες και εργάτριες, που απαιτούσαν τα χρωστούμενα δεδουλευμένα 2 μηνών καθώς και –σε περίπτωση κλεισίματος της επιχείρησης– αποζημίωση, ισόποση μ’ αυτή που έλαβαν οι συνάδελφοι τους που απολύθηκαν από το παράρτημα της εταιρίας στη Φλόριντα των Η.Π.Α. Την 6η μέρα αυτής της εργατικής άμεσης δράσης ο 42χρονος αφεντικάνος αντάλλαξε την ελευθερία του με τα χρωστούμενα και έτσι αφέθηκε ελεύθερος.
Μήπως ήρθε η ώρα εδώ στη βαλκανική χερσόνησο, η «κινεζοποίηση»  να μην αφορά μόνο τις συνθήκες και τις αμοιβές της εργασίας αλλά και τα μέσα και τις μεθόδους διεκδίκησης και ανάκτησης της προλεταριακής αξιοπρέπειας; Μήπως;…

http://prolprot.espivblogs.net/2013/06/28/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AC-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%84%CE%BC%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83/

Δύναμη στον αναρχικό Κ. Σακκά, απεργό πείνας από τις 4 Ιούνη - Όλοι στην διαδήλωση για την άμεση απελευθέρωση του

 Στις 4/12/10 συλλαμβάνομαι μαζί με τον σύντροφο Αλέξανδρο Μητρούσια στη Νέα Σμύρνη εξερχόμενος από ενοικιαζόμενη αποθήκη, στο εσωτερικό της οποίας βρίσκεται οπλισμός.
    Έχω παραδεχτεί από την πρώτη στιγμή τη σχέση μου με τον χώρο αυτό, όπως επίσης και με τα όπλα που βρέθηκαν. Έχω δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι είμαι αναρχικός και ότι η παρουσία μου στον συγκεκριμένο χώρο σχετίζεται με την πολιτική μου ταυτότητα και τις επιλογές που αυτή συνεπάγεται.
    Στις 7/12/10 οδηγούμαι στην αρμόδια ανακρίτρια και προφυλακίζομαι με την κατηγορία της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση και για διακεκριμένη οπλοκατοχή.
    Στις 12/4/11 και ενώ είμαι ήδη πάνω από τέσσερις μήνες κρατούμενος στις φυλακές Ναυπλίου, καλούμαι εκ νέου από τους ανακριτές Μπαλτά, Μόκκα και χωρίς να έχει προκύψει κανένα καινούργιο στοιχείο, χωρίς να έχει υπάρξει καν εξέλιξη κάποιας έρευνας, προφυλακίζομαι για συμμετοχή στην ε.ο. ΣΠΦ. Αυτό έγινε προφανώς αντιλαμβανόμενοι οι κύριοι ανακριτές πως δεν θα μπορούσε να σταθεί σε μία δικαστική αίθουσα η κατηγορία της συμμετοχής σε μία οργάνωση η οποία στο ενεργητικό της δεν έχει καμία δράση, στην κατοχή των μελών της δεν υπάρχουν βόμβες, προκηρύξεις, χρησιμοποιημένα όπλα, μία οργάνωση που δεν έχει ούτε καν όνομα.
    Έχω ξεκαθαρίσει στο παρελθόν - όπως και η ίδια η ε.ο. ΣΠΦ από τη μεριά της - πως δεν είμαι μέλος της εν λόγω οργάνωσης. Δεν το έκανα για να αποφύγω την εκδικητική, κατασταλτική οδύσσεια που επιφυλάσσει η αστική δικαιοσύνη σε όποιον κατηγορείται ως μέλος της, αλλά πολύ απλά γιατί έτσι είναι. Όφειλα να το ξεκαθαρίσω για την αληθή ιστορική καταγραφή. Τόσο για μένα τον ίδιο, όσο και για την ε.ο. ΣΠΦ.
    Η αρχική κατηγορία της ένταξης σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση που αποδόθηκε τόσο σε μένα και τους δύο συντρόφους μου (Μητρούσια, Καραγιαννίδη) όσο και στα υπόλοιπα άτομα που συνελήφθησαν στην ίδια επιχείρηση - παρόλο που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση - αποτέλεσε κορύφωση των πολιτικών σκοπιμοτήτων που εξυπηρετήθηκαν από τη ΔΑΕΕΒ εκείνη την περίοδο για λογαριασμό του τότε υπουργού δημοσίας τάξης Χρήστου Παπουτσή, που επιθυμούσε - όπως όλοι οι ομόλογοι του άλλωστε - πάση θυσία την εξάρθρωση τρομοκρατικής οργάνωσης επί των ημερών του. Είναι γνωστό, πως ο εν λόγω υπουργός είχε άμεση εποπτεία της επιχείρησης και μάλιστα αξιολόγησε ο ίδιος τα δεδομένα που του μετέφερε η αντιτρομοκρατική και τέλος έδωσε την εντολή να γίνουν οι συλλήψεις. Όποιος παρακολουθούσε τα καθεστωτικά μέσα εκείνες τις μέρες θα θυμάται τα σενάρια και τις εκτιμήσεις διάφορων δημοσιογραφικών παπαγάλων για το ποιας οργάνωσης μέλη μπορεί να είμαστε, τι σκοπεύαμε να κάνουμε κλπ τα οποία προφανώς τροφοδοτούσε η ΔΑΕΕΒ, μέχρι φυσικά να βγουν τα αποτελέσματα των βαλλιστικών εξετάσεων και να το βουλώσουν... Αργότερα ο κύριος Παπουτσής, στην προσπάθεια του να απολογηθεί για το φιάσκο, δίνοντας συνέντευξη σε γνωστό περιοδικό δήλωσε πως τον "κορόιδεψε η αντιτρομοκρατική υπηρεσία"(!).
    Στις 6/4 του '12, υπόδικος ακόμα και πλησιάζοντας στη λήξη του 18μηνου (μέγιστο όριο κράτησης βάση του νόμου), προφυλακίζομαι εκ νέου για τη διάπραξη 160 εμπρηστικών και βομβιστικών ενεργειών, την ευθύνη των οποίων έχει αναλάβει η οργάνωση ΣΠΦ. Χαρακτηριστικό είναι πως στη συγκεκριμένη δικογραφία, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο εις βάρος μου - δεν μπήκαν καν στον κόπο να κατασκευάσουν αυτή τη φορά - αλλά δεν γίνεται και κάποια αναφορά στο άτομο μου, παρά μόνο στην επίδοση του κατηγορητηρίου. Είναι μία δικογραφία που χωρίς υπερβολή θα μπορούσε με την λογική που χαρακτηρίζει τους εγκάθετους ανακριτές Μπαλτά - Μόκκα, να επιδοθεί στον καθένα. Είναι επίσης χαρακτηριστικό και έκδηλο της σκοπιμότητας αυτής της δίωξης πως οι κύριοι ανακριτές είχαν στα χέρια τους την συγκεκριμένη δικογραφία από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου, γεγονός που τους υποχρέωνε - βάση του νόμου πάντα - να μου επιδοθεί μαζί με την πρώτη δικογραφία. Δηλαδή με λίγα λόγια οι κύριοι αυτοί με προφυλάκισαν με την κατηγορία της ένταξης στην ίδια οργάνωση δύο φορές διαδοχικά(!).
    Σήμερα, όντας υπόδικος 2,5 χρόνια ουσιαστικά για απλή οπλοκατοχή (διακεκριμένη οπλοκατοχή διευκρινιστικά και μόνο σημαίνει πως τα όπλα που κατέχει κάποιος, προορίζονται είτε για εμπόριο, είτε για τροφοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης, κάτι το οποίο ούτε προκύπτει, ούτε το αποδέχομαι), οι κύριοι θεσμικά υπερασπιστές της δικαιοσύνης και του νόμου οι οποίοι κρατούν εμένα επειδή τον παραβίασα, αποφάσισαν να παραβλέψουν ακόμα και το σύνταγμα τους - το οποίο ορίζει κάθε επόμενη της πρώτης προφυλάκισης ως μέγιστο όριο τους 12 μήνες - αφού δεν τους αρκεί για να εξυπηρετήσουν την πολιτική τους ηγεσία και να με κρατήσουν ακόμα έξι μήνες όμηρο.
  Ουσιαστικά, οι εξοντωτικές προφυλακίσεις που επιβάλουν μία παρατεταμένη συνθήκη αιχμαλωσίας, αποτελεί αντιστάθμισμα για τα σαθρά και πρόχειρα μαγειρεμένα κατηγορητήρια, τα οποία ότι και να κάνουν, αδυνατούν να αποτρέψουν το "ξεφούσκωμα" τους στις δικαστικές αίθουσες παρά το ειδικό καθεστώς που τις χαρακτηρίζει (από κάθε άποψη). Όποιος έχει περάσει απ' αυτές έστω και για λίγο, το γνωρίζει αυτό πολύ καλά.
    Είναι ξεκάθαρη πλέον η τακτική τους και προδίδει την εκδικητική τους σκοπιμότητα. Ναι είναι αλήθεια, το κράτος εκδικείται τους πολιτικούς του αντιπάλους. Τους εκδικείται αλλά ποτέ δεν τους αναγνωρίζει. Ποτέ δεν το έκανε άλλωστε. Πράκτορες και προδότες τότε, τρομοκράτες και εχθρός της κοινωνίας τώρα.
    Είναι γεγονός πως το πολιτικό σύστημα, διανύει μεταπολιτευτικά την κρισιμότερη και ασταθέστερη περίοδο, εξαιτίας των εγχώριων συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Είναι επίσης γεγονός πως η καταστολή και γενικά η αυταρχική στάση του κράτους, είναι το "τελευταίο χαρτί" που έχει στα χέρια του, προκειμένου να διασφαλίσει την υποτελή κοινωνική ειρήνη και το να αποτρέψει, η γενικευμένη αντίδραση να εκφραστεί με οργανωμένες και ουσιαστικότερες εξεγερτικές μορφές.
    Ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών έχει ομολογήσει πως πρώτη φορά καλείται κυβέρνηση να εφαρμόσει τόσο ακραία μέτρα σε περίοδο ειρήνης.
    Οι νόμοι οι οποίοι ανέκαθεν εκφράζανε τη βούληση των ισχυρών, σήμερα δεν αρκούν για τους πολιτικούς εκπροσώπους του συστήματος μπροστά σ' αυτά που καλούνται να διεκπεραιώσουν υπηρετώντας το.
    Έχοντας την άποψη και την θέση πως ο δρόμος για την ατομική - συλλογική ελευθερία είναι γεμάτος από αγώνα και αντίσταση, αποφάσισα από την Τρίτη 4/6, να προχωρήσω σε απεργία πείνας· ημερομηνία που με το ισχύον νομικό καθεστώς, λήγει το μέγιστο όριο προφυλάκισης μου. Διευκρινίζω πως για μένα η επιλογή του να προχωρήσω σε απεργία πείνας, δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Ενός αγώνα που δίνουμε από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας εγώ και οι σύντροφοί μου, αντιστεκόμενοι σε μία δίχως προηγούμενο εκδικητική αντιμετώπιση από τους δικαστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση μας να κάνουν ένα διάλειμμα από τα εισπρακτικά τους καθήκοντα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κοινωνία από τους υποτιθέμενους εχθρούς της και τους νόμους από τους παραβάτες τους. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί και οι ίδιοι άνθρωποι πίσω απ' αυτούς, που αποτελούν τους φυσικούς αυτουργούς της νομιμότητας των επιστρατεύσεων των απεργών, των χιλιάδων πλειστηριασμών και αστέγων, της κατάργησης των εργασιακών διεκδικήσεων, των απολυμένων, της κατάργησης των κοινωνικών παροχών, των χιλιάδων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, των εκατοντάδων αυτόχειρων κάθε χρόνο που βάζουν τέλος στη ζωή τους επειδή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς, της νομιμότητας των στοιβαγμένων ανθρώπων σε στρατόπεδα χαρακτηρίζοντας τους ως λαθραίους. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της νομιμότητας των βασανιστηρίων και των ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, της φίμωσης των αντικαθεστωτικών μέσων πληροφόρησης...
    Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο στο όνομα του νόμου.
    Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο αν χρειαστεί ακόμα και εκτός νόμου...
    Βουτηγμένοι στην υποκρισία και την αθλιότητα, κατάπτυστοι τόσο για τους θιασώτες της αστικής δικαιοσύνης, όσο και για τους επικριτές και τους ιδεολογικούς εχθρούς της.
    "Αργοπεθαίνει όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές(...) Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη απ' το απλό γεγονός της αναπνοής".
            Πάμπλο Νερούντα
                                                                     Σακκάς Κώστας
                                                                              Α' πτέρυγα κορυδαλλού

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Η αντιπρολεταριακή τακτική θα ηττηθεί στους εξεγερμένους δρόμους

Την στιγμή που στην Βραζιλία οι εξεγερμένοι/ες συνεχίζουν να βρίσκονται στους δρόμους των μητροπόλεων διαδηλώνοντας ενάντια στην φτώχεια και την εκμετάλλευση, γίνεται μια έντονη προσπάθεια για ταξική ειρήνη από όλους τους φορείς. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και γραφειοκράτες συνδικαλιστές έχουν σκοπό να ''απορροφήσουν'' την εξέγερση στα μέτρα της νομιμότητας και της συνδικαλιστικής απάτης.
Η εξουσία πλασάρει το δημοψήφισμα προσπαθώντας να πείσει πως έτσι δίνεται λόγος στους ''από κάτω'' και τα μεγάλα συνδικάτα καλούν σε απεργία στις 11 Ιουλίου (άραγε τίθεται θέμα οργάνωσης και καλείται τόσες μέρες μετά, ενώ ο κόσμος μέρες τώρα πλημμυρίζει τους δρόμους;!).
Η αντιπρολεταριακή τακτική εφαρμόζεται από κάθε πλευρά. Από όλους αυτούς που έχουν μάθει να μοιράζονται την πίτα και αγωνιούν μη τυχόν και θιχτούν τα σκατοσυμφέροντα τους.
Όσο για τον μεγάλο ποδοσφαιριστή Πελέ, ο καθένας στο είδος του! Οι προλετάριοι έχουν αποδείξει πως ματώνουν για την τάξη τους και όχι για την φανέλα που κάποιοι πλούτισαν φορώντας την.
Οι Βραζιλιάνοι εξεγερμένοι κατάφεραν να σπάσουν την κανονικότητα του μουντιάλ. Μόνο και μόνο από αυτό έχουν ήδη νικήσει. Εναντιώθηκαν στην εκμετάλλευση των εργατών και στα κέρδη των αφεντικών, κάτι που θα έπρεπε να είχε συμβεί και στους ολυμπιακούς αγώνες το 2004 στην Αθήνα.

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

CNT (Μάης 1936): Η συνομοσπονδιακή θεώρηση του ελευθεριακού κομμουνισμού

Προσχέδιο της οργάνωσης της ελευθεριακής κομμουνιστικής κοινωνίας, όπως καταγράφηκε δυο μήνες πριν την ισπανική επανάσταση, στο έκτακτο συνέδριο της CNT (Σαραγόσα, Μάης 1936). 
Από το βιβλίο "Εl Congreso Confederal de Zaragoza, 1936", εκδόσεις ZERO, Μαδρίτη, Φλεβάρης 1978.


Ο καθορισμός με μαθηματική ακρίβεια όλων όσων θα συγκροτήσουν τη μελλοντική κοινωνία θα ήταν μια παράλογη απαίτηση. Πολλές φορές ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη υπάρχει μια πραγματική άβυσσος. Δε θέλουμε να πέσουμε στο λάθος των πολιτικών που παρουσιάζουν οριστικές λύσεις για όλα τα προβλήματα, λύσεις που στην πράξη αποτυγχάνουν παταγωδώς, αφού προσπαθούν να επιβάλουν μια μέθοδο για όλες τις περιπτώσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την ίδια την εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής.
Εμείς, που έχουμε μια υψηλότερη θεώρηση των κοινωνικών προβλημάτων, δεν θα το κάνουμε αυτό. Προσχεδιάζοντας τις ρυθμίσεις του ελευθεριακού κομμουνισμού, δε θα παρουσιάσουμε ένα μοναδικό πρόγραμμα, που δεν θα επιδέχεται μετατροπές. Αυτές λογικά θα προκύψουν, και θα είναι οι ίδιες οι αναγκαιότητες και οι εμπειρίες που θα τις καθορίσουν.
Η δημιουργική αντίληψη της επανάστασης
Είναι ολοκληρωτικά απαρχαιωμένη η παλιά αντίληψη σύμφωνα με την οποία η επανάσταση δεν είναι παρά η βίαιη στιγμή της καταστροφής του καπιταλιστικού συστήματος. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την υλοποίηση μιας κατάστασης πραγμάτων που έχει ήδη λάβει σάρκα και οστά στη συλλογική συνείδηση (...)
Γι’ αυτό, με λίγα λόγια, θεωρούμε ότι η επανάσταση ορίζεται:
  1. Σαν η ψυχική κατάσταση απέναντι σε μια τάξη πραγμάτων που έρχεται σε σύγκρουση με τις ελπίδες και τις αναγκαιότητες του ατόμου.
  2. Σαν κοινωνική πράξη όταν υλοποιείται μέσα σε συλλογικότητες μια δράση που έρχεται σε σύγκρουση με τους θεσμούς του καπιταλιστικού συστήματος.
  3. Σαν οργανωμένη πράξη, όταν αισθάνεται την αναγκαιότητα της συγκρότησης μιας δύναμης ικανής για την εξασφάλιση της υλικής της υπόστασης.
Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε τους εξής παράγοντες:
α) την κατάρρευση της ηθικής εκείνης που αποτέλεσε τη βάση του καπιταλιστικού συστήματος.
β) τη χρεωκοπία του στον οικονομικό τομέα.
γ) την αποτυχία της πολιτικής του έκφρασης, τόσο υπό τη μορφή του "δημοκρατικού καθεστώτος" όσο και στη νέα μορφή του, τον κρατικό καπιταλισμό, δηλαδή τον εξουσιαστικό κομμουνισμό.
Η συνισταμένη αυτών των παραγόντων σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα προκαλέσει την έναρξη της βίαιης περιόδου που θα οδηγήσει στην πραγματικά δημιουργική εποχή της επανάστασης.
Για τη θεμελίωση της επανάστασης δεν αρκεί ούτε η αμοιβαία βοήθεια, ούτε η αλληλεγγύη ούτε η πολυσυζητημένη χαριστικότητα. Αυτές οι τρεις αρχές που στο παρελθόν ανακούφιζαν από τις δυσαρμονίες των ατελών κοινωνιών, στις οποίες το άτομο είναι εγκαταλειμένο, αντιμέτωπο με μια αυθαίρετη και επιβαλλόμενη αντίληψη περί δικαίου, πρέπει να αναπτυχθούν και να συγκεκριμενοποιηθούν σε νέες μορφές κοινωνικής συνύπαρξης των οποίων η υψηλότερη έκφραση είναι ο ελευθεριακός κομμουνισμός: οι μόνοι περιορισμοί για την ικανοποίηση των αναγκαιοτήτων κάθε ανθρώπινης ύπαρξης να είναι αυτοί που τυχόν θα επιβάλλονται από τις αναγκαιότητες της νέας οικονομικής οργάνωσης.
Αν "όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη", όλες οι μορφές οργάνωσης της  παραγωγής και της διανομής που κατευθύνονται από το πνεύμα της ισότητας οδηγούν στην πραγματοποίηση της δικαιοσύνης και της κοινωνικής αρμονίας.

Η οργάνωση της νέας κοινωνίας - Τα πρώτα μέτρα της επανάστασης
Με το πέρας της βίαιης περιόδου της επανάστασης, θα καταργηθούν η ατομική ιδιοκτησία, το κράτος, το προνόμιο του άρχειν και, κατά συνέπεια, οι τάξεις που χωρίζουν την κοινωνία σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευομένους, καταπιεστές και καταπιεσμένους.
Με την κοινωνικοποίηση του πλούτου, οι ελεύθερες οργανώσεις των παραγωγών θα αναλάβουν την αδιαμεσολάβητη διαχείριση της παραγωγής και της κατανάλωσης.
Εγκαθιδρύοντας σε κάθε τόπο την ελευθεριακή κομμούνα, θα θέσουμε σε λειτουργία τον νέο κοινωνικό μηχανισμό. Οι παραγωγοί κάθε κλάδου, συγκεντρωμένοι στα συνδικάτα και τους τόπους εργασίας, θα καθορίσουν ελεύθερα τον τρόπο οργάνωσής τους. Κάθε ελευθεριακή κομμούνα θα κατασχέσει όσα κατείχε η αστική τάξη: μέσα παραγωγής, πρώτες ύλες, κατοικίες, ρουχισμό κλπ. Τα αγαθά θα περάσουν στην κατοχή των εργαζομένων για να διανεμηθούν προς όφελος της κοινότητας.
Το πρώτο μέλήμα κάθε κομμούνας θα είναι η παροχή όλων των δυνατών ανέσεων στους κατοίκους, η παροχή περίθαλψης στους αρρώστους και εκπαίδευσης στα παιδιά.
Πρέπει από τώρα να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι οι πρώτες μέρες της επανάστασης δεν θα είναι εύκολες και ότι το κάθε άτομο θα πρέπει να καταβάλει το μέγιστο των προσπαθειών του και να καταναλώνει μόνο ό,τι θα επιτρέπουν οι δυνατότητες της παραγωγής. Όλη αυτή η περίοδος θα απαιτήσει θυσίες και ατομική και συλλογική συναίνεση για να μην προκληθούν δυσχέρειες στο έργο της οικοδόμησης αυτής της κοινωνίας που όλοι μαζί αποφασίσαμε.

Σχέδιο του τρόπου οργάνωσης των παραγωγών
Η οργάνωση της οικονομίας, σε όλες τις εκφράσεις της παραγωγής, θα προσαρμοστεί αυστηρά στις αρχές της κοινωνικής οικονομίας, διαχειριζόμενης μέσω των διαφόρων οργανισμών των παραγωγών οι οποίοι συγκεντρωμένοι σε γενικές συνελεύσεις θα την ελέγχουν διαρκώς.
Σαν βάση στον τόπο εργασίας, στο συνδικάτο, στην κομμούνα, σε όλες τις ρυθμιστικές οργανώσεις της νέας κοινωνίας, θα είναι ο παραγωγός, το άτομο, ο θεμελιώδης λίθος κάθε κοινωνικού συστήματος.
Σαν όργανο σύνδεσης της κομμούνας με τον τόπο εργασίας, το εργοστασιακό συμβούλιο, εναρμονισμένο με τα υπόλοιπα κέντρα εργασίας.
Σαν όργανο σύνδεσης των ενώσεων των παραγωγών, τα συμβούλια παραγωγής και στατιστικής, που θα ομοσπονδοποιηθούν για να συγκροτήσουν ένα σταθερό δίκτυο διασύνδεσης όλων των παραγωγών της Ιβηρικής Συνομοσπονδίας.
Στην ύπαιθρο: σαν βάση ο παραγωγός μέσα στην κομμούνα που θα διαχειρίζεται όλο το φυσικό πλούτο κάθε γεωπολιτικής ενότητας.
Σαν όργανο σύνδεσης, το συμβούλιο καλλιέργειας, στο οποίο θα συμμετέχουν τεχνικοί σύμβουλοι που θα υποδεικνύουν την κατάλληλη για κάθε περιοχή καλλιέργεια.
Τα συμβούλια καλλιέργειας θα οργανωθούν σε δίκτυο, όπως και τα εργοστασιακά συμβούλια και τα συμβούλια παραγωγής και στατιστικής, ολοκληρώνοντας την ελεύθερη ομοσπονδία, που αποκαθιστά κάθε κομμούνα σαν πολιτική ενότητα και γεωγραφική υποδιαίρεση.
Οι ενώσεις των γεωγραφικών παραγωγών, όπως και οι ενώσεις των αγροτών, θα ομοσπονδοποιηθούν σε εθνικό επίπεδο (για όσο καιρό η Ισπανία θα είναι η μόνη χώρα που θα έχει πραγματοποιήσει τον κοινωνικό μετασχηματισμό) σύμφωνα με το είδος της παραγωγής, για την αποδοτικότερη ανάπτυξη της οικονομίας (...)
Θεωρούμε ότι με τον καιρό η νέα κοινωνία θα καταφέρει να παρέχει σε κάθε κομμούνα όλα τα απαραίτητα για την αυτονομία της τεχνολογικά μέσα, γιατί τόσο πιο ελεύθερος είναι ο άνθρωπος -η κομμούνα σ' αυτή την περίπτωση- όσο λιγότερο εξαρτάται από τους άλλους.

Οι ελευθεριακές κομμούνες και η λειτουργία τους
Η πολιτική έκφραση της επανάστασης στερεώνεται πάνω σ' αυτή την τριλογία: το άτομο, η κομμούνα, η ομοσπονδία.
Μέσα από ένα σχέδιο δραστηριοτήτων, εφαρμοσμένο σε όλες τις λειτουργίες, στην κλίμακα της (Ιβηρικής) χερσονήσου, η διανομή θα έχει χαρακτήρα αποκλειστικά κοινοτιστικό. Η βάση της διανομής θα είναι, κατά συνέπεια, η κομμούνα. Οι κομμούνες θα είναι αυτόνομες και ομοσπονδοποιημένες τοπικά και εθνικά για την εκτέλεση έργων κοινού ενδιαφέροντος. Το δικαίωμα της αυτονομίας δεν αναιρεί την υποχρέωση της εκπλήρωσης των συμφωνιών της κοινής συμβίωσης (...) Έτσι μια κομμούνα που θα καταναλώνει αλόγιστα θα αναγκάζεται να σεβαστεί τους περιορισμούς που μετά από ελεύθερη συζήτηση αποφάσισε η πλειοψηφία.
Αντίθετα, οι κομμούνες οι οποίες, αντιτιθέμενες στη βιομηχανοποίηση, επιλέγουν άλλους τρόπους συμβίωσης, όπως οι φυσιολάτρες ή οι γυμνιστές, θα δικαιούνται ρυθμίσεις διαφορετικές από τις γενικές συμβάσεις. Επειδή αυτές οι κομμούνες, λόγω του περιορισμένου αριθμού τους, δε θα μπορούν να καλύπτουν όλες τις ανάγκες τους, οι αντιπρόσωποί τους στα συνέδρια της Ιβηρικής Συνομοσπονδίας Ελευθεριακών Αυτόνομων Κομμούνων θα πραγματοποιούν συμφωνίες με τις υπόλοιπες αγροτικές και βιομηχανικές κομμούνες.
Για την καλύτερη διανομή της παραγωγής στις κομμούνες, μπορούν να δημιουργηθούν συμπληρωματικά βοηθητικά όργανα, όπως ένα Συνομοσπονδιακό Συμβούλιο Παραγωγής και Διανομής, με αντιπροσώπους στις Εθνικές Ομοσπονδίες Παραγωγής και στο ετήσιο συνέδριο των κομμούνων.

Εσωτερική λειτουργία της κομμούνας
Η κομμούνα θα πρέπει να ασχολείται με όλα όσα απασχολούν το άτομο. Θα πρέπει να φροντίζει, για την οργάνωση, τη ρύθμιση και τη βελτίωση της ζωής του πληθυσμού. Για τις κατοικίες, για τη διαχείριση των αγαθών που θα συγκεντρώνουν οι ενώσεις των παραγωγών, για την υγιεινή, τη στατιστική, την παιδεία, τις νοσηλευτικές εγκαταστάσεις και τα μέσα και το δίκτυο συγκοινωνίας. Να υποστηρίζει τις καλλιτεχνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες και να οργανώνει τις σχέσεις με τις υπόλοιπες κομμούνες.
Για την εκπλήρωση αυτής της αποστολής θα ορίζεται ένα Κοινοτικό
Συμβούλιο, με αντιπροσώπους των συμβουλίων της Αγροτικής / Βιομηχανικής Παραγωγής και Στατιστικής, Διανομής, Υγείας και Πολιτισμού.
Η διαδικασία της εκλογής των κοινοτικών συμβουλίων προορίζεται να ρυθμίσει τις αντιθέσεις που προκύπτουν από τις διαφορετικές πληθυσμιακές κοινότητες, σκοπεύοντας στην πολιτική αποκέντρωση των μεγαλουπόλεων και τη μετατροπή τους σε ομοσπονδίες από κομμούνες.
Όλες αυτές οι αναθέσεις δεν έχουν χαρακτήρα γραφειοκρατικό ή διευθυντικό. Εκτός από όσους επιτελούν εργασίες τεχνικές ή στατιστικής, οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν να απασχολούνται κανονικά στη συνηθισμένη εργασία τους, μετά την οποία θα συγκεντρώνονται για να συζητήσουν τα δευτερεύοντα εκείνα θέματα που δεν χρειάζεται να απασχολήσουν γενικές συνελεύσεις.
Οι συνελεύσεις θα καλούνται όποτε το απαιτούν τα συμφέροντα της κομμούνας, με πρωτοβουλία είτε του κοινοτικού συμβουλίου είτε των κατοίκων.

Ανταλλαγή των προϊόντων
Η οργάνωσή μας θα είναι ομοσπονδιακή και θα εξασφαλίζει την ελευθερία του ατόμου μέσα στη συλλογικότητα και την κομμούνα, της κομμούνας μέσα στην ομοσπονδία και της ομοσπονδίας στη συνομοσπονδία.
Οι κάτοικοι κάθε κομμούνας θα αποφασίζουν οι ίδιοι για τα εσωτερικά της προβλήματα. Όταν πρόκειται για προβλήματα που αφορούν μια ευρύτερη περιοχή, όπως π.χ. η κατασκευή ενός δρόμου, θα τα αντιμετωπίζουν οι ομοσπονδίες, στις συνελεύσεις των οποίων θα αντιπροσωπεύονται όλες οι κομμούνες με τις θέσεις που θα έχουν προηγουμένως αποφασίσει στις γενικές τους συνελεύσεις.
Ομοίως, για θέματα περιφέρειας θα αποφασίζει η περιφερειακή ομοσπονδία, με βάση την επικρατούσα άποψη των κατοίκων της περιφέρειας.
Έτσι θα χειριζόμαστε όλα τα προβλήματα σε εθνική κλίμακα (για όσο καιρό τουλάχιστον θα περιοριζόμαστε στα εθνικά σύνορα).
Η εθνική οργάνωση θα ρυθμίζει τις εξωτερικές σχέσεις με το προλεταριάτο των υπόλοιπων χωρών, μέσω των αντιπροσωπευτικών τους οργανισμών, συνδεδεμένων όπως εμείς, με την Α.I.Τ.
Για την ανταλλαγή των προϊόντων από κομμούνα σε κομμούνα, τα κοινοτικά συμβούλια θα βρίσκονται σε επαφή με τις περιφερειακές ομοσπονδίες και το συνομοσπονδιακό συμβούλιο παραγωγής και διανομής, κοινοποιώντας τις ελλείψεις και τα πλεονάσματα. Τα προβλήματα θα λύνονται μέσω του δικτύου διασύνδεσης.
Σε ό,τι αφορά την κατανάλωση μέσα στην κομμούνα, θα γίνεται μέσω της κάρτας παραγωγού που θα εκδίδουν τα εργοστασιακά συμβούλια, δίνοντας το καταναλωτικό δικαίωμα για την κάλυψη των αναγκών. Η κάρτα παραγωγού αποτελεί ένα μέσο ανταλλαγής το οποίο θα καθορίζεται από δύο χαρακτηριστικά: 1) δε θα είναι μεταβιβάσιμη, 2) θα αντιστοιχεί σε μία μέση ρύθμιση, αναγράφοντας μια αξία από εργατοώρες, που θα έχει ισχύ εξαργύρωσης μέχρι ένα χρόνο μετά την έκδοσή της.
Για όσους δε μπορούν να εργαστούν θα εκδίδονται κάρτες κατανάλωσης από τα κοινοτικά συμβούλια.
Ωστόσο, δε μπορούμε να εισηγηθούμε μια οριστική ρύθμιση. Πρέπει να σεβαστούμε την αυτονομία κάθε κομμούνας και το δικαίωμά της να οργανώσει ένα δικό της σύστημα εσωτερικής ανταλλαγής, φτάνει να μη βλάπτει τα συμφέροντα των υπολοίπων.

Οι υποχρεώσεις των ατόμων στη συλλογικότητα και η απονομή δικαιοσύνης
Ο ελευθεριακός κομμουνισμός είναι αντίθετος με κάθε ποινικό σύστημα σωφρονισμού, πράγμα που συνεπάγεται την κατάργηση του παρόντος συστήματος και προπαντός την καταστροφή των μέσων βασανισμού και πειθάρχησης (κρατητήρια, κάτεργα, κλπ).
Θεωρούμε ότι ο κοινωνικός καθορισμός αποτελεί τη βασική αιτία των λεγόμενων παρανομιών και ότι με την εξαφάνιση των αιτιών που το γεννούν, το "έγκλημα" θα πάψει να υπάρχει.
Έτσι θεωρούμε ότι:
1) ο άνθρωπος δεν είναι κακός από τη φύση του και η εγκληματικότητα είναι φυσικό αποτέλεσμα των συνθηκών κοινωνικής αδικίας στις οποίες ζούμε
2) με την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και με μία λογική και ανθρώπινη παιδεία, αυτά τα αίτια θα εξαφανιστούν.
Γι ' αυτό πιστεύουμε ότι στις περιπτώσεις όπου το άτομο δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του, τόσο σε ζητήματα ηθικής όσο και στην παραγωγική διαδικασία, θα είναι οι λαϊκές συνελεύσεις οι οποίες με αίσθημα αρμονίας και κρίνοντας κατά περίπτωση θα επιλύουν το ζήτημα.
Ο ελευθεριακός κομμουνισμός θα στηρίζει τη σωφρονιστική του δραστηριότητα πάνω στα μόνα μέσα στα οποία η σύγχρονη επιστήμη αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα, την εκπαίδευση και την ιατρική. Όταν κάποιο άτομο, θύμα παθολογικών φαινομένων, διαταράσσει την κατακτημένη ανάμεσα στους ανθρώπους αρμονία, η θεραπευτική παιδαγωγική θα αναλαμβάνει να ρυθμίσει την ανισορροπία, αποκαθιστώντας του το αίσθημα της κοινωνικής υπευθυνότητας που του στέρησε μια παράλογη φυσιολογία.

Η οικογένεια και οι σεξουαλικές σχέσεις
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικογένεια υπήρξε ο πρώτος πολιτισμικός πυρήνας του ανθρώπινου γένους και έχει να παρουσιάσει αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά πολιτισμού, ηθικής και αλληλεγγύης. Μέσα στην εξέλιξη, οδήγησε στη δημιουργία της φατρίας, της φυλής, του λαού και της εθνότητας και πρέπει να υποθέσουμε ότι θα συνεχίσει να υπάρχει για πολύ καιρό.
Η επανάσταση δεν πρέπει να επέμβει βίαια στην οικογένεια, εκτός από εκείνες τις περιπτώσεις της καταστροφικής σύνθεσης στις οποίες τα άτομα πρέπει να βοηθηθούν στο δικαίωμα της αποχώρησης.
Αφού το πρώτο μέλημα της επανάστασης θα είναι η οικονομική ανεξαρτησία κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, η οφειλόμενη στην οικονομική εξάρτηση υποτέλεια της γυναίκας στον άνδρα θα εξαφανιστεί. Τα δύο φύλα θα είναι ίσα, τόσο σε δικαιώματα όσο και σε υποχρεώσεις.
Ο ελευθεριακός κομμουνισμός διακηρύσσει τον ελεύθερο έρωτα, με μόνη δέσμευση την κοινή θέληση του άνδρα και της γυναίκας, εξασφαλίζοντας στα παιδιά τη φροντίδα της συλλογικότητας και προφυλάσσοντάς τα από τις ασθένειες με τη χρήση της υγιεινής.
Επίσης, με μια καλή σεξουαλική αγωγή που θα αρχίζει από το σχολείο, θα οδηγηθούμε, σύμφωνα με τις αρχές της γενετικής σε μια βελτίωση της ανθρώπινης φυσιολογίας[1]. Τα ανδρόγυνα θα ζευγαρώνουν συνειδητά, δίνοντας ζωή σε παιδιά υγιή κι ευτυχισμένα.
Σχετικά με τα προβλήματα ηθικής φύσης που μπορεί να προκαλέσει ο έρωτας σε μια ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία, όπως αυτά που οφείλονται σε ερωτικές αντιζηλίες, η κοινότητα και η ελευθερία η ίδια δεν έχουν παρά δύο δυνατότητες. Για όποιον επιθυμεί έρωτα κτηνωδώς και με τη βία, αν δεν αρκέσει η συμβουλή και ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων, θα πρέπει να καταφεύγουμε στην απομάκρυνση. Για πολλές ασθένειες αρκεί η αλλαγή του αέρα. Για την "ασθένεια" του έρωτα, που οδηγεί στο πείσμα και την τύφλωση πρέπει να συμβουλεύσουμε την αλλαγή κομμούνας, απομακρύνοντας τον ασθενή από την αιτία που τον τρελαίνει και τον τυφλώνει, αν και δεν είναι πιθανό ότι τέτοια περιστατικά θα δημιουργούνται σε ένα περιβάλλον σεξουαλικής ελευθερίας.

Για το ζήτημα της θρησκείας
Το δικαίωμα στη θρησκεία, εκδήλωση καθαρά υποκειμενική της ανθρώπινης ύπαρξης, θα αναγνωρίζεται εφόσον θα παραμένει στο ιερό της ατομικής συνείδησης, με κανένα τρόπο όμως δεν θα επιτρέπεται η ηθική ή διανοητική επιβολή και η δημόσια επίδειξη.
Τα άτομα θα είναι ελεύθερα να πιστεύουν σε όποιο θεό θέλουν, όμως οι τελετουργίες θα εξαφανισθούν.

Για την εκπαίδευση, την τέχνη, την επιστήμη και τον ελεύθερο πειραματισμό
Το πρόβλημα της παιδείας πρέπει να αντιμετωπισθεί με ριζοσπαστικές κινήσεις. Αρχικά πρέπει να καταπολεμηθεί ενεργητικά και συστηματικά ο αναλφαβητισμός. Η κουλτούρα θα αποκατασταθεί σε όσους τους την είχαν στερήσει. Είναι ένα καθήκον επανόρθωσης της κοινωνικής αδικίας που πρέπει να επιτελέσει η επανάσταση, γιατί όπως ο καπιταλισμός υπεξαίρεσε και κατακράτησε τον πλούτο της κοινωνίας, οι πόλεις έκαναν το ίδιο για την κουλτούρα και την παιδεία.
Το επιμορφωτικό μας έργο πρέπει να χωριστεί σε δύο χρονικές περιόδους. Έχουμε να επιτελέσουμε ένα εκπαιδευτικό έργο αμέσως μετά την επανάσταση και ένα πολιτιστικό έργο στη διαμορφωμένη πια νέα κοινωνία.
Το άμεσο θα είναι να προσφέρουμε στον αναλφάβητο πληθυσμό μια βασική παιδεία αποτελούμενη, για παράδειγμα, από τη διδασκαλία της ανάγνωσης, της γραφής, της αρίθμησης, της φυσιογνωσίας, της υγιεινής, της ιστορίας και της ιστορίας της επανάστασης, της θεωρίας για την ανυπαρξία του θεού κλπ.
Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα σε δύο χρόνια με τη βοήθεια ενός μεγάλου αριθμού μορφωμένων νέων, υπo
την επίβλεψη της Εθνικής Ομοσπονδίας Παιδείας, η οποία, με την ανακήρυξη του Ελευθεριακού Κομμουνισμού θα κατασχέσει όλα τα εκπαιδευτικά κέντρα και θα αξιολογήσει τους επαγγελματίες καθηγητές καθώς και τους εθελοντές. Η Ομοσπονδία θα αποκλείσει όλους όσους φανούν ανίκανοι νοητικά και κυρίως ηθικά, να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις μιας ελεύθερης εκπαίδευσης. Η αξιολόγηση θα γίνει με δοκιμή πάνω στην πράξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Η παιδεία, έχοντας την αποστολή της διαμόρφωσης μιας νέας ανθρωπότητας, θα είναι ελεύθερη, επιστημονική και ίση για τα δύο φύλα, παρέχοντας τη δυνατότητα της πρακτικής εξάσκησης σε κάθε τομέα της ανθρώπινης γνώσης και δραστηριότητας (...)
Θεωρούμε σαν βασική λειτουργία της εκπαίδευσης τη δημιουργία ανθρώπων με δικό τους κριτήριο. Επίσης ο καθηγητής πρέπει να στοχεύει στην πλήρη ανάπτυξη των ξεχωριστών δυνατοτήτων κάθε παιδιού.
Από το παιδαγωγικό σύστημα που θα αναπτυχθεί στον ελευθεριακό κομμουνισμό θα αποκλειστεί ολοκληρωτικά το σύστημα "τιμωρία - επιβράβευση", γιατί σ' αυτό οφείλεται η δημιουργία των ανισοτήτων.
Ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο και τα εκπαιδευτικά μέσα (βιβλία, φυλλάδια, προβολές) θα χρησιμοποιηθούν για τη γρήγορη ηθική και διανοητική διαμόρφωση των παρόντων γενεών και για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών (...)
Εκτός από την καθαρά εκπαιδευτική διαδικασία, η ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία θα παρέχει σε όλους τους ανθρώπους πρόσβαση στην τέχνη, την έρευνα, την επιστήμη... γιατί οι παραγωγοί δεν θα χωρίζονται σε χειρώνακτες και διανοούμενους, αλλά όλοι θα είναι και τα δύο εναλλάξ.
Υπάρχουν ανάγκες του πνεύματος πέρα από τις υλικές, που εκδηλώνονται δυνατότερα σε μια κοινωνία που ικανοποιεί τις υλικές και απελευθερώνει ηθικά τον άνθρωπο. Όλες αυτές τις ανησυχίες, μια κοινωνία βασισμένη στην ελεύθερη έρευνα και στην ελευθερία όλων των εκδηλώσεων της ανθρώπινης ζωής δε μπορεί να τις αγνοεί κάτω από το βάρος οποιουδήποτε συμβιβασμού της αναγκαιότητας, ούτε να τις καταπνίγει όπως συμβαίνει τώρα, αλλά, αντίθετα, πρέπει να τις υποστηρίζει και να τις ενισχύει γιατί ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με "ψωμί", αντίθετα καταραμένη είναι η ανθρωπότητα όταν με το "ψωμί" μόνο ζει ο άνθρωπος.

Η υπεράσπιση της επανάστασης
Συζητάμε για την αναγκαιότητα της υπεράσπισης των κατακτήσεων του λαού που θα επιτευχθούν μέσω της επανάστασης γιατί σήμερα στην Ισπανία υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες για την επανάσταση απ’ ότι στις χώρες που την περιτριγυρίζουν και οι καπιταλιστές αυτών των χωρών δε θα ήθελαν να δουν τα συμφέροντά τους να απειλούνται.
Γι' αυτό, για όσο καιρό η κοινωνική επανάσταση δεν θα έχει θριαμβεύσει στον πλανήτη, θα ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για την υπεράσπιση του νέου συστήματος, τόσο από μια ξένη καπιταλιστική επέμβαση, όπως προαναφέραμε, όσο και για να αποτραπεί η αντεπανάσταση μέσα στη χώρα. Όμως ένας μόνιμος ξεχωριστός στρατός αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για την επανάσταση, γιατί κάτω από την επιρροή του μπορεί να προκύψει η δικτατορία που θα της δώσει το θανάσιμο χτύπημα.
Τις πρώτες στιγμές του αγώνα, αν στρατιωτικές δυνάμεις ενωθούν με το λαό, θα πολεμήσουν μαζί του στους δρόμους ενάντια στην αστική τάξη. Όταν αυτή θα έχει ηττηθεί, ο ρόλος τους θα έχει τελειώσει.
Ο ένοπλος λαός θα είναι η μεγαλύτερη εγγύηση ενάντια σε κάθε απόπειρα παλινόρθωσης του καθεστώτος, είτε από δυνάμεις του εξωτερικού, είτε από δυνάμεις του εσωτερικού. Υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές που έχουν λιποταχτήσει από τους στρατώνες και γνωρίζουν τις σύγχρονες τακτικές μάχης.
Κάθε κομμούνα θα έχει τον οπλισμό για την αυτοάμυνά της, μέχρι την πλήρη εξασφάλιση της επανάστασης οπότε τα όπλα θα καταστραφούν για να μετατραπούν σε εργαλεία. Υπάρχει ανάγκη να αποκτηθούν πολυβόλα, τανκς, θωρακισμένα οχήματα, αεροπλάνα και αντιαεροπορικά γιατί η πραγματική απειλή εξωτερικής επέμβασης υπάρχει από τον αέρα.
Αν έρθει αυτή η στιγμή, ο λαός θα κινητοποιηθεί αστραπιαία για να κάνει φράγμα στον εχθρό (...) Σ' αυτή την κινητοποίηση θα χρειαστούν όλα τα πρόσωπα και των δυο φύλων για τον αγώνα και τις διάφορες απαραίτητες για τη μάχη δραστηριότητες.
Τα σώματα της συνομοσπονδιακής άμυνας, εξαπλωμένα μέχρι τα κέντρα παραγωγής θα είναι η αποτελεσματικότερη υπεράσπιση της επανάστασης (...)
Γι ' αυτό διακηρύσσουμε:
1) Ο αφοπλισμός του καπιταλισμού συνεπάγεται την κατοχή των όπλων από τις κομμούνες, που θα αναλάβουν την υπεράσπισή τους και θα οργανώσουν την άμυνα σε εθνικό επίπεδο.
2) Στο διεθνές πεδίο, πρέπει να οργανώσουμε μια τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία, ώστε οι εργαζόμενοι κάθε χώρας να συγκροτήσουν κινήματα αλληλεγγύης, αντιτιθέμενα σε κάθε απόπειρα επέμβασης των κυβερνήσεών τους. Συγχρόνως η Ιβηρική Συνομοσπονδία Ελευθεριακών Αυτόνομων Κομμούνων θα ενισχύσει ηθικά και υλικά όλους τους καταπιεσμένους του πλανήτη για να απελευθερωθούν για πάντα από την κτηνώδη κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου.
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=
Αυτό το κείμενο δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν κάτι το οριστικό, σαν ένας κλειστός καθορισμός των στόχων του δημιουργικού έργου του επαναστατικού προλεταριάτου. Η πρόθεσή μας είναι να χαραχθούν οι γενικές γραμμές της πορείας του κόσμου της παραγωγής προς την ολική του απελευθέρωση. Είθε οι σκέψεις, τα αισθήματα και οι ικανότητες του καθενός να βελτιώσουν το έργο μας.

[1] Αναφέρεται στην καταπολέμηση της ιδιαίτερα διαδεδομένης στην ισπανική ύπαιθρο αιμομιξίας που σε συνδυασμό με την κακή διατροφή των βρεφών, οδηγούσε συχνά σε περιπτώσεις βιολογικού εκφυλισμού. (στμ)

http://www.vrahokipos.net/old/theory/cnt%20libertarian%20communism.htm

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Να τι κρύβεται πίσω από τις βιτρίνες του θεάματος...

Συμβαίνει και στα καλύτερα τσαντίρια
Όταν στις 11/6 έπεσαν πολύχρωμες μπάρες  στην ΕΡΤ, οι πέντε ταξιθέτες/ ταξιθέτριες της εκπομπής «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» αποφασίσαμε συλλογικά και ομόφωνα να συμμετάσχουμε στην στάση εργασίας που κήρυξε η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΠΟΕΠΤΥΜ η ΠΟΕΣΥ και η ΕΤΙΤΑ («Η ΠΟΕΣΥ, η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΠΟΕΠΤΥΜ αποφασίσαμε να κηρύξουμε από τις 19:00 έως τις 01:00, στάση εργασίας σε όλα τα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα της χώρας»). Γνωρίζαμε πως δεν καλυπτόμασταν θεσμικά, μιας και ανήκουμε στο πλήθος των χιλιάδων ανασφάλιστων-αφανών εργατών στα μίντια αλλά και σε πολλούς άλλους κλάδους ανά τον ελλαδικό χώρο. Ακόμα κι έτσι όμως, αποφασίσαμε να σταθούμε αλληλέγγυοι-ες όχι μόνο λόγω πεποίθησης αλλά και λόγω θέσης. Ειδοποιήσαμε την παραγωγή του Αλ Τσαντίρι Νιουζ πως θα κάνουμε στάση εργασίας, παρ’ όλο που η εκπομπή μέχρι την τελευταία στιγμή επρόκειτο να βγει κανονικά, και κατευθυνθήκαμε στο κατειλημμένο ραδιομέγαρο της Μεσογείων, σε ένδειξη αλληλεγγύης και στήριξης των απολυμένων της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Την Τρίτη 18/6 επικοινωνήσαμε με την παραγωγή για να μάθουμε αν θα βγει η εκπομπή και ενημερωθήκαμε πως μετά τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας, δεν θα χρειαζόταν να πάμε στην τελευταία εκπομπή της σεζόν διότι απολυθήκαμε.  Η ενημέρωση αυτή φυσικά δεν ήρθε από κάποιο επίσημο στόμα εκπροσώπου της εταιρείας παραγωγής αλλά από συνάδελφους που επιφορτίστηκαν με τον άχαρο αυτό ρόλο. Εξάλλου πως μπορείς να επιδόσεις επίσημα απόλυση σε αυτούς που επίσημα δεν υπάρχουν; Η στάση των αφεντικών του Τύπου δεν μας κάνει καμία εντύπωση καθώς πέντε απολύσεις φαίνονται απλώς σαν μία μικρή κουκίδα σε έναν πολύμορφο χάρτη χιλιάδων απολυμένων στα εγχώρια ΜΜΕ τα τελευταία 3 χρόνια.
Η απόλυσή μας φυσικά δεν αποτέλεσε καμιά έκπληξη, καθώς ήρθε ως κορωνίδα στην επισφάλεια και την εκμετάλλευση που βιώνουν σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι της εν λόγω εταιρείας παραγωγής. Για εμάς τις ταξιθέτριες και τους ταξιθέτες του Αλ Τσαντίρι Νιουζ, τα παραδείγματα είναι πολλά. Δεχθήκαμε απειλές για απόλυση και στο παρελθόν με την πρόφαση ότι η παραγωγή δεν βγαίνει οικονομικά και συμβιβαστήκαμε σε μείωση του μεροκάματου προκειμένου να μην απολυθεί κανείς μας. Το σενάριο επαναλήφθηκε όταν ζητήσαμε να λύσει η παραγωγή το πρόβλημα της μετακίνησής μας στην Κάντζα. Ο χώρος εργασίας μας ήταν μια αποθήκη. Η στάση της παραγωγής  απέναντι στα ζητήματα που μας αφορούσαν απαξιωτική και προσβλητική. Η εργασία μας ανασφάλιστη και μαύρη. Σε όλα αυτά συναινούσε και ο Λάκης Λαζόπουλος, αφού αποδέχτηκε την συγκεκριμένη εταιρία παραγωγής ως διαχειριστή, και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο θα είναι τουλάχιστον υποκριτής.
Παρακολουθήσαμε χτες (Τρίτη 18/6) με μεγάλη προσοχή την τελευταία παράσταση της σαιζόν. Προσέξαμε ότι ο κ. Λαζόπουλος στάθηκε αλληλέγγυος στους, απολυμένους  πια, εργαζομένους της ΕΡΤ την ίδια ώρα που απέλυε τους δικούς του εργαζόμενους επειδή στάθηκαν αλληλέγγυοι στους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ!
Αυτό που συνέβη σε μας συμβαίνει παντού. Από τα αλ τσαντίρια έως τους εργάτες γης και από τις μητροπόλεις έως τα ξεχασμένα χωριά της επαρχίας, σχέσεις εκμετάλλευσης που αποκαλούνται σχέσεις εργασίας, ορίζουν την καθημερινότητα όλων μας. Μισθοί και μεροκάματα ξεφτίλα, ανασφάλιστη/ αδήλωτη εργασία, επισφάλεια, φόβος, ψυχολογική βία, ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας, δουλειά μέχρι τελικής πτώσης, μέχρι το σώμα και το μυαλό να μην αντέχουν πια.
Πριν εκχυδαϊστεί εντελώς το γύρω και το μέσα μας να σηκώσουμε κεφάλι και να τα βάλουμε στα ίσα μ’ αυτό που συμβαίνει. Εμείς οι απολυμένοι ταξιθέτες και ταξιθέτριες του Αλ Τσαντίρι Νιουζ, θα διεκδικήσουμε και θα απαιτήσουμε ό,τι προκύπτει από το χρονικό διάστημα της «μαύρης» εργασίας μας.
Ας είναι λοιπόν αυτό το κείμενο μια μικρή προτροπή  - γιατί μικρή είναι η φωνή μας, δεν έχουμε αυταπάτες - να μην αποστρέφεται άλλο πια το βλέμμα από κει που οφείλει να είναι καρφωμένο. Στα μικρά ή μεγάλα «τσαντίρια» του καθενός και της καθεμιάς μας.

Απολυμένοι ταξιθέτες/ ταξιθέτριες του Αλ Τσαντίρι News

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Εξέγερση - μουντιάλ 1-0. Διαδηλώσεις εξεγερτικού χαρακτήρα και στην Βραζιλία

Η ανάπτυξη του κεφαλαίου, οι αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης και στις τιμές των εισιτηρίων των ΜΜΜ και γενικότερα η φτώχεια που εξαπλώνεται στις γειτονιές και τα στενά των μητροπόλεων και της επαρχίας στην Βραζιλία δεν θα αποσιωπηθούν ούτε από καρναβάλια ούτε από μπάλα.
Στις κεντρικές πόλεις εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν και επιτέθηκαν σε κυβερνητικά κτήρια και καπιταλιστικούς στόχους.
Στο Ρίο, στην Μπραζίλια και στο Σάο Πάολο οι διαδηλωτές πολιόρκησαν τα τοπικά κοινοβούλια ανεβαίνοντας στις ταράτσες και προσπάθησαν να εισβάλλουν από τα παράθυρα. Πυρπόλησαν τράπεζες και αναποδογύρισαν αυτοκίνητα.
Η απάντηση από το κράτος η γνωστή συνταγή: χημικά και πλαστικές σφαίρες από τις ειδικές δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας.
Η βιτρίνα του θεάματος με το καρναβάλι της ανάπτυξης των αφεντικών και την λατρεία του ποδοσφαίρου θα σπάσει από τους φτωχοδιάβολους που δεν έχουν ούτε τα βασικά για την επιβίωση τους στις αμέτρητες φτωχοσυνοικίες της χώρας.
Η αρχή έγινε... 
Ο πραγματικός αγώνας διεξάγεται στους δρόμους 
ενάντια σε θέαμα, κράτος και αστυνόμους.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Ο Άρης δεν πεθαίνει. Οι αντάρτες ζούν μέσα σε στιγμές αγώνα και ελευθερίας

...Περικυκλωμένος πια μαζί με τους συντρόφους του και έπειτα από πολύωρη μάχη, ο Βελουχιώτης πέφτει νεκρός. Θα πέσει όπως πέφτει κάθε μαχητής που αφιερώνει την ζωή του στην μάχη προς την ελευθερία. ΟΡΘΙΟΣ!
Από το πρωί της 16ης Ιουνίου γίνεται γνωστό πώς ο Άρης Βελουχιώτης είναι νεκρός. Για αυτό φρόντισε το υπουργείο ασφάλειας που έβγαλε πανηγυρική ανακοίνωση: ''...εφονεύθη κατόπιν συμπλοκής, υπό δυνάμεων εθνοφυλακής... ''Η κεφαλή του, ως επίσης και του αιμοσταγούς συντρόφου του Τζαβέλα θα εκτεθούν εις κοινήν θέα''.
Την ίδια μέρα ο ριζοσπάστης θα δημοσιεύσει την διαγραφή του Άρη σε μια ανακοίνωση με τίτλο ''Η προδοσία του Βελουχιώτη'', διαπομπεύοντας τον με τον χειρότερο τρόπο:
''Ο Κλάρας αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του απελευθερωτικού αγώνα να εξαγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του έδωσε την ευκαιρία αυτή. Σήμερα όμως σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ωφελεί. Στο ΚΚΕ δεν έχει κανένας θέση, οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία''.
Παρά τα όσα γράφτηκαν από τους φασίστες και από τους ''φίλους'' του Άρη, οι απανταχού καταπιεσμένοι, οι εργάτες, οι αγρότες και όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι θρήνησαν για τον Άρη που πάλεψε για την ελευθερία του λαού, που έδωσε την ψυχή του μαζί με χιλιάδες αγωνιστές για να νικήσει τους ξένους και ντόπιους καταπιεστές.
Ο Άρης και όλοι οι αντάρτες δίνουν ακόμα δύναμη στους καταπιεσμένους, έως ότου να σπάσει η συνθήκη της Βάρκιζας και το αντάρτικο να ξαναζωντανέψει πατώντας τους δυνάστες.
Μέχρι το προλεταριάτο σε όλο τον κόσμο να δικαιώσει το αίμα που χύθηκε από εκατομμύρια αγωνιστές, κομμουνιστές και αναρχικούς και να σπάσει τα δεσμά των εξουσιαστών.
Μέχρι την τελική νίκη.
Μέχρι την ολική απελευθέρωση.
Μέχρι ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!


Αλληλεγγύη στους απεργούς των σούπερ μάρκετ EXTRA

ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΕΚΕΙ!
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΕΧΤΡΑ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ
ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ
ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ 24ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΑ ΕΧΤΡΑ
24ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 15/6/2013
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι εργαζόμενοι στα Σ/Μ ΕΧΤΡΑ
Δεν πάει άλλο!
 Η υπομονή μας εξαντλήθηκε. Θέλουμε τους μισθούς μας και  τις δουλειές μας. Αντιστεκόμαστε στις απολύσεις και στις μειώσεις των μισθών.
Τον τελευταίο χρόνο, η Διοίκηση της εταιρείας με πρόσχημα την οικονομική κρίση, έχει αρχίσει μια πρωτοφανή επίθεση απέναντι στους εργαζόμενους της.
Κλείσιμο καταστημάτων, επιλεκτικές απολύσεις και μάλιστα με προειδοποίηση ώστε να είναι πιο φθηνές, μειώσεις μισθών και μη έγκαιρη καταβολή των δεδουλευμένων μας, ψυχολογικός πόλεμος ενάντια στους εργαζόμενους,  εντατικοποίηση της εργασίας, μη τήρηση των κανόνων υγείας και ασφάλειας στα καταστήματα.
Αυτή είναι η εφιαλτική μας καθημερινότητα.
Τελευταίο κρούσμα η άδικη και εκδικητική απόλυση της συναδέλφου μας Μαρίας Κουλουμβράκη  από το κατάστημα του Λαυρίου μετά από 20 χρόνια δουλειάς και μάλιστα άνευ αποζημιώσεως!!!
Συμπαραστεκόμαστε στον πολυήμερο αγώνα των εργαζομένων του Λαυρίου, που εδώ και 23 ημέρες απεργούν και δίνουν την μάχη να ανακληθεί η άδικη απόλυση.
Μπαίνουμε και εμείς στον αγώνα, για να αναγκαστεί η Διοίκηση της εταιρείας να σταματήσει την επίθεση εναντίον μας.
·         Διεκδικούμε την έγκαιρη καταβολή των δεδουλευμένων μας.
·         Ζητούμε να σταματήσουν οι άδικες, εκδικητικές και αναιτιολόγητες απολύσεις.
·         Διεκδικούμε να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά μας.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα η διοίκηση εξακολουθεί να αρνείται κατηγορηματικά να δεχτεί το σωματείο και να συνομιλήσει με τους εκπροσώπους των εργαζομένων. 'Όλοι εμείς ζητάμε από την διοίκηση να βρει πιο ορθολογικές λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η οικονομική και ψυχολογική εξαθλίωση μας δεν θα οδηγήσει στην ανάκαμψη της εταιρείας.

 ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 15/6/2013

ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΑ Σ/Μ ΕΧΤΡΑ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ

ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΑΣ
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΛΑΔΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ
ΕΧΕΙ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙ 24ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΙΕΡΑΣ ΟΔΟΥ, ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Δεν θέλουμε δημοκρατικό λόγο στις τηλεοράσεις μας, θέλουμε προλεταριακά ουρλιαχτά στους δρόμους

Η επίθεση του κεφαλαίου συνεχίζεται και δεν θα σταματήσει έως ότου οργανωθεί η προλεταριακή αυτοάμυνα. Θα πάψει μια και καλή όταν κομμάτια της εργατικής τάξης σταματήσουν να ''χύνουν δάκρυα'' για την κακή διαχείριση του καπιταλισμού και παλέψουν για την καταστροφή του.
Ο ρόλος των δημοσιογράφων και των καναλαρχών οι οποίοι καθοδηγούνται από την εκάστοτε πολιτικοοικονομική εξουσία είναι γνωστός στην εργατική τάξη, και δεν μας ξαφνιάζει η όποια προσπάθεια για σπίλωση των κοινωνικών - ταξικών αγώνων που διεξάγονται καθημερινά μέσα στις μητροπόλεις.
Τώρα παρατηρούμε μερίδα δημοσιογράφων, διανοούμενους και κάθε είδος καλλιτεχνών να πνίγονται από το μικροαστικό δίκιο τους για την φίμωση του ''δημόσιου λόγου''.
Βλέπουμε κόμματα αντιπολίτευσης, συνδικαλιστές και εργατοπατέρες να πατάνε σε αγώνες, εξυπηρετώντας τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα.
Δεν απαξιώνουμε τον αγώνα που διεξάγεται στο προαύλιο της ΕΡΤ, όμως χρειάζεται η κριτική για να μην βρεθούμε να μοιράζουμε τα κομμάτια της ήττας με αυτούς που έχουν ξεπουλήσει και θα συνεχίσουν να το κάνουν τους αγώνες που ξεπηδάν από τα κάτω.
Οι κραυγές των καταπιεσμένων θα σβήσουν τις στείρες φωνές που θέλουν έναν αγώνα στα μέτρα τους.
Να κάνουμε τα κυβερνητικά κτήρια χώρους ζύμωσης και αγώνα.
Να πάρουμε την πληροφόρηση στα χέρια μας.
Οι απολυμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας να παλέψουμε για το συμφέρον της τάξης μας.
Να ενώσουμε τις σπίθες για να δημιουργήσουμε την φλόγα που θα κάψει τον γερασμένο κόσμο τους.


Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Φίλοι του Ντουρούτι – Κείμενο για την Ήττα της Ισπανικής Επανάστασης

Οι Φίλοι του Ντουρούτι δημιουργήθηκαν το 1937 αντιδρώντας στην πολιτική ταξικής συνεργασίας της αναρχικής ηγεσίας. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στην εξορία και κυκλοφόρησε σ’ ολόκληρο τον κόσμο σε αναρχικές εφημερίδες και περιοδικά που είχαν έρθει  σε ρήξη με τη CNT – FAI.

Είναι αναγκαίο για τους μαχητές, τους επαναστάτες των εργατικών οργανώσεων, που γνώρισαν τη σκληρή ήττα και την ταπείνωση του πρόσφυγα, να δώσουν σοβαρή και επικεντρωμένη προσοχή στα μαθήματα του Ισπανικού πολέμου και επανάστασης, καθώς αυτοί το πλήρωσαν τόσο ακριβά με το αίμα τους και το αίμα των καλύτερων συντρόφων τους.
Σπάζοντας τη σιωπή που επέβαλε πάνω μας η τυραννία των Σταλινικών και των αντεπαναστατών, θα μιλήσουμε εδώ με την ίδια καθαρότητα, μ’ αυτήν που θα αναμενόταν να βρούμε στο όργανο της ομάδας μας «Οι Φίλοι του Λαού». Η ομάδα μας που είναι κάτω από το σύμβολο του Ντουρούτι, έχει μια σημαντική θέση στην Ισπανική Επανάσταση. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τις αιματηρές μέρες του Μάη του 1937, όταν σηκώσαμε το λάβαρο της εξέγερσης κατά των αντεπαναστατών (του Κομμουνιστικού Κόμματος, της Δημοκρατικής Κυβέρνησης κ.λ.π.) και κατά του ρεφορμισμού των ηγετών της CNT-FAI.
Είχαμε προβλέψει ότι η γραμμή που ακολουθήθηκε μετά τον Ιούλιο [1936], της αποσύνδεσης του πολέμου από την επανάσταση θα οδηγούσε αναπόφευκτα στην καταστροφή. Η θέση μας έχει επιβεβαιωθεί από τα γεγονότα. Η Επανάσταση χάθηκε τον Μάιο του 1937 ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ. Σταδιακά οι ζώνες οικονομικής σημασίας χάθηκαν και το απόγειο αυτής της κατάστασης ήταν η πτώση της Αραγωνίας, η μεγάλη ήττα του Levant, τελειώνοντας με την καταστροφή της Καταλωνίας και την παράδοση της Μαδρίτης καθώς και την άνευ όρων παράδοση όλων των υπόλοιπων ζωνών.
Οι αιτίες της ήττας ήταν εμφανείς. Από τη στιγμή που το επαναστατικό πνεύμα των πολιτοφυλακών υπονομεύτηκε με την αντικατάσταση τους μ’ ένα στρατό που δεν είχε τον προηγούμενο ενθουσιασμό και δυναμισμό, σφυρηλατήθηκε και ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα που οδήγησε τελικά στην ήττα.
Οι πολλαπλές επιθέσεις και οι διαστρεβλώσεις του Επαναστατικού έργου του Ιουλίου του 1936, ήταν οι καρποί της τραγικής σοδειάς που μας οδήγησε στην αιματηρή εξορία, που δεν είναι δυνατό να κατανοήσουμε παρά μόνο αν κατανοήσουμε τις πρώτες κινήσεις της προδοσίας, ανικανότητας, τα πισώπλατα χτυπήματα και την ανηθικότητα που έλαβε χώρα.


ΔΥΟ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ
Δυο εμφανείς περίοδοι παρουσιάστηκαν στην Ισπανική επανάσταση: ο Ιούλιος του 1936 και Μάιος του 1937. Σ’ αυτές τις δυο περιπτώσεις, πραγματοποιήθηκε το ίδιο λάθος. Οι ηγέτες της CNT-FAI δεν επέβαλαν την εξουσία των οργανώσεων μας, που υποστηρίζονταν από τις μάζες στους δρόμους, στα εργοστάσια, στους αγρούς και στα εργαστήρια. Οι ηγέτες αυτοί λοιπόν ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι για την καταστροφή που έχει λάβει χώρα – την απώλεια της επανάστασης, την στρατιωτική ήττα στον πόλεμο και την αιματηρή υποχώρηση στη Γαλλία. Φοβόντουσαν την ξένη επέμβαση. Δεν ήθελαν να καταλάβουν τη χώρα και να τη διευθύνουν οικονομικά και πολιτικά φοβούμενοι την οργή των «δικτατόρων». Από τη στιγμή όμως που δεν καθοδήγησαν την επανάσταση, δεν την άφησαν και μόνη, άρχισαν να την οδηγούν στην ήττα. Ο φόβος τους ήταν υπεύθυνος για την αντεπανάσταση, καθώς οι Σταλινικοί πήραν τη γη από τους αγρότες και τους εργάτες και αυτός ήταν ο σημαντικότερος παράγοντας για τη συντριβή της επαναστατική ενότητας των μαζών.
Οι ηγέτες της CNT-FAI δεν ήθελαν να επιβάλουν μια δικτατορία στα αντεργατικά κόμματα. Παρόλα αυτά όμως έγιναν βοηθοί των φιλελεύθερων αστών, της μικροαστικής τάξης του διεθνούς καπιταλισμού, που με τη μάσκα της δημοκρατίας, βοήθησαν το φασισμό, οδηγώντας μ’ αυτό τον τρόπο σε ήττα την Ισπανική επανάσταση.
Το τέλος του πολέμου ήταν καταστροφικό. Όλα χάθηκαν, τίποτα δεν κερδίσαμε. Πολλά θα μπορούσαν να είχαν σωθεί και να χρησιμοποιηθούν για να αποσοβήσουμε την τρομερή ήττα. Ο Νεγκρίν και όλοι οι λακέδες του είχαν τοποθετήσει όλα τα χρήματα και όλο το χρυσό σε ξένες τράπεζες. Έκαναν άλλωστε πολύ καλή δουλειά σφάζοντας τον Ισπανικό λαό.
Ο στρατός των εργατών δεν ήξερε γιατί πολεμούσε. Οι στρατιώτες δεν επιθυμούσαν να πολεμήσουν καθώς γνώριζαν ότι τη στιγμή που πολεμούσαν και σφαγιάζονταν στον Έβρο, στα μετόπισθεν, οι γραφειοκράτες της Δημοκρατίας φλέρταραν με όμορφες γυναίκες και οργίαζαν.
Οι άνθρωποι εργάζονταν και πέθαιναν από την πείνα. Στις ουρές για το ψωμί οι γυναίκες και ο πληθυσμός γενικά μισούσαν τον Νεγκρίν και την γεμάτη κόλακες αυλή του. Οι εργάτες και οι οικογένειες τους δεν είχαν ψωμί ενώ στα σπίτια και τις κατοικίες της κυβέρνησης οι γραφειοκράτες και οι αξιωματούχοι του ΚΚ έτρωγαν λευκό ψωμί. Ολόκληρος ο κόσμος είχε κάποια ιδέα για το ηθικό των κατοίκων της Βαρκελώνης. Ήταν οι εργάτες της Βαρκελώνης που υπέφεραν από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Δεν υπήρχε καταφύγιο γι’ αυτούς. Οι υψηλά αξιωματούχοι και οι γραφειοκράτες ήταν πάντα σε καταφύγια και οι οικογένειες τους ήταν μακριά σε απόμακρα χωριά.
Ο ΛΑΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ
Η κυβέρνηση δεν εκπροσωπούσε το λαό (τους εργάτες) και υπερασπιζόταν συμφέροντα που στρέφονταν εναντίον τους. Αυτοί που έπρεπε να ακούσουν τα αιτήματα της Ισπανικής εργατικής τάξης, να τα υπερασπιστούν, αυτοί ήταν οι ηγέτες της CNT-FAI, που τους πρόδωσαν. Το γεγονός αυτό το έχουμε επιβεβαιώσει, ξεκάθαρα και χωρίς λεπτότητα και θα συνεχίζουμε πάντα να επαναλαμβάνουμε την κατηγορία μας.
Αποκάλεσαν τους «Φίλους του Ντουρούτι» προβοκάτορες και Φασίστες. Δυο φορές προσπάθησαν να μας διαγράψουν από τη CNT-FAI. Οι εργάτες όμως απέρριψαν αυτή τη διαταγή της διαγραφής, που προήλθε από το ρεφορμιστικό τμήμα.
Αφήσαμε την Ισπανία με το κεφάλι μας ψηλά. Μπήκαμε σε ξένες χώρες άφραγκοι. Πεινάσαμε και παγώσαμε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αρκετοί όμως από τους ρεφορμιστές που απαίτησαν την διαγραφή μας περνάνε καλά. Δεν μιλάμε για το Νεγκρίν και τους κομμουνιστές δολοφόνους του, που μας καταδίωξαν και μας φυλάκισαν. Οι άνθρωποι αυτοί κατέχουν σκανδαλώδη χρηματικά ποσά αλλά κάποια μέρα θα πληρώσουν για την προδοσία τους.
Τα γεγονότα απέδειξαν ότι είχαμε δίκιο. Τα ίδια προβλήματα που θέσαμε στην κρυφή εφημερίδα μας, μπορούν να τεθούν και σήμερα, όπως και αύριο. Δεν μας έκαμψαν και, αν και ζούμε μέσα σε αυτή την τραγωδία, πρέπει να εμμείνουμε στις αρχές μας και την κριτική μας. Ο ρεφορμισμός της CNT-FAI μας οδήγησε στην ήττα.
Η ηγεσία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην άνευ όρων παράδοση της Μαδρίτης στον Φράνκο. Οι Σταλινικοί με τις διαμαρτυρίες τους κατά της παράδοσης της Μαδρίτης μπόρεσαν να εμφανιστούν ως επαναστάτες. Δεν εξαπάτησαν όμως τους εργάτες, καθώς πάντα τους μισούσαν, πολύ πριν την πρωτοβουλία του Casado εναντίον τους. Τους μισούσαν από την πρώτη στιγμή της επανάστασης, ιδιαίτερα από τις μέρες του Μαΐου του 1937. Το μάθημα ήταν σκληρό και η τεράστια σημασία και εξουσία της Ισπανικής επανάστασης μπορεί να κριθεί από την επαναστατική επίδραση που είχε στις Ευρωπαϊκές; υποθέσεις.
Αν η Ισπανική επανάσταση είχε νικήσει, ο Φασισμός θα είχε ηττηθεί, με σημαντική συνέπεια την έναρξη της διεθνούς προλεταριακής επίθεσης. Δεν υπάρχει αμφιβολία, το προλεταριάτο και ο καπιταλισμός έχουν αποδείξει ότι βρίσκονται σε μόνιμη και διαρκή πάλη ζωής και θανάτου. Ο καπιταλισμός έχει θριαμβεύσει αλλά γνωρίζουμε τους λόγους.
Η Δημοκρατία νίκησε τον Ισπανικό λαό και όχι ο Φασισμός, ο Φράνκο δεν θα είχε κερδίσει χωρίς το Κομμουνιστικό Κόμμα και τον Νεγκρίν. Και το διεθνές όμως προλεταριάτο είναι υπεύθυνο ή μάλλον οι ηγέτες που μετατράπηκαν σε προπύργια της καπιταλιστικής τάξης. Αν όμως δεν μιλούσαμε σε αργκό και με μια ασαφή γλώσσα, αν ήμασταν ειλικρινείς και σαφείς, ποιος ξέρει, ίσως να είχαμε αγγίξει τους εργάτες ολόκληρου του κόσμου.
ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Από την καταστροφή πρέπει να βγάλουμε πολύτιμα μαθήματα. Ως Αναρχικοί πρέπει να διορθώσουμε μια σειρά τακτικών σημείων και θέσεων που εμποδίζουν την επιτυχία της επαναστατικής δράσης. Μέσα σε μια επανάσταση η βία είναι κάτι το υποχρεωτικό και θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί εναντίον των αντίδρασης. Επίσης είναι ξεκάθαρο πως όταν κάποιος κατέχει μια τέτοια προλεταριακή μαχητική δύναμη, είναι αναγκαίο να ξέρει πώς να τη χρησιμοποιήσει και πώς να τη διατηρήσει.
Είμαστε εχθροί της ταξικής συνεργασίας με την καπιταλιστική τάξη και με τις μεσαίες τάξεις. Η εργατική διαχείριση καθιστά αναγκαίο τον εργατικό έλεγχο. Η επανάσταση απαιτεί την απόλυτη κυριαρχία των εργατικών οργανώσεων όπως συνέβη τον Ιούλιο του 1936, όταν η CNT-FAI ήταν κύριοι της όλης κατάστασης. Υπάρχουν πολλές όψεις της κατάστασης και θα ήταν αναγκαίο να τις μελετήσουμε λεπτομερώς αλλά αυτό που δεν θα πρέπει να ξεχαστεί είναι ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να ανοικοδομηθεί πάνω σε μια νέα βάση, πάνω σε μια νέα ηθική και με την εξαφάνιση των ηγετών που ήταν υπεύθυνοι για την καταστροφή.
Θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε μια Επαναστατική Συμμαχία, ένα Εργατικό Μέτωπο, όπου κανένας δεν θα επιτρέπεται να μπαίνει και να έχει θέση παρά μόνο πάνω σε μια επαναστατική βάση, εμποδίζοντας τους ρεφορμιστές, το κομμουνιστικό κόμμα, τους δημοκράτες καθώς και όλους εκείνους τους μαχητές στην Ισπανική υπόθεση που βοήθησαν στην καταστροφή.
Στην αρχή αυτής της μετανάστευσης από τη χώρα μας, που ξεκίνησε πριν από 30 μήνες μαχών, οι «Φίλοι του Ντουρούτι» συνέχισαν να υπερασπίζουν τα συμφέροντα του προλεταριάτου με την ίδια ενέργεια και τιμιότητα, όπως και κατά τη διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης.
Φίλοι του Ντουρούτι
(Ιούνιος-Ιούλιος 1939)

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Lafarge: Τα ΜΑΤ μέσα, οι εργαζόμενοι έξω! - Παρέμβαση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ

Τα ΜΑΤ υποδέχτηκαν τους εργαζόμενους των Τσιμέντων Χαλκίδας – Lafarge στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που είχαν σήμερα μπροστά στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας στην Παιανία. Ως ιδιωτική ασφάλεια της πολυεθνικής, η αστυνομία ανέλαβε να «περιφρουρήσει» τη διοίκηση της εταιρίας, η οποία ούτε καν δέχτηκε την αντιπροσωπεία των εργαζομένων. Η εταιρεία, η οποία στην ουσία έχει κλείσει το εργοστάσιο στη Χαλκίδα, απολύει κάθε μήνα το 5% των εργαζομένων, στέλνοντας στις ουρές της ανεργίας εκατοντάδες εργαζόμενους.

Ωστόσο, οι εργαζόμενοι δηλώνουν αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν το κλείσιμο του εργοστασίου και τη λαφυραγωγησή του από την πολυεθνική, περιφρουρούν τις εγκαταστάσεις και δεν επιτρέπουν να φύγει από εκεί «ούτε βίδα» και κλιμακώνουν τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις τους. Σύνθημά τους «Η κερδοσκοπία της Lafarge ‘’κλείνει’’ το εργοστάσιο, οι εργαζόμενοι θα το λειτουργήσουν!» 
Κοντά τους βρέθηκε στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ, δηλώνοντας τη συμπαράστασή της και μοιράζοντας υλικό ενημέρωσης για την αυτοδιαχείριση της ΒΙΟΜΕ. 

Σε χαιρετισμό που έκανε στη συγκέντρωση, κάλεσε τους εργάτες των Τσιμέντων Χαλκίδας να εξετάσουν την εμπειρία των εργατών της ΒΙΟΜΕ που αντιμετώπισαν το ίδιο ακριβώς πρόβλημα και απάντησαν σε αυτό με έναν διαφορετικό από τα καθιερωμένα τρόπο, παίρνοντας το εργοστάσιο στα χέρια τους και δουλεύοντας συνεργατικά, χωρίς αφεντικά, στη βάση της αυτοδιαχείρισης. 
Είναι η ώρα, τονίστηκε, το δρόμο αυτό να ακολουθήσουν και άλλα εργοστάσια που κλείνουν, ώστε να πάψουμε να εξαρτόμαστε από το κράτος και τα αφεντικά και να δημιουργήσουμε τους όρους μιας άλλης οργάνωσης της παραγωγής και της οικονομίας, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ανισότητες και ιεραρχίες.


http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2013/06/lafarge.html