Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Δύναμη στους φυλακισμένους απεργούς πείνας

Σήμερα βρισκόμενος στην 50η ημέρα απεργίας πείνας, βλέπω πως οι κρατικοί μηχανισμοί μέσω της ολιγωρίας που δείχνουν, προσπαθούν να με εξαντλήσουν. Η απάντηση μου είναι πως συνεχίζω τη μάχη. Η απόφαση μου, όμως αυτή, δεν επιτρέπω να αποβεί σε βάρος των συντρόφων μου.Οι αλληλέγγυοι απεργοί πείνας Ράμι Συριανός, Εργιόν Μουσταφά και Μιχάλης Ραμαδάνογλου ακολούθησαν την απόφαση μου να απέχω από 11 Νοεμβρίου, από την τροφή, με αίτημα μου να απαλλαγώ από τις κατασκευασμένες κατηγορίες που με βαρύνουν και να ξαναπάρω πίσω, τις άδειες εξόδου μου από τη φυλακή.
Τρεις πραγματικοί αγωνιστές μέσα από τις φυλακές, μετά από 40 μέρες απεργίας πείνας ο Ράμι Συριανός και 36 μέρες ο Εργιόν Μουσταφά και ο Μιχάλης Ραμαδάνογλου, δεν πρέπει τώρα να «πέσουν», τώρα τους ζητάω να υιοθετήσουν τη δική μου πρόταση, να μείνουν όρθιοι για να κρατήσουν εμένα και τον αγώνα μας ζωντανό. Ζήτησα επίμονα από τα αλληλέγγυα αδέρφια μου να σταματήσουν την απεργία πείνας, διότι ήδη έχουν καταφέρει το σκοπό τους, να μεταδώσουν δηλαδή, τη δύναμη της αλληλεγγύης και να μεταφέρουν προς τα έξω, το μήνυμα της συλλογικής αντίστασης, με το να σταθούν δίπλα μου.Τα σώματα μας και το μυαλό μας λειτούργησαν σαν ένα και αντέχω χάρη σε αυτούς.
Η αλύγιστη απόφαση τους και η πράξη της απόλυτης ενσωμάτωσης στον αγώνα μου, θα μείνει χαραγμένη στην καρδιά μου για πάντα αλλά και στη μνήμη όλων μας, πρέπει να μείνει, ως η κορύφωση της πολιτικής ευθύνης να αντιμετωπίζουμε από κηοινού και κατά μέτωπο τον εχθρό.Η ελευθερία μας ανήκει και θα την ξανακερδίσουμε.
Νιώθω πως όφειλα με αυτό το γράμμα μου να δημοσιοποιήσω το παραπάνω αίτημα, που εξέφρασα στους συντρόφους μου.
Συνεχίζω, είμαστε ΜΑΖΙ και θα παραμείνουμε ΜΑΖΙ μέχρι το τέλος.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ, ΑΚΟΜΗ

« …Αντιμετωπίζοντας τον εχθρό μας, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε απλά, τη στάση μας... Δε ζητούμε έλεος και δε θα κάνουμε κανένα συμβιβασμό »
Terence McSwiney

 Σπύρος Στρατούλης, κρατούμενος της φυλακής Λάρισας

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Υπερασπίζοντας την Rote Flora - Υπερασπίζοντας τις ελευθεριακές δομές

Χιλιάδες σύντροφοι συγκρούστηκαν σφοδρά με μπάτσους χθες στο προάστιο του Αμβούργου Altona  για την υπεράσπιση της κατάληψης Rote Flora,των ελεύθερων χώρων και για τα δικαιώματα των μεταναστών.Τούβλα μπουκάλια και μολότοφ έπεφταν βροχή προς τους πολυάριθμους μπάτσους(4.000 στην αρχή της συγκέντρωσης των συντρόφων) που είχαν επιτεθεί πρώτα με αντλίες νερού δακρυγόνα κτλ. Άγριο ξύλο στους μπάτσους, οι συλλήψεις συντρόφων  έχουν ξεπεράσει τις 100.

Ανακοίνωση συντρόφων:

Με μια διεθνής διαδήλωση στο Αμβούργο θέλουμε να δείξουμε την δυναμική αποφασιστικότητα μας ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να χτυπηθεί από την εξουσία η Rote Flora θα οδηγήσει στην μαζική αντίσταση όπως και για όλες τις καταλήψεις.Έχουμε επικεντρωθεί στους τρέχοντες αγώνες, στην υπεράσπιση των καταλήψεων στην αλληλεγγύη με δράσεις προς τους μετανάστες π.χ το δικαίωμα διαμονής και δράσεις ενάντια στην κρατική καταστολή ειδικά σε περιοχές που υπάρχουν πολλά κρούσματα φασιστικής βίας και συλλήψεων από τους μπάτσους.Τον Οκτώβριο η 24οχρη κατάληψη Rote Flora ανακοίνωσε τις δράσεις εκστρατείας για την άμυνα της.Οι <τυπικοί ιδιοκτήτες> Kretschmer και ο επενδυτής Gert Baer ήθελαν να τερματίσουν την κατάληψη του πρώην δημοτικού κτιρίου,να καταθέσουν μήνυση καθώς είχαν καταστρώσει ολόκληρο σχέδιο με διεθνείς επενδυντές για εμπορικές δραστηριότητες στην περιοχή. Ο  Kreςtschmer και ο Gert Baer επικρίνουν συνεχώς ότι η Hamburger Hafenstrasse (περιοχή με καταλήψεις στο Αμβούργο) δεν χτυπήθηκε  την δεκαετία του 80 και δηλώνουν ότι θα χτυπήσουν την Rote Flora. Στόχος της εξουσίας είναι να διαλύσει τις καταλήψεις και να αποτρέψει καινούργιες. Δεν στοχεύουν μόνο την Rote Flora αλλά το φασιστικό κεντρικό σχέδιο της εξουσίας είναι να χτυπήσει και  ιδεολογικά τις καταλήψεις. Ο Kretschmer και ο Gert Baer αποκαλούν τους καταληψίες εγκληματίες και τρομοκρατική οργάνωση και επιδιώκουν ποινικές διώξεις. Πρέπει να γίνει σαφές με την διεθνή εκστρατεία υπεράσπισης των καταλήψεων ότι το σχέδιο που έχουν καταστρώσει για εμπορικές δραστηριότητες θα έχει κέρδος μόνο για τους μεγαλοκαπιταλιστές ενώ για την περιοχή θα φέρει την καταστροφή.Το σχέδιο της εξουσίας και οι κινήσεις της θυμίζει την επίθεση στην Ungdomshuset στην Κοπεγχάγη. Αγωνιζόμαστε όχι μόνο για τη διατήρηση της κατάληψης , αλλά και για την Flora ως κοινωνική ελεύθερη πολιτική δράση και πολιτική ιδέα. Γνωρίζουμε ότι μπορούμε αποτρέψουμε τις επιθέσεις στις καταλήψεις με την ευρεία αλληλεγγύη και έντονες δράσεις , δυναμικές δράσεις όχι με αμυντική στάση.
Να συντρίψουμε το φρούριο της Ευρώπης.
Η πάλη γίνεται σε εθνικό επίπεδο για τους μετανάστες.Εδώ και βδομάδες γίνονται αυθόρμητες διαδηλώσεις στο Αμβούργο για την Λαμπεντούζα.Ενώ έχουν γίνει τόσες δράσεις αλληλεγγύης για τους μετανάστες στο Αμβούργο, στο Βερολίνο και σε άλλες πόλεις γίνανε επιθέσεις σε μετανάστες από φασίστες. Ο ρατσισμός, ο φασισμός εξακολουθεί να αναπτύσσεται μέσα στην κοινωνία έτσι είναι αναγκαίος ο μαχητικός αντιφασισμός και πρέπει να χτυπήσουμε τις ρίζες του, το εξουσιαστικό καπιταλιστικό καθεστώς. Η καπιταλιστική ανάπτυξή της πόλης-τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα .Εκτοπίζονται κάτοικοι και κλείνουν μικρομάγαζα για να φτιαχτούν πολυτελή κτίρια και επιχειρήσεις με πολύ υψηλές τιμές,ενοίκια.Η κυβέρνηση προωθεί  τον επενδυτή Bayrische Hausbau και η καπιταλιστική άλωση της πόλης θα αρχίσει την Άνοιξη του 2014 σύμφωνα με τις ανακοινώσεις. Οι κατώτατες τάξεις περνούν στην αντεπίθεση για να αποτρέψουν να περάσει η πόλη στους μεγαλοκαπιταλιστές επενδυτές. Παρά την αντίσταση η Rote Flora και οι άλλες καταλήψεις αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Η μόνη λύση είναι η κλιμάκωση της δυναμικής μαζικής σύγκρουσης ενάντια στους εξουσιαστικούς στόχους των καπιταλιστικών πρακτικών.Η επέκταση των αγώνων είναι γεγονός,σε όλο τον κόσμο π.χ Κωνσταντινούπολη , Αθήνα , Βαρκελώνη, Φρανκφούρτη, Βερολίνο , Άμστερνταμ ή την Κοπεγχάγη γίνονται δράσεις ενάντια στις εξώσεις και στα υψηλά ενοίκια.Πρέπει να σταματήσουμε τον τυφώνα του καπιταλισμού. Ο αγώνας για τη διατήρηση  της Rote Flora ενώνεται με τους αγώνες των άλλων καταλήψεων σε όλον τον κόσμο.Υπάρχει μαζικό κίνημα που πολεμάει τον καπιταλιστικό οδοστρωτήρα,δημιουργεί νησίδες αυτοοργάνωσης και πολεμάει το απάνθρωπο σύστημα για τους μετανάστες και την περιχαράκωση των συνόρων. Η Rote Flora είναι μόνο ένα από τα πολλά σημεία που αντικατοπτρίζουν σήμερα αυτές τις συγκρούσεις . Για εμάς  δεν πρόκειται μόνο για την κατάληψη Rote Flora , τις άλλες καταλήψεις (πρωτοβουλία Esso Σπίτια), το Centro Sociale ή άλλους ελεύθερους χώρους που χτυπάει η εξουσία. Πρόκειται για μια ριζικά διαφορετική αντίληψη της πόλης και της κοινωνίας.Διεθνής αλληλεγγύη, κοινωνικοποίηση και ελευθερία σε όλα, χωρίς περιορισμούς και πατριαρχικά πρότυπα.

Πηγή: athens indymedia

Αρνείσαι την ''κοινωφελή'' βαρβαρότητα; Διαγράφεσαι!

Στην πρόσφατη έκδοση του οδηγού εφαρμογής του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας ο ΟΑΕΔ ανακοινώνει τη διαγραφή των ανέργων από τα μητρώα του, σε περίπτωση που για οποιονδήποτε λόγο αρνηθούν να πάνε σε θέση που προορίζονται. Αυτό συνεπάγεται χάσιμο του χρόνου ανεργίας που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για επιδόματα όπως αυτό του μακροχρόνια ανέργου (για να  κόψουν πολλούς ανέργους που το δικαιούνται μετά την αλλαγή των προϋποθέσεων), την ανανέωση των βιβλιαρίων υγείας, τη μοριοδότηση σε πιθανούς διαγωνισμούς και φυσικά είναι ένας τρόπος για να παραποιήσει τα ποσοστά ανεργίας.
Πέρα όμως από το νομότυπο (και νόμιμο να ήταν, σίγουρα θα ήταν άδικο και αιτία κινητοποίησης), ο ΟΑΕΔ όπως φαίνεται αναβαθμίζει τον εκβιασμό της μισθωτής (όποιοι πληρώνονται ακόμα) δουλείας (όχι δεν κάναμε λάθος στον τόνο) και του δίνει νέα χαρακτηριστικά. Δε φτάνει που η αμοιβή της κοινωφελούς και των voucher δεν καλύπτει ούτε τις βασικές μας ανάγκες και καταβάλλεται με μεγάλη καθυστέρηση, που δεν αναγνωριζόμαστε ως εργαζόμενοι ούτε από την επιθεώρηση εργασίας ενώ καλύπτουμε πάγιες ανάγκες, που είμαστε αποκλεισμένοι από κάθε έννοια εργατικής νομοθεσίας (άδειες, απεργίες, παροχές). Τώρα δεν μπορούμε ούτε ως άνεργοι να αρνηθούμε τα προγράμματα αυτά εφόσον κάνουμε αίτηση. Αν το κάνουμε μας περιμένει η ποινή της διαγραφής από τα μητρώα.
Όλα εξηγούνται στην παρακάτω παράγραφο που βρίσκεται στο site του ΟΑΕΔ.
“Ο Οργανισμός Απασχολήσεως Εργατικού Δυναμικού (Ο.Α.Ε.Δ.) είναι το κύριο όργανο εφαρμογής της Κυβερνητικής Πολιτικής για την απασχόληση, σε αρμονία με το εκάστοτε Πρόγραμμα Οικονομικής Ανάπτυξης της Χώρας” .
Στην σύγχρονη  πραγματικότητα αυτό μεταφράζεται ως εξής:Ο ΟΑΕΔ ως κύριο όργανο εφαρμογής της κυβερνητικής πολιτικής των μνημονίων στην απασχόληση προωθεί πολιτικές εγκαθίδρυσης μια νέας εργασιακής βαρβαρότητας μέσω των προγραμμάτων «κοινωφελούς» εργασίας και γενικότερα παρόμοιων προγραμμάτων. Ο ΟΑΕΔ πλέον μετατρέπεται ανοιχτά από υπηρεσία διαχείρισης της ανεργίας σε αφεντικό.Ένα αφεντικό με χιλιάδες εργαζόμενους στα μητρώα του, τους οποίους τους ενοικιάζει κατά βούληση στον δημόσιο/ιδιωτικό τομέα, βαφτίζοντας τους «ωφελούμενους» και αποκλείοντας τους από τις κατακτήσεις του εργατικού δικαίου. Σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ, όπως και για όλα τα αφεντικά,  η εργασία είναι «ωφέλεια»  και η ανεργία είναι ατομική ευθύνη/αποτυχία του άνεργου, οπότε και αυτός δεν πρέπει να έχει την «πολυτέλεια» να συγκρίνει δουλειές και να επιλέγει, και σε καμία των περιπτώσεων το δικαίωμα να αρνείται την εργασιακή βαρβαρότητα των κοινωφελών προγραμμάτων, αλλιώς θα τιμωρείται.
Το πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας είναι το πειραματικό σχέδιο του νέου μοντέλου εργασίας που θέλουν να επιβάλουν: Χαμηλά αμειβόμενη εργασία, χωρίς καθόλου δικαιώματα. Ο σταθερός μισθός και τα επιδόματα ανεργίας, αντικαθίστανται από τα «επιδόματα εργασίας» που δίνονται σε δόσεις στους «ωφελούμενους».
Τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα (νοσοκομεία, σχολεία, σε όλες σχεδόν τις ειδικότητες) καλούμαστε  πλέον να καλύψουμε  οι άνεργοι που μπήκαμε σήμερα στα προγράμματα αυτά ή θα απασχοληθούμε στο μέλλον. Με διατάγματα  δεν διαγράφεται η ανεργία.

Άνεργες – Άνεργοι από τις γειτονιές της Αθήνας      
Συνέλευση Ανέργων/εργαζομένων στην «κοινωφελή εργασία» και στα προγράμματα ΟΑΕΔ/ ΕΣΠΑ

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Μαύρες - Κόκκινες σελίδες 2013


Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές (2)

Σήμερα βράδυ, 15/12 διακόψαμε την απεργία πείνας και δίψας αφού καταφέραμε να πετύχουμε τον πρωταρχικό μας στόχο, δηλαδή την διατήρηση της κοινότητάς μας. Με την κίνησή μας αυτή αντισταθήκαμε στην προσπάθεια της υπηρεσίας να μας διασπάσει και ξεκαθαρίσαμε ότι δεν θα ανεχτούμε καμία απόπειρα προσβολής της αξιοπρέπειας μας.
Όσον αφορά την επιλογή της ΄Α πτέρυγας ως αίτημα έγινε μόνο και μόνο για να διασφαλιστούμε απ’ το ενδεχόμενο να μας πάνε όλους μαζί σε πτέρυγα απομόνωσης. Κατά τη διάρκεια της απεργίας πληροφορηθήκαμε ότι το πρόβλημα της υπηρεσίας σχετικά με τη επιστροφή μας στην ΄Α πτέρυγα είναι η αρνητική στάση άλλων κρατουμένων. Αφού οι ίδιοι αρχηγοί των κλικών που ελέγχουν την πτέρυγα το επιβεβαίωσαν στους συντρόφους μας, καταλήξαμε ότι δε θέλουμε να επιστρέψουμε σε μια ευνοημένη πτέρυγα ειδικά από τη στιγμή που η ρηξιακή τακτική που ακολουθούμε σε σχέση με τους ανθρωποφύλακες, διασαλεύει την ησυχία, τη βολή και τα προνόμια, το βασικό μέλημα των περισσότερων κρατουμένων.
Θα ακολουθήσει αναλυτικό κείμενο με όλα τα τεκταινόμενα.

Υ.Γ. Οι φωνές και τα συνθήματα των συντρόφων μας κράτησαν συντροφιά, διαρρηγνύοντας την απομόνωση των πειθαρχείων, ενώ οι φλόγες της επίθεσης στο αστυνομικό τμήμα μας ζέσταναν την καρδιά.

Δημήτρης Πολίτης
Γιάννης Μιχαηλίδης
Φοίβος Χαρίσης
Αργύρης Ντάλιος
Γιώργος Καραγιαννίδης
Μπάμπης Τσιλιανίδης
Γρηγόρης Σαραφούδης

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές

Χτές Πέμπτη 12/12 ενώ βρισκόμασταν κλειδωμένοι στα κελιά μας ο ανθρωποφύλακας Γιάννης Μυλωνάς μας απευθύνθηκε με προσβλητικό τρόπο. Σήμερα όταν του ζητήσαμε το λόγο για τη χθεσινή συμπεριφορά του εξακολούθησε να είναι το ίδιο ερειστικός με αποτέλεσμα να του επιστραφεί ένα μικρό ποσοστό της βίας που ασκεί καθημερινά με το κλειδί του.
 Η υπηρεσία της φυλακής δοκιμάζοντας τα όρια και τις αντοχές μας αποφάσισε να διασπάσει την κοινότητά Μας. Αυτή τη στιγμή εμείς οι 5 βρισκόμαστε απομονωμένοι στα πειθαρχεία της Γ πτέρυγας ενώ οι σύντροφοί μας Γιάννης Ναξάκης και Μπάμπης Τσιλιανίδης έχουν μεταφερθεί στην Δ πτέρυγα όπως και ο σύντροφος Γρηγόρης Σαραφούδης στην Ε πτέρυγα αντίστοιχα (όχι στα πειθαρχεία).
Είμαστε αποφασισμένοι να προασπίσουμε με κάθε τίμημα την κοινότητά μας καθώς είναι το βασικό ζωτικό στοιχείο για εμάς μέσα στο σάπιο κόσμο της φυλακής. Δεν παζαρεύουμε την αξιοπρέπειά μας μπροστά σε κανένα θρασύδειλο υπηρέτη της έννομης τάξης.
Ξεκινάμε από σήμερα 13/12 απεργία πείνας και δίψας απαιτώντας την επιστροφή τη δική μας και των συντρόφων μας στην Α πτέρυγα.Υπεύθυνοι για ότι συμβεί από 'δω και πέρα είναι οι αρχιφύλακες Βασίλης Λαμπράκης, Γιάννης Κοντόπουλος και Νίκος Πετρόπουλος, η διευθύντρια της φυλακής Μαρία Στέφη, η εισαγγελέας Τρούπη και η προιστάμενος κοινωνικής υπηρεσίας Βάσω Φραγκαθούλα που αποτελούν το συμβούλιο της φυλακής.

 ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Υ.Γ. Η σκέψη μας δίπλα στους αγωνιστές αιχμαλώτους απεργούς πείνας Σπύρο Στρατούλη, Ράμι Συριανό, Εργιόν Μουσταφά και Μιχάλη Ραμαντάνογλου.

ΔΥΝΑΜΗ ΑΛΑΝΙΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ.
Χαρίσης Φοίβος
Ντάλιος Αργύρης
Μιχαηλίδης Γιάννης
Πολίτης Δημήτρης
Καραγιαννίδης Γιώργος

Συνέλευση αλληλεγγύης 14/12, 19.00 πολυτεχνείο

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Στεκόμαστε δίπλα στον αναρχικό Θοδωρή Σίψα, όπως θα στεκόμασταν σε οποιονδήποτε αγωνιστή θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του

Στις 5 Μαΐου το 2010, μέρα ψήφισης του 1ου μνημονίου και ένταξης της χώρας στο μηχανισμό στήριξης της τρόικας, πραγματοποιείται μια από τις μαζικότερες και πιο συγκρουσιακές απεργιακές διαδηλώσεις της μεταπολευτικής περιόδου. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών βρέθηκαν στους δρόμους, συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής, στάθηκαν δυναμικά και ανυποχώρητα μπροστά από τη Βουλή.
Η εξεγερτική ορμή, όμως, αυτής της πορείας κόβεται απότομα από την είδηση του θανάτου 3 εργαζομένων της marfin, από τον εμπρησμό της τράπεζας.
Ο κρατικός μηχανισμός σπεύδει να χρησιμοποιήσει το θάνατο των 3 ανθρώπων στο όνομα του νόμου και της τάξης, για τη πάταξη του εσωτερικού εχθρού. Στοχοποιούν σύσσωμα τον α/α χώρο, με την απαραίτητη βοήθεια των αστικών ΜΜΕ. Δυνάμεις καταστολής εξαπολύουν πογκρόμ ενάντιον διαδηλωτών και εισβάλουν σε πολιτικούς χώρους.
Τα ΜΜΕ ανακηρρύσουν ένοχο τον αναρχικό χώρο, σε μια προσπάθεια ποινικοποίησης κάθε ριζοσπαστικής και συγκρουσιακής μορφής αντίστασης στο δρόμο. Συγχρόνως, αφήνουν στο απυρόβλητο το μεγαλοαφεντικό - τραπεζίτη Βγενόπουλο που ανάγκασε τους εργαζόμενους του να δουλέψουν σε μέρα γενικής απεργίας, στο κέντρο των γεγονότων, χωρίς να υπάρχουν τα στοιχειώδη μέτρα πυρασφάλειας.
Ένα χρόνο μετά, στις 29 Απρίλη του 2011, τρεις αναρχικοί προσάγονται ως ύποπτοι για τα γεγονότα της Marfin και του Ιανού. Ανάμεσα τους και ο Θοδωρής Σίψας. Καθώς τα στοιχεία ήταν ανυπόστατα (ένα ανώνυμο σημείωμα που τους κατονόμαζε ως ένοχους) δεν σχηματίστηκε κατηγορία εις βάρος τους.
Τελικά στις 5/5/13 (μετά από αλλαγή κατάθεσης ασφαλίτη) απαγγέλλονται στον Σίψα κατηγορίες για τον εμπρησμό της Marfin, ενώ οι άλλοι δύο σύντροφοι απαλλάσσονται με βούλευμα.
Στις 9 Δεκεμβρίου ξεκινάει η δίκη του συντρόφου. Η δίωξη του είναι ξεκάθαρα μια πολιτική δίωξη. Στο πρόσωπο του Θοδωρή ποινικοποείται ο αναρχικός χώρος, αλλά και κάθε αγωνιστής, όλοι όσοι βρεθήκαμε στους δρόμους, όλοι όσοι συγκρουστήκαμε, όλοι όσοι αντιστεκόμαστε στον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό.
Η δίκη αυτή θα διεξαχθεί σε μια συγκυρία όπου το Κεφάλαιο και το κράτος του εξαπολύουν ολοένα και πιο δριμεία επίθεση ενάντια στους καταπιεσμένους.
Η κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει τα δικά της πολιτικά συμφέροντα χρησιμοποιεί ανά διαστήματα την υπόθεση της Marfin. Τη φέρνει στο προσκήνιο για να απαιτήσει την καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, προωθώντας το εξουσιαστικό μονοπώλιο της βίας. Απενοχοποιεί την ωμή βία που ασκεί το σύστημα στους από κάτω και ποινικοποιεί την επαναστατική αντι-βία.
Μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από το χρυσαυγίτη Ρουπακιά, επαναφέρεται η υπόθεση της Marfin, προκειμένου να προωθηθεί η θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζοντας τους παρακρατικούς μαχαιροβγάλτες με τις κοινωνικο-ταξικές αντιστάσεις. Στις 9 Δεκέμβρη, ο σύντροφος Θοδωρής Σίψας θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αστική δικαιοσύνη, η οποία έχει σα στόχο την καταδίκη της πολιτικής του ταυτότητας.
Στεκόμαστε δίπλα στον αναρχικό Θοδωρή Σίψα, όπως θα στεκόμασταν σε οποιονδήποτε αγωνιστή θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του. Επιλέγοντας τον ταξικό πόλεμο, την πλευρά των καταπιεσμένων, των προλετάριων, των διαδηλωτών, των αντιστεκόμενων…
Αλληλεγγύη στον αναρχικό Θοδωρή Σίψα.

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη μεταξύ των προλετάριων

Η καπιταλιστική μηχανή τρέφεται με το αίμα χιλιάδων φτωχοδιάβολων που πέφτουν νεκροί στα σύνορα, στις ''τυχαίες'' εκπυρσοκροτήσεις, στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας.
Τα χέρια των καπιταλιστών έχουν το αίμα των ανθρώπων που αυτοκτόνησαν εν μέσω κρίσης, όπως ο αγωνιστής Δημήτρης Χρίστουλας που διάλεξε να πέσει στην πλατεία Συντάγματος.
Το σύστημά τους δολοφόνησε τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα στο Κερατσίνι βάζοντας μπροστά τα πιστά σκυλιά του.
Τα αφεντικά εντείνουν την επίθεση στον εργατόκοσμο τσαλαπατώντας κεκτημένα αιώνων και οι μισθοί πείνας κάνουν δύσκολη στον μισθωτό ακόμα και την επιβίωση.
Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί θέλουν να ισοπεδώσουν τις κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις που δουλεύουν για την απελευθέρωση της τάξης από τους εκμεταλλευτές και η ταξική δικαιοσύνη των αστών, σαν πιστοί δούλοι της κεφαλαιοκρατίας, σέρνουν στις αίθουσες των δικαστηρίων, διαπομπεύουν και φυλακίζουν αγωνιστές και ανθρώπους της ελευθερίας.
Πρόσφατο παράδειγμα αυτό του συντρόφου Θοδωρή Σίψα που κατηγορείται χωρίς στοιχεία για το τραγικό γεγονός της marfin στις 5 Μάη του 2010, ημέρα ψήφισης του μνημονίου.
Οι σύντροφοι είναι ένοχοι στα αστικά δικαστήρια και στις ειδήσεις των μεγαλοκαναλαρχών. Οι Βγενόπουλοι είναι αθώοι. Αυτοί ξέρουν, αυτοί συντηρούν και εξοπλίζουν το σύστημα της βαρβαρότητας.
Πλέον, με τις παρούσες πολιτικές συνθήκες οι γενικολογίες τύπου <<μια επανάσταση χρειάζεται>>, όσο ''επιθετικό'' και ''αποφασιστικό'' ακούγεται, δεν αναλύει σε βάθος την εγκληματική οργάνωση του κεφαλαίου, ούτε βάζει θεμέλια για την πραγμάτωσή της στο μέλλον.
Οι καιροί προστάζουν οργάνωση και αλληλεγγύη μεταξύ των προλετάριων. Είναι ανάγκη να επανατοποθετηθούν οι βάσεις για την προλεταριακή ανασυγκρότηση, με τις δυνάμεις αυτές που ξεπηδώντας μέσα από την εργατική τάξη θα οργανωθούν κατάλληλα για την προλεταριακή αντεπίθεση.
Να συγκεντρωθεί η δύναμη που ιδεολογικά και πολιτικά θα χτυπήσει το κράτος και το κεφάλαιο.
Με βάση το συμφέρον της τάξης των εκμεταλλευομένων πρέπει να αναλύσουμε τις μικρές και μεγάλες στιγμές ταξικής αντιπαράθεσης με τα αφεντικά, στον παγκόσμιο καπιταλιστικό χάρτη, που δεν έχουν σταματήσει και ούτε πρόκειται να σταματήσουν όσο η βαρβαρότητα επεκτείνεται.
Ακόμα και τώρα δεν έχουμε φτάσει στην αποκορύφωση της επίθεσης. Το κεφάλαιο για να διατηρήσει τα κέρδη του και την εξουσία θα συνεχίζει να ρημάζει τις ζωές των προλετάριων και εμείς θα συνεχίσουμε να μετράμε πλήγματα και νεκρούς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αν δεν φρενάρουμε στους δρόμους και στα κάθε είδους κάτεργα - οργανωμένα και αποφασιστικά - την καπιταλιστική επέλαση.
Επανάσταση λοιπόν, αλλά με πρώτα και κύρια το προλεταριακό στοιχείο, απομονώνοντας φασίστες και ξεπουλημένα συνδικάτα, μικροαστούς αγανακτισμένους και ανθρωπιστικές οργανώσεις που δουλεύουν σε αγαστή συνεργασία με το κράτος και τους μηχανισμούς του.
Χωρίς εργατοπατέρες...
Χωρίς αφεντικά...
ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΕΣ ΔΟΜΕΣ
ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ!


Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Προλεταριακές μνήμες της εξέγερσης του 2008 - Από το υπό κατάληψη κτήριο της ΓΣΕΕ

Την ιστορία μας ή θα την καθορίσουμε εμείς
ή θα καθοριστεί ερήμην μας.

Εμείς, οι χειρώνακτες εργάτες υπάλληλοι, άνεργοι, προσωρινοί, ντόπιοι και μετανάστες, που δεν είμαστε τηλεθεατές και συμμετέχουμε από το Σάββατο βράδυ, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις διαδηλώσεις, στις συγκρούσεις με την αστυνομία, στις καταλήψεις του κέντρου και των γειτονιών, που πολλές φορές χρειάστηκε να παρατήσουμε τη δουλειά μας και τις καθημερινές μας υποχρεώσεις για να βρεθούμε στο δρόμο με τους μαθητές, τους φοιτητές και τους άλλους προλετάριους που αγωνίζονται.
Αποφασίσαμε να καταλάβουμε το κτήριο της γσεε για : 
Να το μετατρέψουμε σε χώρο ελεύθερης έκφρασης και συνάντησης των εργατών.
Να διαλύσουμε το μύθο που προωθούν τα ΜΜΕ ότι οι εργάτες ήταν και είναι απόντες από τις συγκρούσεις και ότι η οργή που εκφράζεται αυτές τις μέρες είναι υπόθεση 500 «κουκουλοφόρων», «χουλιγκάνων» και λοιπά παραμύθια, ενώ στην οθόνη και στα παράθυρά τους οι εργάτες ήταν παρόντες ως οι πληγέντες τις σύγκρουσης, την ίδια στιγμή που η καπιταλιστική κρίση στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο οδηγεί σε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις οι οποίες από τα ίδια τα ΜΜΕ και τους διαχειριστές τους παρουσιάζονται ως «φυσικό φαινόμενο».
Να στηλιτεύσουμε και να αποκαλύψουμε το ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην υπονόμευση της εξέγερσης και όχι μόνο. Η γσεε και όλος ο συνδικαλιστικός μηχανισμός, που τη στηρίζει, δεκαετίες τώρα, υπονομεύουν αγώνες, παζαρεύουν την εργατική μας δύναμη για ψίχουλα, διαιωνίζοντας το καθεστώς της εκμετάλλευσης και της μισθωτής σκλαβιάς. Ενδεικτική είναι η στάση τους την προηγούμενη Τετάρτη που ακυρώνοντας την προγραμματισμένη απεργιακή πορεία περιορίστηκε στην οργάνωση μιας σύντομης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα φροντίζοντας παράλληλα να διώξει τον κόσμο άρον-άρον από την πλατεία μην τυχόν μολυνθούν οι συγκεντρωμένοι από τον ιό της εξέγερσης.
Να ανοίξουμε για πρώτη φορά αυτό το χώρο- ως συνέχεια του κοινωνικού ανοίγματος που δημιούργησε η εξέγερση- ο οποίος έχει κτιστεί με τις δικές μας εισφορές και από τον οποίο είμαστε αποκλεισμένοι. Γιατί τόσα χρόνια εμπιστευόμαστε την τύχη μας σε κάθε λογής σωτήρες, φτάνοντας να χάσουμε ακόμα και την αξιοπρέπεια μας. Σαν εργαζόμενοι πρέπει να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να μην αναθέτουμε τις ελπίδες μας σε κανέναν πεφωτισμένο ηγέτη ή «ικανό» αντιπρόσωπο. Πρέπει να αποκτήσουμε φωνή, να βρεθούμε, να μιλήσουμε να αποφασίσουμε και να δράσουμε. Ενάντια στη γενικευμένη επίθεση που βρισκόμαστε. Η δημιουργία συλλογικών αντιστάσεων «από τα κάτω» είναι μονόδρομος.
Να προωθήσουμε την ιδέα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης στους χώρους δουλειάς, τις επιτροπές αγώνα και τις συλλογικές διαδικασίες βάσης καταργώντας τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές.
Τόσα χρόνια καταπίνουμε τη μιζέρια, τη ρουφιανιά και τη βία στη δουλειά. Συνηθίσαμε να μετράμε τους σακατεμένους και τους νεκρούς μας- γεγονότα που βαφτίζονται «εργατικά ατυχήματα». Συνηθίσαμε να μετράμε και ν’ αδιαφορούμε για τους μετανάστες- ταξικούς αδελφούς μας- που δολοφονούνται. Κουραστήκαμε να ζούμε με το άγχος της εξασφάλισης του μισθού, των ενσήμων και μιας σύνταξης που φαντάζει όνειρο απατηλό.
Όπως παλεύουμε ώστε να μην αφήσουμε τη ζωή μας στα χέρια των αφεντικών και των συνδικαλιστών αντιπροσώπων έτσι δε θ’ αφήσουμε στα χέρια του κράτους και των δικαστικών μηχανισμών του κανένα από τους συλληφθέντες εξεγερμένους.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

Εργατική συνέλευση στο «απελευθερωμένο»κτήριο της γσεε
Τετάρτη 17/12/08, ώρα 18:00.
Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών


Αναδημοσίευση από: Απελευθερωμένη Εργατική Ζώνη 

5 Δεκέμβρηδες μετά, όλα συνεχίζονται γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ…

Στην κατεύθυνση της διάδοσης της ιστορικής Μνήμης, αντιγράφουμε και αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο αναρχικών που μοιράστηκε και τοιχοκολλήθηκε εκείνη την αξέχαστη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη 2008 στην κατάληψη του Πολυτεχνείου και τους φλεγόμενους δρόμους της αθηναϊκής μητρόπολης.
Σάββατο 6/12/2008 στις εννέα το βράδυ στα Εξάρχεια ένας μισθοφόρος του κράτους δολοφόνησε τον σύντροφο μας Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο πυροβολώντας τον τρεις φορές στο στήθος εξ’ επαφής. Η βία, ο τρόμος και ο κοινωνικός εξανδραποδισμός είναι τα θεμέλια της δημοκρατίας του κεφαλαίου. Πρόκειται για μια στιγμή του διαρκούς πολέμου για κοινωνική απελευθέρωση, του διαρκούς πολέμου της εξουσίας με την αναρχία.
Μετά την εξέγερση του ’73, το ’76 η διαδηλώτρια Αναστασία Τσιβίκα συνθλίβεται από αστυνομική αύρα, το ’77 θάνατος του αγωνιστή Χρήστου Κασσίμη σε μάχη με ασφαλίτες, το ’80 ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου των διαδηλωτών Κούμη και Κανελλοπούλου από τις δυνάμεις της τάξης, το ’85 θάνατος του αναρχικού αντάρτη Χρήστου Τσουτσουβή σε μάχη με ασφαλίτες, το ’85 δολοφονία του εξεγερμένου Μιχάλη Καλτεζά από Ματατζή που τον πυροβόλησε στον αυχένα πισώπλατα, το ’87 εκτέλεση του αναρχικού Μιχάλη Πρέκα από Εκαμίτες, το ’91 δολοφονία με σιδερολοστό του κομμουνιστή Νίκου Τεμπονέρα τραμπούκους της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, το ’96 εκτέλεση του αναρχικού Χριστόφορου Μαρίνου (εκτέλεση κατ’ εντολίν της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όπως και η εκτέλεση του Μιχάλη Πρέκα), το 2005 τραυματισμός ενός συντρόφου από σωματοφύλακες του Βερελή και του Βενιζέλου μέσα στο πολυτεχνείο, το 2008 δολοφονία της αγωνιζόμενης Μαρίας Κουλούρη στη Λευκίμη της Κέρκυρας από Ματατζήδες. Ταυτόχρονα με τις δολοφονίες αγωνιστών το καθεστώς πυροβολεί και σκοτώνει μετανάστες, τσιγγάνους, παράνομους και ανυπότακτους νέους. Η ένοπλη τρομοκρατία του καθεστώτος καθοδηγεί την καθημερινή καταστολή πάνω σε όποιους δεν υποτάσσονται και σε όποιους μάχονται τα σχέδια του κράτους. Η δολοφονία του συντρόφου Αλέξανδρου είναι μια αιχμιακή πρόκληση που προετοιμαζόταν καιρό με το ηθικό και ψυχολογικό ντοπάρισμά των κρατικών δολοφόνων και την ανάλογη εκπαίδευση και υλικοτεχνική ενίσχυση τους. Χαρακτηριστική είναι η διακήρυξη του πρώην υπουργού δημόσιας τάξης Β.Πολύδωρα ότι οι μπάτσοι έχουν νευρικό σύστημα και φέρουν όπλο. Έσπειραν ανέμους, θα θερίσουν θύελλες.
Το ίδιο βράδυ η οργή, η μήτρα της δικαιοσύνης, απλώθηκε σε εξεγερσιακά γεγονότα σε πολλές πόλεις. Απέναντι στην επίταση του ελέγχου αντιτάξαμε τη διάχυση της αυτοοργανωμένης αντικαπιταλιστικής-αντικρατικής βίας. Αστυνομικά τμήματα, τράπεζες, πολυκαταστήματα, επιχειρηματικές αλυσίδες και στόχοι που βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή της τεχνοκυριαρχίας και της οικονομικής ανάπτυξης πυρπολήθηκαν. Στους δρόμους του μητροπολιτικού κέντρου έγιναν μαζικές συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις. Οι σύντροφοι επιτίθονταν όλη νύχτα στους μισθοφόρους της δημοκρατίας. Η αυθόρμητη αντίδραση είναι η αρχή της αντεπίθεσης. Η απώλεια του συντρόφου είναι το έναυσμα για την όξυνση του κοινωνικούς και ταξικού πολέμου.
Ενάντια στην αστική τρομοκρατία προτάσσουμε την άμεση εξεγερσιακή - ανατρεπτική δράση. Ενάντια στο ολοκαύτωμα των συνειδήσεων προτάσσουμε την αντιθεσμική κοινωνική αυτοοργάνωση και την συνάντηση των ακηδεμόνευτων αγώνων στην προοπτική της γενικευμένης ρήξης με το κράτος και τον καπιταλισμό. Καλούμε όλες τις διάσπαρτες δυνάμεις της κοινωνικής πάλης, όλους τους ανθρώπους που τάσσονται στο  μέτωπο της απελευθέρωσης, να είναι ενεργοί σ’ αυτόν τον αγώνα. Συμμετέχουμε στις καταλήψεις-σημεία στήριξης της διάχυτης σύγκρουσης. Συμμετέχουμε στις μαχητικές κινητοποιήσεις. Μεταφέρουμε τον πόλεμο σε κάθε γειτονιά.
ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Ένας πυρήνας αναρχικών από την κατάληψη του πολυτεχνείου
 που συμμετείχε στις μάχες του Σαββάτου και της Κυριακής  
Αναδημοσίευση από: Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Η καταστολή στην εποχή του καπιταλιστικού σταχανοφισμού

(το παρακάτω κείμενο παρουσιάστηκε σε διήμερη εκδήλωση για τους πολιτικούς κρατούμενους στη Θεσ/νίκη και δημοσιεύθηκε στο δωδέκατο τεύχος της ασύμμετρης απειλής)

Ι
Την τρέχουσα οξυμένη επίθεση της κρατικής καταστολής, που εκφράζεται με κάθε δυνατή ευκαιρία, δεν μπορούμε με κανέναν τρόπο να τη θεωρήσουμε ως ξεκομμένο φαινόμενο απ’ το κοινωνικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης του 2007-08. Η κρίση που ξεκίνησε με το σκάσιμο της φούσκας των επισφαλών ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων (subrimes) στις ΗΠΑ και συνεχίζεται ως τις μέρες μας με διάφορες μορφές[1], δεν είναι ένα απλό “οικονομικό” γεγονός, αλλά αντανακλά μια καθολική κρίση αναπαραγωγής του καπιταλισμού. Αντίστοιχα, η τρέχουσα κατασταλτική επίθεση δεν είναι μια απλή αλληλουχία “αστυνομικών” συμβάντων, αλλά η προσαρμογή της προϋπάρχουσας κατασταλτικής πολιτικής στις νέες συνθήκες όξυνσης του κοινωνικού/ ταξικού ανταγωνισμού.
Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για την καταστολή περιορίζοντας την στα στενά ερμηνευτικά όρια του υπεραπλουστευτικού αντιμπατσισμού ή μιας νεφελώδους αντικρατικής συνθηματολογίας, ανίκανης να εμβαθύνει πέρα από τα αυτονόητα. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε την κρατική καταστολή ως βεντέτα αναρχικών και μπάτσων ή σαν ένα ιδιωτικό πόλεμο εναντίον του κράτους.
ΙΙ
Η πολυεπίπεδη επίθεση του κεφαλαίου στην προσπάθειά του να ανοίξει έναν καινούριο κύκλο συσσώρευσης, έχει αυξήσει συνακόλουθα και την ένταση του κοινωνικού/ ταξικού ανταγωνισμού, σε παγκόσμια κλίμακα. Ζούμε ήδη στην “εποχή των ταραχών”, σε έναν υπό διαμόρφωση ακόμα παγκόσμιο ταξικό πόλεμο, που ενδεχομένως να είναι οι πόνοι της γέννας μιας ιστορικής εξέλιξης, που ούτε καν να τη φανταστούμε μπορούμε ακόμα. Ακόμα και οι συστημικές δεξαμενές σκέψης, που μέχρι χθες έπιναν νερό στο όνομα του “τέλους της ιστορίας” (ή των ιδεολογιών και της ουτοπίας)[2], εμφανίζονται σήμερα με φόβο μπροστά σ’ αυτά που ενδέχεται να συμβούν.
Γιατί, δεν είναι μονάχα ο φρενήρης πολλαπλασιασμός των συγκρούσεων, των ταραχών και των λαϊκών εξεγέρσεων που τους τρομάζει. Είναι πάνω απ’ όλα η δυνατότητα της ποιοτικής τους εξέλιξης, μια πιθανή πορεία που θα διαρρήξει τόσο το διεκδικητικό/ ρεφορμιστικό, όσο και το μηδενιστικό κέλυφος των αγώνων. Ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ Αϊβαλιώτης όταν λέει: «Να προσέξει η κυβέρνηση γιατί δε θα είναι μακριά η μέρα που θα χρειαστεί η πολιτεία τα σώματα ασφαλείας», ίσως απλώς να εκφράζει κάποια παραδοσιακά ακροδεξιά αντανακλαστικά. Αλλά τι είδους αντανακλαστικά εκφράζει ο κορυφαίος οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί όταν στην ερώτηση αν είναι καταδικασμένος ο καπιταλισμός, απαντά «ίσως…»;
Από το 2008 και μετά, οι επίσημες στατιστικές καταγράφουν μια ραγδαία αύξηση των επεισοδίων ταξικής πάλης σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και δεν είναι μονάχα η πύκνωση των συνηθισμένων απεργιών ή διαδηλώσεων, αλλά και των εξεγερτικών στιγμών.
Οι προλεταριακές κινητοποιήσεις γρήγορα εκτροχιάζονται, αποκτώντας βίαια χαρακτηριστικά και φτάνουν ακόμα και σε ομαδικά λιντσαρίσματα και δολοφονίες αφεντικών ή διευθυντικών στελεχών (Κίνα, Ινδία), απαγωγές καπιταλιστών και υψηλόβαθμων εταιρικών στελεχών (Γαλλία, Ολλανδία, Κολομβία), καταστροφές μέσων παραγωγής (Μπανγκλαντές), βίαιες συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις (Χιλή, Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία, Ρουμανία κλπ), επιθέσεις σε πολιτικούς (Ελλάδα, Ισπανία, Ισλανδία), αστεακές ταραχές (Δεκεμβριανά 2008, Καραϊβική 2009, Αγγλία 2011). Και φυσικά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και τις μετεξελίξεις των food riots σε γενικευμένες λαϊκές εξεγέρσεις, με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αραβικής Άνοιξης. Εδώ δε θα εξετάσουμε το βάθος και την προοπτική αυτής της όξυνσης της ταξικής πάλης, αλλά την εξουσιαστική απάντηση με την αναδιαμόρφωση της πολιτικής και του οπλοστασίου της κρατικής καταστολής.
Η τάση μονιμοποίησης ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την οποία βιώνουμε όλο και εντονότερα στις μέρες μας, ακολούθησε μια εξελικτική πορεία μετά την πτώση των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού (που κυκλοφορούσε στην πολιτική πιάτσα με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο “υπαρκτός σοσιαλισμός”). Ο θεσμοθετημένος αντικομμουνισμός έπρεπε να αντικατασταθεί με την εύρεση νέων εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών. Έτσι, το 1989 ξεκίνησε ο λεγόμενος “πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών”, έπειτα ο “πόλεμος εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος” και μετά την εξάπλωση του Ισλαμικού τερορισμού (πρώην συμμάχου των ΗΠΑ στην αντισοβιετική σταυροφορία) ακολούθησε ο δεύτερος “πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας”. Όπως και στην πρώτη “αντιτρομοκρατική” σταυροφορία που κήρυξε ο Ρόναλντ Ρίγκαν (κυρίως εναντίον των λατινοαμερικάνικων αντάρτικων κινημάτων), έτσι και στη δεύτερη, υπήρξε ένας έντονος θρησκευτικός χρωματισμός: ήταν το καλό εναντίον του κακού, η “δαιμονική μάστιγα της τρομοκρατίας” εναντίον των “στρατιωτών του θεού”, ο “άξονας του κακού” εναντίον του “ελεύθερου κόσμου”! ­­­Ήταν ο χριστιανικός φονταμενταλισμός που κήρυξε την ένοπλη επανηθικοποίηση του κόσμου…
Σήμερα η ρητορική είναι διαφοροποιημένη και πιο ορθολογική, αλλά η πολιτική της ουσία παραμένει, ή μάλλον, χειροτερεύει. Ο ούτως ή άλλως προβληματικός και πολιτικά/ νομικά δυσερμήνευτος όρος “τρομοκρατία” διαστέλλεται κατά το δοκούν και ταυτίζεται πλέον με τη ριζοσπαστικοποίηση. Όχι μονάχα η χρήση βίας, αλλά ακόμα και η χρήση πολιτικής δύναμης για την επίτευξη ενός σκοπού ενδέχεται να χαρακτηριστεί ως “τρομοκρατική πράξη”. Έτσι, στο στόχαστρο μπαίνουν ακόμα και ενέργειες όπως το κλείσιμο δρόμων ή οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων! Ήδη από το 2002 σε έγγραφο εργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι διαδηλώσεις συσχετίζονταν με τη δυνατότητα στρατολόγησης “τρομοκρατών”. Παράλληλα, επιχειρούνται και διώξεις καθαρά φρονηματικού τύπου, με πρόσχημα τη “δημόσια πρόκληση για τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος”. Μιλάμε, δηλαδή, για τη μετάβαση σ’ έναν ακόμα πλατύτερο “πόλεμο κατά της ριζοσπαστικοποίησης”.

Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα

3 Δεκεμβρίου: Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΕΑΜ χιλιάδες λαού της Αθήνας και του Πειραιά κατεβαίνουν σε συλλαλητήριο διαμαρτυρίας κατά της αξίωσης των Παπανδρέου και Σκόμπι να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ. Ο Παπανδρέου απαγορεύει την τελευταία στιγμή το συλλαλητήριο, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ακολούθως, το δολοφονικό σχέδιο των αστικών δυνάμεων τέθηκε σε δράση. Οι χωροφύλακες του Έβερτ (αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών και επί Κατοχής και επί κυβέρνησης Παπανδρέου), που ήταν ακροβολισμένοι απέναντι από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία άνοιξαν πυρ κατά των διαδηλωτών, σκοτώνοντας 21 και τραυματίζοντας 140. Παρά την απροσδόκητη επίθεση η πορεία συνεχίστηκε, με τους συγκεντρωμένους να περνούν περήφανοι και απτόητοι ανάμεσα στις ριπές των χωροφυλάκων και τα τανκ των Εγγλέζων. Η μέρα αυτή θα μείνει στην ιστορία του εργατικού - λαϊκού μας κινήματος ως ματωμένη Κυριακή.

4 ΔεκεμβρίουΗ Αθήνα ξεσηκώνεται σύσσωμη για να συνοδέψει στην τελευταία τους κατοικία τα θύματα της δολοφονικής επίθεσης της προηγούμενης μέρας, όταν η ειρηνική διαδήλωση του ΕΑΜ βάφτηκε στο αίμα από τους Σκόμπι - Παπανδρέου.
Καθώς ο όγκος της πένθιμης πομπής έφθασε στην πλατεία Συντάγματος, οι διαδηλωτές γονάτισαν και ορκίστηκαν στη μνήμη των νεκρών κάτω από ένα τεράστιο πανό, με την υπογραφή του ΕΑΜ, που έγραφε: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα».
Κατά την επιστροφή από το νεκροταφείο, όμως, τα δολοφονικά όργανα του αστικού κράτους εξαπέλυσαν νέα επίθεση: 40 οι νεκροί και 70 οι τραυματίες.
Ο ΕΛΑΣ λαμβάνει εντολή να δράσει. Τμήματα του ΕΛΑΣ ξεκαθαρίζουν τις σφηκοφωλιές των χιτών στο Θησείο, ενώ αφοπλίζουν τα αστυνομικά τμήματα της Αθήνας και του Πειραιά. Μοναδικά στηρίγματα των αστικών δυνάμεων στον Πειραιά μένουν μόνο το οχυρωμένο μέγαρο Βάτη και η Σχολή Δοκίμων που προστατεύονται από τα κανόνια των βρετανικών πολεμικών πλοίων.
Πηγή: 902.gr

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Αλληλεγγύη στον αναρχικό Θοδωρή Σίψα

Καλέσματα της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα
Αύριο Τρίτη 3 Δεκέμβρη στις 7 το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί στο ΕΜΠ (Πατησίων) Εκδήλωση Αλληλεγγύης στον αναρχικό Θοδωρή Σίψα.
Τη Δευτέρα 9 Δεκέμβρη στις 9 το πρωί ξεκινάει η δίκη του συντρόφου στο Πρωτοδικείο Αθηνών (οδός Δέγλερη).
Το Σάββατο 14 Δεκέμβρη στις 12 το μεσημέρι στη πλατεία Μοναστηρακίου θα πραγματοποιηθεί Διαδήλωση Αλληλεγγύης.
Κόντρα στην κρατική σκευωρία και το κυνήγι μαγισσών των μ.μ.ε ο σύντροφος Θοδωρής δεν είναι μόνος!
Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας & η ώρα της Αλληλεγγύης είναι Τώρα!
Αναδημοσίευση από: athens indymedia

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

1.500.000 άνεργοι. Τις πταίει;

ανεργοι-άνεργες από τις γειτονιές της αθήνας
Αφίσα της συλλογικότητας άνεργες/οι από τις γειτονιές της αθήνας
που κολλιέται σε ΟΑΕΔ και γειτονιές της Αθήνας
Η κρίση αυξάνεται και συμπαρασέρνει ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν μιλάμε απλά για άλλη μια κρίση που βαθαίνει αλλά για μια επιδεινούμενη ύφεση, συντονισμένη παγκοσμίως που αυξάνει τα επίπεδα της φτώχειας και τα ποσοστά της ανεργίας σε τρομακτικό επίπεδο. Συνολικά τα ποσοστά της ανεργίας στην Ευρώπη σύμφωνα με δικά τους στοιχεία και χωρίς να συγκαταλέγονται οι άνεργοι σε ελαστικές σχέσεις εργασίας και οι μετανάστες, ξεπερνούν τα 12%. Δηλαδή οι άνεργοι σας χώρες της ευρωζώνης ξεπερνούν τα 19 εκατομμύρια, με τα μεγαλύτερα ποσοστά φυσικά να ανήκουν στις χώρες του Νότου. Στην Ισπανία και στην Ελλάδα το 2013 οι άνεργοι θα ξεπεράσουν το 30% ενώ στην Ιταλία το 12%.
Ρεκόρ στην ανεργία σε όλες τις χώρες έχουν οι νέοι μέχρι 35 χρόνων. (60% η ανεργία των νέων στην Ελλάδα) Φαίνεται να είναι για αυτούς αναγκαστικός μονόδρομος η παραπέρα κατάργηση Θέσεων εργασίας. Η βασική αιτία της καπιταλιστικής κρίσης είναι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου. Τεράστιοι όγκοι πλασματικού κεφαλαίου μπλοκάρουν την παραγωγή και από τότε που ξέσπασε η ύφεση, μετά από τόσες ενέσεις ρευστότητας, μνημονιακά μέτρα, χρεοκοπίες τραπεζών και χωρών, τα ποσά που κατέστρεψαν είναι ελάχιστα. Έτσι λοιπόν δεν έχουμε δει και βιώσει παρά ελάχιστα από αυτό που λέμε κρίση. Ακόμα και αν εξαφάνιζαν ολόκληρο τον πληθυσμό της γης δεν θα έφτανε για να καταστρέψει τους τεράστιους όγκους πλασματικού κεφαλαίου.
Οι νέοι ζουν ένα παρόν δυσβάστακτο αλλά η τωρινή και η επόμενη γενιά, όχι μόνο δεν έχουν να περιμένουν ένα καλύτερο μέλλον, αλλά ένα ακόμα χειρότερο και παρατεταμένο. Τρέχουν να εκμεταλλευτούν οποιαδήποτε ευκαιρία για εργασία ακόμα και αν είναι για 200 και 300 ευρώ το μήνα. Αμέτρητοι νέοι δεν έχουν δουλέψει πουθενά σε μαζικό χώρο και δεν μπορούν να βρουν καταφύγιο σε συνδικάτα και σωματεία.
Το πρόβλημα της ανεργίας αφορά ολόκληρη την κοινωνία και τίθεται πολιτικά αφού αφορά όλες τις πτυχές της ζωής. Μια κοινωνία που βιώνει την ανεργία στην ουσία της και απεγνωσμένα, προσπαθεί να αντέξει την τεράστια πίεση για επιβίωση και ζωή. Μια κοινωνία όπου σας γειτονιές πρέπει να αναπτύξει συλλογικότητες και αυτοοργανωμένα δίκτυα αλληλεγγύης ανεξάρτητα από το κράτος και τα δεκανίκια του. Έτσι οι άνεργοι, νέοι και μεγάλοι, εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές, και συνταξιούχοι μπορούν χωρίς κάποιον πάνω από το κεφάλι τους να βρουν τους τρόπους να οργανώσουν την ζωή τους παλεύοντας με βασικό στόχο την κυβέρνηση καi το καπιταλιστικό κράτος. Κέντρα αγώνα τα οποία θα οργανώσουν αυτήν την μάχη. Το πρόβλημα της ανεργίας δεν λύνεται απλά με οικονομίστικους τρόπους ούτε με ανάπτυξη καινούργιων ελαστικών μορφών ανεργίας, όπως είδαμε να αναπτύσσονται τα καινούργια  προγράμματα μέσω ΕΣΠΑ, με τους χειρότερους όρους εργασιακής νομοθεσίας, που oι  κυβερνήσεις, ΓΣΕΕ και οι δήμοι τα δημιούργησαν και κομμάτια της αριστεράς όπως ο Σύριζα στηρίζουν στο όνομα της μείωσης της ανεργίας.
‘Όχι. Το πρόβλημα της ανεργίας δεν λύνεται με μισοεργασία και δουλεία!
Οι άνεργοι ανήκουν στην εργατική τάξη και σαν τέτοιο κομμάτι των πιο καταπιεσμένων πρέπει να δώσουν την μάχη για την εργασία. Μια εργασία όπου δεν Θα υπάρχουν αφεντικά και οι ίδιοι θα οργανώνουν την παραγωγή με τέτοιο τρόπο που Θα καλύπτουν τις ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας για αγαθά και εργασία.


Αναδημοσίευση από: Άνεργοι - Άνεργες από τις γειτονιές της Αθήνας

1 Δεκέμβρη 1960: Η απεργία των οικοδόμων που συγκλόνισε την Αθήνα και έσπασε τον φόβο της μετεμφυλιακής τρομοκρατίας

Οι οικοδόμοι στο γιαπί ψηφίζουν για κινητοποίηση ("Αυγή", 25/5/1963)
Οι οικοδόμοι στο γιαπί ψηφίζουν για κινητοποίηση (Αυγή, 25/5/1963)
1960. Το συνδικαλιστικό κίνημα λυμαίνονται οι εργατοπατέρες του κυβερνητικού συνδικαλισμού και όλα τα “σκιάζει η φοβέρα.” Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι παράνομο, οι διώξεις αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και η Ασφάλεια βρίσκεται παντού. Την ίδια περίοδο, οι πρώτοι απολυμένοι κομμουνιστές από τις εξορίες και τις φυλακές, καθώς και εκείνοι που δεν μπορούσαν να βρουν πουθενά αλλού εργασία λόγω των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, συγκροτούν στον σχετικά “ελεύθερο” κλάδο των οικοδόμων, μια σημαντική μαχητική-ριζοσπαστική μαγιά, που δεν αργεί να δώσει καρπούς…
Βρισκόμαστε στα τέλη του 1960 και οι  οικοδόμοι εμπαίζονται εδώ και καιρό από τους κρατούντες: οι διαμαρτυρίες τους απαντιόνταν με αόριστες υποσχέσεις, τα ψηφίσματά τους κατέληγαν στα συρτάρια των «αρμοδίων» και τα προβλήματά τους παρέμεναν άλυτα. Σε μια δε από τις αλλεπάλληλες συναντήσεις της Επιτροπής με τον υπουργό Εργασίας, ο τελευταίος δεν δίστασε να χαρακτηρίσει προκλητικά τις απεργίες ως «νοσηρόν σύμπτωμα.» Ο κόμπος πια είχε φτάσει στο χτένι. [1]
Τέλη Νοέμβρη συνεδρίασε στο σπίτι του Κ. Τερζάκη η Παράνομη Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ, όπου, σύμφωνα με τον Κ. Μπουλντή (μέλος τότε της ΠΚΟ των Μπετατζήδων), «πάρθηκε η απόφαση οριστικά ότι η απεργία θα γίνει στις δύο πρώτες μέρες του Δεκέμβρη, αφού θα έχει ολοκληρωθεί [η προετοιμασία της] σε βάθος και πλάτος σ’ όλο το εργαζόμενο δυναμικό του οικοδομικού κλάδου. Ταυτόχρονα θα έχει ενημερωθεί και ο ελληνικός λαός. Ο χρόνος περνά γρήγορα. Τα αιτήματα των οικοδόμων σ’ όλο τον ελληνικό λαό με κάθε τρόπο γίνονται γνωστά. Δεν έμεινε χώρος που να μην έφτασε προκήρυξη των οικοδόμων με τα αιτήματά τους.» [2]
Η προκήρυξη της Συντονιστικής, που τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα και διακινήθηκε από δεκάδες συνεργία σε κάθε χώρο δουλειάς και εργατογειτονιά της Αθήνας και του Πειραιά, έγραφε: «Συνάδελφοι, γνωρίζετε όλοι πολύ καλά ότι με τους αγώνες που πραγματοποιήσαμε και διεξαγάγαμε τόσον επιτυχώς δώσαμε στους κυβερνώντες να καταλάβουν ότι οι Οικοδόμοι δεν είναι δυνατόν να ανεχθούν και να καταπιούν καινούργιες κοροϊδίες. Και ότι είναι αποφασισμένοι να αγωνισθούν με ψυχή και καρδιά, ενωμένοι σαν ένας άνθρωπος και σε απέραντη και ατράνταχτη στρατιά για την λύση των προβλημάτων που τους απασχολούν…Μόνο με τον αγώνα μας θα κερδίσουμε εκείνα που μας στερούνε.» [3]
«Ετοιμάζεται η μεγάλη, η ηρωική και ιστορική απεργία των Οικοδόμων», αναφέρει στη μαρτυρία του ο Δ. Πατρέλης (τότε Πρόεδρος των Κτιστών Αθήνας), «που θα μείνει μεγαλύτερος σταθμός στην ιστορία του κινήματος. Πιάτσες, συνοικίες, γιαπιά, σωματεία σ’ όλη τη χώρα κινητοποιούνται για μια σκληρή πάλη. Αλλιώς τα προβλήματα δεν πρόκειται να λυθούν. Οι αρμόδιοι, δεν μας υπολογίζουν. Στις επαφές που έχουμε μας κοροϊδεύουν φανερά. Παίζουν με τη δυστυχία χιλιάδων ανθρώπων…Στη βάση όλοι οι Οικοδόμοι από μέρα σε μέρα ενώνονται. Από την ύπαιθρο, από μικρά και μεγάλα σωματεία, από Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Μυτιλήνη, Κρήτη, Λάρισα κλπ. φτάνουν αντιπρόσωποι στην Αθήνα, εξουσιοδοτημένοι από τις οργανώσεις τους να ζητήσουν άμεσα αγώνα του κλάδου. Πολλοί ενισχύουν κατά δύναμη και οικονομικά. Χρειάζονται τεράστια έξοδα τα οποία θα βγουν από μας. Υπάρχουν Οικοδόμοι που διαθέτουν το μεροκάματό τους. Άλλοι μπροστάρηδες, τρέχουν μέρες στις οικοδομές για να ενημερώσουν τους συναδέλφους τους.
Ο Λυκιαρδόπουλος και ο Αντωνάτος βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Μένουν γυμνοί. Το σκέπτονται. Ή μέσα στο χορό για να μην χρεοκοπήσουν ολοκληρωτικά ή έξω από τον χορό για να σώσουν την εθνικοφροσύνη τους…Η απεργία έχει προγραμματιστεί για την 1η του Δεκέμβρη 1960 μαζί με την Ομοσπονδία. Ο αγώνας γίνεται από κοινού. Το βάρος, όμως, το σηκώνουμε εμείς. Η Ομοσπονδία στην Αθήνα είναι με πολύ λίγες δυνάμεις. Υπάρχουν όμως συντηρητικοί, ανοργάνωτοι Οικοδόμοι, που θα πάρουν μέρος στην απεργία και τη συγκέντρωση πιο άφοβα. Εμάς μας φοβούνται. Είμαστε αριστεροί συκοφαντημένοι εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα είναι μαζί και η Ομοσπονδία που είναι δεξιά. Πρέπει να κατέβουν όλοι στο πεζοδρόμιο.» [4]
Η μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση των οικοδόμων στο ΕΚΑ
Η μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση των οικοδόμων στο ΕΚΑ
Και πράγματι, την ημέρα της απεργίας 15.000 οικοδόμοι κατέκλυσαν το ΕΚΑ δίνοντας το μαχητικό παρόν στην απεργιακή συγκέντρωση. [5] «Από τις 8 το πρωί οι απεργοί οικοδόμοι συρρέουν από όλους τους δρόμους προς το Εργατικό Κέντρο Αθηνών. Μέσα σε λίγη ώρα ολόκληρη η περιοχή από την πλατεία Κουμουνδούρου μέχρι την οδόν Ζήνωνος έχει κατακλυσθεί από απεργούς. Μια πραγματική ανθρωποθάλασσα που πάλλεται από ενθουσιασμό για την απόλυτη επιτυχία της απεργίας. Από τα μεγάφωνα του Εργατικού Κέντρου ανακοινώνεται ότι σ’ ολόκληρη την Ελλάδα η απεργία εσημείωσε τεράστια επιτυχία και ότι σε όλα τα Εργατικά Κέντρα της χώρας πραγματοποιούνται την ίδια στιγμή μεγαλειώδεις πανοικοδομικές συγκεντρώσεις. Για την απεργία στην Αθήνα γίνεται γνωστό ότι όλα τα γιαπιά έχουν νεκρωθεί και ότι αστυνομικές δυνάμεις απεστάλησαν σ’ όλες τις μεγάλες οικοδομές. Αγανάκτηση προκάλεσε στους συγκεντρωμένους η είδησις ότι η αστυνομία το πρωί διενήργησε συλλήψεις απεργών οι οποίοι κρατούνται σε διάφορα αστυνομικά τμήματα…
Η αστυνομία βρίσκεται από το πρωί σε πρωτοφανή κινητοποίηση. Σ’ όλους τους δρόμους γύρω από το Εργατικό Κέντρο έχουν εγκατασταθεί μεγάλες ομάδες αστυφυλάκων εν στολή. Ομάδες επίσης αστυνομικών έχουν λάβει θέσεις μέχρι την Ομόνοια, ενώ αστυνομικά αυτοκίνητα πλήρη ανδρών σταθμεύουν σε διάφορα σημεία της περιοχής. Γενικά η συγκέντρωσις, πριν ακόμη αρχίσουν οι ομιλίες ήταν ασφυκτικά πολιορκημένη από ζώνες αστυνομικών…» [6]
«Κατέβηκα στο ΕΚΑ», θυμάται ο Δ. Πατρέλης, «κι οι Οικοδόμοι είχαν κιόλας γεμίσει τους γύρω δρόμους. Μέσα στα σωματεία πατείς με-πατώ σε. Άλλοι γράφονταν σαν καινούργια μέλη κι άλλοι πλήρωναν συνδρομές. Τα μεγάφωνα είχαν στηθεί στους γύρω δρόμους. Το μικρόφωνο βρίσκονταν στο πρώτο πάτωμα του κτιρίου. Ο Λυκιαρδόπουλος βρίσκονταν εκεί και κουβέντιαζε με στελέχη του ΕΚΑ…Γύρω-γύρω, τριγύριζαν αξιωματούχοι της Συνδικαλιστικής Ασφάλειας, με τους κατώτερούς τους. Ανήσυχοι όλοι αυτοί οι κύριοι, για τις χιλιάδες των Οικοδόμων που έρχονταν σαν ποτάμια απ’ όλους τους δρόμους…Ο Λυκιαρδόπουλος θα μιλούσε από μέρους της Ομοσπονδίας, πρώτος. Μόλις πήρε το μικρόφωνο στο χέρι και φάνηκε στο παράθυρο, ακούστηκαν λίγα χειροκροτήματα. Όταν άρχισε να μιλάει περί υπουργού, περί υποσχέσεων αρμοδίων υπηρεσιών και ‘περί καλής θελήσεως’, για τους σκληρούς αγώνες της Ομοσπονδίας, άρχισαν από κάτω να τον γιουχαΐζουν. Του φώναζαν ‘έμπα μέσα προδότη’, ‘φύγε εργατοπατέρα’, ‘να βγει η Συντονιστική να μας μιλήσει’. Κρύος ιδρώτας τους έκοψε όλους.» [7]
Αφού ολοκληρώθηκαν οι ομιλίες, «μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων και εκδηλώσεων εγκρίνεται ψήφισμα για την αθέτηση των ρητών υποσχέσεων του κ. Δημητράτου και ζητείται η άμεση επίλυσις των εκκρεμών αιτημάτων του κλάδου. Η επιτροπή των εκπροσώπων των οικοδομικών οργανώσεων Αθηνών-Πειραιώς-Ελευσίνος αναχωρεί για να επιδώσει το ψήφισμα στον υπουργό Εργασίας. Την στιγμή ακριβώς αυτή οι αστυνομικοί που βρίσκονται στην οδό Κολωνού και Αγησιλάου βγάζουν ως εκ συνθήματος τα κλομπς και εφορμούν εναντίον της συγκεντρώσεως κτυπώντας ανηλεώς τους απεργούς. Επακολουθούν σκηνές πρωτοφανούς αγριότητος. Οι απεργοί πέφτουν αναίσθητοι από τα κτυπήματα των κλομπς, ποδοπατούνται από τους αστυνομικούς, ενώ άλλων απεργών τους στρίβουν τα χέρια, τους ακινητοποιούν και τους χτυπούν στο πρόσωπο, στο στομάχι, στην κοιλιά. Οι απεργοί υποχωρούν προς το κτίριο του Εργατικού Κέντρου, ενώ χάμω στον δρόμο σφαδάζουν τραυματίαι οικοδόμοι καταματωμένοι, με σπασμένα κεφάλια και σχισμένα πρόσωπα.
Η εντελώς απρόκλητη αυτή επίθεσις των αστυνομικών εναντίον ενός πλήθους που διαδήλωνε ειρηνικά την αγανάκτησή του για τον εμπαιγμό που υφίσταται, προκαλεί φοβερή οργή. Γυναίκες που από τα παράθυρα των γύρω σπιτιών παρακολουθούν τις σκηνές φωνάζουν: ‘Χειρότερα από τους Γερμανούς’! Ενώ η επίθεσις των αστυνομικών συνεχίζεται εναντίον των εργατών που κουβαλούν στους ώμους τους τραυματισμένους συναδέλφους τους, η μάζα των απεργών ανασυντάσσεται μπροστά στο Εργατικό Κέντρο και όταν οι αστυνομικοί επιτίθενται εκ νέου για να τους διαλύσουν οι οικοδόμοι αμύνονται απεγνωσμένα και προσπαθούν με τα σώματά των να συγκρατήσουν την επίθεση. Τα κτυπήματα με τα κλομπς δεν σταματούν ούτε στιγμή. Αστυνομικά αυτοκίνητα σφυρίζοντας δαιμονισμένα φθάνουν στον τόπο των επεισοδίων και αδειάζουν συνεχώς αστυνομικούς. Στην οδόν Πειραιώς, στο ύψος της πλατείας Ωδείου, καταφθάνουν μεγάλα στρατιωτικά αυτοκίνητα γεμάτα στρατό. Οι στρατιώτες κατέρχονται και προχωρούν με τα όπλα προταγμένα και σε σχηματισμό μάχης…
Από το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της "Αυγής" την επόμενη μέρα (1)
Από το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της Αυγής την επόμενη μέρα (1)
Σε μια στιγμή ακούγονται πυροβολισμοί από την πλευρά της οδού Πειραιώς και η κραυγή των υποχωρούντων απεργών ‘μας σκοτώνουν’, ‘ρίχνουν στο ψαχνό’. Η αγανάκτησις φθάνει στο αποκορύφωμά της. Οι οικοδόμοι αρπάζουν τα ξύλα που βρίσκουν μέσα σε μια αποθήκη της οδού Αγησίλαου, ξηλώνουν τις πλάκες των πεζοδρομίων και ετοιμάζονται να αμυνθούν ενεργητικά υπερασπιζόμενοι τη ζωή τους…Οι αστυνομικοί επιχειρούν νέα, βιαιότερη επίθεση. Αυτή την φορά οι δυνάμεις των αστυνομικών αποκρούονται από τους οικοδόμους. Πέφτουν οι πρώτες πέτρες και οι αστυνομικοί οπισθοχωρούν προσπαθώντας να καλυφθούν στις παρόδους της οδού Αγησιλάου η οποία καταλαμβάνεται και πάλι από τους απεργούς. Σε λίγο όμως και ενώ στο μεταξύ έχουν καταφθάσει ενισχύσεις η αστυνομία εκ νέου εφορμά.
Οι απεργοί καλυπτόμενοι πίσω από τα αυτοκίνητα Ι.Χ. που βρίσκονται στην οδό Αγησιλάου ρίχνουν πέτρες και τούβλα κατά των επιτιθέμενων. Οι αστυνομικοί φθάνουν μέχρι τα αυτοκίνητα αλλά είναι αδύνατον να προχωρήσουν. Τώρα αρπάζουν και αυτοί από χάμω πέτρες και τις ρίχνουν κατά των απεργών. Ένας φοβερός πετροπόλεμος αρχίζει. Ισχυρή αστυνομική δύναμις επιτίθεται από την οδό Βούλγαρη και κόβει τους απεργούς σε δύο τμήματα. Νέα μεγάλη μάχη αρχίζει. Οι αστυνομικοί απωθούν τους οικοδόμους κάτω από το Εργατικό Κέντρο. Στο μεταξύ από την πλευρά της οδού Κολοκυνθούς εκδηλώνεται άλλη επίθεσις των αστυνομικών οι οποίοι φορούν κράνη και αντιασφυξιογόνες προσωπίδες. Ένας αστυνόμος βγάζει το περίστροφό του και πυροβολεί. Ένας νέος εργάτης πέφτει αιμόφυρτος. Η επίθεσις των αστυνομικών συνεχίζεται και στις δύο πλευρές. Βροχή από πέτρες εξαπολύεται και από τις δύο πλευρές. Μεταξύ των απεργών και των αστυνομικών έχει τώρα δημιουργηθεί μια ‘νεκρή ζώνη.’ Στην οδό Κεραμικού αστυφύλακες σπάζουν και αυτοί πλάκες των πεζοδρομίων και εφοδιάζουν τους συναδέλφους τους.
Σε μια στιγμή πλάι στα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα ξεπηδά μια λουρίδα φωτιάς. ‘Δακρυγόνα’!…Η φωτιά από τα δακρυγόνα μεταδίδεται στην βενζίνη που έχει χυθεί από ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο το οποίο αναφλέγεται.
Οι υποχωρούντες απεργοί επιδιώκουν να φθάσουν στο κτίριο του ΕΚΑ. Στην ‘μάχη’ που εξακολουθεί οι αστυνομικοί τρέπονται εις φυγήν αφήνοντας την οδό Αγησιλάου ελεύθερη. Ο δρόμος παρουσιάζει ένα άγριο θέαμα καθώς είναι καλυμμένος από πέτρες, φέιγ-βολάν, από αίματα και από καπέλα αστυφυλάκων και αστυνόμων που τα εγκατέλειψαν κατά την φυγήν των. Το πανδαιμόνιο που κάνουν οι σειρήνες των αστυνομικών αυτοκινήτων, των πυροσβεστικών αντλιών και των ασθενοφόρων αυτοκινήτων που αρχίζουν να καταφθάνουν, οι κραυγές διαμαρτυρίας των απεργών, οι οιμωγές των τραυματισμένων δημιουργούν μια εφιαλτική ατμόσφαιρα.» [8]
Από το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της "Αυγής" την επόμενη μέρα (2)
Από το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της Αυγής την επόμενη μέρα (2)
Ακολούθησε μια σχετική ηρεμία. Κατόπιν, έφθασε στο Εργατικό Κέντρο ο Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών Θ. Ρακιτζής, οποίος, επανειλημμένα και «στο λόγο της τιμής του», διαβεβαίωσε τα μέλη της Συντονιστικής πως, αν διαλύονταν «ησύχως», κανείς απεργός δεν θα συλλαμβάνονταν. Όντως, οι αστυνομικές δυνάμεις απομακρύνθηκαν και οι πόρτες του ΕΚΑ άνοιξαν. Ωστόσο, «απ’ όσους φεύγανε κάνανε αρκετές συλλήψεις. Ο Δ/ντης της αστυνομίας δεν κράτησε το λόγο της τιμής του.» [9]
Ο απολογισμός της κατασταλτικής μανίας του αστικού κράτους: 173 συλλήψεις και 66 τραυματίες (3 από σφαίρες). «Για πρώτη φορά στην Ελλάδα εχρησιμοποιήθησαν καπνογόνες και δακρυγόνες βόμβες.» Στη διάρκεια των συγκρούσεων τραυματίστηκαν επίσης 55 αστυνομικοί, τους οποίους επισκέφτηκε στο νοσοκομείο ο ίδιος ο Διάδοχος του Θρόνου Κωνσταντίνος δηλώνοντας «ικανοποιημένος» με «τον τρόπον με τον οποίον αντιμετώπισε τους διαδηλωτάς η αστυνομία.» [10]
Σύσσωμος ο αστικός κόσμος ξεσπάθωσε κατά των οικοδόμων. Ο υπουργός Εργασίας Α. Δημητράτος απέδωσε την αποκλειστική ευθύνη των γεγονότων –σε ποιους άλλους;- στους απεργούς, «οι οποίοι κατευθύνονται από γνωστά κομμουνιστικά στοιχεία.» «Απείλησε» δε πως «δεν θα ανεχθεί ‘έκνομους ενέργειας’ και ‘κομμουνιστικήν δράσιν’ στα συνδικάτα.» [11] Στον ίδιο τόνο, ο υφυπουργός Εσωτερικών Ε. Καλαντζής, έκανε λόγο για «κομμουνιστές εγκληματίες, οι οποίοι εις πάσαν ευκαιρίαν επιζητούν την αιματοχυσίαν», «προειδοποιώντας» και αυτός με τη σειρά του πως «πάσα παρόμοια επαναστατική ενέργεια θα αντιμετωπισθεί με την μεγίστην αυστηρότητα», προκειμένου να «προστατευθεί η γαλήνη του λαού» και να «παταχθεί η κομμουνιστική εγκληματικότητα.» [12]
«Οι κομμουνισταί προεκάλεσαν χθες αιματηράς ταραχάς εις Αθήνας», έγραφε στις 2/12 η Καθημερινή. «Ουδεμία επιτρέπεται αμφιβολία ότι αι σκηναί υπεκινήθηκαν και οργανώθησαν υπό των κομμουνιστών, οι οποίοι έρριψαν εις την ‘μάχην’ επίλεκτα στελέχη των.» «Τα αιματηρά γεγονότα», διάβαζε αντίστοιχα ο τίτλος του ρεπορτάζ της Βραδυνής, «είχον προετοιμασθή υπό των ερυθρών. Ομάδες του σκληρού πυρήνος ενήργησαν αλλεπάλληλους επιθέσεις κατά αστυνομικών. Αφήρεσαν και τα περίστροφα τραυματιών.» «Πρόκειται περί καθαρώς κομμουνιστικής προκλήσεως», μετέδιδε από τη μεριά του ο ραδιοσταθμός της Θεσσαλονίκης, «αποσκοπούσα εις την δημιουργία χάους, εις εφαρμογήν γενικότερου σχεδίου κινητοποιήσεως των επαναστατικών δυνάμεων της διεθνούς μονάδος κρούσεως…Με τις αιματηρές συγκρούσεις των Αθηνών, ξαναζωντανεύουν στη μνήμη όλων στιγμές φρίκης [σ.σ. αναφέρεται στο Δεκέμβρη του 1944]…Υπάρχουν δυστυχώς αφελείς που πίπτουν θύματα της κομμουνιστικής δημαγωγίας.» [13]
Στο «χορό» των αντικομμουνιστικών δηλώσεων μπήκε επίσης το ΕΚΑ, καταγγέλλοντας τον «κομμουνισμό» που «δια των πρακτόρων του, ως εις την περίπτωσιν των χθεσινών αιματηρών γεγονότων, διεδραμάτισε τον εγκληματικόν ρόλον του.» Αλλά και ο Π. Αντωνάτος (Γ.Γ. της ΟΟΕ), ο οποίος, σε σχετική του ανακοίνωση τόνιζε: «Η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδος μετ’ αγανακτήσεως και αποτροπιασμού καταγγέλλει εις την κοινήν γνώμην τας δολοφονικάς αυτάς μεθόδους του κομμουνιστικού κόμματος και εκφράζει βαθυτάτην θλίψιν, διότι οι ίδιοι άνθρωποι έγιναν αφορμή να χυθή δια μίαν ακόμη φοράν αίμα αδελφικόν.» [14]
Η απεργία των οικοδόμων αποτέλεσε πεδίο αντιπαράθεσης και στη Βουλή. Απαντώντας στον Ι. Πασαλίδη (Πρόεδρο της ΕΔΑ) ο Κ. Καραμανλής (Πρωθυπουργός) τόνισε: «Είπατε ότι ο τόπος αιματοκυλείται. Σας λέγω ότι δεν αιματοκυλείται. Σεις προσπαθείτε να τον αιματοκυλήσετε.» Τα «οδοφράγματα», υπογράμμισε ο Ε. Καλαντζής, «μεταφέρουν την σκέψιν του θρησκευτικώς προσηλωμένου Ελληνικού λαού…εις άλλας περιόδους και εποχάς, αι οποίαι είναι εκείναι από τας οποίας εξεπορεύθη το πνεύμα της γενικής ανταρσίας κατά του νόμου και της συστηματικής υπονομεύσεως της αποστολής των οργάνων των Σωμάτων Ασφαλείας.» «‘Δεκέμβριος!’ αναφώνησε από τα έδρανα ένας βουλευτής που δεν καταγράφεται το όνομά του.» Ο Γ. Παπανδρέου υπογράμμισε πως «δια τας ευθύνας των γεγονότων…πρέπον είναι να αναμείνωμεν το πόρισμα της δικαιοσύνης», ωστόσο, «όσον αφορά άκραν αριστεράν είναι βεβαρημένον το ιστορικόν της και δεν είναι περίεργον αν μέχρι αποδείξεως την συνοδεύουν αι υποψίαι.» «Η δική σας ενοχή είναι βεβαία, όχι ύποπτος», του απάντησε ο Β. Εφραιμίδης (ΕΔΑ). «Δεν γνωρίζω αν αυτό ήτο ευφυές εκ μέρους της άκρας αριστεράς», αντέδρασε ο Γ. Παπανδρέου, «το να ομιλεί κατά τας ημέρας μάλιστα του Δεκεμβρίου περί δικών μου ευθυνών και ανυπαρξίας ιδικών της, είναι βαρυτάτη πρόκλησις.» «Τον Δεκέμβριον [σ.σ. του 1944]», επανήλθε ο Β. Εφραιμίδης, «τον επροκαλέσατε σεις.» [15]
Οι οικοδόμοι δεν πτοήθηκαν. Αργά το βράδυ τα σωματεία της Αθήνας και του Πειραιά αποφάσισαν νέα 24ωρη απεργία για την επόμενη μέρα. Στο πλευρό τους τάχθηκαν με ψηφίσματα και απεργίες αλληλεγγύης δεκάδες οργανώσεις: οι Τυπογράφοι, Μηχανουργοί, Υποδερματεργάτες και Λογιστές της Αθήνας, οι εργαζόμενοι στο Φωταέριο και την Ηλεκτρική Εταιρία Αθηνών-Πειραιώς, οι Οδηγοί και Εισπράκτορες Λεωφορείων, οι Λογιστές, Μηχανουργοί, Νοσηλευτές, Αρτεργάτες και Υαλουργοί του Πειραιά, κ.α. [16]
Από τη δεύτερη 24ωρη απεργία των οικοδόμων στην Αθήνα και τον Πειραιά στις 2 Δεκέμβρη ("Αυγή", 3/12/1960)
Από την δεύτερη 24ωρη απεργία των οικοδόμων στην Αθήνα και τον Πειραιά
στις 2 Δεκέμβρη (Αυγή, 3/12/1960)
Στις 2/12 «σαράντα πέντε χιλιάδες οικοδόμοι των δύο πόλεων [σ.σ. Αθήνας και Πειραιά] πήραν μέρος στην απεργία που απετέλεσε μια συγκλονιστική εκδήλωση αλληλεγγύης στα θύματα της άγριας επιθέσεως –συλληφθέντας και τραυματισθέντας- και μια αποστομωτική απάντησις στις σοφιστείες της κυβερνήσεως περί ‘υποκινητών’, ‘κομμουνιστικού δακτύλου’ κλπ. Η κυβέρνησις του μίσους εξαπέλυσε και πάλι χθες τις αστυνομικές δυνάμεις και τα μηχανοκίνητα εναντίον των οικοδόμων οι οποίοι εδέχθησαν εντελώς απρόκλητα βίαιες επιθέσεις στα επαγγελματικά των καφενεία [σ.σ. πιάτσες] και στους δρόμους. Έγιναν επίσης πολλές συλλήψεις απεργών…Η Αθήνα παρουσίαζε και χθες την όψη στρατοκρατούμενης πόλεως…
Οι 45.000 οικοδόμοι επειθάρχησαν απολύτως στην απόφαση των σωματείων τους, η οποία μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι οικοδόμοι όταν ειδοποιούντο για την συνέχιση της απεργίας απαντούσαν: ‘Και χωρίς να μας το λέγατε δεν θα πηγαίναμε αύριο στην δουλειά. Μας φωνάζει το αίμα των συναδέλφων μας’. Σε ορισμένες οικοδομές που οι εργάτες έπιασαν το πρωί δουλειά μόλις επληροφορούντο την απόφαση για απεργία άφηναν αμέσως τα εργαλεία και έφευγαν από την οικοδομή. Σε πολλά γιαπιά έβλεπε κανείς χθες κασμάδες μπηγμένους στην γη, φτυάρια μέσα στη λάσπη, κομπρεσέρ μέσα στο έδαφος, όπως δηλαδή τα εγκατέλειψαν οι εργάτες την στιγμή που έμαθαν ότι οι συνάδελφοί των απεργούν.
Κατεβλήθησαν απεγνωσμένες προσπάθειες να ‘πεισθούν’ έστω και ελάχιστοι οικοδόμοι να πιάσουν δουλειά σε ορισμένες οικοδομές του κέντρου των Αθηνών, ώστε να μην παρουσιάζεται εικόνα πλήρους ερημώσεως. Οι προσπάθειες αυτές απέτυχαν. Από το πρωί, ομάδες αστυνομικών ευρίσκοντο έξω από τις μεγάλες κεντρικές οικοδομές και διενήργησαν συλλήψεις οικοδόμων που περνούσαν από κει. Ισχυρές επίσης αστυνομικές δυνάμεις είχαν καταλάβει θέσεις στην Ομόνοια και στους γύρω δρόμους. Το Εργατικό Κέντρο Αθηνών είχε αποκλεισθεί από αστυνομικούς και απηγορεύετο η είσοδος εργατών…Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων ενεφανίσθησαν στην Ομόνοια και καμιόνια με στρατό.» [17]
Η σημασία της απεργίας, όχι μόνο για τους οικοδόμους, αλλά και για την εργατική τάξη της χώρας μας συνολικότερα, ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. «Ο πρώτος ιστορικός σταθμός για την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού και του δημοκρατικού κινήματος στη χώρα μας», αναφέρει στη μαρτυρία του ο παλαίμαχος οικοδόμος Β. Κατσαρός, «είναι το 1960, όταν οι οικοδόμοι πλέον ξέσπασαν, έβγαλαν τελείως κάθε φόβο από πάνω τους και έφτασαν στο σημείο πλέον να κάνουνε ολόκληρη, όχι μόνο την ελληνική κοινή γνώμη, αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη, να κοιτάει στο πρόσωπό τους μπροστά σ’ αυτή την τεράστια κίνηση που κάνανε.» «Ηττήθησαν για πρώτη φορά οι δυνάμεις του κράτους από το εγχώριο προλεταριάτο», σημειώνει από τη μεριά του ο Θ. Σταυρόπουλος (συνήγορος υπεράσπισης στη δίκη των οικοδόμων-βλ. στη συνέχεια). «Ήταν μεγίστης σημασίας αυτό το γεγονός. Διότι πριν τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1960 όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά’, από την άποψη της πολιτικής τρομοκρατίας.» «Οι οικοδόμοι», έγραφε οΝέος Κόσμος, «έσπασαν τη φοβία που επικρατούσε και έγιναν το αγωνιστικό παράδειγμα για όλους τους άλλους κλάδους, αναδείχθηκαν στην πρωτοπορία των κλαδικών αγώνων.» [18]
Η απεργία της 1ης Δεκέμβρη είχε πράγματι και «διεθνή αντίκτυπο.» Πολλά ξένα έντυπα, όπως η Πράβντα, η Μοντ, η Ουνιτά, κ.α., φιλοξένησαν ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τις επιθέσεις της αστυνομίας κατά των απεργών. Στις 9/12 ο ραδιοσταθμός της Μόσχας, αναφερόμενος «στα δημοσιεύματα των εφημερίδων ‘Βραδυνή’ και ‘Απογευματινή’ που έφτασαν να ανακαλύψουν και ‘δάκτυλο της Μόσχας’…παρατήρησε ότι για να ικανοποιήσουν τα αφεντικά τους και να κρύψουν τους πραγματικούς ενόχους των τραγικών γεγονότων της Ελλάδας, οι ενσυνείδητοι κονδυλοφόροι γράφουν για τον ανύπαρκτο δάκτυλο της Μόσχας, ελπίζοντας έτσι να καμουφλάρουν τον πραγματικό δάκτυλο της Ουάσινγκτον. Αν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πεινούν, αν στους δρόμους περιπλανώνται άνεργοι, αν τα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σχολείο, αιτία γι’ αυτό είναι κατά πρώτο λόγο τ’ αβάσταχτα βάρη των εξοπλισμών που επέβαλαν στην Αθήνα οι αμερικάνοι ‘ευεργέτες’ οι οποίοι την παρέσυραν στον επιθετικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ…γιατί τα αμερικάνικα, αγγλικά και δυτικογερμανικά και άλλα μονοπώλια τυλίγουν την Ελλάδα με υποδουλωτικές συμφωνίες…Οι επινοήσεις για το ‘δάκτυλο της Μόσχας’ χρειάζονται στους λακέδες της Ουάσιγκτον για να δικαιολογήσουν στα μάτια του λαού την επιθετική ατλαντική γραμμή που ακολουθούν με ζήλο οι ιθύνοντες ελληνικοί κύκλοι.» [19]

[1] Αυγή, 29/11/1960
[2] Μπουλντής Κ, 2005, σελ.120
[3] Αυγή, 29/11/1960, 1/12/1960
[4] Όπως παρατίθεται στο Στάβερης Η, Οικοδόμοι: Ηρωικοί αγώνες μιας 7ετίας 1960-1967, εκδ. «Παρασκήνιο», Αθήνα2003, σελ.78
[5] «Καθολική επιτυχία» σημείωσε η απεργία και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, τη Θεσσαλονίκη (όπου 2.000 οικοδόμοι έλαβαν μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση στο ΕΚΘ), την Πάτρα (πάνω από 1.000 οικοδόμοι στη συγκέντρωση), το Αγρίνιο, τη Ρόδο, το Ηράκλειο, τα Χανιά, την Λάρισα, τη Μυτιλήνη, κ.α. Αυγή, 2/12/1960
[6] Αυγή, 2/12/1960
[7] Όπως παρατίθεται στο Στάβερης Η, ό.π., σελ.79
[8] Αυγή, 2/12/1960
[9] Μαρτυρία Χρήστου Τσεσμελή (ΑΟΟ). «Συλλήψεις», πρόσθεσε στη συνέχεια ο Χρ. Τσεσμελής, «έγιναν αρκετές, δεν θυμάμαι πόσες συγκεκριμένα. Εγώ, αφού έδιωξα όλους τους οικοδόμους, έμεινα με τον Λυκιαρδόπουλο στο Εργατικό Κέντρο. Μπροστά μου στεκότανε κάποιος της Ασφάλειας της Αθήνας ο οποίος λεγότανε Βλάσης κι ερχόταν προς το μέρος μου για να με συλλάβει. Φαίνεται όμως ότι εκείνη τη στιγμή, καθώς ήμουνα με τον Λυκιαρδόπουλο, ο Λυκιαρδόπουλος του έγνεψε να μη με συλλάβει κι ο Βλάσης υποχώρησε και τραβήχτηκε.»
[10] Αυγή, 2/12/1960, Ελευθερία, 2/12/1960
[11] Αυγή, 2/12/1960. «Οι μαχητικές απεργιακές εκδηλώσεις», τόνισε μεταξύ άλλων, «γίνονται για να αποσπασθεί η προσοχή της κοινής γνώμης από τα επιτεύγματα της κυβερνητικής πολιτικής»!
[12] Καθημερινή, 2/12/1960
[13] Καθημερινή, 2/12/1960, Βραδυνή, 2/12/1960, Έγγραφο:Σχόλια των Ρ/Σ Αθήνας και Θεσσαλονίκης για τα επεισόδια στη διαδήλωση των οικοδόμων στην Αθήνα, 2/12/1960 (Αρχείο ΚΚΕ). Τις επόμενες μέρες, τα αστικά μέσα «ενημέρωσης» συνέχισαν να τροφοδοτούν τον αντικομμουνισμό και την τρομοϋστερία που σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος προσπάθησε να περάσει στη συνείδηση του κόσμου έναντι των ταξικών αγώνων. «Αδιάψευστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι το ΚΚΕ υπεκίνησε και οργάνωσε αιματηράς ταραχάς», έγραφε ηΒραδυνή στις 8/12/1960, προσθέτοντας: «Από μακρού κατεβάλλετο προσπάθεια προς διείσδυσιν εις τα εργατικά σωματεία και μαχητικάς εκδηλώσεις.» Την ίδια μέρα ο ραδιοσταθμός της Αθήνας εξέπεμπε: «Μόνιμος επιδίωξις των κομμουνιστών είναι η αναταραχή…Τα αιματηρά αυτά γεγονότα επροκάλεσαν όχι μικράν φρικίασιν εις εκείνους οι οποίοι έζησαν τον Δεκεμβριανόν εφιάλτην, διότι τους υπενθύμισαν ότι ο κομμουνιστικός κίνδυνος είναι μόνιμος.» Έγγραφο 230525: Ρ/Σ Αθηνών 8/2/1960 – Σχόλιο του Θ. Παπακωνσταντίνου με τίτλο ‘Ένας μικρός Δεκέμβρης’, σχετικά με τα επεισόδια στην απεργία των οικοδόμων (Αρχείο ΚΚΕ)
[14] Καθημερινή, 2/12/1960
[15] Καθημερινή, 2/12/1960, 3/12/1960 και Πρακτικά των Συζητήσεων της Βουλής, όπως παρατίθενται στο Λαμπροπούλου Δ, Οικοδόμοι: Οι άνθρωποι που έχτισαν την Αθήνα 1950-1967, εκδ. «Βιβλιόραμα», Αθήνα, 2009, σελ.337
[16] Αυγή, 2/12/1960
[17] Αυγή, 3/12/1960
[18] Βλ. αντίστοιχα: Συνέντευξη Βασίλη Κατσαρού (ΑΟΟ), Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου Κ (επ.), Όταν η οργή ξεχειλίζει, εκδ. «Επιτροπή Πρωτοβουλίας», Αθήνα, 2006, σελ.132, «Οικοδόμοι-τρία χρόνια στην πρώτη γραμμή των εργατικών αγώνων», στο Νέος Κόσμος, τ.12, 1963, σελ.50 Ενδεικτικό ίσως του σεβασμού που κατέκτησαν, ήταν και το γεγονός πως «μετά τη συγκλονιστική απεργία και γεγονότα που ακολούθησαν…οι οικοδόμοι μπορούσαν να μπαίνουν στα λεωφορεία, στα τρόλεϊ και στο τρένο με τα εργαλεία τους.» Κάτι, που μέχρι πρότινος δεν τους επιτρέπονταν. Μαρτυρία Δ. Κουτσούνη, στο Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου Κ (επ.), Όταν η οργή ξεχειλίζει, εκδ. «Επιτροπή Πρωτοβουλίας», Αθήνα, 2006, σελ.64
[19] Έγγραφο 287163: Ρ/Σ «ΦΑ» 1960/12/10 ΑΔ 344 – Εκπομπή με βάση σχόλιο του Ρ/Σ «Μόσχας» για το ματοκύλισμα των απεργών οικοδόμων από την κυβέρνηση και Έγγραφο 290242: Ρ/Σ «ΦΑ» 1960/12/20 – Σχόλιο με τίτλο ‘Η πλειοψηφία των ελληνικών εφημερίδων επικρίνουν την κυβέρνηση για την βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας κατά των απεργών οικοδόμων(Αρχείο ΚΚΕ)

Αναδημοσίευση από: ERODOTOS WEBLOG