Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Η Ταξική Αλληλεγγύη θα τσακίσει το αφεντικό του cafe scherzo

Συνάδελφος μετανάστης, μέλος του σωματείου, εργαζόταν στο μαγαζί SCHERZO στο Μαρούσι, Βορέα 8, για περίπου πέντε μήνες έως και 12 ώρες την ημέρα, 30 ημέρες το μήνα, για 10 ευρώ την ημέρα! Κατά τη διάρκεια αποπληρωμής κάποιων δεδουλευμένων, από τα χιλιάδες ευρώ που του χρωστούσαν, ο συνάδελφος ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό Δημήτρη Τυρολόγο, ο οποίος επίσης του πήρε την τσάντα που περιείχε προσωπικά έγγραφα και χρήματα. Ο συνάδελφος παρέμεινε 3 ημέρες στο νοσοκομείο.

 Όταν το περιστατικό γνωστοποιείται στο σωματείο, ξεκινά ένας αγώνας διεκδίκησης που περιλαμβάνει δύο παράλληλες κατευθύνσεις: την κινηματική, και την θεσμική. Κοινός σκοπός των παραπάνω είναι να υπερασπιστούμε τον συνάδελφό μας μέχρι την τελική του δικαίωση, να ενημερώσουμε για τις συνθήκες εργασιακής σκλαβιάς στον κλάδο μας και να ξεκαθαρίσουμε στα αφεντικά ό,τι δεν κατάλαβαν ακόμα: κάτω τα ξερά σας από τους συναδέλφους μας!

Στο κινηματικό επίπεδο, εδώ και 4 μήνες, γίνονται παρεμβάσεις διαμαρτυρίας έξω απ’το SCHERZO CAFÉ, σχεδόν κάθε εβδομάδα, όπου μοιράζονται χιλιάδες κείμενα και πετάγονται τρικάκια. Έχει διοργανωθεί μικροφωνική παρέμβαση στο σταθμό ΗΣΑΠ στο Μαρούσι καθώς και πορεία αντιπληροφόρησης στην περιοχή. Την πρωτομαγιά, σε συνεργασία  με την Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλων, πραγματοποιήθηκε μοτοπορεία, η οποία κατέληξε στο εν λόγω μαγαζί. Σε όλες τις δράσεις συμμετείχαν εκατοντάδες άτομα από αλληλέγγυα σωματεία και συνελεύσεις.

Σε θεσμικό επίπεδο, στην τελευταία  επιθεώρηση εργασίας ο Τυρολόγος  δεν καταδέχτηκε να εμφανιστεί, πράγμα το οποίο συνεπάγεται πλέον την δικαστική διεκδίκηση των δεδουλευμένων. Να αναφερθεί επίσης ότι ο Τυρολόγος, με την θρασύδειλη συμπεριφορά που τον διακατέχει και εκμεταλλευόμενος την ιδιότητα του συναδέλφου ως μετανάστη, έχει ήδη υποβάλλει μήνυση εναντίον του, με σκοπό τον εκφοβισμό και την τρομοκρατία μιας ενδεχόμενης απέλασης. Ωστόσο και ο εργαζόμενος έχει καταθέσει μήνυση για το περιστατικό του ξυλοδαρμού του. Παρά τις μηνύσεις και τη δικαστική οδό που έχει πάρει η υπόθεση, το σωματείο δίνει συνέχεια στο δημόσιο λόγο και τις κινηματικές δράσεις του, επικοινωνώντας, με αυτόν τον τρόπο, τη διάθεσή του να μην αφήσει αναπάντητη καμία συμπεριφορά τέτοιου είδους.

Είναι φανερό ότι ο αγώνας μας, η συσπείρωση των εργαζομένων και η αλληλεγγύη των συλλογικοτήτων της περιοχής, προξενούν «παροξυσμό» στα αφεντικά. Έτσι μόνο μπορούν να εξηγηθούν οι απειλές που δέχτηκε επανειλημμένα το σωματείο, ότι θα σταλούν χρυσαυγίτες να κάψουν τα γραφεία του. Έτσι μόνο μπορούν να εξηγηθούν οι πυροβολισμοί του Τυρολόγου, στον ακάλυπτο χώρο της γαλέρας του, κατά τη διάρκεια παρέμβασης του σωματείου. Κι αν δεν πρόκειται για «παροξυσμό» τότε σίγουρα αναδεικνύουν μια μαφιόζικη συμπεριφορά, η οποία δεν μας φοβίζει, αντίθετα μας εξοργίζει και προσθέτει έναν ακόμα λόγο στην αναγκαιότητα για παρουσία – παρέμβαση στο εν λόγω μαγαζί.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΥΤOΟΡΓΑΝΩΣΗ –ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

                                                                               Πηγή: Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων

Προλεταριακές μετεκλογικές σημειώσεις από το Σύγχρονο Μητροπολιτικό Εντατικοποιημένο Καπιταλιστικό Κάτεργο

OB-VW496_0104om_H_20130104125931Μετά την ολοκλήρωση των περιφερειακών-δημοτικών και των ευρωπαϊκών εκλογών, τώρα που ο προεκλογικός κουρνιαχτός κατακάθεται και η κάθε αστική-κοινοβουλευτική δύναμη βγάζει από τα αποτελέσματά τους τα συμπεράσματα που τη βολεύουν, νομίζουμε ότι είναι η στιγμή ν’ αποπειραθούμε μια πρώτη και περιεκτική εξαγωγή συμπερασμάτων. Μια απόπειρα με γνώμονα το αναντίρρητο γεγονός ότι ακόμα και από την (προ)οπτική των προλεταριακών-λαϊκών δυνάμεων που επέλεξαν και προπαγάνδισαν την πολιτική επιλογή της εκλογικής Απεργίας, οι διεργασίες, οι (όποιες) μετατοπίσεις και τα αποτελέσματα που προκύπτουν στην πολιτική σκηνή του αστικού-κοινοβουλευτικού καθεστώτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης δεν αφήνουν ανεπηρέαστη την πορεία που λαμβάνει ο κοινωνικός ανταγωνισμός και η ταξική πάλη μέσα στο Σύγχρονο Μητροπολιτικό Εντατικοποιημένο Καπιταλιστικό Κάτεργο (ΣΜΕΚΚ).
Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων αυτό που καθορίζει το «είναι» τους, μα αντίστροφα, το κοινωνικό τους «είναι», είναι αυτό που καθορίζει τη συνείδησή τους.
Καρλ Μαρξ, Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας.
Με μια πρώτη ματιά μπορεί να εξαχθούν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα ή μάλλον φαίνεται ικανή να δημιουργεί τις διεξόδους της. Το Κεφάλαιο, το Κράτος του και οι υπερεθνικοί Θεσμοί του «λαμβάνουν τα μηνύματα» που θέλουν να λάβουν από τους ψηφοφόρους τους και συνεχίζουν να κυβερνούν, να οχυρώνονται και να δρομολογούν το βάθεμα της ταξικής αφαίμαξης και της κοινωνικής λεηλασίας, τη διαιώνιση και την αναπαραγωγή της αστικής Εξουσίας τους, την επέλαση της θωρακισμένης δημοκρατίας του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού.
Το καθεστωτικό μπλοκ της ακροδεξιάς-νεοφιλελεύθερης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δείχνει ν’ αντέχει. Στραπατσαρισμένο και συρρικνωμένο αλλά (προς το παρόν τουλάχιστον) αντέχει. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης μονιμοποιείται νομιμοποιημένο και με την έγκριση μιας συρρικνωμένης εκλογικής πλειοψηφίας, ακόμα και αν αυτή αποτελεί δεδομένα πλέον μια αισχρή κοινωνική μειοψηφία. Άλλωστε η οποία κοινωνική νομιμοποίηση μπορεί να προσφερθεί πλέον μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες υποβαθμίζεται εκ των πραγμάτων από το κύμα (συνειδητής ή ασυνείδητης, πολιτικής ή απολίτικης) Αποχής, ακόμα κι όταν αυτό αγνοείται τεχνηέντως ή ξορκίζεται στο όνομα της «δημοκρατικής συμμετοχικότητας». Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών και τα εκλογικά αποτελέσματα μαρτυρούν πολλά για το (αμφίβολο) βάθος της απώλειας της κοινωνικής συναίνεσης, για τη δυνατότητα επαναφομοίωσης των «αγανακτισμένων» κοινωνικών στρωμάτων (και ιδιαίτερα των μεσοστρωμάτων) από τους μηχανισμούς προπαγάνδας και χειραγώγησης, για το δεδομένο πλέον ρίζωμα των ναζιστών στο αστικό πολιτικό σύστημα και τα σωθικά του κοινωνικού σώματος, για την εξόφθαλμη φασιστικοποίηση της κατεξοχήν μεγαλοαστικής πάλαι ποτέ «μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης», για την τρανταχτή απώλεια της (όποιας) «ριζοσπαστικότητας» της νεοσοσιαλδημοκρατίας της «κυβερνώσας αριστεράς», για την αμφίβολη αποτελεσματικότητα της προοπτικής εξαργύρωσης της λαϊκής οργής και των κοινωνικών-ταξικών αγώνων στην κάλπη με βλέψεις «κυβερνητικής ανατροπής», για την εξελισσόμενη διαδικασία «επαναδιατύπωσης και οργάνωσης της δεξιάς με το φασισμό, του κέντρου με τον φιλοευρωπαϊσμό και του ευνουχισμού της αριστεράς με το ρεφορμισμό», για τους συνολικούς κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς ανάμεσα στις δυνάμεις του Κεφαλαίου και τις δυνάμεις της Εργασίας.
Ειδικότερα, η (ακόμα και μειωμένη) επίδοση που κατέγραψε το «σοσιαλ»-νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές και η (επαν)εκλογή μιας σειράς (κατά τ’ άλλα ακομμάτιστων) στελεχών του σε δημαρχιακούς και περιφερειακούς θώκους εξουσίας, μαρτυράει το βάθος της διατηρούμενης πελατειακής (δια)σύνδεσής του με διόλου ευκαταφρόνητα κοινωνικά κομμάτια. Συνεπικουρούμενο από τις επιδόσεις του μιντιοδημιούργητου κόμματος-υβριδίου του Ποταμιού, το κόμμα-τοτέμ της μεταπολίτευσης μπορεί να ελπίζει βάσιμα στην πολιτική του επιβίωση, η οποία είχε φανεί να τίθεται υπό αμφισβήτηση, μέσα από το ανακάτεμα της τράπουλας και το «νέο μείγμα» από το οποίο θα προκύψει η όποια νεκρανάσταση του πολιτικού Κέντρου. Σε σχέση με το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, η μόνη καλή είδηση που βγήκε από τις κάλπες ήταν η ηχηρή σφαλιάρα που εισέπραξαν οι νέοι Τσιριμώκοι, οι «πασόκοι με πολιτικά» της ΔΗΜΑΡ και η οποία σύμφωνα μ’ όλες τις ενδείξεις θα τους οδηγήσει στη διάλυση.
Η ΝΔ, η πιο ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη ΝΔ και ο ρέιντζερ πρωθυπουργός της τσαλακώθηκε, όχι όμως τόσο ώστε να τεθεί επιτακτικά το όποιο ζήτημα άμεσης αμφισβήτησής του. Πάντως, με δεδομένη την εκλογική της αποψίλωση ακόμα και σε παραδοσιακά «κάστρα» της, κυρίως (αλλά όχι μόνο) από τους ναζιστές, καθώς και την απ’ ευθείας ανάληψη της πολιτικής εξουσίας (π.χ στους δήμους Πειραιά και Βόλου) από συγκεκριμένα κομμάτια του ντόπιου «νόμιμου» ή «παράνομου» κεφαλαίου, η «ιστορική παράταξη» της εθνικοφροσύνης και των νοικοκυραίων φαίνεται μοιραία να οδηγείται στην αυτοδιάλυση και την «ανασύνθεσή» της έτσι ώστε, μέσα από μια νέα μαρκίζα, να εξακολουθήσει να κατέχει το ρόλο του βασικού πολιτικού διαχειριστή της αστικής Εξουσίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο αναδιάταξης, βασικό προπαγανδιστικό (αλλά και ουσιαστικό) μέσο θ’ αποτελέσει και η ενδεχόμενη απόπειρα αναθεώρησης του συντάγματος, σε σαφώς αντιδραστική κατεύθυνση, μέσα από την οποία θα επιβεβαιωθεί και πολιτειακά το «τέλος της μεταπολίτευσης».
Αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος με το φασισμό είναι τόσο μακροχρόνιος, είναι αυτοί που κατά καιρούς του πρόσφεραν ειρήνη.
γερμανός Αντιφασίστας, 1942
Τα πιο θρασύδειλα καπιταλιστικά γεννήματα, τα ναζιστικά μαντρόσκυλα του Κεφαλαίου και του Κράτους του, φορώντας την «αντισυστημική» προβιά των διωκόμενων από τους κυβερνητικούς ομοϊδεάτες τους, αναδεικνύονται σε τρίτη κοινοβουλευτική-αστική πολιτική δύναμη, συνεχίζοντας να αβγαταίνουν την εκλογική πελατεία τους μέσα από τα πλέον εξανδραποδισμένα κομμάτια του πληθυσμού, με τη (σιωπηρή όσο και δεδομένη) στήριξη μερίδων του (εφοπλιστικού κυρίως αλλά όχι μόνο) ντόπιου και του υπερεθνικού Κεφαλαίου. Με δεδομένη την αποδοχή τους από σεβαστές μερίδες των «ενόπλων δυνάμεων» και της δικ-αστικής Εξουσίας, την αυξητική διείσδυσή τους στα υποτιμημένα μεσοστρώματα του εθνικού κορμού, τον αντιπρολεταριακό-αντεπαναστατικό ρόλο τους και παρ’ όλο το πολύμορφο (αν και ελλιπές και ασυνεχές) τσάκισμά τους στους δρόμους από τις ανομοιογενείς δυνάμεις του Μαχητικού Αντιφασισμού, όλα τα φαινόμενα καταμαρτυρούν ότι οι γνησιότεροι απόγονοι των δοσίλογων, των ταγματασφαλιτών και των χουντικών θα συνεχίσουν να χτίζουν τη δική τους πελατοκρατία, αντλώντας κοινωνική νομιμοποίηση από τους πιο θρασύδειλους εθελούσιους δούλους και αποτελώντας, στη σημερινή ή σε κάποια μετεξελιγμένη μορφή, την ύστατη «χρυσή εφεδρεία» των αφεντικών. Άλλωστε, τα σημάδια που έρχονται από το σύνολο σχεδόν της επικράτειας της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης καταμαρτυρούν την αύξηση των αντιδραστικών-φασιστικών δυνάμεων ενώ η Ουκρανία διδάσκει ποιοι είναι οι φυσικοί σύμμαχοι της «δημοκρατίας της ελεύθερης αγοράς».
Τα αποτελέσματα της Ιστορίας είναι πάντοτε διαφορετικά από τις προθέσεις, αν οι τελευταίες δεν συνάδουν με τις υπάρχουσες ιστορικές δυνατότητες.
Φρίντριχ Έγκελς, Επιστολή στον Έρνεστ Μπλοχ
Η «κυβερνώσα αριστερά», η νεοσοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλα τα διαπιστευτήριά της στους μηχανισμούς του «βαθέως Κράτους» και το παπαδαριό, στα ευρωενωσίτικα και τα υπερατλαντικά διευθυντήρια, αναδεικνύεται στην επερχόμενη βασική πολιτική δύναμη διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, χωρίς όμως το επιδιωκόμενο (από πλευράς της) «αέρα απόλυτης πλειοψηφίας». Η διγλωσσία, τα «ανοίγματα» και η στροφή στο «ρεαλισμό», αυτά τα απαραίτητα στοιχεία για την απόσπαση της συναίνεσης του ντόπιου και του υπερεθνικού Κεφαλαίου στην προοπτική ανάληψης, από μεριάς της, «κυβερνητικού έργου», φαίνεται ότι προς το παρόν δεν αρκούν για το επόμενο βήμα. Οι απόγονοι του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό» και του «ευρωκομμουνισμού», οι κήρυκες της διαταξικής εθνικής ενότητας και του κεϋνσιανισμού, όσο και αν «ταράζουν στη νομιμότητα», όσο και αν αποτελούν «την εγγυήτρια δύναμη για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και του συντάγματος», όσο και αν αναδεικνύονται σε υπερασπιστές της ευρωενωσίτικης και της νατοϊκής ταυτότητας της χώρας, φαίνεται ότι θα πρέπει να περιμένουν ακόμα μέχρι ν’ αναλάβουν την πολιτική διαχείριση της αστικής Εξουσίας. Με δοσμένο το βάθος των συντελούμενων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε βάρος των προλεταριακών-λαϊκών στρωμάτων, το πολωμένο πολιτικό κλίμα και τις οξυμένες κοινωνικές συνθήκες, κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί μια «ομαλή μετάβαση», που δεν θα περιέχει στην ουσία της την επαναφορά του «ιστορικού συμβιβασμού» στη μορφή του «μεγάλου συνασπισμού».
Από την πλευρά του, το «κόμμα της εργατικής τάξης» επιδόθηκε σ’ ένα «διμέτωπο προεκλογικό αγώνα» θέτοντας ως διακηρυγμένο στόχο του την ανάκτηση των κομματιών εκείνων που αποσκίρτησαν εκλογικά από τις γραμμές του και στοχεύοντας στη διατήρησή του σε αξιοπρεπή κοινοβουλευτικά επίπεδα, κάτι το οποίο και εν μέρει φαίνεται να πετυχαίνει. Όμως σε καμία περίπτωση, ο αντικαπιταλιστικός-αντιιμπεριαλιστικός βερμπαλισμός του δεν ξεπλένει το σεχταρισμό, τον αναχωρητισμό από τη ζωντανή κινηματική διαδικασία, τις ιστορικές ευθύνες του για τη διατήρηση της συνεργασίας με τη Λιάνα Κανέλλη (αυτό το γνήσιο τέκνο του Δικτύου 21 και συνομιλήτρια του αντικομμουνιστή Τάκη Μπαλτάκου), την περιφρούρηση του αστικού κοινοβουλίου και τη χυδαία ταύτιση όσων συγκρούστηκαν μαζί του με τους ναζιστές που τους επιτέθηκαν στο Πέραμα (με τους ναζιστές που τα συνδικαλιστικά στελέχη τους είχαν υποδεχθεί αβασάνιστα λίγους μήνες πριν, στην απεργία της Χαλυβουργίας). Όπως και να έχει, η κομματική γραφειοκρατία του Περισσού εξακολουθεί να παραμένει πιστή στη ρεβιζιονιστική γραμμή που κηρύσσει ότι «στην πραγματική εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι».
Όσο για τις διάφορες τάσεις του εξωκοινοβουλευτικού (αλλά όχι και αντικοινοβουλευτικού) αριστερισμού, για άλλη μια φορά μέσα στη μακρόχρονη πορεία τους αναδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων, αναντίστοιχες των συνθηκών και πιο πίσω ακόμα και από τις ίδιες τις διακηρύξεις τους, ενώ ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος δίνει, κατακερματισμένος και με διαφορετικές και αλληλοσυγκρουόμενες γραμμές, μια μάχη χαρακωμάτων για να διατηρήσει τη δραστηριοποίηση του και τις υποδομές του σε τοπικό επίπεδο καθώς και την (όποια) κεντρική πολιτική παρουσία του, σηκώνοντας το κατασταλτικό βάρος του διακηρυγμένου «εσωτερικού εχθρού».
Όλα αυτά, μέσα σ’ ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον όξυνσης της καπιταλιστικής επέλασης και των ενδο-αστικών αντιθέσεων και ενώ η κρεατομηχανή του Κεφαλαίου συνεχίζει να ανεβάζει στροφές αλέθοντας κατακτήσεις και κεκτημένα, υποτιμώντας τη μισθωτή εργασία και τη συλλογική ευφυΐα, ρίχνοντας στον καιάδα του κοινωνικού δαρβινισμού και του αλληλοφαγώματος εκατομμύρια απόκληρους και απόβλητους, εργαζόμενους και άνεργους, ιθαγενείς και μετανάστες προλετάριους.
«Η μοναδική διαχωριστική γραμμή που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να προσδιορίσουμε τα πολιτικά ρεύματα και την ιστορική σημασία τους είναι εκείνη της δράσης τους σε σχέση με την προλεταριακή αυτονομία, στην ενίσχυση που έδωσαν στη διαδικασία απελευθέρωσης του προλεταριάτου».
Proletari 56, οι συνήθεις ταραξίες, οι συνήθεις προβοκάτορες: σκέψεις για τον αναρχισμό και τον κομμουνισμό.
Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλη τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια, η εργατική Τάξη αν καιδιαιρεμένη επειδή είναι αδύναμη και όχι αδύναμη επειδή είναι διαιρεμένη, αν και ασυγκρότητη πολιτικά, αν και λοιδωρημένη από τους ψευτοσωτήρες της και τους αυλικούς του Κεφαλαίου, αν και ματωμένη από τους ένστολους φρουρούς του καθεστώτος και τα υπόλοιπα μαντρόσκυλα των αφεντικών, αν και λαβωμένη από τον καπιταλιστικό οδοστρωτήρα της τελευταίας πενταετίας, συνεχίζει εδώ και εκεί, διάσπαρτα και διάχυτα, να σηκώνει το ανάστημά της, να συγκρούεται με την υποτίμηση, την απόλυση και την απληρωσιά, να ορθώνει αναχώματα, να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, να διεκδικεί το Δίκιο της. Η Τάξη αποσυντίθεται και ανασυντίθεται, μέσα στο ΣΜΕΚΚ, έξω και ενάντια στην αστική αλλοτρίωση, κόντρα στο άθλιο παρόν της καπιταλιστικής Κρίσης και στο ακόμα πιο επαίσχυντο μέλλον της καπιταλιστικής Ανάπτυξης. Έστω και μειοψηφικά, έστω και αποσπασματικά, έστω και αναντίστοιχα σε σχέση με την ιστορική κομβικότητα της τρέχουσας περιόδου, η Τάξη κι όμως κινείται… Η απαισιοδοξία της γνώσης και η αισιοδοξία της θέλησης ωθεί διαλεκτικά προς εκείνα τα καθήκοντα και εκείνες τις τακτικές επιλογές που συμβάλλουν στη στρατηγική συγκρότησης των προλεταριακών ομάδων συνάφειας και της πολιτικής ταξικής οργάνωσης, για την υπεράσπιση των προλεταριακών-λαϊκών συμφερόντων και αναγκών μέσα από τη ρήξη με την αστική νομιμότητα, για την επαναστατική προοπτική και την έφοδο στον ουρανό, για την κοινωνική Απελευθέρωση και την προλεταριακή Αντιεξουσία, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.
Αθήνα, τέλη Μάη 2014

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας - Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις συλληφθέντες-είσες καταληψίες από την εκκένωση της Villa Amalias

Ποιος είναι αυτός που θα μας κρίνει αν και γιατί διαταράσσαμε τη σιωπή;
Ποιος είναι αυτός που χτυπάει και απαιτεί σκασμό και υπακοή;
Ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι μπορεί να νικήσει το κρυστάλλινο βλέμμα της ανυποταξίας,
το βλέμμα της σιγουριάς ότι ο αγώνας για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας είναι δίκαιος και πάντα επίκαιρος;
Και τότε και τώρα και αύριο και πάντα.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η απεμπλοκή της χώρας από το οικονομικό αδιέξοδο, είναι ένα ακόμη βήμα για την υλοποίηση του κρατικού στρατηγικού σχεδιασμού που οδηγεί σε ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό σύστημα διαχείρισής της. Με παντιέρα την ιδέα της εθνικής ενότητας και σωτηρίας, κράτος και αφεντικά σε αγαστή συνεργασία προχωρούν στην υποτίμηση -με κάθε τρόπο- της ζωής μας, για την υπερτίμηση του ευρω και της ευρωπαϊκής ένωσης. Καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, χιλιάδες απολύσεις, επιστρατεύσεις εργαζομένων, εκατομμύρια άνεργοι, άστεγοι, άποροι, οικογένειες που υποσιτίζονται, ένα σύστημα υγείας να βρίσκεται με μηχανική υποστήριξη, χιλιάδες χρεωμένες οικογένειες, χιλιάδες αυτοκτονίες, λεηλασία της γης και των πόρων της, ιδιωτικοποίηση κοινωνικών αγαθών, πολυάριθμοι φορολογικοί δασμοί, πογκρόμ και διώξεις μεταναστών.
Ο ξεσηκωμός του κόσμου και η εναντίωσή του σε όλα τα προαναφερόμενα ήρθαν μέσα από πολυπληθείς διαδηλώσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις, καταλήψεις, άρνηση πληρωμών, οργάνωση των αγώνων του. Παλεύει και αντεπιτίθεται με τα μέσα αγώνα που διαθέτει απέναντι σε ένα κρατικό και μεγαλοκεφαλαιουχικό μηχανισμό που χρόνια τώρα του έχει κηρύξει ένα ανελέητο πόλεμο, ηθικής και υλικής υπόστασης. Παλεύει για όλα εκείνα που θεωρεί αυτονόητα, αλλά που από ό,τι αποδεικνύεται τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε έναν κόσμο που το χρήμα και η εξουσία κατέχουν, έστω και αν είναι οξύμωρο, την πρώτη θέση στην κλίμακα αξιών.
Το κράτος απέναντι στις αντιδράσεις του κόσμου, οι οποίες διαταράσσουν την κοινωνική ομαλότητα και θέτουν σε επισφάλεια το πλαίσιο κοινωνικής αποδοχής που χρειάζεται για να συνεχίσει το βδελυγμιαίο και «σωτήριο» έργο του, προχωρά στη χρήση μέσων, όπως επιβολή φόβου, καταστολή και ιδέες ανάκαμψης και ανάπτυξης, που αποδίδουν -κατά αυτό- τα μέγιστα για τους σκοπούς του, με κύρια  όργανα υλοποίησης των προαναφερόμενων την αστυνομία, το δικαστικό σύστημα και τα μμε. Οποιοσδήποτε αντιστέκεται, και ιδιαίτερα σε μεγαλύτερη κλίμακα αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, δέχεται την καταστολή, τη δίωξη, την ποινικοποίηση, τη διαπόμπευση, την αλλοίωση των χαρακτηριστικών και των προταγμάτων του αγώνα του.
Η Villa Amalias αποτελεί ένα από τα πιο ηχηρά παραδείγματα του προαναφερόμενου συνδυασμού μέσων χειραγώγησης του κοινού και η εκκένωσή της στις 20/12/2012 δεν ήταν μια τυχαία, χρονικά και τακτικά, επιλογή. Ανεξαρτήτως υπουργού και δημάρχου ή οποιουδήποτε άλλου πιονιού της πολιτικής σκακιέρας, που επιλέχτηκαν για αυτή τη δουλειά, ο σχεδιασμός καταστολής, σπίλωσης και διασποράς του φόβου με το χτύπημα αυτό στη Villa, διαφαίνεται να αριθμεί χρόνια πριν. Με την επιλογή μας να αντισταθούμε και να αντιπαρατεθούμε σε ανοιχτό δημόσιο πεδίο με κράτος, παρακράτος και λοιπούς νταβατζήδες, απέναντι στην επέλασή τους με τον πιο ύπουλο και απάνθρωπο τρόπο και στα σχέδια τους για εκμετάλλευση της περιοχής και των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν, μπήκαμε ακόμη περισσότερο στο μάτι τους και στο μυαλό τους για το πως θα απαλλαγούν από την παραφωνία στο εργάκι τους. Αναπτυξιακά σχέδια ανάπλασης και οικονομικής ανάπτυξης του κέντρου (μεταφρ. σε δισεκκατομύρια ευρώ), οικονομική υποβάθμιση και ξεπούλημα της περιοχής, εσκεμμένη συγκεντροποίηση μεγάλου αριθμού μεταναστών και άλλων «περιθωριοποιημένων» ομάδων ανθρώπων στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας, κρατική επιλογή εμφάνισης των φασιστών -ανεξαρτήτου κομματικής απόχρωσης- και ανάδειξής τους σε σωτήρες και μετέπειτα βουλευτές, είναι μερικά από τα κεφάλαια του έργου.
Κράτος και φασίστες στοχοποίησαν τη Villa, μέσα σε ένα ευρύτερο πεδίο στοχοποίησης των αυτοοργανωμένων, αναρχικών και αντιεξουσιαστικών εγχειρημάτων και δομών, και με τις συνεχόμενες κρατικές και παρακρατικές δολοφονικές επιθέσεις εναντίον των καταληψιών και τη συνεχή σπίλωση και υπονόμευση της κατάληψης, μέσα από τα μμε και τους λοιπούς παρατρεχάμενους «αγανακτισμένους κατοίκους», προετοίμασαν το έδαφος κοινωνικής αποδοχής αυτής της εκκένωσης και ευχαρίστησαν τα συντηρητικά, φοβισμένα, εχθρικά προς αυτή και με μνήμη χρυσόψαρου τμήματα της κοινωνίας.
Η πολιτική διαχείριση του γεγονότος για κράτος, κόμματα και δήμο αποδεικνύονται, και συνεχίζουν να είναι, αντίστοιχα των εξουσιαστικών λογικών τους. Το κράτος χρησιμοποίησε τα σκυλιά του, αστυνομία και μμε, για να ενισχύσει και να περιφρουρήσει τη δράση του. Μέσα σε ένα όργιο δημοσιότητας η κατάληψη χαρακτηρίστηκε εστία ανομίας, εργαστήριο παρασκευής μολότοφ, οι συλληφθέντες καταληψίες πρεζόνια. Τα ματ περιφρουρούν νυχθημερόν και για μήνες το κτήριο, ενώ μετά την ανακατάληψή του από 92 συντρόφους-ισσες και τη σύλληψή τους,  ενισχύθηκαν οι φόβοι τους ότι θα ξαναπαρθεί η Villa, και πέραν της φύλαξης έχτισαν τα πάντα στο κτήριο. Ενάμιση χρόνο σχεδόν από την εκκένωση το κράτος συνεχίζει να οργιάζει και να θριαμβολογεί για την πάταξη της ανομίας και να χρησιμοποιεί ακόμη τη Villa -μέσα και έξω από τη βουλή- όταν θέλει να δείξει έργο και να αντιπαρατεθεί στην αριστερά, ο δήμαρχος  αθηναίων, που στην αρχή δήλωνε άσχετος και άμοιρος ευθυνών, ικανοποιημένος πλέον από την κίνηση νομιμοποίησης του ακινήτου του καμαρώνει για αυτό που έγινε επί των ημερών του, ο φασιστικός άξονας των κομμάτων του συνταγματικού τόξου -και μη- χαμογελά και κλείνει το μάτι στην κυβέρνηση για το δωράκι και ο σύριζα συνεχίζει στο παιχνίδι χρησιμοποιώντας τη villa, όποτε τον βολεύει, ως ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Και όλα αυτά γιατί; Για το μέγιστο πολιτικό όφελος, για όλους τους παραπάνω, που πάντα συγκλίνει σε ένα σημείο: στην εξουσία, είτε διατήρησής της είτε ανάληψής της.
Η κίνηση εκκένωσης και κοινωνικής νομιμοποίησης της ολοκληρώνεται με την ανακοίνωση του δήμου αθηναιών ότι η Villa θα γίνει σχολείο (για 150 μαθητές), την απόφαση χρηματοδότησης γι αυτό από το ΕΣΠΑ με περίπου 3 εκατ.€, και την εκκίνηση εργασιών, όλως τυχαίως, κατά την προεκλογική περίοδο. Η πολιτική και υλική αμοιβή για τον «άσχετο» δήμαρχο αθηναίων και για την παροχή υπηρεσιών του (εκκένωση βιλας, μαζικές συλλήψεις μεταναστών, πάταξη μικροπωλητών, περιθωριοποίηση ανθρώπων, άστεγοι, άποροι, εκατοντάδες σπίτια χωρίς ρεύμα κλπ), ξεκίνησε τον απρίλη του 2012 με την έγκριση χορήγησης κονδυλίου 120 εκατ.€ για την ανάπλαση και ανάπτυξη του δήμου. Επιδεικνύοντας προεκλογικά ένα ακόμη ανύπαρκτο έργο εκβιάζει για ψήφους μιας και -κατά τα λεγόμενά του- το μέλλον του δήμου εξαρτάται από αυτόν και τα λεφτά που προσωπικά πήρε! Χωρίς αυτόν και την κυβέρνηση που τον στηρίζει ο δήμος αθηναίων δε θα πάρει φράγκο, οι δημότες του ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Σε μια περιοχή που έχει αφεθεί σκοπίμως να διαφεντεύεται από μπάτσους, νταβατζήδες και μισάνθρωπους φασίστες, ο δημοτικός άρχοντας εξαργυρώνει τα αργύρια της δόξας του πάνω στο αίμα ανθρώπων, πάνω στη σύνθλιψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Καμαρώστε τον λοιπόν που τον επανεκλέξατε!   
Εν κατακλείδι...
Ως Villa Amalias δεν έχουμε να πούμε κάτι παραπάνω πέρα από αυτά που λέμε και στηρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, με ή χωρίς κτήριο. Θα συνεχίσουμε να είμαστε κομμάτι του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, άνθρωποι που επιλέξαμε το δρόμο της συλλογικής αντίστασης και του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της αυτοοργάνωσης των αναγκών και των επιθυμιών μας, που προτάσσουμε το δικό μας πολιτισμό μακριά από life style πρότυπα εναλλακτισμού και υπερκατανάλωσης. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε αλληλέγγυοι και να είμαστε ίσοι με όλους τους τελευταίους της ταξικής πυραμίδας, μακριά από ψευδόπλαστους διαχωρισμούς φυλής, φύλου, έθνους. Θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε και να ορθώνουμε αναχώματα ενάντια σε κάθε ρατσιστική και φασιστική λογική και πρακτική, όποιο προσωπείο φορά αυτή για να μας ξεγελάσει, θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε ενάντια σε αυτούς που θέλουν να απομυζήσουν κάθε μέρα και πιο πολύ την ύπαρξή μας και να μας ωθήσουν στον κανιβαλισμό...
Όλα αυτά αποτελούν την πραγματική αιτία για την οποία στις 13/06/2014 καλούμαστε να δικαστούμε και όχι οι γελοίες κατηγορίες που μας αποδίδονται. Η πραγματική αιτία είναι ο φόβος της εξουσίας απέναντι σε αυτό που υπάρχει και που τείνει να γιγαντωθεί. Και είναι διαφορετικό από εκείνη.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις συλληφθέντες-είσες  καταληψίες από την εκκένωση της Villa Amalias
  Δικαστήρια Ευελπίδων (κτ.9) - 13/6/2014 - 09.00
  Πηγή: Villa Amalias

Λευτεριά στον Αναρχικό Μπάμπη Τσιλιανίδη

Γενάρης 2011. O αναρχικός Μπάμπης Τσιλιανίδης συλλαμβάνεται όντας φυγόδικος, μαζί με άλλους 3 συντρόφους, στα πλαίσια αστυνομικής επιχείρησης στην Αθήνα και οδηγείται στη φυλακή. Η δίωξη του, έχει να κάνει (πέρα από το εις βάρος του ένταλμα για εμπρησμό οχήματος ΔΕΗ και εγκληματική οργάνωση) με κατηγορίες του αντιτρομοκρατικού νόμου (διακεκριμένη οπλοκατοχή και ανώνυμη τρομοκρατική οργάνωση). Ο Μπάμπης αρνείται να συνεργαστεί με τις αρχές, δεν απολογείται και προφυλακίζεται και για τις δύο υποθέσεις στις φυλακές Κορυδαλλού.

Νοέμβρης, 2011. Ο σύντροφος, και ενώ ήδη βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού, καλείται για 3η φορά στο γραφείο του ανακριτή προκειμένου να απολογηθεί για μια νέα υπόθεση. Η υπόθεση αυτή αφορά μια ένοπλη ληστεία στην οικονομική πτέρυγα του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη.

Η καινούρια δικογραφία στοιχειοθετείται βάσει ενός μαντιλιού που βρέθηκε κοντά στον χώρο που πραγματοποιήθηκε η ληστεία, πάνω στο οποίο, κατά τους μπάτσους, υπάρχει γενετικό υλικό (dna) του Μπάμπη μέσα σε μείγμα με άλλα dna.

“Η αναβάθμιση της κατασταλτικής στρατηγικής δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, αφού η χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας, οι οποίες συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην άνοδο του εξουσιαστικού πολιτισμού, από πλευράς κράτους και κυριαρχίας, εφαρμοζόταν από πάντα. Εμείς από την πλευρά μας ως αναρχικοί οφείλουμε να μην αναλωνόμαστε σε εκκλήσεις για την τήρηση των δικαιωμάτων μας από το κράτος, μιας και αυτά προϋποθέτουν και υποχρεώσεις απέναντι του, ένα συμβόλαιο που οφείλουμε και επιθυμούμε να καταστρέψουμε.”

Μάρτης και Νοέμβρης του 2012. Πραγματοποιούνται οι δίκες για τις υποθέσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, ο Μπάμπης δεν παρίσταται και παραθέτει τις απόψεις του γύρω από τις υποθέσεις μέσα από δημόσια κείμενα. Και στις δύο δίκες οι κατηγορίες πέφτουν και παραμένουν μόνο κάποια πλημμελήματα (σύσταση συμμορίας και συνέργεια σε εμπρησμό στην πρώτη με ποινή φυλάκισης 2 ετών και 10 μηνών και σύσταση συμμορίας και απλή οπλοκατοχή στη δεύτερη με ποινή φυλάκισης 4 ετών). Σε αυτό το σημείο συντελείται και το εξής: Οι έδρες για μια ποινή που δεν είναι καν εκτιτέα, αφαίρεσαν από τον Μπάμπη τον πραγματικό χρόνο των προφυλακίσεων του. Μη εκτιτέα είναι η ποινή όταν μπορείς δηλαδή να την εξαγοράσεις ή να έχει αναστολή (όπως και έγινε) ως το εφετείο μιας και είναι πολύ χαμηλή. Για τον Μπάμπη είναι σαν να ξαναξεκίνησε ο χρόνος της φυλακής στις 5 Δεκέμβρη του 2012...

Γενάρης 2013. Πραγματοποιείται στην Θεσσαλονίκη το δικαστήριο για την ληστεία. Ο Μπάμπης δεν παρουσιάζεται έχοντας ήδη δηλώσει:

“...για τους εχθρούς μας θα είμαστε πάντοτε ένοχοι για την προσπάθειά μας
να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας να ζήσουμε ελεύθεροι, να ορίσουμε τις
ζωές μας μόνοι μας τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, σε
αρμονία με την φύση, μακριά από δίκτυα εξουσίας, ελέγχου και
διαμεσολάβησης, από σχέσεις που αναπαράγουν ιεραρχίες, καταπίεση και
εκμετάλλευση, από την εξάρτηση από "ειδικούς". Μία προσπάθεια, ένας αγώνας
που περνά πάνω από την καταστροφή τόσο του καπιταλισμού, όσο και κάθε
μορφής διαχείρισης του εξουσιαστικού πολιτισμού.”

Στο δικαστήριο κι ενώ κανένας από τους μάρτυρες δεν έχει αναγνωρίσει τον Μπάμπη, κι ενώ βιολόγος - χημικός εξηγεί ότι το DNA, ειδικά όταν είναι μέσα σε μείγμα, δεν μπορεί να αποτελέσει πειστήριο, η έδρα κατ' εντολήν ανωτέρων της αποφασίζει: 10 χρόνια και 4 μήνες μιας και όπως δήλωσε ο εισαγγελέας “ αν ήταν αθώος θα έδινε DNA από μόνος του” και “αν ήταν αθώος θα ερχόταν στο δικαστήριο να το αποδείξει”.

Ο Μπάμπης γίνεται ο πρώτος αναρχικός στον ελλαδικό χώρο, που καταδικάζεται με μοναδικό στοιχείο “δείγμα” γενετικού υλικού. Έκτοτε, η ιστορία θα επαναληφθεί, και το dna θα αποτελέσει επαρκή “μάρτυρα κατηγορίας” στο να οδηγήσει κι άλλους “αποκλίνοντες”,  στις φυλακές της δημοκρατίας.

Σήμερα, ο αναρχικός Μπάμπης Τσιλιανίδης, βρίσκεται ακόμα στη φυλακή. Η μόνη υπόθεση που ουσιαστικά τον “κρατάει” είναι αυτή για την ληστεία, αλλά δεν μπορεί να πάρει άδειες, ή να ζητήσει διακοπή της ποινής του εξαιτίας του χρόνου που του έχει κρατηθεί για τις άλλες υποθέσεις.

Στις 5 Ιουνίου θα γίνει το εφετείο του στη Θεσσαλονίκη.

Συμπεράσματα από την υπόθεση

Η γλώσσα των νομικών είναι ξένη για όσους και όσες αγωνίζονται για την καταστροφή των νόμων. Βλέποντας όμως τις αποφάσεις των δικαστηρίων, και ως αποτελέσματα των συσχετισμών δύναμης μέσα στο κοινωνικό πεδίο, αξίζει να έχουμε κατά νου δύο υπαρκτά γεγονότα που παρουσιάστηκαν στις δίκες του Μπάμπη.

Γεγονός πρώτο: Αφαίρεση χρόνου προφυλάκισης με το “έτσι θέλω” στα δύο πρώτα δικαστήρια για ουσιαστικά “αστείες” ποινές, γεγονός που φέρνει τον σύντροφο ενώ έχει εκτίσει 3,5 χρόνια μέσα στη φυλακή να μετράει ουσιαστικά μόνο το τελευταίο 1,5.

Γεγονός δεύτερο: Για όσους και όσες παραβρέθηκαν στη δίκη του συντρόφου στις 22 Ιανουαρίου του 2013 οι ατάκες του εισαγγελέα αλλά και το τελικό αποτέλεσμα που ήταν αντιστρόφως ανάλογο με την όλη εξέλιξη της δίκης, δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο στην ιστορία των πολιτικών διώξεων . Τα γιατί μπορεί να είναι πολλά και πιθανώς να μη τα μάθουμε ποτέ:

Ήταν η περίοδος που βγαίναν τα ονόματα όλων των αποφυλακισμένων αναρχικών στη δημοσιότητα και ταυτόχρονα στέλνονταν με φαξ σε όλους τους δικαστές (από το υπουργείο προστασίας του πολίτη) με την προτροπή να μην αποφυλακίζονται οι “τρομοκράτες”, ήταν η περίοδος που δυναμικές ενέργειες έκαναν το κράτος να τρέχει και να μη φτάνει, ήταν η περίοδος που το δόγμα της ασφάλειας εκκένωνε καταλήψεις και έτρωγε πόρτα από ένα πολύμορφο κίνημα προάσπισης των καταλήψεων και των αγωνιζομένων και από πορείες ανά την Ελλάδα που είχαν δεκάδες χιλιάδες συμμετέχοντες. Ήταν το ότι, έπρεπε να γίνει μια αρχή για το DNA ως μοναδικό “μάρτυρα κατηγορίας” μιας και οι προηγούμενες προσπάθειες είχαν πέσει στο κενό (με τις περιπτώσεις των συντρόφων Σειρηνίδη και Σεϊσίδη). Ήταν η ίδια περίοδος που τα όργανα της τάξης τρομοκρατούσαν ολόκληρα χωριά στη Χαλκιδική και παίρναν DNA με το ζόρι από δεκάδες ανθρώπους για να στήσουν τις δικογραφίες τους. Ήταν το ότι ο σύντροφος αρνήθηκε να δώσει αποτυπώματα και γενετικό υλικό και να δεχτεί το αυτοφακέλωμα του και έπρεπε να σταλεί ένα μήνυμα, ήταν το ότι αρνήθηκε να παραβρεθεί στο δικαστήριο και να δηλώσει αθώος όπως περίμενε ο εισαγγελέας, και έπρεπε να παραδειγματιστεί.

Το ζήτημα της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους αγωνιστές

Δεκάδες είναι οι αιχμάλωτοι αναρχικοί στις φυλακές της Ελλάδας. Πληρώνουν το τίμημα των επιλογών τους, της στάσης τους απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε, της άρνησης τους να δείξουν μεταμέλεια, να συνεργαστούν με τις αρχές, της θέλησης τους να παραμείνουν ακέραιοι ως προς τις αξίες και τις αιτίες που τους οδήγησαν στο να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό.

Σίγουρα, οι αιχμάλωτοι σύντροφοι αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο, πως όπου κι αν βρεθεί ένας επαναστάτης θα αδράξει και την παραμικρή ευκαιρία για να αγωνιστεί. Σίγουρα μέσα από τους αγώνες τους στις φυλακές κι από τις αξίες που προωθούν μέσα σε έναν συμπυκνωμένο κόσμο ανταγωνισμού, κανιβαλισμού και απομόνωσης, το στοίχημα για τη χειραφέτηση του ανθρώπου και την απελευθέρωση της φύσης παραμένει ανοιχτό. Κι όμως.

Οι φυλακισμένοι αναρχικοί, λείπουν από τις διαδικασίες μας, τις συνελεύσεις, τους αγώνες, τις συγκρούσεις, τους σχεδιασμούς, τα όνειρα, τα λάθη, τα αδιέξοδα, όσων έξω από τα τείχη των φυλακών, συνεχίζουμε να παλεύουμε.

Αντίθετα με μύθους άλλων δεκαετιών που θέλουν τους φυλακισμένους κομάντο, οι φυλακισμένοι αναρχικοί, φιγούρες καθημερινές μέσα στην κοινωνική ζωή και στους αγώνες των καταπιεσμένων που τολμούν να πράξουν, να αγωνιστούν, να επαναστατήσουν, λείπουν τόσο σαν φορείς ελεύθερων ανθρώπινων σχέσεων, όσο και σαν αποφασισμένοι επαναστάτες που μαζί θα αγωνιστούμε με κάθε μέσο ενάντια στη κυριαρχία.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι μαζί τους λοιπόν, όχι μόνο γιατί αναγνωρίζουμε στη στάση ζωής και στις πράξεις τους το κοινό όνειρο και τις κοινές αξίες του αγώνα για την αναρχία, αλλά γιατί θέλουμε και μπορούμε να τους αποσπάσουμε από τα νύχια του κράτους και να τους φέρουμε εκεί που ανήκουν: ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο Μπάμπης και δικάζεται σε δεύτερο βαθμό την Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014.


Πρωτοβουλία συντρόφων/συντροφισσών από Θεσσαλονίκη

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

«Mεταξύ του φωτός και της σκιάς». Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Μάρκος

Το κείμενο που ακολουθεί διαβάστηκε από τον Μάρκος το Σάββατο 25 Μαΐου ημέρα μνήμης για τον Γκαλεάνο, μέρα που είχαν ανακοινώσει οι Ζαπατίστας και είχαν προσκαλέσει εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και ανθρώπους να παραβρεθούν ώστε να ενημερωθούν για τις εξελίξεις σχετικά με την επίθεση και τα σχέδια του Ζαπατιστικού Στρατού.
«Mεταξύ του φωτός και της σκιάς» Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Marcos
Σήμερα το πρωί, στο τέλος του αφιερώματος  για τον σύντροφο Γκαλεάνο, πάνω από τρεις χιλιάδες Ζαπατίστας των βάσεων στήριξης και των αγωνιστών, μαζί με περίπου χίλια μέλη της Έκτης, άκουσαν τα «τελευταία δημόσια λόγια» του  Εξεγερμένου Marcos του EZLN. Έξι ηγέτες της Μυστικής Επαναστατικής Επιτροπής Ιθαγενών, μαζί με τον Moisés και τον Μάρκος, ανέβηκαν στη σκηνή. Παρακάτω περιλαμβάνονται μερικά κομμάτια από τα πέντε μέρη της επιστολής του Μάρκος».
1. Μια δύσκολη απόφαση
«Η μάχη για την ανθρωπότητα και ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό ήταν και είναι δική μας, αλλά και πολλών άλλων από τα χαμηλά στρώματα. Ενάντια στον θάνατο, απαιτούμε τη ζωή,  ενάντια στη σιωπή, τα λόγια και τον σεβασμό, ενάντια στην αμνησία, την μνήμη, ενάντια στην ταπείνωση και την περιφρόνηση, την αξιοπρέπεια, ενάντια στην καταπίεση, την εξέγερση, ενάντια στη σκλαβιά, την ελευθερία, ενάντια στην επιβολή, την δημοκρατία, ενάντια στο έγκλημα, την δικαιοσύνη.
Ο πόλεμος που διεξάγουμε μας έδωσε το προνόμιο να ακουστούμε, από γενναιόδωρα αυτιά και καρδιές που βρίσκονται κοντά ή και μακριά. Υπήρχε άγνοια και αδιαφορία και εξακολουθεί να υπάρχει, όμως καταφέραμε να προσελκύσουμε  την προσοχή αρκετών. Στη συνέχεια, έπρεπε να ανταποκριθούμε σε ένα αποφασιστικής σημασίας ερώτημα: "ποιο θα είναι το επόμενο βήμα";
Το να σκοτώσουμε ή να πεθάνουμε έμοιαζε η μόνη μοίρα μας.
Έπρεπε να ξαναχτίσουμε το μονοπάτι της ζωής, να χτίσουμε ό,τι αυτοί που βρίσκονται από πάνω, είχαν καταστρέψει και συνεχίζουν να καταστρέφουν, την πορεία όχι μόνο των αυτοχθόνων κοινοτήτων, αλλά και των εργαζομένων, των σπουδαστών, των εκπαιδευτικών, των νέων, και των αγροτών. Πάνω στο γεγονός, ότι υπάρχουν διαφορές τόσο σε όσους είναι πάνω, όσο και σε αυτούς που βρίσκονται από κάτω και αυτές οι διαφορές διώκονται και τιμωρούνται. Εμείς έπρεπε ,είτε να θυσιάσουμε το αίμα μας για την πορεία προς την εξουσία, δίνοντας απλώς την ηγεσία σε άλλους ή να στρέψουμε τις καρδιές και τα μάτια μας στους ανθρώπους που είμαστε – τους ιθαγενείς που προστατεύουν τη Γη και τη μνήμη.
Το δίλημμα μας δεν ήταν ανάμεσα στο να διαπραγματευτούμε ή να πολεμήσουμε, αλλά ανάμεσα στον θάνατο και την ζωή.
Εμείς επιλέξαμε να χτίσουμε ζωή, αλλά στη μέση ενός πολέμου – που δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος.
Οι νεκροί είναι όλοι εδώ, αλλά τώρα για να ζήσουν.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι κάποιοι πιστεύουν πως κάναμε λάθος με την επιλογή μας αυτή, ότι δηλαδή ένας στρατός δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσπαθεί να επιβάλλει την ειρήνη. Με πολλούς τρόπους η σκέψη αυτή είναι σωστή, αλλά ο κύριος λόγος για την επιλογή μας ήταν και είναι, το γεγονός ότι με μάχες, θα καταλήγαμε να εξαφανιστούμε.  Ίσως κάναμε λάθος με την επιλογή να καλλιεργήσουμε τη ζωή αντί να υμνούμε τον θάνατο.
Αλλά κάναμε αυτή την επιλογή κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και ακούγοντας ο ένας τον άλλο, βάσει της συλλογικότητας που είμαστε. Εμείς επιλέξαμε εξέγερση. Με άλλα λόγια, εμείς επιλέξαμε τη ζωή.
Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε, ότι ο θάνατος είναι απαραίτητος, ώστε να υπάρξει η ζωή και ότι για να ζήσουμε πρέπει να πεθάνουμε».
2 . Παράλειψη
"Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι είκοσι χρόνια μετά,  το «τίποτα για μας», η φράση αυτή αποδείχθηκε όχι απλώς μια καλή φράση για πανό και τραγούδια, αλλά μια πραγματικότητα - La Realidad.
Αν η συνέπεια είναι αποτυχία, τότε η ασυνέπεια είναι ο δρόμος προς την επιτυχία - η διαδρομή προς την εξουσία. Αλλά δεν θέλουμε να πάμε εκεί. Δεν μας ενδιαφέρει. Μέσα σε αυτές τις παραμέτρους, προτιμούμε να αποτύχουμε παρά να νικήσουμε".
3 . Το μεταβαλλόμενο πρόσωπο του EZLN
"Σε αυτά τα είκοσι χρόνια έχουν υπάρξει πολλές, πολύπλοκες αλλαγές εντός του EZLN. Ορισμένοι σχολιαστές έχουν απλώς αναφερθεί στην εμφανή αλλαγή – εκείνη των γενεών - και το γεγονός ότι εκείνοι που ήταν μικροί ή αγέννητο,ι όταν ξεκίνησε η εξέγερση, παλεύουν σήμερα και οδηγούν την αντίσταση. Ορισμένοι «φιλομαθείς» σχολιαστές, πάντως, δεν έχουν αναφερθεί στις άλλες αλλαγές: την αλλαγή από την πολυμαθή μεσαία τάξη στους αυτόχθονες αγρότες, από την φυλή μιγάδων σε καθαρούς ιθαγενείς και - το πιο σημαντικό - από την επαναστατική πρωτοπορία στην δημιουργία συλλογικών κανόνων.
Η λατρεία του ατόμου βρίσκεται σε τέτοια πρωτοπορία από τους πιο ακραίους φανατικούς οπαδούς της... σε μια μορφή αριστερής πολιτικής με ρατσισμό,  που ισχυρίζεται ότι είναι επαναστατική. Ο EZLN δεν είναι ένα τίποτα από αυτά, για το λόγο αυτό, δεν μπορεί ο καθένας να είναι ένας Ζαπατίστα.
Από την μεταφορά της εξουσίας από τα ψηλά στα χαμηλά στρώματα, από την επαγγελματική πολιτική στην καθημερινή πολιτική, από τους ηγέτες στους ανθρώπους, από την περιθωριοποίηση των φύλων, στην άμεση συμμετοχή των γυναικών, από την υποτίμηση των διαφορετικών ατόμων στον εορτασμό των διαφορών".
4. Ένα διαφορετικό Ολόγραμμα : Τι δεν θα αποτελεί.
" Το πρωί της 1ης  Ιανουαρίου του 1994, ένας στρατός γιγάντων - ή αυτοχθόνων ανταρτών - συγκλόνισαν τον κόσμο με τα βήματα τους, όταν κατέβηκαν στις πόλεις [της Τσιάπας]. Λίγες μέρες αργότερα, με το αίμα των νεκρών μας ακόμα στους δρόμους, συνειδητοποιήσαμε, ότι εκείνοι στο εξωτερικό δεν μας βλέπουν. Έχοντας συνηθίσει να κοιτούν αφ’υψηλού τις κοινότητες των ιθαγενών, δεν κοίταξαν πάνω για να μας δουν, έχοντας συνηθίσει να μας βλέπουν να ταπεινωνόμαστε, οι καρδιές τους δεν καταλάβαιναν την αξιοπρεπή εξέγερση μας. Αντ 'αυτού, επικεντρώνονταν μόνο στα πρόσωπα μας ως μιγάδες, το πρόσωπο του μιγά που θα μπορούσαν να δουν, όταν φοράει κουκούλα. Οι αρχηγοί μας τότε είπαν: "βλέπουν μόνο τα πράγματα που είναι σύμφωνα με το δικό τους επίπεδο, όσο ασήμαντα κι αν είναι. Ας βάλουμε κάποιον στο επίπεδο τους, έτσι ώστε να μπορούν να τον δουν και, μέσω αυτού, να μπορούν να δουν και μας".
Και έτσι ξεκίνησε ένας σύνθετος ελιγμός της απόσπασης της προσοχής: ένα μαγικό τέχνασμα που ήταν φοβερό και θαυμάσιο, μια κατεργάρικη κίνηση,που ταιριάζει στην ιθαγένικη καρδιά μας. Η εγχώρια σοφία των ιθαγενών προκάλεσε τον μοντέρνο κόσμο, σε ένα από τα προπύργια της - τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η κατασκευή της προσωπικότητας που ονομάζεται Μάρκος, είχε αρχίσει.
Χρειαζόμασταν χρόνο για να τους εαυτούς μας και να βρούμε ανθρώπους ικανούς να μας δουν για αυτό που είμαστε. Χρειαζόμασταν χρόνο για να βρούμε τους ανθρώπους, που θα μπορούσαν να μας δουν όχι από πάνω, αλλά από κάτω, ανθρώπους που θα μπορούσαν να μας κοιτάξουν στα μάτια με εν συναίσθηση.
... Σας είπα, ότι τότε ξεκίνησε η κατασκευή της προσωπικότητας. Αν μου επιτρέπετε να καθορίσω την προσωπικότητα Marcos, θα ήθελα να πω χωρίς δισταγμό, ότι ήταν μια μεγάλη μεταμφίεση.
Είχαμε ξεκινήσει αρκετές πρωτοβουλίες για να βρούμε αυτιά συμπαθή να μας ακούσουν - να βρούμε άλλους σαν κι εμάς και διαφορετικούς από εμάς - να βρούμε τα βλέμματα και την προσοχή που χρειάζεται και μας αξίζει και αποτυγχάναμε κάθε φορά. Και ήταν έτσι μέχρι την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα - η πιο τολμηρή  από τις πρωτοβουλίες που είχαμε ξεκινήσει ποτέ - τελικά μας έφερε σε επαφή με ανθρώπους, που μας κοίταξαν στα μάτια, μας χαιρέτισαν και μας αγκάλιασαν.
Μέσα στο κίνημα, η πρόοδος των ανθρώπων ήταν εντυπωσιακή. Και αυτός είναι ο λόγος που ξεκινήσαμε το μάθημα «Ελευθερία Σύμφωνα με τους Ζαπατίστας». Συνειδητοποιήσαμε, ότι υπήρχε τώρα μια γενιά που θα μας κοιτάξει στα μάτια και ήταν ικανή να μας ακούει και να μιλάει για εμάς, χωρίς να περιμένει την ηγεσία ή κάποια καθοδήγηση - χωρίς να σκοπεύει να διατάξει ή να υπακούσει. Η προσωπικότητα του Μάρκος δεν ήταν πλέον αναγκαία. Το επόμενο στάδιο του αγώνα των Ζαπατίστας ήταν έτοιμο.
Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας και την πρακτική μας, η εξέγερση δεν χρειάζεται ηγέτες και προσωπικότητες, μεσσίες ή σωτήρεςΓια να αγωνιστείς χρειάζεται μόνο να έχεις μια αίσθηση ντροπής, έναν βαθμό αξιοπρέπειας, και πολλή οργάνωση. Τα υπόλοιπα, είτε εξυπηρετούν την συλλογικότητα, είτε δεν εξυπηρετούν καθόλου.
5. Πόνος και οργή​​. Ψίθυροι και κραυγές.
Η σιωπή του πλήθους είπε: «Περίμενε, σύντροφε. Μην φεύγεις». Αλλά ο Μάρκος δεν είχε ακόμη τελειώσει. Συνέχισε παραθέτοντας μια σειρά από νεκρούς ή εξαφανισμένους συντρόφους, και πολιτικούς και κοινωνικούς κρατούμενος  από την Ατένκο, την Ostula, την Oaxaca, την Πόλη του Μεξικού, την Ιταλία, την Τσιάπας, την Ελλάδα, την Παλαιστίνη, την Chéran, την Guerrero, την Morelos, την Puebla, την Chihuahua, την Sonora, την Jalisco, την Sinaloa και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης διάβασε τα ονόματα των μεταναστών και των Mapuches, λέγοντας:
«Αυτή τη στιγμή, σε άλλα μέρη του Μεξικού και του κόσμου, ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένας γκέι, ένα αγόρι, ένα κορίτσι, ένας γέρος, μια ηλικιωμένη γυναίκα, μια μνήμη, έχει πληγεί από κοντινή απόσταση, από ένα σύστημα που προχωρά σε αδηφάγα εγκλήματα, μαχαίρια, νεκρούς, χλευασμούς, εγκατάλειψη...
Μόνο μερικά ονόματα:
Alexis Benhumea, δολοφονήθηκε στο Estado του México.
Francisco Javier Cortés, δολοφονήθηκε στο Estado του México.
Juan Vázquez Guzmán, δολοφονήθηκε στην Chiapas.
Juan Carlos Gómez Silvano, δολοφονήθηκε στην Chiapas.
El compa Kuy, δολοφονία DF.

Carlo Giuliani, δολοφονήθηκε στην Ιταλία.
Aλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονήθηκε στην Ελλάδα.
Wajih Wajdi al-Ramahi δολοφονήθηκε σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην πόλη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης. 14 ετών, πυροβολήθηκε στην πλάτη από έναν στρατιώτη του ισραηλινού στρατού, χωρίς πορείες, χωρίς διαμαρτυρίες στους δρόμους ή οτιδήποτε.
Matías Valentín Catrileo Quezada, δολοφονήθηκε στην Χιλή.
Teodulfo Torres Soriano,  México.
Guadalupe Jerónimo y Urbano Macías,  Michoacán.
Francisco de Asís Manuel, εξαφανίστηκε από την  Santa María Ostula
Javier Martínes Robles, εξαφανίστηκε από την Santa María Ostula
Gerardo Vera Orcino, εξαφανίστηκε από την  Santa María Ostula
Enrique Domínguez Macías, εξαφανίστηκε από την  Santa María Ostula
Martín Santos Luna, εξαφανίστηκε  Santa María Ostula
Pedro Leyva Domínguez, δολοφονήθηκε στην  Santa María Ostula.
Diego Ramírez Domínguez, δολοφονήθηκε  Santa María Ostula.
Trinidad de la Cruz Crisóstomo, δολοφονήθηκε Santa María Ostula.
Crisóforo Sánchez Reyes, δολοφονήθηκε στην  Santa María Ostula.
Teódulo Santos Girón, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.

Longino Vicente Morales, εξαφανίστηκε στην Guerrero.
Víctor Ayala Tapia, εξαφανίστηκε στην Guerrero.
Jacinto López Díaz “El Jazi”, δολοφονήθηκε στην Puebla.
Bernardo Vázquez Sánchez, δολοφονήθηκε στην Oaxaca
Jorge Alexis Herrera, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Gabriel Echeverría, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Edmundo Reyes Amaya, εξαφανίστηκε στην Oaxaca.
Gabriel Alberto Cruz Sánchez, εξαφανίστηκε στην Oaxaca.
Juan Francisco Sicilia Ortega, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Ernesto Méndez Salinas, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Alejandro Chao Barona, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Sara Robledo, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Juventina Villa Mojica, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Reynaldo Santana Villa, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Catarino Torres Pereda, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Bety Cariño, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Jyri Jaakkola,δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Sandra Luz Hernández, δολοφονήθηκε στην Sinaloa.
Marisela Escobedo Ortíz, δολοφονήθηκε στην Chihuahua.
Celedonio Monroy Prudencio, εξαφανίστηκε στην Jalisco.
Nepomuceno Moreno Nuñez, δολοφονήθηκε στην Sonora.
"Ακόμα κι αν πιάσουν και καταδικάσουν αυτούς που σας σκότωσαν, θα βρίσκουν πάντα άλλους, που θα σας στήνουν ενέδρα και θα επαναλαμβάνουν το μακάβριο χορό που τελείωσε τη ζωή σας.
Η αδικία έχει τόσα πολλά ονόματα και προκαλεί τόσες πολλές κραυγές. Και μην ξεχνάμε ότι, ενώ ένα άτομο ψιθυρίζει, κάποιο άλλο κραυγάζει. Ακούγοντάς τους θα πρέπει να ενεργοποιηθούμε, ώστε να βρούμε μια διαδρομή, που μετατρέπει την αδικία σε κάτι γόνιμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να χαμηλώσετε το κεφάλι σας και να ανυψώσετε την καρδιά σας.
Η δικαιοσύνη που θέλουμε είναι η συνεχής και η επίμονη αναζήτηση της αλήθειας.
Πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο κάποιος από μας να πεθάνει, έτσι ώστε ο Γκαλεάνο να μπορεί να ζήσει. Έτσι, έχουμε αποφασίσει ότι σήμερα, ο Marcos πρέπει να πεθάνει.
Και σε αυτές τις πέτρες που έχετε αφήσει στον τάφο του, θα μάθετε να μην πουλήσετε τον εαυτό σας, να μην παραδοθείτε και να μην ενδώσετε.
Στις 2:08 π.μ., δηλώνω ότι ο Εξεγερμένος Μάρκος - ο αυτοαποκαλούμενος υποδιοικητής από ανοξείδωτο χάλυβα - παύει να υφίσταται".
Δύο λεπτά αργότερα, μετά από κάποια χιουμοριστικά υστερόγραφα που χρησιμοποιήθηκαν για να ανυψώσουν λίγο την διάθεση, ο «Μάρκος», αποχώρησε από τη σκηνή για πάντα. Τα φώτα έσβησαν και ένα κύμα χειροκροτημάτων ακολούθησε από το πλήθος των οπαδών του έκτου και από τις βάσεις στήριξης των Ζαπατίστας και των αγωνιστών.
Στιγμές αργότερα η φωνή του πρώην υποδιοικητή ακούστηκε και πάλι, αλλά εκτός σκηνής, λέγοντας: «Καλημέρα σύντροφοι. Το όνομά μου είναι Γκαλεάνο. Εξεγερμένος Γκαλεάνο. Μου είπαν ότι, όταν θα ήταν να γεννηθώ και πάλι, θα ήταν συλλογικά».
***

Εξεγερμένος Γκαλεάνο.

Μεξικό Μάιος του 2014.
Πηγή: Flower of the word
Μετάφραση, επιμέλεια: Omniatv, Sylvia

Κυριακή 25 Μαΐου 2014

Ούτε βήμα πίσω στο Σαλαντίν

Οι εργοδότες του Σαλαντίν επικαλούνται συνεχώς τους «νόμους και τα δικαστήρια» και αναφέρουν πως θα λογοδοτήσουν μόνο στα «κρατικά όργανα» αλλά εδώ και 2 χρόνια καταπατούν συστηματικά κάθε εργατικό νόμο προσπαθώντας να αυξήσουν κι άλλο τα κέρδη τους εις βάρος των εργαζομένων τους.

Είχαν ανασφάλιστους σχεδόν όλους τους εργαζόμενους τους επί 1,5 χρόνο: σύνολο 4.000 ένσημα χαμένα από τους εργαζόμενους που παρέμειναν στο ταμείο των αφεντικών. Καμία καταβολή των νόμιμων επιδομάτων αδειών, των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα επί 2 χρόνια: σύνολο δεκάδες χιλιάδες ευρώ τα οποία αντί να πάνε στους εργαζόμενους του Σαλαντίν που τα δικαιούνται κατέληξαν στις τσέπες των αφεντικών.

Τώρα χρησιμοποιούν το δικαστικό σύστημα για να εκφοβίσουν τους απολυμένους, τους αλληλέγγυους, το σωματείο, αλλά και τους ίδιους τους εργαζόμενους που συνεχίζουν να δουλεύουν στο μαγαζί. Απαγορεύουν μέσω προσωρινών ασφαλιστικών μέτρων, χρησιμοποιώντας ψέμματα και συκοφαντίες, στους 3 απολυμένους να «αναφέρονται με κάθε τρόπο στην ιδιοκτήτρια αλλά και να πλησιάζουν στο Σαλαντίν σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων».

Είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε κανένα αφεντικό να απαγορεύει συνδικαλιστικές δράσεις που έχουν σκοπό να διασφαλίσουν τα κεκτημένα και να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Είμαστε εργαζόμενοι σε έναν κλάδο που κυριαρχείται από τον «νόμο των αφεντικών», αλλά είμαστε διατεθειμένοι με τον αγώνα και την αλληλεγγύη μας να αλλάξουμε την πιάτσα της εκμετάλλευσης και του ξεζουμίσματος που έχουν φτιάξει.

Την Παρασκευή 23/05 πραγματοποιήθηκε δυναμική παρέμβαση του σωματείου στο μεζεδοπωλείο Σαλαντίν, με τη συμμετοχή και δεκάδων αλληλέγγυων. Αυτό που έγινε σαφές στα αφεντικά του Σαλαντίν, είναι ότι δεν μας λυγίζουν ούτε το θράσος και η αδιαλλαξία τους, ούτε τα ασφαλιστικά μέτρα (που τους περιορίζουν 500 μέτρα μακριά από το μαγαζί) εναντίον των 3 απολυμένων συναδέλφων μας. Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί μέχρι την  δικαίωση τους, δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω!

Η κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει να δολοφονεί

Η αστυνομία επιτέθηκε στους μαθητές που έκαναν αποχή από τα μαθήματα τους στο λύκειο  ΙΤΟ στις 22 Μάη στην περιοχή Οκμείδανι, με αίτημα την τιμωρία των δολοφόνων του Μπερκίν. Η αστυνομία άνοιξε πυρ στους μαθητές της Επαναστατικής Νεολαίας των λυκείων (Liseli Dev-Genç) και στο λαό. Το κράτος δολοφόνος επιτέθηκε πάλι άγρια σε μια απλή διαδήλωση. Όμως αυτή τη φορά βρήκαν απέναντί τους σκληρή αντίσταση για αυτό χρησιμοποίησαν κανονικές σφαίρες αντί για πλαστικές. Τρεις αστυνομικοί άνοιξαν πυρ στον λαό που είχε μαζευτεί στο Τζέμεβι (θρησκευτικό χώρο των αλεβητών)  για μια κηδεία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Uğur Kurt πυροβολήθηκε στο κεφάλι και πέθανε στο νοσοκομείο που μεταφέρθηκε.
Η αστυνομία για να εμποδίσει την συμμέτοχη των μαθητών στην αποχή τρομοκρατούσε τον κόσμο επί μέρες. Την ημέρα της αποχής στις 10.00 π.μ. η Επαναστατική Νεολαία λυκείων πραγματοποίησε μια πορεία με πανό προς το σχολείο. Εκεί η αστυνομία επιτέθηκε με δακρυγόνα και με οχήματα ρίψης νερού (αύρα). Στις επιθέσεις αυτές η Επαναστατική Νεολαία απάντησε με αποτέλεσμα ένα τεθωρακισμένο όχημα της αστυνομίας να καεί ολοσχερώς.
Στο Οκμείδανι μετά το κάλεσμα του Λαϊκού Μετώπου εντάθηκαν οι διαδηλώσεις. Η αστυνομία συνέχισε  να επιτίθεται στο λαό με κανονικές σφαίρες. Ο απολογισμός της κατασταλτικής επίθεσης ήταν εννέα τραυματίες, εκ των οποίων ένας βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση, ενώ ακόμα ένας, ο Ayhan Yılmaz υπέκυψε στα τραύματά του από πυροβολισμό στο κεφάλι. Ο Ερντογάν χωρίς να σκέφτεται κανένα κόστος συνεχίζει να επιτίθεται προσπαθώντας να τρομοκρατήσει τον λαό με αίμα, πνίγοντας με δακρυγόνα και ανοίγοντας πυρ με πλαστικές και κανονικές σφαίρες τις φτωχές γειτονιές και τις περιοχές με αγωνιστική ταυτότητα.
Στα οδοφράγματα αγωνίζονται συνομήλικοι του Μπερκίν, ηλικιωμένοι, ηλικιωμένες, νέοι, νέες. Αυτούς δεν τους φοβίζει ούτε η βαρβαρότητα ούτε ο θάνατος. Την ιστορία του κόσμου την γράφουν αυτοί που αντιστέκονται.
Να καταλάβετε καλά πως ο θάνατος όχι μόνο δεν μας λυγίζει αλλά μας δυναμώνει... Για κάθε νεκρό που πέφτει από τις σφαίρες του φασίστα Ερντογάν χιλιάδες θα παίρνουν την θέση τους στο δρόμο της αντίστασης.
Θα ζητήσουμε το λογαριασμό για τους μάρτυρές μας και από 'κει και πέρα αυτοί που δολοφονούν και βασανίζουν δεν θα μπορέσουν να κοιμηθούν ήσυχοι.

Η κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν θα λογοδοτήσει.
Θα λογοδοτήσουν οι δολοφόνοι του Berkin και των Ugur Kurt και Ayhan Yilmaz
Κάτω ο φασισμός, ζήτω Αγώνας μας!

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Στα κάτεργα της «τουριστικής ανάπτυξης»...

«Η Ελλάδα είναι μια ασφαλής και φιλόξενη χώρα, που μπορεί να προσφέρει αξέχαστες μοναδικές εμπειρίες».

«Στόχος η προσέλκυση και στήριξη επενδύσεων στον τουρισμό, η βελτίωση των υπηρεσιών και ο σύγχρονος τρόπος προβολής και προώθησης του ελληνικού τουριστικού προϊόντος».

Όλγα Κεφαλογιάννη 23/4, υπουργός τουρισμού

Καλό το παραμύθι των κυβερνώντων για την παραδεισένια σεζόν του καλοκαιριού και του πολυφορεμένου τουρισμού που θα φέρει έσοδα στην χώρα. Προσπαθούν να μας πείσουν πως ο τουρισμός θα «προσφέρει κέρδος» και «θα ανοίξει δουλειές». Δεν μας λένε όμως σε τίνος τις τσέπες θα συγκεντρωθούν αυτά τα κέρδη και τίνος η εντατικοποιημένη (μαύρη και απλήρωτη) εργασία θα «εξυπηρετήσει» το «τουριστικό κερδοφόρο προϊόν».

Η ωμή πραγματικότητα στο κεφάλαιο «τουρισμός» είναι τελείως διαφορετική από τα όσα μας λένε οι καπιταλιστές και αποτυπώνεται στις εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές συνθήκες εργασίας που αναγκάζονται να δουλέψουν οι εργαζόμενοι ξενοδοχοϋπάλληλοι. Απλήρωτες εργατοώρες, ξεζούμισμα, μαύρη εργασία, είναι το τρίπτυχο και σε αυτόν τον κλάδο.

Σε μια συνέντευξη του μεγαλοξενοδόχου Κώστα Μήτση και σε ερώτηση για τις επιδόσεις των επιχειρήσεων του το 2013 διαβάζουμε:

«Ήταν πάρα πολύ καλή χρονιά. Ο τζίρος μας ανέβηκε πάνω από 10%. Είχαμε την αβάντα των μειωμένων εξόδων, διότι μειώθηκαν οι μισθοί και οι ασφαλιστικές εισφορές, και όλα αυτά μας επέτρεψαν να έχουμε ένα μεγάλο κέρδος. Ο τζίρος μας ανήλθε περίπου στα 150 εκατ. ευρώ έναντι 133 το 2012. Πιστεύουμε ότι και το 2014 θα έχουμε την ίδια ανοδική πορεία. Αντιστοίχως τα μικτά κέρδη σε όλον τον όμιλο ανήλθαν περίπου στα 60 εκατ. Ευρώ».

Παρά τα τεράστια κέρδη των αφεντικών σε κάθε νησί, σε κάθε σημείο «εγκάρδιας φιλοξενίας», οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να μένουν απλήρωτοι.

Τέτοια ήταν και η περίπτωση της εργαζόμενης ως καμαριέρα στο ξενοδοχείο «πανόραμα» της Ρόδου, ιδιοκτησίας Παναγιωτάκη. Την προηγούμενη Δευτέρα, η εργαζόμενη πήγε για πολλοστή φορά να διεκδικήσει τα δεδουλευμένα της από το αφεντικό. Εκεί, την ώρα της διεκδίκησης, χτυπήθηκε άσχημα από τον γιο του ιδιοκτήτη.

Παρακάτω αφήνουμε να μιλήσει η ανακοίνωση του «σωματείου ξενοδοχοϋπαλλήλων και σερβιτόρων Κω» για το συγκεκριμένο περιστατικό που σίγουρα δεν είναι «μεμονωμένο»:

«Η Διοίκηση του Σωματείου καταδικάζει το απαράδεκτο γεγονός ξυλοδαρμού συναδέλφου καμαριέρας στο Νησί της Ρόδου η οποία διεκδίκησε τα δεδουλευμένα της.

Η καμαριέρα εργαζόταν επί 3 χρόνια στο ξενοδοχείο Panorama ιδιοκτησίας Παναγιωτάκη η οποία πρόσφατα είχε αποχωρήσει από τη δουλειά και είχε  πάει την προηγούμενη Δευτέρα για πολλοστή φορά να ζητήσει τα δεδουλευμένα που της οφείλονταν. Ο εργοδότης αρνήθηκε να την εξοφλήσει προφασιζόμενος ότι δεν έχει χρήματα. Όταν η εργαζόμενη επέμεινε ο γιος του ιδιοκτήτη την έβγαλε έξω με τη βία και όταν αυτή επέστρεψε τη σήκωσε και την πέταξε με το κεφάλι στο έδαφος.

Η εργαζόμενη έχασε τις αισθήσεις της και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου μετά από εξετάσεις δε φάνηκε να έχει ευτυχώς σοβαρή βλάβη. Παρόλα αυτά δεν έχει συνέλθει πλήρως από το περιστατικό.
Οι απαράδεκτες συνθήκες εργασίας της εργαζόμενης συναδέλφου, 800€, κάθε μέρα δουλειά με ατελείωτες υπερωρίες, δείχνει με το πιο ξεκάθαρο τρόπο, τι σημαίνει για εμάς τους εργαζόμενους στον τουρισμό ανάπτυξη!!!! και «βαριά βιομηχανία του τουρισμού» η οποία περνάει πάνω από την διάλυση των δικαιωμάτων μας.

Και εδώ στο νησί μας η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν πληρώνεται στην ώρα του, οι μισθοί μειώνονται συνεχώς πάνω από το 40%, οι επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις αυξάνονται και οι ώρες εργασίας καθορίζονται ανάλογα με τις ορέξεις των εργοδοτών…πάνω από 10 ώρες την ημέρα ή λιγότερο από 6 ώρες….το 8ωρο θεωρείται πολυτέλεια για τους περισσότερους εργαζόμενους του κλάδου.

Μπορούμε και πρέπει να τους σταματήσουμε, η συσπείρωση στο Σωματείο αποτελεί μονόδρομο αν θέλουμε να αντιπαλέψουμε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση που ζούμε.

Η οργάνωση της πάλης μας μέσα στους χώρους δουλειάς μπορεί να ανακόψει την επίθεση που δεχόμαστε στα δικαιώματά μας, από εργοδότες, κυβέρνηση και Ε.Ε.

Να μη  τους φοβόμαστε.. εμείς είμαστε οι πολλοί».

15/05/2014

Σωματείο ξενοδοχουπαλλήλων και σερβιτόρων Κω