Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Κείμενο συλληφθέντων της 18/9 στο Κερατσίνι

Τη Τετάρτη 18/9 μας συνέλαβαν στην πορεία που έγινε στο Κερατσίνι μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από συμμορία φασιστών τη προηγούμενη μέρα. Συλλήψεις στο σωρό, μετά από επιθέσεις των ΜΑΤ.
Σήμερα, κρατούμαστε στη Γ.Α.Δ.Α. φορτωμένοι με σειρά ανυπόστατων κατηγοριών για «γεγονότα» που ποτέ δεν συνέβησαν. Αρκετοί από μας χτυπήθηκαν σοβαρά την ώρα της σύλληψης.
Ήμασταν εκεί και αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο, πάλι εκεί θα ήμασταν. Γιατί δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος, αυτή τη φορά για τη πολιτική του δράση. Βρεθήκαμε εκεί ενάντια στον φασισμό και τις δολοφονικές επιθέσεις, είτε προέρχονται μέσα από νεοναζιστικές συμμορίες είτε μέσα από το ίδιο το κράτος και τη καταστολή.
Αρνούμαστε όλες τις κατηγορίες.
Προς τους διώκτες μας:
Δεν θα στήσετε πάνω μας την θεωρία των «δύο άκρων». Τη θεωρία ενός κράτους που κρατάει «τα ίσα» απέναντι στους φασίστες και τους αντιφασίστες, για να εδραιώσετε μια εικόνα «ομαλής διαχείρισης» που δήθεν κάνετε, πετώντας στον καιάδα της εξαθλίωσης όλο και περισσότερους από εμάς.
Κάποιοι έπρεπε να συλληφθούν για να στηθεί για πολλοστή φορά το ίδιο παραμύθι συλλήψεων και χτυπημάτων σκορπώντας τον φόβο ανάμεσα μας. Γνωρίζουμε καλά ότι το παιχνίδι είναι στημένο στις πλάτες όλων μας.
Εδώ, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον αισθανόμαστε πιο δυνατοί.
Ευχαριστούμε όλους τους αλληλέγγυους-ες και τους συντρόφους-ισες που βρίσκονται παντού. Εκφράζουμε στην οικογένεια και τους φίλους του Παύλου τη συμπαράσταση μας.

Κρατούμενοι-ες του τμήματος
«Προστασίας κράτους πολιτεύματος»
(6ος όροφος Γ.Α.Δ.Α.)

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Αντιφασιστική συγκέντρωση την Πέμπτη 19/9, στις 6.30μμ, περιβολάκι (Πλ. Δαβάκη), Νίκαια

Σήμερα Πέμπτη 19/9, στις 7.00μμ, ήταν προγραμματισμένη ομιλία του Μιχαλολιάκου και του Λαγού στα «γραφεία» της φασιστοσυμμορίας στη Νίκαια. Το θέμα ήταν «το αριστερό παρακράτος» και ερχόταν σε συνέχεια των φασιστικών προκλήσεων μετά την τραμπούκικη επίθεση που πραγματοποίησαν στο Πέραμα. Δεδομένης, όμως, της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από Νικαιώτη Χρυσαυγίτη και την ογκώδη πορεία οργής που πραγματοποιήθηκε χθες Τετάρτη 18/9 στο Κερατσίνι, το κάλεσμα για την ομιλία κατέβηκε αρχικά από το κεντρικό site της Χρυσής Αυγής και κατόπιν και από το blog του τοπικού τους πυρήνα στη Νίκαια.
Αντιφασίστες/στριες από τις περιοχές του Πειραιά είχαμε ήδη προσανατολιστεί να υπάρξει κάλεσμα για συγκέντρωση στο περιβολάκι (πλ. Δαβάκη) στη Νίκαια. Και παρά την υποστολή του φασιστικού καλέσματος κρίνουμε απαραίτητη και σημαντική την πραγματοποίηση της αντιφασιστικής συγκέντρωσης. Για να μην αφήσουμε το περιθώριο στους φασίστες να την ανακοινώσουν και να την πραγματοποιήσουν τελευταία στιγμή, κρίνοντας ότι δεν υπάρχει δυναμική αντιδράσεων. Για να συνεχίσουμε την αποστολή του μηνύματος στους τραμπούκους και δολοφόνους ότι θα τους γυρίσουμε πίσω στις τρύπες τους. Εξάλλου, τα γραφεία τους είναι έτσι κι αλλιώς ανοιχτά κάθε Πέμπτη απόγευμα.
Ακόμα περισσότερο μετά το όργιο καταστολής που ακολούθησε την ολοκλήρωση της χθεσινής πορείας στο Κερατσίνι, με δεκάδες συλληφθέντες που τους αποδόθηκαν κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος και πλημμελήματος παρότι προσήχθησαν από καφετέριες, πολυκατοικίες ή απομακρυσμένα στενά, με έναν διαδηλωτή να έχει χάσει το μάτι του από ευθεία βολή δακρυγόνων, με βίντεο που δείχνουν για άλλη μια φορά την αγαστή συνεργασία αστυνομίας-φασιστών («αγανακτισμένων πολιτών»). Ενάντια στις παρακρατικές συμμορίες και την κρατική καταστολή, ούτε σπιθαμή στους τραμπούκους και δολοφόνους.
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΑΣ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 19/9, 6.30μμ, ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ (ΠΛ. ΔΑΒΑΚΗ)-ΝΙΚΑΙΑ
Αντιφασίστες/στριες από τις περιοχές του Πειραιά

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Παύλος Φύσσας, νεκρός από μαχαίρι φασίστα - ΕΚΔΙΚΗΣΗ

Τα ξημερώματα στην οδό Τσαλδάρη στην Αμφιάλη φασίστες δολοφόνησαν τον 34χρονο Παύλο Φύσσα, γνωστό για τον αγώνα του ενάντια στον φασισμό.
Καμία ειρήνη με τους φασίστες και το βρώμικο σύστημα που τους γεννάει.
Όλοι στους δρόμους - Όλοι στην συγκέντρωση στις 6μμ Π. Τσαλδάρη 68 (Αμφιάλη).
Ας απαντήσουμε δυναμικά για να μην αφήσουμε άλλο αίμα της τάξης μας να κυλάει στα πεζοδρόμια των καπιταλιστικών μητροπόλεων.
ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΩΡΑ
ΕΚΔΙΚΗΣΗ!

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Εξεγερμένοι στην Βραζιλία ενάντια στην μιλιταριστική φιέστα της 7 Σεπτέμβρη

Με μεγάλη μας χαρά μαθαίνουμε, από ενημερώσεις συντρόφων στη σελίδα αντιπληροφόρησης Cumplicidade, ότι οι εμετικοί ετήσιοι εορτασμοί της 7ης Σεπτέμβρη 2013, μέρα στρατιωτικών παρελάσεων και πατριωτικής προπαγάνδας, τσαλακώθηκαν από τη λύσσα κάποιων εξεγερμένων που σήκωσαν ξανά κεφάλι σε διάφορες βραζιλιάνικες πόλεις.
Στο Πόρτο Αλέγκρε ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία Αργεντινής κινήθηκε προς τη λεωφόρο όπου λάμβανε χώρα η μιλιταριστική φιέστα, η οποία και επιτηρούνταν από κάθε είδους κατασταλτικών δυνάμεων. Οι διαδηλωτές, που έγραφαν συνθήματα κατά μήκος της διαδρομής, κατάφεραν να διαρρήξουν προσωρινά τον κλοιό της παρέλασης, ενώ μετά τις πρώτες συγκρούσεις με την μπατσαρία επέστρεψαν στο κέντρο, όπου σπάστηκαν δυο υποκαταστήματα τραπεζών, ένα της τράπεζας Itaú, που σπονσοράρει το Μουντιάλ, κι άλλο ένα της τράπεζας της Βραζιλίας.
Ταραχές εκτυλίχθηκαν και στο Ρίο ντε Τζανέιρο, με σπασίματα, πετρίδια και οδοφράγματα από την πλευρά των εξεγερμένων, και δακρυγόνα, βομβίδες κατατρόπωσης ηθικού και πλαστικές σφαίρες απ’ τις γραμμές των μπάτσων. Ανάμεσα στις άλλες δράσεις, οι διαδηλωτές μετονόμασαν τη λεωφόρο Πρεζιντέντε Βάργκας σε λεωφόρο Αμαρίλδου ντε Σόουζα [Amarildo de Souza], στ’ όνομα ενός εργάτη από τη φαβέλα της Ροσίνια, απαχθέντα από τα σκυλιά των Μονάδων της Ειρηνευτικής Αστυνομίας (UPP) προ τριών μηνών και εξαφανισμένο έκτοτε.
Κατά τη διάρκεια των πρωινών συγκρούσεων, οι μπάτσοι εκτόξευσαν δακρυγόνα και έριξαν πλαστικές σφαίρες ακόμα και στις εξέδρες απ’ όπου παρακολουθούσαν τη στρατιωτική παρέλαση οι αξιοθρήνητοι εθνικόφρονες, με αποτέλεσμα να εισπνεύσουν τα χημικά και παιδιά που είχανε κουβαληθεί εκεί απ’ τους πατριώτες. Γίνεται λόγος για 12 συλληφθέντες και 6 τραυματίες, ανάμεσα στους οποίους και ένα πιτσιρίκι με επιπόλαια τραύματα στο κεφάλι.
Αξίζει να σημειωθεί ότι από τις 3 Σεπτέμβρη τέθηκε σε ισχύ από τις τοπικές αρχές του Ρίο ντε Ζανέιρο το μέτρο του κουκουλονόμου, σύμφωνα με τον οποίο όποιος διαδηλωτής έχει καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του μπορεί να συλληφθεί και να διωχθεί ποινικά.
Στην πόλη του Ρεσίφε οι δυνάμεις καταστολής την έπεσαν στους συγκεντρωμένους διαδηλωτές με το που ξεκίνησε η πορεία. Κατά τη διάρκεια του ανθρωποκυνηγητού σπάστηκε μια τράπεζα ενώ ο κόσμος σκόρπιζε προς διάφορες κατευθύνσεις, προτού συγκεντρωθεί εκ νέου έξω από το τμήμα όπου κρατούνταν οι προσαχθέντες της μέρας.
Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους στη Βραζιλία σημαίνει να χτυπήσουμε την μπίζνα του Μουντιάλ σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Κι ο νοών νοείτω.
Αναδημοσίευση από: Contra Info

Και στην Ελλάδα και στη Τουρκία και παντού: μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι!

Στις 9 Σεπτέμβρη, ο 22χρονος Ahmet Atakan έπεσε νεκρός, στην Αντιόχεια, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα με τη Συρία, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων, χτυπημένος από δακρυγόνο. Ο Ahmet ήταν ένας από τους χιλιάδες διαδηλωτές που είχαν κατέβει στους δρόμους σ’ όλη τη χώρα. Η δολοφονία του πυροδότησε νέες ταραχές και συγκρούσεις σε δεκάδες πόλεις.
Την ίδια ημέρα στην Ιστανμπούλ, ένας 14χρονος άφηνε την τελευταία του πνοή, βρισκόμενος 86 μέρες σε κώμα, μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του από μπάτσους, όταν συμμετείχε στην μαζική αντίσταση εναντίον των κατασταλτικών επιχειρήσεων για την εκκένωση του πάρκου Γκεζί, μετά τις οποίες ξεκίνησε η μαζική και παρατεταμένη κοινωνικοταξική εξέγερση τον περασμένο Μάη. Λίγες ώρες αργότερα, μια διαδήλωση που ξεκίνησε από τη συνοικία του Okmeydani με κατεύθυνση το δικαστικό μέγαρο, συγκρούστηκε με τους μπάτσους που προσπάθησαν να της φράξουν το δρόμο.
Την επόμενη μέρα, οι δεκάδες διαδηλώσεις μνήμης για τους νεκρούς της εξέγερσης και ενάντια στην κρατική καταστολή, εξελίχθηκαν σε συγκρούσεις με τους ένστολους δολοφόνους, με απολογισμό δεκάδες τραυματίες και συλληφθέντες, οι οποίες και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.
Και στην Ελλάδα και στην Τουρκία και παντού: το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει!
Κεφάλαιο και κράτη οι μόνοι τρομοκράτες!
Αλληλεγγύη στα ταξικά μας αδέλφια που εξεγείρονται στην Τουρκία!
Αναδημοσίευση από: Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Ταξική Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων της ACS Αλίμου

             ACS ΑΛΙΜΟΥ: 2ος ΜΗΝΑΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ…
Στις αρχές Αυγούστου του 2013 και χωρίς καμιά προειδοποίηση, οι πράκτορες του υποκαταστήματος της  ACS Αλίμου με την επωνυμία Αφοι Σακκά Ο.Ε ανακοινώνουν στους εργαζόμενους πως το μαγαζί θα μεταφερθεί στη λεωφόρο Κύπρου 158 στην Αργυρούπολη κι ότι στο εξής θα λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση.
Η ACS Διεθνείς Μεταφορές και Διευκολύνσεις ΑΕΕ, κρυπτόμενη πίσω από το διακριτικό τίτλο Αφοι Σακκά Ο.Ε:
α) χρωστά στους εργαζόμενους μισθούς και άδειες
β) αρνείτε να καταβάλει τις αποζημιώσεις απόλυσης
γ) προτείνει στους εργαζόμενους να υπογράψουν νέες ατομικές συμβάσεις των 500 ευρώ στο «νέο» υποκατάστημα της ACS Αργυρούπολης
δ) τους εκβιάζει να παραιτηθούν των δικαιωμάτων τους προκειμένου να μη μείνουν άνεργοι.
Ταυτόχρονα το σύνολο του εξοπλισμού (αυτοκίνητα, hardware, έπιπλα κ.τ.λ) μεταφέρονται από τον Άλιμο στην Αργυρούπολη. Εννοείτε, πως η γεωγραφική περιοχή που κάλυπτε το «παλιό» υποκατάστημα καθώς και το πελατολόγιο περνούν στη δικαιοδοσία του «νέου» υποκαταστήματος της ACS.
Αυτό το καλοστημένο εργοδοτικής εμπνεύσεως τέχνασμα της ACS Διεθνείς Μεταφορές και Διευκολύνσεις ΑΕΕ ακούει στο όνομα «σύστημα δικαιόχρησης» ή όπως έχει επικρατήσει να λέγεται «franchise». Με αυτό τον τρόπο η ACS έχει καταφέρει:
α) να εξαιρούνται τα 350 υποκαταστήματά της από την εταιρική συνδικαλιστική εκπροσώπηση και να μη συμπεριλαμβάνονται στις επιχειρησιακές συμβάσεις που ξεπερνούν κατά το διπλάσιο τις ατομικές συμβάσεις των 500 ευρώ.
β) να απασχολεί 2.500 εργαζόμενους στα υποκαταστήματά της που ενώ δουλεύουν σε μαγαζιά με την ταμπέλα της ACS, φορούν εταιρικό ρουχισμό με τα διακριτικά της ACS, διακινούν φακέλους και μικροδέματα με αποδεικτικά παραλαβής-παράδοσης (voucher) με το σήμα της ACS και οδηγούν μηχανάκια και αυτοκίνητα που φέρουν το σήμα της ACS
γ) να καμώνεται πως δε φέρει καμία ευθύνη όταν καταστρατηγούνται τα εργασιακά δικαιώματα των υπαλλήλων της.
Με λίγα λόγια έχει καταφέρει να απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους κάτω από ένα ενιαίο brand name χωρίς να έχει καθόλου υποχρεώσεις παρά μόνο δικαιώματα.
Αυτό που συμβαίνει στην ACS Αλίμου εντάσσεται στο πλαίσιο της «αναδιάρθρωσης» του Νότιου Τομέα της ACS και περιλαμβάνει μια τεράστια περιοχή που ξεκινά από την Καλλιθέα και τελειώνει στο Κορωπί. Σε αυτό το πλαίσιο η ACS θέλει να πετύχει
α) μείωση προσωπικού (απολύσεις)
β) μείωση κόστους εργασίας (υπογραφή νέων ατομικών συμβάσεων των 500 ευρώ)
γ) και αύξηση της παραγωγικότητας με εντατικοποίηση της εργασίας.
Ουσιαστικά στην περίπτωση της ACS Αλίμου ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια από τις κεντρικές πτυχές του περιβόητου «μνημονίου» που αποκτά πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και από κάτι γενικό κι αόριστο μετουσιώνεται σε μια πολύ συγκεκριμένη επίθεση που στόχο έχει την υποτίμηση της εργασίας (μισθοί των 500 ευρώ) και της ζωής μας (φτωχοποίηση, περιθωριοποίηση, εξαθλίωση).
Αυτό που συμβαίνει στην ACS Αλίμου ετοιμάζονται να το επαναλάβουν στην ACS Γλυφάδας, σταδιακά θα είναι το νέο εργασιακό μοντέλο σε ολόκληρο το Νότιο Τομέα της ACS ενώ συμβαίνει ήδη σε ολόκληρη τη χώρα την τελευταία πενταετία.
Έχει έρθει η ώρα να δώσουμε τέλος στη λογική του «κοινωνικού αυτοματισμού», να δώσουμε τέλος στη λογική του «κοινωνικού κανιβαλισμού» να δώσουμε νόημα στη λογική που λέει Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ACS ΑΛΙΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

Επιτροπή Εργαζομένων ACS Αλίμου
Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου
Ανοιχτή Συνέλευση Ελληνικού – Αργυρούπολης

Αλληλέγγυοι/ες από τα Νότια Προάστια                                                                                                                                                                                                 Σεπτέμβρης 2013

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1488697


ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΑΙΓΑΛΕΩ... ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ACS ΑΛΙΜΟΥ

Όσοι έχουν παρακολουθήσει την υπόθεση της Γενικής Ταχυδρομικής Αιγάλεω (κλείσιμο καταστήματος και πέταμα των εργαζομένων στο δρόμο) θα δουν το ίδιο σκηνικό να εξελίσσεται πανομοιότυπα στο κλείσιμο της ACS Αλίμου.

Παράλληλα, τους τελευταίους μήνες έχουν υπάρξει μια σειρά από υποκαταστήματα franchise της ACS και της Γενικής Ταχυδρομικής που άλλαξαν χέρια σε μια νύχτα. Και όπως πολύ καλά γνωρίζουμε μια επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση. Είναι πασιφανές πως πρόκειται για την εφαρμογή μιας συγκεκριμένης πολιτικής εκ μέρους της ACS και της Γενικής Ταχυδρομικής που κεντρικό αλλά όχι μοναδικό στόχο έχει την υπογραφή των ατομικών συμβάσεων των 596 ευρώ (μικτά).

Οι “ανταγωνιστές” ACS -Γενική Ταχυδρομική αλλά επί της ουσίας σύμμαχοι στον κοινό τους αγώνα με στόχο την υποτίμηση της εργασίας και της ζωής μας έχουν απόλυτη ταύτιση συμφερόντων. Το κόλπο τους είναι απλό. Με διάφορες προφάσεις “κλείνουν” το κατάστημα και θέτουν στους εργαζόμενους το εξής εκβιαστικό δίλημμα. “Το μαγαζί περνάει σε “καινούρια” χέρια, υπέγραψε πως δεν έχεις καμία απαίτηση από το νέο ή το παλιό αφεντικό, καθώς και μια σύμβαση των 596 ευρώ και συνεχίζουμε τη συνεργασία μας”. Παράλληλα, όσο αφορά δεδουλευμένα, αποζημιώσεις και οποιαδήποτε άλλη οικονομική εκκρεμότητα, πράκτορες και μητρική στήνουν από κοινού ένα πινγκ-πονγκ ευθυνών. Συνήθως, ο παλαιός πράκτορας κατηγορεί τη μητρική, και η μητρική ή ο νέος πράκτορας της, κατηγορεί τον παλαιό πράκτορα με στόχο οι εργαζόμενοι να παραιτηθούν των δικαιωμάτων τους και να υπογράψουν τις νέες υποτιμημένες ατομικές συμβάσεις. Φυσικά, όσοι διανοηθούν να διεκδικήσουν τα νόμιμα δικαιώματά τους, θεωρούνται “μη συνεργάσιμοι” και αποκλείονται.

Πρέπει να σημειώσουμε πως η τακτική της γενικής ταχυδρομικής και της ACS έχει αναβαθμιστεί. Πλέον είναι αρκετές οι περιπτώσεις που όταν ένα από τα υποκαταστήματα κλείνει, φροντίζουν να μεταφέρουν την έδρα, (να αλλάξουν διεύθυνση όχι όμως και περιοχή λόγω πελατολογίου), επωνυμία και Α.Φ.Μ, με λίγα λόγια να σβήσουν τα ίχνη τους ώστε οι εργαζόμενοι που διεκδικούν τα νόμιμα δικαιώματά τους, να έρθουν αντιμέτωποι με ένα νομικό λαβύρινθο και να μην ξέρουν που να απευθυνθούν για να δικαιωθούν. Με αυτή, την αναβαθμισμένη πλέον τακτική τα υποκαταστήματα της γενικής ταχυδρομικής και της ACS διατηρούν το πελατολόγιο και τον κύκλο εργασιών τους άθικτο ενώ παράλληλα μειώνουν το κόστος, επιτυγχάνοντας μείωση μισθών και νέες υποτιμημένες συμβάσεις εργασίας απαλλαγμένες από προϋπηρεσία και οποιοδήποτε κατοχυρωμένο δικαίωμα. Πλέον με μια κυβέρνηση απόλυτα ταυτισμένη με τα επιχειρηματικά συμφέροντα εκδηλώνουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση λεηλατώντας κάθε εργατική κατάκτηση. Ούτως ή άλλως ανέκαθεν μας θεωρούσαν αναλώσιμους. Πλέον μας το δηλώνουν ευθαρσώς με τις πράξεις τους. Όμως τα όνειρα δεν αργούν να μετατραπούν σε εφιάλτες. Και η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.

Το έχουμε πει πολλές φορές και πλέον κάθε μέρα που περνάει δικαιωνόμαστε όλο και περισσότερο. Η ACS και η Γενική Ταχυδρομική με το σύστημα franchise-δικαιόχρησης έχουν στήσει μια “μηχανή” όπου οι μητρικές εταιρείες έχουν μόνο δικαιώματα και οι εργαζόμενοι μόνο υποχρεώσεις.
Οι μητρικές έχουν το brand name, την επιτήρηση του εργατικού δυναμικού, την εποπτεία του συστήματος παραλαβής-παράδοσης καθώς και κάθε παραμέτρου που αφορά τη διακίνηση των επιστολών και των δεμάτων. Έχοντας τον απόλυτο έλεγχο ACS και Γενική Ταχυδρομική εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος από την υπεραξία της εργασίας των χιλιάδων εργαζομένων των υποκαταστημάτων τους (εσωτερικών και εξωτερικών) ενώ παράλληλα δεν τους αναγνωρίζουν ως υπαλλήλους τους αλλά ως υπαλλήλους κάποιου “τρίτου” με τον οποίο ή τους οποίους έχουν το
θράσος να υποστηρίζουν πως δεν έχουν καμία σχέση. Με νομικίστικα τερτίπια έχουν στήσει ένα άθλιο σύστημα εκμετάλλευσης με εργασιακές συνθήκες γαλέρας. Κι όλα αυτά με τις ευλογίες της εκάστοτε κυβέρνησης που πάντοτε κόπτεται για τα δικαιώματα των επιχειρήσεων ενώ ενοχλείται κάθε φορά που οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια.

Άραγε κάθε φορά που κάποιος πελάτης της ACS ή της Γενικής Ταχυδρομικής μπαίνει στη ρεσεψιόν οποιουδήποτε υποκαταστήματος για να στείλει κάποιο δέμα ή ένα φάκελλο τι σκέφτεται; Θα τον στείλω με την ACS , τη γενική ταχυδρομική ή με την Πασπάτης Καλαφάτης και Σια. Κι άραγε η acs και η γενική ως τι θέλουν να διαφημίζονται; Ως Πασπάτης Καλαφάτης και Σια.

Η σουρεαλιστική ξεφτίλα αναπόφευκτα ξεπερνά τα όρια της γελοιότητας. Πρόκειται για έναν τραγέλαφο που παρότι φαντάζει πανίσχυρος, νομοτελειακά θα καταρρεύσει από την υποχώρηση των σάπιων θεμελίων του. Όλοι αυτοί που το παίζουν επιχειρηματίες και βαυκαλίζονται πως είναι μοχλοί ανάπτυξης, όλοι αυτοί που απαιτούν πενθήμερο - οχτάωρο διαλαλώντας το μισθό των 499,99 ως ιδρωκοπημένοι τηλεπωλητές σε τριτοδεύτερο κανάλι, όλοι αυτοί που πιστεύουν πως παρέχουν υπηρεσίες ποιότητας στο κοινωνικό σύνολο ωθώντας τους εργαζόμενους κάτω από τα όρια της φτώχειας δεν είναι παρά κοστουμαρισμένες παρασιτικές βδέλλες και ως γνωστόν τα παρασιτικά οικοδομήματα δεν αντέχουν στη φθορά του χρόνου. Αντιθέτως στη φθορά του χρόνου αντέχουν οι πραγματικές παραγωγικές δυνάμεις, εμείς που παράγουμε τον πλούτο αυτού του κόσμου και γι αυτό άσχετα από τις πρόσκαιρες ήττες, η νίκη μας είναι δεδομένη και ιστορικά αναπόφευκτη.

Εμείς δηλώνουμε ξεκάθαρα πως όταν ένα κατάστημα “κλείνει” ή αλλάζει χέρια οι εργαζόμενοι είτε πρέπει να αποζημιώνονται πλήρως ή να συνεχίζουν την εργασία τους στο νέο εργοδότη με αναγνώριση της προϋπηρεσίας και της αρχικής σύμβασης. Κάθε άλλη απαίτηση εκ μέρους των εργοδοτών, είτε πρακτόρων είτε μητρικής, εξυπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντά τους και βασίζει τον εκβιασμό της στην ανεργία, στο φόβο της απόλυσης και την τρομοκρατία που θέλει τον εργαζόμενο έρμαιο στις ορέξεις τους.

Όσο αφορά την υπογραφή απόλυσης χωρίς πλήρη αποζημίωση, είτε την υπογραφή νέας υποτιμημένης σύμβασης εργασίας, εμείς από την πλευρά μας δηλώνουμε πως ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ. Εάν ο εργοδότης θέλει να προχωρήσει μονομερώς στην αλλαγή των όρων εργασίας κι εφόσον ο “νόμος” του δίνει πρόσκαιρα το δικαίωμα ας το κάνει κι ας προετοιμαστεί να αντιμετωπίσει τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες της πολιτικής του. Όμως είναι τελείως διαφορετικό μια σύμβαση εργασίας να μετατρέπεται μονομερώς από τον εργοδότη, είναι άλλο να υπογράφεται διμερώς (από εργοδότη και υπάλληλο) και είναι άλλο να υπογράφεται τριμερώς (από τον εργοδότη, τον υπάλληλο ή οποιοδήποτε σωματείο - Χατζηαβάτη). Μια σύμβαση εργασίας που υπογράφεται μονομερώς έχει άλλο ηθικό, πολιτικό, συνδικαλιστικό και νομικό βάρος και ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει προς όφελος του εργαζομένου.

Συνάδελφοι, ξέρουμε όλοι πολύ καλά τι σημαίνει να δουλεύεις κούριερ. Ξέρουμε τι σημαίνει να παίζεις τη ζωή σου καθημερινά κορώνα-γράμματα στην άσφαλτο. Είμαστε εμείς που δεν μας αναγνωρίζουν βαρέα ανθυγιεινά ένσημα, που βάζουμε το μηχανάκι στη δουλειά λες κι είμαστε συνέταιροι με τα αφεντικά, που πληρώνουμε τη συντήρηση, την ασφάλεια και τα τέλη κυκλοφορίας του δικύκλου λες και τα χιλιόμετρα τα κάνουμε για πάρτη μας, που δουλεύουμε χωρίςεξοπλισμό προστασίας, που παίρναμε ψίχουλα για μισθό και τώρα μας θέλουν να δουλεύουμε τσάμπα. Είμαστε αυτοί που δουλεύουμε υπό της εποπτεία του p.d.a και του blackberry, υπό τη στενή παρακολούθηση του μεγάλου αδελφού, οι πρωταθλητές της εντατικοποίησης και της ελαστικότητας, τα πειραματόζωα κάθε νέας ψηφιακής εταιρικής εφαρμογής που ενώ πάντοτε μας τη διαφημίζουν ως απελευθέρωση δεν είναι παρά νέοι χαλκάδες για το μυαλό και το σώμα μας.

Σε αυτή τη δύσκολη για την τάξη μας συγκυρία δεν πρόκειται να το βάλουμε κάτω. Αργά και σταθερά με μικρούς και μεγάλους αγώνες συνθέτουμε το ψηφιδωτό της νίκης και σε αυτή μας την πορεία θα αποδειχθούμε συμπαγείς σαν δάσος.

Ο αγώνας στην ACS Αλίμου και σε κάθε χώρο δουλειάς είναι αγώνας όλων μας.
                                                   
 Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου.
                                                                   
                                                                      Αύγουστος 2013

http://www.sveod.gr/

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο. Αλληλεγγύη στην κατάληψη Αντιβίωση

Το κράτος με τις κατασταλτικές του δυνάμεις χτύπησε στις 29 Αυγούστου και την κατάληψη Αντιβίωση στα Γιάννενα, η οποία μετρούσε 5 χρόνια ζωής και αγώνα.
Τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο. Ο ταξικός αγώνας συνεχίζεται μέχρι να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΗΝΟΥΝ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΕΛΑΣΗ

Παραθέτουμε ένα μικρό μέρος από την μπροσούρα ''αυτοπαρουσίαση της κατάληψης Αντιβίωση''

<<Δεν είμαστε τέρατα, δεν έχουμε 4 χέρια, 10 πόδια και αμέτρητα μάτια. Είμαστε και εμείς άνεργοι, φοιτητές ή εργαζόμενοι και η αλήθεια είναι πως δεν τρώμε με χρυσά πιρούνια. Δε ζούμε αποκομμένοι στο δικό μας κόσμο αλλά τουναντίον: προσπαθούμε μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες στους οποίους συμμετέχουμε να αλλάξουμε αυτόν τον σάπιο κόσμο.

Προσπαθούμε να αναπτύξουμε δυνατούς δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ μας και ατομικιστικές λογικές (του τύπου κοιτάζω τον κώλο μου ή αφού υποφέρω εγώ θέλω να υποφέρει και ο γείτονάς μου) τις εχθρευόμαστε. Οι άνθρωποι που αγωνίζονται για μια διαφορετική κοινωνία η οποία δε θα βασίζεται στην εκμετάλλευση, την καταπίεση και τους διαχωρισμούς δεν αποτελούν αντικοινωνικά στοιχεία.

Αντικοινωνικά στοιχεία είναι αυτοί που δημιουργούν την ανεργία και τη φτώχεια (το κράτος), αυτοί που φροντίζουν να κάνουν την προπαγάνδα υπέρ των αποφάσεων του κράτους (ΜΜΕ), αυτοί που χτυπούν, βασανίζουν και δολοφονούν τους ανθρώπους που αντιδρούν στην εξαθλίωση (μπάτσοι).

Αντικοινωνικά στοιχεία είναι οι κάθε λογής καταπιεστές και εκμεταλλευτές οι οποίοι είτε από θέση πολιτικής ισχύος, είτε από θέση δικονομική προσπαθούν με νόμους να ορίσουν τις ζωές μας. Αντικοινωνικό στοιχείο είναι το κάθε λογής αφεντικό που εκμεταλλεύεται την εκβιαστική συνθήκη
στην οποία ζούμε (ότι δηλαδή για να επιβιώσεις πρέπει να έχεις κάποιου είδους μισθωτή εργασία – ο οποίος εκβιασμός σε συνθήκη τόσο μεγάλης ανεργίας γίνεται ακόμα πιο έντονος) για να μας απομυζά. Αντικοινωνικά στοιχεία είναι και οι νεοναζί της χρυσής αυγής που δολοφονούν κόσμο επειδή έχει άλλο χρώμα δέρματος.

Οι καταλήψεις αποτελούν χώρους έντονης πολιτικής δραστηριοποίησης με τα μέλη τους να συμμετέχουν ενεργά σε απεργίες, σε κοινωνικούς αγώνες, σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις και δράσεις. Παράλληλα στους χώρους αυτούς λειτουργούν εναλλακτικές δομές και εγχειρήματα, κοινωνικών, πολιτιστικών, ψυχαγωγικών και αθλητικών δραστηριοτήτων. Σε μία περίοδο όπου το κοινωνικό κράτος καταρρέει, η ανεργία αυξάνεται και το βαλάντιο λιγοστεύει πολύς κόσμος στρέφεται σε αυτές τις διαφορετικές δομές, γνωρίζοντας έναν διαφορετικό τρόπο λειτουργίας.

Το κράτος όμως δεν το εξυπηρετεί να στραφεί ο κόσμος σε δομές συλλογικές, αντιιεραρχικές και οι οποίες βρίσκονται έξω από τον έλεγχό του. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που το κράτος, ειδικά σε αυτή τη χρονική συγκυρία όπου σχεδόν κάθε μήνα είτε με νομοθετικές πράξεις, είτε με διαδικασίες κατεπείγοντος είτε με επικαιροποιημένα μνημόνια, περνάει μέτρα τα οποία μας εξαθλιώνουν ακόμα περισσότερο, επιλέγει να χτυπήσει τους συγκεκριμένους χώρους (πχ κατάληψη Δέλτα, Villa Amalias, κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, Λέλας Καραγιάννη 37, στέκι ΑΣΟΕΕ, 98fm).

Οι καταλήψεις δεν αποτελούν έναν περιορισμένο μικρόκοσμο στα πλαίσια ενός κτιρίου, αλλά ζωντανά κύτταρα κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης, με προσανατολισμό την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά της εξουσίας, από την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου. Διεκδικούν έτσι την θέση τους στους κοινωνικούς αγώνες, λειτουργώντας ενίοτε σαν πόλοι συσπείρωσης για τα πιο ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια...>>

Χρονικό της εξέγερσης των μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Αμυγδαλέζας

ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ
Συγγνώμη για την ενόχληση,
αλλά εμείς εδώ εξεγερθήκαμε        

Δημοσιογράφος: Εδώ που μένεις, μέσα στο κοντέινερ, είναι καλά ή θέλεις να γυρίσεις πίσω στην πατρίδα σου;
Μετανάστης: Όχι, εδώ χάλια, ζούμε σαν τα ζώα, αλλά δε θέλω να γυρίσω πίσω.
Υπουργός Αστυνομίας και Καταστολής Δένδιας (χαμογελώντας ειρωνικά): Θέλει καιρό. Σ’ ένα, ενάμισι μήνα θα έχει αλλάξει γνώμη. 
Σεπτέμβριος 2012, στρατόπεδο συγκέντρωσης Αμυγδαλέζας

Και πράγματι οι έγκλειστοι μετανάστες πολύ σύντομα άλλαξαν γνώμη. Όχι όμως ζητώντας να «επαναπατριστούν», μην αντέχοντας άλλο τις αβίωτες συνθήκες κράτησης και τα βάρβαρα μέσα που χρησιμοποιεί ανενόχλητο το ελληνικό κράτος. Αλλά μετατρέποντας την απελπισία τους σε οργή και εξέγερση.
Το βράδυ του Σαββάτου 10 Αυγούστου 2013, στο απομονωμένο και περίφρακτο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών χωρίς χαρτιά της Αμυγδαλέζας, το μεγαλύτερο κέντρο εγκλεισμού μεταναστών στην Ελλάδα, με τον ένα χρόνο λειτουργίας του να στιγματίζεται από συνεχόμενα σωματικά και ψυχικά μαρτύρια, οι κολασμένοι πυρπολούν ντουβάρια και συνειδήσεις, γίνονται έστω και για λίγες στιγμές ορατοί με το σώμα και τη φωνή τους.
Είκοσι πέντε χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, σε μια αχανή και απροσπέλαστη έρημη γη, όπου συρματοπλέγματα διαδέχονται μπάτσους και μπάτσοι διαδέχονται συρματοπλέγματα,  οι εξεγερμένοι μετανάστες βάζουν φωτιά στα κοντέινερ-κλουβιά, επιτίθενται στους δεσμώτες τους με πλαστικά μπουκάλια και χαλίκια, προσπαθούν να σπάσουν τις σιδερένιες πόρτες και τους φράχτες και δέκα από αυτούς βρίσκουν προσωρινά το δρόμο της ελευθερίας, έξω από αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «ελληνικό γκουαντάναμο».
«Επί μιάμιση ώρα δίναμε μάχη, οκτώ άτομα εναντίον 1.000. Και οι οκτώ φάγαμε ξύλο και είμαστε σακατεμένοι. Αν ήθελαν και είχαν καλύτερο σχέδιο θα μας είχαν σκοτώσει». (Μαρτυρία, προφανώς ψευδής, αστυνομικού της ομάδας άμεσης επέμβασης).
«Σακατεμένο» μπάτσο δεν είδε κανείς, είδαμε όμως τους κακοποιημένους μετανάστες που μεταφέρονταν αλυσοδεμένοι στο δικαστήριο, αλλά κανείς δεν κατάφερε να συναντήσει τους βαρύτερα τραυματισμένους μετανάστες πάνω στους οποίους έβγαλαν την εκδικητική μανία τους οι ανθρωποφύλακες και οι οποίοι παραμένουν «εξαφανισμένοι» μέσα στο στρατόπεδο. Έξω από αυτό, μηχανοκίνητοι μπάτσοι και φασίστες περιπολούν για μέρες, σκατόψυχα «λαγωνικά» στο κατόπι ανθρώπων-θηραμάτων με σκούρο δέρμα που δεν απειλούν κανέναν και τίποτα, εκτός από τον δήμαρχο Αχαρνών Σ. Ντούρο και τους ομοίους τους που «είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, γιατί φοβούνται τους δραπέτες». Ας μείνουν εκεί για πάντα.
Η εξέγερση και η αλληλεγγύη εντός και εκτός των τειχών
θα συντρίψει τη βαρβαρότητα
Οι μετανάστες που συλλαμβάνονται ως υπεύθυνοι για την εξέγερση οδηγούνται στο κέντρο αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη και στο αστυνομικό τμήμα Μενιδίου, όπου τους «υποδέχονται» με ξυλοδαρμούς, ταπεινώσεις, εξευτελισμούς. Στους έγκλειστους της Αμυγδαλέζας επιβάλλεται απαγόρευση προαυλισμού, με αποτέλεσμα να παραμένουν «θαμμένοι» στα κοντέινερ-φούρνους, σε αρκετά χωρίς ρεύμα, σε άλλα χωρίς νερό, με την ατμόσφαιρα να είναι αποπνικτική από τα δακρυγόνα, στέρηση επικοινωνίας, ακόμη και με δικηγόρους, καταναγκαστική εργασία, που περιλαμβάνει από τον καθαρισμό των χώρων του στρατοπέδου μέχρι τα αυτοκίνητα των μπάτσων. Ένας μετανάστης, που δεν είχε καμία συμμετοχή στα γεγονότα, βρίσκεται μελανιασμένος στα πόδια από τα χτυπήματα των μπάτσων, μόνο και μόνο επειδή λίγα λεπτά πριν ο δικηγόρος του είχε καταφέρει να μιλήσει μαζί του.
Στην Πέτρου Ράλλη σειρά έχουν τα βασανιστήρια και η ρατσιστική τρομοκρατία. Κάθε βράδυ. «Και τώρα αγάπη», λέει το διεστραμμένο ον που ακούει στο όνομα μπάτσος καθώς δίνει το λιγοστό και άθλιο φαγητό στους μετανάστες και περιμένει να τελειώσουν για να τους βγάλει έναν-έναν έξω από τα κρατητήρια και να τους σαπίσει μαζί με άλλους έξι-επτά μπάτσους στο ξύλο.
Τη Δευτέρα 12 Αυγούστου μεταφέρονται στα δικαστήρια της Ευελπίδων 57 μετανάστες, με καταγωγή από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν και το Μαρόκο. Χωρίς δικηγόρους (εκτός από δυο-τρεις που βρέθηκαν εκεί λόγω συνείδησης, χωρίς να παρίστανται στη διαδικασία), χωρίς μεταφραστές, με ένα διορισμένο διερμηνέα, χωρίς να κατανοούν τι τους συμβαίνει και τι πρόκειται να τους συμβεί. Κατηγορούνται για κακουργηματικού χαρακτήρα αδικήματα: στάση με επιχείρηση βίαιης απόδρασης, επίθεση κατά προσώπων στα οποία έχει ανατεθεί η φύλαξη, απόδραση τετελεσμένη και σε απόπειρα, επικίνδυνη απρόκλητη σωματική βλάβη, εμπρησμό από κοινού, απρόκλητη φθορά ξένης ιδιοκτησίας, εξύβριση.
Στην πραγματικότητα όμως η «κατηγορία» είναι μία: εξέγερση ενάντια στην κόλαση που ζουν καθημερινά.
Από αυτούς, τις επόμενες δύο μέρες, οι 24, με απόφαση ανακριτή και εισαγγελέα, κρίνονται προφυλακιστέοι, που σημαίνει ότι κρατούνται σε απομόνωση στα υπόγεια της Πέτρου Ράλλη. Πολύ σύντομα όμως, τους διασκορπίζουν σε διάφορες δικαστικές φυλακές της χώρας και στις φυλακές Κορυδαλλού.
Oι υπόλοιποι θα οδηγηθούν πίσω στην Αμυγδαλέζα ή σε κάποιο άλλο στρατόπεδο κράτησης. Η διαδικασία παραμένει ανοιχτή. Μέχρι στιγμής διώκονται συνολικά 65 μετανάστες. Από τους 10 που είχαν καταφέρει να φύγουν, οι 4 έχουν συλληφθεί.
Επί τρείς μέρες, μετανάστες πεινασμένοι, διψασμένοι, κακοποιημένοι, μερικοί ξυπόλυτοι, αλλά αξιοπρεπείς και όρθιοι, σέρνονται από κτίριο σε κτίριο μέσα σε δικαστήρια κατάμεστα από μπάτσους και ασφαλίτες, άδεια από βλέμματα αλληλεγγύης και χειρονομίες συμπαράστασης.
Με εντολή εισαγγελέα, η συγκέντρωση αλληλεγγύης απαγορεύεται. Αστυνομικές διμοιρίες βγάζουν με τη βία ομάδα περίπου 30 αλληλέγγυων από τον αντιεξουσιαστικό, αυτόνομο και αναρχικό χώρο και συνελεύσεις γειτονιών, οι οποίοι παραμένουν έξω από την είσοδο των δικαστηρίων αναρτώντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα με την εμφάνιση των μεταναστών.
Για λίγα μπουκάλια νερό και πορτοκαλάδες που δίνονται στους μετανάστες χρειάζεται η παρέμβαση δικηγόρου στην εισαγγελία. Το καλαμάκι απαγορεύεται. «Μ’ αυτό μπορεί να βγάλουν τις χειροπέδες», λέει ο επικεφαλής της ελεεινής επιχείρησης. «Εξάλλου, αποτελεί προσβολή για την ελληνική αστυνομία. Εμείς τους δίνουμε ό,τι χρειάζονται».
(Πράγματι… Η Aμυγδαλέζα και τα κέντρα κράτησης μεταναστών είναι, εκτός των άλλων, και μια τεράστια «μπίζνα», με απευθείας αναθέσεις σε συγκεκριμένους προμηθευτές... που ρημάζουν τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για 1.600-2.000 κρατούμενους στην Αμυγδαλέζα -αφού επίσημα στοιχεία για τον ακριβή αριθμό δε δίνονται-, η Ε.Ε. πληρώνει κάθε μέρα 120.000 ευρώ!, χρήματα που μεταφράζονται σε ελλιπείς και άθλιες μερίδες φαγητού και ανύπαρκτα είδη καθαρισμού).
Δεν υπάρχει νόμος. Δεν υπάρχουν «δικαιώματα» κατηγορούμενου. Δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι, «ευαίσθητοι» αλλά άφαντοι γραφιάδες, δεν υπάρχουν ομάδες ούτε δίκτυα ούτε οργανώσεις «για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών», εκατοντάδες οργανώσεις με βαρύγδουπα ονόματα και μεγαλόστομες δηλώσεις χωρίς αντίκρισμα, δεν υπάρχουν «μεταναστευτικές κοινότητες», μη κυβερνητικές οργανώσεις που επιδοτούνται για να σιωπούν. ΚΑΝΕΝΑΣ. Η ερημιά και το συρματόπλεγμα του στρατοπέδου έχει απλωθεί παντού.
Υπάρχει μόνο κάποια «άνωθεν εντολή» και η απροκάλυπτη κοροϊδία. Υπάρχει το μεθοδευμένο ψέμα της εξουσίας, η αντιποίηση των λέξεων που προλειαίνει τη φρίκη των πράξεων, που ονομάζει επιχείρηση «Ξένιος Δίας» το καθημερινό ανθρωποκυνηγητό των μεταναστών στις πόλεις και την ύπαιθρο, που βαφτίζει «κέντρα φιλοξενίας» τις κρύπτες εξοστρακισμού ανθρώπων των οποίων το μοναδικό «σφάλμα» είναι ότι υπάρχουν. Υπάρχει επίσης το σφυροκόπημα των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης και των συστημικών διαμορφωτών της «κοινής γνώμης», που σημαδεύουν συνειδητά και οργανωμένα τον πιο «επικίνδυνο» εχθρό της ελληνικής κοινωνίας, τον «εισβολέα», τον «απολίτιστο», τον «ακάθαρτο», τον μετανάστη και τη μετανάστρια, με ή χωρίς χαρτιά. 
Κι όμως. Παρά τα βασανιστήρια, παρά τους εξευτελισμούς, παρά την ελλιπή έκφραση αλληλεγγύης, οι μετανάστες στα δικαστήρια δείχνουν να έχουν δύναμη και κουράγιο, σχηματίζουν όποτε μπορούν το σήμα της νίκης και χαιρετούν χαμογελαστοί.
Και δεν είναι ούτε η παράταση της στέρησης της ελευθερίας τους από τους 12 στους 18 μήνες, χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα «ποινικό αδίκημα», ούτε η παρεμπόδιση με κάθε μέσο της «νομιμοποίησής» τους, ούτε οι άθλιες συνθήκες φυλάκισης και υγιεινής, ούτε η απελπισία της απομόνωσης και της έλλειψης μιας στοιχειωδώς ελπιδοφόρας προοπτικής που συνιστούν τα αίτια της εξεγερμένης αξιοπρέπειάς τους. Είναι και αυτά, αλλά μ’ ένα λόγο, είναι κυρίως η δίψα και η θέληση για ζωή και ελευθερία, η αυθόρμητη αντίσταση στην πάνοπλη βαρβαρότητα.
Αμυγδαλέζα, Κόρινθος, αστυνομικά τμήματα…
εξεγέρσεις, απεργίες πείνας, αυτοκτονίες
Τον Απρίλιο του 2013, εκατοντάδες μετανάστες που κρατούνται σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης και αστυνομικά τμήματα-κολαστήρια εξεγείρονται ξεκινώντας απεργία πείνας, η οποία μέσα σε ένα 24ωρο εξαπλώνεται σε χώρους εγκλεισμού σ’ ολόκληρη τη χώρα, με τη συμμετοχή περίπου 1.800 κρατουμένων.
Στις 24 Απριλίου, 12 Αφγανοί και 4 Σύριοι ξεκινούν απεργία πείνας στο λιμάνι της Μυτιλήνης, αρνούμενοι να δεχτούν το φαγητό που τους φέρνουν ντόπιοι εθελοντές οι οποίοι έχουν αναλάβει τη φροντίδα για τη σίτιση των μεταναστών και προσφύγων που μένουν στο λιμάνι.
Στις 23 Ιουνίου 2013, 20χρονος μετανάστης από την Ακτή Ελεφαντοστού αυτοκτονεί στο αστυνομικό τμήμα των Γρεβενών, όπου κρατούνταν για να «επαναπροωθηθεί» στη χώρα του.
Την Παρασκευή 12 Ιουλίου, ένας 26χρονος μετανάστης από το Πακιστάν βρίσκεται κρεμασμένος μέσα στην τουαλέτα του αστυνομικού τμήματος Σερβίων-Κοζάνης. Είχε συλληφθεί επειδή δεν είχε τα απαραίτητα χαρτιά για τη διαμονή του στη χώρα.
Το Σάββατο 27 Ιουλίου, ο Αφγανός πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν, φυλακισμένος με λοίμωξη του αναπνευστικού και αναπνευστική ανεπάρκεια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου, πεθαίνει, για την ακρίβεια, δολοφονείται, από ένα καθεστώς που επί έντεκα μήνες απαγόρευε τη μεταφορά του σε νοσοκομείο. Εκεί του δόθηκε έγγραφο «αποφυλάκισης» με εξάμηνη αναστολή της απέλασης για «τεχνικούς λόγους». Πραγματικά ελεύθερος ούτε στο θάνατο.
Το Σάββατο 24 Αυγούστου, πρόσφυγας από το Αφγανιστάν, σκαρφαλώνει στα κιγκλιδώματα του παραθύρου του δεύτερου ορόφου και πέφτει στο κενό από ύψος 5 μέτρων, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλαπλά κατάγματα και να μεταφερθεί σοβαρά τραυματισμένος σε νοσοκομείο.
Την Τετάρτη 28 Αυγούστου, 400 μετανάστες που βρίσκονται σε κέντρο κράτησης στην Ορεστιάδα πάνω από ένα χρόνο προχωρούν σε απεργία πείνας. Όλοι τους ζητούν ένα και μόνο πράγμα: την ελευθερία τους.
Τους τελευταίους 3-4 μήνες, έχουν γίνει δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας μέσα στα στρατόπεδα κράτησης, ενώ πολλά περιστατικά διαμαρτυρίας, αντίδρασης και επακόλουθης καταστολής αποκρύβονται συστηματικά από την αστυνομία και την κυβέρνηση.
Και ο μακρύς κατάλογος της δολοφονικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής καθημερινά μεγαλώνει. Οι μετανάστες, στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα χωρίς έγγραφα βρίσκουν τραγικό θάνατο είτε από πνιγμό στη θάλασσα του Αιγαίου και το ποτάμι του Έβρου, είτε από τις κακουχίες στη βασανιστική διαδρομή τους. Αλλά ακόμη και όταν καταφέρνουν να μπουν στη χώρα, έρχονται αντιμέτωποι με τα αστυνομικά πογκρόμ, τα μαχαίρια των φασιστών, τις καραμπίνες των αφεντικών και τους σκατόψυχους ρατσιστές «νοικοκυραίους».
Υπουργός Δένδιας: «Όταν τους συλλαμβάνεις, τους καθαρίζεις, τους εμβολιάζεις, τους περιορίζεις και τους δίνεις τη δυνατότητα να πάνε πίσω στην πατρίδα τους». Ποια «δυνατότητα»; Ακόμη και οι μετανάστες που ζητούν να επιστρέψουν στη χώρα τους, παραμένουν φυλακισμένοι επί μήνες χωρίς καμία εξήγηση, αφού ο πραγματικός στόχος των κυβερνώντων είναι να τους «εξαφανίσει» από το δημόσιο χώρο και να τους απομονώσει σε απομακρυσμένα και απρόσιτα δεσμωτήρια.
Και συνεχίζει: «Κλείσαμε τον Έβρο. Και τι τους λέμε; Αν έρθετε στην Ελλάδα, δε θα είστε ελεύθεροι, δε θα γυρνάτε έξω, δεν θα μπορείτε να φύγετε να πάτε κάπου αλλού αν θέλετε, θα σας πιάσουμε, θα σας βάλουμε σ’ ένα κέντρο, θα μείνετε εκεί, και ο μόνος τρόπος για να βγείτε από ’κει, είναι να υπογράψετε μια δήλωση και να πάτε στην πατρίδα σας ή να σας στείλουμε εμείς στην πατρίδα σας».
Ζωντανούς ή νεκρούς, «ξεχνάει» να προσθέσει…
 Ή με το θάνατο της εξουσίας ή με τη ζωή του αγώνα
Η εξέγερση των κολασμένων της Αμυγδαλέζας, οι εξεγέρσεις που προηγήθηκαν, αλλά και όσες ακολουθήσουν, εκτός από τους αυτονόητους λόγους που τις προκαλούν, καταδεικνύουν την αποφασιστικότητα των μεταναστών να μην ταφούν «ζωντανοί» στους χώρους εγκλεισμού τους καθώς και το σθένος τους να σταθούν απέναντι στους ανθρωποφύλακές τους με όσα μέσα διαθέτουν.
Είναι πράξη επίθεσης ενάντια στο ρατσιστικό κράτος, στο αστυνομικό πληρεξούσιο του Δένδια, στον διάχυτο φυλετικό και κοινωνικό ρατσισμό που ενσωματώνεται στη σκέψη και τη δράση του κεντροδεξιού χώρου, από τους ψηφοφόρους της Δημοκρατικής Αριστεράς μέχρι τους συμμορίτες και τους εκλογείς της χρυσής αυγής, σε όλους όσους επιχαίρουν και πιέζουν για την εξάπλωση των κολαστηρίων. 
Η αλληλεγγύη στους εξεγερμένους μετανάστες, το μόνο κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται σε στιγμές «καλοκαιρινής νηνεμίας και κινηματικής χαλάρωσης», είναι αμφίδρομη σχέση ενός αγώνα που αντιμάχεται την εκμετάλλευση, την ταπείνωση, τη δουλεία, το θάνατο, ό,τι δηλαδή εκπροσωπούν και πρεσβεύουν η εξουσία, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά, οι φασίστες και οι σμπίροι τους.  
Οι μετανάστες, με την εξέγερση τους, υπερασπίζονται το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που δεν έχει εξαχρειωθεί. Πρέπει και εμείς να τους υπερασπιστούμε στο καθημερινό τους αβίωτο.
Είμαστε και θα είμαστε μαζί τους.

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
πρωτοβουλία no lager
Αύγουστος 2013

Οι κάτοικοι της πόλης Muskegon του Μίσιγκαν (ΗΠΑ) εξεγείρονται κατά των αυξήσεων στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς


Στις 5 Αυγούστου 1919, η εταιρεία που ήλεγχε τις συγκοινωνίες (τραμ εκείνη την εποχή) στην πόλη του Μάσκεγκον (Muskegon) στην πολιτεία του Μίσιγκαν, αύξησε το εισιτήριο κατά 17% (από τα 6 σεντς πήγε στα 7). Εκείνη τη μέρα χιλιάδες κάτοικοι εξεγέρθηκαν, εκφράζοντας έτσι τη δυσαρέσκεια τους για την αύξηση του κομίστρου.

Σε μιάμιση ώρα, η αντιπαράθεση μερικών εργατών και ενός εισπράκτορα εξελίχθηκε σε αστική εξέγερση χιλιάδων ανθρώπων.

Μέχρι τα ξημερώματα της 6ης Αυγούστου είχε γίνει παρανάλωμα το αμαξοστάσιο της εταιρείας Michigan Traction & Lighting Co. και 13 οχήματα της είχαν ολοσχερώς καταστραφεί (ζημιές ύψους 1.5 εκατ. δολαρίων σημερινής αντιστοιχίας).
Η βίαιη αυτή αντίδραση είχε τις ρίζες της 7 χρόνια πίσω, όταν η εταιρία άρχισε λίγο - λίγο να αυξάνει το κόμιστρο. Η πλειοψηφία των εργαζομένων της πόλης ήταν εργάτες στα εργοστάσια και ο μέσος ετήσιος μισθός τους ανερχόταν στα 750 δολάρια. Για τις μετακινήσεις τους από και προς τη δουλειά ξόδευαν πάνω από το 4% του μισθού τους και η αύξηση αυτή που τους αφαιρούσε ένα επιπλέον 0.5% από το μισθό τους, τους εξαγρίωσε.
Η αστυνομία που εμφανίστηκε και πυροβόλησε “προειδοποιητικά”, αναγκάστηκε να υποχωρήσει υπό τον φόβο λιντσαρίσματος από τους ακόμη πιο εξαγριωμένους κατοίκους.
Καθ όλη τη διάρκεια της νύχτας οι εξεγερμένοι πέταγαν τα τραμ από την κορυφή ενός λόφου και ζητωκραύγαζαν όλο και δυνατότερα κάθε φορά που ένα νέο βανδαλισμένο τραμ συντρίβονταν πάνω στα ήδη κατεστραμμένα οχήματα στο κάτω μέρος του λόφου.
Μετά από αυτές τις εξελίξεις η εταιρία πήρε πίσω την αύξηση του εισιτηρίου.