Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Κείμενο που μοιράστηκε στην συγκέντρωση έξω από την βουλή της Κύπρου και σε δρόμους την Λευκωσίας


Αναρτημένο πανό στην Κύπρο για την πρωτομαγιά

Ούτε το κούρεμα ούτε τον κουρέα - Σημειώσεις για την συγκυρία

  • To κούρεμα των καταθέσεων και τα άλλα μνημονιακά μέτρα που έρχονται δεν μπορούν να εξηγηθούν μέσα από το πρίσμα της καλής ή κακής διαχείρισης της οικονομίας. Μόλις μια βδομάδα πριν εξάλλου η διακυβέρνηση του τόπου ήταν στα χέρια του αριστερού ΑΚΕΛ, το οποίο δέχτηκε και προώθησε μνημονιακούς νόμους χωρίς καν να έχει συμφωνήσει το τελικό μνημόνιο και χωρίς φυσικά να πάρει λεφτά από το πολυδιαφημιζόμενο δάνειο. Η μεγάλη απογοήτευση του κόσμου για την οικονομική κατάντια εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές με την ανάδειξη του ΔΗΣΥ στην εξουσία.
  • Η κοινωνικοποίηση των ζημιών εις βάρος των μικροκαταθετών δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Η νεοφιλελεύθερη λογική απαιτεί κατάργηση των κοινωνικών κατακτήσεων, ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου πλούτου και την ανά πάσα στιγμή κάλυψη των ζημιών του κεφαλαίου από τους εργαζόμενους.
  • Πολύ σύντομα φάνηκε ότι ο Αναστασιάδης αδυνατούσε να σταθεί στο ύψος των προεκλογικών του δεσμεύσεων και να πείσει τους νεοφιλελεύθερους “φίλους του” στην Ευρώπη να στηρίξουν τις πολιτικές που ο ίδιος είχε εξαγγείλει. Η αναμενόμενη στήριξη προς τις τοπικές ελίτ στην οποία προσδοκούσε ο Αναστασιάδης προσέκρουσε στα συμφέροντα των ισχυρότερων υπερεθνικών ελίτ οι οποίες στόχευσαν την οικειοποίηση του εγχώριου πλούτου. Το κούρεμα του συνόλου των καταθέσεων ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια της κυβέρνησης να περιορίσει τις απώλειες του ντόπιου κεφαλαίου του οποίου τα συμφέροντα και εκπροσωπεί.
  • Το επόμενο διάστημα το κράτος επιστρατεύοντας διάφορες στρατηγικές θα αποπειραθεί να απορροφήσει τους κοινωνικούς κραδασμούς: θα επικαλεστεί το εθνικό συμφέρον, την προοπτική του φυσικού αερίου και για όσους δεν μασάνε την ωμή καταστολή στο όνομα του νόμου και της τάξης.
  • Όπως φάνηκε από τις πρώτες συγκεντρώσεις κατά του νομοσχεδίου για το κούρεμα των καταθέσεων, οι αντιδράσεις προέρχονται από όλο το πολιτικό φάσμα . Εμείς, ως μέρος του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου, δεν θεωρούμε οποιαδήποτε αρχή ικανή να διαχειρίζεται τις ζωές μας. Δεν ταυτιζόμαστε de facto με οποιονδήποτε αρθρώνει αντιμνημονιακό λόγο ούτε θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε κοινωνικά δίκαιη λύση μέσα στο υφιστάμενο καπιταλιστικό σύστημα. Η σημερινή συστημική κρίση είναι για μας ένα ακόμη πεδίο δράσης για την ανάπτυξη ενός κοινωνικού κινήματος ανατροπής. Θα συνεργαστούμε λοιπόν με όσες και όσους προσανατολίζονται προς αυτή την προοπτική. 
συσπείρωση ατάκτων
συντρόφισσες και σύντροφοι από τον αναρχικό - αντιεξουσιαστικό χώρο

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Επιστολή των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ στους μαθητές για την 25η Μαρτίου


Οι λαϊκές επαναστάσεις μπορούν να νικήσουν!

Αγαπητέ μαθητή, μαθήτρια
Ίσως έχεις βαρεθεί να ακούς συνέχεια για επετείους και γιορτές, ειδικά σήμερα που η πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του συστήματος των εφοπλιστών, των επιχειρηματιών κάνουν επίθεση στη ζωή σου και στην οικογένειά σου. Κράτα όμως το εξής: ό,τι επίθεση και να σου κάνουν, δε θα σταματήσουν ποτέ να στοχεύουν στο μυαλό σου.Γι’ αυτό σου λένε ψέματα και μισές αλήθειες και για την 25η Μαρτίου, όπως κάνουν και για την 28ηΟκτώβρη αλλά και για το Πολυτεχνείο.
Είναι ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους!
Δεν σου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι γιορτάζουμε την έναρξη της επανάστασης του 1821 στις 25η Μαρτίου ενώ ήδη στις 23 Μάρτη του 1821 η Καλαμάτα και άλλα μέρη της Πελοποννήσου είχαν απελευθερωθεί από τους Τούρκους;
Η απάντηση είναι ότι με διάταγμα του 1838, δηλαδή 13 χρόνια αργότερα, ορίσθηκε εθνική γιορτή η μέρα του Ευαγγελισμού για να ντύσουν την επανάσταση με θρησκευτικό μανδύα.
Όμως η επίσημη Εκκλησία δεν ήταν υπέρ της Επανάστασης. Όταν ο Παπαφλέσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την επανάσταση, ο τελευταίος άρχισε να τον βρίζει ότι είναι απατεώνας. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός μάλιστα είχε πει: «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου»!
Ένας από τους κοτζαμπάσηδες, δηλαδή τους έλληνες άρχοντες της εποχής, είπε «κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να’ χει δικαιώματα»!
Είναι ψέμα ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε πρώτος τη σημαία της επανάστασης του 1821. Τη σημαία στην Πάτρα την ύψωσε ο λαϊκός ηγέτης Παναγιώτης Καρατζάς, τον οποίο δολοφόνησαν οι πρόκριτοι της Πάτρας.
Τι σημαίνει αυτό;
Η επανάσταση του 1821 ήταν σύγκρουση με τον Οθωμανικό Δεσποτισμό και συνδέονταν με την απελευθέρωση. Όλοι οι Έλληνες δεν ήταν υπέρ της επανάστασης. Μάλιστα υπήρχαν Έλληνες που ήταν μέρος του Οθωμανικού Συστήματος εξουσίας.
Στην επανάσταση του 1821 δεν πήραν μέρος μόνο ορθόδοξοι Χριστιανοί και Ελληνες το γένος. Πήραν μέρος, κατ' αρχήν, οι λεγόμενοι Φιλέλληνες, από το χώρο της Δυτικής Ευρώπης.
Εκτός από τους Φιλέλληνες, ωστόσο, πήραν μέρος στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες και Βλάχοι, Μολδαβοί, Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι, Τσιγγάνοι, Ούγγροι, Πολωνοί και άλλοι.
  • Ξέρεις άραγε ότι στα πλοία του Μιαούλη, το πλήρωμα δεν ήξερε καθόλου την ελληνική γλώσσα και ότι μιλούσε Αρβανίτικα;
  • Ξέρεις ότι οι επαναστάτες του 1821 δεν χωρίζανε το λαό σε Έλληνα και ξένο; Ο Ρήγας Φεραίος καλούσε Χριστιανούς και Τούρκους σε κοινό αγώνα για το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και στη δημιουργία μιας Βαλκανικής Ομοσπονδίας.
Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν θρησκευτικός πόλεμος, ξεσηκωμός των Χριστιανών κατά των Μωαμεθανών.
Ήρθαν στιγμές που Έλληνες και Τούρκοι πολέμησαν μαζί, εναντίον των Βενετών, των Ισπανών και του Πάπα (και αντίστροφα), προτιμώντας οι Ελληνες ραγιάδες την τουρκική από τη δυτικοευρωπαϊκή φεουδαρχία, αφού η τελευταία υπήρξε κατά πολύ σκληρότερη της τουρκικής.
Αλλά και οι Φιλέλληνες της Δυτικής Ευρώπης που συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821, είχαν ταξικά κίνητρα: να κυριαρχήσουν τα ιδανικά και οι σκοποί της μεγάλης (αστικής) Γαλλικής Επανάστασης, ανεξάρτητα από το ότι υπήρχε και ο θαυμασμός τους για την αρχαία παιδεία. Και όπως γνωρίζουμε, η εκκλησία στη Γαλλία δεν πέρασε και πολύ καλές ημέρες κατά τη Γαλλική Επανάσταση...
Όλα αυτά λοιπόν δεν θα στα πουν τα σχολικά βιβλία γιατί δεν θέλουν να ξέρεις τι είναι η επανάσταση για να βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα για το σήμερα και τη ζωή σου.
Σου λέμε λοιπόν:
Στην επανάσταση του 1821 δεν ήταν όλοι οι Έλληνες μαζί γιατί είχε κοινωνικό χαρακτήρα.
  • Κάθε κοινωνική επανάσταση δίνει απάντηση στο ερώτημα: ποια τάξη θα είναι στην εξουσία.
  • Η επανάσταση είναι το όχημα για να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά.
Σκέψου λοιπόν ότι σε όλη την Ευρώπη εκείνη την περίοδο ξεσπούσαν αστικές επαναστάσεις, δηλαδή επαναστάσεις που έβαζαν στόχο να φύγουν οι φεουδάρχες (κάτοχοι γης) από την εξουσία και να πάρουν την πολιτική εξουσία οι αστοί (κάτοχοι κεφαλαίου που εκμεταλλεύονται την ελεύθερη εργατική δύναμη).

Βγάλε τα συμπεράσματα σου για το σήμερα!
Σήμερα πρωτοπόρα κοινωνική δύναμη, δηλαδή αυτοί που μπορούν και θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω, είναι η εργατική τάξη. Η αστική τάξη είναι πια αντιδραστική. Το ξέρεις, το ζεις! Γι’ αυτό κάνει τέτοια επίθεση στη ζωή σου, γι’ αυτό στέλνει τα ΜΑΤ όταν αγωνίζεσαι, σε θέλει σύγχρονο σκλάβο με μισθό ψίχουλα, με ζωή χωρίς δικαιώματα, σε βομβαρδίζει με ναρκωτικά.
Η επανάσταση του 21, όπως κάθε επανάσταση, ασκεί βία και δεν σέβεται κανέναν θεσμό, καμιά νομιμότητα που εκμεταλλεύεται τους λαούς. 
Στη σημαία της δεν γράφει τίποτα για το νόμιμο αλλά για το δίκαιο.

  • Και σήμερα επίκαιρο σύνθημα είναι: «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη»!
  • Οι επαναστάτες του 21 λέγανε «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», δεν διαπραγματεύονταν με τους εχθρούς τους. Σήμερα, προσκυνημένοι είναι αυτοί που στηρίζουν την ΕΕ, το ΔΝΤ, την κοινωνία του κέρδους και της αγοράς.
  • Ο στρατός της αντίδρασης (Ιερή συμμαχία τότε, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ σήμερα) δεν είναι ανίκητος.
  • Οι κοινωνίες χωρίζονται σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Στο λαό και τους από πάνω. Η αντίθεσή τους δεν λύνεται με διάλογο αλλά με πάλη.
Ο λαός που πιστεύει στη δύναμή του νικά - ο λαός που παραδίνεται χάνει!
Κράτα το καλά: είτε στον αγώνα είτε στην υποταγή,
ποτέ όλοι οι Έλληνες δεν ήταν μαζί!
Το 1821 κάποιοι έβλεπαν στον Οθωμανό κατακτητή, τον φίλο, το στήριγμα της δικής τους εξουσίας. Το 1940 κάποιοι έλεγαν, οι «Γερμανοί είναι φίλοι μας» και συνεργάστηκαν με τους φασίστες. Είναι οι πολιτικοί πατεράδες των σύγχρονων ναζιστών της Χρυσής Αυγής.
Το 1821 κάποιοι καλούσαν το λαό σε ομοψυχία για να αντέχει στον τουρκικό ζυγό. Το 1940 κάποιοι έλεγαν ότι είναι τρέλα η αντίσταση. Σήμερα κάποιοι σε καλούν σε εθνική ομοψυχία για να βγούμε από την κρίση και εννοούν να θυσιάσεις τη ζωή και τα όνειρά σου για να σωθούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας, του συστήματος τους! Κάποιοι άλλοι, μιλάνε για «κατοχή» από ξένα κράτη, για να κρύψουν τους Έλληνες επιχειρηματίες που πλουτίζουν από τον ιδρώτα των γονιών σου.

Την ιστορία τη γράφουν οι λαοί! Σήμερα είναι η δική σου σειρά.
Η πάλη για τις ανάγκες σου θα είναι σκληρή αλλά δίκαιη. Έτσι ήταν πάντα!
Οργάνωσε τον αγώνα σου για τα δικαιώματά σου,
διάβασε και μάθε την αληθινή ιστορία του λαού και του τόπου σου.

Αντάρτης-κλέφτης-παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός!

Αθήνα 14/3/2013

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Όταν ο ξύλινος λόγος των κυρίαρχων ξερνάει αλήθειες

Ο Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και πρώην πρόεδρος του eurogroup μίλησε στην σύνοδο κορυφής της Ε.Ε εκφράζοντας τον φόβο του για κοινωνικές αναταραχές.
Συγκεκριμένα δήλωσε: ''Δεν αποκλείω να διατρέξουμε τον κίνδυνο να δούμε μια κοινωνική επανάσταση, μια κοινωνική εξέγερση''.
Έκανε βέβαια μια ''πρόταση'' στους ηγέτες της ευρωπαϊκής ένωσης πως θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να εξηγούν καλύτερα τις πολιτικές που ακολουθούν.
Η πολιτικοοικονομική εξουσία ξέρει τι πρέπει να φοβάται, όπως ξέρει επίσης πως όσο ''ήπια'' κι' αν είναι η προπαγάνδα για την επίθεση που εξαπολύουν οι απανταχού εξουσιαστές δεν θα σταματήσουν την προλεταριακή αντεπίθεση.
Η κοινωνική επανάσταση είναι η μόνη λύση για το ξεπέρασμα της συστημικής κρίσης. Είναι η μόνη ρεαλιστική λύση για να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό και την εκμετάλλευση που αυτός παράγει. 
Να κάνουμε πραγματικότητα τους φόβους των καπιταλιστών.



Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Εργάτες της Goodyear διαδηλώνουν έξω από τα κεντρικά γραφεία της στο Παρίσι

Τα αφεντικά της Goodyear είχαν ανακοινώσει από τον Γενάρη 1.200 απολύσεις, κλείνοντας ένα εργοστάσιο στην Αμιένη.
Την ώρα που τα αφεντικά εξέταζαν τις δραστηριότητες της εταιρείας στην χώρα, εκατοντάδες εργάτες συγκρούονταν με τους μπάτσους σώμα με σώμα έξω από τα κεντρικά γραφεία της Goodyear.
Οι εστίες ταξικής σύγκρουσης στα εργοστάσια και οι γενικευμένες συγκρούσεις ανά τον κόσμο στους δρόμους από τους καταπιεσμένους γίνονται φωτεινά παραδείγματα για την τάξη μας.
Καμία παράδοση στις ορέξεις των αφεντικών, καμία ειρήνη.

Τιμή στον Αναρχικό επαναστάτη Λάμπρο Φούντα


Δήλωση των μελών του Επαναστατικού Αγώνα στις 6-2-2012 για την ένοπλη συμπλοκή της Δάφνης στην οποία σκοτώθηκε σε μάχη με τους αστυνομικούς ο Λάμπρος Φούντας
Η κατασταλτική επιχείρηση εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα είχε ως αφετηρία την ένοπλη συμπλοκή της Δάφνης στις 10/3/2010, κατά την οποία σκοτώθηκε σε μάχη με τους αστυνομικούς Χάσκη Ανδρέα και Κουμαράπη Θεόδωρο ο σύντροφός μας Λάμπρος Φούντας.
Παρ΄ όλο που το γεγονός αυτό αποτέλεσε την αφετηρία των ερευνών οι οποίες κατέληξαν στις συλλήψεις μας, ο εισαγγελέας εφετών Μακρόπουλος δεν κάλεσε τους δύο αστυνομικούς φονιάδες του Λάμπρου Φούντα να καταθέσουν σε αυτή την δίκη, αλλά κάλεσε αποκλειστικά και μόνο την ιδιοκτήτρια του αυτοκινήτου το οποίο αποπειράθηκαν οι σύντροφοι να απαλλοτριώσουν, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί σε ενέργεια της οργάνωσης.
Είναι προφανές ότι οι δύο αστυνομικοί δεν καλέστηκαν από τις δικαστικές αρχές, όχι για κάποιο άλλο λόγο, παρά μόνο για να τους προστατέψουν, αποδεικνύοντας όπως έχουμε ξαναπεί την σύμφυση των δικαστικών και αστυνομικών αρχών. Είναι προφανές ότι ο εισαγγελέας εφετών θέλησε να προστατεύσει τους φονιάδες του Λάμπρου Φούντα. Αυτό εμάς δεν μας εκπλήσσει. Όπως και δεν μας εξέπληξε το γεγονός ότι οι συνθήκες της δολοφονίας του Λάμπρου Φούντα δεν διερευνήθηκαν και δεν πρόκειται να διερευνηθούν από κανένα δικαστή. Ο ρόλος των δικαστών, όπως φυσικά και αυτού του δικαστηρίου, είναι να προστατεύει τα ταξικά συμφέροντα των αφεντικών, των πλουσίων και των λακέδων και μπράβων τους που είναι οι αστυνομικοί.
Και εδώ αποδεικνύεται η υποκρισία της κρατικής δικαιοσύνης, αφού όταν οι δικαστές και άλλοι αξιωματούχοι του καθεστώτος μιλούν για την αξία της ανθρώπινης ζωής, εννοούν αποκλειστικά και μόνο την ζωή των ταξικά ομοίων τους, αυτών που υπηρετούν, δηλαδή αυτών που αποτελούν την οικονομική και πολιτική εξουσία και αυτών που τους προστατεύουν, δηλαδή τους αστυνομικούς.
Για τους δικαστές και για το δικαστήριο αυτό πολύτιμη είναι η ζωή των τραμπούκων και των πραιτωριανών του καθεστώτος όπως ο Μαντζούνης, ο Μάργελλος, ο Στάμος, όλοι όσοι εκπαιδεύονται και πληρώνονται για να βιαιοπραγούν, να βασανίζουν και να σκοτώνουν. Και ακόμα πιο πολύτιμη για αυτό το δικαστήριο είναι η ζωή ανθρώπων όπως του λαομίσητου πρώην υπουργού Δημοσίας Τάξης Βουλγαράκη. Η αξία της ανθρώπινης ζωής για την ταξική «δικαιοσύνη» μετριέται με κριτήριο την ταξική θέση του καθενός-μιας. Μετριέται από το αν υπηρετεί την εξουσία και το εγκληματικό καθεστώς που λέγεται καπιταλισμός και οικονομία της αγοράς.
Ο Λάμπρος Φούντας θα μείνει στην ιστορία ως ένας αγωνιστής της ελευθερίας που έδωσε την ζωή του προετοιμάζοντας ένα ακόμα χτύπημα του Επαναστατικού Αγώνα ενάντια στο καθεστώς.
Έδωσε την ζωή του για να μην περάσει η κατοχή της ελληνικής κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ. Για να μην περάσει η σύγχρονη χούντα του κράτους και του κεφαλαίου. Για να μην περάσει ο νέος ολοκληρωτισμός που η οικονομική και πολιτική ελίτ θέλει να επιβάλει σε όλο τον πλανήτη με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ο Λάμπρος Φούντας έδωσε την ζωή του πολεμώντας ώστε να γίνει η κρίση ευκαιρία για την Κοινωνική Επανάσταση.
Αντίθετα οι φονιάδες του Λάμπρου Φούντα, Χάσκης Ανδρέας και Κουμαράπης Θεόδωρος, θα μείνουν στην ιστορία ως μισθοφόροι και μέλη ενός μηχανισμού δολοφόνων. Θα μείνουν στην ιστορία ως ανδρείκελα ενός άδικου και εγκληματικού καθεστώτος, ανδρείκελα και λακέδες αυτών που ληστεύουν, καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται τον λαό.
Όπως και αυτό το δικαστήριο θα μείνει στην ιστορία ως ένα ειδικό δικαστήριο που δικάζει επαναστάτες και αγωνιστές που μάχονται για την καταστροφή του καπιταλισμού και του κράτους, ως ένα δικαστήριο που αντιπροσωπεύει τους προδότες του λαού, τους σύγχρονους δοσίλογους που υπηρετούν την υπερεθνική οικονομική ελίτ.
Είναι χρέος μας να υπερασπιστούμε εμείς τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα τον Λάμπρο Φούντα σε αυτό το δικαστήριο του ταξικού εχθρού. Άλλωστε η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης της συμμετοχής μας στον Επαναστατικό Αγώνα ήταν αυτονόητη όχι μόνο για να υπερασπιστούμε την οργάνωσή μας αλλά και για να υπερασπιστούμε τον σύντροφό μας.
Για μας τους συντρόφους του στον Επαναστατικό Αγώνα ο Λάμπρος Φούντας δεν είναι νεκρός. Είναι μέσα στο αίμα μας και στον αέρα που αναπνέουμε σαν αγωνιστές. Είναι μέσα στους στόχους και στους σκοπούς μας. Είναι ένα με την οργάνωση και τον αγώνα μας. Είναι κάθε μέρα, κάθε στιγμή παρών. ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
Τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
Πόλα Ρούπα, Κώστας Γουρνάς, Νίκος Μαζιώτης

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Μια ανταπόκριση από Αίγυπτο, τους αγώνες και την αυτοδιεύθυνση στο port said


Μια άνευ προηγουμένη πραγματικότητα εκτυλίσσεται στην πόλη του Πορτ Σάιδ: Μια τέλεια αυτοδιεύθυνση, μια άρνηση του κάθε τί που αντιπροσωπεύει την εξουσία. Μια πραγματικότητα την οποία οι πρωταγωνιστές των αγώνων στην Αίγυπτο αυτή τη στιγμή -οι εργάτες- επιθυμούν να αναπαράξουν και σ’ άλλες πόλεις.
Το Πορτ Σάιδ έχει περιέλθει ολοκληρωτικά στα χέρια του λαού. Στην είσοδο της πόλης, εκεί που πρηγουμένως υπήρχε ένα μπλόκο της αστυνομίας, τώρα οι κάτοικοι έχουν οργανώσει ένα δικό τους σημείο ελέγχου, αποτελούμενο κυρίως από απεργούς εργάτες, που ονομάζουν τους εαυτούς τους “λαϊκή αστυνομία”. Το ίδιο ισχύει όσον αφορά την κίνηση: δεν υπάρχουν πουθενά τροχονόμοι, παρά μόνο νέοι, εργάτες, φοιτητές, που ρυθμίζουν την κυκλοφορία στους δρόμους.
Πολιτική ανυπακοή: αυτό που χαρακτηρίζει την πόλη πλέον είναι μια απόλυτη άρνηση της εξουσίας του Μόρσι σε κάθε της μορφή, είτε πρόκειται για το κυνήγι της αστυνομίας, για την άρνηση της εργασίας ή ολόκληρου του γραφειοκρατικού συστήματος. Όσον αφορά τον παράγοντα “ασφάλεια”, με την αυτοδιεύθυνση, οι δρόμοι έχουν γίνει πλέον πιο ασφαλείς από ποτέ. Η αστυνομία -μετά τις διαδηλώσεις στις πλατείες και τη λαϊκή οργή που ακολούθησε τις 21 καταδίκες εις θάνατον για τη σφαγή στο γήπεδο του Πορτ Σάιδ, και τα 40 θύματα των συγκρούσεων που ακολούθησαν- την περασμένη εβδομάδα αναγκάστηκε να δεχθεί να εγκαταλήψει την πόλη, αφήνοντάς την στα χέρια του λαού της. Η κυβέρνηση Μόρσι δέχθηκε να καταστήσει την αστυνομία υπόλογη για τις αναντίρρητες εικόνες στα βίντεο που έδειχναν αστυνομικούς του καθεστώτος να πυροβολούν και να σκοτώνουν εν ψυχρώ διαδηλωτές, όμως επίσης επειδή κατάλαβε ότι μια πόλη όσο μένει μόνη της δεν μπορεί να αυτοδιευθυνθεί και ότι το Πορτ Σάιδ μπορεί να εξαναγκαστεί να ζητήσει την παρέμβαση της κυβέρνησης ξανά, προκειμένου να περιορίσει την αναταραχή. Αντιθέτως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και δείχνει ότι μια πόλη απαλλαγμένη από τις “δυνάμεις της τάξης” είναι πιο ασφαλής και ζει καλύτερα.
Υπάρχει εδώ μια σιωπηλή συμφωνία που επιτρέπει στον στρατό (που απολαμβάνει περισσότερο σεβασμό ανάμεσα στον λαό και που αποτελείται παραδοσιακά από λιγότερο πιστούς στο καθεστώς άνδρες, απ’ ότι η αστυνομία, και πιο ανεξάρτητους απ’ την κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες) να παραβρίσκεται στα νευραλγικά σημεία της πόλης, ωστόσο δίχως δυνατότητα παρέμβασης.
Έτσι, η πραγματικότητα διαμορφώνεται ως εξής: Άοπλοι στρατιώτες επιτηρούν χώρους όπως το δικαστήριο και το εξαιρετικής σημασίας λιμάνι (προς το παρόν σε απεργία), και η “λαϊκή αστυνομία” ασχολείται με την ασφάλεια στους δρόμους της πόλης. Η άρνηση του κάθε τί που αντιπροσωπεύει την εξουσία έχει οδηγήσει στην πράξη στην άρνηση πληρωμής φόρων και λογαριασμών, καθώς επίσης και στην άρνηση κάθε επικοινωνίας με τους κρατικούς φορείς, κεντρικούς είτε τοπικούς.
Το κλείσιμο των κρατικών φορέων και η αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής, καθιστούν την εμπειρία του Πορτ Σάιδ μια πραγματικότητα άνευ προηγουμένου και ένα πείραμα ενός νέου τρόπου ζωής, παραγωγής, ύπαρξης.
Με τα εργοστάσια κλειστά, το εμπορικό λιμάνι μπλοκαρισμένο, παράγει κανείς ό,τι χρειάζεται και μόνο οι απαραίτητες υπηρεσίες εξακολουθούν να λειτουργούν. Παράγεται ψωμί, τρόφιμα, μένουν ανοιχτά νοσοκομεία και φαρμακεία. Σε κάθε εργοστάσιο, είναι οι εργάτες τώρα που τους ζητείται να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν την παραγωγή ή όχι, και η γενική απάντηση προς το παρόν είναι το ΟΧΙ. Πρώτα δικαιοσύνη, πρώτα ολοκλήρωση της επανάστασης και μετά, αν μη τί άλλο, θα δούμε για την παραγωγή.
Μια νέα μορφή αυτοοργάνωσης δοκιμάζεται ακόμη στα σχολεία. Αυτά, παραμένουν ανοιχτά αλλά οι ίδιες οι οικογένειες του Πορτ Σάιδ αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία του κράτους. Υπάρχουν λαϊκές επιτροπές που προσπαθούν να οργανώσουν τις ώρες αυτές λαϊκά σχολεία στην κεντρική πλατεία, που έχουν μετονομάσει σε πλατεία Ταχρίρ του Πορτ Σάιδ, και όπου, στη θέση της διδακτέας ύλης προτείνουν συζητήσεις για την κοινωνική δικαιοσύνη και της αξίες της αιγυπτιακής επανάστασης.
Μια πραγματικότητα που μπορεί να μοιάζει αδύνατη. Ακόμα και απ’ τις σελίδες αυτού του σάιτ έχουμε δει την εμπειρία του Πορτ Σάιδ με διαφορετική οπτική στο παρελθόν. Αλλά μετά την καταδίκη σε θάνατο των 21 κατηγορουμένων για τη σφαγή στο στάδιο, μια νέα λαϊκή συνείδηση ανέκυψε στην πόλη αυτή, που στο παρελθόν ήταν βαθιά συντηρητική. Στην πραγματικότητα, οι καταδικασμένοι είναι 21 νέοι, κυρίως φοιτητές, ενώ η ευθύνη για τη σφαγή πρέπει να αναζητηθεί στους πολιτικούς κύκλους. Η ποινή μοιάζει να σκοπεύει απλά να ξεγελάσει αυτούς που ζητούν δικαιοσύνη για τα θύματα της σφαγής. Κανένας απ’ τους κατηγορούμενους δεν προέρχεται απ’ τους κύκλους της αστυνομίας ή του κράτους ή των μυστικών υπηρεσιών. Το Πορτ Σάιδ το έχει καταλάβει αυτό, και μόλις ανακοινώθηκε η ποινή του θανάτου, ξέσπασε σε ταραχές που οδήγησαν στον θάνατο 40 διαδηλωτών, κάποιων απ’ αυτούς στη διάρκεια της κηδείας των θυμάτων απ’ την καταστολή των ταραχών στην πλατεία. Από κει κι έπειτα ξεκίνησε η απεργία και η πολιτική ανυπακοή.
Μια πραγματικότητα που εμείς οι ίδιοι, προτού την αντικρύσουμε με τα ίδια μας τα μάτια, δε θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.
Η οργή, αρχικά γεννημένη από μια επιθυμία για δικαιοσύνη με αφορμή τις θανατικές καταδίκες και τους 40 επιπλέον νεκρούς, στη συνέχεια πολιτικοποιήθηκε. Με πρωταγωνιστές τους εργάτες, η ανάπτυξη της συνείδησης του πληθυσμού του Πορτ Σάιδ μετέτρεψε τις διαμαρτυρίες σε έναν αγώνα χωρίς προηγούμενο που έχει κάνει το καθεστώς του Μόρσι να τρέμει. Έναν αγώνα που, εάν πραγματοποιηθεί και σε άλλες πόλεις, πιθανόν να γονατίσει το καθεστώς.
Τώρα, κανείς δεν μιλάει πια όπως πριν μια βδομάδα, για ανάγκη τιμωρίας των κατοίκων του Πορτ Σάιδ για τα εγκλήματα (στο γήπεδο) τα οποία διέπραξε το καθεστώς κι όχι αυτό. Τώρα όλοι μιλούν για ανάγκη δικαιοσύνης για όλους τους μάρτυρες της επανάστασης, τώρα όλοι φωνάζουν για την πτώση του καθεστώτος.
Τη Δευτέρα μια μεγάλη διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στους δρόμους του Πορτ Σάιδ, από το ανεξάρτητο συνδικάτο των εργαζομένων, τους φοιτητές, το επαναστατικό κίνημα. Πολλοί βγήκαν αυθόρμητα στους δρόμους, πολλοί ήρθαν απ’ το Κάιρο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους εργάτες και στην πόλη που μάχονται. Μια μεγάλη πορεία πλημμύρισε τους δρόμους της πόλης, καλώντας σε γενική απεργία σ’ ολόκληρη τη χώρα.
Την ίδια στιγμή, άλλες αιγυπτιακές πόλεις κήρυξαν τοπικές απεργίες: Στη Μαχάλλα, την Μανσούρα, το Σουέζ οι εργάτες των περισσότερων εργοστασίων σταμάτησαν να δουλεύουν αυτή τη βδομάδα. Με τον ίδιο τρόπο, κατά εκατοντάδες κατέβηκαν στις πλατείες, καλώντας σε γενική απεργία σ’ ολόκληρη τη χώρα, από σχολεία και πανεπιστήμια που έχουν και τα ίδια κατέβει σε απεργία. Πολλοί είναι οι εργαζόμενοι και τα κοινωνικά κομμάτια που έχουν ήδη ξεκινήσει απεργία επ’ αόριστον, προκειμένου να γενικευθεί ο αγώνας, όπως συνέβη και στο Πορτ Σάιδ.
Είναι άγνωστο πώς αυτή η εμπειρία, που έχει ονομαστεί η “Αιγυπτιακή Παρισινή Κομμούνα” μπορεί να συνεχιστεί. Το βέβαιο είναι ότι δύσκολα μπορεί να προχωρήσει ένας αγώνας κατ’ αυτόν τον τρόπο σε μια στιγμή που η κεντρική εξουσία μπορεί να αρχίσει να αποσυνδέει το ρεύμα και το ηλεκτρικό, κάτι που προς στιγμήν, δεν έχει ακόμη γίνει μόνο και μόνο γιατί έχει να διαχειριστεί τώρα το πολύ πιο φλέγον ζήτημα των οργισμένων ταραχών. Επιπλέον, η συνέχιση ή όχι της απεργίας, επαφίεται στη δυνατότητα αυτή να γενικευθεί και να αναπαραχθεί και σε άλλες πόλεις.
Αρχικά οι κάτοικοι του Πορτ Σάιδ ανακοίνωσαν ότι σκοπεύουν να συνεχίσουν την απεργία ως τις 9 Μαρτίου -ημερομηνία του εφετείου των 21- ωστόσο, απ’ τη στιγμή που βγήκαν μπροστά οι εργάτες, το μέλλον φαίνεται αβέβαιο, και σίγουρα πλούσιο σε δυνατότητες. Οι δυσκολίες αυτή τη στιγμή μπορεί να φαίνονται πολλές, όμως η συνειδητοποίηση του λαού (όχι μόνο των εργαζομένων), οι πρακτικές άρνησης του κράτους, η αυτοοργάνωση, όλα αυτά τα εργαλεία μπορούν να δώσουν θετική προοπτική στον αγώνα.
Η ανταποκρίτρια του Infoaut στην Μέση Ανατολή

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Η μάχη της Κοκκινιάς


Σχετικά με τις μέρες 4 – 8 Μάρτη 1944 ή αλλιώς, η μάχη της Κοκκινιάς.

Πόσο, αλήθεια, γνωρίζουμε τι συνέβη στις γειτονιές μας χρόνια πριν; Πόσο αφεθήκαμε στη λήθη, ξεχνώντας τον τρόπο με τον οποίο τα σπίτια μας στάθηκαν όρθια και οι σχέσεις μας παρέμειναν ζωντανές; Πόσο επιτρέπουμε σε διαφόρων μορφών εξουσίες να σφετερίζονται την τοπική ιστορία, τις προεκτάσεις της, τους αντιφασιστικούς αγώνες και τις πολύμορφες κοινωνικές αντιστάσεις; Να την  αντιστρέφουν και να τη διαστρεβλώνουν έτσι, ώστε να επικυριαρχούν στις ζωές μας;
Ας μιλήσουμε για τις μέρες εκείνες του Μάρτη του ΄44 και τις μάχες που έγιναν στις γειτονιές μας…
Απρίλης του 1941 και ενώ ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος μαίνεται στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν στον ελλαδικό χώρο.
Ευθύς εξ αρχής, οι ηγεσίες του ελληνικού κράτους παραδίνονται άνευ όρων στη γερμανική κατοχή, ενώ περισσεύουν οι Έλληνες πατριώτες καλοθελητές που φιλοδοξούν να στελεχώσουν τη νεοδιορισμένη, από τους εισβολείς, κυβέρνηση.
Ποικίλες μορφές αντίστασης στη νέα κυριαρχία, εμφανίζονται στα ελληνικά εδάφη και αναπτύσσονται αρχικά έξω και πέρα από κάθε πολιτικό θεσμικό φορέα.
Πολύ πριν η λεγόμενη “αντίσταση’’ χαρακτηριστεί ως “εθνική” (για πολιτικές σκοπιμότητες), είχε εμφανίσει αντιφασιστικό χαρακτήρα, έκδηλα κοινωνικού και  ταξικού προσανατολισμού.
Η εκμετάλλευση, η καταπίεση και η επίθεση στην καθημερινή ζωή των αδυνάτων, βρήκε ως κύριο εκφραστή όχι τόσο τους «Γερμανούς κατακτητές», όσο τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Οι γειτονιές των μεγάλων αστικών κέντρων, εστίες των κοινωνικών διεργασιών της αντίστασης, εμφάνιζαν πρωτίστως λαϊκό κι εργατικό χαρακτήρα.
Στην πόλη της Αθήνας, γειτονιές εγκατάστασης προσφύγων όπως αυτές της Κοκκινιάς, της Καισαριανής και του Περιστερίου, παρουσίασαν γόνιμο έδαφος ανάπτυξης ριζοσπαστικών ιδεών, δεδομένης της κοινωνικής και ταξικής κατάστασης των κατοίκων τους.
Σύντομα η Κοκκινιά θα αποτελέσει ισχυρό πόλο αντιφασιστικής δράσης. Απεργίες, διαδηλώσεις, σαμποτάζ υπήρξαν συνήθεις πρακτικές αντίστασης, ενώ εμφανίζονται εκτεταμένες περίοδοι όπου οι συγκρούσεις στους δρόμους και τις γειτονιές, ένοπλες ή όχι, λαμβάνουν χώρα σε καθημερινό επίπεδο.
Οι μέρες που μεσολαβούν από τις 4 έως τις 8 Μάρτη του 1944, συμπυκνώνουν τις, χαμηλής έντασης, διαρκείς συγκρούσεις του πολύμορφου αντιφασιστικού αγώνα των κατοίκων της Κοκκινιάς. Για πέντε μέρες, οι οργανωμένες δυνάμεις του εφεδρικού ΕΛΑΣ Κοκκινιάς, μαζί με πλήθος ανδρών και γυναικών κάθε ηλικίας, κατοίκων της περιοχής, συγκρούονται στους δρόμους ενάντια στις, ενισχυμένες από τους ναζί, δυνάμεις Ελλήνων ταγματασφαλιτών, χωροφυλάκων και χιτών, οι οποίοι επιδιώκουν την εισβολή και την εγκατάστασή τους στην πόλη, με άμεσο στόχο την τρομοκράτηση, την καταστολή, την υπονόμευση και την κατάπνιξη του τοπικά ενισχυμένου ρεύματος αντίστασης.

Χρονικό των γεγονότων

Σάββατο 4 Μάρτη ‘44

Καμιόνι (στρατιωτικό φορτηγό) γεμάτο χωροφύλακες εισβάλλει στην Κοκκινιά από την περιοχή της Λεύκας. Εκεί, έρχεται αντιμέτωπο με δυνάμεις του ΕΛΑΣ όπου και αναχαιτίζεται.
Την ίδια στιγμή, ένα δεύτερο φορτηγό με ταγματασφαλίτες, πλησιάζει από την οδό Κυδωνιών (σημερινή Π. Ράλλη) στην περιοχή του Γ’ Νεκροταφείου. Ξεσπούν σκληρές συγκρούσεις και οι μάχες εξαπλώνονται μέχρι τις εργατικές κατοικίες. Ο ΕΛΑΣ διασπά και απωθεί τους ταγματασφαλίτες, οι οποίοι υποχωρούν προς την Αθήνα και την περιοχή της πλατείας Ελευθερίας στον Κορυδαλλό.
Κατά τη διάρκεια της υποχώρησης τους, οι συνεργάτες των ναζί βάζουν φωτιές, λεηλατούν και τρομοκρατούν τον ντόπιο πληθυσμό, σκοτώνοντας δυο εργάτες.

Κυριακή 5 Μάρτη ‘44

Στην πλατεία του Αγίου Νικολάου, πραγματοποιείται μεγάλη διαδήλωση ενάντια στην εισβολή της προηγούμενης ημέρας και την προσπάθεια τρομοκράτησης των κατοίκων της Κοκκινιάς.
Μετά τη λήξη της διαδήλωσης, δύο καμιόνια με ταγματασφαλίτες εισβάλλουν και πάλι από την πλευρά της Λεύκας, φτάνουν μέχρι την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, τρομοκρατούν και συλλαμβάνουν πέντε κατοίκους.
Ταυτόχρονα, τρία φορτηγά με γερμανοτσολιάδες επιτίθενται ορμώμενα από την οδό Θηβών. Εκτεταμένες μάχες ξεσπούν και σύντομα εκτείνονται μέχρι την περιοχή της Παιδικής Στέγης. Οι ΕΛΑΣίτες τους αποκρούουν δυναμικά και τους αναγκάζουν να διασπαστούν και να τραπούν σε φυγή προς την Παλιά Κοκκινιά, το Κουτσικάρι (Κορυδαλλό) και την Αθήνα.
Η πόλη της Κοκκινιάς μένει χωρίς στρατιωτική κάλυψη από τις κατοχικές δυνάμεις και ο (διορισμένος από την κατοχική κυβέρνηση Ι. Ράλλη) δήμαρχος, Γρηγόρης Χατζής, παραιτείται.

Δευτέρα 6 Μάρτη ‘44

Τη στιγμή που στον Πειραιά εξελίσσεται πανεργατική απεργία αλληλεγγύης στο λαό της Κοκκινιάς,δύο καμιόνια ταγματασφαλιτών εισβάλλουν για ακόμα μια φορά στην Κοκκινιά, από το σημείο του  Γ’ Νεκροταφείου.
Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ και πλήθος κατοίκων της περιοχής τους αναχαιτίζουν, αναγκάζοντάς τους σε άτακτη υποχώρηση.
Οι ντόπιοι συνεργάτες των ναζί αναδιοργανώνονται, ενισχύονται και περίπου 600 χωροφύλακες και ταγματασφαλίτες με 10 καμιόνια κινούνται στην οδό Κυδωνιών. Στο ύψος των εργατικών κατοικιών (περιοχή του σημερινού κρατικού νοσοκομείου) δέχονται επίθεση από τις ταράτσες των σπιτιών και αναγκάζονται να καθυστερήσουν.
Οι ντόπιοι αντιστεκόμενοι καταφέρνουν έτσι να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους, από την κατεύθυνση της Παιδικής Στέγης. Εκεί, διασπάται η φάλαγγα των φορτηγών των ταγματασφαλιτών, τρέπεται σε άτακτη φυγή προς το Κουτσικάρι και τα Ασπρα Χώματα, όπου και δέχεται σκληρή επίθεση.
Πολλοί ταγματασφαλίτες ταμπουρώνονται στο δημαρχείο (συμβολή των οδών Κονδύλη και Κινικίου) ενώ άλλοι μεταβαίνουν στο κρατικό νοσοκομείο (τότε ονομαζόταν Σαπόρτα και είχε μετεγκατασταθεί σε κτήριο αποθήκης επί της οδού Θηβών, εξαιτίας του πολέμου), όπου απαγάγουν το προσωπικό και το χρησιμοποιούν ως ασπίδα για να αποδράσουν προς τον Πειραιά από την οδό Θηβών.
Δέχονται και πάλι ωστόσο, σφοδρή επίθεση από τάγμα του ΕΛΑΣ, υποχωρούν, ενώ οι αιχμάλωτοι απελευθερώνονται.

Τρίτη 7 Μάρτη ‘44

Μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, Ο ΕΛΑΣ βρίσκεται σε επιφυλακή, αναλαμβάνει την περιφρούρηση της πόλης με τη συνδρομή μεγάλου αριθμού κατοίκων, ενώ η κύρια δύναμη του, οχυρώνεται στο Περιβολάκι.
Ξημερώματα Τρίτης, 40 περίπου γερμανοτσολιάδες εντοπίζονται στην οδό Θηβών, ενώ 4 φορτηγά με δυνάμεις των ναζί επιχειρούν να μπουν στην Κοκκινιά από την πλατεία του Κουτσικαρίου.
Οι μάχες εκκινούν και σύντομα οδηγούν σε μείωση του λιγοστού αποθέματος πυρομαχικών των αντιστεκόμενων, αναγκάζοντας τον ΕΛΑΣ σε υποχώρηση.
Οι γερμανοτσολιάδες μπαίνουν στην πόλη από τη μεριά του δημαρχείου, όπου αντιμετωπίζονται σθεναρά από τον ΕΛΑΣ μέχρι τις 11:00 το πρωί όπου και η αντίσταση θα καμφθεί λόγω της ναζιστικής υπεροπλίας.
Το Περιβολάκι έχει καταληφθεί από τους ναζί και κάποιοι από αυτούς επιχειρούν να μπουν στην οδό Καραϊσκάκη με όλμους και πολυβόλα. Σε πρώτο χρόνο απωθούνται από τους κατοίκους οι οποίοι, τη στιγμή εκείνη, παρά την έλλειψη πυρομαχικών, επιχειρούν την  κατάληψη της πλατείας στο Περιβολάκι με κάθε μέσο, ακόμα και με πέτρες. Από τέσσερα διαφορετικά σημεία οι αντιστεκόμενοι επιτίθενται και αιφνιδιάζουν τους ναζί και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Αυτοί υποχωρούν και κατευθύνονται στην εκκλησία του Αγ. Γεώργιου Νίκαιας, όπου οχυρώνονται στο σχολείο μεταξύ των οδών Γρεβενών και Ραιδεστού.
Η Κοκκινιά ωστόσο, είναι πλέον περικυκλωμένη από τις πολυπληθείς δυνάμεις των ναζί, γεγονός που καθιστά αδύνατο τον ανεφοδιασμό του ΕΛΑΣ και την αντεπίθεσή του.

Τετάρτη 8 Μάρτη ’44

Κατά τη διάρκεια της νύχτας οι ναζί παραμένουν ταμπουρωμένοι μαζί με τους συνεργάτες τους στο σχολείο, απ’ όπου πραγματοποιούν επιδρομές, τρομοκρατώντας και συλλαμβάνοντας κατοίκους, αναζητώντας μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.
Νωρίς το πρωί της Τετάρτης, πολλοί από τους αιχμάλωτους αγωνιστές των προηγούμενων ημερών, μεταφέρονται στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, ενώ στην πλατεία των Αγ. Αποστόλων εκτελούνται οι αιχμάλωτοι της 5ης Μάρτη.
Αργά το απόγευμα, ναζί και ταγματασφαλίτες αποχωρούν από την πόλη της Κοκκινιάς και δεν επιστρέφουν στην ευρύτερη περιοχή οργανωμένα, μέχρι τις 17 Αυγούστου.
Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων τις μέρες εκείνες, σύμφωνα με σχετική έκθεση του ΕΛΑΣ, 8 αγωνιστές σκοτώθηκαν και 20 τραυματίστηκαν. 300 Κοκκινιώτες αιχμαλωτίστηκαν και μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Οι 37 εκτελέστηκαν επί τόπου. Οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν ως κρατούμενοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία.
Οι ναζιστικές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένων των ντόπιων υποστηρικτών τους) είχαν τουλάχιστον 34 νεκρούς και περισσότερους από 100 τραυματίες.


http://mplokonikaia.squat.gr/2013/03/04/%CE%B1%CF%86%CE%AF%CF%83%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%82-4-8-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7/