Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Αντιφασιστική Αντισυγκέντρωση - Σάββατο 1/2 Σύνταγμα, 6μμ

                                                                                   
Για να αλλάξει ο φόβος στρατόπεδο...
Για να μην αφήσουμε άλλους δυνάστες να πατήσουν πάνω στις ζωές μας...
Για να μην επιτρέψουμε να χυθεί κι' άλλο αίμα προλετάριων...
Γιατί δεν ξεχνάμε τον Παύλο, τον Λουκμάν και κανέναν νεκρό της τάξης μας που έπεσε από μαχαίρια και όπλα φασιστών σε όλη την ιστορία του ταξικού πολέμου...
Γιατί δεν έχουμε αυταπάτες πως θα αφανιστούν οι φασίστες από τους νόμους της αστικής τάξης...
Γιατί ο φασισμός είναι η εμπροσθοφυλακή του εκμεταλλευτικού συστήματος...
Γιατί ο αντιφασιστικός αγώνας είναι ταξικός αγώνας.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 
ΣΑΒΒΑΤΟ 1/2 ΣΥΝΤΑΓΜΑ, 6μμ

Για όλους τους λόγους...της Τάξης μας!
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ
ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Διάλεξε Πλευρά (Which Side Are You On?)


                                                   Αφιερωμένο σ’ όλους τους προλετάριους,
                                          σ’ όλους τους αγωνιστές, σ’ όλους τους συντρόφους
                      που δίχως να λιγοψυχάνε συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται
                                                    για την οργάνωση της Τάξης μας,
                 για το ανεκπλήρωτο παρελθόν που συνεχίζει ν’ αποτελεί υποχρέωση για εμάς…

Αναδημοσίευση από: Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Οι εγκληματίες βυθίζουνε ζωές, πόλεμο σε κράτος και καπιταλιστές

<<Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα στον τομέα της παράνομης μετανάστευσης καθιστούν αναγκαία την ενδυνάμωση της συνεργασίας μεταξύ EUROPOL και FRONTEX>>.

Δένδιας στο Ζάππειο μέγαρο

<<Εγώ δεν δέχομαι την ευθύνη της δικής μας πολιτείας για το αν έρχονται χιλιάδες οι οποίοι καθ' οδόν μες τον Γενάρη μήνα παίρνουν τα παιδιά τους και ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο και προφανώς πνίγονται...αλλά δεν σημαίνει ότι κάποιος φταίει γι' αυτό>>.

Πρετεντέρης

Κι' όμως σοκαρίστηκαν ακόμα μια φορά οι ''τίμιοι'' δημοσιογράφοι και η ελληνική κοινωνία από τις δηλώσεις των διασωθέντων μεταναστών από τον πνιγμό στο Φαρμακονήσι.
Δολοφόνοι στο λιμενικό; Μα, την δουλειά τους κάνουν.
Κανένας όμως δημοσιογράφος, κανένας ευυπόληπτος πολίτης δεν είπε ανοιχτά δολοφόνους τους Δένδια και Πρετεντέρη και λοιπούς τσόγλανους για τις δηλώσεις τους μετά τον πνιγμό των 12 μεταναστών, παιδιών και γυναικών.

Δεν είναι κάποιου είδους θράσος, είναι εκπρόσωποι της δολοφονικής αστικής τάξης και χρέος τέτοιων πολιτικών υποκειμένων είναι να λειτουργούν μηχανισμούς προπαγάνδας και καταστολής που θωρακίζουν, φυλακίζουν και δολοφονούν.
Παράνομοι όσοι παίρνουν τα σαπιοκάραβα για το ταξίδι της επιβίωσης. Παράνομοι εν ζωή, στατιστικές στον θάνατο.
Νόμος για τους καπιταλιστές είναι να δολοφονούν τους ''περισσευούμενους'' φτωχοδιάβολους, να καταστέλλουν όσους σηκώνουν κεφάλι απέναντι στο βρώμικο καθεστώς του κεφαλαίου. Νόμος τους να τσακίζουν τους μη έχοντες για να συντηρούν τα προνόμιά τους και την εξουσία.
Χιλιάδες δολοφονημένοι, χιλιάδες πνιγμένοι σε γνωστά και μη περιστατικά.
Για τους υπόλοιπους που θα καταφέρουν να φτάσουν στον ''προορισμό'' τους θα βρεθούν αντιμέτωποι με βασανιστήρια σε ΑΤ, στρατόπεδα συγκέντρωσης – φυλακές, εκμετάλλευση από τα ντόπια αφεντικά, μαχαίρια παρακρατικών φασιστών.
Δολοφόνοι λοιπόν είναι οι νόμιμοι μικροαστοί που ξέρουν να κάνουν καλά την δουλειά τους. Δολοφόνοι είναι οι κυβερνώντες, οι δημοσιογράφοι στα megaλοκάναλα, οι δικαστές, οι συνοριοφύλακες, οι μπάτσοι του λιμενικού και κάθε χαφιές – οπαδός του καπιταλισμού.
Δολοφόνοι είναι οι καπιταλιστές.
Άνεργοι και εργαζόμενοι να σταματήσουμε να κινούμαστε ασυντόνιστα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις και να δουλέψουμε πάνω στην οργάνωση των αντιστάσεων μας σε όλα τα μέτωπα και να οξύνουμε τον αντικαπιταλιστικό – ταξικό αγώνα.
Να χτίσουμε προλεταριακές δομές και εγχειρήματα που θα γίνουν χώροι ζύμωσης και αγώνα, που ''ντόπιοι'' και μετανάστες προλετάριοι θα τσαλακώνουμε την κανονικότητα του εγκληματικού συστήματος κάθε φορά που θα τσακίζεται ένας άνθρωπος της Τάξης μας.
Καθήκον μας να μην μένει αναπάντητη καμία δολοφονία απ' την κυρίαρχη τάξη και τα τσιράκια της.
Για εμάς μια <<ένωση αριστεράς>> γενικά και αόριστα είναι μια διαταξική ενοποίηση ή στην καλύτερη μια προσπάθεια συνεύρεσης διαφορετικών αντιλήψεων και συμφερόντων που αναπόφευκτα θα πέσει στο κενό.
Δεν μοιραζόμαστε τίποτα με όσους εκμηδενίζουν την ταξική πάλη την περίοδο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και τίποτα κοινό με αυτούς που κάνουν τον θάνατο ψηφοθηρία. Είναι εχθροί και θα μας βρουν απέναντι τους στα ύπουλα σχέδιά τους.
Η ζύμωση και συνεύρεση μεταξύ των προλετάριων είναι το κύριο όπλο μας. Συγκεκριμενοποιώντας έτσι, όχι μόνο τον εχθρό, αλλά και τους συντρόφους μας.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ



Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Μαχητικός Αντιφασισμός παντού

Βιέννη 24/1/2014

Στην ετήσια συγκέντρωση όλης την φασιστικής ελίτ στο Χόφμπουργκ , στην πρώην αυτοκρατορική κατοικία στην πρωτεύουσα της Αυστρίας , όπου ο Αδόλφος Χίτλερ κήρυξε την Anschluss(..ήταν η κατοχή και η προσάρτηση της Αυστρίας στη ναζιστική Γερμανία το 1938..) αντιφασίστες συγκρούστηκαν σφοδρά με τους μπάτσους με σκοπό να εισβάλλουν μέσα και να διαλύσουν την συγκέντρωση. Πριν από δύο χρόνια η συγκέντρωση της ελίτ-ηγετών των νεοναζιστών, νεοφασιστών είχε γίνει από το το φασιστικό κόμμα(FPÖ)της Αυστρίας, το οποίο ηγείται ο Heinz- Christian Στράσε (φασίστας με μεγάλες διασυνδέσεις). Το φασιστικό κόμμα έχει αυτή τη στιγμή το 20% των ψήφων και είναι η τρίτη πολιτική δύναμη στη χώρα.Στην συγκέντρωση των ακροδεξιών παρέστησαν επίσης η δυνατότερη ακροδεξιά δύναμη στην Γαλλία Μαρίν Λε Πεν. Την συγκέντρωση όμως τους την χάλασαν 10.000 αντιφασίστες-συλλογικότητες συντρόφων,ομάδες της επαναστατικής αριστεράς,αυτόνομοι αντιφασίστες,αριστεροί,αντιρατσιστές κτλ.

20.000 μπάτσους είχε σαν ασπίδα η συγκέντρωση της ακροδεξιάς ελίτ κι όταν η πορεία έφθασε στο Χόφμπουργκ άρχισαν οι συγκρούσεις. Οι πολυάριθμοι μπάτσοι προσπάθησαν κάνοντας <κορδόνια> να αποκλείσουν τους αντιφασίστες αλλά δεν μπόρεσαν. Οδοφράγματα φτιάχτηκαν, σπάστηκαν και κάηκαν μπατσικά, σκληρές μάχες σώμα με σώμα με τους μπάτσους, σπάστηκαν τράπεζες, η οργή ξεχείλιζε. Οι μπάτσοι που είχαν εξαπολύσει ένα απίστευτο πογκρόμ και χουντική κατοχή σε όλη την πόλη με απαγορευμένες ζώνες κτλ προσπάθησαν να διαλύσουν την μεγαλειώδη αντιφασιστική συγκέντρωση με δακρυγόνα, ψεκάσματα με σπρέι και άγριους ξυλοδαρμούς. Οι συλλήψεις των αντιφασιστών είναι 20 με 15 τραυματισμένους από τον άγριο ξυλοδαρμό των μπάτσων. Οι συγκρούσεις κράτησαν αρκετές ώρες και δόθηκε ένα πολύ σημαντικό μήνυμα προς την ακροδεξιά ελίτ και τους συνοδοιπόρους τους μπάτσους από τους χιλιάδες αντιφασίστες.

ΒΙΝΤΕΟ

Πηγή: athens indymedia

Τίποτα δε θα μείνει αναπάντητο - φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες

4 μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη από τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής, τα θρασύδειλα φασιστοειδή έκαναν ξανά την εμφάνισή τους στο Κερατσίνι, 100 περίπου άτομα, στις συνοικίες της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων.  Κατεβαίνοντας την οδό Τσαλδάρη, βεβήλωσαν το σημείο θανάτου του Παύλου Φύσσα - τον οποίο οι ίδιοι δολοφόνησαν - σβήνοντας συνθήματα, ποιήματα και αφιερώσεις δεκάδων ανθρώπων και καταστρέφοντας πανό του τοπικού συλλόγου δασκάλων «Πλουμπίδης». Μια ξεκάθαρη «ανάληψη ευθύνης» πλέον της δολοφονίας από πλευράς τους, που μέχρι στιγμής δεν την αποδέχονταν, έχοντας «αδειάσει» τον μαχαιροβγάλτη τους Ρουπακιά.

Στο πέρασμά τους κατέβασαν και άλλα πανό του τοπικού συλλόγου δασκάλων, έσβησαν αντιφασιστικά συνθήματα, λέρωσαν τοίχους με εμετικά φασιστικά-εθνικιστικά συνθήματα ενώ φτάνοντας, στην πλατεία Λαού, στα Ταμπούρια, κινήθηκαν επιθετικά προς τον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ (100μ από την πλατεία). Προφανώς, στην προσπάθεια τους να επανεμφανιστούν στις περιοχές του Πειραιά τις τελευταίες βδομάδες, έχουν ενοχληθεί από τη δυναμική αντίσταση που έχουν συναντήσει από τον κόσμο του αγώνα (την προηγούμενη βδομάδα εμφανίστηκαν στις περιοχές της Νίκαιας και του Κορυδαλλού και έγραψαν τον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο Κορυδαλλού Pasamontana).

Οι μισοί περίπου εισήλθαν στην οδό Ερμού και επιτέθηκαν στο στέκι, προκαλώντας ταυτόχρονα ζημιές σε σπίτια, αυτοκίνητα και μηχανάκια περίοικων, ενώ οι υπόλοιποι είχαν αποκλείσει την οδό Κωνσταντινουπόλεως μπλοκάροντας τα διερχόμενα οχήματα και προσφέροντας έτσι κάλυψη στην ομάδα επίθεσης. Οι 15 συντρόφισσες και σύντροφοι που βρίσκονταν στο στέκι εκείνη την ώρα υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους και το εγχείρημα και μετά από πεντάλεπτη σύγκρουση κατόρθωσαν να τους απωθήσουν. Αποδεικνύοντας ότι ο συλλογικός συντροφικός αγώνας χωρίς διαβαθμίσεις «ικανότητας» και φύλου είναι σε θέση να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα ναζιστικά τάγματα εφόδου, όταν αυτά δεν έχουν την ενεργό στήριξη των δυνάμεων καταστολής. Οι πολλές μηχανές ΔΙΑΣ, βέβαια, που συνόδευσαν τους φασίστες μετά την επίθεσή τους μέχρι την αποχώρησή τους από το Κερατσίνι, δεν προχώρησαν σε καμία προσαγωγή. Παρότι οι πρώτες αστυνομικές δυνάμεις έφτασαν στο σημείο κατά τη διάρκεια της επίθεσης-σύγκρουσης και παρότι αρκετοί φασίστες (αυτοί που ήταν στην πρώτη γραμμή) αποχώρησαν χρωματισμένοι με μπογιά στα ρούχα τους. Έχει ιδιαίτερη σημασία να σημειωθεί ότι το κυριότερο γεγονός που επιβεβαιώνει τον αντικοινωνικό, τραμπούκικο και δολοφονικό χαρακτήρα τους, είναι η καταστροφή με πέτρες των τζαμιών των παραθύρων και της πρόσοψης του διπλανού σπιτιού, παρότι ο ιδιοκτήτης τούς φώναζε ότι είναι σπίτι και μέσα υπάρχει μικρό παιδί. Από τις δεκάδες πέτρες που πετάχτηκαν προς το σπίτι οι περισσότερες έπεσαν στο παιδικό δωμάτιο και αν το κοριτσάκι δεν είχε φυγαδευτεί από τους γονείς της θα είχε τραυματιστεί σοβαρά ή θανάσιμα.

Ακολούθησε άμεσο αντιφασιστικό κάλεσμα στην πλατεία Λαού και αυθόρμητη διαδήλωση στα Ταμπούρια και την Αμφιάλη (στους δρόμους που είχαν περάσει νωρίτερα οι φασίστες) από 400 και πλέον αντιφασίστες και αντιφασίστριες, που έσβησαν παράλληλα τα φασιστικά συνθήματα από τους τοίχους. Με μεγάλη συμμετοχή ανθρώπων της περιοχής και τη στήριξη πολλών αλληλέγγυων-αγωνιζόμενων ανθρώπων από τις γύρω περιοχές του Πειραιά και διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Οι φασίστες είναι τα πιστά σκυλιά του κράτους και του κεφαλαίου -όσο κι αν συνεχίζουν να το παίζουν αντισυστημικοί - που έπεσαν σε δυσμένεια από τα αφεντικά τους (πιθανώς προσωρινή) λόγω τάσεων αυτονόμησης και μιας σειράς ανεξέλεγκτων κινήσεων-επιλογών τους, όπως οι δολοφονικές επιθέσεις κατά των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο Πέραμα και του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι.  Θα το πούμε για άλλη μια φορά: στις γειτονιές της προσφυγιάς, της αντίστασης, της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης, οι φασίστες, τα τάγματα εφόδου τους και οι υποστηρικτές τους, δεν είναι απλά ανεπιθύμητοι αλλά εχθροί. Φασίστες δολοφόνοι δε χωράτε στις γειτονιές μας. Και αυτό θα το επιβεβαιώνουμε κάθε στιγμή, με κάθε τρόπο.
Σάββατο 25/1/2014
Αυτοοργανωμένος χώρος, αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ
Αυτόνομη Αντιφασιστική Συνέλευση Κερατσινίου
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας

Κυριακή 26/01, Πολυτεχνείο-Γκίνη, 19:00
Κάλεσμα για ενημέρωση, ανταλλαγή εκτιμήσεων και ανάληψη δράσεων μετά την επανεμφάνιση των φασιστών στο Κερατσίνι, τη βεβήλωση του σημείου δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και την επίθεση στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης και ρήξης Ρεσάλτο.


Αναδημοσίευση από: Συνέλευση Κερατσινίου


Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Παρασκευή 24 Γενάρη, δικαστήρια Ευελπίδων 9πμ: Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στο σύντροφο Λ.Β

Μετά την αναβολή της 18ης Σεπτέμβρη 2013 (λόγω της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων), την Παρασκευή 24 Γενάρη θα διεξαχθεί στα δικαστήρια της Ευελπίδων (κτ.7 αιθ.2) η δίκη του συντρόφου Λ.Β που κατηγορείται για επίθεση σε ενεχυροδανειστήριο στην Ν.Ιωνία στις 10 Φλεβάρη 2012, όπου και καλούμε σε Συγκέντρωση Αλληλεγγύης.
Αριθμός πινακίου της υπόθεσης: 1
Ακολουθεί κείμενο του συντρόφου που είχε κυκλοφορήσει το Μάη του 2012:
Γύρω στις 3.30 τη νύχτα της 10ης Φλεβάρη 2012, ξημερώματα της 48ωρης γενικής Απεργίας, λίγο πριν τον ιστορικό ξεσηκωμό της 12ης Φλεβάρη, και ενώ λίγο νωρίτερα έχω επιστρέψει στο σπίτι μου, δέχομαι τη μεταμεσονύχτια και δίχως ένταλμα «επίσκεψη» των μισθοφόρων του Κράτους των αφεντικών. Αμέσως μετά την εμφάνισή μου στην εξώπορτα, θα βρεθώ στην Ασφάλεια του αστυνομικού τμήματος Νέας Ιωνίας. Εκεί, ανάμεσα σε βρισιές, τραμπουκισμούς, απειλές και καλοπιάσματα κατηγορούμαι για κάποια ενέργεια που είχε γίνει νωρίτερα ενάντια σ’ ένα ενεχυροδανειστήριο της λεωφόρου Ηρακλείου, για το σπάσιμο μιας βιτρίνας και τη ρίψη μπογιών, σε κάποιο απ’ αυτά τα «μικρομάγαζα» που στους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης πολλαπλασιάζονται σαν καρκινώματα. Από τους ασυρμάτους τους ακούγεται ότι παρόμοιες ενέργειες έχουν πραγματοποιηθεί και σε άλλα τέτοια «μικρομάγαζα» σε διάφορες περιοχές της Αθήνας. Το παιχνίδι του καλού και του κακού συνεχίζεται με διάφορους πρωταγωνιστές ασφαλίτες στους οποίους και δεν παραλείπω να δηλώσω ότι για μένα όλοι αυτοί οι «έντιμοι καταστηματάρχες» δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τους σύγχρονους μαυραγορίτες. Γύρω στις 7 το πρωί, και ενώ εξακολουθούν να με κρατούν σιδηροδέσμιο και αρνούμαι να τους υπογράψω οτιδήποτε, μου ανακοινώνουν ότι θα με μεταφέρουν στη Γ.Α.Δ.Α. 
Περίπου τρεις ώρες αργότερα βρίσκομαι στον 6ο όροφο αυτού του ευαγούς ιδρύματος, στο «τμήμα προστασίας κράτους και δημοκρατικού πολιτεύματος». Εκεί και μετά από μια σύντομη επανάληψη των ίδιων κατηγοριών και ενώ μου έχουν κατάσχει το κινητό τηλέφωνο και τον αναπτήρα μου, βρίσκομαι για πολλές ώρες σ’ ένα διάδρομο ν’ αναμένω την εξέλιξη της υπόθεσης. Μέσα σ’ αυτές τις ώρες θα βρεθούν δίπλα μου μερικοί προσαχθέντες και αργότερα οι συλληφθέντες της απεργιακής διαδήλωσης της 10ης Φλεβάρη, ξυλοκοπημένοι από τους «μεροκαματιάρηδες» ματατζήδες. Οι ώρες περνούν και τελικά γύρω στις 8 το βράδυ μου ανακοινώνουν ότι κατηγορούμαι για «εγκληματική οργάνωση»«απόπειρα εμπρησμού κατά συναυτουργία» και «διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς». Tην άλλη μέρα το πρωί με οδηγούν στα δικαστήρια της Ευελπίδων. Εκεί, με την αλληλέγγυα παρουσία δεκάδων συντρόφων, συντροφισσών και φίλων, ο εισαγγελέας θα μου απαγγείλει  τις κατηγορίες της «διακεκριμένης (απρόκλητης) φθοράς ξένης ιδιοκτησίας κατ’ εξακολούθηση και κατά συναυτουργία τελεσθείσα από περισσότερους των δύο δράστες» και της «απόπειρας εμπρησμού κατ’ εξακολούθηση και κατά συναυτουργία». Το αυτόφωρο θα αναβάλει την εκδίκαση της υπόθεσης για τις 17 Φλεβάρη. Πέντε μέρες αργότερα και ενώ αρκετοί ιδιοκτήτες-μαυραγορίτες έχουν σπεύσει να παραβρεθούν ως μάρτυρες κατηγορίας, η εκδίκαση της υπόθεσης θ’ αναβληθεί, λόγω της αποχής των δικηγόρων, για τις 15 Ιούνη 2012. 
Εδώ και χρόνια, έχω εντάξει τον εαυτό μου εκεί που μου ορίζει η ταξική μου συνείδηση, η αναγκαιότητα και η επιθυμία για Αντίσταση και Αγώνα ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος του: με την ένταξή σε κατειλημμένα εγχειρήματα, αυτοοργανωμένες συλλογικότητες και ακηδεμόνευτα εργατικά σωματεία, με την αλληλεγγύη στους φυλακισμένους και τους διωκόμενους αγωνιστές, με τη συμμετοχή στον αγώνα ενάντια στους φασίστες, τους ρατσιστές και τους πάτρωνες τους, με την παρουσία σε αδιαμεσολάβητους αγώνες που – μέσα στην επέλαση του ολοκληρωτισμού και κόντρα στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες – αποτελούν το μοναδικό υπαρκτό εχθρό των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών κάθε πτυχής της ζωής μας. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω, θα συνεχίσω να πορεύομαι μαζί μ’ αυτούς που σε κάθε εποχή και κάθε τόπο αγωνίζονται ενάντια στ’ αφεντικά και τους μαυραγορίτες, τους τοκογλύφους και τους αργυραμοιβούς, τους έμμισθους και άμισθους φρουρούς τους. Γιατί όπως έχει ειπωθεί και σε άλλους, όχι και τόσο μακρινούς και διαφορετικούς καιρούς, εμείς θα τους αντισταθούμε, όποιοι και να ’ναι, όσο δυνατοί και να ’ναι.
Για την Έφοδο στον Ουρανό, για την κοινωνική Απελευθέρωση, για την Ταξική Αντιεξουσία! 
 Λ.Β
Αθήνα, Μάης 2012
Αναδημοσίευση από: Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Εγκώμιο στη διαλεκτική

Με Δύναμη, Αποφασιστικότητα, Οργάνωση και Αλληλεγγύη
ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!

Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.
Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Η βία εξασφαλίζει: Όπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει.
Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυρίαρχων
και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα: Τώρα
εγώ πρώτη ξεκινάω.
Μα κι από τους καταπιεσμένους λένε τώρα πολλοί:
Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.
Όποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!
Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
Όπως ακριβώς είναι, έτσι δεν μένει.
Όταν πουν ό,τι είχανε  οι κυρίαρχοι να πούνε
θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.
Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;
Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.
Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντιβεί; Εμείς πάλι.
Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!
Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!
Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο
Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Τι ρόλο παίζει το ΣΕΠΕ στην οδό Αγησιλάου;

Σήμερα, στις 15/01/2014, το σωματείο σερβιτόρων μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού,η συνέλευση βάσης εργαζομένων οδηγών δικύκλου καθώς και η επιτροπή εργαζομένων στην pizza fan πραγματοποιήσαμε παρέμβαση έξω από το σώμα επιθεώρησης εργασίας στην οδό Αγησιλάου 10. Η παρέμβαση καλέστηκε στο πλαίσιο της προσφυγής μας στο συγκεκριμένο ΣΕΠΕ και της κωλυσιεργείας που αντιμετωπίσαμε εκ μέρους του. Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο:


Σωματεία Βάσης και Επιθεωρήσεις Εργασίας
(με αφορμή το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας της οδού Αγησιλάου 10 στην Αθήνα)

Με το παρακάτω κείμενο το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου θέλουμε να δώσουμε μια νέα διάσταση, να διευρύνουμε το διάλογο των σωματείων βάσης με τις Επιθεωρήσεις Εργασίας και να κοινωνικοποιήσουμε τα όσα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες των δημόσιων υπηρεσιών. Γιατί, πολύ απλά, για εμάς ο συνδικαλισμός βάσης δεν είναι μια υπόθεση κάποιων ειδικών αλλά αφορά κάθε εργαζόμενο-η.
Στις 17 Ιανουαρίου του 2013, μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων κατήγγειλε επώνυμα στην Επιθεώρηση Εργασίας της οδού Αγησιλάου το κατάστημα της Pizza Fan που βρίσκεται στην οδό Σιώκου 5 στα Σεπόλια. Στόχος της καταγγελίας ήταν να διενεργηθεί έλεγχος στο συγκεκριμένο κατάστημα προκειμένου να διαπιστωθεί η καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας (γεγονός που αποτελεί τον κανόνα στο σύνολο σχεδόν των καταστημάτων της αλυσίδας εστίασης με τον διακριτικό τίτλο Pizza Fan). Τον Μάρτιο του 2013 τα σωματεία Σ.Σ.Μ και Σ.Β.Ε.Ο.Δ επισκέφθηκαν το Σ.ΕΠ.Ε της οδού Αγησιλάου για να ενημερωθούν για την εξέλιξη του ελέγχου που είχε ζητηθεί. Εκεί, η προϊσταμένη κα Αρετή Κατσιαούνη πληροφόρησε τους εκπροσώπους των σωματείων πως αρκετοί επιθεωρητές απέχουν από τους ελέγχους επειδή, λόγω περικοπών, η υπηρεσία δεν έχει τη δυνατότητα να τους καλύψει τα έξοδα κίνησης. Μετά τη λήξη της αποχής, οι εκπρόσωποι των σωματείων ήρθαν σε νέα, τηλεφωνική αυτή τη φορά, επικοινωνία με το Σ.ΕΠ.Ε και πήραν τη διαβεβαίωση πως ο έλεγχος θα προχωρήσει άμεσα.
Δυστυχώς, και παρ' όλες τις διαβεβαιώσεις, φτάσαμε στο Σεπτέμβριο του 2013 και ο έλεγχος δεν είχε ακόμη πραγματοποιηθεί, οπότε οι εκπρόσωποι των σωματείων επισκέπτονται εκ νέου το Σ.ΕΠ.Ε προκειμένου να ενημερωθούν για το λόγο της οχτάμηνης πλέον κωλυσιεργίας. Η απάντηση που δόθηκε από την κα Κατσιαούνη ήταν πως η υπηρεσία έδινε προτεραιότητα στον έλεγχο επιχειρήσεων που χρωστάνε χρήματα (περίπτωση που ταίριαζε γάντι με την καταγγελία μας για το κατάστημα Pizza Fan των Σεπολίων!) Τελικά, ο έλεγχος έγινε σχεδόν εννέα μήνες μετά την μέρα καταγγελίας και μόνο κατόπιν αλλεπάλληλων πιέσεων μας. Δυστυχώς, όμως, ο έλεγχος διενεργήθηκε διαφορετική μέρα και ώρα από αυτή που είχε ζητηθεί και τηλεφωνικώς αλλά και κατ’ ιδίαν από τους εκπροσώπους των σωματείων. Έτσι, τα σωματεία δεν ενημερώθηκαν και η παρουσία τους στον έλεγχο κατέστη αδύνατη παρότι είχε συμφωνηθεί το ακριβώς αντίθετο. Στην αντίδρασή μας, η προϊσταμένη απάντησε πως η ενημέρωσή μας κατέστη αδύνατη γιατί είχαν καταγραφεί λάθος οι αριθμοί των τηλεφώνων μας!
Πλέον κι επειδή έχουμε επιδείξει απεριόριστη κατανόηση και υπομονή θα θέλαμε να επισημάνουμε μια σειρά από γεγονότα που θεωρούμε πως δεν τιμούν το Σ.ΕΠ.Ε Αγησιλάου καθώς και το σημαντικό έργο που καλείται να επιτελέσει. Από την πρώτη κιόλας επίσκεψη μελών μας, οι επιθεωρητές στο τμήμα καταγγελιών επέδειξαν απροθυμία να βοηθήσουν τους εργαζόμενους-ες της Pizza Fan Σεπολίων με κυνικά σχόλια του τύπου “αφού υπέγραψες τι ψάχνεις δώρα και συμβάσεις;” και “πληρωνόσουνα; ε, τι θέλεις τώρα;”. Δυστυχώς, μόνο όταν οι εργαζόμενοι-ες δήλωσαν μέλη των σωματείων οι επιθεωρητές έγιναν ελάχιστα συνεννοήσιμοι και στοιχειωδώς τυπικοί.
Επίσης, σε τριμερή συνάντηση για εργατική διαφορά που αφορούσε την Pizza Fan Σεπολίων ο επιθεωρητής χειρίστηκε την υπόθεση περισσότερο σαν ένας οποιοσδήποτε διεκπεραιωτικός γραμματέας και λιγότερο ως επιθεωρητής εργασίας. Για παράδειγμα, όταν πήρε στα χέρια του τους πίνακες προσωπικού για το 2011 και το 2012 δεν μπήκε καν στον κόπο να διερωτηθεί πως είναι δυνατόν ένα κατάστημα εστίασης να λειτουργεί επί δύο συνεχόμενα χρόνια χωρίς καθαριστές, λαντζιέρες και υπεύθυνους βάρδιας. Δεν έθεσε καν ζήτημα για το γεγονός ότι στο κατάστημα φαίνονταν να δουλεύουν μόνο ψήστες και διανομείς. Προφανώς, θεώρησε πως ο ίδιος ο εργοδότης καθάριζε τις τουαλέτες και τους λοιπούς χώρους, διεκπεραίωνε λάντζα και λοιπές εργασίες μόνος του και μάλιστα σε τρία καταστήματα ταυτόχρονα (τόσες Pizza Fan έχει στην κατοχή του ο ένας από τους δύο εργοδότες των Σεπολίων!) Οπότε, δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε πως οι πίνακες προσωπικού ζητούνται από την επιθεώρηση για τυπικούς και όχι για ουσιαστικούς λόγους.
Από την εμπειρία μας στους εργασιακούς χώρους και την κινηματική μας παρουσία γνωρίζουμε    πως το συλλογικό μας κέρδος επιτυγχάνεται κυρίως από τις δικές μας δυνάμεις, το δικό μας κόπο και τρέξιμο, με κινητοποιήσεις, παρεμβάσεις, στάσεις εργασίας και απεργίες. Γνωρίζουμε, επίσης, πως οι Επιθεωρήσεις Εργασίας λειτουργούν και έχουν οργανωθεί με τέτοιο τρόπο από το κράτος, ώστε οι λιγοστοί έλεγχοι να γίνονται για τα μάτια του κόσμου, με ελάχιστες κυρώσεις και με ένα τεράστιο οπλοστάσιο αντεργατικών νόμων να προστατεύει τα αφεντικά και να διαιωνίζει την κοινωνική πανούκλα που ονομάζεται υποτίμηση της εργασίας, της ζωής και της ύπαρξής μας. Από την πλευρά μας και απέναντι στις κωλυσιεργίες της Επιθεώρησης Εργασίας, δεν θα επιτρέψουμε καμιά απροθυμία και καμιά ολιγωρία σε κανέναν, ούτε στους εαυτούς μας ούτε σε άλλους. Για μας κάθε απόφαση και κάθε έγγραφο έχει καθοριστική σημασία. Είτε στην προοπτική συναινετικών λύσεων είτε σε προδικαστικό επίπεδο, όσο πιο καλά δομημένη και εμπεριστατωμένη είναι μια εργατική διαφορά τόσο πιο σαφής είναι η εικόνα σε περίπτωση που οποιαδήποτε υπόθεση εργαζόμενου καταλήξει στη δικαστική αίθουσα. Δεν ζητάμε από κανένα να μεροληπτήσει υπέρ μας. Όμως, απαιτούμε τον σεβασμό και τη δίκαιη αντιμετώπισή μας απέναντι στη συνεχώς αυξανόμενη εργοδοτική ασυδοσία που εξευτελίζει και την εργασία και τους/τις εργαζόμενους-ες.
Αυτοοργανωνόμαστε σε σωματεία βάσης και εργατικές συλλογικότητες στους χώρους δουλειάς με σκοπό να δημιουργήσουμε τις δικές μας μη ιεραρχικές δομές και να παλέψουμε ενάντια στην καταπάτηση των δικαιωμάτων μας και την υποτίμηση της εργασίας μας. Στηριζόμενοι πάντοτε στις δικές μας δυνάμεις και συνδικαλιστικές δομές και έχοντας συνείδηση της ταξικής μας θέσης, αποφασίζουμε οι ίδιοι συλλογικά, και όχι το κράτος και τα αφεντικά, τα χαρακτηριστικά μας, δίνουμε νέες σημασίες και οργανώνουμε τους αγώνες μας για να διαμορφώσουμε τους όρους και τις συνθήκες της εργασίας μας και της ζωής μας.
Δεν έχουμε σκοπό να συνεχίσουν να μην μας υπολογίζουν και να μας αντιμετωπίζουν σαν μόνους-ες και κακομοίρηδες εργάτες-ριες. Και για αυτό προσπαθούμε και αγωνιζόμαστε, και ας το γνωρίζουν τα αφεντικά της Pizza Fan και οι Επιθεωρήσεις Εργασίας.
Για το νικηφόρο μέλλον που κερδίζεται συλλογικά ενάντια στο παρόν που μας θέλει μόνους και ηττημένους.
  
Ιανουάριος 2014

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Όλα τα 'χαμε τα ανοιχτά μαγαζιά τις Κυριακές μας έλειπαν...

Να βάλουμε τέλος στο αίσχος της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας
Να δημιουργήσουμε τις βάσεις για να αντιπαλέψουμε αποτελεσματικά την εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία
Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και των σωματείων τους στο εμπόριο, έχουμε πάρει ξεκάθαρη θέση ενάντια στη «φαεινή» ιδέα των κυβερνώντων να θεσμοθετήσουν το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές.
Στις 19/1/14 είναι η 3η Κυριακή (για την τρέχουσα σεζόν) εφαρμογής του νόμου που καταργεί την κυριακάτικη αργία. Στο πλαίσιο του αγώνα ενάντια στο νόμο αυτό, για την ίδια ημέρα έχει προκηρυχθεί από την ΟΙΥΕ και πανελλαδική απεργία για τους εργαζόμενους του κλάδου του εμπορίου.
Εμείς ως εργαζόμενοι ξέρουμε καλά πως πρόκειται για μια ακόμα «μεταρρύθμιση» προς όφελος της αγοράς, για μια ακόμα «διαρθρωτική αλλαγή» για τα κέρδη των μεγαλεμπόρων, των αλυσίδων, των πολυεθνικών του εμπορίου και των αφεντικών. Για ακόμη ένα βάρβαρο μέτρο για τους εργαζόμενους, που βρίσκονται πίσω από τις «λουσάτες βιτρίνες» υπό ένα καθεστώς εκμετάλλευσης και κατατρομοκράτησης που ολοένα και οξύνεται, με απολύσεις, μισθούς πείνας, (αλλά και) απλήρωτη εργασία ακόμα και για πολλούς μήνες, με ατομικές συμβάσεις, με ελαστικά ωράρια, με επιβολή 6ήμερης εργασίας, με απλήρωτες υπερωρίες,… Όσο για τα ψέματά τους, ότι δήθεν με τέτοιου είδους μέτρα θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας, η αλήθεια είναι ότι στα εμπορικά καταστήματα δουλεύουμε οι ίδιοι, περισσότερο και απλήρωτοι από πάνω. Όσο για την περιβόητη ανάπτυξη, αυτή μπορεί και να έρθει, αλλά σίγουρα ως οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές όλων μας!
«ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΑ» ΩΡΑΡΙΑ, «ΝΥΧΤΕΣ ΛΕΥΚΕΣ», ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ,
ΛΑΣΤΙΧΟ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ
Η μάχη ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας έχει αποτελέσει ένα σημαντικό σταθμό στο συνολικό αγώνα μας απέναντι σε μια ολοένα και οξυνόμενη επίθεση που δέχεται ο κόσμος της τάξης μας. Ήδη κατά τα τελευταία χρόνια έχουμε προχωρήσει σε μια σειρά πολύμορφων δράσεων, όπως απεργίες και διαδηλώσεις, παρεμβάσεις με απεύθυνση προς συναδέλφους αλλά και προς το καταναλωτικό κοινό κι έχει συζητηθεί αρκετά (και καταδειχθεί σε μεγάλο βαθμό) το περιεχόμενο αυτής της επίθεσης και οι απαντήσεις που πρέπει να δώσουμε. Μπορεί ως τώρα βέβαια να μην τους έχουμε κάνει να πάρουν πίσω τα σχετικά μέτρα. Είναι όμως ο δρόμος που μας δείχνει ότι μέσω του αγώνα αυτού μπορούμε να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά μας, να κρατάμε αναμμένη τη φωτιά της αντίστασης, και ανοιχτή την προοπτική της επικράτησης των εργατικών συμφερόντων. Και βέβαια πολλά είναι ακόμα να γίνουν… Επιδιώκουμε σταθερά να οικειοποιηθεί από όσο το δυνατό περισσότερους από εμάς, τους εργαζόμενους τόσο του κλάδου μας όσο κι ευρύτερα, ότι είναι και προς το συμφέρον μας και αναφαίρετο δικαίωμά μας να προασπιζόμαστε συλλογικά την εν λόγω αργία. Να εμπεδωθεί η σημασία του συνθήματος “ΔΕ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΨΩΝΙΣΟΥΜΕ, ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΤΑ ΦΡΑΓΚΑ & ΟΙ ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ“. Να επιτεθούμε στις αξίες που το σύστημα επιχειρεί να επιβάλλει στην κοινωνία, στη δημιουργία ενός μοντέλου ανθρώπου-μηχανής, πιστού στο δόγμα “δούλευε-κατανάλωνε”. Να προτάξουμε τις αξίες της συλλογικής αντίστασης, της ταξικής αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας!
Το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας συνιστά μια μάχη που πρέπει να δοθεί από το σύνολο των εργαζομένων και των καταπιεζόμενων και αντιστεκόμενων κομματιών της κοινωνίας. Άλλωστε μια τέτοια ρύθμιση στο εμπόριο θα συμπαρασύρει και πολλούς άλλους κλάδους εργαζομένων. Παράλληλα, πρόκειται και για μια μάχη διαρκείας. Σε αυτήν την κατεύθυνση έχουμε κινηθεί ως τώρα, τόσο σε επίπεδο λόγου, όσο και απεύθυνσης για σύμπραξη στο πλαίσιο αυτού του αγώνα. Και βλέπουμε ότι με τον καιρό ο αγώνας αυτός γίνεται υπόθεση ολοένα και περισσότερων συλλογικοτήτων αγώνα κι εκτός του κλάδου του εμπορίου και σε διάφορες γειτονιές της επικράτειας. Στοχεύοντας μάλιστα στο ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της υπόθεσης, στην ευχερέστερη και ισότιμη συνεργασία των εμπλεκόμενων αγωνιζόμενων συλλογικοτήτων και στην αποτελεσματικότητα των μέσων πάλης μας και αξιοποιώντας και την εμπειρία από αντίστοιχη προσπάθεια πριν από μια δεκαετία περίπου, προκρίνουμε τη δημιουργία ενός συντονιστικού δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και στα απελευθερωμένα ωράρια. Έτσι, για την Τρίτη 28 Γενάρη στις 7μμ απευθύνουμε σχετικό κάλεσμα στα γραφεία μας για συζήτηση προς εργατικά σωματεία, συλλογικότητες ανέργων κι εργαζομένων σε διάφορους κλάδους και γειτονιές, προς όλες τις δυνάμεις του ταξικού και κοινωνικού κινήματος.
Επανερχόμενοι στην Κυριακή της 19ης Γενάρη… ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε είναι και πάλι (και) απεργιακός! Η στήριξη της απεργίας, το μπλοκάρισμα της «εύρυθμης λειτουργίας» των καταστημάτων, το μποϋκοτάζ από την πλευρά των εργαζόμενων-καταναλωτικού κοινού, για την ημέρα αυτή είναι κομβικά σημεία για μια θετική έκβαση του αγώνα μας.
…Άλλωστε, το άλλο μισό του αίσχους σε σχέση με την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι το να πάψουμε να αντιστεκόμαστε, το να τη συνηθίσουμε, το να ψωνίζουμε τις ημέρες εκείνες!
Είναι ανάγκη όλοι εμείς οι “από κάτω” αυτού του άδικου κόσμου να σκεφτόμαστε και να πράττουμε ως ακριβώς αυτό που είμαστε: ως εργαζόμενοι, ως άνθρωποι με δικαιώματα και αξιοπρέπεια, ως οι παραγωγοί του πλούτου που υπάρχει γύρω μας, που αν οργανωθούμε βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις και μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες και την ταξική αλληλεγγύη μπορούμε να φέρουμε τα πάνω-κάτω.
Απεργιακή συγκέντρωση :: Κυριακή 19 Γενάρη, 11πμ, πλ. Κλαυθμώνος
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6, Εξάρχεια – Αθήνα / τηλ: 210 – 3820537

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Οι πίτσες είναι εντάξει;;

Πρόσφατα, διανομέας από το κατάστημα pizza fan Κυψέλης είχε τροχαίο εν ώρα εργασίας με αποτέλεσμα  τον τραυματισμό του που τον έθεσε εκτός δουλειάς. Όταν κάλεσε στο μαγαζί για να ενημερώσει, το πρώτο πράγμα που τον ρώτησε η υπεύθυνη ήταν αν χάλασαν οι πίτσες από τη πτώση. Συνάδελφός του που έσπευσε στο σημείο του ατυχήματος για συμπαράσταση, δέχτηκε παρατηρήσεις από την υπεύθυνη: «Φύγε από εκεί, κρυώνουν οι πίτσες» και «οι πελάτες κάνουν παράπονα».
Συνήθως, σε περίπτωση ατυχήματος, ο πρώτος που καταφτάνει είναι το αφεντικό ή το τσιράκι του. Όχι τόσο για να τσεκάρει την υγεία του υπαλλήλου αλλά για να βγάλει το κουτί από το μηχανάκι. Στην καλύτερη, φροντίζει να συνοδεύσει τον εργαζόμενο ως το νοσοκομείο για να μη του ξεφύγει κουβέντα για εργατικό ατύχημα. Το παραπάνω εργατικό ατύχημα δεν έχει δηλωθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα στην pizza fan (και όχι μόνο). Καθώς τα αφεντικά πιέζουν τους/τις εργαζόμενους-ες να μη τα δηλώσουν ως τέτοια. Και συνήθως αυτό γίνεται με την απειλή της απόλυσης.
Πάντως, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που έχουμε ακούσει ή βιώσει αντίστοιχη μεταχείριση. Τέτοιες φράσεις δείχνουν πως οι συνάδελφοί μας χάνουν την ίδια τους την ανθρωπιά πάνω στο φόρτο της δουλειάς. Αυτό συμβαίνει σαν αποτέλεσμα της αλλοτρίωσης των ανθρώπων. Η λογική του «κοιτάω την πάρτη μου πάνω απ’ όλα, θα ‘μια άσσος στη δουλειά, ας πάνε να πνιγούν οι υπόλοιποι». Στην pizza fan οι εργάτες δουλεύουν σαν ρομπότ. Ναι μεν γιατί η δουλειά είναι τυποποιημένη αλλά επίσης γιατί είναι εντατικοποιημένη (δηλαδή, συμπιέζεται ο χρόνος εργασίας και τα εργατικά χέρια, ενώ ο φόρτος της παραμένει ίδιος). Οπότε οι συνάδελφοι δεν σκέφτονται τίποτα άλλο πέρα από την ίδια τη δουλειά, αγνοώντας τους κινδύνους που αυτή κρύβει. Εξού και οι σκατόψυχες ερωτήσεις από συναδέλφους.
Γιατί είναι συχνά οι παραγγελίες καθυστερημένες; Η μητρική εταιρεία, από το ξεκίνημα της pizza fan, έχει καθιερώσει ένα σύστημα καταμέτρησης χρόνου. Κατά την στιγμή της λήψης της παραγγελίας από το τηλεφωνικό κέντρο, δηλώνεται στον πελάτη σε πόση ώρα θα είναι το φαί σπίτι του. Δηλαδή από τη στιγμή που θα έρθει η παραγγελία στο μαγαζί με φαξ, θα βγει στην οθόνη που υπάρχει στην κουζίνα, θα ετοιμαστεί η πίτσα, θα ψηθεί, θα πακεταριστεί και θα δοθεί σε διανομέα. Οι χρόνοι παράδοσης της πίτσας στο πελάτη κυμαίνεται από 20 λεπτά μέχρι μιάμιση ώρα. Όταν η δουλειά αυξάνεται πρέπει να αυξηθεί και ο χρόνος παράδοσης. Όμως η συντριπτική πλειοψηφία των εργοδοτών πιέζουν τους υπεύθυνους να μην “ανεβάσουν” χρόνο ώστε να μην αποθαρρυνθούν οι πελάτες από το να παραγγείλουν και έτσι να μην πέσει ο τζίρος του μαγαζιού. Δηλαδή, το τηλεφωνικό κέντρο πληροφορεί τον πελάτη πως το φαί θα φτάσει σε κάποιο λογικό χρονικό διάστημα προκειμένου ο πελάτης να κάνει την παραγγελία άσχετα από τον πραγματικό χρόνο παράδοσης.
Η πίεση μεταφέρεται στους εργάτες. Η κουζίνα ακούει όλη την γκρίνια, τα νεύρα, το άγχος, την πίεση των υπευθύνων. Από την άλλη, οι διανομείς παίρνουν αυτές τις “καθυστερημένες” ή τις οριακά στο χρόνο παραγγελίες. Είναι οι τελευταίοι στην αλυσίδα παραγωγής και καλούνται να πάνε εμπρόθεσμα το φαί. Πέρα από τους υπεύθυνους που ασκούν πιέσεις για να σπεύσει, ο διανομέας είναι αυτός που αντιμετωπίζει την ξινίλα των πελατών.
Στο τέλος της βάρδιας δε, υπάρχει καταγεγραμμένη η απόδοση των διανομέων (και της κουζίνας) στο σύστημα της pizza fan στο οποίο έχουν πρόσβαση οι υπεύθυνοι και οι ανώτεροί τους. Η απόδοση αυτή εκφράζεται με ένα νούμερο που δείχνει αν οι διανομείς είναι «σβέλτοι». Γενικότερα, είναι καταγεγραμμένα δεδομένα όπως πόσες παραγγελίες πήρανε, πότε τις πήρανε, πόσο «γρήγορα» πήγαν τις παραγγελίες, πόσα χρήματα είναι να παραδώσουν κλπ και είναι αποθηκευμένα για να τα ανακαλεί κάποιος-α όποτε θελήσει. Κάτι σαν στατιστικά ποδοσφαιριστών. Μόνο που στην pizza fan οι εργάτες με το ζόρι παίρνουν το βασικό μισθό και δεν έχουν τη χλιδή των ποδοσφαιριστών. Άρα τα αφεντικά γνωρίζουν και απειλούν πλαγίως ή μη με απολύσεις τους/τις εργαζόμενους-ες αν δεν γρηγορεύουν. Και αντίθετα με τους ποδοσφαιριστές σε περίπτωση τραυματισμού θα έρθουν αντιμέτωποι-ες με τις πολυέξοδες και χρονοβόρες ιατρικές διαδικασίες που η δημόσια υγεία προσφέρει.
Οπότε αν απορεί κανείς γιατί είναι αυξημένα τα εργατικά “ατυχήματα” στους διανομείς η απάντηση είναι η εξής: Τρέχουν, βάζοντας σε ρίσκο τη σωματική τους ακεραιότητα για να κρατήσουν τη δουλειά. (Δεν υπάρχει διανομέας που θα γούσταρε να τρέχει με την ψυχή στο στόμα ή να πάει ανάποδα δρόμους ή να παραβιάζει φανάρια, να ζημιωθεί χρηματικά και σωματικά, για να παραδώσει μία πίτσα.)
Στις πιτσαρίες dominos είχε καθιερωθεί ένα point system αντίστοιχο που όμως αν η πίτσα δεν πήγαινε στην ώρα της o πελάτης έτρωγε τζάμπα. Σιγά που θα έμπαινε μέσα η εταιρεία. Την νύφη την πλήρωνε ο διανομέας τελικά. Γι’ αυτό εκείνην την περίοδο η dominos είχε τα πιο πολλά εργατικά “ατυχήματα” στον κλάδο. Να γιατί όλα αυτά δεν είναι τυχαία.
Σαν να μην έφταναν αυτά, η μητρική εταιρεία της pizza fan έχει θεσπίσει το σύστημα των παραπόνων. Τα παράπονα γίνονται από πελάτες που καλούν για να ρωτήσουν γιατί καθυστερεί η παραγγελία και για πάρα πολλούς άλλους λόγους (λόγους, αληθείς ή ψευδείς στους οποίους τα αφεντικά της pizza fan έχουν στηριχθεί για να απολύσουν εργαζόμενους-ες). Αν κάποιο κατάστημα έχει πολλά παράπονα μπαίνει στο στόχαστρο της μητρικής εταιρείας. Η μητρική δίνει συστάσεις και κατευθύνσεις στο ανάλογο αφεντικό και μετά το αφεντικό στους υπευθύνους. Δε νοείται κατάστημα καθημερινά να υπερβεί ένα συγκεκριμένο νούμερο παραπόνων. Όλα αυτά που σας περιγράφουμε δε μεταφέρονται σαφώς με ήρεμο τρόπο, αλλά με πίεση. Μέσα στις δουλειές λοιπόν του υπευθύνου είναι να μετατρέψει τη πίεση αυτή σε ευχαριστημένους πελάτες. Στόχος πια γίνεται η πίτσα να φτάσει ζεστή και γρήγορα στον πελάτη. Αν ο διανομέας χτυπήσει κάπου στη διαδρομή σκοπός είναι τι είπαμε; Η πίτσα να φτάσει ζεστή και γρήγορα στον πελάτη. Είναι οι πίτσες καλά; Ποια παραγγελία είναι που εκκρεμεί να παραδοθεί; Αυτά μας ρωτάνε.
Οπότε, ναι εννοείται, δε νοιάζονται για εμάς τους εργάτες. Πρέπει να νοιαστούμε εμείς για εμάς. Δεν προσλαμβάνουν άτομα για να βγει πιο άνετα η δουλειά. Πιέζουν τα ήδη υπάρχοντα να δουλεύουν όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο σκληρά. Επειδή τα αφεντικά γνωρίζουν ότι είμαστε με το μαχαίρι στο λαιμό, προσπαθούν να μας εκμεταλλευτούν όσο δεν πάει. Τα κορμιά μας όμως κανένα αφεντικό δεν τα υπολογίζει. Είναι αναλώσιμα. Και όταν «χαλάνε» από τη δουλειά υπάρχουν άλλα τόσα να τα διαδεχτούν.
Τα αφεντικά της pizza fan κάνουνε περιουσίες από τη δουλειά μας. Γινόμαστε σαράβαλα ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Γιατί, πια, έτσι επιβάλλει η εξόντωση που ονομάζουμε εργασία.
Τα εργατικά ατυχήματα δεν είναι ατυχήματα. Δεν τα παθαίνουμε από την κακή μας την τύχη. Είναι οι όροι της δουλειάς που μας θέλει νέους-ες, ωραίους-ες γρήγορους-ες, αποδοτικούς-ές και να μην αντιμιλάμε στο αφεντικό.
Όλα καλά στην pizza fan. Όλα καλά.
Μία υποσημείωση: Τέτοια ατυχήματα σαν αυτό δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο στην pizza fan. Πριν δύο χρόνια, διανομέας στο κατάστημα pizza fan Ελληνικού σκοτώθηκε σε τροχαίο την ώρα της δουλειάς. Δεν σκοτώθηκε από απροσεξία, όπως και όλοι εμείς δεν χτυπάμε γιατί είμαστε αφηρημένοι. Πέθανε για να είναι γρήγορος, γιατί εντατικοποίηση σημαίνει να σε ντοπάρουν με άγχος. Ο θάνατός του θα μείνει στην ιστορία ως ατύχημα. Αλλά όχι από εμάς τους συναδέλφους και συναδέλφισσες εργάτες και εργάτριες που ξέρουμε πως ο θάνατός του ήταν μία συνέπεια της εργατικής καθημερινότητας. Είναι αυτή η καθημερινότητα που τελικά όλοι-ες ζούμε για να δουλεύουμε. Είναι η κτηνωδία της επιβίωσης.

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Η ''υπεύθυνη'' αριστερά βαδίζει με τ' αφεντικά

<<Επειδή λοιπόν καλό είναι να μαθαίνει κανείς ακόμα και από τους αντιπάλους του, θέλω να σας θυμίσω μια πασίγνωστη φράση του Λένιν για την ανοικοδόμηση της τότε κατεστραμμένης χώρας του: Σοσιαλισμός ίσον σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός. Αυτό αναφέρεται σε μια παρωχημένη βέβαια εποχή. Τηρουμένων όμως των ιστορικών αναλογιών, και με μια δόση αυθαιρεσίας, μπορούμε να πούμε: Ανάπτυξη ίσον δημοκρατία συν επενδύσεις. Ελευθερίες, κοινωνικά δικαιώματα, δίκαιη αμοιβή, συμμετοχή των εργαζομένων. Συν επιχειρηματικότητα, καινοτομία, σχεδιασμένη επένδυση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού σε τομείς που ωθούν την οικονομία και τη χώρα προς τα μπρος>>.

Τσίπρας στην ετήσια γενική συνέλευση του ΣΕΒ

<<Έχουμε μιαν οικονομική ένωση και ένα κοινό νόμισμα. Μια έξοδος δεν θα ωφελήσει κανέναν.
Αντίθετα θα πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα. Για το λόγο αυτό και μόνο, η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει, δε θα εξέλθει εθελοντικά από την Ευρωζώνη. Μία έξοδος (...) θα ήταν μια καταστροφή για την Ευρώπη (...) Η ευρωζώνη πρέπει να σωθεί>>.

Τσίπρας στο LEVY INSTITUTE στις ΗΠΑ

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να κατανοήσουμε με ποιανού το συμφέρον τάσσονται οι δηλώσεις Τσίπρα. Καθαρά και ξάστερα η αντιδραστική νεοκομματική φόρμουλα των σοσιαλδημοκρατών, στρώνει περισσότερο έδαφος για την εξάπλωση της εκμετάλλευσης.
Η φιλοευρωπαϊκή καμπάνια θα πετύχει τον σκοπό της και το κεφάλαιο θα ορθοποδήσει χωρίς το εμπόδιο της ταξικής πάλης, αρκεί η εργατική τάξη να σωπά και να οπισθοχωρεί για το καλό της ανάπτυξης. Για να της χαριστούν από τα αφεντικά τα κοινωνικά δικαιώματα που τις αναλογούν! Αρκεί η κοινωνία να μοιρολατρεί περιμένοντας τους σωτήρες της ''αριστεράς''.
Η φιλολαϊκή τους πολιτική είναι άκρως αντιπρολεταριακή.
Ας απαντήσουμε με την πολιτική τους απομόνωση στους χώρους των ταξικών αναμετρήσεων, δείχνοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της τάξης μας, μακρυά από εργατοπατέρες και πολιτικάντηδες της νεοαριστεράς του κεφαλαίου.

Έμπνευση για την παραπάνω ανάρτηση και πηγή των δηλώσεων του προοδευτικού (!) Τσίπρα από το κείμενο: <<Νέα Μαρξιστικο – Λενινιστική ενότητα>> που περιλαμβάνεται στο τρέχων τεύχος (16 – 17) του περιοδικού <<ΒΙΔΑ>> για την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού.

Ένθετα του περιοδικού μπορούν να βρεθούν στην διεύθυνση:

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

5ο φύλλο της εφημερίδας τοίχου των "Ομάδων Ανέργων Εργαζομένων στους Δρόμους"


Κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 5ο φύλλο της εφημερίδας των "Ομάδων Ανέργων Εργαζομένων στους Δρόμους...για την προλεταριακή αλληλεγγύη", η οποία μοιράζεται και κολλιέται στα γνωστά σημεία στοίβαξης των ανέργων καθώς και σ' άλλους χώρους της πόλης.

1.500.000 άνεργοι...τις πταίει;

1.500.000 άνεργοι τις πταίει;
Φταίνε οι μετανάστες για την ανεργία σου;

Από την πρώτη στιγμή που πατάνε σε ελληνικό έδαφος,η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών εργατών παραμένουν επί τούτου σε καθεστώς «παρανομίας», γεγονός που εξυπηρετεί μια χαρά την αποτελεσματικότερη διαχείρισή τους απ’ τ’ αφεντικά. Όταν είσαι «παράνομος» και υπό το φόβο σύλληψης, βασανισμού, εγκλεισμού σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ή και απέλασής σου, σίγουρα είναι πιο εύκολο να δεχτείς να δουλέψεις με «μαύρα», ανασφάλιστος, υπό άθλιες συνθήκες και επί ατελείωτες ώρες. Χιλιάδες μετανάστες, από τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 έως τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας του 2013 δούλεψαν και συνεχίζουν να δουλεύουν σε καθεστώς σκλαβιάς. Εκατοντάδες από αυτούς αγνοούνται, εκατοντάδες έχουν δολοφονηθεί· ακριβώς γιατί αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως καύσιμη ύλη για τη μηχανή του καπιταλισμού, όπως αντιμετωπιζόμαστε και όλοι εμείς. Οι μετανάστες-σκλάβοι κάνουν τις δουλειές που η συντριπτική πλειοψηφία των ντόπιων δε θα δέχονταν να κάνουν κάποτε. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι «οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές». Αντίθετα σημαίνει ότι κράτος και αφεντικά χρησιμοποίησαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τους μετανάστες εργάτες για να δημιουργήσουν και να επιβάλλουν τις συνθήκες εργασίας που τους συμφέρουν περισσότερο: χαμηλά μεροκάματα, ανασφάλιστη εργασία, εξαντλητικά ωράρια, μισθοί πείνας. Αν το σκεφτείς, οι συνθήκες αυτές είναι πλέον ο κανόνας και για μεγάλη μερίδα των ντόπιων. Επομένως, οι μετανάστες δεν είναι «εχθροί», ούτε ευθύνονται για την ανεργία σου.

Ή φταίνε οι <<τεμπέληδες>> δημόσιοι υπάλληλοι;

Μόνο κατά το διάστημα 7/3/2004 έως 30/6/2009 ο Π. Παυλόπουλος, τότε υπουργός Δημόσιας Διοίκησης επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή και βουλευτής της τωρινής κυβέρνησης, ενέκρινε το διορισμό 865.000 τέτοιων «τεμπέληδων» (πηγή: Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 6/7/2013). Φαίνεται πως τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν «τεμπέληδες», αλλά «προκομμένοι» και «άξιοι». Τι συνέβη λοιπόν στο μεσοδιάστημα και οι δημόσιοι υπάλληλοι ξαφνικά τεμπέλιασαν; Αυτό που συμβαίνει ανέκαθεν είναι ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις βαφτίζουν κατά το δοκούν και ανάλογα με τα συμφέροντά τους διαφορετικές ομάδες εργαζομένων, προκειμένου να στρέψουν τη μία εναντίον της άλλης (αυτό που ονομάζουμε «κοινωνικό κανιβαλισμό»). Επιπλέον, εδώ και πολλές δεκαετίες ο διορισμός στο δημόσιο τομέα αποτελούσε το ισχυρότερο χαρτί-ρουσφέτι για τους πολιτευτές και το διαβατήριο για το «ελληνικό όνειρο» πολλών υποψηφίων δημοσίων υπαλλήλων. Οι κυβερνώντες γνώριζαν πολύ καλά τι έκαναν και το ίδιο καλά γνωρίζουν τι κάνουν τώρα. Το να βαφτίσουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων ως «τεμπέληδες» (αυτούς που οι ίδιοι διόριζαν επί δεκαετίες) είναι ο απλούστερος τρόπος για να θολώσουν τα νερά και να μετακυλήσουν τις δικές τους ευθύνες για τη διάλυση των δημόσιων σχολείων και πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, των παιδικών σταθμών και των ασφαλιστικών ταμείων λόγω έλλειψης προσωπικού.

Ή μήπως φταίνε οι ταραξίες απεργοί;

Οι απεργοί δεν είναι ταραξίες, πρώτον γιατί δεν υπάρχει κάτι «ομαλό» και «ιδανικό» για να ταράξουν και δεύτερον γιατί είναι αναφαίρετο και κατακτημένο δικαίωμά μας να απεργούμε. Ταραξίες είναι όλοι όσοι εξαθλιώνουν την καθημερινότητά μας. Η ζωή μας συνταράσσεται όταν απολυόμαστε απ’ τα αφεντικά, όταν διαλύεται το σύστημα υγείας από το κράτος, όταν δεν ξέρουμε καν αν θα προλάβουμε – ή αν θα μπορέσουμε - να βγούμε στη σύνταξη, όταν δεν μπορούμε να καλύψουμε έστω και στοιχειώδεις ανάγκες, όταν, διεκδικώντας αυτά που μας ανήκουν, οι μπάτσοι μας χτυπάνε στο ψαχνό.
Ζούμε σε πόλεις - φυλακές, υπό συνθήκες συστηματικής εξαθλίωσης και εξόντωσης μας, αγωνιώντας για την επόμενη μέρα, αγωνιώντας για το δικό μας μέλλον και το μέλλον των ανθρώπων που αγαπάμε. Αν μη τι άλλο, οι απεργιακοί αγώνες πρέπει ν’ αναζωπυρώνουν την ελπίδα μας ότι ένα καλύτερο αύριο είναι όντως εφικτό και να μας ανατάσσουν ψυχικά όταν αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει λύση στα προβλήματά μας. Η παραίτηση δεν είναι λύση. Η μόνη λύση είναι να συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε όλα όσα μας ανήκουν, γι’ αυτό και πρέπει να γίνουμε όλοι και όλες «ταραξίες».

Θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας σου μια 5μηνη παράταση <<ζωής>> (κοινωφελής εργασία);

Τα πεντάμηνα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, το voucher (σύστημα επιταγών κατάρτισης) και όλα τα αντίστοιχα υποτιθέμενα προγράμματα «αποκατάστασης» των ανέργων, δεν αποτελούν εργασία, αλλά ψευδαίσθηση εργασίας. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το μοντέλο της εργασίας αλλάζει οριστικά. Οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι αποτελούν μια τεράστια δεξαμενή εργατικού δυναμικού την οποία το κράτος και τ’ αφεντικά μπορούν να χρησιμοποιούν ανάλογα με τις ανάγκες τους. Ζωή δεν είναι να δουλεύεις πενθήμερο 8ωρο για 400 έως 500 ευρώ τον μήνα, χωρίς συντάξιμα ένσημα και γνωρίζοντας ότι μετά από μερικούς μήνες θα βρεθείς πάλι στο δρόμο. Το ότι έχεις μια «δουλίτσα» σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι έχεις δουλειά. Τα πεντάμηνα προγράμματα - και οι όποιες παραλλαγές τους - στοχεύουν στο να μας διατηρήσουν στα όρια της επιβίωσης, ώστε τ’ αφεντικά να μπορούν να μας χρησιμοποιήσουν ξανά και ξανά, μέχρι να μας ξεζουμίσουν και να μας πετάξουν. Αυτή θα είναι η «ζωή» σου από εδώ και μπρος; Αυτή τη «ζωή» ονειρεύτηκες για τον εαυτό σου και για τους γύρω σου;

Ή οι ταξιαρχίες εργασίας που πρότεινε ο Δούκας, πρώην υπουργός της Ν.Δ.;

Τον Ιανουάριο του 2013 ο πρώην υπουργός της Ν.Δ., Πέτρος Δούκας, πρότεινε τη δημιουργία «ταξιαρχιών δωρεάν εργασίας». Οι ταξιαρχίες θα αφορούν στη «δωρεάν παραχώρηση εργατών και υπαλλήλων για τρεις μήνες, στην πολιτεία, την τοπική αυτοδιοίκηση και τον ιδιωτικό τομέα». Όχι, ο πρώην υπουργός δεν είναι φασίστας όπως φαίνεται εκ πρώτης· είναι ένας καλός κι ευαίσθητος άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την ψυχική υγεία των ανέργων, καθώς υποστηρίζει ότι «η υποχρεωτική δωρεάν εργασία θα βοηθήσει τους άνεργους να ξετριφτούν» έτσι ώστε να νιώσουν ψυχολογικά όμορφα. Κάτι θα ξέρει ο πρώην υπουργός, εξάλλου το έχουν πει (και το έχουν αναρτήσει και σε επιγραφή στην είσοδο του Άουσβιτς) οι ναζί πολιτικοί του πρόγονοι: «Arbeit Macht Frei», «η εργασία απελευθερώνει» και σε κάνει να νιώθεις όμορφα. Μη νομίσεις ούτε για ένα λεπτό ότι πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ταξιαρχίες εργασίας υπάρχουν ήδη στην Ουγγαρία, μέλος κι αυτή της προοδευτικής και εκσυγχρονισμένης ΕΕ. Τα πεντάμηνα προγράμματα που αναφέραμε παραπάνω, στην ουσία αποτελούν τον προθάλαμο των ταξιαρχιών εργασίας. Όσο συναινούμε σε αυτό που μας ετοιμάζουν το κράτος και τ’ αφεντικά, όσο εξαθλιωνόμαστε και δεν αντιδρούμε, όσο αποδεχόμαστε μοιρολατρικά ότι «έτσι είναι τα πράγματα», τόσο πιο εύκολα κάνουμε τα πράγματα για τους από πάνω.

Ή μήπως να περάσεις μια βόλτα από τα γραφεία της χρυσής αυγής να σου βρουν καμιά δουλίτσα <<με το αζημίωτο>>;

Αν ενδιαφέρεσαι για μια ελπιδοφόρα καριέρα δολοφόνου, μπράβου, σωματέμπορου και διακινητή πρέζας και όπλων, οι χρυσαυγίτες είναι οι άνθρωποι σου. Αν ενδιαφέρεσαι να γίνεις φασιστικό απόβρασμα, να βουλιάξεις στο βούρκο και να το παίζεις τσάμπα μάγκας χαιρετώντας ναζιστικά, αν σου αρέσουν τα τατουάζ με μαιάνδρους και σβάστικες, αν πιστεύεις ότι για κάποιο λόγο ανήκεις σε μια ανώτερη φυλή που θα καθαρίσει το ανθρώπινο είδος από τους λιγότερο ικανούς για δουλειά, τους «αλλοεθνείς», τους ομοφυλόφιλους, τους ψυχικά ασθενείς, τους τοξικοεξαρτημένους και όποιους άλλους θεωρείς κατώτερους, πέρνα απ’ το κοντινότερο γραφείο της Χρυσής Αυγής. Εκεί βρίσκονται οι δήθεν «αντισυστημικοί» που ήδη από το 2009 επιχειρούσαν να ρίξουν τα μεροκάματα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος σε συνεργασία με τους εργολάβους και τους εφοπλιστές απειλώντας και ξυλοκοπώντας μετανάστες και ντόπιους εργάτες, που καταψήφισαν τη φορολόγηση των εφοπλιστών και των μετόχων σε ναυτιλιακές εταιρείες, που ζήτησαν στη βουλή το σπάσιμο της απεργίας των εργολαβικών του ΑΠΘ και οι μοναδικές «κόκκινες γραμμές» που έθεσαν ως προς τη μείωση συντάξεων και μισθών ήταν για το στρατό και την αστυνομία. Να ξέρεις όμως ότι τη στιγμή που θα περάσεις το κατώφλι των γραφείων της ΧΑ, θα βρεις μπροστά σου όλους και όλες εμάς. Εμάς που δε γίναμε φασίστες «επειδή φταίει η κρίση», που όντας άνεργοι και άνεργες, επισφαλώς εργαζόμενοι και εργαζόμενες, προτιμάμε να ψοφήσουμε της πείνας παρά να δουλέψουμε για τα φασιστικά καθάρματα, που διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας σε καιρούς χαλεπούς, που δε σκύβουμε το κεφάλι παρά τα ζόρια που τραβάμε, εμάς που συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και παλεύουμε, με όποιον τρόπο μπορούμε, να τον χτίσουμε.

Γιατί για μας, η απάντηση στα προβλήματά μας βρίσκεται:

-ΣΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΩΝ, ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
-ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
-ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΔΟΜΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Αυτοοργάνωση είναι η συλλογική οργανωμένη προσπάθεια εργαζομένων – ανέργων, να βρούμε λύσεις για τα προβλήματα που μας απασχολούν. Είναι μια πραγματικότητα, έμπρακτης αλληλεγγύης και δράσης, που έχει, πλέον, τις ρίζες τις σε διάφορες γειτονιές. Όπως Κοινωνικά Ιατρεία – Φαρμακεία (δομές πρωτοβάθμιας περίθαλψης) για ζητήματα Υγείας, πρόληψης και θεραπείας και οι Συλλογικές Κουζίνες για το ζήτημα της Τροφής. Ένας μικρός, ενδεικτικός κατάλογος από αυτοοργανωμένες δομές που μπορείτε να απευθυνθείτε:

Κοινωνικά ιατρεία / φαρμακεία

• Mητροπολιτικό Kοινωνικό Iατρείο Eλληνικού.
Τηλέφωνο Γραμματείας για πληροφορίες και ραντεβού: 210 9631950. 
Διεύθυνση Ιατρείου: Εντός της πρώην Αμερικανικής βάσης, 200 μ. 
μετά την Τροχαία Ελληνικού στο αριστερό σας χέρι, ακριβώς δίπλα
από το Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικού.
http://mki-ellinikou.blogspot.gr/

• Αλληλέγγυο Ιατρείο Πειραιά.
Καθημερινά, 9:30 - 20:30, Ξενοφώντος 5 και Πελοπίδα, 3ος όροφος,
πλατεία Μέμου, Κορυδαλλός, τηλ.: 210 4960790.
http://a-iatreio.blogspot.gr/

• Ιατρείο Αλληλεγγύης Πατησίων Αχαρνών.
Κάθε Σάββατο, 11:00 - 13:00 και κάθε Πέμπτη, 16:00 - 18:00, στη Λέσχη ΛΕΦΚΑ 
Προμηθέως 73-75.
http://iatreioapa.espivblogs.net/

• Φαρμακείο-Ιατρείο Αλληλεγγύης στα Πατήσια.
Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη, 17:30 – 20:00 και κάθε Πέμπτη, 10:00 – 12:00, 
Ταϋγέτου 60 (είσοδος Πολιτιστικού Κέντρου Γκράβας), τηλ.: 210 2012013.
http://koinonikofarmakeio.blogspot.gr/

• Κοινωνικός Χώρος για την υγεία (Άνω πετράλωνα).
Κάθε Τρίτη και Τετάρτη, 17:00 - 20:00, στην κατάληψη του ΠΙΚΠΑ, 
Τιμοδήμου και Ευγενίου Αντωνιάδου 29, στα «Πέτρινα» των Άνω Πετραλώνων. 
Για άμεση και έκτακτη επικοινωνία μπορείτε να χρησιμοποιήσετε 
το τηλέφωνο 6972751620.
http://laikisineleusipetralona.espivblogs.net/

• Κοινωνικό Φαρμακείο Βύρωνα.
Καθημερινά, 10:30 - 13:30 και Πέμπτη, 16:00 - 17:30, Ελλησπόντου 12, 
τηλ.: 210 7628209, 6977747431.
http://k-iatreio.blogspot.gr/

Συλλογικές κουζίνες

• Συλλογική Κουζίνα Ανέργων.
Κάθε Τρίτη, στις 17.00, στο Αυτόνομο Στέκι, Ζωοδόχου Πηγής 95-97 και Ισαύρων,
Νεάπολη-Εξάρχεια.
http://autonomosteki.espivblogs.net

• Συλλογική Κουζίνα της Τετάρτης.
Κάθε Τετάρτη, στις 17.00, στο Αυτόνομο Στέκι, Ζωοδόχου Πηγής 95-97 &Ισαύρων,
Νεάπολη - Εξάρχεια.
http://autonomosteki.espivblogs.net

• Μπερντές, Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος.
Κάθε Πέμπτη, στις 15.00, Aράδου 55, πλατεία Κύπρου, Άνω Ιλίσια.
http://mperntes.espiv.net/

• Πρωτοβουλία κατοίκων Καισαριανής.
Κάθε Τρίτη, στις 15.00, Νέα Εφέσου 4.
http://protovouliakatoikwnkaisarianis.blogspot.gr/

• Κουζίνα Αλληλεγγύης κοινωνικού κέντρου Βύρωνα.
Κάθε Σάββατο, στις 14.00, Άλσος Αγ. Τριάδας.
http://politistikokentrovirona.blogspot.gr/

• Συλλογική Κουζίνα συνέλευσης κατοίκων Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου.
Κάθε Παρασκευή, στις 20.00, Κύπρου 43, Βύρωνας.
http://syneleysikatoikwnvkp.squat.gr/

• Συλλογική Κουζίνα στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Βίλα Ζωγράφου. 
Κάθε Κυριακή, στις 14.00, Γ. Ζωγράφου 13, πίσω από την πλατεία Γαρδένιας.
http://villazografou.squat.gr/

• Συν - ΤΡΟΦΗ - κή κουζίνα στο στέκι της Λαϊκής Συνέλευσης Χολαργού-Παπάγου.
Κάθε Δευτέρα, 13.30 - 16.30 και Τετάρτη, 14.00 - 17.00, Αγ. Τριάδος 14, Χολαργός.
http://anoixtisyneleysixolargoupapagou.blogspot.gr/

Φυλλάδιο της συλλογικότητας Άνεργοι - Άνεργες από τις γειτονιές της Αθήνας που μοιράζεται σε ΟΑΕΔ και παρεμβάσεις

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Καλή δύναμη στον δρόμο προς την ελευθερία

Από την εξέγερση στις φυλακές Μαλανδρίνου το 2007
Η αιτία για το χτίσιμο φυλακών υψίστης ασφαλείας και γενικότερα για νέα στρατόπεδα εγκλεισμού κάθε μορφής , είναι πιο βαθιές από ότι οι κυβερνώντες και μμε μας πλασάρουν με κάθε ευκαιρία.
Η κυρίαρχη τάξη φοβάται εμφανέστατα τις κοινωνικές – ταξικές αναταραχές που θα έρθουν από τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τρέμουν στην ιδέα του προλεταριακού ξεσηκωμού.
Η σιδερόφραχτη δημοκρατία τους αντανακλάται στην καπιταλιστική μητρόπολη. Φυλακές, αστυνομοκρατία, κλείσιμο ελεύθερων χώρων κ.ο.κ.
Ο λόγος των εξουσιαστών δεν πείθει κανέναν πλέον. Όσα ψέμματα και να πουν, όσο λάσπη και αν ρίξουν, οι φτωχοδιάβολοι τούτου του κόσμου αναγνωρίζουν ποιοι είναι οι τρομοκράτες και νιώθουν στο πετσί τους ποιοι είναι οι αδίσταχτοι δολοφόνοι.
Φτάνει μια ματιά στις αυτοκτονίες λόγω καπιταλιστικής κρίσης, στους δολοφονημένους από τα όπλα και τα μαχαίρια του κράτους και του παρακράτους, στους νεκρούς των εργατικών ''ατυχημάτων'' και τόσα άλλα που δεν αρκούν λίγες γραμμές για να ειπωθούν.
Δολοφόνοι και βασανιστές είναι οι καρχαρίες της πολιτικοοικονομικής εξουσίας. Είναι οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, όλοι αυτοί που υποστηρίζουν από μέσα ή και ''πλαγίως'' το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Είναι γεγονός πως η τάξη τους θα υψώσει κι' άλλες φυλακές κι' άλλα στρατόπεδα εγκλεισμού. Θα προωθεί συνεχώς την αντιπρολεταριακή θέση της και θα συνεχίσει να δολοφονεί και να τρομοκρατεί.
Η καταστολή, τα δεσμά (με κάθε έννοια), η εκδικητικότητα για όσους/ες αγωνίζονται, για όσους/ες δουλεύουν για την ταξική αντιπαράθεση με το σάπιο τους σύστημα, είναι προϊόντα του πολέμου που διεξάγει το κεφάλαιο στην εργατική τάξη. Με το απόλυτο τσαλάκωμα δικαιωμάτων και το τσάκισμα της ζωής των προλετάριων.
Πάντα όμως οι άνθρωποι του αγώνα και της αντίστασης θα σπάνε τα δεσμά τους, με όποιο τρόπο, για να ακολουθήσουν τον δρόμο προς την ελευθερία και οι δεσμοφύλακες θα είναι πάντα ανήμποροι να τους απομονώσουν όσα μπουντρούμια και να χτίσουν.
Το ίδιο ανήμπορη θα είναι και η βρώμικη κάστα των πλουσίων να σταματήσει την προλεταριακή κινητικότητα όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Στο χέρι μας είναι να οργανώσουμε την ταξική αυτοάμυνα και αντεπίθεση και να ανακόψουμε σαν εργάτες, σαν μετανάστες, σαν προλετάριοι την δολοφονική πολιτική του καπιταλισμού.
Εμείς από την πλευρά των καταπιεσμένων κλείνουμε πονηρά το μάτι σε αυτούς και αυτές που έσπασαν τα δεσμά της φυλακής... και τους λέμε:
Καλή δύναμη στον δρόμο προς την ελευθερία!!!
Στους εχθρούς της ελευθερίας θα βροντοφωνάξουμε για άλλη μια φορά:

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!