Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Όποιο χέρι αφεντικού σηκώνεται πάνω σε εργάτη πρέπει να κόβεται

Το Σάββατο 22/2, μετά από κάλεσμα του σωματείου και με τη συμμετοχή αλληλέγγυων συλλογικοτήτων και σωματείων, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση έξω από το μαγαζί "SCΗERZO" στο Μαρούσι. Συνάδελφος μετανάστης που εργαζόταν στο  συγκεκριμένο κατάστημα ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό του γιατί διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του. Για περίπου 2 ώρες,  200 και παραπάνω άτομα φώναζαν συνθήματα, μοίρασαν τρικάκια, ενημέρωσαν κόσμο και γειτονικά μαγαζιά. Το μοίρασμα και η ενημέρωση συνεχίστηκε σε μια σύντομη πορεία, που ακολούθησε την παρέμβαση. 

Σκοπός μας σ'αυτήν την πρώτη, αλλά σίγουρα όχι τελευταία παρέμβασή μας στο μαγαζί SCHERZO, είναι να καταστήσουμε σαφές ότι η ταξική αλληλεγγύη και οργάνωση μπορεί να τσακίσει τη βία και την τρομοκρατία των αφεντικών.

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:

Συνάδελφος, μετανάστης, μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών επαγγελμάτων του κλάδου του Επισιτισμού, εργαζόταν στο μαγαζί SCHERZO, στο Μαρούσι, Βορέα 8, για περίπου πέντε μήνες εώς και 12 ώρες τη μέρα, 30 ημέρες το μήνα, για 10 Ευρώ τη μέρα. Σε μόνιμο καθεστώς ομηρίας από τα αφεντικά, καθώς εκτός από τον καθαρισμό του καταστήματος και τη λάντζα, ήταν υποχρεωμένος να τρέχει για δουλειές, που αφορούσαν τόσο το μαγαζί όσο και προσωπικά το αφεντικό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, του χρωστούσαν και δεδουλευμένα. Κατά τη διάρκεια αποπληρωμής κάποιων χρωστούμενων, ο συνάδελφος ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό Δημήτρη Τυρολόγο, ο οποίος επίσης, του πήρε την τσάντα με προσωπικά έγγραφα και χρήματα, με αποτέλεσμα ο συνάδελφος να παραμείνει 3 ημέρες στο νοσοκομείο.

Παρ'όλη την αγριότητα της εργασιακής του καθημερινότητας, ο συνάδελφος κινήθηκε από την αρχή με καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μετά τον ξυλοδαρμό του διεκδίκησε και συνεχίζει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του να είναι κανείς εργάτης, απευθυνόμενος σε αλληλέγγυους κοινωνικούς χώρους και το σωματείο.

Η περίπτωση του συναδέλφου μας στο SCHERZO δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, ούτε το αφεντικό του ένας οξύθυμος εργοδότης. Είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, όταν ντόπιοι και μετανάστες εργάτες ζητούμε δεδουλευμένα, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, χρωστούμενα μεροκάματα πείνας και ένσημα, να εισπράττουμε από τα αφεντικά ειρωνία, άρνηση και ξύλο.

Στη σημερινή εποχή που το κεφάλαιο αποκαλεί “κρίση”, οι μετανάστες/στριες αποτελούν το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, φέροντας όλα τα δεινά μιας “χώρας υποδοχής σε κρίση”. Αν δε σκοτωθούν στον Έβρο, αν δεν πνιγούν στο Φαρμακονήσι, αν δε δολοφονηθούν στη Μανωλάδα, καταλήγουν σε κάτεργα όπως αυτά του επισιτισμού και τότε οι ταξικές αντιθέσεις και οι κοινωνικές-φυλετικές ανισότητες αποκτούν κτηνώδη χαρακτηριστικά. Οι μετανάστες/στριες είναι καταδικασμένοι να δουλεύουν για την καπιταλιστική μηχανή με εξευτελιστικά μεροκάματα, απάνθρωπα ωράρια, φυσικά, χωρίς ένσημα, και με μόνιμη την απειλή της απόλυσης, της επίθεσης και της απέλασης, βιώνοντας διάχυτα τον ρατσισμό, τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες.

Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι. Το χέρι που σηκώθηκε απο τα αφεντικά στο μετανάστη εργάτη, αύριο θα σηκωθεί σε όλη την εργατική τάξη. Η βία στους μετανάστες εργάτες σήμερα, είναι εικόνα από το αύριο όλης της τάξης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες είναι τα ίδια στρατόπεδα που θα κρατήσουν έγκλειστους τους περισευούμενους του αύριο. Άνεργοι, άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά ασθενείς, κοινωνικοί αγωνιστές περισσεύουν σε ένα σύστημα που χρειάζεται μόνο σκλάβους να μοχθούν για την “έλευση της ανάπτυξης”. Η εργοδοτική τρομοκρατία, οι επιτάξεις των απεργιακών κινητοποιήσεων, η καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων, η στέρηση κάθε ελπίδας για αξιοπρέπεια στη ζωή και την εργασία είναι ολοφάνερα εδώ.

Ως εργαζόμενοι στα κάτεργα του επισιτισμού, σ' ένα κλάδο που τα μνημόνια έχουν επιβληθεί χρόνια τώρα και οι σκληρές συνθήκες εργασίας είναι καθεστώς, δεν έχουμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυοι σε κάθε εργάτη/τρια που αντιστέκεται, μάχεται, διεκδικεί. Με τη συμμετοχή μας στο σωματείο βάσης του κλάδου, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες και σε συνεργασία με μαχητικά σωματεία από άλλους κλάδους, αναπτύσσουμε την ταξική μας συνείδηση, τονώνουμε την ταξική μας αυτοπεποίθηση και οργανώνουμε τη δράση μας απέναντι σε μικρά και μεγάλα αφεντικά.

Κι αν θεωρούν ότι μπορούν να μας τρομάξουν, η απάντησή μας θα είναι η συλλογική μας δράση, που νικάει το φόβο.
Κι αν δε μας σέβονται πρέπει να αρχίσουν να μας φοβούνται.

ΝΑ ΑΝΑΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ

ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ - ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Για την αντεπανάσταση στην Ουκρανία: μια συζήτηση με Αντιφασίστες του Κιέβου

1891200_621660961222415_2072258221_n
Στο Cherkiv της Ουκρανίας εκατοντάδες διαδηλωτές
περιφρουρούν το άγαλμα του Λένιν
Σε μια προσπάθεια κατανόησης των γεγονότων που εξελίσσονται στην Ουκρανία, μακριά από την προπαγάνδα του κεφαλαίου και των μμε του, μεταφράσαμε και αναδημοσιεύουμε μια συνέντευξη με 3 αντιφασίστες της Αντιφασιστικής Δράσης Ουκρανίας.

Οι Σάσα, Αντρέι και Μίρα είναι μέλη της Αντιφασιστικής Δράσης Ουκρανίας, μιας ομάδας που μάχεται το φασισμό στην Ουκρανία.  «Καθίσαμε και συζητήσαμε για την επιρροή του φασισμού στο EuroMaidan». Αυτά είναι όσα μου είπαν.
Σάσα: Εδώ υπάρχουν πολλοί εθνικιστές, περιλαμβανομένων και των ναζιστών. Ήρθαν απ’ όλη την Ουκρανία και αποτελούν περίπου το 30% εκείνων που διαμαρτύρονται.
Μίρα: Οι δύο μεγαλύτερες ομάδες είναι το Svoboda και το Pravy Sektor [Δεξιός Τομέας]. Οι δυνάμεις άμυνας δεν ανήκουν όλες στο Pravy, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι τους είναι μέλη του.
Σ: Το Svoboda είναι μια ομάδα με περισσότερα χαρακτηριστικά εντός της νομιμότητας, αν και διατηρεί μια παράνομη στρατευμένη πτέρυγα. Το Pravy Sektor είναι πιο παράνομο, αν και θέλει να υπερκεράσει το Svoboda.
Μ: Υπάρχουν συνεχείς διαφωνίες ανάμεσα στο Pravy και το Svoboda. Δούλεψαν από κοινού κατά τη διάρκεια των πιο εύφλεκτων φάσεων της εξέγερσης, όμως τώρα που τα πράγματα ησύχασαν έχουν το χρόνο για να επικεντρωθούν οι μεν εναντίον των δε. Και οι δύο ομάδες δέχονται δωρεές και διαθέτουν ένα σωρό χρήματα. Τελευταία το Pravyδιαθέτει όλες αυτές τις καινούριες φόρμες, που είναι πραγματικές στρατιωτικές στολές. Πρόκειται για μια ομάδα έντονα δομημένη. Για να πας σε συγκεκριμένα σημεία, απαιτούνται  δικές τους άδειες. Διαθέτουν την εξουσία για να επιτρέπουν ή όχι στον κόσμο να συμμετέχει ενεργά στην εξέγερση. Εμείς προσπαθούμε να το κάνουμε αλλά πρέπει να είμαστε πολλοί  προσεχτικοί με τους ναζιστές. Σίγουρα δεν σκοπεύω να ζητήσω την άδεια από κανένα ναζί!
Σ: Μια εκατοστή αναρχικών προσπάθησαν να οργανώσουν τη δική τους ομάδα αυτοάμυνας. Διάφορες ομάδες αναρχικών συναντήθηκαν σε μια συνέλευση στο Maidan. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, μια πιο πολυάριθμη ομάδα ναζιστών εισέβαλε με τσεκούρια, μπαστούνια του μπέϊζ-μπολ, παλούκια και κράνη. Έλεγαν ότι αυτό ήταν δικό τους έδαφος. Απευθύνθηκαν στους αναρχικούς χαρακτηρίζοντας τους εβραίους, μαύρους, κομμουνιστές. Κομμουνιστές δεν υπήρχαν, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένταση. Οι αναρχικοί ήταν απροετοίμαστοι και έτσι αποχώρησαν. Με λίγα λόγια, όποιος  έχει διαφορετικές πολιτικές ιδέες από τις δικές τους, δεν μπορεί να σταθεί σε συγκεκριμένους χώρους, η παρουσία τους δεν γίνεται δεκτή.
Μ: Πριν λίγο καιρό ένας σταλινικός δέχθηκε την επίθεση των ναζιστών, ένας άλλος κατέληξε στο νοσοκομείο και ένας άλλος φοιτητής δέχθηκε την επίθεση τους γιατί ασκούσε κριτική στο φασισμό.  Το Pravy Sektor έλαβε μεγάλη μιντιακή προσοχή μετά τα πρώτα βίαια επεισόδια, τα μήντια τους έδωσαν δημοσιότητα και αυτοί άρχισαν να πιστεύουν ότι είναι «γαμάτοι». Το Pravy υπήρχε και πριν, μόνο που τώρα ενισχύεται και προσηλυτίζει ένα σωρό νέο κόσμο.
Σ: Μετά από όλα αυτά, το Pravy θα προσελκύσει πολλούς νέους. Διαθέτουν χρήματα για προπαγάνδα και για στολές. Αποκτούν μια αυξανόμενη δημοτικότητα γιατί διαθέτουν μια μάχιμη εικόνα.
Μ: Η Ουκρανία είναι μια πατριαρχική χώρα, επομένως το μοντέλο του ισχυρού άντρα που μάχεται είναι αποτελεσματικό.
Σ: Επομένως, οι ναζιστικές ομάδες προσπαθούν να μιμηθούν αυτές της αριστεράς για να διευρύνουν τη δημοτικότητά τους. Χρησιμοποιούν την ορολογία των αναρχικών, έννοιες όπως αυτή του «αυτόνομου». Μια από τις σκληροπυρηνικές ναζιστικές ομάδες χρησιμοποιεί αυτήν την τακτική και ονομάζεται «Αυτόνομη Αντίσταση». Αυτό ήταν κάτι που τους έδωσε μεγάλη επιτυχία. Καταφέρνουν να εντάξουν ακόμα και κάποιους αναρχικούς, οι οποίοι είναι πεισμένοι ότι μπορούν να αλλάξουν τους ναζιστές, αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.  Αυτοί οι αναρχικοί γίνονται πιο εθνικιστές, εντείνονται οι αντι-φεμινιστικές απόψεις τους κτλ. Επομένως έχει έρθει η στιγμή που οι αναρχικοί πρέπει να γίνουν πιο ορατοί και ν’ ακουστεί πιο ισχυρά η φωνή τους.
Σ: Υπάρχει ένα ευρύ φάσμα εθνικιστών εκπροσώπων, οι οποίοι είναι διαιρεμένοι σε διάφορες ομάδες που η κάθε μια διαθέτει τα δικά της σύμβολα. Για την  απόσπαση συναίνεσης, αποφεύγουν  να χρησιμοποιήσουν ξεκάθαρα φασιστικά ή ναζιστικά σύμβολα.  Χρησιμοποιούν σύμβολα που είναι αναγνωρίσιμα από άλλους φασίστες αλλά παραμένουν φαινομενικά ουδέτερα   για όποιον δεν είναι φασίστας. Για παράδειγμα, υπάρχει ένα ιδιαίτερα σύμβολο με τη μορφή ενός αετού.  Είναι σχεδιασμένο μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, ώστε έτσι να μην ανακαλεί σε τίποτα το συγκεκριμένο εκτός και αν κάποιος γνωρίζει ήδη τη σημασία του.
Κανένας δεν ξέρει πως μπορεί να εξελιχθεί η κατάσταση, ποια χαρακτηριστικά μπορεί να έχει μια καινούρια κυβέρνηση. Οι φασιστικές ομάδες δεν έχουν κοινούς σκοπούς, ξέρουν τι είναι αυτό που δεν θέλουν, ξέρουν να συγκρούονται μεταξύ τους, αλλά δεν στοχεύουν στα ίδια πράγματα. Αν το Pravy μπει σε μια μελλοντική κυβέρνηση, αυτό θα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο.  Όμως αυτό δεν φαίνεται πιθανό, αφού δεν διαθέτουν την ανάλογη δύναμη.
Μ: Ο κόσμος χρησιμοποιεί τα συνθήματα: «Δόξα για την Ουκρανία», «Δόξα στους ήρωες», «Θάνατος στους εχθρούς».  Όμως ποιοι είναι αυτοί οι ήρωες, αυτοί οι εχθροί; Εγώ νομίζω ότι δεν έχουν μια συγκεκριμένη ιδέα. «Η Ουκρανία πάνω από όλα», είναι ένα άλλο σύνθημα, λες και βρίσκονται στη Γερμανία.
Αντρέι: Εγώ είμαι Γερμανός και από τη δική μου οπτική γωνία φαίνεται ότι στην Ουκρανία όλος αυτός ο εθνικισμός ξεκίνησε από την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ. Το εθνικιστικό αίσθημα που έχει αναπτυχθεί στο Maidan διχάζει τους ανθρώπους. Η ανατολική Ουκρανία είναι με τη Ρωσία, η δυτική είναι εθνικιστική. Ο κόσμος είναι αρκετά διχασμένος αλλά αν κοιτάξουμε συνολικά τη χώρα τα κοινωνικά και τα οικονομικά προβλήματα είναι κοινά. Αν ο κόσμος το αντιλαμβανόταν, αυτός θα ήταν και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τοSvoboda, τον Γιανουκόβιτς και οποιοδήποτε άλλο πολιτικό κόμμα. Το Svoboda και ο Γιανουκόβιτς στηρίζουν τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιδεινώνουν τις συνθήκες ζωής των Ουκρανών.
Μ: Αυτοί οι εθνικιστές δεν βρίσκονται εδώ για να διεκδικήσουν δικαιώματα, όμως για το έθνος και τους αρχηγούς τους αυτή η γραμμή είναι λειτουργική, γιατί επικεντρώνοντας στον εθνικισμό τους επιτρέπει να κάνουν αυτό που κάνουν. Το EuroMaidan αποτελείται κυρίως από το προλεταριάτο και τους φτωχούς, επομένως είναι σημαντικό να αποσπάται η προσοχή τους από τα πραγματικά προβλήματα. Πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να παγιδέψουν αυτούς τους ανθρώπους.

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Κάλεσμα για συγκέντρωση στα κεντρικά του ΟΑΕΔ στον Άλιμο, Πέμπτη 27/2, 11:30

Η  ανάκαμψη  ήρθε  και  η  ανεργία  ήδη  άρχισε  να  μειώνεται.  Οι  περισσότεροι  “αναλυτές” εκτιμούν  ότι  θα  μειωθεί  τουλάχιστον  κατά  1%  με  2%.  Το  πρόβλημα,  όμως,  είναι  ότι  όσοι υποστηρίζουν τα παραπάνω είτε είναι τσιράκια της κυβέρνησης είτε αφελείς.
paremvasiΑυτή η μείωση της ανεργίας προκύπτει από μαθηματικά μαγειρέματα της κυβέρνησης και από ένα νέο τρόπο εξαφάνισης ανέργων από τα μητρώα του ΟΑΕΔ. Σύμφωνα με την τελευταία έκδοση του οδηγού εφαρμογής του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας ο ΟΑΕΔ θα διαγράφει όσους αρνηθούν να πάνε στην θέση που τους ορίστηκε. Πριν λίγο καιρό ένας αριθμός “κοινωφελών” εργαζομένων παραλίγο να διαγραφεί λόγω του ότι αρνήθηκαν να εργαστούν ως ελεγκτές στα ΜΜΜ ενώ είχαν προσληφθεί ως διοικητικό προσωπικό. Φραγμός στάθηκε η μαζική παρουσία και διαμαρτυρία των ίδιων των ανέργων στον ΟΑΕΔ.
Το  επίδομα  μακροχρόνια  ανέργων  με  υπουργική  απόφαση  (Κ.Υ.Α.αρ.πρωτ.: 44137/613/18.12.2013)  επί  της  ουσίας  καταργείται,  αφού  πρώτα,  παραπλανητικά  και επικοινωνιακά, δήθεν διεύρυναν τα ηλικιακά όρια των δικαιούχων από 20 έως 66 έτη. Έκαναν το εξής τέχνασμα: όρισαν ότι οι άνεργοι για να πάρουν την επιδότηση των 200 ευρώ για 12 μήνες θα πρέπει να ασκήσουν το δικαίωμα αυτό μέσα σε διάστημα 2 μηνών από την λήξη της 12μηνης τακτικής επιδότησης, που σημαίνει ότι οι πραγματικά μακροχρόνια άνεργοι όσοι έχουν 2,3 και άνω  έτη  ανεργίας  δεν  λαμβάνουν  κανένα  βοήθημα.  Το  70%  των  ανέργων  είναι  πλέον μακροχρόνια άνεργοι και καταλαβαίνουμε όλοι τους λόγους αυτής της απόφασης: Πολύ λιγότερες δαπάνες για τους ανέργους, μεγαλύτερο πλεόνασμα γι’ αυτούς και τα νούμερα της επιτυχίας που παρουσιάζουν. Έτσι, το υποτιθέμενο  επίδομα  μακροχρόνιας  ανεργίας  το  παίρνουν  γύρω  στα 15.000 άτομα από 418.000 που το δικαιούνταν.
Παράλληλα, γίνονται  ακόμα ποιο αυστηρές οι προϋποθέσεις για το  τακτικό  επίδομα ανεργίας. Αν o/η οποιοσδήποτε άνεργoς/η τα τελευταία 4 χρόνια έχει πάρει επίδομα ανεργίας για 400 ημέρες  χάνει πλέον  το  δικαίωμα  στην  επιδότηση. Αν  έχει  επιδοτηθεί  για  λιγότερες από 400 ημέρες, δικαιούται επιδότησης τόση όση είναι η διαφορά με τις ημέρες που έχει ήδη επιδοτηθεί (ν.3986/2011).
Έτσι, οι άνεργοι/ες που είναι γραμμένοι στον ΟΑΕΔ βρίσκονται μπροστά σε έναν εκβιασμό. Είτε θα δεχτούν να μπουν σε κάποιο από τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας αποδεχόμενοι τους  χαμηλούς  μισθούς  στο  ύψος  του  παλιού  επιδόματος  ανεργίας  και  την  απουσία οποιουδήποτε εργατικού δικαιώματος, είτε θα διαγραφούν από τα μητρώα του ΟΑΕΔ χάνοντας ό,τι επίδομα μπορεί να έπαιρναν από αυτόν.
Τα προγράμματα του ΟΑΕΔ (κοινωφελής, voucher επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας) δεν αφορούν στην καταπολέμηση της ανεργίας. Αφορούν στην ριζική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, έτσι όπως τις γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, σε δημόσιο, ευρύτερο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. H πρόθεση της κυβέρνησης, με σχεδιαζόμενη υπουργική απόφαση, να τοποθετούνται οι άνεργοι στα “κοινωφελή” σε άλλους φορείς, ακόμα και σε περίπτωση που οι επιβλέποντες φορείς αρνούνται την “πρόσληψη” ανέργων, δηλώνει ανοιχτά τη προσπάθεια επιβολής με κάθε μέσο του εργασιακού μεσαίωνα που οραματίζονται.
Οι  εξελίξεις  στα  ζητήματα  της  ανεργίας  δεν  αφορούν  μόνο  όσες  άνεργες βρίσκονται στα μητρώα του ΟΑΕΔ ή στα κοινωφελή προγράμματα. Αφορούν το σύνολο του εργατικού κινήματος.
Οι εργαζόμενοι στα «κοινωφελή» καλύπτουν θέσεις που ανοίγουν λόγω των απολύσεων που πραγματοποιεί και θα πραγματοποιεί η κυβέρνηση. Σε μια χώρα 1.500.000 ανέργων με την μισή σχεδόν  εργατική  τάξη  να  είναι  άνεργη  (το  εργατικό  δυναμικό  το  πρώτο  τρίμηνο  του  2013 ανέρχονταν σε 3.595.900 άτομα), και την άλλη μισή να είναι απλήρωτη ή υπό καθεστώς μερικούς απασχόλησης, τα  θεσμικά  και  οριοθετημένα  από  το  κράτος  σωματεία  και  οι  τυπικές συνδικαλιστικές διαμαρτυρίες δεν αρκούν για να αντιδράσουμε. Χαρακτηριστική απόδειξη είναι η στάση  της  ΓΣΕΕ  όπου  όταν  οι  μνημονιακές  κυβερνήσεις  της  αφαίρεσαν  την  δυνατότητα υπογραφής  γενικής  συλλογικής  σύμβασης  δε  δίστασε  να  μετατραπεί  ανοιχτά  σε  αφεντικό συμμετέχοντας  στα  προγράμματα  «κοινωφελούς»  εργασίας  και  σε  όλα  τα  προγράμματα  του ΟΑΕΔ.
Όσοι ελπίζουν σε μια «υγιή επιχειρηματικότητα» και επιστροφή σε έναν «καλό» και «υγιή» καπιταλισμό (που δεν υπήρξε ποτέ) προ κρίσης αυταπατώνται. Η ανατροπή των νέων εργασιακών σχέσεων περνάει αναγκαστικά από την ανατροπή των μνημονίων. Και η ανατροπή των μνημονίων και κάθε είδους κυβέρνησης, περνάει μέσα από τη ριζική κοινωνική αλλαγή, έτσι ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, και οι ίδιοι να διαχειριστούν τα μέσα παραγωγής,  τις  θέσεις  εργασίας  και  τον  παραγόμενο  πλούτο  σύμφωνα  με  τις  ανάγκες  του κοινωνικού συνόλου.
Ό,τι αλλαγές (θετικές ή αρνητικές), πραγματοποιούνται σε επίπεδο εργασιακών σχέσεων είναι πάντα αποτέλεσμα της έντασης, της χρονικής πυκνότητας και της ριζοσπαστικότητας των αγώνων της εργατικής τάξης ή της απουσίας αυτών. Συνεπώς, η δικιά μας απάντηση ως άνεργοι και εργαζόμενοι για να είναι νικηφόρα πρέπει να είναι συλλογική, πολιτική και αντιθεσμική. Κανείς δεν θα αντιμετωπίσει την ανεργία για λογαριασμό μας, κανείς δεν θα φροντίσει για τα εργατικά  συμφέροντα  πάρα  μόνο  εμείς  οι  ίδιοι  που  παράγουμε  την  αξία  και  έχουμε  κάθε συμφέρον να αλλάξουμε την κοινωνία μέχρι τα θεμέλιά της.
Απαιτούμε:
  • Κατάργηση των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας και όλων των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ που προωθούν την ενοικιαζόμενη και επισφαλή εργασία.
  • Καμία διαγραφή από τα μητρώα του ΟΑΕΔ λόγω άρνησης θέσης στην κοινωφελή εργασία.
  • Πλήρη  εργασιακά  δικαιώματα  σε  όσους  εξαναγκάζονται  να  εργαστούν  στα  παραπάνω προγράμματα.
  • Να  μην  μηδενιστεί  ο  χρόνος  ανεργίας  για  όσους  συμμετέχουν  στα  προγράμματα κοινωφελούς εργασίας.
  • Επίδομα, χωρίς προϋποθέσεις, για όλους τους ανέργους, για όλο το χρονικό διάστημα της ανεργίας.
  • Πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας
  • Ελεύθερη μετακίνηση με τα ΜΜΜ
  • Ο χρόνος ανεργίας να προσμετράται στα συντάξιμα χρόνια χωρίς χρηματικό αντίτιμο.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ Πέμπτη 27/2/14 στις 11:30 πμ
στα γραφεία της διοίκησης του ΟΑΕΔ Εθνικής Αντιστάσεως 8
(Στάση ΜΕΤΡΟ “Άλιμος”)

Αλληλεγγύη στον αγώνα NO TAV σε Ιταλία και Γαλλία

Από την συγκέντρωση - μικροφωνική που πραγματοποιήθηκε
στο Μοναστηράκι το Σάββατο 22/2 στο πλαίσιο της μέρας
διεθνούς αλληλεγγύης για το κίνημα του <<NO TAV>>
Από τις Άλπεις...
Στα ιταλικά, Treno ad Alta Velocita (TAV) σημαίνει Τρένο Υψηλής Ταχύτητας. Από κει πήρε το όνομά του το κίνημα “No TAV”, το οποίο αντιτίθεται στην κατασκευή σιδηροδρόμου ταχείας κυκλοφορίας που θα συνενώνει τη Λυόν της Γαλλίας με το Τορίνο της Ιταλίας. Το συγκεκριμένο έργο βρίσκεται στα σκαριά από το 1991, αλλά το 2011 οι εργασίες αρχίζουν να εντείνονται. Εντός του πλαισίου της οικονομικής κρίσης, το δόγμα της ανάπτυξης βρήκε την εφαρμογή του και το ιταλικό κράτος όρισε το συγκεκριμένο έργο ως “στρατηγικού ενδιαφέροντος”, ως επένδυση για την οποία δε θα απαιτείται διαβούλευση με τις ενδιαφερόμενες τοπικές κοινωνίες. Βίαιες απαλλοτριώσεις γαιών, δυσπρόσιτες τιμές των εισιτηρίων για τους κατοίκους των περιοχών, κατάργηση των απλών γραμμών και αναγκαστική μετακίνηση με τα TAV, σημαντικότατες οικολογικές καταστροφές στα μέρη απ' όπου θα περνάνε οι γραμμές και όλο αυτό προς όφελος των κατασκευαστών, της μαφίας, και των μεγάλων επιχειρήσεων - τα προϊόντα των οποίων θα μεταφέρονται ταχύτερα.
Οι τοπικές κοινωνίες δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι το έργο αυτό. Ένα μαχητικό κίνημα αναπτύχθηκε τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιταλία για την αναχαίτιση της επένδυσης από την απαρχή της υπόθεσης τη δεκαετία του 90, το οποίο και έχει γιγανωθεί στις μέρες μας με επίκεντρο την κοιλάδα της  Susa, βορειοδυτικά του Πιεμόντε της Ιταλίας. Ένα πολύμορφο κίνημα τόσο αναφορικά με την πολιτική ανθρωπογεωγραφία που το απαρτίζει όσο και με τα μέσα αγώνα που το ίδιο ενστερνίζεται, το οποίο αγωνίζεται σθεναρά και έχει να αντιμετωπίσει τον πόλεμο από τα ΜΜΕ - τα οποία χρησιμοποιούν τη γνωστή ρητορική περί "βίαιων μειοψηφιών που καθυστερούν την ανάπτυξη" - τη συνεχώς εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση της περιοχής και τη βίαιη καταστολή του από τις πάνοπλες και πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις.

Ανάμεσα στις πολλές διώξεις και την ποινικοποίηση του κινήματος No TAV, 4 αναρχικοί βρίσκονται προφυλακισμένοι, κατηγορούμενοι για “τρομοκρατία” κατά τα άρθρα 280 και 280bis του ιταλικού ποινικού κώδικα. Πρόκειται την Chiara Zenobi  και τους  Niccolò Blasi, Claudio Alberto, Mattia Zanotti.

...έως τις Σκουριές,
Την ολική καταστροφή στο όνομα της ανάπτυξης δεν θα μπορούσε κανείς να την περιγράψει καλύτερα από το παράδειγμα των Σκουριών Χαλκιδικής, ένα αρχέγονο δάσος παραδομένο βορά στις ορέξεις του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου (Μπόμπολας, El Dorado Gold). Οι κάτοικοι συνεχίζουν να αγωνίζονται μέχρι σήμερα ενάντια στη λεηλασία της φύσης, αλλά και το ελληνικό κράτος  έκτακτης ανάγκης το οποίο εισβάλει με τα ΕΚΑΜ στα σπίτια των κατοίκων της περιοχής, φυλακίζει αγωνιστές και τρομοκρατεί μια ολόκληρη κοινωνία, αιχμαλωτίζοντας τη στα γρανάζια του δικαστικού συστήματος.


η ανάπτυξη στάζει αίμα

Από την δεξιά και τη σοσιαλδημοκρατική έως την αριστερή ρητορεία η λέξη “ανάπτυξη” κατέχει κεντρικό ρόλο στην ατζέντα που τίθεται για τη διαχείριση της παγκόσμιας κρίσης. “Υπάρχουν ακόμα και αποδείξεις ότι το επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης είναι ένας καλός δείκτης για τον μελλοντικό βαθμό της οικονομικής ευημερίας”, μας διαβεβαιώνει η Παγκόσμια Τράπεζα. Η ανάπτυξη έχει μετατραπεί, λοιπόν, σε ιδεολόγημα το οποίο αποσκοπεί να πλασάρει στο συλλογικό φαντασιακό την ψευδαίσθηση της οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ πιο διαφορετική. Στον ελλαδικό χώρο, στον μαστιζόμενο από την κρίση ευρωπαϊκό νότο, αλλά και παγκόσμια, πίσω από το κυνήγι (των αριθμών) της ανάπτυξης δεν κρύβεται τίποτε άλλο παρά η εντατικοποίηση της βίαιης επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου στον άνθρωπο. Κρύβεται, η επίθεση στα πολιτικά και εργασιακά κεκτημένα, καθώς και η εμπορευματοποίηση της φύσης, η επέκταση, δηλαδή, της άλωσης του περιβάλλοντος από τις εθνικές και πολυεθνικές επιχειρήσεις.


και η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

Τα βουνά του Κάκκαβου και των Άλπεων μπορεί να φαντάζουν μακριά από τη μητρόπολη, ωστόσο οι αγώνες που δίνονται σ' αυτές τις γωνιές του πλανήτη συμπυκνώνουν κοινωνικές αντιστάσεις και αιχμές που χτυπούν στην καρδιά της κυριαρχίας - και ακριβώς γι' αυτό χτυπιούνται βίαια. Οι αγώνες αυτοί βρίσκονται τόσο κοντά μας, όσο κάθε άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη που υπερασπίζεται το φυσικό περιβάλλον στο οποίο ζει, που αντιτάσσεται στο πρόσταγμα της ανάπτυξης, που συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για την επιλογή να αγωνίζεται.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη όταν ξεπερνά τα στενά όρια του μέρους που διαβιούμε, όταν παίρνει παγκόσμια χαρακτηριστικά, είναι σε θέση να υψώσει οδοφράγματα στον καπιταλισμό, ώστε να θέσει μια και καλή εκτός ιστορίας αυτό το παγκόσμιο σύστημα εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.

Αλληλεγγύη στον αγώνα No Tav σε Ιταλία και Γαλλία!
Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες αγωνιστές!


Αναρχικοί/ες, αλληλέγγυοι/ες

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Αλληλεγγύη στους/στις 11 συντρόφους/ισσες

Στις 28/12/13, κατά τη διάρκεια προπαγάνδισης πορείας ενάντια στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τις επιχειρήσεις «ξένιος ζευς» και «θέτις», δεχθήκαμε συντονισμένη επίθεση από αστυνομικές δυνάμεις στην πλατεία βικτωρίας, με αποτέλεσμα δώδεκα συλλήψεις, έντεκα συντρόφων/ισσών μας και ενός περαστικού. Αφορμή της επίθεσης ήταν το επεισόδιο που είχε προηγηθεί στην περιοχή του αγ. νικολάου, όταν γνωστός φασίστας της περιοχής μας προκάλεσε και μας επιτέθηκε με ρόπαλο· επίθεση που αντιμετωπίστηκε. Η συνέχεια εκτυλίχθηκε στη ΓΑΔΑ, με το στήσιμο του κατηγορητηρίου για τους συλληφθέντες και τον ορισμό του αυτοφώρου στις 30/12. Ενώ όμως η δίκη αναβάλλεται και η έδρα δίνει εντολή να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι συλληφθέντες, οι μπάτσοι αποφασίζουν να κρατήσουν έναν εξ αυτών γιατί είναι... μετανάστης, κρίνοντας αυτόματα  -με βάση ειδική νομοθετική διάταξη- ότι είναι «επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια». Μεταφέρεται λοιπόν στο κέντρο κράτησης μεταναστών της Π. Ράλλη όπου, έπειτα από παρέμβαση αλληλέγγυων, γίνεται δεκτή η ένσταση που κατατίθεται και αφήνεται ελεύθερος.

Ο περί ου ο λόγος φασίστας, από ό,τι μάθαμε αργότερα, είναι γνωστός στην ευρύτερη περιοχή από την έμπρακτη συμμετοχή του στη φασιστοεπιτροπή του αγίου Παντελεήμονα και στην ομάδα «αγανακτισμένων» που δρούσε στηλαϊκή αγορά του αγίου Νικολάου (παρέα με τη μαχαιροβγάλτισσα χρυσαυγίτισσα Θ. Σκορδέλη), για επιθέσεις και ανθρωποκυνηγητό εναντίον μεταναστών, ενώ διατηρεί άριστες σχέσεις με την ελληνική αστυνομία, μιας και ο γιος του είναι μπάτσος. Όλα αυτά συνθέτουν τον καμβά και εξηγούν πολλά για το ποιόν του, αλλά και για την επίθεση που δεχθήκαμε τόσο από τον ίδιο όσο και από την αστυνομία. Μια επίθεση που αναδεικνύει τη γενικότερη κατάσταση που θέλουν να επιβάλουν οι φασίστες, οι μπάτσοι, ο δήμος, το κράτος και οι μαφίες τους.

Από τις ρατσιστικές εκδηλώσεις μίσους του 2008 μέχρι τις πιο πρόσφατες δολοφονικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, η ιστορία δείχνει πως η σαπίλα που έχει συσσωρευτεί στην περιοχή έχει εισχωρήσει στο μεδούλι μεγάλου κομματιού της τοπικής κοινωνίας. Η βδελυγμιαία λίστα καταγεγραμμένων ρατσιστικών περιστατικών δεν έχει τελειωμό. Από τις δηλώσεις «αγανακτισμένων κατοίκων» στα κανάλια, που ζητούσαν να μαρκαριστούν σα σφάγια τα παιδιά μεταναστών με την υγειονομική βούλα και το κάψιμο των υπογείων της εκκλησίας του αγ. Παντελεήμονα, μέχρι τις καταστροφές σε μαγαζιά, σπίτια, τόπους προσευχής, τις βιαιοπραγίες και την καταδίωξη μεταναστών από κάθε λογής και ηλικίας εθνικιστικό απολειφάδι. Οι φασίστες συνεχίζουν να δρουν στην περιοχή, με την απόλυτη σύμπραξη της αστυνομίας (μην ξεχνάμε πως το α.τ. αγ. Παντελεήμονα πρώτο δίδαξε τη στρατηγική εξόντωσης μεταναστών στην περιοχή, με τους βασανισμούς αφγανών μεταναστών το 2004 στα κρατητήριά του), αλλά και με τις μαφίες τους, πουλώντας προστασία σε ιδιοκτήτες μαγαζιών και πάγκων της λαϊκής αγοράς, έχοντας ενεργό ρόλο στη διακίνηση αφορολόγητων ειδών, προσπαθώντας να επιβάλουν το μισάνθρωπο ιδεολόγημά τους, με λόγο και ράβδο.         
           
       Για όλα αυτά ο «ύπατος άρχοντας» του δήμου αθηναίων προσποιείται ότι δε γνώριζε τίποτα. Όμως είναι ο ίδιος που με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι του δημοτικού συμβουλίου, έδωσε χώρο δράσης σε αυτά τα κατακάθια της κοινωνίας και όρισε σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα του «πείραματος» του αγ. παντελεήμονα. Η υποβάθμιση της περιοχής και ο φόβος βοήθησαν τόσο το δήμο όσο και τις real estate  εταιρίες να εκμεταλλευτούν αυτήν την κατάσταση, ο μεν πρώτος με τα σχέδια ανάπλασης που υπόσχονται μίζες εκατομμυριών και οι δεύτερες με τα απίστευτα κέρδη που αποκόμισαν από το ξεπούλημα περιουσιών.

Σε πίστωση και επιβεβαίωση των παραπάνω έρχεται και το δήθεν αντιφασιστικό κράτος, που παίρνει το μαχαίρι από τα χέρια της χρυσής αυγής και το αντικαθιστά με το γκλομπ του μπάτσου και την απόφαση του δικαστηρίου. Στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας, εξαπολύει μαζικά τα όργανά του ενάντια σε κάθε μετανάστη, κάθε κοινωνικά περιθωριοποιημένο άτομο και κάθε αντιστεκόμενο/η στις επιταγές του. Φτιάχνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, πνίγει, βασανίζει και ποινικοποιεί μετανάστες, απλά γιατί είναι μετανάστες. Διώκει και φυλακίζει αγωνιζόμενους ανθρώπους, εισβάλει στα σπίτια τους, εκκενώνει αυτοοργανωμένους χώρους-αναχώματα στο φασισμό. Επιβάλει την καταστολή και την «κοινωνική ομαλότητα» με τη σφραγίδα του, πάνω στα συντρίμια των εκατομμυρίων ανέργων, των χιλιάδων αυτόχειρων, των εργαζομένων με όρους δουλείας. Θέλει να απομονώσει και να περιθωριοποιήσει κάθε κοινωνικό κομμάτι που αγωνίζεται και διεκδικεί, που στέκεται αλληλέγγυο με τους απόκληρους και τους κυνηγημένους αυτού του κόσμου, που δε συντάσσεται με τους φασίστες, αλλά αντίθετα, ανοίγει χαρακώματα ενάντια στα φασιστικά πογκρόμ, κρατικά και παρακρατικά.

Σε απάντηση όλων αυτών εμείς παραμένουμε στο δρόμο, στις πλατείες και στις γειτονιές. Δημιουργούμε εστίες αντίστασης, αλληλεγγύης και αγώνα. Φτύνουμε κατάμουτρα το δηλητήριο με το οποίο ποτίζουν κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας και προχωράμε. Γιατί δεν αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας, όπως και σε πολλούς από τους γύρω μας, τη διάθεση να σωπάσουμε, να μείνουμε στο σπίτι μας, να περιμένουμε υπομονετικά τον πέλεκυ να πέσει πάνω στο κεφάλι μας. Θα παλεύουμε μέχρι το τέλος. Μέχρι το εμείς να γίνει όλοι. Άνθρωποι ισότιμοι που δε θα φοβούνται συστήματα και κράτη, που δε θα διαχωρίζουν το διπλανό τους ανάλογα με το φύλο ή την καταγωγή του, που θα πορεύονται προς μια αταξική κοινωνία.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΦΙΕΣ ΤΟΥΣ
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ
Συγκέντρωση: Δικαστήρια Ευελπίδων (κτίριο 7),
20 Φεβρουαρίου, 9:00

από τις γειτονιές Αγ. Νικόλας, Κυψέλη, Πατήσια
αντιφασίστες/τριες από τις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, συνέλευση no lager,
αντιφασιστική δράση Κυψέλης – Πατησίων

Αναδημοσίευση από: Villa Amalias 

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Μακρόνησος: ίδρυση, σκοπός και λειτουργία του στρατοπέδου – Η μεγάλη σφαγή της 29ης Φεβρουαρίου 1948

Σκίτσο για τη Μακρόνησο.(Ο ΡΙΖΟΣ της Δευτέρας αρ. 51 6/10/1947)
Στις 3 Απρίλη του 1949, στο στρατόπεδο της Μακρονήσου οι έγκλειστοι φαντάροι πληροφορούνταν ότι εκείνη η ημέρα ήταν … γιορτινή. Στην αναφορά διαβάστηκε η ημερήσια διαταγή του διοικητή του Στρατοπέδου Συνταγματάρχη Πυροβολικού Γ. Μπαϊρακτάρη η οποία, ανάμεσα στα άλλα, έλεγε1:
«Η σημερινή ημέρα είνε η δευτέρα επέτειος της Ιδρύσεως της Δ)σεως ΓΕΣ)ΒΧΙ. Σαν σήμερα (3.4.47) ο τότε Αρχηγός ΓΕΣ και Γενικός Επιθεωρητής του Στρατού Στρατηγός κ. Βεντήρης με εκάλεσε και μου έδωσε την εξής επί λέξει Διαταγήν: “θά μου συγκρότησης μίαν Διεύθυνσιν του ΓΕΣ η οποία θα ασχοληθή με τα εξής θέματα: α) Συγκέντρωσις και οργάνωσις Ταγμάτων Σκαπανέων, διάθεσις των ανδρών αυτών εις διαφόρους επωφελείς απασχολήσεις και προσπάθεια επαναφοράς αυτών εις τους σκοπούς της Φιλτάτης Πατρίδος. β) Συνεννόησις μετά των αρμοδίων πολιτικών αρχών επί της σκοπιμότητος αποσυμφορήσεως των πολιτικών φυλακών, ιδία των ζωνών επιχειρήσεων” Δεν είχα ακόμη αρχίσει την προεργασία όταν, δύο ημέρας, με εκάλεσε o τότε Υπουργός των Στρατιωτικών κ. Γ. Στράτος και μου είπε τα εξής: “Ελάβατε μίαν διαταγήν από τον Στρατηγόν κ. Βεντήρην. Πάνω σ’ αυτό αποδίδω εξαιρετικήν σημασίαν”. “Ο,τι μου ζητήσετε θα το έχετε” Το τι έγινε μέσα στο βραχύ διάστημα της διετίας, που διέρρευσε δεν είνε εύκολον να συνοψισθή μέσα σε λίγες γραμμές. Βέβαιον είνε ότι η Μακρόνησος υπερέβη τας προσδοκίας και ελπίδας ακόμη εκείνων που την οραματίσθηκαν…».

Από το ντοκουμέντο αυτό προκύπτουν ορισμένα ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία, τα οποία δεν μπορούν να αναζητηθούν στην ολοκληρωμένη τους μορφή στα λογοκριμένα – ελεύθερα προς τους ερευνητές – αρχεία του στρατού. Το πρώτο στοιχείο είναι ότι η απόφαση για τη δημιουργία του στρατοπέδου της Μακρονήσου, τέθηκε σε εφαρμογή στις 3 Απριλίου του 1947. Για την απόφαση αυτή καθαυτή, το χρόνο που λήφθηκε και το ολοκληρωμένο σκεπτικό που τη συνόδευε επικρατεί σκοτάδι. Το δεύτερο στοιχείο, αφορά το σκοπό του στρατοπέδου, που δεν ήταν άλλος από τη συγκέντρωση των κομμουνιστών, αριστερών και προοδευτικών νέων με στόχο την αναμόρφωσή τους σε εθνικόφρονες πολίτες και πειθήνια όργανα του καθεστώτος. Παράλληλα, η Μακρόνησος θα λειτουργούσε και ως χώρος συγκέντρωσης των πολιτικών κρατουμένων, ιδιαίτερα των πιο επικίνδυνων για το καθεστώς, με πρώτη προτεραιότητα αυτούς που κρατούνταν σε φυλακές οι οποίες βρίσκονταν κοντά στις εμπόλεμες περιοχές. Μια τρίτη, εξίσου ενδιαφέρουσα, πληροφορία είναι πως η διοικούσα αρχή του στρατοπέδου ήταν η BXI Διεύθυνση του ΓΕΣ, τα ίχνη της οποίας έχουν επιμελώς σβηστεί από τα στρατιωτικά αρχεία. Το παντελώς σκοτεινό κομμάτι της ιστορίας της Μακρονήσου είναι ότι το εν λόγω στρατόπεδο φτιάχτηκε με τη βοήθεια και καθ’ υπόδειξη του «συμμαχικού» παράγοντα, δηλαδή των Αμερικανών και των Βρετανών. Ισως αυτός είναι και ο λόγος που ενώ έχουν περάσει από τότε πάνω από 60 χρόνια, το ουσιώδες αρχειακό υλικό που συνόδευε τη ζωή του στρατοπέδου παραμένει επτασφράγιστο2. Ας δούμε όμως εν συντομία πώς συγκροτήθηκε το στρατόπεδο.
Ο δεκάλογος του Μακρονησιώτη
όπως τον αντιλαμβάνονταν οι αρχές του στρατοπέδου.
«ΣΚΑΠΑΝΕΥΣ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΥ», ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1950
Η Μακρόνησος τίθεται σε λειτουργία – οι αντιδράσεις.

Η Μακρόνησος άνοιξε τις πύλες της στις 26 Μάη 1947, όταν άρχισαν να μεταφέρονται εκεί, από άλλες στρατιωτικές μονάδες, οι πρώτοι «επικίνδυνοι» στρατιώτες. Σιγά σιγά δημιουργήθηκαν τρία Ειδικά Τάγματα Οπλιτών (Α’ ΕΤΟ, Β’ ΕΤΟ και Γ’ ΕΤΟ) ενώ οι ύποπτοι για το καθεστώς έφεδροι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί σχημάτισαν ξεχωριστό τάγμα. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν εκεί και οι Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών (ΣΦΑ) όπου κρατούνταν οι υπόδικοι στρατοδικείων, οι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ καθώς και οι αξιωματικοί που έλαβαν μέρος στο κίνημα της Μέσης Ανατολής. Βαθμηδόν η Μακρόνησος έγινε το υπ’ αριθμόν 1 κέντρο μέσα από το οποίο το μοναρχοφασιστικό καθεστώς επιχειρούσε με πρωτοφανή βασανιστήρια να σπάσει το ηθικό των δεσμωτών αγωνιστών, να τους επιβάλει να αποκηρύξουν το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, τις άλλες οργανώσεις της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και φυσικά το ΚΚΕ, να τους μετατρέψει, εφόσον ήταν δυνατόν, σε πειθήνια όργανά του ή να τους εξοντώσει ηθικά και σωματικά. Από τον Ιούλη του 1948 άρχισαν να μεταφέρονται στη Μακρόνησο και πολιτικοί εξόριστοι που κρατούνταν στα νησιά του Αιγαίου. Εστάλησαν εκεί ακόμη και έφηβοι, ανήλικοι, τρόφιμοι αναμορφωτηρίων όπως αυτού της Κηφισιάς. Λίγο αργότερα το νησί έγινε τόπος συγκέντρωσης και για τις εξόριστες γυναίκες.
Η πρώτη είδηση για το άνοιγμα της Μακρονήσου δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη», στις 4 Ιούνη 1947, με τίτλο «Εξόριστοι Φαντάροι». Ήταν μια σύντομη είδηση που αξίζει να την παραθέσουμε ολόκληρη:
«Οικογένειες δημοκρατικών στρατιωτών, που μεταφέρθηκαν από το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του Πόρτο Ράφτη στο βράχο που λέγεται Μακρονήσι, πήραν από κει δραματικές εκκλήσεις των παιδιών τους. Οι φαντάροι ζητούν να τους στείλουν έστω και λίγη σταφίδα ή λίγο ψωμί. Αυτό δείχνει πως εκτός από τα άλλα κινδυνεύουν άμεσα από την πείνα. Θα φτάσει στο σημείο η κυβέρνηση του αίματος να εξοντώσει με την πείνα ομαδικά εκατοντάδες στρατευμένα παιδιά του λαού; Ο υπουργός των Στρατιωτικών που ευθύνεται ιδιαίτερα για τη ζωή των εξόριστων στρατιωτών έχει υποχρέωση να διατάξει ανακρίσεις για το καθεστώς που έχει επιβληθεί στο Μακρονήσι».

Είκοσι μέρες μετά τη δημοσίευση της παραπάνω είδησης, στις 25 Ιούνη, πάλι από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», δημοσιεύτηκε επιστολή φαντάρων της Μακρονήσου οι οποίοι περιέγραφαν πώς μεταφέρθηκαν στο κάτεργο, τα μαρτύρια που υπέστησαν εκεί, το καθεστώς τρομοκρατίας που επικρατούσε. Στο δημοσίευμα συμπεριλαμβανόταν επίσης το κείμενο της δήλωσης μετανοίας, που το καθεστώς ζητούσε να υπογράψουν οι εξόριστοι στρατευμένοι. Παραθέτουμε ολόκληρο το δημοσίευμα της 25/6/1947 του «Ριζοσπάστη» γιατί θεωρούμε ότι αποτελεί πραγματικό ιστορικό ντοκουμέντο:
                                                                                                             «Αγαπητέ Ριζοσπάστη
Ο παράνομος ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 12/3/1948
αποκαλύπτει τους πραγματικούς στόχους του μακελειού
Σου γράφουμε από το απαίσιο στρατόπεδο του Μακρονησιού – Λαυρίου («Β’ Τάγμα Σκαπανέων» το ονομάζουν οι δήμιοί μας για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου). Στο στρατόπεδο αυτό μας μετέφεραν για να μας ξεκάνουν. Μακριά από τον κόσμο, ανενόχλητοι και μεθοδικά βάλθηκαν να μας εξοντώσουν.
Ξεκινήσαμε για τον καταραμένο αυτό τόπο από το Πόρτο – Ράφτη τα ξημερώματα της 26 Μαΐου κατά λόχους. Τρεις μέρες χρειάσθηκαν για να μεταφερθούμε, 1.500 δημοκρατικοί φαντάροι, σαν πρόβατα επί σφαγήν, στο απαίσιο στρατόπεδο του Μακρονησιού. Πριν μας μεταφέρουν έψαχναν φαίνεται να βρουν τον τόπο που σίγουρα προορίζουν για τάφο μας. Και δεν άργησαν. Πρόκειται για ένα άνυδρο νησί που ούτε κατσίκια δε φιλοξενεί. Είναι ολόγυμνο. Ιχνος δένδρου δεν υπάρχει. Μερικά σκίνα αποτελούν το μόνο διάκοσμό του.
Μόλις πατήσαμε το πόδι μας ζαλισμένοι, νηστικοί και διψασμένοι, το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν μια ατέλειωτη σειρά από τάφους και μνήματα Τούρκων και Βουλγάρων αιχμαλώτων του πολέμου 1912-13.
Από την πρώτη μέρα άρχισε το μαρτύριό μας. Μας βάζουν να γκρεμίζουμε αυτούς τους τάφους. Ολημερίς πνιγμένοι στον ιδρώτα και τη σκόνη, κατάκοποι, πεινασμένοι και τρισάθλιοι με το μαστίγιο πάνω από τα κεφάλια μας, δίχως νερό σκάβουμε. Τα μνήματα και οι τάφοι γκρεμίζονται από τις σκαπάνες μας που ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά για να ξεχώνουν πολλές φορές και τα κόκαλα. Ατέλειωτες φάλαγγες σχηματίζουμε καθώς πηγαινοερχόμαστε κουβαλώντας πέτρα και χαλίκι. Τα σώματά μας γέρνουν από την κούραση μα δεν τολμούμε να αφήσουμε τις σκαπάνες, γιατί βαρύς πέφτει πάνω μας ο βούρδουλας των αλφαμιτών (Αστυνομία Μονάδος).

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Τα Βαλκάνια παρέμειναν κοιμητήριο για πολύ καιρό!

bosnia-3.siΗ 7η Φλεβάρη 2014 ήταν η τρίτη μέρα των ταραχών στη Βοσνία, κατά την οποία οι διαδηλώσεις επεκτάθηκαν σ’ ολόκληρη τη χώρα, ενώ ένα κυβερνητικό κτίριο πυρπολήθηκε στην Τούζλα, απ’ όπου και ξεκίνησαν όλα, με τους απολυμένους εργάτες τεσσάρων χημικών βιομηχανιών -πρώην κολοσσών που ιδιωτικοποιήθηκαν στις αρχές του 2000 οπότε και άρχισε η διάλυσή τους- να ζητούν την μεσολάβηση των τοπικών αρχών της περιφέρειας (καντονιού της Τούζλας) ώστε να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους ή να τους εγγυηθούν τις θέσεις εργασίας τους. Η περιφερειακή κυβέρνηση αρνήθηκε κάθε διαμεσολάβηση, λέγοντας πως οι εταιρίες έχουν πλέον ιδιωτικοποιηθεί πλήρως και άρα δεν έχει καμία αρμοδιότητα να επέμβει, κάτι που εξόργισε ακόμη περισσότερο τους απολυμένους που μεταξύ άλλων έκαψαν και τη σημαία της περιφέρειας. Έτσι για πρώτη φορά οι εργάτες αντιστάθηκαν στην αστυνομική καταστολή που επιχείρησε να διαλύσει τη διαδήλωση τους με χρήση χειροβομβίδων κρότου-λάμψης και δακρυγόνων. Οι διαδηλώσεις των απολυμένων τέθηκαν στο επίκεντρο μιας ευρύτερης αγανάκτησης γύρω απ’ την αυξημένη ανεργία (27,5% σύμφωνα με τα επίσημα νούμερα) και την λιτότητα, συγκεντρώνοντας χιλιάδες αλληλέγγυους. Μετά τις συγκρούσεις, πάνω από 40 διαδηλωτές και 140 μπάτσοι οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο, ενώ μερικές δεκάδες διαδηλωτές έχουν συλληφθεί, και ένας άγνωστος αριθμός έχει βασανιστεί απ’ τους μπάτσους. Σήμερα εμφανίστηκαν και οι πρώτες απεργίες σε επιχειρήσεις στη Βόρεια Βοσνία, με πανό όπως “Σήμερα δεν δουλεύουμε – Κάνουμε επανάσταση”, ενώ εκδηλώσεις αλληλεγγύης οργανώνονται και σε άλλες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, κυρίως σε Κροατία και Σερβία, όπου το κίνημα είναι πιο ισχυρό, ενώ ταυτόχρονα οι πρώτες ίσως συγκρούσεις με μη-εθνικιστικό περιεχόμενο εμφανίζονται στο Κόσοβο όπου οι φοιτητές διαδήλωσαν σήμερα κατά των καθηγητών τους.
Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ προσπαθούν να αποδώσουν τις διαδηλώσεις σε κόμματα της αντιπολίτευσης, ωστόσο ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να πάρουν στα σοβαρά έναν τέτοιο ισχυρισμό, καθώς οι διαδηλώσεις εξαπλώνονται σε διάφορες πόλεις και περιφέρειες (καντόνια) που διοικούνται κι από διαφορετικά κόμματα με μια πληθώρα συμμαχιών μεταξύ τους, που φτιάχνονται και γκρεμίζονται σε καθημερινή σχεδόν βάση.
Ακολουθεί ένα κείμενο που περιγράφει καλά την όλη κατάσταση:
Δικό σου, δικό μου, δικό μας; Τώρα είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτό!
Του Emin Eminagić, 5 Φεβρουαρίου 2014
Σήμερα στις 5 Φλεβάρη 2014, η πόλη της Τούζλας στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη έγινε μάρτυρας μιας διαδήλωσης που εξελίχθηκε σε μια έκρηξη βίας. Οι διαδηλώσεις αυτές ξεκίνησαν ως ειρηνικές συγκεντρώσεις ανθρώπων, ως επί το πλείστον εργατών από τις ιδιωτικοποιημένες και εν συνεχεία χρεοκοπημένες επιχειρήσεις της πόλης, ακολουθούμενοι από φοιτητές, ακτιβιστές και άλλους. Αυτές προέκυψαν ως αντίδραση στην ιδιωτικοποίηση των μεγαλύτερων βιομηχανιών της Τούζλας (των Konjuh, Polihem, Dita και Resod-Guming), που ήταν και οι κύριες πηγές εισοδήματος για την πόλη και τον πληθυσμό της. Οι εργάτες πετάχτηκαν στους δρόμους, κι αγωνίζονται για την ίδια την επιβίωσή τους. Αυτό σηματοδότησε την αφετηρία αυτού του είδους των διαδηλώσεων στην Τούζλα, με περίπου 3000 ανθρώπους στους δρόμους, να καταλαμβάνουν τις κύριες λεωφόρους της πόλης και να κλείνουν την κίνηση για ώρες. Οι διαδηλώσεις αυτές έγιναν βίαιες καθώς τα ΜΑΤ άρχισαν να τραβάνε με το ζόρι τους διαδηλωτές ώστε να τους απομακρύνουν από τα κτίρια της περιφερειακής κυβέρνησης και των δικαστηρίων. Οι εργάτες απαιτούν να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους, καθώς και οι ασφάλειες και συντάξεις τους. Ζητάν επίσης να δημιουργηθούν συνθήκες για μια αξιοπρεπή ζωή και εργασία των νέων, μεταξύ των οποίων η ανεργία αυξάνεται κάθε λεπτό που περνάει.
Η πληροφόρηση σχετικά με τις διαδηλώσεις και εν μέρει η οργάνωσή τους γίνεται μέσω ομάδων στο Facebook όπως η “50,000 Za bolje sutra” (50.000 για ένα καλύτερο αύριο) και η “Udar”, ωστόσο οι κύριοι οργανωτές των διαδηλώσεων παραμένουν τα σωματεία των εργατών των 4 παραπάνω επιχειρήσεων. Αυτές οι διαδηλώσεις φαίνονται όλο και πιο επιτυχημένες απ’ ό,τι οι μικρές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες των εργατών κάθε μιας απ’ αυτές τις επιχειρήσεις τα προηγούμενα δέκα χρόνια, καθώς γίνονται ολοένα και πιο ορατές, και αντιπροσωπεύουν μια πρώτη προσπάθεια ενιαίου εργατικού κινήματος στην μεταπολεμική Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Θα προσπαθήσω να δώσω απλά μια προοπτική της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της Dita, που ήταν και το πιο σαφές παράδειγμα που περιγράφει συνοπτικά τι συνέβη μεταξύ του τότε και τώρα.
Το 2002, το 59% του κεφαλαίου της Dita, υποτίθεται ότι αγοράστηκε από τους εργάτες της και η Κρατική Επιτροπή για τις Ιδιωτικοποιήσεις επιβεβαίωσε ότι η ιδιοκτησία της εταιρίας ήταν πλέον ολότελα ιδιωτική. Αυτό τράβηξε μέχρι το 2005, οπότε και η Dita αγοράστηκε από μια εταιρία χημικών ονόματι Lora, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Biohomija, ενός τραστ της χημικής βιομηχανίας με έδρα το Βελιγράδι στη Σερβία. Η εταιρία έκτοτε καταστράφηκε συστηματικά. Σύμφωνα με τον οικονομικό έλεγχο του 2010, η Dita ήδη ήτανε “μέσα”, αν και τα χρόνια που προηγήθηκαν διακρινόταν για την παραγωγικότητα και τα μέτρα ασφαλείας των εργαζομένων. Τί συνέβη από το 2005 οπότε και η ιδιωτικοποίηση έλαβε χώρα, μέχρι το 2010-11 -την χρονιά που εμφανίστηκαν οι πρώτες διαδηλώσεις- παραμένει μυστηριώδες. Σύμφωνα με κάποιους εργάτες, μεταξύ 2009 και 2010, τους δόθηκε εντολή να χρησιμοποιούν αλάτι στο χημικό μείγμα παρασκευής απορρυπαντικών, κάτι που προκάλεσε βλάβες στα μηχανήματα, καταστρέφοντας σταδιακά τις παραγωγικές δυνατότητες του εργοστασίου. Μετά και την επίσημη κήρυξη πτώχευσης, τον Δεκέμβριο, μια ομάδα 40 εργατών συγκεντρώθηκαν μπροστά στις πύλες του εργοστασίου της Dita, ξεκινώντας μια διαμαρτυρία με στόχο τη διάσωση της επιχείρησης. Έχει ενδιαφέρον ότι δεν κατέβηκαν σε απεργία ώστε να μπλοκάρουν την παραγωγή, αλλά συγκεντρώνονταν σε διαμαρτυρία τις ώρες που δεν εργάζονταν, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να δουλεύουν. Παρόλα αυτά, μέχρι σήμερα η εταιρία χρωστά στους εργάτες πάνω από 50 μισθούς, ενώ οι περισσότεροι απ’ αυτούς αδυνατούν να βγουν στη σύνταξη, καθώς δεν έχουν καταβληθεί οι ασφαλιστικές εισφορές τους εκ μέρους της εταιρίας, από τότε που ιδιωτικοποιήθηκε η επιχείρηση. Το σωματείο των εργαζομένων έχει υποβάλλει αναρίθμητες μηνύσεις κατά της Lora και της ιδιοκτησίας της, καθώς και κατά του γενικού διευθυντή της Dita, οι οποίες είτε κατέρρευσαν, είτε εκκρεμούν ακόμη. Η περίπτωση της Dita είναι παραδειγματική ως προς το πώς έχει η όλη κατάσταση των πραγμάτων στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, κι όχι μόνο για τους εργάτες.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτή η διαδήλωση είναι η πρώτη τέτοιου είδους στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, με τους εργάτες για πρώτη φορά μετά από μια περίοδο νεκρικής αδράνειας που κράτησε από τον πόλεμο μέχρι σήμερα, να ενώνονται και να πολεμούν για το δίκιο τους. Ξεκίνησε σαν μια ειρηνική διαμαρτυρία, με μερικές εκατοντάδες εργάτες να συγκεντρώνονται μπροστά στο περιφερειακό δικαστήριο της Τούζλας, και εξελίχθηκε με τους εργάτες να επιτίθενται στο ίδιο κτίριο με πέτρες, και την κυβέρνηση να ανταποκρίνεται με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει, με μια γερή δόση κρατικής βίας, στέλνοντας τα ΜΑΤ εναντίον των διαδηλωτών. Καθώς η κατάσταση γινόταν ολοένα και πιο βίαιη, ακόμη περισσότεροι αστυνομικοί κινητοποιούνταν σε μια απόπειρα να ελέγξουν το πλήθος με δακρυγόνα και αστυνομικούς σκύλους. Αρκετοί διαδηλωτές κατάφεραν να εισβάλουν στο κτίριο της περιφερειακής κυβέρνησης, ενώ δέκα απ’ αυτούς συνελήφθησαν. Μέχρι σήμερα 30 άνθρωποι έχουν συλληφθεί, 18 έχουν χτυπηθεί άσχημα. Ένας απ’ τους οργανωτές της ομάδας στο facebook χτυπήθηκε άγρια απ’ την αστυνομία και συνελήφθη, ενώ τον ανέκριναν τραυματία χωρίς να του παρέχουν την παραμικρή ιατρική περίθαλψη. Ένας εικονολήπτης απ’ τον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό RTV της Τούζλας χτυπήθηκε στο πρόσωπο από έναν αστυνομικό.
Το κίνημα έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει κάθε προηγούμενη απόπειρα του λαού να εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή του, καθώς είναι η πρώτη φορά που υφίσταται τέτοια φυσική βία. Τους περασμένους μήνες είδαμε διάφορες διαμαρτυρίες και κοινωνικές εκδηλώσεις -όπως τις διαδηλώσεις για τις νέες ταυτότητες και εργατικές απεργίες που όμως παρέμεναν χωρίς καμία σύνδεση μεταξύ τους. Σ’ αυτές, δεν έγινε καμία προσπάθεια να αναδειχθεί η επισφαλής κατάσταση που διαπερνά ολόκληρη τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, η κάθε ομάδα προέβαλε τα δικά της συμφέροντα ως αποκλειστικά, χωρίς να μοιράζεται καμία κοινή λογική με τους υπόλοιπους. Αυτό το πρόβλημα είναι ενδεικτικό ενός βαθύτερου τραύματος στην κοινωνία που προέρχεται όχι απλά από τον πόλεμο, ο οποίος τελείωσε το 1995, αλλά απ’ τη συνέχειά του κατά κάποιον τρόπο, από όλες τις πολιτικές ελίτ των τελευταίων 20 χρόνων που αναπαράγουν τις διαιρέσεις, μυστικοποιώντας τα οικονομικά προβλήματα. Αυτή η διαδήλωση ωστόσο, θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία να εξοικειωθεί ξανά η κοινωνία της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης με την έννοια της ταξικής πάλης, αφήνοντας πίσω της τα εθνικιστικά φαντασιακά των πολιτικών ελίτ.
Σ’ αυτό το κίνημα είναι εμφανές ότι οι συλλογικές ανάγκες μπορούν να βγουν μπροστά με δύναμη, χωρίς να αναγνωρίζουν διαφορές εθνικότητας ή θρησκείας. Φαίνεται ότι οι εργάτες δεν είναι πλέον μόνοι τους στον αγώνα που ξεκίνησαν, και ότι το κίνημα αυτό θα είναι ένα κάλεσμα για όλους όσους υποφέρουμε την αδικία που διαπράττουν οι ελίτ κάθε μέρα. Ο αγώνας αυτός λοιπόν δεν είναι ούτε δικός μου, ούτε δικός σου, ούτε δικός τους, είναι ο αγώνας όλων μας, είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτόν.
Πηγή: http://www.rosalux.rs/userfiles/files/Emin%20Eminagic_Tuzla%20protests.pdf
Αναδημοσίευση και συνεχής ενημέρωση από: Πρακτορείο Rioters

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Διαδήλωση ενάντια στο κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης (Σύνταγμα 6/2, 6μμ)

Ξορκίζουν τον τρόμο τους
Σπεύδουν να αποτρέψουν κάποιους χιλιάδες που φλερτάρουν με την κοινωνική επανάσταση
με απαγορεύσεις διαδηλώσεων, με επικηρύξεις, με εισβολές στα σπίτια, με φυλακές υψίστης ασφαλείας, με εγκληματοποίηση της πολιτικής ανυπακοής.
Γιατί σε μια χώρα με αντίσταση και ανατρεπτικό αγώνα δεν νοείται η ανάπτυξη της ταξικής εκμετάλλευσης και της κοινωνικής λεηλασίας.
Κοινωνικός ταξικός πόλεμος εδώ και τώρα
- Για το γκρέμισμα της Ευρώπης φρούριο
- Για την καταστροφή του κεφαλαίου και του κράτους
- Για την κοινωνική απελευθέρωση

Διαδήλωση ενάντια στο κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης
Πέμπτη 6 Φλεβάρη, 18:00, Σύνταγμα

Αναρχικοί/ές


___1-njogXr.jpg





Επικηρύσσεται ο Ν. Δένδιας, υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ. και όλο το συνάφι του.
Γιατί είναι ένας από τους βασικούς εκπροσώπους του κράτους έκτακτης ανάγκης που επικηρύσσει αγωνιστές, που συνθλίβει το μέτρο των αδειών στις φυλακές που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες, διεξάγει έκτακτα στρατοδικεία πολιτικών κρατουμένων, κατασκευάζει φυλακές υψίστης ασφαλείας και απομόνωσης, πνίγει μετανάστες, εισβάλει σε σπίτια δεκάδων αγωνιστών.
Γιατί είναι από τους βασικούς εκπροσώπους μιας κυβέρνησης που έχει εξαθλιώσει τον λαό με μισθούς και συντάξεις πείνας, φοροεπιδρομές και χαράτσια, 1.5 εκ. ανέργους, χιλιάδες αυτοκτονίες, ανύπαρκτη υγειονομική περίθαλψη, καταστολή και συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων.
Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης
Πορεία Πλ. Συντάγματος, Πέμπτη 6/2, 6μμ

Κ*ΒΟΞ

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Η pizza fan Σεπολίων στο εδώλιο

Αύριο Τρίτη 4/2/2014 στις 9 το πρωί καλούμε στα δικαστήρια της Ευελπίδων, κτήριο 9 αίθουσα 14, όπου εκδικάζεται υπόθεση συναδέλφισας για την εκδικητική της απόλυση από τη Pizza Fan των Σεπολίων.

Στις 4/2 εκδικάζεται η εκδικητική απόλυση της συναδέλφου Π.Π., η οποία εργαζόταν για δύο χρόνια στην κουζίνα του καταστήματοςpizza fan Σεπολίων. Τα καθήκοντα που της είχαν ανατεθεί ήταν πολλά παραπάνω από την ειδικότητα της ψήστριας (που αναγράφονταν στη σύμβαση). Καθήκοντα όπως αυτά της καθαρίστριας, της υπεύθυνης καταστήματος, της λαντζιέρας κλπ. Όταν προσπάθησε να διεκδικήσει τα δικαιώματά της βάσει της εργατικής νομοθεσίας, η απάντηση των αφεντικών (Φωτ. Πρινάρης-Αικ. Στρατουδάκη) ήταν η απόλυσή της. Έγινε καταγγελία και τριμερής συνάντηση στην επιθεώρηση εργασίας όσον αφορά την απόλυση της ως εκδικητική, καθώς και για τη διαφορά δεδουλευμένων και προσαυξήσεων που τα παραπάνω αφεντικά έχουν «ξεχάσει» να καταβάλλουν (ύψους 14.500 €). Την καταγγελία διαδέχτηκε μια αγωγή για επαναπρόσληψη και μία ακόμα για τα δεδουλευμένα.
Ένας επιπλέον λόγος που η συναδέλφισσά μας , μέλος του σωματείου ΣΣΜ, απολύθηκε αποτελεί η συνδικαλιστική  δράση που είχε αναπτύξει στα καταστήματα της pizza fan και η συμμετοχή της στα μοιράσματα της επιτροπής εργαζομένων στην pizza fan.
Γι’ αυτούς τους λόγους, καθώς και για να αναδείξουμε τα προβλήματα στα εν λόγω καταστήματα, προβήκαμε σε κινητοποιήσεις σε συνεργασία με τη Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), καθώς και με τη συμμετοχή ατόμων από αλληλέγγυα σωματεία, εργαζόμενους-ες, άνεργους-ες, συνελεύσεις γειτονιών.
Οι κινητοποιήσεις κορυφώθηκαν το Σάββατο 6/4/2013 όπου και έγινε στάση εργασίας στην pizza fan και συγχρόνως πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις στα καταστήματα Πατησίων και Σεπολίων. Ανάλογη παρέμβαση πραγματοποιήθηκε και την ημέρα της πρωτομαγιάς. Είχε μεσολαβήσει εντωμεταξύ από τη μητρική εταιρία πρόταση συμβιβασμού  για να καταβάλει τα μισά λεφτά,  κάτι που δεν έγινε δεκτό.
Μετά από όλες αυτές τις παρεμβάσεις και τα μοιράσματα, υπήρξε μικρή βελτίωση, η οποία αφορά τις συνθήκες εργασίας στο κατάστημα των Σεπολίων. Σταμάτησε, δηλαδή, να ασκείται η τόσο αφόρητη πίεση την ώρα της δουλειάς. Σε αυτό άλλωστε, συμφωνούν όσοι και όσες εργάζονται ακόμα εκεί. Κατά τα άλλα, τα βασικότερα ζητήματα που είναι οικονομικής φύσης πήραν τον κατήφορο. Όχι μόνο ένσημα παραπάνω δεν κολλήθηκαν και δεν πληρώνονται  Κυριακές, νυχτερινά, αργίες κλπ,  αλλά έβαλαν και το προσωπικό να υπογράψει ατομικές συμβάσεις, με χειρότερους όρους.
Έτσι, λίγες ημέρες πριν το δικαστήριο της συναδέλφισσας Π.Π, παρεμβαίνουμε για να υπενθυμίσουμε στους εργοδότες της pizzafan Σεπολίων πως δεν αφήνουμε κανέναν και καμία εργαζόμενο-η στη μοίρα του/της. Ειδικά όταν αυτός-ή έχει επιλέξει να αντιταχθεί στην επιβίωση με εξευτελιστικούς όρους. Επιβίωση η οποία πια ονομάζεται ζωή. Στο δίλημμα  σκλαβιά ή ανεργία που μας επιβάλλεται, εμείς θα αγωνιζόμαστε συλλογικά για την αξιοπρέπεια και το δίκιο μας, ως εργάτριες/ες. 
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΜΙΜΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΕΝΣΗΜΩΝ ΚΑΙ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΤΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ
ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΑΣ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΣΕΠΟΛΙΩΝ

Μπροσούρα για τις συνθήκες εργασίας στην Pizza Fan

Κάλεσμα Αλληλεγγύης στον Τούρκο αγωνιστή Selcuk Gungor

Την Κυριακή 2-2-14 ο σύντροφός μας Selcuk Gungor‏‏ οδηγήθηκε στα δικαστήρια της Ευελπίδων όπου πέρασε από εισαγγελέα, ο οποίος, λόγω κακουργηματικής κατηγορίας, τον παρέπεμψε σε ανακριτή. Λόγω ημέρας (Κυριακή), δεν υπήρχε τακτικός ανακριτής και γι'αυτό πέρασε από ειδική ανακρίτρια για την τυπική διαδικασία της παραπομπής σε τακτικό ανακριτή, η οποία θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014 στα Δικαστήρια Ευελπίδων. Καθώς κατηγορείται για κακούργημα, κρατείται στον 6ο στη ΓΑΔΑ μέχρι να περάσει από τον τακτικό ανακριτή.

1 Φλεβάρη 2014, οι δολοφόνοι της χρυσής αυγής κάλεσαν συγκέντρωση για την επέτειο των Ιμίων στην πλατεία Ρηγίλλης. Συλλογικότητες του κόσμου του αγώνα κάλεσαν αντισυγκέντρωση στο Σύνταγμα σαν απάντηση στη φασιστική μάζωξη. Συγκεντρώθηκε αρκετός κόσμος ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα αυτό, κλείνοντας την λεωφόρο Αμαλίας μπροστά στη Βουλή και αναρτώντας πανό.
Τα ΜΑΤ, αποσκοπώντας να απωθήσουν τον συγκεντρωμένο κόσμο, άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα. Στο ύψος της Μεγάλης Βρετανίας, επί της Βασιλέως Γεωργίου, κατά την επίθεση των ΜΑΤ και την συνεπαγόμενη απομάκρυνση του κόσμου λόγω των χημικών, ο σύντροφός μας Selcuk Gungor, πέφτει κάτω, τον πιάνουν οι διμοιρίες που βρισκόταν εκεί και αρχίζουν να τον ξυλοκοπούν και να τον ποδοπατούν. Στη συνέχεια, του φοράνε χειροπέδες, ενώ είναι πεσμένος κάτω και συνεχίζουν να τον χτυπούν, μέχρι που ο σύντροφος λιποθύμησε. Συνεχίζουν να τον σέρνουν και να τον χτυπούν ώσπου, αντιλαμβανόμενοι ότι έχει χάσει τις αισθήσεις του, οι διμοιρίες των ΜΑΤ του βγάζουν τις χειροπέδες και απομακρύνονται. Μετά από αρκετή ώρα κι ενώ κείτεται ακόμη αναίσθητος, καταφθάνει το ασθενοφόρο και τον μεταφέρει στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Γεννηματά με πολλαπλά τραύματα στην πλάτη, στην κοιλιακή χώρα, στο θώρακα και στο κεφάλι και σπασμένη οδοντοστοιχία.

Στο νοσοκομείο, ο σύντροφος μας Σελτζούκ και οι αλληλέγγυοι που κατέφτασαν γνώρισαν την ανεπιτυχή απόπειρα τρομοκράτησης τους από την συμμορία των Ο.Π.Κ.Ε., ασφαλιτών, σεκιούριτι καθώς και των περισσότερων γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, οι οποίοι επέδειξαν φρόνημα κατοχικού υπαλλήλου.

Εν τέλει, κατά την συνήθη τους τακτική σε παρόμοιες περιπτώσεις άγριας αστυνομικής βίας, του απήγγειλαν κατηγορίες για κουκουλονόμο, διατάραξη κοινής ειρήνης, απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης σε βάρος αστυνομικού κατά συναυτουργία και διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς.

Ο σύντροφος μας Selcuk Gungor, πρόσφυγας αγωνιστής από την τουρκία, έχει παλέψει τον φασισμό τόσο στη χώρα του, όσο και εδώ μέσα από τους συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες και την αδιαπραγμάτευτη εναντίωσή του απέναντι σε κάθε είδους φυλετικούς, εθνικούς, ταξικούς διαχωρισμούς. Η παρουσία του στην πλατεία συντάγματος, ο άγριος ξυλοδαρμός του από τα τομάρια των ΜΑΤ και η εκδικητική σύλληψή του ενέχουν ιδιαίτερους συμβολισμούς όχι μόνο σε σχέση με την μάχη ενάντια στον φασισμό του κράτους και των υπαλλήλων του αλλά και σε σχέση με τα ίδια τα κοινωνικά και ταξικά αδιέξοδα που βιώνει αδιαμαρτύρητα ο ελληνικός λαός.


ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΙΣΘΟΦΟΡΩΝ ΤΟΥ

ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ
ΤΡΙΤΗ 4 ΦΛΕΒΑΡΗ 2014
12:00


Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών