Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και άγρια καταστολή από τους μπάτσους στην γενική απεργία

Από το ξεκίνημα των συγκεντρώσεων οι μπάτσοι έδειξαν τις διαθέσεις τους κάνοντας ωμή επίθεση στου Ζωγράφου σε συγκέντρωση που είχε καλεστεί από την αυτόνομη συνέλευση Ζωγράφου και την βίλα ζωγράφου, απαγορεύοντας στην ουσία πορεία που θα κατευθυνόταν στην Αθήνα για την κεντρική απεργιακή διαδήλωση. Κόσμος χτυπήθηκε και πάνω από 20 άτομα προσήχθησαν στην ασφάλεια, από τους οποίους οι 12 μετατράπηκαν σε συλλήψεις.
Παρόμοια επίθεση δέχθηκαν συγκεντρωμένοι και σε Παγκράτι και Δάφνη.
Στο Σύνταγμα μέρος του κόσμου συγκρούστηκε με την αστυνομία που χτύπαγε με σκοπό να σπάσει την πορεία πριν ακόμα φτάσει στην βουλή, σε μια επίδειξη δύναμης, με πολυάριθμους μπάτσους και χρήση χημικών.
Συνολικά οι συλλήψεις είναι 22 (με τους 12 του Ζωγράφου) και γίνανε περίπου 140 προσαγωγές σε όλη την Αθήνα.
Συγκέντρωση αλληλεγγύης καλείται αύριο στις 11.30 στα δικαστήρια στην ευελπίδων (κτίριο 16).
Οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές δείχνουν τον ''ζεστό'' χειμώνα που θα ακολουθήσει στις επόμενες διαδηλώσεις και απεργίες και τίποτα δεν τελειώνει εδώ...
Η επίθεση του κεφαλαίου θα πάρει την ταξική απάντηση, με την οργή που μεγαλώνει μέρα με την μέρα από τα κάτω.
ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΤΗΣ 26/9.
ΠΛ. ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ 6/10 ΣΤΙΣ 12:00.






Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Γράμμα από έναν αστουριανό ανθρακωρύχο



Έχω δουλέψει στα ορυχεία 25 χρόνια. Κατέβηκα για πρώτη φορά στα 18 μου, και θα ήθελα να σας πώ ότι εκπλήσσομαι από πολλά απ’ τα σχόλια που διαβάζω για τους ανθρακωρύχους και την πρόωρη συνταξιοδότηση που ισχύει γι αυτούς όπως και γι άλλες ομάδες εργαζομένων. Θα ήθελα να σας μεταφέρω τη δική μου οπτική, και αν μπορέσω να αποσαφηνίσω ορισμένες αμφιβολίες που βλέπω ότι υπάρχουν για το θέμα αυτό.
1. Ο αγώνας που διεξάγουν αυτή τη στιγμή οι ανθρακωρύχοι, δεν είναι για να διεκδικήσουν χρήματα, αλλά για να γίνει σεβαστή η συμφωνία που υπέγραψε πέρυσι το υπουργείο βιομηχανίας και τα συνδικάτα των ανθρακωρύχων, που προέβλεπε τη συνέχιση των επιδοτήσεων ως και το 2018.
Τα χρήματα αυτά προέρχονται απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, κι όχι απ’ την ισπανική κυβέρνηση, μ’ αυτό θέλω να πώ ότι δε ζητάμε από κανέναν ισπανό να “στερηθεί για να μας βοηθήσει” όπως λένε πολλοί απ’ τους επικριτές μας. Όσον αφορά πάλι αυτά τα χρήματα που δικαιούνται οι οικογένειες των ανθρακωρύχων, καθώς προέρχονται από το Εξωρυκτικό Ταμείο που υποτίθεται αποσκοπούσε στη δημιουργία εναλλακτικών στον λιθάνθρακα, ώστε να μπορούμε να εργαστούμε στις περιοχές μας μετά το κλείσιμο των ορυχειών. Ε λοιπόν, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, τα χρήματα αυτά τα διαχειρίστηκαν οι πολιτικοί και τα συνδικάτα, όπως ήθελαν. Με μέρος αυτών, για παράδειγμα, ο κύριος Gabino de Lorenzo (πρώην δήμαρχος του Οβιέδο) πλήρωσε την ασφαλτόστρωση δρόμων της πόλης του, το νέο εκθεσιακό και συνεδριακό μέγαρο που έχτισε και μια σειρά από άλλα έργα. Η δε πρώην δήμαρχος της Χιχόν (η κυρία Felgeroso) επένδυσε ένα άλλο μερίδιο στην ίδρυση ενός τεχνικού εκπαιδευτικού ιδρύματος και σε άλλα έργα.
Στην κοιλάδα του Turón, στα ορυχεία της Cuenca del Caudal, όπου ζω, έχουμε πάνω από 600 νεκρούς εργάτες (μόνο αυτούς για τους οποίους γνωρίζουμε, καθώς στον εμφύλιο πόλεμο πυρπολήθηκαν τα επίσημα αρχεία) στα ορυχεία από το 1889 ως το 2009, όταν και έκλεισαν. Το μόνο που άνοιξε μετά ήταν ένα αθλητικό κέντρο, χωρίς καν εισόδους, όπου για να πάει να τρέξει κανείς πρέπει να περάσει από ένα μονοπάτι. Ολόκληρος ο χώρος είναι γεμάτος σκουπίδια, τα οποία σιγά-σιγά τον κατακλύζουν. Παρά την εκβιομηχάνιση, η οποία υποτίθεται ότι δημιουργεί σταθερές θέσεις εργασίας ώστε να υπάρχει μέλλον στην περιοχή, δεν υπάρχει τίποτα.
2. Εκπλήσσομαι που τόσο πολλοί άνθρωποι μιλούν άσχημα γι αυτήν την επιδότηση, δεν ήθελα να το γράψω αυτό, αλλά επιδοτούνται κι άλλοι τομείς όπως η κτηνοτροφία, η γεωργία, η αλιεία και πολλοί ακόμα που δεν έχω όρεξη να αναφέρω, αλλά εγώ προσωπικά είμαι χαρούμενος γι αυτό, προτιμώ να ενισχύονται οι εργαζόμενοι παρά οι chorizos (στμ: ισπανικό αλλαντικό, μεταφορικά: οι κλέφτες, οι μαφιόζοι) που μας ληστεύουν κάθε μέρα.
3. Με το πέρας του εμφυλίου πολέμου, φαίνεται πως πολλοί δε γνωρίζετε ότι ήταν οι ανθρακωρύχοι που εργάζονταν μια επιπλέον ώρα αμισθί κάθε μέρα για πολύ καιρό, ώστε να αποκαταστήσουν τις καταστροφές του φρανκισμού στη χώρα, όταν στα ίδια μας τα σπίτια δεν είχαμε καλά-καλά να φάμε.
4. Το έτος 1962, οι ανθρακωρύχοι ξεκίνησαν μιαν απεργία που εξαπλώθηκε σ’ όλη την Ισπανία, και στην οποία κατακτήθηκαν πολλά απ’ τα δικαιώματα που όλοι οι ισπανοί έχουμε σήμερα και προσπαθούν να μας τα πάρουν πίσω. Στην απεργία αυτή, είχαμε πολλούς τραυματίες, συλληφθέντες, πεινασμένους και εξορισμένους σε άλλες επαρχίες της Ισπανίας, μακριά απ’ τις οικογένειές τους, που άρχισαν να επιστρέφουν μόλις το 1980.
5. Όσον αφορά την πρόωρη συνταξιοδότηση, είναι μύθος πως οι ανθρακωρύχοι βγαίνουν στη σύνταξη στα 40, με εφάπαξ ανάλογο του να πιάναμε τον πρώτο λαχνό στο λαχείο. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, οι άνθρωποι που συνταξιοδοτούνται νωρίς έχουν ήδη προκαταβάλει 50% αυξημένες εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, ούτως ώστε για κάθε διετία εργασίας, πληρώνουν εισφορές για ένα ακόμη έτος, έτσι για παράδειγμα, εγώ που εργάστηκα 25 χρόνια, έχω πληρώσει κοινωνική ασφάλιση για 37μισυ χρόνια. Πιστεύει κανείς από σας ότι θα ήθελε να πληρώνει όσα εμείς σ’ αυτήν την κοινωνική ασφάλιση;
6. Ο λιθάνθρακας που εισάγεται απ’ το εξωτερικό είναι σύμφωνα μ’ εσάς φθηνότερος απ’ τον εγχώριο, προσωπικά δεν είμαι καθόλου πεπεισμένος γι αυτό, όμως ας δεχθούμε ότι έχετε δίκιο. Θέλετε λοιπόν να μας βλέπετε να δουλεύουμε σα σκλάβοι όπως στις χώρες αυτές; Εγώ δεν το θέλω αυτό για κανέναν εργάτη στον κόσμο. Αυτά που θα σας γράψω τώρα είναι πραγματικότητα, έχω δουλέψει με συναδέλφους απ’ την Τσεχία και την Πολωνία, όταν ήρθαν μερικοί στις Αστούριες, κι όταν μπήκαν στα καταστήματα να ψωνίσουν τα είχαν παίξει, επειδή μπορούσαν να αγοράσουν κάποια ψιλοπράγματα που στις χώρες τους ήταν όμως αδιανόητα. Τα πρώτα Χριστούγεννα που περάσανε μαζί μας, κρατούσαν στο κάθε χέρι κι από ένα μαντολάτο… Τους ρωτήσαμε γιατί αυτό, και μας εξήγησαν πως στις χώρες τους δεν θα άντεχαν με τίποτα οικονομικά να το αγοράσουν, επειδή οι μισθοί τους τους έφταναν ίσα-ίσα για ένα πιάτο φαί, κι αυτό φτωχικό. Θέλω να πω εδώ ότι αν δεν υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, θα ισχύει σύντομα και για μας το ίδιο.
7. Όσον αφορά τα οδοφράγματα στους αυτοκινητοδρόμους, θα ήθελα να απαντήσω σ’ όλους εκείνους που διαμαρτύρονται επειδή οι ανθρακωρύχοι τους εμποδίζουν να πάνε στη δουλειά ή στη σχολή τους, και λένε πως κι οι ίδιοι αν έχουν προβλήματα στη δουλειά τους, δεν πάνε να “ενοχλούν” άλλους στην εργασία τους. Θα πώ ότι κάθε φορά που κάποιοι συνάδελφοι από άλλους χώρους εργασίας μας ζήτησαν βοήθεια για να υπερασπιστούν τις θέσεις τους, σταματήσαμε τη δουλειά μας για ολόκληρα 24ωρα, στηρίζοντάς τους είτε βρίσκονταν στη χώρα είτε στο εξωτερικό. Όταν απεργούσαν οι Άγγλοι ανθρακωρύχοι, σταματήσαμε την εργασία μας και μαζέψαμε χρήματα για να στείλουμε στις οικογένειές τους για να μην πεινάσουν. Αμφιβάλλει κανείς ότι δε θα ενωθούμε με οποιονδήποτε κλάδο βάλλεται; Αλλά φαίνεται πως σήμερα είναι ξεπερασμένο να ζητάς τη βοήθεια των άλλων. Κι όμως, το να βοηθάμε ο ένας τον άλλον είναι κάτι θεμελιώδες, ενώ το να τρωγόμαστε ο ένας με τον άλλον ως συνήθως, είναι κάτι που οφελεί μόνο αυτούς που βρίσκονται από πάνω μας.
Αν όλοι οι Ισπανοί εργαζόμενοι ήταν τόσο ενωμένοι όσο οι ανθρακωρύχοι, οι κυβερνώντες αυτής της χώρας θα το σκέφτονταν πολύ καλά προτού προχωρήσουν στις περικοπές που τώρα κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη, μπορώ να σας διαβεβαιώσω γι αυτό. Σκεφτείτε λοιπόν ποιός πραγματικά σας εμποδίζει να πάτε στη δουλειά ή στη σχολή σας, ποιός είναι αυτός που απολύει εργαζομένους και πραγματοποιεί περικοπές στην εκπαίδευση, δεν είναι άλλοι απ’ τους πολιτικούς μας.
Θα ήθελα επίσης να πω σ’ αυτούς που λένε ότι πρέπει να πάμε να διαμαρτυρηθούμε στην Μαδρίτη αν θέλουμε, στις πόρτες του υπουργείου και να τους αφήσουμε αυτούς “στην ησυχία τους”, ότι αυτό το έχουμε κάνει προ πολλού, αλλά η λογοκρισία των ΜΜΕ φροντίζει να μην ενημερώνει με διαφάνεια για τίποτα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ένας εργαζόμενος που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του δεν είναι τρομοκράτης, όπως μας αποκαλούν σήμερα επειδή αγωνιζόμαστε για τη ζωή των οικογενειών μας.
Σας καλώ όλους να βγείτε απ’ τα σπίτια σας και να υπερασπιστείτε τις ζωές όλων μας. Όσο μας κρατούν κλεισμένους στο σπίτι, τους επιτρέπουμε να μας ρίξουν λίγο-λίγο, μέτρα μετά από άλλα μέτρα, στην πείνα.
Θέλουν τα παιδιά σας και τα παιδιά μας να μείνουν αμμόρφωτα σαν εμάς, που βλέπαμε τους τοίχους των σχολείων περισσότερο απ’ έξω παρά από μέσα, καθώς ένας αμμόρφωτος άνθρωπος είναι πιο εύκολο να υποταχθεί.
Να ενημερώνεστε, να αμφισβητείτε τα πάντα όσα βλέπετε στην τηλεόραση, τώρα που έχετε το διαδίκτυο, τα κινητά τηλέφωνα, μπορείτε μ’ αυτά να είστε σε συνεχή επαφή, να οργανώνεστε με όποιον τρόπο επιθυμείτε, ειρηνικά, στα οδοφράγματα απευθείας, όπως και να ‘χει οργανωθείτε! Θέστε στόχους και πραγματοποιήστε τους γρήγορα. Η κυβέρνηση κινείται κι αυτή πολύ γρήγορα όταν η κατάσταση είναι προς όφελός της, και το ξέρετε. Αφαιρέστε τη λέξη “φόβος” και τη φράση “και τί θα αλλάξει μ αυτό;” απ’ το μυαλό σας και πάρτε το μέλλον σας στα χέρια σας.
Αν κάποιος δεν καταλαβαίνει οτιδήποτε απ’ όσα έγραψα ή έχει κάποια συγκεκριμένη ερώτηση, ευχαρίστως αν μπορώ να σας απαντήσω.
Πολλές ευχαριστίες σε όλους και όλες που μας στηρίζουν από κάθε επαρχία της χώρας και από άλλες χώρες.
Χαιρετισμούς!
Juan Jose Fernandes.
Asturias




Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Η νίκη των εργαζομένων στο lonmin της Ν. Αφρικής και η εξάπλωση του αγώνα

Αύξηση των μισθών κατά 20% κέρδισαν τελικά οι μεταλλωρύχοι στο εργοστάσιο πλατίνας lonmin έπειτα από σφοδρές συγκρούσεις με την αστυνομία που δολοφονούσε και μετά την σκληρή αντιπαράθεση με τα αφεντικά.
Από αύριο οι απεργοί θα γυρίσουν στην δουλειά τους με ψηλά το κεφάλι για την μικρή νίκη που πέτυχαν απέναντι στην τρομοκρατία κράτους και αφεντικών.
Η απεργία των μεταλλωρύχων του lonmin έγινε τρανό παράδειγμα και για άλλα ορυχεία στην χώρα που συνεχίζουν την άγρια απεργία.
Έξω από την πόλη της Rustenburg έγιναν σκληρές συγκρούσεις με τους μπάτσους να χρησιμοποιούν πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα. Στις 18 του μήνα ακόμα μια γυναίκα δολοφονήθηκε από σφαίρα καουτσούκ αυξάνοντας από την αρχή των απεργιών τους νεκρούς σε 46.
Οι στιγμές αγώνα των εργατών στα ορυχεία της νοτίου Αφρικής ας γίνει παράδειγμα για τους απανταχού προλετάριους.
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Ο φασίστας Μεταξάς και ο αντικομμουνισμός

Ο φασίστας Μεταξάς μαζί με ρουφιάνους στρατιωτικούς και μη.
Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1936 ο δικτάτορας Μεταξάς εκδίδει τον νόμο 117 ''περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών''. Ο νόμος αυτός εγκληματοποιούσε και καταργούσε στην πράξη τις λαϊκές ελευθερίες. Νομιμοποιεί έτσι τις διώξεις σε κόμματα και οργανώσεις.
Και ιστορικά, αλλά και στο τώρα, δικτατορικά καθεστώτα με προσωπεία ή χωρίς, δείχνουν ποιόν έχουν να φοβούνται. Εξουσιαστές, κεφάλαιο και κράτη τρέμουν τον ξεσηκωμό των ''από κάτω'' και με νόμους προσπαθούν να εγκληματοποιήσουν τις ελευθεριακές ιδέες και κοινωνικές ομάδες που μάχονται για έναν κόσμο ελεύθερο και αταξικό.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Εργαζόμενοι σε εργοστάσια ιματισμού συγκρούονται με την αστυνομία στο Μπαγκλαντές

Δεκάδες χιλιάδες εργάτες και εργάτριες σε εργοστάσια ένδυσης, διαδήλωσαν και συγκρούστηκαν χθες με μπάτσους για την αύξηση του μισθού και την μείωση των εργατοωρών.
Οι μπάτσοι επιτέθηκαν με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα τραυματίζοντας εκατοντάδες διαδηλωτές.
Το 2010 οι εργαζόμενοι είχαν καταφέρει μια αύξηση του μισθού τους έπειτα από συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Παρόλα αυτά οι μισθοί στον χώρο της ένδυσης παραμένουν εξευτελιστικοί, όπως και οι συνθήκες εργασίας.
Τον περασμένο Απρίλιο δολοφονήθηκε ο εργάτης Αμινούλ Ισλάμ ο οποίος γνωστοποίησε τις συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια του Μπαγκλαντές.
Τα φθηνά εργατικά χέρια και η εκμετάλλευση των εργατών (σε πολλές περιπτώσεις και παιδιά) κάνουν τις πολυεθνικές να τρίβουν τα χέρια τους για καθαρό κέρδος στις τσέπες τους από το αίμα χιλιάδων προλετάριων.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ 
 ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

42 συλλήψεις σήμερα κοντά σε ορυχείο πλατίνας στο Ρασιμόν για παράνομη συγκέντρωση

Συνεχίζεται η προσπάθεια από αφεντικά, κράτος και ξεπουλημένα συνδικάτα για να κάμψουν τον αγώνα των μεταλλωρύχων στη Ν. Αφρική.
Το Σάββατο μπάτσοι διέλυσαν πλήθος εργατών με πλαστικές σφαίρες και χημικά και 2 μέρες μετά θα συλλάβουν 42 εργάτες μόνο και μόνο για ''παράνομη'' συνάθροιση.
Στην έναρξη του συνεδρίου του cosatu (συνομοσπονδία συνδικάτων), ο πρόεδρος της Ν. Αφρικής Ζούμα, ζήτησε να βρεθεί λύση ανάμεσα σε αφεντικά και εργάτες για να μην υπάρξουν άλλες επιπτώσεις στην οικονομία αναφέροντας τα χαμένα για αυτούς κέρδη λόγω της απεργίας.
Η άγρια εκμετάλλευση και το αίμα που χύνουν οι προλετάριοι ανά τον κόσμο μεταφράζεται από το κεφάλαιο σε χαμένα κέρδη.

Δεκάδες χιλιάδες εργάτες συνεχίζουν την απεργία παρά την όποια τρομοκρατία από κάθε πλευρά, κατηγορώντας μέσα σε όλα και τους ξεπουλημένους ηγετίσκους  των συνδικάτων που προσπαθούν να βρουν κοινή λύση με τους δολοφόνους των συνάδελφων τους.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Η αλληλεγγύη των ''από κάτω'' θα συντρίψει κράτος, αφεντικά, φασίστες

Πριν λίγες μέρες τα φασιστοειδή της χρυσής αυγής επιτέθηκαν σε μετανάστες μικροπωλητές καταστρέφοντας την πραγμάτια τους σε Ραφήνα και Μεσολόγγι.
Το συνδικάτο ελλήνων μικροπωλητών (ΕΣΣΥΠΕ) έβγαλε ανακοίνωση υποστηρίζοντας ανοιχτά τα τάγματα εφόδου των φασιστών αναφέροντας πως οι πράξεις αυτές τους βρίσκουν σύμφωνους και ελπίζουν ακόμα και σε συνέχιση.
Αυτοί λοιπόν που στον ταξικό - κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται διαλέγουν το στρατόπεδο των δοσίλογων - ρουφιάνων, ας περιμένουν και τις κατάλληλες απαντήσεις από τους εκμεταλλευόμενους.
Σήμερα λοιπόν πραγματοποιήθηκε πορεία που με αντιφασιστικά και αντικρατικά συνθήματα κινήθηκε προς τα γραφεία του ΕΣΣΥΠΕ οπού και έγινε παρέμβαση με σπρέι και μπογιές στα γραφεία των ρουφιάνων.
Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο.


ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ

Ο Μελιγαλάς στα έτη 41 - 43 χρησιμοποιήθηκε από Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες σαν έδρα για σφαγές και ολοκαυτώματα σε περιοχές της Μεσσηνίας.
Πριν το καλοκαίρι του 44 πέρασε στα χέρια ταγματασφαλιτών και ρουφιάνων που συνέχισαν το έργο σαν καλοί υπερασπιστές του φασισμού.
Όλα αυτά πήραν ένα τέλος στις 15 Σεπτεμβρίου όταν ύστερα από 3 μέρες αιματηρών συγκρούσεων, δυνάμεις του απελευθερωτικού στρατού ΕΑΜ - ΕΛΑΣ κατατροπώνουν τους εγχώριους φασίστες και χωρίς δίκη (!) τους ''καταδικάζουν'' μια και καλή στην πηγάδα του Μελιγαλά.
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ
ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ!

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Στις 5 εβδομάδες έφτασε η απεργία στο lonmin

Καθημερινό φαινόμενο είναι πλέον οι απεργιακές πορείες των εργατών στο lonmin και όχι μόνο. Συγκρούσεις έγιναν και στο ορυχείο aquarius platinum.
Ο υπουργός δικαιοσύνης έκανε λόγο για καταστολή των παράνομων συγκεντρώσεων, ενώ ταυτόχρονα τα αφεντικά προσφέρουν μια μικρή αύξηση σε μια προσπάθεια να μειώσουν την δυναμικότητα των εξεγερμένων εργατών.
Κάτι που δεν πετυχαίνουν αφού οι εργάτες δεν κάνουν πίσω αν δεν κερδίσουν αυτά που διεκδικούν από την αρχή του αγώνα τους.
Η δυναμικότητα των μεταλλωρύχων δείχνει το πάθος της τάξης μας και την ανάγκη για άγριες απεργίες και εξεγέρσεις σε κάθε δουλειά.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ!

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Αλληλεγγύη στους απεργούς μεταλλωρύχους στην νότια Αφρική


Χιλιάδες μεταλλωρύχοι στο ορυχείο της Μαρικάνα (lonmin) αρνούνται να επιστρέψουν στην δουλειά τους.
Η ταξική αλληλεγγύη των εργατών προωθεί πλέον την απεργία και σε άλλα ορυχεία, σε αντίθεση με τις βλέψεις των αφεντικών και της κυβέρνησης που βάζουν προθεσμίες για επιστροφή στην εργασία τρομοκρατώντας με απολύσεις.
Το νέο σύνθημα των μεταλλωρύχων είναι ''η απεργία στο μαρικάνα πρέπει να πάει σε όλα τα ορυχεία''.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Εργατικά ατυχήματα και σφαίρες στο ψαχνό τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ

Ένας ακόμη Αύγουστος μέσα στον ζόφο τελείωσε και ο καθένας περιμένει τα περαιτέρω. Η επίθεση των αφεντικών δεν σταματάει στα νέα μέτρα, ούτε σε επιχειρήσεις ''ξένιος ζευς'' ενάντια σε ''ντόπιους'' και μετανάστες προλετάριους.
  Οι επιθέσεις, η τρομοκρατία, η εκμετάλλευση συνεχίζονται όσο θα υπάρχει καπιταλισμός. Όσο το κεφάλαιο θα γεμίζει τις τσέπες του με την εκμετάλλευση των εργατών θα υπάρχουν και εργατικές δολοφονίες.
Τα παρακάτω εργατικά ''ατυχήματα'' συνέβησαν μόνο μέσα στον περασμένο Αύγουστο.
Αλβανός εργάτης θα χάσει την ζωή του στον νομό Αχαΐας προσπαθώντας να ανοίξει αγροτικό δρόμο.
Ο εργάτης Γιώργος Κίτσιος θα σκοτωθεί κατά την  διάρκεια συλλογής τομάτας στην Μαγνησία.
ο 45χρονος Γιαννόπουλος ακόμα ένας νεκρός στα κάτεργα της ΔΕΗ στην Μεγαλόπολη.
Νεκρός εργάτης σε εργοτάξιο στην Κρήτη.
 50χρονος εργάτης λατομείου πέφτει με μηχανή ανύψωσης σε βάθος και χάνει την ζωή του στην Καβάλα.

  

Δεν υπάρχει ''μετά - απαρτχάιντ'' εποχή. Απαρτχάιντ είναι το κεφάλαιο και τα κράτη

Στις 10 Αυγούστου χιλιάδες εργάτες στο ορυχείο πλατίνας ''lonmin'' στην νότιο Αφρική κατεβαίνουν σε απεργία απαιτώντας αυξήσεις σε μισθούς. Αφού η απεργία θα κηρυχθεί παράνομη όπως συνηθίζουν κράτος και αφεντικά να κάνουν, δεν αργούν να έρθουν δυναμικές συγκρούσεις ανάμεσα σε εργάτες και μπάτσους.
  Στις 16/8 μπάτσοι θα ανοίξουν πυρ δολοφονώντας 34 μεταλλωρύχους.
  Λίγες μέρες αργότερα και ενώ η απεργία συνεχίζεται 270 εργάτες βρίσκονται κατηγορούμενοι για την δολοφονία των συντρόφων τους υπό το δόγμα της συλλογικής ευθύνης επειδή βρισκόντουσαν στις συγκρούσεις (μέχρι τώρα έχουν αφεθεί ελεύθεροι οι 162).
  Παρά την ισχυρή τρομοκρατία μπάτσων, διοίκησης και κράτους η απεργία συνεχίζεται. ''Ήδη σκοτώθηκαν τόσοι, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα'' απαντάνε οι μεταλλωρύχοι και συνεχίζουν να διεκδικούν τον τριπλασιασμό σχεδόν του μισθού τους.
  Μέχρι στιγμής οι δολοφονημένοι εργάτες είναι 40, ενώ υπάρχουν και 2 μπάτσοι νεκροί μαζί με άλλους 2 ιδιωτικούς φύλακες της εταιρείας.
  Η άγρια απεργία και η αλληλεγγύη είναι το όπλο του προλεταριάτου. Οι εργάτες στην Μαρικάνα μας δείχνουν τον δρόμο.
                                                 ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ 
                                             ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ
                              ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
  
  

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Συμπερασματικά - Επίλογος

Απ’ όσα αναφέρθηκαν παραπάνω είναι φανερό ότι η συνεχής αναδιάρθρωση που σχεδιάζεται και σε διάφορους τομείς εφαρμόζεται σήμερα στην εκπαίδευση, είναι ολόπλευρη στη δομή, στη λειτουργία και στο περιεχόμενό της. Και είναι συνολική γιατί αποκτά στρατηγική σημασία για το κεφάλαιο με σκοπό την ενίσχυση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας του.

Μέσα από την παραπάνω καταγραφή είναι φανερό ποιον άνθρωπο θέλουν να δημιουργήσουν και να παραδώσουν στην κοινωνία. Έναν άνθρωπο με πλήρη χειραγώγηση της συνείδησης του, χωρίς κριτική σκέψη, με συνεχές άγχος επιβίωσης, χωρίς ίσες ευκαιρίες. Δημιουργούν ένα σχολείο άμεσα συνδεδεμένο  με τα κέρδη, με την κατάρτιση.

Ο μαθητής μέσα από το σχολείο, αντί να λαμβάνει μία ολόπλευρη διαπαιδαγώγηση της προσωπικότητας του, να ανακαλύπτει τον εαυτό του, να παίρνει γνώσεις-εφόδια για την ζωή του, μια ολοκληρωμένη μόρφωση, πρέπει όσο μεγαλώνει να έρχεται πιο κοντά στην κατάρτιση και στην αναγκαστική επιλογή επαγγέλματος και αυτό πάντα με βάση τις καπιταλιστικές ανάγκες. Κάποτε με λύσσα προωθούνταν οι επιστημονικές γνώσεις. Το παιδί έπρεπε να γίνει γιατρός, δικηγόρος ή σίγουρα να μπει σε ένα ΑΕΙ γιατί από εκεί βγαίνουν οι επιστήμονες. Θυμόμαστε όλοι την φράση των εκσυγχρονιστών του ΠΑΣΟΚ «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ».  Μετά το υπουργείο έβγαλε σποτάκια με τίτλο «να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις» με ένα πιτσιρίκι που η μαμά του θέλει να το κάνει δικηγόρο αλλά του αρέσει να μαστορεύει, ή μια κοπέλα που της αρέσει το μακιγιάζ αλλά ο πατέρας της θέλει να την κάνει γιατρό. Επίσης, πλάσαρε πιο έντονα από ποτέ την δια βίου μάθηση μια πρακτική που προωθεί τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό, αφού ο καθένας θα παλεύει για να μαζέψει όσες περισσότερες γνώσεις μπορεί και να πατήσει πάνω στα πτώματα των υπολοίπων. Άλλος ένας δούρειος ίππος που μετατρέπει την γνώση από υπόθεση της κοινωνίας σε ατομική υπόθεση.

Το κεφάλαιο κόβει και ράβει την εκπαίδευση στα μέτρα του. Δημιουργεί από μικρή ηλικία την συνείδηση του διασπασμένου και ευάλωτου εργατικού δυναμικού. Μαθαίνει στο κάθε παιδί, πώς να ξεπουλιέται φθηνά χωρίς να το ενδιαφέρουν τα εργατικά του δικαιώματα, αλλά μόνο πώς θα αποκτήσει μια θέση εργασίας. Επιπλέον βάζει φραγμούς στην διαπαιδαγώγηση των λαϊκών στρωμάτων, δημιουργώντας μια ελίτ μαθητών, που μεθαύριο θα είναι αυτοί που θα διαχειρίζονται τα κέρδη του κεφαλαίου και θα εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους.

Εννοείται ότι ο μαθητής πρέπει να καλλιεργεί τα ταλέντα του, να διακρίνει τις κλίσεις του, να ελέγχει τι είναι αυτό που του αρέσει και είναι και χρέος του εκπαιδευτικού να τα παρατηρεί όλα αυτά, να ενθαρρύνει τον μαθητή του, να τον γεμίζει εφόδια. Και όλα αυτά πάντα στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής δημιουργίας. Στο σχολείο πάνω από όλα πρέπει να είναι η μάθηση και η καλλιέργεια της προσωπικότητας και όχι η κατάρτιση. Ο μαθητής πρέπει στα 18 του χρόνια να βγαίνει στην κοινωνία με όλα τα απαραίτητα εφόδια στα οποία θα στηρίξει τις μετέπειτα επιλογές του. Όχι από τα 15 του να μπαίνει στην διαδικασία «να συνεχίσω το σχολείο ή να το σταματήσω; Και αν το συνεχίσω να πάω γενικό ή τεχνικό; Και εκεί που θα πάω ποια κατεύθυνση θα επιλέξω; Τι θέλω να γίνω;» Αυτά δεν πρέπει να είναι ερωτήματα που θα απασχολούν έναν έφηβο.

Κάθε Ιούνιο βλέπουμε παιδιά αγχωμένα, να κλαίνε, να παθαίνουν κρίσεις, πολλές φορές να φτάνουν μέχρι και στην αυτοκτονία στην περίοδο των πανελλαδικών. Και κάθε χρόνο ακούμε την ίδια υποκριτική ατάκα «δεν κρίνεται η ζωή σας από μία αποτυχία». Λίγο αργά όμως θυμήθηκαν να το επισημάνουν! Όταν το παιδί από το δημοτικό ήδη έχει μάθει να βλέπει το διαγώνισμα ως τον βαθμό που θα γραφτεί στην καρτέλα του, στη συνέχεια στο γυμνάσιο και στο λύκειο ως το εισιτήριο για την επόμενη τάξη, όταν προετοιμάζεται από την α λυκείου για τις πανελλαδικές είναι κοροϊδία να λέμε στα παιδιά ότι δεν κρίνεται η ζωή τους από τις εξετάσεις! Οι εξετάσεις δεν μπορεί να αντικαθιστούν την μάθηση και να κρίνουν την επιτυχία του παιδιού. Ένα διαγώνισμα είναι θετικό μόνο αν  λειτουργεί ως συμπληρωματικό εργαλείο στα χέρια του εκπαιδευτικού, που θα τον βοηθήσει να δει τα κενά του κάθε μαθητή του ξεχωριστά και της τάξης του γενικότερα. Μέσα από το διαγώνισμα πρέπει να βλέπουμε την προσπάθεια του μαθητή και να την ενθαρρύνουμε για την ολοκλήρωση των γνώσεων του και όχι να του μαθαίνουμε ότι μέσα από έναν βαθμό κρίνεται η επιτυχία του.

Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε έξω από όλα αυτά την χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών από τους νεολαίους, μέσα και έξω από τα προαύλια των σχολείων, ένα φαινόμενο που διογκώνεται συνέχεια. Ο πειραματισμός με νόμιμες ή παράνομες ουσίες ξεκινά στην εφηβεία. Αυτός ο πειραματισμός κάποιες φορές είναι περιστασιακός, άλλες φορές όμως καταλήγει σε συστηματική χρήση και εξάρτηση. Και ενώ στα ποσοστά του τσιγάρου και του αλκοόλ παρατηρείται μια ελαφρά μείωση σε σχέση με το παρελθόν, η κάνναβη παρουσιάζει αύξηση. Στα παρακάτω γραφήματα παρουσιάζεται η συχνότητα στο κάπνισμα, στην κατανάλωση αλκοόλ και στην χρήση κάνναβης:




           

Η έρευνα εξετάζοντας την πορεία της κάνναβης από την δεκαετία του ’80, έως σήμερα, παρουσιάζει ότι το ποσοστό χρήσης έχει πενταπλασιαστεί. Επίσης έχει αυξηθεί κατά πολύ το ποσοστό των νέων, μέσα στις δεκαετίες, που κάνουν χρήση της επειδή την θεωρούν ακίνδυνη. Σημαντική μερίδα μαθητών θεωρούν την κάνναβη ακίνδυνη. Σε αυτό έχει βοηθήσει και το εναλλακτικό lifestyle που προωθούν πολυποίκιλα ιδεολογικά κέντρα της ενσωμάτωσης. Ο διαχωρισμός των ναρκωτικών σε μαλακά και σκληρά, αθώα και ένοχα, η προσπάθεια αποποινικοποίησης και αγιοποίησης των ναρκωτικών προφανώς και εξυπηρετεί συγκεκριμένους στόχους, που δεν είναι άλλοι από την κοινωνική νάρκωση και την παραίτηση. Τα ναρκωτικά είναι όπλο του καπιταλισμού είτε για να αυξήσει τα κέρδη του είτε για να ναρκώνει και να περιθωριοποιεί κομμάτι της κοινωνίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έξαρση των ναρκωτικών ανά τον κόσμο παρατηρείται κάθε φορά που υπάρχει οικονομικό και κοινωνικό χάος*.

*Στην Αργεντινή το 2000, εμφανίστηκε το ναρκωτικό της κρίσης, ένα τρομερά εθιστικό ναρκωτικό,  το paco, (εξαφανίζοντας την κοκαΐνη και την κάνναβη), που ο χρήστης από ένα σημείο και μετά ζει μόνο για αυτό.

Η Πορτογαλία, μία χώρα που μέχρι το 2011 είχε αναπτύξει μία συγκεκριμένη πολιτική κατά των ναρκωτικών, μετά το ’11 που μπήκε στο ΔΝΤ, αρχικά καταργεί  το Ινστιτούτο για τα Ναρκωτικά και τις Τοξικές Εξαρτήσεις (IDT), κλείνει άλλα 7 κέντρα απεξάρτησης και τελικά καταλήγει στην αποποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης.

Στην Ιρλανδία η αύξηση της χρήσης παράνομων ουσιών ξεκίνησε μετά το 2010.

Στην Ισπανία μέσα στην περίοδο της κρίσης η κάνναβη κρατά σταθερά την πρώτη θέση, άλλα ναρκωτικά όπως η ηρωίνη ανεβαίνουν επικίνδυνα και κερδίζουν έδαφος.

500 δις δολάρια το χρόνο είναι ο τζίρος από την διακίνηση ναρκωτικών


Παραθέτουμε επίσης τα διπλανά γραφήματα ως ένα ακόμα παράδειγμα εξάρτησης των νέων που διογκώνεται με το πέρασμα των χρόνων. Η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) κάνουν τους νέους/ες να χάνουν όλο και περισσότερο την επικοινωνία μεταξύ τους, να δημιουργούν «κοινωνικές σχέσεις» πίσω από μια οθόνη, φτάνοντας πολλές φορές να θεωρούν φυσιολογική την έκθεση προσωπικών τους δεδομένων. Έχουν εθιστεί επίσης στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, περνώντας ώρες πάνω από τις παιχνιδομηχανές της εικονικής πραγματικότητας και της βίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάνεται το νόημα του πραγματικού παιχνιδιού της επαφής και της ανεμελιάς στις πραγματικές διαστάσεις της ζωής.

Η τεχνολογία έχει αποδείξει ότι είναι λειτουργική και αναγκαία στην εξέλιξη της κοινωνίας όταν βρίσκεται στα κατάλληλα χέρια, ενώ αντίθετα αν δεν χρησιμοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο γίνεται επικίνδυνη σε πολλούς τομείς και σίγουρα από τους σημαντικότερους για το υπάρχον σύστημα είναι η αποχαύνωση και ο ατομικισμός των νεολαίων.

Το σύστημα χρειάζεται υποταγμένους ανθρώπους, και χρησιμοποιεί οποιοδήποτε μέσο για να το καταφέρει. Είτε μέσω των σχολικών αιθουσών, είτε μέσω των ΜΜΕ, είτε μέσω των ναρκωτικών. Τα όπλα τους είναι πολλά και για αυτό το λόγο η εργατική τάξη πρέπει να είναι σε εγρήγορση. Και σημαντικό κομμάτι αυτής της τάξης είναι και η νεολαία της, η οποία πρέπει να είναι ενεργή τόσο στην σχολική κοινότητα, όσο και στην κοινωνία.

Χρέος του μαθητή είναι να απαιτεί την παιδεία, την γνώση και το σχολείο που του αξίζει. Να οργανώνει την δράση του συλλογικά, να εκφράζει την γνώμη του, να διεκδικεί αυτά που του ανήκουν. Να μπορεί να δει ότι στην εποχή της γνώσης και της τεχνολογίας, η γνώση που λαμβάνει αυτός έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα για προνομιούχους, αντί να είναι ουσιαστική και ολόπλευρη. Το αστικό σχολείο είναι εχθρικό γι’ αυτόν, μέσα από το κυνήγι βαθμών, την παπαγαλία και τον ανταγωνισμό που καλλιεργείται στις σχολικές αίθουσες. Ο μαθητής όμως πρέπει να παλεύει για ένα σχολείο που θα είναι χώρος έκφρασης και καλλιέργειας των δυνατοτήτων του. Να παλεύει για ένα σχολείο αλληλεγγύης και συνεργασίας. Να βγαίνει και έξω από το σχολείο και να ασχολείται με τα προβλήματα της κοινωνίας του, γιατί μόνο έτσι θα συμβάλλει στην πρόοδο της.

Το σχολείο είναι κάτι παραπάνω από επτά ώρες μάθησης. Δεν είναι ένας χώρος που το παιδί επισκέπτεται κάποιες ώρες της ημέρας για να πάρει κάποιες γνώσεις και να φύγει περιμένοντας την επόμενη μέρα. Είναι χώρος διάπλασης προσωπικοτήτων. Είναι οι βάσεις που παίρνει ο κάθε άνθρωπος. Οι γνώσεις που παίρνει ο μαθητής συνδέονται άμεσα με το σύστημα, όσο και αν αυτό δεν είναι φανερό μέσα από την διαδικασία της μάθησης. Η αστική ιδεολογία αναπαράγεται σε όλο της το μεγαλείο μέσα από τα σχολικά βιβλία και από τις μεθόδους διαπαιδαγώγησης. Άλλωστε το σχολείο είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας.  Η κυρίαρχη τάξη χρησιμοποιεί το σχολείο ως ένα εργοστάσιο που θα παράγει για την κοινωνία πιο ευέλικτους και υπάκουους εργαζόμενους για το κεφάλαιο.  Παρατηρήσαμε βιβλία μπολιασμένα με την λογική και την προπαγάνδα της ΕΕ. Είδαμε πώς από μικρή ηλικία ο νέος έρχεται όλο και πιο κοντά στην κατάρτιση μέσω του σχολείου.

Εύκολα συμπεραίνουμε πως το σχολείο και η σημερινή εκπαίδευση δεν είναι για όλους, και όταν λέμε «δεν είναι για όλους» εννοούμε δεν είναι για τα παιδιά της τάξης μας, για αυτό τον λόγο η μόρφωση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής πάλης.

Να αγωνιστούμε για ένα σχολείο με δωρεάν και δημόσιο χαρακτήρα. Να μην υφίστανται ιδιωτικά σχολεία ή εκπαιδευτήρια τα οποία υποβαθμίζουν αυτόν το χαρακτήρα του και δημιουργούν κατηγορίες μαθητών. Να μην δημιουργεί ανισότητες, αλλά η γνώση να παρέχεται ίδια για όλους, χωρίς να γίνεται διαχωρισμός οικονομικά ασθενέστερων, μειονοτήτων, γεωγραφικών τοποθεσιών. Το σχολείο και η γνώση είναι δικαίωμα του κάθε παιδιού και δεν μπορεί να στηρίζεται πάνω στη ζητιανιά πόρων από χορηγούς. Η γνώση πρέπει να μεταλαμπαδεύεται ακόμα και στο πιο ακριτικό χωριό, ακόμα και στην μέση του πουθενά και όχι να υπάρχουν τοποθεσίες όπου τα παιδιά να χρειάζεται να μετακινούνται για ώρες με το λεωφορείο για να μπορέσουν να βρεθούν μέσα σε μία σχολική αίθουσα. Να παίρνονται μέτρα για την ένταξη παιδιών μεταναστών και μειονοτήτων, όπως διδασκαλία στην μητρική τους γλώσσα και ομαλή ένταξη στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας όπου τώρα μένουν. Να υπάρχουν σωστές υποδομές και τρόποι διδασκαλίας για μαθητές με αναπηρίες ή με μαθησιακές δυσκολίες, που να μην απομονώνουν αυτά τα παιδιά από την μάθηση και ταυτόχρονα από την κοινωνία.

Να αγωνιστούμε για ένα σχολείο ενιαίο, που δεν θα χωρίζεται σε βαθμίδες και δεν θα προωθεί τους ταξικούς φραγμούς, που στην ουσία παραδίδουν το παιδί των λαϊκών οικογενειών στην κατάρτιση. Πρέπει να θεωρείται αυτονόητο ότι ένα παιδί μέχρι τα 18 του πρέπει να βρίσκεται στο σχολικό περιβάλλον και όχι να είναι υποχρεωτικά τα 9 πρώτα χρόνια, που αυτό σημαίνει ότι μπορεί να βρεθεί εκτός σχολείου στα 15 του. Ο μαθητής πρέπει να απολαμβάνει αυτά τα χρόνια, τα οποία πρέπει, εκτός από την γνώση, να τα χαρακτηρίζουν και η δημιουργικότητα, ο ελεύθερος χρόνος, η απόλαυση, η χαρά και όχι το τρέξιμο και το άγχος. Πρέπει να συνδυάζεται και να εκπληρώνεται ο διπλός μορφωτικός και διαπαιδαγωγικός ρόλος του σχολείου. Οι μαθητές από το σχολείο να φεύγουν ξεκούραστοι, με τροφή για σκέψη και όχι εξοντωμένοι λες και βρίσκονταν στο χειρότερο κάτεργο.

Να αγωνιστούμε ώστε οι υποδομές του σχολείου να είναι τέτοιες που να προσφέρουν στον μαθητή χαρά, ασφάλεια και επιλογές. Να δημιουργηθούν ασφαλή σχολεία με συντηρημένα κτήρια και όχι γεμάτα ρωγμές, σκουριασμένα κάγκελα και ξεφλουδισμένους από την υγρασία τοίχους. Σχολεία όμορφα τόσο για την σωματική όσο και για την ψυχική υγεία του μαθητή, με ζεστές αίθουσες κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σχολεία με γυμναστήρια, εργαστήρια, αίθουσες προβολών, βιβλιοθήκες.

Να αγωνιστούμε ώστε η γνώση που παίρνουν οι μαθητές στο σχολείο να είναι ουσιαστική και ολόπλευρη. Δεν πρέπει τα μαθήματα να κατηγοριοποιούνται σε χρήσιμα και άχρηστα. Να κριτικάρουμε συνεχώς τα διαστρεβλωμένα σχολικά βιβλία, που σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν στη γνώση αλλά μόνο στην αφομοίωση πληροφοριών, που μπερδεύουν περισσότερο. Να καταργηθούν τα σχολικά προγράμματα των ευέλικτων ζωνών και των projects. Η λογική του σχολείου πρέπει να είναι η βοήθεια σε κάθε μαθητή να εξερευνήσει και να κατακτήσει την γλώσσα ως όργανο σκέψης και όχι απλά ως μέσο επικοινωνίας, να αναζητήσει την απόλυτη αλήθεια μέσα από την ακρίβεια της μαθηματικής σκέψης και όχι να έρχεται σε επαφή με στείρες πράξεις, γωνίες και αλγόριθμους, να εξερευνήσει την φύση μέσα από τους νόμους της και να δει πώς όλοι αυτοί οι νόμοι κρύβονται παντού γύρω του και δεν είναι απλά δυσνόητοι κανόνες για την ταχύτητα και την μάζα, να γνωρίσει την κοινωνία, την ιστορία, τον πολιτισμό, γνώσεις απαραίτητες ώστε το παιδί να συνειδητοποιήσει τον κόσμο γύρω του και την θέση που πρέπει να έχει μέσα σε αυτόν. Το σχολείο πρέπει να είναι αυτό που θα βοηθήσει το παιδί και μετέπειτα τον νεολαίο να προσφέρει μέσω της γνώσης στην τάξη του.

Ο σωστός εκπαιδευτικός βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας και θέτει ολόκληρο τον εαυτό του υπηρέτη της δημιουργίας της, βρίσκοντας σ’ αυτή του την ενέργεια τη βαθύτατη ικανοποίηση του είναι του.
Δημήτρης Γληνός

Ο εκπαιδευτικός έχει ένα σημαντικό και πολύπλευρο ρόλο. Πρέπει να προσφέρει τη γνώση στους μαθητές του, να ασχολείται με την διάπλαση της προσωπικότητάς τους, να τα βοηθά στην κοινωνικοποίησή τους, να είναι κοντά τους συνέχεια και να αφουγκράζεται τους προβληματισμούς τους. Πρέπει πάνω από όλα να είναι παιδαγωγός. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην ζωή του κάθε παιδιού, αν σκεφτούμε ότι ο μαθητής περνάει μαζί του 7 ώρες της ημέρας. Πρέπει να κατανοεί ότι ρόλος του δεν είναι μόνο η μετάδοση γνώσεων, αλλά και η διαμόρφωση προσωπικοτήτων. Πρέπει να ενθαρρύνει όλους τους μαθητές του και όχι να τους κατηγοριοποιεί σε καλούς και κακούς, συνεπείς και άτακτους. Να ασχολείται με τον καθένα τους ξεχωριστά, να παλεύει για αυτούς με αυτούς για τα δικαιώματά τους, να αποτελεί πηγή έμπνευσης. Να είναι αυτός ο πρώτος που θα παλεύει και θα διεκδικεί την ενιαία μόρφωση όλων των μαθητών. Ο πρώτος που θα παλεύει ενάντια σε αυτό το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα, ο πρώτος που θα βρίσκεται απέναντι σε ταξικούς, φυλετικούς, γεωγραφικούς διαχωρισμούς.

Χρέος του εκπαιδευτικού είναι να κατανοήσει ότι γίνεται όργανο αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας και να έρθει σε σύγκρουση με αυτό. Να κατανοεί ότι η επιστήμη του πρέπει να βρίσκεται στην υπηρεσία του λαού. Πρέπει να βλέπει την υποβάθμιση της επιστήμης του, μέσα από τον τρόπο που του επιβάλλει το υπουργείο να διδάσκει. Για παράδειγμα, ο φιλόλογος να δει τους ελλιπείς τρόπους μελέτης και κατάκτησης της γλώσσας, ο φυσικός τις γενικές μεταφυσικές έννοιες που μπερδεύουν το μάθημα του και δεν βοηθούν τα παιδιά να κατακτήσουν τους νόμους της φύσης, ο μαθηματικός να δείξει στους μαθητές ότι τα μαθηματικά είναι ένα μάθημα άμεσα συνδεδεμένο με την ζωή τους και την καθημερινότητά τους και δεν είναι χρήσιμο μόνο σε αυτούς που θέλουν να σπουδάσουν θετικές επιστήμες. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να ξεφεύγει από την στείρα διδασκαλία και να ενθαρρύνει τους μαθητές του με οποιοδήποτε τρόπο να έρθουν κοντά στην γνώση. Να τους κινητοποιεί συνδυάζοντας την θεωρία με την πράξη, να αναπτύσσει την κριτική τους σκέψη, να ενεργοποιεί την κοινωνική τους δράση, να καλλιεργεί όλες τις πλευρές τους, τόσο την νοητική, όσο και την συναισθηματική.

Ως εκπαιδευτικός επίσης, πρέπει να διεκδικεί και ένα σχολείο με μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες μόρφωσης των μαθητών. Να σταματήσει η κάλυψη κενών από αναπληρωτές και ωρομίσθιους που το Σεπτέμβρη διορίζονται και τον Ιούνιο απολύονται, μη ξέροντας πότε θα βρεθούν πάλι σε σχολική αίθουσα. Να υπάρχουν σε όλα τα σχολεία καθηγητές όλων των ειδικοτήτων και όχι ο ένας να κάνει το μάθημα του άλλου με ελλιπείς γνώσεις. Να υπάρχει μόνιμο εξειδικευμένο εκπαιδευτικό προσωπικό σε σχολεία που φοιτούν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Επιπλέον ο εκπαιδευτικός, να παλεύει ταυτόχρονα για τα εργασιακά του δικαιώματα. Να περιφρουρεί το δικαίωμά του στην απεργία, να οργανώνεται στο σωματείο του, να βρίσκεται απέναντι στις ατομικές συμβάσεις εργασίας, στις ελαστικές σχέσεις, στην αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, που αφορούν τον κλάδο του αλλά και ολόκληρη την εργατική τάξη και έτσι να συνδέει τον αγώνα του, με τον αγώνα της τάξης του.

Φυσικά δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι όλα τα παραπάνω μπορεί και θέλει να τα διορθώσει η αστική τάξη που έχει το τιμόνι ούτε φυσικά οι «μεταρρυθμίσεις» των σοσιαλδημοκρατών οι οποίες συνεχίζουν να κινούνται στα πλαίσια της ΕΕ. Ο καπιταλισμός, μέσω των επίδοξων διαχειριστών του μόνο «φτιασιδώματα» μπορεί να πραγματοποιήσει, γιατί όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει και ταξικός χαρακτήρας στην εκπαίδευση.

Το γεγονός ότι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει σαν «όαση» ένα σχολείο σε άλλες βάσεις, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει ιδεολογική παρέμβαση, με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται κατανοητό όχι μόνο ότι υπάρχει η ανάγκη μιας ουσιαστικής πρόσβασης στη γνώση, αλλά ότι υπάρχει ανάγκη αντιπαράθεσης στους στόχους που υπηρετεί το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα. Για αυτό το λόγο η διεκδίκηση της δωρεάν, δημόσιας, ουσιαστικής, ολόπλευρης παιδείας δεν είναι αποκλειστικό θέμα των εκπαιδευτικών και των μαθητών αλλά ολόκληρης της κοινωνίας, είναι κομμάτι της ταξικής πάλης.

Η εργατική τάξη πρέπει να ενισχύει και να στηρίζει τους αγώνες για την παιδεία. Πρέπει να είναι απόλυτα κατανοητό ότι η εκπαίδευση συνδέεται άμεσα με την κοινωνία και τη θέση που έχουμε μέσα σε αυτή.

Η παιδεία είναι αγαθό, δεν είναι εμπόρευμα, όπως θέλει να μας πλασάρει η αστική τάξη που θέλει να κάνει την παιδεία αποκλειστικό προνόμιο της και να αφήσει για μας την κατάρτιση και πέντε σκόρπιες γνώσεις.


Είναι χρέος της εργατικής τάξης να αντιπαλέψει τη δημιουργία ενός ταξικού σχολείου και να ανοίξει τον δρόμο για την δημιουργία μιας παιδείας που θα είναι κτήμα όλης της κοινωνίας. Είναι χρέος της να συνδέσει τον αγώνα για δημόσιο, δωρεάν σχολείο με τον αγώνα για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Ψάξε για σχολείο, άστεγε!
Προμηθέψου γνώση, παγωμένε!
Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είναι ένα όπλο.
Εσύ πρέπει να πάρεις την εξουσία.
                                                 Μπέρτολτ Μρεχτ

Εκπαίδευση στο εξωτερικό

Πολλές φορές ακούμε για συστήματα εκπαίδευσης του εξωτερικού, τα οποία οι καπιταλιστές εξυμνούν με κάθε τρόπο και προσπαθούν να τα περάσουν στην συνείδηση της κοινωνίας. Όμως, αν κοιτάξουμε πιο βαθιά σε αυτά τα συστήματα και  ψάξουμε τις μισές και διαστρεβλωμένες αλήθειες τους, θα δούμε ότι αυτά τα συστήματα δεν διαφέρουν και πολύ από τον κλασσικό τρόπο καπιταλιστικής διαχείρισης της εκπαίδευσης.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το φιλανδικό μοντέλο εκπαίδευσης. Το μοντέλο που κάποιοι το έχουν κάνει σημαία τους και σε κάθε ευκαιρία μας περιγράφουν τους γυάλινους τοίχους, τα παιδάκια που περπατούν στους διαδρόμους με τις κάλτσες, το 9χρονο ενιαίο σύστημα που κάνει τα παιδιά να αισθάνονται σιγουριά και όχι τον φόβο της αλλαγής, το δωρεάν φαγητό και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Ας δούμε όμως και κάποιες άλλες πλευρές αυτού του συστήματος, όχι τόσο χαριτωμένες. Το κράτος της Φινλανδίας χρηματοδοτεί τα σχολεία του κατά 50%. Το υπόλοιπο 50% πρέπει να βρεθεί από την τοπική αυτοδιοίκηση. Όπως είναι λογικό όμως, ούτε όλοι οι δήμοι έχουν την ίδια οικονομική δυνατότητα, ούτε οι γονείς. Είναι, λοιπόν, επόμενο, τα «καλά σχολεία», με τις ωραίες υποδομές και ακόμα πιο ωραία εκπαιδευτικά προγράμματα να βρίσκονται στις αναπτυγμένες, «καλές περιοχές» της Φινλανδίας.

Ο γονιός μπορεί να επιλέξει σχολείο για το παιδί του, όμως αυτό πάντα σημαίνει και το αντίστροφο. Το σχολείο να επιλέγει ποιους μαθητές θα δεχτεί, για να κρατά την φήμη του και έτσι να δημιουργείται η γνωστή ελίτ σχολείων. Τα μαθήματα ενιαίου κορμού στην Φινλανδία είναι ελάχιστα. Ισχύει περίπου, ότι εδώ με τις δικές μας ευέλικτες ζώνες. Και η κάλυψη των μαθημάτων των ευέλικτων ζωνών γίνεται ανάλογα με την χρηματοδότηση. Επίσης, να σημειωθεί ότι στο συγκεκριμένο μοντέλο εκπαίδευσης συζητιέται, για μαθητές που θα ακολουθήσουν τεχνολογική εκπαίδευση, να αντικατασταθούν μαθήματα όπως η γεωγραφία με μαθήματα όπως υπηρεσίες σε καταστήματα.

Όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς, ο συνδικαλισμός σχεδόν απαγορεύεται, η πρόσληψη τους, οι ώρες απασχόλησης τους, ο μισθός τους καθορίζεται ατομικά από τον εκάστοτε δήμο. Το σχολείο αξιολογείται συνεχώς για την κατανομή των χρημάτων που γίνεται με γνώμονα τις επιδόσεις και τον αριθμό των μαθητών. Μετά το τέλος της 9χρονης υποχρεωτικής εκ-παίδευσης, ο μαθητής μπορεί να επιλέξει το λύκειο και κατ’ επέκταση το πανεπιστήμιο, ή τα επαγγελματικά σχολεία και στην συνέχεια επαγγελματικές σχολές ή εκπαίδευση σε μορφή μαθητείας. Στην Φινλανδία τα δημόσια πανεπιστήμια χρηματοδοτούνται και αυτά μέχρι ένα ποσοστό από το κράτος.

Στην Γερμανία το σχολείο ξεκινά στην ηλικία των 6 χρόνων. Το αντίστοιχο δημοτικό τους διαρκεί 4 χρόνια. Όταν ο μαθητής, λοιπόν φτάσει στην ηλικία των 10-11 χρονών και ολοκληρώσει το δημοτικό καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε τρεις δρόμους, ανάλογα και με τις επιδόσεις του.  Το 5τάξιο Hauptschule, το 6τάξιο Realschule και το 9τάξιο σχολείο Gymnasium. Το τελευταίο έχει να κάνει με την ανώτατη εκπαίδευση και τα δύο πρώτα με την επαγγελματική κατεύθυνση. Με λίγα λόγια τα παιδιά στην ηλικία των 11 καλούνται να επιλέξουν για το μέλλον τους. Όταν οι μαθητές τελειώσουν το σχολείο τους ανάλογα με το σχολείο που μπήκαν πάντα ή θα κατευθυνθούν προς το πανεπιστήμιο ή προς την επαγγελματική κατάρτιση, η οποία έχει θεωρητικά μαθήματα σε επαγγελματικές σχολές (30% του μαθητικού χρόνου) και πρακτική σε επιχειρήσεις ή εργοστάσια (70% του μαθητικού χρόνου). Είναι ένα καθαρά ταξικό σχολείο αν σκεφτεί κανείς ότι τα παιδιά των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων έχουν σε πολλές περιοχές της Γερμανίας μέχρι και έξι φορές περισσότερες πιθανότητες να περάσουν στο Γυμνάσιο από τα παιδιά φτωχότερων οικογενειών ή μεταναστών, τα οποία βλέπουν την πόρτα της εκπαίδευσης να κλείνει από νωρίς.

Μπορούμε να παρατηρήσουμε και την διαφοροποίηση ακόμα και στα χρόνια που μένει ένας μαθητής στο σχολείο. Για τα παιδιά που θα ακολουθήσουν επαγγελματική εκπαίδευση τα υποχρεωτικά χρόνια σχολείου είναι εννιά. Το γερμανικό κράτος προσφέρει απλόχερα στις επιχειρήσεις του φθηνή εργατική δύναμη και τους δίνουν την δυνατότητα να είναι αυτοί που θα πλάσουν τους νέους εργαζόμενους έτσι όπως ακριβώς θέλουν για να τους παραδώσουν μετά στην αγορά εργασίας.

Στην Ελλάδα, το γερμανικό εκπαιδευτικό μοντέλο είχε κινήσει το ενδιαφέρον του κράτους. Πριν μερικά χρόνια είχαν συμμετάσχει σε μία ενημέρωση για το γερμανικό σύστημα εκπαίδευσης στον τομέα του τουρισμού, όπου είχαν λάβει μέρος ο τότε υπουργός εσωτερικών Στυλιανίδης (φωτό), ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Διευθυντών Ξενοδοχείων,  Γιώργος Πελεκανάκης καθώς και εκπρόσωποι από το υπουργείο τουρισμού.

Στην Ολλανδία, οι γονείς, όταν έρθει η ώρα το παιδί τους να πάει σχολείο καλούνται να επιλέξουν το καλύτερο σχολείο, με σχολεία να έχουν λίστες αναμονής και άλλα απλά να αναμένουν μαθητές. Ούτε εδώ υπάρχει ενιαίος κορμός μαθημάτων, το κάθε σχολείο κατά βάση έχει δικό του διδακτικό πλαίσιο. Οι μαθητές μόλις ολοκληρώσουν την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στην ηλικία των 12, καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε τρεις τύπους σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Την προ- επαγγελματική δευτεροβάθμια εκπαίδευση, την ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και την προ- πανεπιστημιακή εκπαίδευση.

Στην Αγγλία, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση χωρίζεται στο στάδιο 3 (11-14 χρονών) και στο στάδιο 4 (14- 16 χρονών). Στο στάδιο 4 παρουσιάζεται μείωση των αριθμών των υποχρεωτικών μαθημάτων και οι μαθητές έχουν δικαίωμα να λάβουν εκπαίδευση σχετική με την εργασία. Ο μαθητής όταν ολοκληρώσει το στάδιο 4, μπορεί να προχωρήσει στην μετα-υποχρεωτική εκπαίδευση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπου τα σχολεία θέτουν υποθέσεις εισαγωγής. Έχει όμως και «το δικαίωμα» της επαγγελματικής κατάρτισης. Μπορεί να συμμετέχει σε πρόγραμμα μαθητείας το οποίο διαρκεί από 1-5 χρόνια, όπου δουλεύει κανονικά για να μπορεί να πάρει ένα τίτλο που να τον χρησιμοποιήσει μετά στην αγορά εργασίας.

Στην Αυστρία, ο μαθητής περνάει την πόρτα του σχολείου του στο έκτο έτος της ηλικίας του. Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση διαρκεί τέσσερα χρόνια. Μετά επιλέγει ανάμεσα στο σχολείο κατώτερης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή στο κατώτερο κύκλο ακαδημαϊκής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι διαρκούν άλλα τέσσερα χρόνια. Οι μαθητές που ολοκλήρωσαν την κατώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μπορούν να παρακολουθήσουν άλλο έναν χρόνο στα προ-επαγγελματικά σχολεία, τα οποία προετοιμάζουν τον μαθητή για την μετάβασή του στην μαθητεία. Μετά αρχίζει η επαγγελματική κατάρτιση από επιχειρήσεις κατάρτισης που συμπληρώνονται από το επαγγελματικό σχολείο μαθητείας μερικού ωραρίου. Το τελευταίο προσφέρει τις θεωρητικές γνώσεις όλων των πρακτικών που εξασκούν στις επιχειρήσεις.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με μία καταγραφή όλων των εκπαιδευτικών συστημάτων στις καπιταλιστικές χώρες, αλλά θα ήταν μάταιο. Είναι πρόδηλο πώς το σχολείο συνδέεται με τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα για γνώση σε αυτά τα συστήματα παιδείας, αλλά μόνο κατάρτιση. Σχολεία που παράγουν εργαζόμενους από μικρές ηλικίες και δεν προσφέρουν ουσιαστική παιδεία, μόρφωση, σκέψη. Οι μόνες επιτυχίες για τις οποίες έχουν να «κοκορεύονται» τα συγκεκριμένα συστήματα, είναι για τον τεχνοκρατικό τρόπο με τον οποίο κατανέμουν τους μαθητές στην αγορά εργασίας. Ποια είναι τα ποσοστά επιτυχίας μόρφωσης των λαών τους; Με πόσο ολοκληρωμένη σκέψη και κατακτημένη γνώση φεύγουν οι μαθητές από τα σχολεία αυτά; Είναι η μόρφωση ίδια για όλους; Είναι η παιδεία δημόσια και δωρεάν; Όταν μιλάμε για σχολείο αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να μας απασχολούν.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του υπουργού παιδείας της Ολλανδίας μετά τη σύνοδο υπουργών παιδείας στις 24/2/16:

Η στρατηγική για τις δεξιότητες αφορά το μέλλον της γνώσης, τη σχέση σχολείων και εργοδοτών, τη διά βίου εκπαίδευση, το μέλλον της επαγγελματικής εκπαίδευσης σαν πρώτη και όχι δεύτερη εκπαιδευτική επιλογή. 

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Ιδιωτική εκπαίδευση - Παραπαιδεία

Κάνοντας λόγο για τις βαθμίδες εκπαίδευσης και το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε απ’ έξω την ιδιωτική εκπαίδευση.

Τα ιδιωτικά σχολεία και σχολές καλύπτουν όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, από την πρωτοβάθμια έως την τριτοβάθμια. Η ιδιωτική εκπαίδευση έχει τις ρίζες της στο απώτερο παρελθόν και ο ρόλος της πολλές φορές είναι πρωταγωνιστικός. Πώς, όμως, μπορεί να συν-υπάρχει η ύπαρξη ιδιωτικών σχολείων με το πρόταγμα για ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση για όλα τα παιδιά; Και πώς η ιδιωτική εκπαίδευση επηρεάζει τον ρόλο της δημόσιας εκπαίδευσης;

Το Νοέμβριο του 2013, το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (Ι.Ο.Β.Ε.) δημοσίευσε μια μελέτη σχετικά με το κόστος εκπαίδευσης σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία. Στη μελέτη αυτή, με τίτλο «Δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση: Συγκριτική ανάλυση» βρίσκουμε κάποια αποκαλυπτικά στοιχεία:

…Οι περικοπές μισθών σε πολλά νοικοκυριά, έχουν οδηγήσει εν μέρει και στη μείωση του αριθμού των μαθητών που φοιτούν στα ιδιωτικά σχολεία, δημιουργώντας έτσι ένα φαινόμενο εκτοπισμού (crowding out effect) από την ιδιωτική εκπαίδευση, με δυσμενή αποτελέσματα στην αντίστοιχη επιχειρηματική δραστηριότητα…

…Παρόλο που η ιδιωτική δαπάνη είναι συνήθως ακριβότερη από τη δημόσια, υπάρχουν δύο ουσιαστικές διαφορές. Η πρώτη έγκειται στο γεγονός ότι η δαπάνη ανά μαθητή για τη δημόσια εκπαίδευση επιμερίζεται σε όλα τα φορολογούμενα νοικοκυριά, ενώ στην περίπτωση των ιδιωτικών σχολείων, η δαπάνη ανά μαθητή ταυτίζεται με τη δαπάνη ανά νοικοκυριό για την ιδιωτική εκπαίδευση, δηλαδή η πηγή εσόδων και εξόδων ταυτίζονται. Ως εκ τούτου, τα νοικοκυριά που επιβαρύνονται συνολικά με τις περισσότερες δαπάνες για την εκπαίδευση είναι εκείνα τα οποία επιλέγουν το ιδιωτικό σχολείο, αφού φορολογούνται κανονικά και για τις δαπάνες της δημόσιας εκπαίδευσης και επί της ουσίας «διπλοπληρώνουν» την εκπαίδευση των παιδιών τους. Έτσι, μια αύξηση των δαπανών για τη δημόσια εκπαίδευση επιβαρύνει περισσότερο τα νοικοκυριά που επιλέγουν την ιδιωτική, εκτοπίζοντας έτσι ένα μέρος της ζήτησης για ιδιωτική εκπαίδευση, όχι επειδή έχει αυξηθεί το κόστος της, αλλά αντίθετα, επειδή έχει αυξηθεί το κόστος της δημόσιας. Η δεύτερη διαφορά είναι ποιοτική και συνδέεται αφενός με τις παροχές εκπαίδευσης από τα σχολεία, τις επιδόσεις των μαθητών και τις πιθανότητες εισαγωγής τους σε τριτοβάθμια ιδρύματα. Κατά κανόνα, και χωρίς να λείπουν προφανώς οι εξαιρέσεις, ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας των ιδιωτικών σχολείων και οι επενδυτικές επιλογές αυξάνουν το κατά κεφαλήν κόστος, αλλά παρέχουν πρόσθετες επιλογές στο μαθητή και πολλές φορές καλύτερες συνολικές επιδόσεις και ευκαιρίες μάθησης, δίνοντας πολλές φορές τη δυνατότητα στους γονείς να περιορίσουν τα έξοδα για τις λοιπές ιδιωτικές εκπαιδευτικές τους δαπάνες (φροντιστήρια και εν γένει εξωσχολική βοηθητική προετοιμασία)…

…Συγκεκριμένα, από τις 29 χώρες του Ο.Ο.Σ.Α., στις 26 παρέχεται κρατική χρηματοδότηση προς τα ιδιωτικά σχολεία, όμως το ύψος της διαφοροποιείται σημαντικά από χώρα σε χώρα. Η χρηματοδότηση αυτή μπορεί να είναι άμεση ή έμμεση και να αφορά το ίδιο το σχολείο ή/και τους μαθητές. Κοινή πρακτική πολλών χωρών είναι η παροχή εκπαιδευτικών κουπονιών (school vouchers) προς τους μαθητές, καθολικών ή στοχευμένων, τα οποία βοηθούν τους γονείς άμεσα στην επιλογή και τη μερική χρηματοδότηση του σχολείου…

Τα παραπάνω αποσπάσματα της συγκεκριμένης μελέτης δείχνουν ξεκάθαρα πώς μπορεί η ιδιωτική παιδεία να επηρεάσει την δημόσια και να την διαλύσει.

Αρχικά να σχολιάσουμε ότι είναι καθαρή επιλογή του γονιού να «διπλοφορολογείται» όταν επιλέγει να πάει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο, από την στιγμή που υπάρχει η δημόσια εκπαίδευση. Από αυτό και μόνο το σχόλιο διαφαίνονται οι προθέσεις τους για την δημόσια εκπαίδευση. Στην συνέχεια, παρατηρούμε πώς παρουσιάζεται η ιδιωτική εκπαίδευση ως καλύτερη της δημόσιας, για-τί παρέχει περισσότερες ευκαιρίες στον μαθητή, ποιοτικότερη μάθηση και μείωση των εξωσχολικών εξόδων (φροντιστήρια). Το πιο τραγικό όμως δεν είναι το σχόλιο, αλλά η πρόταση στην οποία καταλήγει: το εκπαιδευτικό κουπόνι.

Το σχολικό κουπόνι δεν είναι κάτι καινούριο. Εφαρμόζεται χρόνια σε καπιταλιστικές χώρες σε όλο τον κόσμο. Είναι ένα ποσό που δίνεται στους γονείς, στην αρχή κάθε σχολικού έτους για τα έξοδα φοίτησης του παιδιού τους. Οι γονείς στην συνέχεια ψάχνουν την καλύτερη σχολική μονάδα για το παιδί τους. Μπορούν να επιλέξουν και ιδιωτικό σχολείο, πληρώνοντας την διαφορά. Όταν τελειώσει αυτή η διαδικασία, ο εκάστοτε διευθυντής, εξαργυρώνει τα χρήματα και τα χρησιμοποιεί για τους μισθούς των εκπαιδευτικών, για την σχολική μονάδα κτλ. Όλο αυτό στα αυτιά ενός γονιού μπορεί να ακούγεται πολύ όμορφο, αν σκεφτεί πόσο του κοστίζει η μόρφωση του παιδιού του. Πώς όμως αυτό το κουπόνι έρχεται να καταστρέψει σαν ντόμινο, σχολικές μονάδες, μαθητές, εκπαιδευτικούς, εν τέλει την δημόσια παιδεία;

Να αρχίσουμε με την επιλογή των σχολείων. Η επιλογή των σχολείων γίνεται μέσα από το διαδίκτυο, από μία πλατφόρμα γνωστή και ως my school. Εκεί υπάρχουν όλες οι πληροφορίες που χρειάζεται ο γονιός για να επιλέξει το καλύτερο σχολείο για το παιδί του. Η συγκεκριμένη πλατφόρμα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φακέλωμα όλων αυτών που υπάρχουν μέσα σε μία σχολική μονάδα, από άψυχα μέχρι έμψυχα. Θα υπάρχουν πληροφορίες ξεχωριστά για:

• κάθε εκπαιδευτικό, δηλαδή για την δράση του, τα πτυχία του, το τι διδάσκει, μέχρι και για τη συμμετοχή του ή όχι σε απεργιακές κινητοποιήσεις.

• τις επιδόσεις των μαθητών γενικά. Επειδή αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τον υποκειμενικό παράγοντα μέσα σε μία τάξη, η πλατφόρμα συμπληρώνεται από την τράπεζα θεμάτων, μια σελίδα με συγκεκριμένες, τυποποιημένες ερωτήσεις πάνω στην σχολική ύλη, η οποία θα εφαρμόζεται πανελλαδικά προωθώντας ακόμα περισσότερο την στείρα μάθηση.

• τον κάθε μαθητή προσωπικά, δηλαδή για το κοινωνικό- οικογενειακό περιβάλλον του, για τυχόν προβλήματα υγείας, για μαθησιακές δυσκολίες, για «αξιόποινες» πράξεις του, μια ευγενική χορηγία του υπουργείου παιδείας προς τα αφεντικά.

• τις μειονότητες που υπάρχουν μέσα σε ένα σχολείο

• τις σχολικές μονάδες, δηλαδή πληροφορίες γενικά για το επίπεδο μαθητών- καθηγητών, μέχρι και για τον εξοπλισμό του σχολείου. Για το αν το σχολείο τους προσφέρει μια εύρυθμη λειτουργία, και αν αποτελεί πόλο έλξης χορηγών για εξεύρεση περισσότερων πόρων.

Είναι κατανοητό λοιπόν, πως αν ένα σχολείο δεν θεωρείται «ποιοτικό» για τον ένα ή τον άλλο λόγο, τόσο λιγότερους μαθητές θα προσελκύει, τόσο λιγότερα λεφτά θα συγκεντρώνει για την κάλυψη των εξόδων του και τόσο εύκολα θα κλείνει. Το σχολείο μετατρέπεται κανονικότατα σε ένα μαγαζί που το μόνο που επιθυμεί είναι έσοδα.

Το εκάστοτε σχολείο θα ενδιαφέρεται περισσότερο για την εικόνα του, παρά για την γνώση. Γι’ αυτό και στην πλατφόρμα my school θα καταγράφονται τα πάντα.
Κάπου εδώ έρχεται να προστεθεί η τράπεζα θεμάτων, η οποία συζητήθηκε στην Ελλάδα και έγινε μια πρώτη προσπάθεια εφαρμογής της το 2014.

[...] Η Τράπεζα Θεμάτων, [...] είναι κατά τη γνώμη μου, [...] ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει στην εκπαίδευση στο δυτικό ημισφαίριο του πλανήτη, είναι ένας πάρα πολύ καλός θεσμός που βοηθάει το κριτικό πνεύμα των μαθητών και απωθεί εν μέρει τη διαδικασία της αποστήθισης [...].
                                 Α. Λοβέρδος υπουργός παιδείας

Οι μαθητές, μέσα από το ενιαίο σύστημα ερωτήσεων, θα προετοιμάζονται μόνο για τις εξετάσεις για να ανεβάζουν και το επίπεδο επιτυχιών του σχολείου τους. Το σχολείο μετατρέπεται έτσι σε κάτι απρόσωπο, που δεν ενδιαφέρεται για τον κάθε μαθητή, για την γνώση, αλλά μόνο για την επιτυχία και το κέρδος. Η ικανότητα της κριτικής σκέψης χάνεται τελείως και έρχεται η μελέτη τυποποιημένων ερωτήσεων. Η καταγραφή των μαθητικών προσωπικοτήτων θα βοηθήσει πολύ είτε στην πειθαρχία τους, είτε στο ξεσκαρτάρισμα τους. Γιατί πώς θα είναι ελκυστικό ένα σχολείο με απείθαρχα, ζωηρά παιδιά, αδύναμους μαθητές, μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες ή ένα σχολείο όπου θα φοιτούν πολλοί μετανάστες;

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού υποβαθμίζεται. Αφού η κάθε σχολική μονάδα θα είναι υπεύθυνη για την πληρωμή του προσωπικού της, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας θα αποτελέσουν τον κανόνα. Οι μισθοί θα κανονίζονται από τον εκάστοτε διευθυντή, που θα θυμίζει όλο και περισσότερο μάνατζερ: θα μπορεί να ρίχνει τον μισθό των καθηγητών του, ώστε να μην χρειάζονται οι γονείς να πληρώνουν επιπλέον χρήματα για την σχολική μονάδα και να επαρκεί το σχολικό κουπόνι στα έξοδα τους. Θα μπορεί να απολύει παλαιότερους και να προσλαμβάνει νέους, φθηνότερους. Οι καθηγητές θα αναγκάζονται να εργάζονται σκληρότερα όχι για να δώσουν περισσότερη γνώση στους μαθητές τους, αλλά για να φέρουν περισσότερα κέρδη στα σχολεία μέσα από την επιτυχία τυποποιημένων εξετάσεων. Το δικαίωμα στην απεργία ή στην διεκδίκηση δεν θα υπάρχει, γιατί η φήμη του σχολείου θα καταστρέφεται.

Το σύστημα της τράπεζας θεμάτων έχει ως πυρήνα του τις καθημερινές αξιολογήσεις. Ας σταθούμε λίγο εδώ. Οι αξιολογήσεις ήταν ανέκαθεν το πρόσχημα που χρησιμοποιεί η εκάστοτε κυβέρνηση τις απολύσεις στο δημόσιο ή τις εκάστοτε πολιτικές που θέλει να εφαρμόσει. Και ο χώρος της εκπαίδευσης δεν μπορούσε να λείπει από αυτές. Η αξιολόγηση να χρησιμοποιείται για ξεσκαρτάρισμα σχολικών μονάδων, καθηγητών, περιθωριοποίηση μαθητών και προσπάθεια επιβολής συγκεκριμένων εκπαιδευτικών πολιτικών της αστικής τάξης. Για αυτό βρισκόμαστε απέναντι στην αξιολόγηση. Η ανάπτυξη ποιότητας της εκπαίδευσης πρέπει να είναι μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας και εργαλείο του σχολείου για να δημιουργηθούν καλύτερες σχολικές υποδομές, εξέλιξη της παιδαγωγικής διαδικασίας, διόρθωση λαθών. Ένα εργαλείο που θα βοηθά την εκπαιδευτική κοινότητα να μελετά τα αποτελέσματα της εκπαίδευσης και να της δίνει την δυνατότητα να τα διορθώνει.

Η σχολική μονάδα που ευαγγελίζονται θα προσπαθεί να γίνει ελκυστικότερη είτε σε θέματα υποδομής, είτε σε θέμα εξοπλισμού. Κάπως έτσι θα έρχονται οι μειώσεις μισθών που ειπώθηκαν παραπάνω, προς εξισορρόπηση των χρημάτων κουπονιού, κάπως έτσι θα έρχονται οι χορηγοί μέσα στα σχολεία, οι οποίοι θα επενδύουν τα λεφτά τους μόνο στα «άξια επένδυσης» σχολεία, κάπως έτσι οι γονείς θα πληρώνουν παραπάνω, γιατί το σχολείο μπορεί να προσφέρει πια κάτι καινούριο το οποίο δεν ήταν στην αρχική τιμή του κουπονιού.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι εικασίες. Στις περισσότερες χώρες, με την καθιέρωση του κουπονιού, υπήρξαν αυτά τα αποτελέσματα. Είναι ένας δούρειος ίππος της ιδιωτικοποίησης, με τον οποίο επιταχύνεται η μετατροπή της παιδείας σε εμπόρευμα. Ο καπιταλισμός προσφέρει ως «δώρο» το σχολικό κουπόνι στην κοινωνία, ντύνοντάς το με το περιτύλιγμα, πως οι μαθητές χρειάζονται ένα καλύτερο σχολείο, μία καλύτερη εκπαίδευση και ήρθε η ώρα ο γονιός να γίνει πρωταγωνιστής της κατάστασης, επιλέγοντας αυτός για το παιδί του το καλύτερο σχολείο. Δίνει την ελπίδα στην κοινωνία ότι είναι στο χέρι της να φτιάξει την εκπαίδευση. Όταν ανοίξει όμως «το δώρο» το μόνο που θα δούμε θα είναι το ξεσκαρτάρισμα σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, που θα φέρει στην κορυφή μια ελίτ σχολείων, και θα κάνει κυρίαρχη την ιδιωτική εκπαίδευση.

Παρατηρήσαμε και πιο πάνω, ότι όσο η διαδικασία εισαγωγής στις σχολές δενόταν με το λύκειο, τόσο πιο πολύ ενισχυόταν η παραπαιδεία. Ο μαθητής για την καλύτερη προετοιμασία του για τις πανελλαδικές παρακολουθούσε μαθήματα και εκτός σχολείου, αυτό σιγά- σιγά περνούσε και στις μικρότερες τάξεις γιατί «αν θες να επιτύχεις στις πανελλήνιες η προετοιμασία σου πρέπει να ξεκινήσει από την α’ λυκείου». Μαζί με την υποβάθμιση όμως της παιδείας μεγάλωνε και η ανασφάλεια των γονιών και των μαθητών που έβαζαν τα παιδιά τους στην διαδικασία του φροντιστηρίου ή του ιδιαίτερου από το γυμνάσιο «για να πάρουν τις σωστές βάσεις» και φτάσαμε στο σημείο ένα ποσοστό να επιλέγει τα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια ακόμα και από το δημοτικό. Η εξελικτική ανοδική πορεία του φροντιστηρίου είναι ένα αποτέλεσμα και της υποβάθμισης της παιδείας μέσα στο χρόνο, αφού η κοινωνία έχει φτάσει στο σημείο να μην εμπιστεύεται το δημόσιο σχολείο για την εκπαίδευση των παιδιών της. Κυρίως, όμως, είναι αποτέλεσμα του ανταγωνιστικού χαρακτήρα που δημιουργούν οι εξετάσεις. Τα παιδιά δεν πηγαίνουν φροντιστήριο με σκοπό να αναπληρώσουν απλά τις γνώσεις που χάνουν στο σχολείο, αλλά να εφοδιαστούν με τις γνώσεις και τις βάσεις που θα τα βοηθήσουν στα διαγωνίσματα τους και όταν έρθει η ώρα στην εισαγωγή τους σε μία σχολή.

Το φροντιστήριο στην Ελλάδα είναι μια πραγματικότητα. Είναι ένας χώρος που εκμεταλλεύεται εκατοντάδες καθηγητές με μισθούς πείνας, σε κάποιες περιπτώσεις με 3€ την ώρα. Για μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν είναι παραπαιδεία, το αντίθετο, το φροντιστήριο θεωρείται η παιδεία και το σχολείο η παραπαιδεία. Σύμφωνα με την έκθεση της ΚΑΝΕΠ- ΓΣΕΕ, που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2016 και εξετάζει την δεκαετία 2002- 2013, για την χρονιά 2013 τα ελληνικά νοικοκυριά σπατάλησαν για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση 1.492,8 εκ. €. εκ των οποίων, τα  484,8 εκ. € (32, 5%) ήταν για φροντιστήρια, τα 248,7 εκ. € (16,7 %) ήταν για ιδιαίτερα μαθήματα, τα 408,6 εκ. (27, 4%) ήταν για ξένες γλώσσες.

Αυτό όμως δεν είναι ένα ελληνικό παράδοξο όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν. Η βιομηχανία των φροντιστηρίων υφίσταται σε πάρα πολλές χώρες και μάλιστα με υψηλά ποσοστά. Η έρευνα της NESSE (όργανο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για θέματα παιδείας) με τίτλο «η πρόκληση της σκιώδους εκπαίδευσης» αποδεικνύει ότι η παραπαιδεία ζει και βασιλεύει σε σχεδόν όλες τις χώρες της ΕΕ. Σύμφωνα με την έρευνα, στη Γαλλία οι δαπάνες για την παραπαιδεία ανέρχονται στα 2,2 δις €, στη Γερμανία από 900 εκ. € έως 1,5 δις, στην Ισπανία 450 εκ, στην Ιταλία 420 εκ., ενώ στην Κύπρο στα 111, 2 εκ. €. Στην Αυστρία το 20% των μαθητών πάνε φροντιστήριο, στην Σλοβακία το 56%, στην Πορτογαλία το 55% των μαθητών πάνε φροντιστήριο τουλάχιστον στις 2 τελευταίες τάξεις για να προετοιμαστούν για τις εισαγωγικές εξετάσεις τους. Στην Λιθουανία το 62% από τους φοιτητές που ρωτήθηκαν δήλωσε ότι για να περάσει στο πανεπιστήμιο παρακολούθησε εξωσχολικά μαθήματα, στο Ηνωμένο Βασίλειο 8- 12% ανάλογα την βαθμίδα εκπαίδευσης. Ακόμα και στο «υποδειγματικό» σύστημα των Σκανδιναβικών χωρών υπάρχουν φροντιστήρια σε πιο χαμηλά ποσοστά.

Εκτός όμως από τα παραπάνω ποσοστά, υπάρχουν και φροντιστηριάρχες οι οποίοι εξαπλώνονται ανά τον κόσμο, όπως η ιαπωνική εταιρεία Kumon, ενός Ιάπωνα μαθηματικού, ο οποίος εφαρμόζει μια συγκεκριμένη μέθοδο ασκήσεων στους μαθητές του. Η εν λόγω εταιρεία έχει 4 εκατομμύρια μαθητές με 26.000 φροντιστήρια σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη  λειτουργούν σε Ελλάδα, Γερμανία, Ιρλανδία, Ισπανία και Αγγλία. Η φροντιστηριακή εταιρεία McGrath με έδρα την Αυστραλία και η ευρωπαϊκή εταιρεία Acadomia με φροντιστήρια σε Γαλλία, Ισπανία και Πορτογαλία. Εκτός όμως από τα κλασσικά φροντιστήρια, υπάρχουν και φροντιστήρια που παρέχουν τις υπηρεσίες τους μέσω ίντερνετ.

Η NESSE εξετάζει επίσης ποιος είναι αυτός που λαμβάνει αυτού του είδους την εκπαίδευση και γιατί. Σύμφωνα με την έρευνα, γενικά είναι οι μαθητές που το έχουν περισσότερο ανάγκη, που έχουν χαμηλές επιδόσεις. Όμως αν δούμε πιο συγκεκριμένα συμβαίνει το αντίθετο:

Στην Ανατολική Ασία, για παράδειγμα, η διδασκαλία είναι πιο πιθανό να ληφθεί από τους μαθητές οι οποίοι έχουν ήδη καλές επιδόσεις αλλά οι οικογένειες επιθυμούν να διατηρήσουν ή να ενισχύσουν περαιτέρω τις επιδόσεις τους στην ανταγωνιστική κοινωνία. Στην Ευρώπη τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά συ-στατικά μπορεί να διαφέρουν, αλλά φαίνεται ακόμα ότι αν αφεθεί στις δυνάμεις της αγοράς, η  ιδιωτική διδασκαλία είναι πιο πιθανό να ληφθεί από όσους έχουν σχετικά πιο υψηλές επιδόσεις στα μαθήματα απ’ ότι από τους πιο αδύναμους συμμαθητές τους. Αυτό συσχετίζεται με διαφορές στο οικογενειακό εισόδημα. Η παραπαιδεία αφορά πολύ λιγότερο την υποστήριξη όσων έχουν πραγματικά ανάγκη από υποστήριξη στη μάθηση, την οποία δεν μπορούν να βρουν στο σχολείο, και πολύ περισσότερο τη διατήρηση ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων μέσα στο σχολείο από τους μαθητές που είναι ήδη επιτυχημένοι και προνομιούχοι. Η εμβάθυνση σε αυτό το θέμα απαιτεί την αναγνώριση μιας σειράς κινήτρων για την αναζήτηση ιδιωτικής διδασκαλίας. Οικογένειες σε υψηλότερες κοινωνικο-οικονομικές ομάδες έχουν περισσότερες ευκαιρίες να επενδύσουν στη διδασκαλία, και συνήθως χρησιμοποιούν αυτή την ευκαιρία.(…)

Η NESSE, παρουσιάζοντας χώρες της Ευρώπης, όπως η Ιρλανδία, η Γερμανία, η Πολωνία, η Ελλάδα κ.α. δείχνει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών που παρακολούθησαν ιδιωτικά μαθήματα άνηκαν σε υψηλές κοινωνικο-οικονομικές ομάδες. Για παράδειγμα, στην Πολωνία, από το σύνολο των παιδιών που κατάφερε να εισέλθει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οι μισοί από τους μαθητές που παρακολουθούσαν ιδιαίτερα μαθήματα άνηκαν σε υψηλές κοινωνικο-οικονομικές ομάδες, σε σύγκριση με το ένα τρίτο που άνηκε σε μεσαίες κοινωνικο-οικονομικές ομάδες και μόλις 19,2% σε χαμηλές κοινωνικοοικονομικές ομάδες.

Ο ταξικός χαρακτήρας της παιδείας είναι φανερός και από τα παραπάνω. Άλλωστε αυτό ήταν κάτι που φάνηκε πολύ έντονα το 2014, όταν εφαρμόστηκε η τράπεζα θεμάτων στην α’ λυκείου πρώτη φορά. Με την εφαρμογή της τράπεζας θεμάτων ήρθε και αύξηση των ποσοστών συμμετοχής στα φροντιστήρια (περίπου 15%) για να μπορέσουν οι μαθητές να ανταπεξέλθουν στο νέο σύστημα. Και τα μεγαλύτερα ποσοστά αποτυχίας στην Αττική τα είδαμε στις λαϊκές γειτονιές της. Η υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και το αναγκαστικό δέσιμο της με την παραπαιδεία έδωσε το δικαίωμα στους οικονομικά έχοντες να ενισχύσουν τις επιδόσεις των παιδιών τους και στους υπόλοιπους ή να ματώσουν για να τα βγάλουν πέρα με την εκπαίδευση των παιδιών τους ή να βλέπουν τα παιδιά τους να οδηγούνται στην κατάρτιση-μεροκάματο πριν την ολοκλήρωση του σχολείου τους.

Ας αφήσουμε για άλλη μια φορά τους αριθμούς να μιλήσουν, σύμφωνα με την έρευνα του υπουργείου παιδείας, για το ποσοστό των μαθητών που εγκαταλείπει το σχολείο:
                    
ΤΑΞΗ                  ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΕΡΣΙΝΟΥ            ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ                ΠΟΣΟΣΤΟ
                                           ΕΤΟΥΣ                 ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ

Α γυμνασίου
        103. 907
          2. 497
           2, 39%
Β γυμνασίου
          98. 518
          1. 249
           1,27%
Γ γυμνασίου
         98. 113
          3. 810
           3, 88%
Α λυκείου (σύνολο)
(γενικό λύκειο)
(επαγγελματικό λύκειο)
        101. 482
          76.995
          24.487
          2. 861
          1.181
          1.680
           2, 82%
            1,53%
            6,86%
Β λυκείου (σύνολο)
(γενικό λύκειο)
(επαγγελματικό λύκειο)
        100.877
          68.599
          32.278
          5. 682
              674
           5.008
           5, 63%
           0,98%
           15,52%
Γ λυκείου(εσπερινό)
(γενικό λύκειο)
(επαγγελματικό λύκειο)
            5.553
            1.934
            3.619
              711
              255
              456
           12,80%
           13,19%
           12,60%

Τα μεγαλύτερα ποσοστά εγκατάλειψης τα βλέπουμε από την γ’ γυμνασίου προς το λύκειο, όταν τελειώνει δηλαδή η 9χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, και στην β’ τάξη επαγγελματικού λυκείου.

Μεγάλα ποσοστά παρατηρούμε και στα εσπερινά λύκεια, από άτομα που δεν ολο-κληρώνουν την φοίτησή τους σε αυτά. Τα εσπερινά σχολεία ξεκινούν από το γυμνάσιο και δέχονται παιδιά από 14 ετών και άνω που ταυτόχρονα με το σχολείο τους, εργάζονται. Το πρωί εργαζόμενος, το βράδυ μαθητής σε ένα υποβαθμισμένο δημόσιο σχολείο…

Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, όλες οι διαφορετικές καταγραφές που έχουν γίνει στον μαθητικό και μεταμαθητικό πληθυσμό έχουν βοηθήσει στο να αποκρυσταλλωθούν οι σημαντικότερες παράμετροι, που επηρεάζουν την παραμονή του μαθητή στις εκπαιδευτικές δομές, ως εξής:

• Χαμηλό κοινωνικοοικονομικό ή/και μορφωτικό επίπεδο της οικογένειας

• Ειδικές εθνικές - κοινωνικές - θρησκευτικές ομάδες (μετανάστες, αλλοδαποί, παλιννοστούντες, Ρομά, μουσουλμανική μειονότητα)

• Άτομα με αναπηρία, ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες ή μαθησιακές δυσκολίες

• Φύλο

• Τοπικές συνθήκες (γεωγραφικές, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές)

• Διάρθρωση και ιδιαιτερότητες εκπαιδευτικού συστήματος (…)

Είναι προφανές από τα παραπάνω συμπεράσματα της NESSE ποιοι είναι οι μαθητές οι οποίοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις σχολικές αίθουσες πρόωρα: παιδιά αγροτικών ή ακριτικών περιοχών λόγω έλλειψης σχολικών μονάδων στους τόπους τους, παιδιά λαϊκών οικογενειών που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο οικονομικό βάρος της εκπαίδευσης, παιδιά μεταναστών λόγω αδιαφορίας ένταξης στο τομέα της εκπαίδευσης.