Ούτε ουρά ούτε λόγχη των ιμπεριαλιστών

Σε αυτές τις ώρες πολεμικής σύρραξης και αβεβαιότητας και για τους λαούς της Ευρώπης πλέον (δεν χρειάζεται εδώ να απαριθμήσουμε τους λαούς της Ασίας, της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής που βιώνουν την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα για δεκαετίες) έχουν ανάψει οι συζητήσεις περί χαρακτήρα του πολέμου. Οι αστικές τάξεις και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους (κόμματα, οργανώσεις, φορείς)  παίρνουν ανοιχτά θέση και διαλέγουν ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Οι ιμπεριαλιστικές χώρες ξετυλίγουν τις προοπτικές τους και τοποθετούνται πολύμορφα μέσα στην πολυπλοκότητα της σημερινής διάστασης του ξαναμοιράσματος των σφαιρών επιρροής κλπ. Τα εξαρτημένα κράτη τοποθετούνται ακολουθώντας τον «καλύτερο» ιμπεριαλιστή για τις υποσχέσεις του σε περίπτωση επικράτησής του. Όταν οι αστικές τάξεις εξαρτημένων και μικρών χωρών δεν συμφωνούν για την έκβαση ενός πολέμου ή για τον ποιόν ιμπεριαλιστή θα ακολουθήσουν έχουμε διχασμό που μπορεί να φτάσει μέχρι και στον εμφύλιο. Στα του οίκου μας κάτι τέτοιο έγινε στον διχασμό Βενιζέλου- Βασιλιά Κωνσταντίνου το 1915 στον Ά παγκόσμιο πόλεμο αλλά και στον΄Β παγκόσμιο πόλεμο, όπου η ντόπια αστική τάξη διχάστηκε σε γερμανόφιλους (συνεργάτες των κατοχικών) και αγγλόφιλους (Κάιρο).

Έτσι, και στη χώρα μας, η αστική τάξη καλείται να αποφασίσει και να δηλώσει ρητά ποιους διαλέγει. Ήδη στη Βουλή και στη συνεδρίαση για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία φάνηκε με ποιους ιμπεριαλιστές τάσσεται στην πολεμική σύρραξη. Με φωνές, μπηχτές και διαφωνίες αλλά ως εξαρτημένη από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές δανειστές και στο πλευρό τους. Η ΝΑΤΟϊκή Δεξιά της κυβέρνησης και η ΝΑΤΟϊκή Αριστερά της αντιπολίτευσης για αρχή εμπλέκουν τη χώρα μας και το λαό της σε ένα επικίνδυνο γαϊτανάκι που όχι μόνο δεν βοηθά την ειρήνη, αλλά ενισχύει τον πόλεμο και την καταστροφή, χωρίς να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στο μέλλον της χώρας και στην εθνική μας ανεξαρτησία αυτή η έξαλλη και φιλοπόλεμη ρητορική.

Η εξάρτηση της χώρας μας βαθαίνει καθημερινά, ήδη από την ένταξη της χώρας μας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, αλλά και από τον οικονομικό δανεισμό που ουσιαστικά στέκεται κάνοντας θελήματα για τους δυτικούς ιμπεριαλιστές (επιμελητεία, δεσμοφύλακας της ΕΕ, λούστρος στρατευμάτων στα λιμάνια βάσεις του ΝΑΤΟ). 

Η πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία δεν γνωρίζουμε πως ακριβώς θα εξελιχθεί και πως οι ιμπεριαλιστές θα την σηκώσουν ή θα την εκτονώσουν. Όμως γνωρίζουμε πως η εμπλοκή της χώρας μας θα θέσει νέους όρους στην ταξική πάλη εδώ γιατί θα αναδείξει την αποκρουστικότητα της εκδούλευσης και της εξάρτησης της ντόπιας αστικής τάξης. Ως εργαζόμενοι-ες στην Ελλάδα πρέπει να βροντοφωνάξουμε: καμία συμμετοχή στον πόλεμο. Καμία αυταπάτη περί «καλού» και «κακού» ιμπεριαλισμού. Ούτε ουρά –ούτε λόγχη των ιμπεριαλιστών.

Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν

Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες

Για την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό που θα εξασφαλίσει ειρήνη, δικαιώματα και προκοπή