Πονούσα, πονάω, Θα πονάω…

Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες που όλο και πληθαίνουν μετά τα γεγονότα στη Ν. Σμύρνη και καταδεικνύουν ότι η νεολαία και η κοινωνία συνολικότερα δεν σηκώνει «μαγκιές» από τον κρατικό μηχανισμό, είναι από τα πιο αισιόδοξα δείγματα αγωνιστικής ανάτασης της περιόδου.

Καθημερινά, ο κόσμος συζητά και ενισχύει όπου μπορεί πρωτοβουλίες που εναντιώνονται στην όλο και πιο επιθετική κρατική καταστολή των τελευταίων μηνών.

Η αστυνομική βία δεν έχει αφήσει κανέναν αγώνα που εμφανίστηκε, ώστε να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή, χωρίς να «περιποιηθεί» όσους βγήκαν στο δρόμο. Δεν χρειάζεται να καταγράψουμε την μπατσική κτηνωδία των τελευταίων μηνών (αρκεί να δει κάποιος το πώς συμπεριφέρθηκαν στο κίνημα αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα και στις φοιτητικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα και θα καταλάβει).

Όμως πρέπει να δούμε το ζήτημα συνολικά και όχι αποκομμένα, γιατί μόνο έτσι θα βγάλουμε και πολιτικά συμπεράσματα στον αντίποδα των «πολιτικών κατευνασμού». Αν αποκόψουμε την αστυνομική βία της Ν. Σμύρνης και εκτονωθεί ένας κόσμος στο συγκεκριμένο σώμα (Δράση), στον συγκεκριμένο υπουργό (Χρυσοχοΐδη) άρα και στη συγκεκριμένη κυβέρνηση (ΝΔ) και δεν στραφεί συνολικά απέναντι σε αυτούς που έχουν την κύρια ευθύνη για όσα συμβαίνουν στη χώρα- την αστική τάξη και την εκάστοτε κυβέρνησή της- θα δώσουμε πάτημα στην καλλιέργεια αυταπατών: Για παράδειγμα, ότι μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας του γκλοπ και της ασπίδας, ότι μπορούν να πέφτουν στα σώματα πιο μαλακά κλπ. ή ότι παραιτήσεις υπουργών θα αλλάζουν τους ροπαλοφόρους και τα καθήκοντα που έχουν.

Σε αυτές τις συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, πορείες, στα πηγαδάκια που έχουν κεντρικό σύνθημα το «Πονάω» για να θυμίζουν τον ξυλοδαρμό του ανθρώπου στη Ν. Σμύρνη εμείς συμπληρώνουμε το εξής και το βάζουμε στη κριτική μας εντός κινήματος: Το σύνθημά μας για να γίνει πιο συνολικό και να συσπειρώσει σε ακόμα πιο ανεβασμένο επίπεδο τον κόσμο με κοινωνικές, δημοκρατικές, προοδευτικές ευαισθησίες και φυσικά πρώτα και κύρια την εργατική τάξη και τη νεολαία της, πρέπει να μετατραπεί σε: «Πονούσα, πονάω, Θα πονάω… όσο θα υπάρχει καπιταλισμός και κράτος που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης». 

Έτσι, την Ν. Σμύρνη, αντί να την περιορίσουμε σε μεμονωμένο περιστατικό μιας μεμονωμένης κυβέρνησης του κεφαλαίου, ενός δολοφονικού μηχανοκίνητου σώματος, ενός υπουργού, θα την συμπεριλάβουμε στην επί δεκαετίες δολοφονική και ματοβαμμένη ιστορία των ροπαλοφόρων που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Που εμφανίζεται διαχρονικά η αστυνομική καταστολή; Όπου η εργατική τάξη απεργεί, σηκώνει κεφάλι, όπου η νεολαία (μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι) διεκδικεί και φωνάζει, όπου το αντικαπιταλιστικό κίνημα εμφανίζεται μαζικά και διαδηλώνει. Με λίγα λόγια όπου τα συμφέροντα της αστικής τάξης συγκρούονται με αυτά της εργατικής. Όλες οι αστικές κυβερνήσεις χτύπησαν και μάτωσαν με αυξομειώσεις το προλεταριάτο. Ποια είναι η απάντησή μας; Κανένας εφησυχασμός και πλατιά συσπείρωση σε κάθε μετερίζι. Όπου μπορεί η καθεμία και καθένας. Γιατί μόνο έτσι θα αποκρούουμε την αστυνομική καταστολή. Οργάνωση σε ταξικά σωματεία, χώρους δουλειάς και νεολαίας, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στη γειτονιά, σε πολιτικές συλλογικότητες.

Όσο πιο οργανωμένοι είμαστε τόσο πιο μαζεμένοι θα είναι αυτοί που δίνουν εντολές για ματοκύλισμα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για τους προλετάριους. Για όσους θέλουν να αποκόψουν τη Ν. Σμύρνη από το κοινωνικό ζήτημα και την όξυνση των αντιθέσεων, δηλαδή για τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να ξαναπιάσει το τιμόνι της αστικής διαχείρισης είμαστε σίγουροι πως το σύνθημα «Πονάω…»  θα μετατραπεί σε: Βρεθήκαμε στους δρόμους, να βρεθούμε και στις κάλπες…

Ο πόνος θα σταματήσει μόνο εάν η εργατική τάξη και ο λαός οργανωθεί για να ανατρέψει την καπιταλιστική εξουσία και όχι για να ψευτομεταρρυθμίσει τη καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Ο αγώνας συνεχίζεται, όσο οι λαϊκές μάζες βρίσκονται στο δρόμο για τα δίκια, οι κυβερνητικοί διαχειριστές θα χουν δύσκολο ύπνο γιατί ξέρουν ότι το σύστημά τους γεννά την αδικία. Ξέρουν ότι αυτοί ευθύνονται για όλα.