Ένας αιώνας και μια δεκαετία σχεδόν έχει περάσει από τότε που η Ρόζα Λούξεμπουργκ και η Κλάρα Τσέτκιν στρατεύθηκαν στον καθημερινό αγώνα για την αφύπνιση των γυναικών, για την ενεργό συμμετοχή τους στην αλλαγή των υλικών ορών που τις υποδουλώνουν. Η στράτευσή τους αυτή- όπως και πολλών άλλων γυναικών της Τάξης- δεν έδωσε μια Παγκόσμια Ημέρα «ονομαστικής εορτής» της κάθε γυναίκας. Έδωσε έναν τίτλο τιμής σε όλα όσα κατάφερε η κάθε αγωνίστρια μέσα από τις γραμμές της επαναστατικής πρωτοπορίας και των συμμάχων της, δίνοντας ψυχή και σώμα. Από τις εργάτριες στα υφαντουργεία του προμονοπωλιακού καπιταλισμού της Νέας Υόρκης μέχρι τις γυναίκες της αναλφάβητης αγροτιάς και τις εργάτριες της νικηφόρας Οκτωβριανής Επανάστασης. Τι σήμαινε αυτό το «νικηφόρα» για τις γυναίκες της σκληρής βιοπάλης, της δουλείας του νοικοκυριού πριν από έναν αιώνα;
Σήμαινε παράλληλα με την ιδεολογική ανατροπή της αιωνόβιας υποταγής της γυναίκας- το γκρέμισμα των καθυστερημένων πατριαρχικών και θρησκοληπτικών αντιλήψεων για την κοινωνική της θέση- την ουσιαστική ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που τις φτιάχνει υποταγμένες: ήταν η αρχή της δεύτερης κοσμογονίας όπου η ισοτιμία δεν καθιερώθηκε μόνο νομοθετικά, στα λόγια, αλλά και υλικά, με πράξεις. Με την απαγκίστρωση της γυναίκας από το κελί του νοικοκυριού, με την εργασία της στη σοβιετική οικονομία, σε κάθε της πόστο, με εστιατόρια, πλυντήρια, μπαλωματάδικα, βρεφικούς σταθμούς, παιδαγωγικά ιδρύματα κάθε είδους, σπίτια για μητέρες και βρέφη, συμβουλευτικά ιατρεία για τις μητέρες, φροντιστήρια για την φροντίδα των παιδιών και πολλά άλλα. Ό,τι έδενε τη γυναίκα σε αλυσίδες, αμφισβητήθηκε, συζητήθηκε σε επιτροπές, αναλύθηκε, καταργήθηκε μαζί με την αιτία του: την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.
Αξίζει λοιπόν να αναρωτηθεί η κάθε γυναίκα του σύγχρονου
καπιταλισμού της «4ης βιομηχανικής επανάστασης» γιατί όλα αυτά
μοιάζουν αδιανόητα στο σήμερα. Γιατί η γυναίκα στον τόπο μας και αλλού είναι η
διπλά άνεργη, η διπλά υποαπασχολούμενη, η διπλά υποαμοιβόμενη, η διπλά
εκμεταλλευόμενη, η δούλα του νοικοκυριού, η δούλα της εξάρτησης, η κακοποιημένη,
το αντικείμενο του σύγχρονου δουλεμπορίου, το θύμα του τράφικινγκ. Και ειδικά
για το σήμερα να αναρωτηθεί τι επιπτώσεις έχει η πανδημία στην καθημερινότητά
της και στο μέλλον της με την εντεινόμενη ανεργία και την εντατικοποίηση της
δουλειάς.
Αξίζει επίσης να αναρωτηθεί γιατί όλα αυτά τα ωραία λόγια
περί ισοτιμίας και απελευθέρωσης και χειραφέτησης δεν έχουν κανένα πρακτικό
αντίκρισμα στη ζωή της παρά μονάχα αν ανήκει στη μειοψηφία των εκμεταλλευτριών.
Γιατί τα «γυναικεία πρότυπα» της τα φοράει απλόχερα από τα γεννοφάσκια της η
αστική τάξη με την δικιά της κουλτούρα.
Και αξίζει να παλέψει. Να οργανωθεί ταξικά. Στην πρώτη
γραμμή. Για την ανατροπή των υλικών όρων που την υποδουλώνουν.
Συντρόφισσες από Βίδα - Prolet connect
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου