Ένας χρόνος μετά…

Ένας χρόνος έχει περάσει από το ξέσπασμα της πανδημίας και η εγκληματική διαχείριση από την σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ. συνεχίζεται. Χιλιάδες είναι τα κρούσματα ανά ημέρα, περισσότεροι από 7000 είναι πλέον οι νεκροί στη χώρα από Covid-19, ενώ τα νοσοκομεία έχουν μετατραπεί σε «νοσοκομεία μίας νόσου», με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία συνολικά των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Η συνολική επίθεση στην εργατική τάξη, οι αντεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, οι επιθέσεις στα δημοκρατικά δικαιώματα, βρίσκονται πρώτα στην ατζέντα των αστών διαχειριστών.

Το ΕΣΥ έχει καταρρεύσει πλέον, με τις κλίνες ΜΕΘ να είναι όλες πιασμένες και οι ασθενείς με Covid-19 ή άλλα νοσήματα να βρίσκονται πεταμένοι στους διαδρόμους των νοσοκομείων, παρά τις εδώ και ένα χρόνο προειδοποιήσεις των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού. Αντί για επίταξη του ιδιωτικού τομέα χωρίς καμιά αποζημίωση, αλλά και χωρίς καμία κάλυψη του ήδη υποστελεχωμένου ΕΣΥ, πρόσφεραν τσουβάλι τα λεφτά στους κλινικάρχες και τώρα μεταφέρουν και προσωπικό από τα δημόσια νοσοκομεία σε ιδιώτες-παράσιτα της υγείας, που ξαφνικά νοιάστηκαν τάχαμου για την υγεία του λαού.

Η εργατική τάξη συνεχίζει άπραγη να στοιβάζεται στα καπιταλιστικά κάτεργα και να μεταφέρεται σε σαρδελοποιημένα ΜΜΜ, χωρίς φυσικά καμιά καβάτζα για την προστασία της υγείας της και αφημένη, από το αστικό κράτος, στη τύχη της.

Λίγες γραμμές δεν φτάνουν για να αποτυπωθούν όλα όσα έχουν συντελεστεί όλο αυτό το διάστημα του ενός χρόνου, ένα όμως είναι το σίγουρο: οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται με αφορμή και τον κορωνοϊό. Τα συμφέροντα των τάξεων βρίσκονται συνεχώς σε σύγκρουση και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης.

Το τελευταίο διάστημα, κυρίως με αφορμή το κίνημα αλληλεγγύης στον Δημήτρη Κουφοντίνα, προσπάθησαν να επιβάλλουν τον νόμο της σιωπής και του φόβου σε αυτές και αυτούς που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι. Η άγρια καταστολή ρίχτηκε με μίσος στα κεφάλια όλων όσοι βρήκαν το πάτημά τους ξανά στους δρόμους, που τελικά δεν μάσησαν και μέρα με τη μέρα γίναν όλο και περισσότεροι/ες.

Μόνο αισιόδοξα μπορούμε να δούμε την κίνηση μιας κοινωνίας που βράζει απέναντι στο κατασταλτικό οπλοστάσιο και φυσικά της νεολαίας που βρέθηκε στο δρόμο και αγωνίστηκε απέναντι στους πάνοπλους φρουρούς του καπιταλιστικού συστήματος.

Το επόμενο διάστημα πρέπει να οξυνθεί ακόμα περισσότερο η πάλη, κάτω από την σημαία όμως των προλεταριακών συμφερόντων, χωρίς καμία εμπλοκή σε μια στείρα «αντιπολιτευτική» συνθηματολογία. Τώρα είναι που η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα πρέπει να κινηθούν σε αντικαπιταλιστική βάση, να ξεμπροστιάσουν ουσιαστικά και συνολικά το σύστημα της εκμετάλλευσης και να απομονώσουν τις φωνές, εντός κινήματος, που προτάσσουν τον διορθωτισμό και τον εναλλακτισμό.

Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και η αστική τάξη θα προσπαθήσει να βρει με τη σειρά της τους τρόπους που θα την βγάλουν ζωντανή από αυτή την κρίση. Είναι η τάξη που οργανωμένα, με καρότο ή με μαστίγιο, θα παλέψει να «βγει λάδι».

Η εργατική τάξη από την άλλη, αν θέλει να μην τσαλαπατηθεί από την επίθεση που θα δεχθεί το επόμενο διάστημα, σε όλα τα πεδία, μέσα και έξω από τα κάτεργα, θα πρέπει και αυτή να παλέψει με οργάνωση για την υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων και εν μέσω πανδημίας, με χιλιάδες νεκρούς, για την υγεία της.