Χαιρετισμός/τοποθέτηση στην εκδήλωση του ΣΒΕΟΔ για τα 12 χρόνια ζωής του σωματείου

Το κείμενο που ακολουθεί, διαβάστηκε από την πολιτική συλλογικότητα που εκδίδει το περιοδικό Βίδα, ως χαιρετισμός/τοποθέτηση στην εκδήλωση για τα 12 χρόνια ύπαρξης του ΣΒΕΟΔ και απολογισμού της απεργίας στις 11/4:

Ως πολιτική συλλογικότητα που εκδίδει το περιοδικό Βίδα χαιρετίζουμε με όλη μας την καρδιά τα δώδεκα χρόνια ύπαρξης του ΣΒΕΟΔ και την μεγαλειώδη απεργιακή μοτοπορεία στις 11 του Απρίλη που παρέλασε στους κεντρικούς δρόμους της αθηναϊκής μητρόπολης.

Με το ΣΒΕΟΔ μας συνδέουν άπειρα νήματα, πλεγμένα μέσα στο καθημερινό αγώνα που δίνουμε όλα αυτά τα δύσκολα  χρόνια για την τάξη μας. Με τους συναδέλφους και συντρόφους βρεθήκαμε  μέσα στο ταξικό καμίνι, στην πάλη μας με τους καπιταλιστές, στην ακούραστη δουλειά του μυρμηγκιού που δρα κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Βρεθήκαμε μαζί σε μοτοπορείες, μικροφωνικές, παρεμβάσεις, καταλήψεις, απεργιακές φρουρές και συγκρούσεις. Δώδεκα ολόκληρα χρόνια περπατάμε μαζί, ως εργάτες που παλεύουμε ενάντια στα κάτεργα των αφεντικών. Το ΣΒΕΟΔ έγινε η συνεπής ταξική φωνή μέσα στις πιάτσες των οδηγών δικύκλου. Ο ακούραστος ταξικός μηχανισμός, το εργαλείο πάλης που έδωσε θάρρος, προοπτική και ώθηση για αγώνα στους συναδέλφους που βιώνουν την ταξική εκμετάλλευση στα μεσαιωνικού τύπου κάτεργα.

Συσπείρωσε και διαπαιδαγώγησε έναν τεράστιο αριθμό συναδέλφων, μετατρέποντας τους από «παιδιά με παπιά» σε μαχητικούς συνδικαλιστές. Απέδειξε πως τα δίκια μας και τα δικαιώματά μας κατακτιούνται με ενότητα, πείσμα, πάλη και σύγκρουση.  Αυτό δεν το έκανε από τον άμβωνα (όπως πολλοί και διάφοροι έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν) έξω από την εργατική τάξη και τις ανάγκες της, μα μέσα από τη σάρκα της. Ως μέρος της εργατικής τάξης, ως μισθοσυντήρητοι, ως προλετάριοι.

Την στοχοπροσήλωση του ΣΒΕΟΔ την αναγνώρισε από την πρώτη στιγμή ο κόσμος που δίνει τον ιδρώτα και το αίμα του στον κλάδο. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι συνάδελφοι δεν μπορούν να μην αναγνωρίσουν το ΣΒΕΟΔ ως έναν μαχητικό φορέα αντίστασης στην εργοδοσία.

Είναι τιμή μας σήμερα να είμαστε ανάμεσά σας και να μπορούμε να σας κοιτάμε έναν προς έναν γιατί γνωρίζουμε τον καθένα και την καθεμία σας και ξέρουμε ότι δοθήκατε με όλη σας την ψυχή σε έναν αγώνα τεράστιας σημασίας για τον κλάδο, αλλά και την τάξη συνολικά.

Το ΣΒΕΟΔ άντεξε μέσα σε αρνητικούς ταξικούς συσχετισμούς, καταπολέμησε σε μεγάλο βαθμό  ιδεολογήματα και αυταπάτες που καλλιέργησε το στρατόπεδο του Κεφαλαίου, εξόπλισε με ταξικές θέσεις τους συναδέλφους του κλάδου, ενώ στιγμή δεν σταμάτησε να μπολιάζει με αντικαπιταλισμό, αντιφασισμό, αντισεξισμό την ταξική συνδικαλιστική δουλειά. Αυτό το μπόλιασμα έβγαλε δεκάδες νέους συναδέλφους μας  έξω από το σφιχτό πλαίσιο του κλαδικού αγώνα. Κατάφερε να αποσπάσει  πλήθος συναδέλφων από την ηγεμονική επίδραση της αστικής ιδεολογίας και να τους φέρει κοντά στις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, βοήθησε να βγουν ταξικά πολιτικά συμπεράσματα για το καπιταλιστικό σύστημα και την βαρβαρότητα που παράγει, με αιχμή φυσικά τον κλάδο των ταχυμεταφορών...

Είμαστε ευγνώμονες για αυτήν την «υπόγεια» δουλειά, γιατί κατά την άποψή μας συνεχίζει επάξια τις πιο προωθημένες μορφές σωματειακής ζύμωσης των κόκκινων σωματείων του προηγούμενου αιώνα. Δίπλα δηλαδή στην πάλη για τον μισθό και για δικαιώματα, να μπαίνει ο ταξικός-αντικαπιταλιστικός αγώνας. Έτσι, για μας το ΣΒΕΟΔ δώδεκα ολόκληρα χρόνια δεν ήταν απλά ένα κλαδικό σωματείο μα κάτι πολύ περισσότερο, ένας φιλόξενος τόπος για αντικαπιταλιστική ζύμωση και δουλειά για διαπάλη με φορείς μικροαστικών ιδεολογημάτων και φυσικά για πολεμική με τον ρεφορμισμό και τη σοσιαλδημοκρατία με την πολυπλόκαμη ύπουλη πολιτική της. Κάποιοι από μας είμαστε μέλη του σωματείου ως εργαζόμενοι δικύκλου, ήμασταν  μέλη της επιτροπής εργαζομένων στην pizza fun το 2012-13, ενώ ως βιβλιοφρικάριοι παλιότερα, αλλά μέχρι και σήμερα,  συμμετέχουμε στις επιμέρους πρωτοβουλίες οδηγών δικύκλου στο χώρο του βιβλίου. Ένας από μας ήταν και ο Λουκάς, μέλος του ΣΒΕΟΔ από το πρώτο καιρό ύπαρξης του σωματείου που έφυγε πριν 5 χρόνια, αλλά συνεχίζει να βρίσκεται ανάμεσά μας και να μας εμπνέει στην πάλη μας με το Κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό.

Σε αυτά τα δώδεκα χρόνια μάθαμε και διδαχτήκαμε πολλά, πρώτα και κύρια ότι η εργατική τάξη πρέπει συνεχώς να ανεβάζει τον πήχη της κριτικής της, αλλιώς λιμνάζει και γίνεται έρμαιο του οικονομίστικου-κλαδικού συνδικαλισμού. Αυτό για μας μπορεί να το πετύχει μέσα στην πολιτική της οργάνωση, εκεί που τα ταξικά- αντικαπιταλιστικά στοιχεία ανεβάζουν την πολιτικο-ιδεολογική τους δουλειά συλλέγοντας εμπειρία μέσα από τους ταξικούς αγώνες, μέσα από την πάλη γραμμών στα σωματεία, μέσα από την εμπειρία αγώνα στους χώρους δουλειάς. Αυτές μας τις θέσεις ποτέ δεν της κρύψαμε στα ταξικά σωματεία και στις εργατικές ομάδες που συμμετείχαμε. Αυτά τα δώδεκα χρόνια καταφέραμε να χτίσουμε μια διαλεκτική σχέση μεταξύ ταξικής πολιτικής ομάδας- σωματείου βάσης. Δώσαμε και πήραμε. Διδαχτήκαμε ότι αυτά τα δύο συστατικά πρέπει να προχωράνε μαζί στον αντικαπιταλιστικό αγώνα, κανένα δεν μπορεί μόνο του...

Αυτό το συμπέρασμά μας ως Βίδα δεν θα μπορούσαμε να το κατακτήσουμε χωρίς την εμπειρία των εργατικών ομάδων και των ταξικών σωματείων που εμφανίστηκαν την τελευταία 15ετία μέσα από τα σπλάχνα του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος. Το ΣΒΕΟΔ είναι κομβικό και για έναν άλλο πολύ σημαντικό λόγο για το αντικαπιταλιστικό κίνημα, που ξεπερνά απλά τις δίκαιες κλαδικές διεκδικήσεις. Ας μας επιτραπεί μια σημαντική επισήμανση.

Η ύπαρξή του και μόνο, η ίδρυση ενός εργατικού σωματείου ήταν η καλύτερη απάντηση, σε όλους εκείνους τους μικροαστικούς κύκλους που ανθοφόρησαν μέσα στο ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα και ιδιαίτερα στους χώρους νεολαίας. Αυτοί οι κύκλοι με τα αντιπρολεταριακά τους ιδεολογήματα, τα μεταμοντέρνα και δήθεν υπερεπαναστατικά τους μανιφέστα, ότι «δεν υπάρχουν εργάτες» και «επαναστατικά υποκείμενα» έσπασαν τα μούτρα τους μπροστά στην δράση και την ανάπτυξη της ΣΒΕΟΔ και όχι μόνο.

Ας φανταστούμε πως θα ήταν τα πράγματα για εμάς τους εργάτες χωρίς μια σειρά ταξικών σωματείων, νικημένοι από τις μικροαστικές φλύαρες ιδεολογίες μέσα σε μια τεράστιου βάθους καπιταλιστική κρίση που είναι οξυμένη ως τις μέρες μας. Ας φανταστούμε πως θα διαμορφωνόταν το πολιτικό πεδίο του ανταγωνιστικού κινήματος αν δεν εμφανίζονταν τα ταξικά σωματεία με όλη τους τη δυναμική και τη μαχητικότητα. Αυτό πρέπει να αναγνωριστεί στο ΣΒΕΟΔ ανεξαρτήτως μικρών ή μεγάλων  διαφωνιών στα ζητήματα που ανοίγει η ταξική πάλη. Ο κάθε προλετάριος και προλετάρια, οι ταξικοί αγωνιστές, οι αντικαπιταλιστές εργάτες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι έβαλε και αυτό πλάτη και τσαλακώσαμε τις κρυφο-μικροαστικές τάσεις που απαιτούσαν σε ολόκληρο κίνημα να απομακρυνθεί από την ταξική πάλη(!!!) στο όνομα… υπερεπαναστατικών ιδεολογημάτων και αντι-προλεταριακών στην ουσία τους θέσεων.

Για να μην κουράζουμε όμως θα περάσουμε στην συνδικαλιστική πάλη και την απεργία.

Έχουμε ξαναγράψει ότι ο τρόπος που δουλεύει μέσα στον κλάδο το σωματείο είναι παράδειγμα προς μίμηση. Χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία πάλης, εφημερίδα ρελαντί, αφίσες, γκράφιτι, μοτοπορείες, εξορμήσεις κλπ. Την τελευταία περίοδο και ενώ οι εργατικοί αγώνες βρίσκονται σε ύφεση και η κινητικότητα μεταξύ των κλάδων είναι μόνιμη κάνοντας δύσκολο να στεριώσει το προλεταριακό στοιχείο οργανωτικά, το ΣΒΕΟΔ καταφέρνει να συσπειρώνει συνάδελφους και μάχεται επάξια σε επιμέρους χώρους δουλειάς. Σε έναν κλάδο που οι τραμπουκισμοί και οι ξυλοδαρμοί τείνουν να γίνουν καθημερινότητα. Σε έναν κλάδο που μετράμε καθημερινά δολοφονημένους και σακατεμένους. Σε ένα κλάδο που κυριαρχεί η μαύρη εργασία και η απληρωσιά.

Έχει μεγάλη σημασία να μελετάμε τη διαμόρφωση των ταξικών συσχετισμών και να μπορούμε να χαράζουμε γραμμή πάλης πάντα με γνώμονα τα ταξικά συμφέροντα.  Το σωματείο σας, σε αυτή τη φάση του ταξικού αγώνα έχει μια δύσκολη αποστολή. Να μην ενσωματωθεί όπως θα θελαν οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ και εγκλωβιστεί σε μια συνδιαχειριστική αντίληψη γύρω από τα αιτήματα που με συνέπεια παλεύετε δώδεκα χρόνια τώρα. Αυτό που οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν, είναι να σας βάλουν στο χέρι, δείχνοντας δήθεν κατανόηση για τις δυσκολίες του επαγγέλματος, βάζοντας όλον τον κοινωνικό μηχανισμό τους στο πλευρό των «παιδιών με τα παπιά». Αυτή η ιδιότυπη «επίθεση φιλίας» του υπουργείου εργασίας γίνεται την ίδια περίοδο που η ίδια κυβέρνηση χτυπά το σύνολο των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και μόνιμα ενισχύει το Κεφάλαιο.

Οι χιλιάδες κούριερ-εξωτερικοί με τις οικογένειές τους είναι ψήφοι, και μπορούν με τους κατάλληλους κυβερνητικούς χειρισμούς  να μετατραπούν στα μάτια της κοινωνίας, αλλά και της αγανακτισμένης εργατικής τάξης σε ένα φιλεργατικό άλλοθι μιας ξεπουλημένης στο Κεφάλαιο πολιτικής. Εδώ θέλει μεγάλη προσοχή και ιδιαίτερα μετά την μεγαλειώδη απεργία της 11 Απρίλη που έβαλε τον εργαζόμενο δικυκλιστή στο κέντρο της συζήτησης για δικαιώματα στους χώρους δουλειάς.

Οι συριζαίοι κυβερνητικοί, εχθροί της εργατικής τάξης καθώς είναι, παίζουν τον ρόλο της δήθεν στήριξης «των από κάτω», καλλιεργώντας συνεχώς ψέματα και κάνοντας τα πάντα να αμβλύνουν τις αντιθέσεις για να ξεπεραστεί η κρίση προς όφελος των καπιταλιστών. Αυτό προσπαθεί να κάνει με τον μηχανισμό του, για να επηρεάσει  τον εργατόκοσμο του κλάδου, ότι δήθεν κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει τα αιτήματα των συναδέλφων.  Είναι όμως στριμωγμένοι, γιατί μεγάλο τμήμα των εργαζομένων του κλάδου (και αυτό το έδειξε η απεργία της 11 Απρίλη) είναι συσπειρωμένοι κάτω από ταξικές θέσεις. Εδώ είναι που πρέπει να πειστεί και ο τελευταίος εργάτης ότι τα δικαιώματα κερδίζονται με σύγκρουση και αγώνα- τα αποσπάμε από το Κεφάλαιο και δε μας χαρίζονται από φιλεργατικές κυβερνήσεις…

Οι συριζαίοι ανοίγουν το ζήτημα ντελίβερι-κούριερ κάτω από την προδοτική πολιτική να τα βρούμε με το Κεφάλαιο- ενώ εμείς τα διεκδικούμε όλα αυτά γιατί θέλουμε να συγκρουστούμε με το Κεφάλαιο. Αυτοί συνεχώς εξαπατούν, ότι έκαναν όλοι οι προκάτοχοί τους, όταν είχαν να διαχειριστούν την αντίθεση Κεφαλαίου-Εργασίας. Θέλουν να κερδίσουν χρόνο, να διασπάσουν την εργατική τάξη, να διαχωρίσουν την εργατική τάξη, να δουλέψουν υπονομευτικά έτσι ώστε να ηρεμήσουν τον κλάδο που βράζει και να είναι «όλοι ευχαριστημένοι»… Για μας αυτό είναι που πρέπει να σπάσει σήμερα το ΣΒΕΟΔ. Καμία συζήτηση με τα αριστερά καθάρματα που διαχειρίζονται τον ελληνικό καπιταλισμό και καμία συνδιαλλαγή στα κόψε ράψε τους. Ένταση ως προς την συγκέντρωση δυνάμεων και συνεχή ιδεολογική διαπάλη μέσα στον κλάδο. Όλες οι μεγάλες νίκες στους συνδικαλιστικούς αγώνες των εργατών ήρθαν με την μαζικότητα τους και την μαχητικότητα τους. Όταν οι κυβερνήσεις πιέζονταν δεν παραδέχονταν ότι υποχωρούν αλλά διαφήμιζαν ότι παραχωρούν, ότι προσφέρουν… Αυτό θέλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, να πάρει υπεραξία φιλοεργατικής μάλιστα πολιτικής από το πουθενά… Είμαστε σίγουροι για το ΣΒΕΟΔ ότι όλα αυτά τα μελετά, τα κουβεντιάζει και μπορεί να τσαλακώσει την όποια δήθεν φιλολαϊκή πολιτική εις βάρος του κλάδου… Εμείς θα ‘μαστε δίπλα σας σε αυτή την πάλη, το χουμε ξαναπεί και προσπαθούμε να το πράττουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Τα αιτήματα που παλεύουμε σε αυτόν τον κλάδο θα κερδηθούν από τον αγώνα μας. Παλεύουμε, μαχόμαστε, θα νικήσουμε.

Τελειώνοντας θα αναφερθούμε σε δύο ακόμα σημεία που ξέρουμε ότι προβληματίζουν όλους μας, αλλά και τον κλάδο σας ιδιαίτερα, που έχουν και άμεση σχέση μεταξύ τους.

Το πρώτο είναι η ένταση της εκμετάλλευσης και η αποτύπωσή της στις δολοφονίες εργατών που έχουν αυξηθεί  σε σύγκριση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση περνά πάνω από την τάξη μας. Χύνεται το αίμα μας διαρκώς στα κάτεργα και δεν φαίνεται φως στο τούνελ. Το χουμε ξαναπεί και σε άλλες συναντήσεις μας. Σε μας ανήκει η ευθύνη της απάντησης και της σύγκρουσης. Το ΣΒΕΟΔ για μας είναι ένας τεράστιου διαμετρήματος φορέας που μπορεί και πρέπει να καλέσει διαδήλωση άμεσης απάντησης για το αίμα των συναδέλφων, αλλά και όλης της εργατικής τάξης. Αν δεν συγκρουστούμε ως εργάτες, δεν μας υπολογίζουν. Αυτό θα το λέμε συνέχεια, δεν υπάρχει άλλος δρόμος που να απαντά για τους νεκρούς μας: Η σύγκρουση.

Το δεύτερο είναι η ταξική ενότητα που πρέπει να κτίζεται με κάθε τρόπο και να δημιουργεί συνθήκες ποιοτικές και ανεβασμένες όσον αφορά την πάλη-την συνολική πάλη της εργατικής μας τάξης με το Κεφάλαιο. Ο κίνδυνος να υποπέσει κανείς σε κλαδισμό –οικονομισμό είναι τεράστιος μέσα στην δουλειά των σωματείων και είναι σίγουρο ότι μόνο η ταξική ενότητα μπορεί να αποκρούει αυτόν τον κίνδυνο που συχνά παραμονεύει στην συνδικαλιστική παράδοση.

Εδώ τελειώνουμε και σας ευχαριστούμε που μας ακούσατε για άλλη μια φορά, λέγοντάς σας ένα τεράστιο μπράβο για την δωδεκάχρονη πορεία σας και την δουλειά σας στον αγώνα σας για τον κλάδο και την εργατική τάξη.