Για το άγαλμα της ρωσοουκρανικής φιλίας που καταστράφηκε

Στο Κίεβο άλλο ένα άγαλμα που θύμιζε την Σοβιετική Ένωση γκρεμίστηκε. Την απόφαση πήρε ο δήμαρχος Κλίτσκο, πρώην πυγμάχος. Άλλη μια μαριονέτα της ουκρανικής «ανεξαρτησίας» έπραξε το πατριωτικό της καθήκον. Έδωσε λέει μήνυμα ότι δεν υπάρχει ενότητα με τον ρώσο εισβολέα.

Την περίοδο του 1980 (μια καταρρέουσα κατάσταση για την ΕΣΣΔ και τους λαούς της) είχε προχωρήσει η σήψη. Είχαν ξεκινήσει οι εθνικιστικές υπόγειες διεργασίες μέσα στη νεολαία της εποχής και φυσικά στα κομμουνιστικά κόμματα. Το ΚΚΣΕ είχε απομακρυνθεί από την πολιτική των Λένιν –Στάλιν για το εθνικό ζήτημα και τον προλεταριακό διεθνισμό. Μαζί με την καπιταλιστική παλινόρθωση στην οικονομία εμφανιζόντουσαν όλο και πιο  σταθερά οι εθνικιστικές φωνές στην πολιτική.

Αυτό το άγαλμα δεν ήταν παρά μια σπασμωδική κίνηση (εν έτει 1982) να θυμίζει την ενότητα των δύο λαών σε μια Ουκρανία που πλέον το σφυροδρέπανο το έβλεπε ως σύμβολο ρωσικής καταπίεσης και όχι ισότιμης συνύπαρξης. Σε αυτό είχαν βάλει το χεράκι τους οι Χρουτσόφ-Μπρέζνιεφ και όλοι οι αντισταλινικοί και αντιλενινιστές πράκτορες και προβοκάτορες, έτσι ώστε να φτιαχτούν τα λεγόμενα κινήματα των «εθνικών κομμουνισμών». Πίσω από αυτούς τους εθνικοκομμουνιστές (με ισχυρότερους τους μεγαλορώσους εθνικιστές) κρύφτηκαν όλα τα αντιδραστικά στοιχεία των εκμεταλλευτών που σήκωναν κεφάλι.

Ο Κλίτσκο δεν έκανε τίποτε καινούργιο λοιπόν από όσα έκαναν όσοι έβαλαν το χέρι τους για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Δεν είναι παραπάνω αντικομμουνιστής από όλους τους άλλους αντικομμουνιστές της ΕΣΣΔ. Αν ήταν άνθρωπος του Πούτιν ο δήμαρχος του Κιέβου ίσως το διατηρούσε, όχι για τη σοβιετική του μορφή, αλλά γιατί το περιεχόμενό του για τους μεγαλορώσους θα ήταν εθνικό, δηλαδή ρωσικό. Αυτή είναι και η ιδεολογική «ιδιαιτερότητα» του ρώσικου ιμπεριαλισμού: να πλασάρεται ως ρώσικο οτιδήποτε σοβιετικό και να συμπεριλαμβάνει ως δικά του όλα τα επιτεύγματα των λαών της ΕΣΣΔ.

Τα αγάλματα κάτι συμβολίζουν. Το συγκεκριμένο άγαλμα ήταν παραφωνία γιατί είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση από τότε. Γιατί είχαν καταφέρει να διασπάσουν τους λαούς από τότε και να γκρεμίσουν την ενότητα των εργαζομένων της ΕΣΣΔ.

Αυτά κάποιοι τα ξεχνάνε. Ή κάνουν πως τα ξεχνάνε. Και βλέπουν αντικομμουνισμό μόνο όπου γκρεμίζονται αγάλματα της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ. Μιλάμε για επιφανειακή και μυωπική αντίληψη που φτάνει μέχρι να χειροκροτάνε, ως «αντιιμπεριαλιστές» μάλιστα, τον σημερινό «κόκκινο» στρατό του Πούτιν.

Ας τους θυμίσουμε λοιπόν μαζί και στον Κλίτσκο ότι τα αγάλματα του Στάλιν και οι αλλαγές ονομασιών (του ίδιου του Στάλινγκραντ συμπεριλαμβανομένου) τα ξεκίνησαν οι «καθαροί» λενινιστές αλά Χρουτσόφ που χτύπησαν δήθεν την προσωπολατρεία και έβαλαν τα θεμέλια για την παλινόρθωση. Ήδη τη δεκαετία του 1960 χτυπιόταν και ανατρεπόταν από τους ψευτοκομμουνιστές η πολιτική των μπολσεβίκων σε όλους τους τομείς και άνοιγε ο δρόμος για τους εθνικιστές και τους αντικομμουνιστές.

Ο Κλίτσκο συνεχίζει την παράδοση του αντικομμουνισμού με τις πλάτες των δυτικών ιμπεριαλιστών. Οι λαοί της ΕΣΣΔ καταστρέφονται και η ειρήνη απομακρύνεται μέρα με τη μέρα όπως και η φιλία των δύο λαών. Οι εμπρηστές του πολέμου κατάφεραν να διχάσουν τους λαούς. Τα διδάγματα του Λένιν και του Στάλιν πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων.

Οι λαοί στο ρόλο του Σίσυφου μέχρι να ξαναχτίσουν το μέτωπο του προλεταριακού διεθνισμού και του κομμουνισμού στην πρώην ΕΣΣΔ και σε όλο τον κόσμο.