Ουκρανία: Το έγκλημα συνεχίζεται

Μέσα στην πολεμική φρενίτιδα και την ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση, που μέρος της είναι και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι λαοί είναι αυτοί που πληρώνουν το μάρμαρο.

Και πρώτα-πρώτα ο Ουκρανικός λαός που έγινε σάντουιτς ανάμεσα στη βαρβαρότητα της εισβολής και του πολέμου που είναι η συνέχεια τεσσάρων δεκαετιών σκληρών ενδοϊμπεριαλιστικών κονταροχτυπημάτων για το πού θα κάτσει η «μπίλια» της ουκρανικής εξάρτησης. Δηλαδή κάτω από ποια μπότα θα βρεθεί η Ουκρανία.

Η Ουκρανία για τη δική μας οργάνωση και τη μελέτη της ιστορικής εξέλιξης της ανεξαρτησίας της κατάφερε να σπάσει τα δεσμά της μόνο κάτω από την πολιτική του Λένιν, του Στάλιν και των μπολσεβίκων για το Εθνικό Ζήτημα. Μόνο τότε οι λαοί και οι εθνότητες έζησαν ειρηνικά και αδερφωμένα κάτω από την κόκκινη σημαία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Εκεί ξεπεράστηκαν οι έχθρες, ο σωβινισμός και ο εθνικισμός με την ενίσχυση των σοσιαλιστικών ιδανικών και την πλήρη ελευθερία ανάπτυξης όλων των εθνών μέσα στην σοσιαλιστική πατρίδα.

Όμως αυτή η πραγματικά απελευθερωτική δυναμική του προλεταριακού διεθνισμού εμποδίστηκε από την ανατροπή της προηγούμενης λενινιστικής πολιτικής και της εμφάνισης στο προσκήνιο της ΕΣΣΔ ενός «βελούδινου» πραξικοπήματος που παλινόρθωσε τον καπιταλισμό στην ΕΣΣΔ το 1956. Η παλινόρθωση ενίσχυσε τους εθνικισμούς, η ελεύθερη αγορά σταδιακά ξαναμπήκε στην οικονομική ζωή, οι «πρώην» ιδιοκτήτες ξαναεμφανίστηκαν για να διεκδικήσουν ότι μπορούν, παρουσιάστηκαν ως ανανέωση οι  «εθνικοί» κομμουνισμοί που ανταγωνίζονταν τους γείτονες λαούς…

Οι σοβιετικές δημοκρατίες άρχισαν να γίνονται τσιφλίκια του κάθε ρεβιζιονιστή ηγέτη και να ρίχνονται με πάθος στην παλινόρθωση. Ήδη τη δεκαετία του 70 αναφέρονται τα πρώτα οργανωμένα και μισοοργανωμένα κινήματα εθνικιστών και αντικομμουνιστών σε όλη την ΕΣΣΔ, που πολλά από αυτά θα μετεξελιχθούν σε παράγοντες που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο το 1991 και την κατάρρευση «με τη βούλα» της ΕΣΣΔ.

Αυτές τις λίγες γραμμές για το πριν τις γράφουμε και τις λέμε ζωντανά όταν καλούμαστε να τοποθετηθούμε για το Ουκρανικό ζήτημα σαν εισαγωγή γιατί δεν μπορεί να αποκοπεί η ιστορία από τη σημερινή εξέλιξη.

Είναι φρικτό το γεγονός ότι οι δύο λαοί που ζούσαν ειρηνικά τον προηγούμενο αιώνα και μαζί πολέμησαν και απέκρουσαν τον ναζιστή κατακτητή αλλά και μαζί οικοδόμησαν τον σοσιαλισμό που οι παλινορθωτές γκρέμισαν, σήμερα πολεμούν και αλληλοσκοτώνονται για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών που μοιράζουν την ουκρανική λεία…

Σε αυτό το άρθρο δεν θα σταθούμε τόσο στα προτάγματα και την πολεμική που πρέπει να διεξαχθεί από όσους πιστεύουν στον προλεταριακό διεθνισμό ενάντια στην εισβολή και τον πόλεμο αλλά στη μικρή ευαισθητοποίηση για τους νεκρούς που υπάρχει στην ελληνική αριστερά (χωρισμένη σε δύο τάσεις νατοϊκή-φιλορωσική) που σκίζει τα ιμάτιά της για την ουμανιστική της καταγωγή και τον ανθρωπισμό της.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό το πώς άνθρωποι που δεν έχουν βρεθεί ούτε δίπλα σε στρακαστρούκες, πόσο μάλλον σε πολεμικά μέτωπα και στη φρίκη ενός πολέμου, φανατίζονται ακολουθώντας έναν ιμπεριαλιστή (πόσο μάλλον έναν εισβολέα ιμπεριαλιστή) με μια ελαφρότητα που σπάει κόκαλα…

Μιλάν για την Ουκρανία σαν να είναι γήπεδο και αυτοί οπαδοί. Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα ξεπερνιούνται οι νεκροί και η καταστροφή του πολέμου από τα στελέχη που έχουν επιφορτιστεί να μιλάνε με ντουντούκες πρεσβειών και όχι με τη φωνή των λαών.

Αυτή η κυνική εικόνα ξέρουμε ότι δεν αντανακλά τη μικροαστική ζωή που ζουν εδώ οι αριστεροί φιλοϊμπεριαλιστές μας. Ξέρουμε ότι το κροτάλισμα, οι εκρήξεις, τα ξεκοιλιάσματα, οι κραυγές, τα βασανιστήρια, τα κλάματα, οι κρίσεις πανικού, οι ακρωτηριασμοί, οι σειρήνες, οι καταστραμμένες πόλεις, τα χαρακώματα, η απλυσιά, τα τραύματα και τα εγκαύματα, τα χυμένα μυαλά και αίματα είναι πολύ μακριά από τη δική τους καθημερινότητα και γι αυτό είναι και ακόμα πιο ελεεινό να μιλάνε για τον πόλεμο όπως μιλάνε οι εμπρηστές του.

Εμείς όλα αυτά τα αρνιόμαστε για την ανθρωπότητα, δεν συμβιβαζόμαστε με τις ανθρωποσφαγές γι αυτό είμαστε κομμουνιστές/στριες και γι αυτό παλεύουμε για την ειρήνη και τη φιλία των λαών. Την ειρήνη, όπως ο Λένιν την έχει θέσει ως ζήτημα, και όχι υποκριτικά, όπως οι δήθεν φιλειρηνικοί αστοί… Παλεύουμε να μην υπάρχει κατοχή σε καμία χώρα, παλεύουμε να μην υπάρχει εκμετάλλευση και ιμπεριαλιστική αφαίμαξη. Παλεύουμε για την ανεξαρτησία όλων των λαών και την αναγκαιότητα ενός άλλου κόσμου ειρήνης, φιλίας και πανανθρώπινης λευτεριάς…

Τελειώνουμε με τα προτάγματα από την ανακοίνωσή μας, που μοιράστηκε τον Μάρτη του 2022 στην Αθήνα σε πλατιά βάση:

- Έκφραση με κάθε μέσο της αλληλεγγύης μας στην πάλη του ουκρανικού λαού ενάντια στην ρωσική στρατιωτική εισβολή και ενάντια στην εξάρτηση από τα ξένα μονοπώλια.

- Έκφραση με κάθε μέσο της αλληλεγγύης μας στην πάλη του ρωσικού λαού ενάντια στον πόλεμο.

- Ένταση της πάλης για ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος της χώρας μας σε αντιιμπεριαλιστική βάση.

- Πάλη ενάντια στα σχέδια της ντόπιας αστικής τάξης για εμπλοκή σε οποιαδήποτε πλευρά του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

- Να χτίσουμε το μέτωπο αυτόνομης ταξικής πολιτικής ώστε να απεμπλακεί άμεσα η χώρα μας από οποιοδήποτε στρατιωτικό ή οικονομικό «χρέος».

Αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, την εξάρτηση