Τα ζόμπι της διαχειριστικής αριστεράς κλόουν των ιμπεριαλιστών

Στο κάτω κάτω της γραφής γιατί να είμαι σκλάβος       

τα παιχνίδια των θεών να τα πληρώνω εγώ

στο κάτω κάτω της γραφής γιατί να είμαι σκλάβος

Τελείωσε άλλο ένα σόου ντόπας, πολιτικών ψεμάτων και ανοικτής υποταγής στους ιμπεριαλιστές. Μιλάμε για την κεντρική προεκλογική ομιλία των συριζαίων στο Σύνταγμα. Δυστυχώς δεν μπορούν να μιλήσουν τα μάρμαρα… Ο ιστορικός αυτός χώρος για τον λαό μας, η πλατεία Συντάγματος, έγινε για άλλη μια φορά μάρτυρας ενός ιστορικού βασανιστηρίου και πολλαπλών κακοποιήσεων της ιστορίας του τόπου.

Η σημερινή αριστερά δεν θέλει να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα, δεν θέλει λαϊκή εξουσία αλλά θέλει να διαχειριστεί τον ελληνικό καπιταλισμό και να μετατραπεί στον «προοδευτικότερο» υπάλληλο των ιμπεριαλιστών… Κι όμως αυτή η αριστερά είναι που σπεκουλάρει πάνω στο λαϊκό κίνημα, τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας. Θέλει να παριστάνει τη δήθεν συνέχεια μιας ιστορικής εποποιίας…

Πού να φαντάζονταν οι πολιτικοί μας πρόγονοι ότι στο Σύνταγμα μετά από 7-8 δεκαετίες, η αριστερά που θα λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, σαν το καλό κουτάβι θα ζητά να πάρει το τιμόνι της καπιταλιστικής διαχείρισης και ότι θα στηρίζει (χωρίς να ενοχλεί ούτε στο ελάχιστο παρά το bella ciaο) το Κεφάλαιο και την πλουτοκρατία…

Πού να φαντάζονταν ότι κάτι τυχάρπαστοι τύποι θα σπεκουλάρουν τις κόκκινες σημαίες και θα μετατρέπουν ύμνους και εικόνες σε προεκλογικές φιέστες της πλαστικής σημαίας.

Έρμοι αγωνιστές που παλέψατε για την εθνική ανεξαρτησία και τον σοσιαλισμό ποιος να σας το έλεγε ότι όλα αυτά, για τα οποία δώσατε το αίμα σας, θα γίνουν «ταρατατζούμ» από αριστερούς σαλτιμπάγκους του συστήματος και της εξουσίας…

Άλλο ένα σόου τελείωσε, οι χοροί και τα καπνογόνα δεν κράτησαν παρά μόνο, για να πάρει πλάνα ο σκηνοθέτης. Οι ιμπεριαλιστές και η ντόπια αστική τάξη είναι ευχαριστημένοι για τις υπηρεσίες αυτής της αριστεράς… Ένας πολιτικός χώρος φεστιβαλικό τσίρκο, χωρίς περιεχόμενο, συστημικός, ενσωματωμένος στο αστικό παιχνίδι που αβαντάρει τα καπιταλιστικά συμφέροντα.

Η ζωή θέλει πείσμα και αντοχή. Είναι μια δύσκολη εποχή για την ανασυγκρότηση. Ένας ανήφορος με αγκάθια η ταξική πάλη αλλά είναι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που εμπνεόμενοι από τους αγώνες του λαού μας πρέπει να χτίσουν ξανά από εκεί που γκρέμισαν οι ρεφορμιστές και οι αντεπαναστάτες.

Και στις μάχες, που έρχονται μπροστά μας με την αστική τάξη των κομπραδόρων και τη συμμαχία τους, θα μετρηθούν τα πολιτικά προγράμματα και οι ταξικές αντιπαραθέσεις θα είναι αυτές που θα κρίνουν τελικά προς τα πού θα κινηθεί το μέλλον του τόπου μας. Η ελπίδα βρίσκεται μέσα στον λαό μας και στην εργατική μας τάξη και όχι στους χαρτογιακάδες και τα βουτυρόπαιδα που στελεχώνουν την διαχειριστική αριστερά…