436 ημέρες μετά, ο ουκρανικός λαός μετράει καταστροφές

Marc Chagall: «Ουκρανική Οικογένεια» 1941-1943

5 Μαΐου 2023:

436 ημέρες από την πρώτη ημέρα που ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στα ουκρανικά εδάφη. Ο ουκρανικός λαός μετράει καταστροφές και απώλειες, καταστροφές των υποδομών του, απώλειες των παιδιών του.

Με την πρόσφατη «επίθεση στο Κρεμλίνο» «ενάντια στον Πούτιν», όλα δείχνουν ότι η ιμπεριαλιστική Ρωσία ετοιμάζει νέο γύρο κλιμάκωσης της επίθεσής της. Οι επιτελάρχες της ακόμη μια φορά ψάχνουν για τρομοκράτες και τους βρίσκουν όχι στο πρόσωπο του Ζελένσκι αλλά στο σύνολο του ουκρανικού λαού.

Τρομοκράτης λαός για τους ρώσους ιμπεριαλιστές που εποφθαλμιούν ουκρανική γη και ύδωρ, ναζί λαός για τους ντόπιους πουτινικούς, αδιάφορες απώλειες για τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό που κάνει «επενδύσεις» πολέμου. Η ιμπεριαλιστική αφήγηση διαπέρασε εύκολα τους παραδοσιακούς αντικομμουνιστές αλλά και τους όψιμους «φιλοκομμουνιστές»: η σύγχυση μεταξύ της 9^ης Μαΐου του 1945 και της 9^ης του 2023- που πριν δύο δεκαετίες θα προκαλούσε μόνο γέλιο στον κόσμο του αγώνα- είναι σημείο της κυριαρχίας του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Ποιος άραγε ενδιαφέρεται πραγματικά για τους κατοίκους σήμερα της Χερσώνας που αναζητούν τροφή και νερό μέσα σε κατάσταση πολιορκίας;

Γίνεται πια όλο και πιο ξεκάθαρο ότι τους λαούς που έβαλε μπροστά το σοβιετικό σύστημα παραγωγής, που τους έκανε πρωταγωνιστές στη χώρα τους,  με παιδεία, με υγεία, με πολιτισμό, με πλέρια ανάπτυξη της εθνικής τους ταυτότητας και παράδοσης, ισότιμα μέλη της μεγάλης σοβιετικής πατρίδας, το ιμπεριαλιστικό σύστημα τους έχει εκτός από οικονομικά και ιδεολογικά εθνικά καταπνίξει.

Δεν ήτανε δύσκολο κυρίως για έναν κόσμο που αναθράφηκε χωρίς τη δύσκολη δουλειά του να είναι κανείς κομμουνιστής, χωρίς τη στράτευση, χωρίς τη μελέτη, χωρίς την κριτική, χωρίς τη δράση μέσα στη θάλασσα της ταξικής πάλης, όπως τόνιζε ο Δημητρώφ, να ακολουθήσει πλέρια τη γραμμή του ιμπεριαλισμού: να τιμά, δηλαδή, τη βάρβαρη καπιταλιστική παλινόρθωση και το 20^ο Συνέδριο υψώνοντας τη σημαία της Αντιφασιστικής Νίκης Των Λαών. Για να το πούμε και πιο απλά να τιμά τον Χρουστσώφ με λάβαρο τον Στάλιν.

Αυτά δεν είναι απλά ζητήματα ιστορίας. Δεν αφορούν το χτες. Σήμερα έχουμε πόλεμο. Όταν λοιπόν οι ιμπεριαλιστές σερβίρουν τη γραμμή, όταν από κάτω δεν χτίζεται ανάλυση και θέση αντιιμπεριαλιστική, πραγματικά προλεταριακή διεθνιστική,το μόνο που περιμένει τον εργατόκοσμο είναι η συσκότιση.

Να πάλι το καίριο ερώτημα:

Ποιος άραγε ενδιαφέρεται πραγματικά για τους κατοίκους σήμερα της Χερσώνας που αναζητούν τροφή και νερό μέσα σε κατάσταση πολιορκίας;