Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κρατά κανείς την εργατική τάξη διασπασμένη από το να της γεννά το μίσος και την έχθρα. Οι λαϊκές συνοικίες χωρίς μικροσυμμορίες, «τσάμπα» μάγκες και τσιφλικάδες εμπόρους ναρκωτικών, χωρίς δυνατούς που κυριαρχούν σε αδύνατους, «μάτσο» που κοντρολάρουν τους «φλώρους» και νεολαίους που σκοτώνονται για οπαδικά θα ήταν τουλάχιστον ενοχλητικές για τον ταξικό εχθρό. Δεν είναι όμως…
Με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης οι λαϊκές συνοικίες
έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό τον αλληλέγγυο χαρακτήρα τους και έχουν υποταχθεί, δυστυχώς,
στους «νταβάδες» και στους κουμανταδόρους, στους μικροκαπιταλιστές που
εμφανίζονται σα τα μανιτάρια μέσα στις γραμμές του προλεταριάτου.
Τα σχολεία δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από αυτή την
κατάσταση που τρώει τις σάρκες του προλεταριάτου. Όλο και συχνότερα τα παιδιά
των προλετάριων κανιβαλίζονται και γδέρνουν τις ψυχές τους με τη φωνή των
αφεντικών και της καπιταλιστικής ηθικής. Όλο και συχνότερα τα προαύλια γίνονται
αρένες φασισμού και βίας.
Η συνεχή υποτίμηση του δημόσιου σχολείου προχωρά μαζί με την
καλλιέργεια του σεξισμού και του ρατσισμού. Προχωρά μαζί με το σεβασμό του
πλούτου σε όλες του τις όψεις και με περιθωριοποίηση όσων δεν περνάνε το face control που καθορίζουν οι νέες γενιές
δεσμοφυλάκων της εργατικής τάξης.
Έτσι επιβιώνει ιστορικά η αστική τάξη. Τα ΜΑΤ δεν είναι από
το Κολωνάκι, οι μπράβοι δεν είναι από το Κολωνάκι, οι ρουφιάνοι των αφεντικών
δεν είναι από το Κολωνάκι, οι νταλαβερτζήδες που δηλητηριάζουν τη νεολαία μας
δεν είναι από το Κολωνάκι, οι καταπιεστές όλων των ειδών που συνθλίβουν το σώμα
του προλεταριάτου δεν είναι από το Κολωνάκι. Όχι ποτέ δεν ήταν. Αυτή τη δουλειά
την έκαναν οι ραγιάδες της τάξης. Αυτοί που για λίγη ή και περισσότερη «καβάτζα»
περνούσαν στις υπηρεσίες των αφεντικών και είχαν ρόλο: να κρατάν υποτιμημένη
και διασπασμένη την εργατική τάξη.
Σήμερα, με την καπιταλιστική κρίση σε πρώτο πλάνο, οι
διασπαστές και οι καταπιεστές της εργατικής τάξης έχουν αυξηθεί. Οι γειτονιές
και τα προαύλια θέλουν να παραδοθούν στην «εσωτερική επόπτευση». Όλοι και όλες
να έχουν μπαμπούλα και να φοβούνται γροθιές, μαχαίρια, βία. Ειδικά τα νέα
παιδιά του προλεταριάτου πρέπει να πάρουν το μάθημα… Υπακοή, σιωπή, σεβασμός
του «μάγκα» μοντέρνου δεσμοφύλακα, του ισχυρού, του αφεντικού.
Αυτό θέλουν: να σκύβουν τα παιδιά μας το κεφάλι και να
καταναλώνουν τον σκατοπολιτισμό και την αλλοτρίωση που τους σερβίρουν.
Δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι. Κοινότητες αγώνα και δικαιοσύνης.
Το νεανικό προλεταριάτο μόνο με την ενότητα και την ατίθαση αγριάδα του μπορεί
να τσαλακώσει όσους το θέλουν διασπασμένο, μαστουρωμένο και ηττημένο να
σέρνεται παρακαλώντας τους νταβάδες που του φύτεψαν στις λαϊκές γειτονιές.
Φίλε, αδερφέ, συμμαθητή, σύντροφε, φίλη, αδερφή, συμμαθήτρια, συντρόφισσα:
ΣΤΑΣΟΥ ΠΛΑΙ ΜΟΥ.
Φτιάξτε προλεταριακές ομάδες. Χτυπήστε την αδικία. Οι λαϊκές
συνοικίες είναι πεδίο ταξικού αγώνα.
Διαβάστε ακόμα:
Να ενισχύουμε την προλεταριακή αλληλεγγύη και κουλτούρα
Όλες οι αντιθέσεις στην επιφάνεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου