Δεν είμαστε όλες μαζί…

Κάτι κυρίες, σαν την υφυπουργό Εργασίας Συρεγγέλα, που προέρχονται από το πολιτικό προσωπικό που υπηρετούν την αστική τάξη και μιλούν δήθεν ως υπερασπίστριες των γυναικείων δικαιωμάτων στους χώρους δουλειάς θα ήταν καλό μια φορά να βρεθούν εκεί που το γυναικείο προλεταριάτο διαλύεται για τα κέρδη του αφεντικού. Ίσως να άλλαζαν τη γλυκανάλατη φρασεολογία περί εταίρων και λοιπών ψεύτικων υποσχέσεων για την εργαζόμενη γυναίκα…

Στη χώρα μας, η ανεργία για της γυναίκες είναι η υψηλότερη στην Ε.Ε., η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία είναι το μόνιμο χαρακτηριστικό στην εργασιακή εκμετάλλευση των γυναικών. Για παράδειγμα, στο συνέδριο της ΕΣΕΕ για το λιανεμπόριο (Future of Retail 2022) που πραγματοποιήθηκε στο Intercontinental (27-29 Μαΐου) και πέρασαν όλα τα μεγάλα ονόματα (Μητσοτάκης, Τσίπρας, Γεωργιάδης, Αχτσιόγλου, Μιχαηλίδου κ.α.) δεν ακούστηκε κιχ για τις προλετάριες. Δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο αλλά εντυπωσιαστήκαμε από τα λόγια όλων περί γυναικείας απασχόλησης.

Οι τοποθετήσεις που κυριάρχησαν ήταν για την επιχειρηματικότητα και την αγωνία τους για τα «μεσαία στρώματα», ειδικότερα των Συριζαίων που μαζεύουν κουκιά. Το συνέδριο ανάμεσα στα διάφορα πάνελ είχε και μια ξεχωριστή θεματική με τίτλο: Γυναίκες στην κορυφή των επιχειρήσεων. Σε αυτό μιλούσαν οχτώ διευθύντριες επιχειρήσεων και πολυκαταστημάτων. Μέσα από αυτά τα πάνελ προσπάθησαν, άστοχα, να μιλήσουν και για τη δήθεν ευαισθητοποίηση προς τις γυναίκες εργαζόμενες. Γύρω από την έννοια «εργαζόμενη γυναίκα» συνειδητά έριξαν ένα πέπλο γενικόλογης ασάφειας. Αναφέρθηκαν στη γυναίκα που φεύγει από το σπίτι το πρωί και γυρνά το απόγευμα. Αφεντικίνα, στέλεχος επιχείρησης, εργάτρια σε εργοστάσιο, καθαρίστρια… δεν έχει σημασία. Όλες ελληνίδες, όλες βοηθούν την ελληνική οικονομία, όλες χρειάζονται τη στήριξη της πολιτείας…

Δεν έχουμε την ίδια γνώμη. Οι γυναίκες προλετάριες βιώνουν διπλή και τριπλή εκμετάλλευση. Οι χώροι δουλειάς είναι κάτεργα για αυτές, τα λίγα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες έχουν συρρικνωθεί. Οι εκβιασμοί, οι σεξουαλικές και σεξιστικές επιθέσεις που δέχονται σε διάφορες μορφές είναι η σκληρή πραγματικότητα. Τα μικρότερα μεροκάματα από αυτά των αντρών και η υπερεκμετάλλευση είναι η πραγματικότητα.

Και το βασικότερο: η γυναίκα προλετάρια βρίσκεται στο περιθώριο της συζήτησης γύρω από το κοινωνικό πρόβλημα ενώ φωτίζεται η γυναίκα των ανώτερων στρωμάτων ως η κυρίαρχη φιγούρα, φτιάχνοντας έτσι μια στρεβλή εικόνα για τη θέση της γυναίκας στο εκμεταλλευτικό σημερινό σύστημα.  

Οι γυναίκες εργάτριες που στοιβάζονται μέσα στα εργοστάσια και στις βιοτεχνίες και αυγατίζουν τα κέρδη των αφεντικών, οι εργαζόμενες στα εμπορικά κέντρα και τα πολυκαταστήματα που διαλύονται κυριολεκτικά για την εξυπηρέτηση των πελατών απουσιάζουν από το κάδρο των «ευαίσθητων». Οι γυναίκες που δουλεύουν στις ταχυμεταφορές, στις εταιρίες καθαρισμού, στις τουριστικές επιχειρήσεις, στο εμπόριο και στον επισιτισμό, στα φροντιστήρια, στα τηλεφωνικά κέντρα και στην αγροτική παραγωγή μένουν έξω από τις αναλύσεις των αστών. Ενώ οι μετανάστριες προλετάριες είναι μόνιμα αόρατες και χωρίς δικαιώματα.

Οι εργάτριες και οι εργαζόμενες θα φωτίσουν το τοπίο γύρω από τα πραγματικά ζητήματα που βιώνουν στην καθημερινή εκμετάλλευση μόνο με τον αγώνα και την οργάνωσή τους σε ταξική αντικαπιταλιστική βάση. Δεν μπορούν να μιλήσουν για αυτές οι αφεντικίνες τους ούτε οι αριστερές ή δεξιές αστές φεμινίστριες. Δεν μπορούν να εκφράσουν τα ταξικά συμφέροντά τους οι γυναίκες του αντίπαλου στρατοπέδου. Να παλεύουμε για το γυναικείο ζήτημα στο χώρο δουλειάς, στο σπίτι, στη σχολή, στο συνδικάτο, στη γειτονιά.