Πατριαρχία και σεξισμός όπλα του καπιταλιστικού συστήματος

Δεν υπάρχει χρονομηχανή που μας ταξιδεύει στο παρελθόν, λόγου χάρη σε κάποια σκοταδιστική περίοδο της ιστορίας όπου ιεροεξεταστές καίγανε ελεύθερες γυναίκες.

Ο συντηρητισμός όμως, πάει χέρι-χέρι με την οπισθοδρόμηση, σε όλα τα επίπεδα. Καθημερινά οι γυναίκες, ειδικά οι γυναίκες του μόχθου, βάλλονται από παντού. Η περίοδος της ήττας και της υποχώρησης που διανύουμε, συνιστά την καταπάτηση εργατικών κεκτημένων. Απλήρωτες εργατοώρες, κατάργηση συνδικαλιστικών διαδικασιών, αστικά δικαστήρια που κηρύττουν παράνομες τις απεργίες – εκτός κι αν αφορούν δικές τους κινητοποιήσεις για τα αναδρομικά τους- ανεργία, καταπάτηση βασικών ελευθεριών φυλακισμένων και πλεκτάνες εις βάρος πολιτικών κρατουμένων. Όλα αυτά χτυπούν διπλά τη γυναίκα. Θα έλειπε από αυτό το ζοφερό παρόν, η βαθιά ριζωμένη πατριαρχία, ο μισογυνισμός και ο άκρατος σεξισμός που φτάνει να δολοφονεί συνεχώς όχι μόνο γυναίκες, αλλά και όποιον-α δεν συνάδει με το σιχαμερό πρότυπο του επικαιροποιημένου «ΕΛΛΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ»;

Η επίθεση στην γυναίκα είναι ολομέτωπη. Για τι να πρωτομιλήσουμε; Για την αύξηση των βιασμών και κάθε είδους βία εις βάρος τους; Για τον αισχρό νόμο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, όπου ένα ταξικό κλαμπ πλούσιων πατεράδων για να γλυτώσουνε ακριβές διατροφές, επιβάλλουν πολλές φορές σε κάθε χωρισμένη μητέρα έναν ανύπαρκτο πατέρα; Υπάρχουν περιπτώσεις που για να τελεσιδικήσουν υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας περνούν πολλά χρόνια. Θα έχει το τέρας που χτυπά την σύζυγο και τα παιδιά, ίσα δικαιώματα;

Τόλμησε ο βουλευτής της Ν.Δ., Γ. Λοβέρδος, να πει πως ένας κακοποιητής σύζυγος μπορεί να είναι καλός πατέρας και δεν σηκώθηκαν ακόμα και οι πέτρες να τον τσακίσουν. Βγήκε ο πολιτικάντης του ΚΙΝΑΛ, Α. Λοβέρδος, δολοφόνος ουσιαστικά με την διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, να μιλήσει για αλληλεγγύη στις παρενοχλημένες γυναίκες και ντράπηκαν και τα δέντρα. ΔΑΠίτισσες βγαίνουν στην δημόσια σφαίρα και κουνάνε το δάχτυλο στις γυναίκες ομόφυλές τους, για το εάν έχουν τρίχες και κυτταρίτιδα, τη στιγμή που η πλειοψηφία της ανεργίας είναι γένους θηλυκού.

Η ιερά σύνοδος έχει θεσπίσει ημέρα αγέννητου παιδιού, γεμίζουν τον κόσμο με αφίσες κατά της άμβλωσης και ευρωβουλευτές γεμίζουν με ενοχές γυναίκες που κυριαρχούν στο σώμα τους. Τα ριάλιτι στις τηλεοράσεις προβάλλουν τον άντρα τρόπαιο και τις γυναίκες χαρέμι και δούλες, ενώ στην καθημερινότητα τα ηχεία γεμίζουν με σεξιστικές υποδημιουργίες (τραπ αηδίες) που διαφημίζουν τον βιασμό και υποβιβάζουν τη γυναίκα σε άνθρωπο β’ κατηγορίας. Η φρικτή δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, θα έπρεπε να είναι το ποτήρι που ξεχείλισε. Θα έπρεπε όλη η Ελλάδα να γεμίσει με πορείες και διαδηλώσεις με κεντρικό σύνθημα «είμαστε όλες Τοπαλούδη», Θα έπρεπε να βουλιάξει η Ρόδος από τους ίδιους τους νησιώτες που έχουν αξιοπρέπεια. Αντί αυτού, προβάλλουν ότι το πλουσιόπαιδο ήταν καλό παιδί, θρησκευόμενο που «παρασύρθηκε» από ένα έφηβο αλβανόπουλο βιαστή. Και τέλος, εάν μιλάμε για ποτήρι που θα έπρεπε να ξεχειλίσει με την Τοπαλούδη, με την υπόθεση στη Μακρυνίτσα και τη δολοφονία της Κωνσταντίνας Τσάπα και του αδερφού της, καθώς και με την υπόθεση στα Γλυκά Νερά με την δολοφονία της Καρολάιν, θα έπρεπε να ισοπεδωθούν και να γκρεμιστούν συθέμελα όσα υποσκάπτουν την γυναικεία χειραφέτηση. Από την ίδια την αλλοτριωμένη από την πατριαρχία κοινωνία που έβλεπε «ονειρεμένους έρωτες» κι όχι έναν παιδεραστή που πατρόναρε και κυνηγούσε ένα κορίτσι από την εφηβεία του, τα ΜΜΕ που αναμασούσαν τα ψεύδη για δράστες «με σπασμένα ελληνικά» και τον μιντιακό δεξιό συρφετό που ζητούσε επαναφορά θανατικής ποινής για τους αλλόθρησκους που σκότωσαν την Καρολάιν.

Η «αυτοκτονία» του Γιακουμάκη θα έπρεπε να κινητοποιήσει τον κρητικό πληθυσμό ενάντια στην αρσενική τοξική καγκουριά. Αντί αυτού ένας τσακισμένος, αγέρωχος όμως πατέρας, παλεύει μόνος του.

Όλα αυτά θα συνεχίσουν, όσο η αστική κυριαρχία επιβάλλει στα παιδιά από μικρά τα πρότυπα αγόρι/ιππότης-επιστήμονας, κορίτσι/αβοήθητη δεσποσύνη-νοικοκυρά. Όσο παπάδες και ακροδεξιοί κάνουν συνέδρια για να κονομήσουν μεγαλογιατροί πάνω στο σώμα της γυναίκας που τολμά να αψηφά τις προσταγές της πατριαρχίας και να κάνει ό,τι γουστάρει στο σώμα της. Όσο ψηφίζονται νόμοι που αντί να προστατεύουν την μητρότητα, αναγκάζουν εργαζόμενες να κρύβουν την κοιλιά τους και να λένε ψέματα στις συνεντεύξεις για πρόσληψη.

Όλα αυτά θα συνεχίσουν μέχρι να συνειδητοποιήσουμε όλες και όλοι ότι οι σχέσεις της αστικής εξουσίας πάνε αντάμα με την πατριαρχία και ότι, εάν δεν ξεμπερδέψουμε με τον καπιταλισμό, θα βρίσκεται μπροστά μας, σε κάθε έκφανση της ζωής μας.