Η «κανονικότητα» των αστών είναι η ισοπέδωση της εργατικής τάξης

Πάνω από ένας χρόνος πανδημίας Covid19, πάνω από 12.500 οι νεκροί στη χώρα μας, δηλαδή πάνω από ένας στους χίλιους. Χιλιάδες οι ασθενείς που κινδυνεύουν λόγω του χρόνιου αποκλεισμού τους από τα «νοσοκομεία μιας νόσου», χιλιάδες και αυτοί που απέκτησαν και αποκτούν σοβαρά προβλήματα υγείας λόγω του Covid19.

Οι ΜΕΘ και ΜΑΦ στα νοσοκομεία δεν αυξήθηκαν, ο ιατρικοτεχνικός εξοπλισμός δεν αυξήθηκε, το υγειονομικό προσωπικό δεν αυξήθηκε, τι αυξήθηκε; Τα κέρδη των ιδιωτών εμπόρων της υγείας: από το κομπρεμί της κυβέρνησης για τον Covid19 και από την πελατεία τους για άλλες νόσους. Μα πόσοι από τα δυόμισι εκατομμύρια μισθωτούς της χώρας μας, με μισθό πολύ κάτω από την αξία της εργατικής τους δύναμης, μπόρεσαν να έχουν πρόσβαση στις ιδιωτικές κλινικές για προβλήματα υγείας; Πόσοι από τους άνεργους με ή χωρίς επίδομα και πόσοι ΑΜΕΑ με ή χωρίς επίδομα;

Αφήνουμε τους αναγνώστες μας να γελούν ακόμη σαρκαστικά έχοντας στο νου τον τιμοκατάλογο των ιδιωτικών κλινικών. Ποιο είναι όμως το συμπέρασμα; Ότι αυτοί που είναι οι πιο εκτεθειμένοι σε προβλήματα υγείας: οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι που πάνω στην φθορά τους από τη δουλειά προστέθηκε ο κίνδυνος του Covid19, καθώς οι δουλειές τους και η μεταφορά τους σε αυτές ήταν οι κύριες εστίες υπερμετάδοσης, οι άνεργοι και άνεργες που μπήκαν στη μεγάλη λίστα της αναμονής του ΕΣΥ και η πλειοψηφία των ΑΜΕΑ- που είδαν την πόρτα να κλείνει στις ήδη πενιχρές δομές, είναι και αυτοί που έμειναν εντελώς απροστάτευτοι.

Μα ποιοι θωρακίστηκαν τελικά από τη στιγμή που οι μάζες σε αυτή τη χώρα έμειναν εκτεθειμένες στο έλεος της φονικής πανδημίας; Μα η μειοψηφία της ντόπιας αστικής τάξης, που έχει άνεση ζωής σε χώρο και σε χρόνο- δεν χτυπάει κάρτα στα λεωφορεία και στα κάτεργα- και που η άντληση της υπεραξίας από τους εκμεταλλευόμενούς της, της επιτρέπει τα ακριβά νοσήλια και άλλα είδη πολυτελείας. Ο νέος ιός μπορεί να μην έχει ταξικό πρόσημο, η διαχείριση της πανδημίας όμως έχει ξεκάθαρα την σφραγίδα της αστικής κυριαρχίας.

Το γεγονός αυτό, που το οργανωμένο και ταξικά συνειδητοποιημένο κομμάτι της εργατικής τάξης μπόρεσε να δει από την αρχή της πανδημίας και να το αντιπαλέψει σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, δεν μπόρεσε να το δει ο κάθε εργάτης και η κάθε εργάτρια. Για αυτό εξάλλου είδαμε εργαζόμενους να μασκομαχούν μέχρι να τους χτυπήσει ο ιός την πόρτα του δικού τους σπιτιού, του στενού οικογενειακού τους κύκλου. Είδαμε να συνειδητοποιούν μέσα από τραγικές καταστάσεις πόσο πρόβατα στο σφαγείο των αφεντικών ήταν. Γιατί αυτό που η ταξική οργάνωση, ο συλλογικός εργάτης μπορεί να δει, να αναλύσει, να προβλέψει, να αγωνιστεί συνολικά για το συμφέρον της Τάξης, δεν μπορεί να το κάνει ο μεμονωμένος εργάτης. Η μοίρα του, στο σήμερα ειδικά, είναι να αναπαράγει τη σύγχυση και τον σκοταδισμό που του προσφέρουν στο πιάτο με χιλιάδες μέσα οι αστικές κυβερνήσεις και αν μαθαίνει, να μαθαίνει παθαίνοντας.

Η αστική μας τάξη γνωρίζει πολύ καλά ότι η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός είναι το μέσο για να κατορθώσει την υποχώρηση των εργαζομένων από την όποια διεκδίκησή τους, από την όποια κίνησή τους στην ταξική αρένα. Ειδικότερα τους τελευταίους μήνες προσπαθεί να συγκαλύψει το διπλό έγκλημα της «κανονικότητας», του ανοίγματος για τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών του τουρισμού, με την διαδικασία του εμβολιασμού να σέρνεται με ευθύνη δικιά της και των ιμπεριαλιστών πατρόνων της. Οι εμβολιομαχίες που πιπιλίζουν τα αστικά μίντια, σόσιαλ ή μη, έναν στόχο είχαν και έχουν: να μπολιάσουν την πλειοψηφία της χώρας μας, τον κόσμο της δουλειάς, με το δηλητήριο της «ατομικής ευθύνης» ώστε να ξεπλυθεί για άλλη μια φορά η εγκληματική, απάνθρωπη φύση του καπιταλιστικού συστήματος.