Σαράντα χρόνια ο λακές της λυκοσυμμαχίας

Ο παλετοφόρος δεν χρειαζόταν...
Οι φωτογράφοι μόνο...

Έχει πλάκα κάθε φορά που η αστική τάξη στην Ελλάδα προσπαθεί να φανεί «μεγάλη και τρανή» και να δείξει ότι βρίσκεται με τα στρατόπεδα των μεγάλων, δίπλα στη «πρόοδο και στη δημοκρατία». Έχει πλάκα που προσπαθεί να μιλήσει (όπως η κάθε αστική τάξη) στο όνομα όλων των τάξεων της χώρας, σαν εκπρόσωπος όλου του λαού. Από το 1821 όμως μέχρι και σήμερα ο βαθιά εξαρτημένος και αντιδραστικός της ρόλος βρωμά εκδούλευση και ραγιαδισμό. Είχε αντίθετη πορεία πάντα με τα λαϊκά συμφέροντα.

Η ανάπτυξη της εργατικής τάξης και η εμφάνιση του σοσιαλιστικού και μετέπειτα κομμουνιστικού κινήματος επιτάχυνε και το ξεσκέπασμα της «πατριωτικής» της ρητορείας. Ο λαός έμαθε κάτω από την καθοδήγηση της εργατικής τάξης και του Κόμματός της «να διαβάζει την ιστορία». Σε όλες τις ιστορικές καμπές η εθνική αστική τάξη σκέφτηκε με γνώμονα τα συμφέροντα της αλλά και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών πατρώνων της. Τμήματα της αστικής τάξης  σκοτώνονταν κάτω από το τραπέζι της «εθνικής ενότητας»: με ποιόν ιμπεριαλιστή θα πάνε ή δε θα πάνε, ποιος θα φάει το μεγαλύτερο κομμάτι από τα ψίχουλα της πίτας, ποιανού ιμπεριαλιστή το σχέδιο ευνοεί τα αστικά συμφέροντα κλπ. ποιος δανειστής ιμπεριαλιστής δίνει δάνεια με καλύτερους όρους και φυσικά όλοι μαζί ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό».

Αυτή είναι η ιστορία αυτής της τάξης, ο ψευτοπατριωτισμός της ήταν πάντα χωρίς κανένα κόστος. Η πατρίδα που τόσο αγαπούν δεν ήταν ποτέ τίποτε παραπάνω από τα παλάτια τους. Όπου υπήρχε προοπτική κέρδους εκεί εμφανιζόταν και η αστική τάξη.

Σε κάθε εποχή φτιάχνει και ένα εθνικό αφήγημα η κυρίαρχη τάση της συνολικής διαχείρισης και με αυτό θέλει να πείσει όλες τις τάξεις ότι εξυπηρετεί τα ταξικά συμφέροντα όλων. Ότι όλοι κερδίζουν από τις «μανούβρες» της, ειδικότερα όταν πρόκειται για τη διεθνή σκακιέρα. Όμως η βαθιά της εξάρτηση στο σύνολό της που φτάνει μέχρι της μέρες μας, την μετατρέπει μόνιμα σε ρόλο «λακέ» χωρίς φυσιογνωμία, απλά στα πόδια κάποιου ή κάποιων μεγάλων. Σε δύο ιστορικές περιπτώσεις που ο λαός μας πλήρωσε το «μάρμαρο» η αστική τάξη χωρίστηκε σε πολλά μικρά «λακεδάκια» που κρατιόνταν σαν τα νήπια από τα μπατζάκια των ιμπεριαλιστών. Στους δύο παγκόσμιους πολέμους ο εσωτερικός διχασμός τους και η «εθνική» τους πολιτική φάνηκε αμέσως.

Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ο διχασμός του 1915 Βενιζελικών-Βασιλικών που έφτασε μέχρι και την καταστροφή του 22 (αλλά και πολύ αργότερα), κατέδειξε απόλυτα την εξάρτηση στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ο λαός μας (και φυσικά οι λαοί της περιοχής) έγινε κρέας στα κανόνια. Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο διχασμός της την έφερε για άλλη μια φορά σε αντίπαλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, ένα τμήμα της συνεργάστηκε με τους κατοχικούς και ένα άλλο έφυγε από τη χώρα αφήνοντας τον λαό μας μόνο του να αντιμετωπίσει τη βαρβαρότητα του ναζιφασισμού και να χύσει το αίμα του για τη λευτεριά της πατρίδας.   

Όταν ο λαϊκός παράγοντας δυνάμωσε και ζήτησε τα δίκια του μετά την απελευθέρωση όλοι οι αστοί, όλων των τάσεων συνασπίστηκαν και επέβαλλαν τη  τάξη. Δηλαδή περιφρούρησαν τα κλοπιμαία. Μετά το 1949 και με τη βοήθεια των αγγλοαμερικάνων η «πατριωτική» αστική τάξη είναι μόνιμα στους συνασπισμούς των νικητών και «κορδώνεται» και αυτή μια «νίκη»: κέρδισε έναν λαϊκό επαναστατικό στρατό για τα συμφέροντα φυσικά των ντόπιων καπιταλιστών και της αμερικανοκρατίας. Σήμερα η αστική μας τάξη «πανηγυρίζει» για την ένταξή μας στην λυκοσυμμαχία της Ε.Ε. Η εργατική τάξη και η φτωχή αγροτιά της χώρας μας γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει Ε.Ε. και πόσο «προοδευτική» για τα συμφέροντα των λαών υπήρξε αλλά και πόσο «ενιαία» όταν οι ισχυρές αστικές τάξεις τα «σπάγαν».

Σαν τελείωμα και για να γελάσει το χειλάκι μας βάζουμε τη δήλωση του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής πολιτικής για την προώθηση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής (!) για τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην «ενωμένη Ευρώπη». Υπενθύμιση: οι «ελάχιστες θλιβερές εξαιρέσεις» που αναφέρει ο Μαργαρίτης Σχοινάς τα στοιχεία μάλλον δείχνουν ότι «είναι ποτάμι φουσκωμένο» ανάμεσα στις εργαζόμενες μάζες μέσα στην Ε.Ε.

Ιδού λοιπόν δήλωση υπόδειγμα εξαρτημένης αστικής τάξης που χωρίς να μπορεί να βοηθήσει με υποδομές τη χώρα από τη πανδημία (η «βαριά» της βιομηχανία είναι ο τουρισμός εξάλλου) χωρίς να μπορεί να «πλασαριστεί» έστω στην παγκόσμια επιστημονική έρευνα περιμένει σα το ζητιάνο ελεημοσύνη από τους ιμπεριαλιστές δανειστές. Έτσι έχει μάθει και δε θα αλλάξει στα γεράματά της…

«Η σκέψη αβίαστα γυρίζει σήμερα στον οραματιστή ηγέτη που πίστεψε, οργάνωσε και πέτυχε τον άθλο της ένταξης. Ακόμη και οι δυνάμεις που τότε εναντιώθηκαν στις επιλογές του Κωνσταντίνου Καραμανλή σήμερα αναγνωρίζουν την διορατικότητα και την ορθότητα των επιλογών του και μάλιστα – με ελάχιστες θλιβερές εξαιρέσεις – κατάφεραν να τις κατοχυρώσουν και να τις διευρύνουν. Αυτή η συνολική αποδοχή από την κοινωνία και τον πολιτικό κόσμο της στρατηγικής επιλογής για μια ευρωπαϊκή Ελλάδα, αποτελεί πολύτιμη κατάκτηση και παρακαταθήκη που πρέπει να διαφυλαχθεί. Στη δύσκολη χρονιά που αφήνουμε πίσω αυτές οι σκέψεις ηχούν ακόμη πιο επίκαιρες. Η συμμετοχή σε μια Ένωση που ενεργοποιεί το – χωρίς προηγούμενο – υπερόπλο του Ταμείου Ανάκαμψης και που – για πρώτη φορά – αγοράζει και διαθέτει μαζικά εμβόλια σε όλους τους ευρωπαίους, δεν επιβεβαιώνει απλά την ιστορική μας επιλογή να πορευτούμε μαζί με τους εταίρους μας και όχι μόνοι μας. Σαράντα χρόνια μετά, ενισχύει την πεποίθηση ότι η Ευρώπη είναι πια το σπίτι μας, η ασπίδα μας και η ασφαλέστερη εγγύηση για το μέλλον μας».