Οι απείθαρχοι ενοχλούν. Είμαστε μαζί τους

Από την απεργία των εργαζομένων
στη ΦΑΓΕ (19/1)

Οι απολύσεις εργατών στα εργοστάσια δεν γράφονται πουθενά με μεγάλα γράμματα. Ακόμα και να γράφονται, συνοδεύονται με την αιτιολόγηση της «χαμηλής αποδοτικότητας» και των «πεσμένων τζίρων». Η φωνή των αφεντικών είναι που κυριαρχεί παντού. Οι εργάτες; Αναλώσιμο είδος, εμπόρευμα σκάρτο…

Όμως η ανεργία και οι απολύσεις δεν είναι κάτι καινούργιο, μέσα στην καπιταλιστική κρίση είναι ο μόνιμος εφιάλτης για την εργατική τάξη.

Τις τελευταίες μέρες είχαμε απολύσεις εργατών στα παρακάτω εργοστάσια:

ΦΑΓΕ, ΑΝΦΑΡΜ στο Σχηματάρι και ΠΙΝΔΟΣ στα Γιάννενα. Η εργοδοσία σε όλες της περιπτώσεις και ως συνήθως ανακοίνωσε ότι κάτι «δεν έκαναν καλά» στη γραμμή παραγωγής. Οι περισσότεροι από αυτούς «που κάτι δεν έκαναν καλά» δούλευαν στις «γραμμές» για χρόνια. Οι καπιταλιστές τζιράρανε στις πλάτες τους και τώρα πετάν από την παραγωγή τους απείθαρχους, έτσι κι αλλιώς μέσα στις μάζες των ανέργων θα βρούνε εργάτες πιο πειθήνιους που δεν θα ζητάνε ότι οι προηγούμενοι… Γνωστή η αλυσίδα παραγωγής φόβου και η απελπισία που δημιουργεί η ανεργία.

Τα ταξικά σωματεία έχουν βγάλει ανακοινώσεις που περιγράφουν τις συνθήκες εργασίας, οπότε δεν χρειάζεται να επεκταθούμε. Οι εργάτες στην ΦΑΓΕ απάντησαν με απεργία για την επαναπρόσληψη συναδέλφου. Μια απεργία που είναι λογικό να θάβεται κι αυτή από την πληροφόρηση των αφεντικών στα αστικά ΜΜΕ.

Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε μια «ποιοτική» διαφορά σε αυτές τις απολύσεις και να μας κάνει να κατανοήσουμε κάποια πράγματα άκρως σημαντικά για το πώς θα έπρεπε και πρέπει να προχωρήσει η εργατική τάξη σε συνθήκες πανδημίας.

Κάποιοι από τους απολυμένους είχαν την στάση που έπρεπε να χει το σύνολο της εργατικής τάξης εδώ και φυσικά σε όλο τον κόσμο. Ποια ήταν αυτή; Κατήγγειλαν την εργοδοσία για ανεύθυνη και εγκληματική στάση γιατί τους έριχναν στην παραγωγή, την στιγμή που οι χώροι δουλειάς ήταν εστίες υπερμετάδοσης του ιού. Γιατί ζήτησαν μέτρα προστασίας για την υγεία των εργαζομένων και γιατί απέργησαν στην πανεργατική απεργία στις 26 Νοέμβρη.

Για μας αυτοί οι λίγοι εργάτες λειτούργησαν πρωτοπόρα μπροστά στην εγκληματική σιωπή που έχουν ρίξει την τάξη μας βάζοντάς την να δουλέψει χωρίς καμία προστασία της υγείας της. Αυτό φάνηκε στα δυτικά προάστια που στοιβάζονταν οι εργάτες σιωπηρά χωρίς να αντιστέκονται, ενώ αυξάνονταν τα κρούσματα. Αντίθετη στάση πήραν κάποιοι από τους εργάτες των τριών επιχειρήσεων χωρίς αναλύσεις επί αναλύσεων (διαδεδομένες από τους καναπεδάτους μικροαστούς, θεωρητικούς του μεταμοντέρνου τίποτα) ζήτησαν αυτό που θα έπρεπε να ζητάν οι εργάτες εδώ και μήνες.

Να τηρούνται έστω τα πρωτόκολλα που η κυβέρνηση των αφεντικών έχει συντάξει, να κλείνουν τα εργοστάσια και να πληρώνονται τα μεροκάματα και τα ένσημα όπου υπάρχει ζήτημα μετάδοσης του κορωνοϊού, να μεταφέρονται οι εργάτες με ασφάλεια, να γίνονται όλα όσα χρειάζεται για την προστασία των εργαζομένων.

Δυστυχώς οι εργάτες, σε μεγάλο βαθμό, κερδήθηκαν από τις φωνές αμφισβήτησης του ίδιου του ιού (μια συμφέρουσα αφήγηση για τα αφεντικά) και έτσι έβγαζαν λάδι την εργοδοσία, ενώ έπαιζαν κορόνα γράμματα τις ζωές τους. Ακόμα και σε επιχειρήσεις που κάποιος συνάδελφος βρισκόταν θετικός στον Covid-19 βλέπαμε τους εργάτες και τους υπαλλήλους να πηγαίνουν την επόμενη μέρα στη δουλειά κάνοντας απλά το σταυρό τους.

Δεν θα σταματήσουμε να λέμε ότι αυτή η περίοδος είναι για όλες τις τάξεις μια περίοδος ανασκουμπώματος και μετρήματος των συσχετισμών. Η επόμενη μέρα θα είναι κόλαση για την εργατική τάξη. Από τη στιγμή που δούλεψε κάτω από συνθήκες βίας και τρομοκρατίας μέσα στη πανδημία που είναι θανατηφόρα για το ανθρώπινο είδος και δεν στασίασε για να διεκδικήσει την ίδια της την ύπαρξη, μιλάμε για παγκόσμιο αρνητικό πισωγύρισμα. Το έχουμε ξαναγράψει και δεν θα σταματήσουμε να το λέμε και να το γράφουμε: Η πανδημία ήταν και είναι ένα πεδίο που θα έπρεπε και πρέπει να οξύνει την ταξική-πολιτική αντιπαράθεση με το αστικό κράτος και την δολοφονική του διαχείριση που αφορά την πανδημία, όσο και με τα αφεντικά μέσα στα κάτεργα.

Για μας και στην πανδημία όλες οι πολιτικές δυνάμεις κρίνονται στο πώς και για ποια συμφέροντα κινήθηκαν. Ο λόγος τους και η πράξη τους ποια τάξη ενίσχυσε.

Αυτοί οι λίγοι εργάτες (που αντίστοιχοι υπάρχουν από το Νέο Δελχί μέχρι το Ρίο ντε Τζανέιρο) πάλεψαν για την χαμένη τιμή της τάξης μας σε συνθήκες πανδημίας και αστικής διαχείρισης. Έτσι γίνεται κάθε φορά: οι πρωτοπόροι σε κάθε χώρο δουλειάς είναι που τρώνε πρώτοι το τσεκούρι.

Αυτό είναι μέσα στο λογαριασμό των αγωνιζόμενων. Όλοι έχουμε υπάρξει απολυμένοι και απολυμένες  γιατί απεργήσαμε, γιατί δε σκύψαμε το κεφάλι, γιατί αντιδράσαμε, γιατί αντισταθήκαμε κι απειθαρχήσαμε στην εργοδοσία.

Το ζήτημα είναι να μην σκύβουμε το κεφάλι, να οργανωνόμαστε κάτω από τη πάλη για τα συμφέροντά μας, να συσπειρωνόμαστε, να παλεύουμε. Μόνο έτσι η ιστορία έχει αποδείξει ότι η τάξη μας κερδίζει δικαιώματα και νίκες, με τον αγώνα.

Τους εργάτες αυτούς δε τους γνωρίζουμε αλλά είναι αδέρφια μας, γιατί έχουμε νιώσει αυτό που νιώθουν. Την αδικία. Η καλύτερη απάντηση της τάξης μας είναι η συσπείρωση και η συνέχιση του αγώνα όλων αυτών των εργατών που δεν σιώπησαν μέσα στη πανδημία.

Κανείς μόνος. Οργάνωση στους χώρους δουλειάς.

Ταξική πολιτική γραμμή πάλης μέσα στο προλεταριάτο.