Η αγωνίστρια Νίκη μέσα από τα μάτια ενός συντρόφου

Με την Νίκη γνωριστήκαμε ένα απόγευμα Παρασκευής στην αυλή του παλιού ΒΚΠ στην οδό Κύπρου. Ήταν ημέρα συλλογικής κουζίνας. Η Νίκη είχε φοβερές ικανότητες στη μαγειρική και δεν έχανε την ευκαιρία να μας προσφέρει με τις συνταγές της υπέροχες γεύσεις, είτε συλλογικά στο ΒΚΠ, είτε ατομικά στο σπίτι της με τον σύντροφο και γιό της Ντίνο. Ήταν ένας τρόπος και αυτός να μας δείξει πως όλους μάς βλέπει σαν παιδιά της. Από την ημέρα που την γνώρισα πάντα την συναντούσα στη γειτονιά, σε πορείες, συζητήσεις, απεργίες και γενικά σε αγώνες που έδινε η τάξη μας από το 2008 μέχρι και πριν λίγες μέρες που έφυγε από τη ζωή.

Η Νίκη για μένα ήταν γυναίκα, μάνα, γιαγιά αλλά πάνω από όλα αγωνίστρια για ένα καλύτερο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση. Μία από τις τελευταίες μας συναντήσεις ήταν μία ημέρα πριν την επέτειο του πολυτεχνείου, μερικές εβδομάδες πριν διαγνωστεί με καρκίνο. Χαμογελαστή περιμένοντας να σχολάσουν τα δύο μικρά της αγγελούδια, οι δίδυμες εγγονές της. Εγώ κρατώντας στο χέρι τον γιό μου χαιρετηθήκαμε και με ρώτησε αν θα κατέβω στην πορεία του πολυτεχνείου. Αυτή την εικόνα κρατάω σαν τελευταία ανάμνηση και συνεχίζω αντλώντας δύναμη από την αγωνία που είχε για τους αγώνες και την παρουσία μας στον δρόμο.

Γιατί όπως είπα και παραπάνω η Νίκη ήταν και δικιά μας μάνα και όταν ύψωνε σφιγμένη τη γροθιά της μέσα κράταγε σφιχτά όχι μόνο τα χεράκια των εγγονιών της, αλλά τα χέρια όλων των παιδιών του κόσμου και αγωνιούσε για ένα καλύτερο μέλλον.

Νίκη δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και, αν και υλιστής, φέρνοντας στο μυαλό μου την μάνα του Μάξιμ Γκόρκι σε μία γωνία του ουρανού θα μαγειρεύεις για ένα άλλο παιδί σου, τον σύντροφό μας Λουκά.

Γ.