Αποχαιρετισμός στον Αλέξη Πάρνη

Με τον Αλέξη Πάρνη γνωριστήκαμε αναπάντεχα. Όταν ο φίλος Κώστας Β. μου πρότεινε αν ήθελα να τον γνωρίσω και ότι είχε μιλήσει σχετικά στον Αλέξη για μένα. Είχε εκδοθεί η Οδύσσεια των Διδύμων και την είχα διαβάσει μέσα σε δύο βράδια. Είχα συγκινηθεί βαθιά. Οι λόγοι γνωστοί για τους οικείους μου, τους συντρόφους και τους φίλους. Είμαι εγγόνι μαχητών του ΔΣΕ, πολιτικών προσφύγων στη Τασκένδη και το βασικότερο στοιχείο που έκανε τον Κώστα να με φέρει σε  επαφή με τον Αλέξη ήταν ότι στην πραξικοπηματική ολομέλεια οι δικοί μου άνθρωποι ακολούθησαν τον Ζαχαριάδη.

Αυτά ο Κώστας τα ήξερε και μια μέρα με το χαμόγελο στα χείλη μου είπε ότι ήρθε η ώρα να γνωρίσω τον «ζαχαριαδικότερο λογοτέχνη της χώρας». Αλλά κυρίως ήξερε και ξέρει ότι συντάσσομαι και υπερασπίζομαι την ζαχαριαδική ιστορία του ΚΚΕ όχι ως κάτι μουσειακό αλλά ως παρακαταθήκη πάλης για σήμερα παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

Γιατί ο αγώνας για την ανεξαρτησία και τον σοσιαλισμό είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.

Όμως δεν πρέπει να πλατειάσω. Σήμερα αποχαιρετάμε τον Αλέξη Πάρνη. Έναν άνθρωπο πολυτάλαντο που έφτασε σχεδόν τα 100 χρόνια. Ελασίτης, μαχητής του ΔΣΕ, έβαλε και αυτός το λιθαράκι του στον αγώνα του λαού μας για  την κοινωνική δικαιοσύνη και τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Πέρασε στη πολιτική προσφυγιά. Έμεινε δίπλα στον Ζαχαριάδη όπως εξηγεί και στο βιβλίο του Γεια Χαρά Νίκος. Και έμεινε δίπλα του, με τον δικό του τρόπο όταν οι ριψάσπιδες υποκλινόντουσαν στον χρουτσοφισμό και στους μετέπειτα παλινορθωτές του καπιταλισμού.

Από πλευράς μου η χαρά για την γνωριμία μου με τον Αλέξη έγινε ακριβώς για αυτή του στάση. Επειδή δεν έβαλε νερό στο κρασί του για τον Ζαχαριάδη. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε σε ένα τραπέζι γεμάτο εδέσματα  και βότκα στο σπίτι του, η παρέα των καλεσμένων ήταν ο Κώστας Β., ο Στέλιος Ε. και ο γράφων.

Οι συναρπαστικές αφηγήσεις από τη ζωή του μας καθήλωσαν. Τον επισκεφθήκαμε άλλη μια φορά η ίδια αγαπητή παρέα στο σπίτι του στα Γλυκά Νερά. Από ντροπή δεν του είπα ότι σκαρώνω κάνα διήγημα που και που. Τι να πεις σε έναν Αλέξη Πάρνη; Ίσως να με «κάρφωσε» ο Κώστας. Γιατί με ρωτούσε γελώντας πονηρά: «Γράφεις;» Και γω απαντούσα: «Για την πολιτική οργάνωση ναι, γράφω».

Έκτοτε συναντηθήκαμε στο καφενείο Πανελλήνιο δυο φορές και αρκετές φορές «στο πόδι» μπροστά από τον Καστανιώτη στη Ζαλόγγου.

Δεν είμαστε ίδια γενιά, δεν ζήσαμε κοινά πράγματα, δεν είμαστε συγγενείς, δεν είμαστε έστω γείτονες. Όμως με τον Αλέξη μας ένωναν πολλά και ανώτερα που λένε, μπορεί να ακούγεται μεταφυσικό αν και είμαστε υλιστές…

Υπήρχε μια εξερεύνηση ανάμεσά μας. Για μένα ήταν ένας άνθρωπος που είχε γνωρίσει τον Ζαχαριάδη, τον βομβάρδιζα στις ερωτήσεις. Για αυτόν μάλλον ήμουν ένα «παράξενο φρούτο» λόγω νεαρής σχετικά ηλικίας που επιβεβαιωνόταν στο ότι ο Ζαχαριάδης ήταν ένας μεγάλος πολιτικός ηγέτης αφού μπορούσε να έχει οπαδούς μέσα στη νεολαία παρά τη λάσπη και την στρέβλωση που του έχουν κάνει.

Όταν ξεκινούσαμε να μιλάμε για τον Ζαχαριάδη δεν υπήρχαν ηλικίες και εμπόδια. Γινόμασταν δύο συνωμότες της ιστορικής αλήθειας που τόσο δεινοπάθησε από τους πραξικοπηματίες και τους γκρεμιστές. Αυτή την ατμόσφαιρα των συζητήσεων και των συναντήσεων αυτών δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Αλέξη Πάρνη Αντίο

Γ.Φ.