8η Μάρτη: Διάλεξε πλευρά

Λίγες μέρες μόνο έχουν περάσει από την αποκορύφωση, στα Τέμπη, των κατά συρροή εγκλημάτων των αστικών κυβερνήσεων. Αυτό που άφησε η καπιταλιστική αναδιάρθρωση στη χώρα μας, ακολουθώντας πιστά τα τεφτέρια των ιμπεριαλιστών βαρβάρων, είναι θάνατος, χάος και εγκατάλειψη. Κορμιά ριγμένα στις μυλόπετρες της αγοράς, της κλοπής υπεραξίας, του κέρδους των μονοπωλίων και των ντόπιων υπηρετών τους. Τα καμίνια του κέρδους μάς άφησαν για άλλη μια φορά στάχτες αδερφών μας.

Αυτή είναι η αλυσίδα της κανονικότητας του καπιταλισμού στη χώρα μας: ανεργία, ημιανεργία, μαύρα μεροκάματα, δουλειά μέχρι ξεζουμίσματος, εργατικά «ατυχήματα», νεκροί και τραυματίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, μάζες ανθρώπων αποκλεισμένων από την ελάχιστη επιβίωση, δίχως στέγη, δίχως δουλειά, δίχως νοσοκομεία, δίχως παιδεία, δίχως πρόνοια. Θάνατοι. Αυτά για εμάς. Τα κέρδη για τους λίγους.

Αυτή την αλυσίδα σέρνουμε σε διπλάσιο βάρος οι γυναίκες των λαϊκών- εργατικών στρωμάτων. Μας θέλουν αντικείμενα, εμπόρευμα προς εκμετάλλευση- κάθε πτυχή του κορμιού μας- γιατί μας υπολογίζουν τα αφεντικά ως αναλώσιμες, μηδαμινή ύπαρξη, στη νόμιμη ή παράνομη οικονομία τους. Μας θέλουν υποταγμένες στην πυρηνική οικογένεια, να έχουμε την ατομική ευθύνη της αναπαραγωγής κλεισμένες στα μπουντρούμια των οικογενειακών χρεών μας. Αναπαράγουν μέρα την ημέρα, ώρα την ώρα, την εικόνα της γυναίκας- εμπόρευμα, της «όμορφης» στα πρότυπα της αγοράς. Μας θέλουν να ποζάρουμε, να φτιαχνόμαστε, να τραβάμε φωτο με τη σέσουλα στο κορμί μας, γιατί; Μα για να μας αγοράζουν. Για να γίνουμε οι σύγχρονες δούλες της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού.

Ένας χρόνος πέρασε από την 8^η Μάρτη του 2022. Σε αυτόν τον έναν χρόνο μετρήσαμε κι άλλες δολοφονημένες γυναίκες, θύματα των καταπιεστών τους και ενός συστήματος που τις έχει αφήσει έρμαιο στα χέρια τους. Είδαμε βασανιστές - βιαστές σε αίθουσες δικαστηρίων να στέκονται με θράσος, αφού ήξεραν ότι έχουν τις πλάτες ενός συστήματος. Είδαμε μια από τις πιο αηδιαστικές όψεις αυτού του σάπιου συστήματος στο πρόσωπο ενός μικρού κοριτσιού. Είδαμε τις αδερφές μας στο Ιράν να ξεχύνονται στους δρόμους να καίνε μαντήλες και να κόβουν τα μαλλιά τους μετά τη δολοφονία της Μαχσά Αμίνι. Είδαμε και στις ΗΠΑ το δικαίωμα στην άμβλωση να καταργείται θέτοντας τις γυναίκες σε κίνδυνο και παραβιάζοντας την αυτοδιάθεση του κορμιού τους.

Είδαμε και γειτόνισσές μας, είδαμε και συναδέλφισσές μας, να γίνονται βορά ενός συστήματος πατριαρχικής- αστικής εξουσίας που τους αφαιρεί την ίδια τους την ύπαρξη.  Που τις κάνει υπόλογες. Που δεν έχει εξασφαλίσει ούτε το αστικοδημοκρατικό αυτό δικαίωμα να απευθύνονται σε επιτροπές εμπειρογνωμόνων και όχι σε ματσό μπάτσους όταν αποφασίζουν να καταγγείλουν την κακοποίησή τους. Που δεν έχει εξασφαλίσει το ελάχιστο, να μην μπαίνουν στο ίδιο περιπολικό και στο ίδιο κρατητήριο οι κακοποιητές με τις κακοποιημένες.

Ένας χρόνος πέρασε από την προηγούμενη 8^η Μάρτη. Να τι σημαίνει η ισοτιμία των αστικών συνταγμάτων: Σύμφωνα με στοιχεία (τα στρογγυλεμένα) της ΓΣΕΕ για το έτος που πέρασε οι γυναίκες στην Ελλάδα λαμβάνουν 16,5% χαμηλότερο μισθό από τους άνδρες για ίση εργασία. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ το ποσοστό ανεργίας στο τελευταίο τρίμηνο του 2022 είναι το διπλάσιο στις γυναίκες. Όσον αφορά την εμπορία ανθρώπων το 75% των θυμάτων στην ΕΕ είναι γυναίκες. Και φυσικά δε θα μπορούσαν να μείνουν εκτός και τα σεξιστικά στερεότυπα που καλά κρατούν ακόμη, και κάθε γυναίκα βιώνει καθημερινά στον δρόμο, στην εργασία, στο σπίτι. 

Άλλος ένας χρόνος, λοιπόν, πέρασε πάνω από τις γυναίκες σαν οδοστρωτήρας. Ένας χρόνος που, όπως και οι προηγούμενοι έφεραν τη γυναίκα αντιμέτωπη με τη βαρβαρότητα αυτής της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που θέλει να της υπενθυμίζει συνεχώς πως η υποτίμηση είναι «κομμάτι της φύσης της». Και την πιο υποτιμημένη θέση την προσφέρει απλόχερα στις γυναίκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στις γυναίκες της εργατικής τάξης, ντόπιες ή μετανάστριες.

Η 8^η Μάρτη είναι ημέρα μνήμης των γυναικείων αγώνων για διεκδίκηση της θέσης που τους αρμόζει μέσα στην κοινωνία. Είναι αφιερωμένη στις εργάτριες ανά τον κόσμο, που έδωσαν σκληρές μάχες, κάνοντας απεργίες, ορθώνοντας το ανάστημά τους απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών τους, σε σκληρές περιόδους που οι απεργίες βάφονταν με αίμα. Στους αγώνες που δόθηκαν από τις γυναίκες για πρόσβαση στην εκπαίδευση, δικαίωμα ψήφου, αυτοδιάθεσης του κορμιού τους. Σε όλες αυτές τις γυναίκες που τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές βρέθηκαν μπροστά, ατρόμητες και πιστές στον αγώνα με όλο τους το είναι. Είναι αφιερωμένη σε όλες τις γυναίκες που πολέμησαν για την απελευθέρωσή τους συνδέοντας τον αγώνα τους με τον αντικαπιταλιστικό αγώνα, συνειδητοποιώντας ότι κάθε βήμα τους είναι κομμάτι του αγώνα για την συνολική απελευθέρωση του ανθρώπου από ένα εκμεταλλευτικό σύστημα που εσκεμμένα γεννά συνέχεια αντιθέσεις.

Για αυτό και η 8^η Μάρτη δεν πρέπει να μετατρέπεται σε μια διαταξική «γιορτή». Γιατί στο κάτω- κάτω, αν μας «ενώνει η γυναικεία φύση μας» όπως ισχυρίζεται ο αστικός φεμινισμός, μας χωρίζει όμως η ταξική μας θέση. Σημασία έχει κάτω από ποιες συνθήκες αναγκάζεται να ζει η καθεμιά μας, ποια είναι η θέση της στην παραγωγή αλλά και εκ μέρους ποιων μιλά. Οι πλουραλιστικές θεωρίες περί «ενωμένων γυναικών» το μόνο που κάνουν είναι να συγκαλύπτουν την ταξική ανισότητα που είναι ο πυρήνας της εκμετάλλευσης. Άλλωστε οι θεωρίες αυτές καταρρίπτονται ακριβώς τη στιγμή που δύο γυναίκες διαφορετικών τάξεων, διαφορετικών θέσεων μέσα στην παραγωγή, βρεθούν απέναντι.

Για αυτό και η απελευθέρωση κάθε γυναίκας δε μπορεί να είναι ένα γενικό και αόριστο τσάκισμα της πατριαρχίας, χωρίς να συνδέεται συνολικά με το τσάκισμα του εκμεταλλευτικού συστήματος. Ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση ξεκινά όταν κάθε μία από εμάς αναποδογυρίζει τον κόσμο των αστικών στερεότυπων που τη θέλουν «δούλα και νοικοκυρά». Γίνεται δυνατός και φέρνει καρπούς για όλο το κίνημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, για κάθε καταπιεσμένο ΛΟΑΤΚΙΑ άτομο- καθώς κινητοποιεί το μισό πληθυσμό της χώρας-όταν οργανωνόμαστε συλλογικά σε αντικαπιταλιστική βάση. Όταν την ισότητα που διεκδικούμε με ενωμένη φωνή την θέλουμε πραγματική, ουσιαστική όχι τυπική και στα χαρτιά. Όταν διεκδικούμε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση.

Σε εμάς ανήκει ο πρώτος πληθυντικός, στους αστούς οι ψευτοδιαχωρισμοί των ατομικοτήτων.

Νιώθουμε την ανάγκη να γίνουμε ορατές. Μα δεν θα γίνουμε ορατές, αν δεν γίνουμε επικίνδυνες για τον αστικό κόσμο. Και δεν θα γίνουμε επικίνδυνες, αν δεν οργανωθούμε.

Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στις πολιτικές κρατούμενες σε όλο τον κόσμο.

Όλες στις πορείες-συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας στις 8 Μάρτη.

Κάτω ο ιμπεριαλισμός και ο πόλεμος

Κάτω ο καπιταλισμός και η πατριαρχία

Ζήτω οι γυναίκες της εργατικής τάξης

Ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο και ο κομμουνισμός

Πυρήνας Γυναικών της Βίδας