Τρία (όχι και τόσο) άσχετα περιστατικά

Στις 22/6 είδαμε να γίνονται viral τα κατακριτέα σχόλια που δέχθηκε η Έφη Αχτσιόγλου για την εμφάνισή της και όλοι να ασχολούνται με την υπεράσπιση της «εργαζόμενης, νέας γυναίκας» όπως η ίδια ανέφερε και εν συνεχεία με την υπεράσπιση του σώματος, το δικαίωμα σε «όποιο ντύσιμο θέλω». Ο πολιτικός κόσμος και μέρος της κοινωνίας, μέσω social media, έσπευσαν να στηρίξουν τη «νέα, εργαζόμενη γυναίκα».

Όμως, η Έφη Αχτσιόγλου, που φυσικά έχει δικαίωμα να εμφανίζεται όπως θέλει, όταν ευαγγελίζεται τη «νέα, εργαζόμενη γυναίκα» ας θυμάται κιόλας τα νομοσχέδια που πέρασε ως υπουργός εργασίας και πόσο αυτά έπληξαν τον εργαζόμενο λαό και ειδικά τη «νέα, εργαζόμενη γυναίκα». Όλες οι κυρίες που σύσσωμες έτρεξαν να στηρίξουν γενικόλογα την υπεράσπιση του σώματος και τα δικαιώματα της γυναίκας ας ανατρέξουν στο φεμινιστικό τους παρελθόν και ας μας πουν πόσο στήριξαν όντως τη νέα εργαζόμενη γυναίκα που παλεύει καθημερινά μέσα στα κάτεργα. Πόσο στήριξαν την εργαζόμενη μητέρα που παλεύει καθημερινά με τους ρόλους και τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω από το κεφάλι της. Πόσο όντως έχουν παλέψει για το σπάσιμο των σεξιστικών στερεοτύπων που βαραίνουν ακόμη περισσότερο τα κορίτσια των λαϊκών γειτονιών. Πόσο έχουν στηρίξει τις γυναίκες μετανάστριες που βιώνουν ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Θα το φωνάζουμε συνέχεια. Δεν είμαστε όλες μαζί.

***

Στις 24/6 ξημερώματα στο Κουκάκι βρέθηκε δολοφονημένη από τον δυνάστη της, τον 56χρονο Ζήση Πουλόγιαννη, η 46χρονη Αλεξάνδρα, αφού πρώτα ξυλοκοπήθηκε. Γιατί; Γιατί όπως ο ίδιος είπε «(…) την είδα να είναι έτοιμη να πάει διακοπές. Τι θα πει ότι ήμασταν σε διάσταση. Θόλωσα. Είσαι υποχρεωμένη, της είπα, να μου λες πού θα πας και τι θα κάνεις (…)». Τα λόγια του κτήνους προκαλούν ανατριχίλα. Γυναίκες- κτήματα, γυναίκες που μετατρέπονται σε στόχο μόλις πάνε να υψώσουν τα ανάστημά τους και να διεκδικήσουν τη ζωή τους απέναντι σε κάθε καθίκι που τις θεωρεί ιδιοκτησία του. Γυναίκες διαρκώς σε κίνδυνο πίσω από κλειστές πόρτες…

Άλλο ένα έγκλημα ιδιοκτησίας βαραίνει την κοινωνία. Το πέμπτο για φέτος…

***

Στις 24/6 επίσης στις ΗΠΑ ο χρόνος γύρισε 50 χρόνια πίσω καταργώντας το συνταγματικό δικαίωμα του 1973 στην άμβλωση. Είναι τουλάχιστον αστείο να θεωρεί κάποιος ότι αφαιρώντας από τη γυναίκα το δικαίωμα στην άμβλωση καταπολεμά το φαινόμενο των αμβλώσεων. Το μόνο που καταφέρνει είναι να τις εξωθήσει σε επικίνδυνους, παράνομους τρόπους που μπορεί να τις οδηγήσουν ως τον θάνατο. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τον χρόνο οι μη ασφαλείς αμβλώσεις οδηγούν στον θάνατο 47.000 γυναίκες και σε σοβαρή νοσηλεία 5.000.000.

Είναι σοκαριστικό όμως το σκοταδιστικό κύμα που έχει ξεσηκωθεί από χθες στηρίζοντας την κατάργηση του δικαιώματος αυτού. Την κατάργηση του δικαιώματος η γυναίκα να έχει πρόσβαση στον νόμιμο τερματισμό μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης με ασφαλή τρόπο. Η κοινωνία οφείλει να διεκδικεί δωρεάν ασφαλή άμβλωση στο πλαίσιο της δημόσιας υγείας προστατεύοντας έτσι κάθε γυναικείο σώμα (όσον αφορά την Ελλάδα το 80% γίνεται σε ιδιωτικά νοσοκομεία με κόστος περίπου 400€), να θέτει βάσεις μέσω της σεξουαλικής αγωγής ως μαθήματος απαραίτητου στα πλαίσια του δημόσιου σχολείου, και όχι να αναπαράγει ανυπόστατες- αντιεπιστημονικές θεωρίες περί «αγέννητου παιδιού» και αναχρονιστικές αντιλήψεις περί «τιμής του κοριτσιού».

***

Τα περιστατικά μπορεί να φαίνονται άσχετα μεταξύ τους. Είναι όμως κομμάτια που συνθέτουν όλα μαζί μια συγκεκριμένη εικόνα. Την εικόνα καταπίεσης και υποτίμησης της γυναίκας. Από τα προσβλητικά σχόλια για το ντύσιμο και την εμφάνισή της μέχρι τη δολοφονία, γιατί τόλμησε να διεκδικήσει την ελευθερία της και ως την αφαίρεση ή τον κίνδυνο αφαίρεσης του δικαιώματος στην ασφαλή νόμιμη διακοπή μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και αυτοδιάθεσης του κορμιού της, η γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με τη βαρβαρότητα αυτής της κοινωνίας σε καθημερινή βάση. Και φυσικά αυτή την εικόνα δε μπορεί να μας τη θολώνουν ισχυρές, ευαισθητοποιημένες κυρίες που υπερασπίζονται γενικά και αόριστα τα δικαιώματα των γυναικών στο πλαίσιο μιας υποτιθέμενης «προόδου» και ενός political correctness, ενώ ταυτόχρονα είναι υπαίτιες για τη θηλιά που σφίγγει γύρω από το λαιμό μας.

Τα γυναικεία δικαιώματα κατακτήθηκαν με αγώνες. Η υπεράσπισή τους είναι αναγκαίο καθήκον. Με ταξικό προσανατολισμό οι εργαζόμενες γυναίκες, τα κορίτσια των λαϊκών στρωμάτων οφείλουν να σπάσουν τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τα σεξιστικά πρότυπα που γεννά αυτό το σάπιο σύστημα για αυτές και τους τα φορά από κούνια. Σε έναν αγώνα με τελικό στόχο την ολοκληρωτική τους απελευθέρωση που θα έρθει μόνο τσακίζοντας αυτό το σάπιο σύστημα.