Μια χαρακιά ακόμη…

Μια 29χρονη εργαζόμενη αυτοκτόνησε στην Λαμία. Τα τοπικά ειδησεογραφικά πρακτορεία μίλησαν ως συνήθως για μια καλή κοπέλα που δεν ενόχλησε ποτέ. Η ίδια έμεινε χωρίς πατέρα και μητέρα και η βιοπάλη και ο αγώνας της επιβίωσης ήταν, κατά τα λεγόμενα, αυτά που τη νίκησαν και επέλεξε την αυτοκτονία…

Μια νέα γυναίκα που δεν έβρισκε δουλειά, δε μπορούσε να πουλήσει την εργατική της δύναμη και σκότωσε τον ίδιο της τον εαυτό. Ένας μονόδρομος, ένας γκρεμός, μια βουτιά στο κενό… Μια χαρακιά στο σώμα όλων μας. Σφίξιμο στο στομάχι για το πού οδηγούν τις εργατολαϊκές μάζες. Στη μοναξιά, την κατάθλιψη, την αυτοκτονία….

Μπροστά θα μπουν πάλι τα ψυχολογικά αίτια. Μα τι γεννά τη «μαύρη ψυχολογία των μαζών», αν όχι οι ταξικοί φραγμοί, οι ταξικές αντιθέσεις, το καπιταλιστικό σύστημα εν τέλει;

Δε μάθαμε το όνομα της αδικοχαμένης όμως ξέρουμε ότι ήταν μία από μας. Από αυτές που ψάχνουν δουλειά και που εξαναγκάζονται από τα αφεντικά σε συνεντεύξεις διαλογής μισθωτών σκλάβων. Από αυτές που αγωνιούν να βρουν μεροκάματο σε μια περίοδο εργοδοτικής τρομοκρατίας. Από εκείνες που αδυνατούν να πληρώσουν λογαριασμούς και χαράτσια. Ήταν μια εργαζόμενη γυναίκα που την είχαν στοιβάξει στον εφεδρικό στρατό των ανέργων.

Μέσα στην κοινωνική περιθωριοποίηση ήταν το καπιταλιστικό τέρας που της χάρισε τη θηλιά.

Ως πότε αυτή η μαύρη ζωή για την εργατική τάξη;