Νίκος Ζαχαριάδης: Καινούργια κατάσταση – καινούργια καθήκοντα

Με αφορμή τα 73 χρόνια από τότε που οι μαχήτριες και οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας εγκατέλειπαν το Γράμμο

Κόντρα στα μεγάλα λόγια «καθαρών» και υπερεπαναστατικών τάσεων που ξεπετάγονται στις μέρες μας σαν τα μανιτάρια και από «παλιές καραβάνες» που αναθεωρούν, απέναντι στην πουτινική αριστερά που δήθεν τιμά τον ΔΣΕ και τολμά να μιλά για ανεξαρτησία δημοσιεύουμε απόσπασμα από τη μπροσούρα Καινούργια κατάσταση – καινούργια καθήκοντα. Οι διαπιστώσεις, η γραμμή και οι αποφάσεις της 6^ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ από τον Ν. Ζαχαριάδη.

Διαβάζοντας κανείς το παρακάτω κείμενο μπορεί να καταλάβει – χωρίς να διαβάζει «κορώνες» – πως με την ανάλυση βγαίνουν συμπεράσματα και από αυτά ορίζεται και η επαναστατική στρατηγική τη δοσμένη στιγμή. Η τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού απέναντι στον αμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό και τη ντόπια αστική τάξη δεν γεννήθηκε από λόγια παχιά, αλλά με κριτική - αυτοκριτική, ανάγνωση των συσχετισμών σε κάθε περίοδο, με πολιτική των λαϊκών αναγκών που κατάφερε να εκφράσει από την αγροτιά μέχρι τον εργαζόμενο λαό. Με δουλειά επίπονη και επίμονη και με αυτόνομη πολιτική σε όλα τα πεδία χωρίς να γίνεται ουρά στην αστική πολιτική και τα ξένα συμφέροντα. Με λαϊκό μέτωπο για την ειρήνη απέναντι στους δυνάστες και εκμεταλλευτές.

Και κάτι ακόμα σε σχέση με το κείμενο και τη σημερινή περίοδο. Η λαθολογία που δίνει και παίρνει στις μέρες μας τάχαμου από επαναστατική σκοπιά «τυχαίνει» να έχει αναλυθεί από τότε σε κάθε σημείο και με το όπλο στο χέρι, σε δύσκολες συνθήκες. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι της γραφής με το δάχτυλο σηκωμένο μόνο τη στασιμότητα φέρνουν. Το ζήτημα σήμερα που η κρίση βαθαίνει και οι αντιθέσεις οξύνονται, τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός τη γη ξαναμοιράζει, επιτακτικό καθήκον η πάλη για ανεξαρτησία και σοσιαλισμό/κομμουνισμό.

***

[…] Η λαϊκή επανάσταση στην Ελλάδα από το 1941, όταν το ΕΑΜ, που δημιουργήθηκε και καθοδηγούνταν από το ΚΚΕ, σήκωσε τη σημαία της εθνικής απελευθέρωσης και οργάνωσε την παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στο χιτλεροφασίστα καταχτητή, πέρασε δύο σταθμούς. Ενάντια στη χιτλερική κατοχή είχε ξεσηκωθεί, κάτω από την ηγεσία του ΕΑΜ, όλη η Ελλάδα, εκτός από μια χούφτα προδότες. Και, όταν οι γερμανικές μεραρχίες φεύγαν από τα Βαλκάνια, μπροστά στη θριαμβευτική πορεία του Σοβιετικού Στρατού, ο ΕΛΑΣ απελευθέρωνε όλη την Ελλάδα. Το στάδιο αυτό στην εξέλιξη της λαϊκής μας επανάστασης το ανάκοψε η ένοπλη αγγλική επέμβαση στην Ελλάδα, που βρήκε το εαμικό κίνημα και το ΚΚΕ πολιτικά, οργανωτικά και στρατιωτικοπολεμικά απροετοίμαστα να την αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά. Το αποτέλεσμα ήταν ότι παλινορθώθηκε ο μοναρχοφασισμός και μέσα στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν με τη συμφωνία της Βάρκιζας γίνεται μια ανακατάταξη και αναδιάταξη στις ταξικές δυνάμεις, μια καινούργια πόλωση στις αντίπαλες παρατάξεις, που, για τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, πραγματοποιείται κάτω από τη σημαία του λαϊκοδημοκρατικού μετασχηματισμού. Το λαϊκό επαναστατικό στρατόπεδο περνά μια περίοδο ανασυγκρότησης. Ξεκαθαρίζεται και το ιδεολογικό μέτωπο από τις παλιές αμαρτίες. Μαζί με το λαϊκοδημοκρατικό διαχωρισμό απαλλάσσεται το ΕΑΜ και από τις λαθεμένες σωβινιστικές επιδράσεις, που εκφράζονταν  με ότι στο διάστημα της κατοχής υιοθέτησε τα μεγαλοελλαδίτικα συνθήματα και ζητούσε εδαφικές παραχωρήσεις σε βάρος της Βουλγαρίας και της Αλβανία. Στο σημείο αυτό το ΕΑΜ τώρα απέκρουσε αποφασιστικά όλες τις σωβινιστικές εδαφικές βλέψεις του μοναρχοφασισμού και διακήρυξε ότι βασικό και πρωταρχικό για το λαό της Ελλάδας είναι να αποτινάξει τον αστοτσιφλικάδικο και τον ξένο ζυγό, να κερδίσει τη λευτεριά του, να εγκαθιδρύσει τη λαϊκή του δημοκρατία και τότε θα λύσει φιλικά και ειρηνικά όλα τα ζητήματα που τυχόν υπάρχουν με τους λαϊκοδημοκρατικούς γείτονές της. Αυτή η θέση του ΕΑΜ συμπίπτει με την άποψη που ανάπτυξε και ο Α. Βισίνσκι στην πρώτη Επιτροπή  της Γενικής Συνέλευσης του ΟΕΕ στις 28 του Οχτώβρη 1949, όπου είπε: « Δεν πρέπει να λέγεται ότι δήθεν εμείς θεωρούμε ότι τα σύνορα δεν μπορούν ποτέ να υποστούν αλλαγή. Μπορούν να υποστούν αλλαγή, όμως με αμοιβαία συμφωνία των ενδιαφερόμενων κρατών, πάνω στη βάση της αρχής της κυρίαρχης ισότητας των συμβαλλόμενων μερών».

Έτσι πραγματοποιείται, μέσα στις συνθήκες της καινούργιας αγγλοσαξονικής κατοχής και της μοναρχοφασιστικής αποχαλίνωσης, μια γοργή συγκέντρωση των λαϊκών μαζών, όλου του εργαζόμενου λαού γύρω από το πρόγραμμα της λαϊκής δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Το πρόγραμμα αυτό περιέκλεινε βασικά αυτό που εννοούσαμε πριν το αστικοδημοκρατικό στάδιο στο δρόμο προς τη δικτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλισμό με την πρόσθετη ποιοτική, αρχειακή τώρα διαφορά, ότι η ύπαρξη και η βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης αποτελεί σήμερα καθοριστικό παράγοντα τόσο για τη στερέωση των λαϊκών δημοκρατιών όσο και για τη σοσιαλιστική τους ανοικοδόμηση.

Το πρόγραμμα της λαϊκής δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας συγκεντρώνει στην Ελλάδα την εργαζόμενη αγροτιά, τους επαγγελματοβιοτέχνες, την προοδευτική διανόηση, τη φτωχολογιά της πόλης, όλο τον εργαζόμενο λαό κάτω από την ηγεμονία της εργατικής τάξης, που και πάλι πρωτοστατούσε στον αγώνα ενάντια στους ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές καταπιεστές.

Ολοένα και περισσότερο γινότανε φανερό ότι η βαρκιζιανή ανάπαυλα οδηγούσε σε καινούργια ένοπλη αντιπαράθεση που την έκανε αναπότρεπτη η αγγλοσαξονική πολιτική που δεν άφηνε άλλη διέξοδο στο λαό.

Η καινούργια ένοπλη πάλη άρχισε όταν ο λαός, με την ίδια του την πείρα, έβλεπε ότι αμερικάνοι, άγγλοι και μοναρχοφασίστες απόκλεισαν την ειρηνική εσωτερική δημοκρατική εξέλιξη, που με τόση επιμονή και υπομονή επιδίωκε το λαϊκοδημοκρατικό στρατόπεδο, τη στιγμή που η αφηνιασμένη αντίδραση εφάρμοζε κιόλας καθεστώς μονόπλευρου εμφυλίου πολέμου ενάντια στο λαό και εξόντωνε συστηματικά τους λαϊκούς αγωνιστές και στελέχη της πρώτης εθνικής αντίστασης. Η 2^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στις 12 του Φλεβάρη 1946, στην πρώτη επέτειο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, αφού στάθμισε εσωτερικούς παράγοντες, βαλκανικής και διεθνής κατάστασης, αποφάσισε να προχωρήσει στην οργάνωση της νέας ένοπλης λαϊκής πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφηνιασμό μέσα σε συνθήκες που η χώρα βρισκότανε κάτω από στρατιωτική αγγλική κατοχή. Η ολομέλεια και κατοπινά η καθοδήγηση του ΚΚΕ, πήραν υπόψη τους την ευνοϊκή διεθνή εξέλιξη, την ύπαρξη των λαϊκοδημοκρατικών Βαλκανίων και καθόρισαν πορεία εξέλιξης τέτοια, έτσι που, για την αρχή τουλάχιστο, να πετύχει ένα διαχωρισμό ανάμεσα στο μοναρχοφασισμό και τις αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν στην Ελλάδα και να αποφύγει μια άμεση ένοπλη αγγλική επέμβαση, που η διεθνής κατάσταση τότε, ύστερα μάλιστα και από το ξεσκέπασμα που έγινε του αγγλικού ιμπεριαλισμού για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944, δεν του πρόσφερε ευνοϊκό κλίμα.

Εδώ πρέπει να ξεκαθαριστεί σήμερα ότι τότε ο Τίτο και η κλίκα του, υπολογίζοντας σε αδυναμία του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα να αντέξει σε μια καινούργια ένοπλη αντιπαράθεση και στο ότι έτσι το κίνημα αυτό θα πάθε συντριφτική πανωλεθρία, πράγμα που σύμφερνε και στον ίδιο και στα αφεντικά του, μας υποσχέθηκε την πιο ουσιαστική συμπαράσταση. Αυτό το πράγμα έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφασή μας γιατί έτσι το καινούργιο επαναστατικό μας ξεκίνημα στον παράγοντα Γιουγκοσλαβία, που ήταν τότε και ο κύριος στα Βαλκάνια, δεν είχε έναν εχθρό που θα μπορούσε να του προβάλει ανυπέρβλητα εμπόδια. Φυσικά, ο Τίτο από την πρώτη κιόλας μέρα άρχισε μια ύπουλη υπόσκαψη, υπονόμευση και διάβρωση ενάντιά μας που κατέληξε από τα μέσα του 1948 στο πέρασμά του με το μέρος του μοναρχοφασισμού και του αμερικανοαγγλικού ιμπεριαλισμού και που έφτασε στη διάρκεια της μάχης Βίτσι – Γράμμου στην ανοιχτή και άμεση συνεργασία με τους μοναρχοφασίστες ενάντια στο ΔΣΕ. Αυτή η προδοσία του Τίτο, υπήρξε, για το στάδιο που περνούσε το κίνημά μας στα 1948-49, ο καθοριστικός λόγος που οδήγησε στην προσωρινή μα αναγκαία υποχώρησή μας, ύστερα από τη μάχη στο Βίτσι – Γράμμο. Και πρέπει εδώ να το πούμε ανοιχτά, ότι αν από το 1946 ήταν γνωστός ο άτιμος ρόλος του προβοκάτορα Τίτο, τότε το ΚΚΕ δεν θα κατέληγε στην απόφαση να ξαναπάρει τα όπλα, θα ακολουθούσε άλλο δρόμο, πιο επίμονο, βασανιστικό, μακρό, γιατί είναι ολοφάνερο πως δε μπορούσε να προχωρήσει σε μια νέα ένοπλη αντιπαράθεση χωρίς να έχει εξασφαλισμένα τα νώτα, τη στιγμή που ο μοναρχοφασισμός διάθετε την αμέριστη και ολόπλευρη αμερικανοαγγλική βοήθεια.

***

Σήμερα το λαϊκοεπαναστατικό κίνημα στη χώρα μας μπήκε σε καινούργια φάση. Εξαναγκαστήκαμε σε μια υποχώρηση, δεν έχουμε όμως ήττα της επανάστασης γιατί οι αντικειμενικές συνθήκες είναι και τώρα ευνοϊκές και η κατάσταση παραμένει επαναστατική.

Πραγματοποιούμε ένα πέρασμα με την αναγκαία ανακατάταξη δυνάμεων. Ποια ταχτική θα ακολουθήσουμε στη σημερινή φάση της εξέλιξης της κατάστασης στην Ελλάδα; Ποια καθήκοντα απορρέουν για μας σήμερα;

Στην περίοδο που το κόμμα μας πραγματοποιεί μια σύμπτυξη περνώντας σε καινούργιες θέσεις, η ταχτική που επιβάλλεται να εφαρμόσει είναι η  ενεργητική άμυνα, όπως την ονομάζει ο Στάλιν. Η ταχτική αυτή επιβάλλει την πιο δραστήρια οργάνωση και καθοδήγηση όλων των μικρών και μεγάλων οικονομικών και πολιτικών αγώνων για τα ζητήματα του λαού, για τα ζητήματα που ενδιαφέρουν και συγκινούν το λαό με χρησιμοποίηση των κατάλληλων κάθε φορά μορφών οργάνωσης και πάλης. Το μυστικό της επιτυχίας της ταχτικής αυτής βρίσκεται στο ότι επιτρέπει να διατηρείται και να στερεώνεται η επαφή με το λαό, γιατί πιάνεται από ζητήματα που είναι ζωτικά για το λαό και έτσι επιτρέπει στο κόμμα να γυμνάζει στους αγώνες τις δυνάμεις του λαού και να ανεβάζει προοδευτικά και αδιάκοπα τους λαϊκούς αγώνες από τις πιο απλές στις πιο σύνθετες μορφές, από τα κάτω προς τα πάνω. Η ταχτική αυτή αποκλείει αυτό που ο Στάλιν ονομάζει «επαναστατική γυμναστική», γιατί η γυμναστική αυτή γίνεται έξω από τα ζητήματα του λαού και έτσι δεν οδηγά στη συσσώρευση των δυνάμεων, στο δυνάμωμα της μαχητικότητάς του, δηλαδή στην επιτάχυνση της επανάστασης, μα φέρνει στο σκόρπισμα και στο αδυνάτισμα των λαϊκών δυνάμεων, δηλαδή στην επιβράδυνση της υπόθεσης της επανάστασης.

Ποιο είναι σήμερα εκείνο το πρωταρχικό που θα επιτρέψει σωστά να προχωρήσουμε στη λύση των προβλημάτων που στέκουν μπροστά μας;

«Πρέπει να μπορείς – διδάσκει ο Λένιν – να βρίσκεις σε κάθε στιγμή εκείνο τον ειδικό κρίκο στην αλυσίδα που από αυτόν πρέπει να πιαστείς με όλες τις δυνάμεις για να κρατήσεις όλη την αλυσίδα και να ετοιμάσεις στέρια το πέρασμα στον επόμενο κρίκο, όμως η σειρά των κρίκων, η μορφή τους, το δέσιμό τους, η διαφορά του ενός από τον άλλον στην ιστορική αλυσίδα των γεγονότων, δεν είναι τόσο απλά και τόσο κουτά όσο στη συνηθισμένη αλυσίδα που φτιάνει ο γύφτος» (Λένιν, τόμος ΧΧΙ, έκδοση 3^η, σελ. 466).

Ο σ. Στάλιν έτσι καθορίζει το βασικό κάθε φορά στην καθοδήγηση του αγώνα μας:

«Να βρίσκεις στην κάθε δοσμένη στιγμή εκείνο τον ειδικό κρίκο στην αλυσίδα των προτσές, που, όταν πιαστείς από αυτόν, θα είναι δυνατό να κρατήσεις όλη την αλυσίδα και να προετοιμάσεις τις συνθήκες για να πετύχεις τη στρατηγική επιτυχία» (Στάλιν, τόμος VI, σελ. 163)

Ο Στάλιν διαπιστώνει ότι

«ένα από τα πιο μεγάλα προσόντα της πολιτικής στρατηγικής του κόμματός μας συνίσταται στο ότι ξέρει να διαλέγει στην κάθε δοσμένη στιγμή το βασικό κρίκο της κίνησης, που, όταν κολλήσει σε αυτόν, μπορεί μετά να τραβά ολόκληρη την αλυσίδα, για να πετύχει τη λύση του προβλήματος» (τόμος ΧΙΙ, σελ. 195).

Το ΚΚΕ έχει διδαχτεί από τη μπολσεβικική αυτή πείρα. Όταν στα 1931 το κόμμα μας, αδυνατισμένο και χτυπημένο από τη φραξιονιστική πάλη των δύο οπορτουνιστικών ομάδων της τότε καθοδήγησής του, ξεκαθάριζε τη φραξιονιστική κληρονομιά, πιάστηκε από το βασικό κρίκο της στιγμής, τα μερικά ζητήματα των εργατών, και μέσα σε 4- 5 χρόνια επίμονης, χαμάλικης δουλιάς, βγήκε στην πλατιά λεωφόρο των ανοιχτών πολιτικών αγώνων και συγκρούσεων ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τη μελλοντική αντιπαράθεση, που από τον καιρό της χιτλεροφασιστικής κατοχής το έφερε επικεφαλής όλου του εργαζόμενου λαού.

Μέσα στις σημερινές συνθήκες που ο λαός πεινά και υποφέρει, που ο μοναρχοφασισμός όλο του παίρνει και πιο πολλά, χωρίς να του δίνει τίποτα, ο βασικός κρίκος για το πέρασμα σε μια καινούργια ρωμαλέα μαζική λαϊκή επαναστατική άνοδο είναι τα μερικά καθημερινά λαϊκά ζητήματα για το ψωμί και τη ζωή. Όταν πιαστούμε γερά από τον κρίκο αυτόν, τότε θα κρατήσουμε και θα τραβήξουμε ολόκληρη την αλυσίδα.

Βασικό, ιδιαίτερα, γνώρισμα στο σημερινό στάδιο εξέλιξης είναι το γεγονός ότι οι μερικοί λαϊκοί αγώνες ξεσπούν και θα ξεσπούν μέσα σε συνθήκες που το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα πραγματοποιεί ένα σχεδιασμένο, κανονικό πέρασμα από τον ένοπλο αγώνα στην πολιτική πάλη, ενώ στη χώρα συνεχίζεται η επαναστατική κρίση, οι ένοπλες σκόρπιες λαϊκές ομάδες συνεχίζουν τον αμυντικό αγώνα τους, ο μοναρχοφασισμός παραδέρνει μέσα σε μια ολόπλευρη κρίση και σε βαθιά πολιτική αστάθεια και δέρνεται από εσωτερικές φαγωμάρες, τη στιγμή που οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ διατηρούνται αξιόμαχες και άθικτες. Το βασικό ιδιαίτερο αυτό γνώρισμα προδιαγράφει τη δυνατότητα για γρήγορες απότομες εσωτερικές ανακατατάξεις και αλλαγές τόσο πιο πολύ, όσο εμείς πιο γερά θα κρατήσουμε το βασικό κρίκο και τους μερικούς αγώνες θα τους ανεβάσουμε ως ένα πανελλαδικό παλλαϊκό οργανωμένο μέτωπο πάλης για τη ζωή του λαού, για την ειρήνη, για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή δημοκρατία. Με όσο περισσότερο πείσμα οι κομμουνιστές καταπιαστούν με τη δουλιά αυτή τόσο η σημερινή σύμπτυξη και υποχώρησή μας θα είναι πιο σύντομη και προσωρινή, τόσο πιο γρήγορα θα δημιουργήσουμε τις συνθήκες και θα ωριμάσουν οι προϋποθέσεις για την καινούργια γενική αντεπίθεσή μας. Και οι αντάρτικες λαϊκές ομάδες θα αποτελούν μια διαρκή υπόμνηση και απειλητική προειδοποίηση για τους εκμεταλλευτές και μια δάδα ελπίδας και φάρο οδηγητή για το λαό. Όσο ο μοναρχοφασισμός λυσσομανά, τόσο οι λαϊκοί εκδικητές θα πολεμάν καλύπτοντας και στηρίζοντας το λαϊκό μας κίνημα στο δύσκολο σημερινό πέρασμα και συνεχίζοντας την ύπαρξή τους όσο το κίνημά μας θα τους χρειάζεται.

Ο λαός δε μπορεί να πιστέψει στο μοναρχοφασισμό γιατί δεν του δίνει, δεν μπορεί να του δώσει τίποτα. Αντίθετα τον γδέρνει τον ίδιο και ξεπουλά τη χώρα. Ο λαός πιστεύει στους κομμουνιστές γιατί τους βλέπει να παλεύουν και να θυσιάζονται για τα συμφέροντά του.Όταν οι κομμουνιστές καθοδηγούσαν τα συνδικάτα και τις άλλες λαϊκές οργανώσεις, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι αγρότες, όλοι οι εργαζόμενοι ζούσαν πιο καλά και πάλευαν με την καθοδήγηση των κομμουνιστών για το δίκιο τους.

Οι εργάτες της Ελλάδας είδαν με τα μάτια τους, ότι από τότε που πιάσαν και εκτελέσαν το Μήτσο Παπαρήγα, η κατάστασή τους έγινε τρισχειρότερη. Οι εργατοϋπάλληλοι του Πειραιά με την ίδια τους την πείρα είδαν ότι από τότε που πιάσαν και εκτέλεσαν τον πρόεδρό τους Γεώργιο Δημητρίου τούς αφανίζουν πιο πολύ.

Ο λαός βλέπει και ξέρει, εκτελούν τους κομμουνιστές για να αλυσοδέσουν τον ίδιο, όσο πιάνουν και τουφεκίζουν κομμουνιστές, τόσο αυτός πεινά και δυστυχάει. Για αυτό πιστεύει και ακολουθά τους κομμουνιστές. Για αυτό ξέρει, όταν το ΚΚΕ νικήσει αυτός θα σωθεί.

Ιδιαίτερη θέση στον τομέα πάλης για τις μερικές επιδιώξεις έχει η οργάνωση και καθοδήγηση του αγώνα των εθνοφρουριτών και μάυδων για την αποστράτευσή τους, για το γυρισμό στα σπίτια τους, για την εξασφάλιση δουλιάς και για τη δυνατότητα δουλιάς για τους αγρότες. Τη δυσαρέσκεια των επιστρατευμένων η πλουτοκρατία θέλει να τη διοχετεύσει στα κανάλια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορικής οργάνωσης και προετοιμασίας. Ουσιαστικά όμως δε μπορεί να προσφέρει παρά μόνο δημαγωγία, ενώ, αφού μέχρι τώρα τους κατακορόιδεψε και τους κατάσφαξε, τους κρατά ακόμα στα όπλα προετοιμάζοντάς τους για τα καινούργια μακελιά που πυρετώδικα οργανώνουν οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές. Με μια καλή επίμονη δουλιά τους επιστρατευμένους μπορούμε και πρέπει να τους κερδίσουμε. Η σκληρή ζωή τούς πείθει καθημερινά ότι πολεμώντας το ΔΣΕ δεν κέρδιζαν τίποτα, αντίθετα σκάψαν τον ίδιο τους το λάκκο: Και τα όπλα που κρατούν σήμερα φαντάροι και μάυδες, όταν εμείς καλά δουλέψουμε, θα γίνουν δικά μας όπλα, δικιά μας εφεδρεία.

Στον πολιτικό τομέα η κύρια προσπάθεια σήμερα πρέπει να συγκεντρωθεί στη συσπείρωση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων στην πάλη ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφανισμό, την κατάπτωση και την αποσύνθεση, ενάντια στη στρατιωτικοφασιστική δικτατορική κλίκα του Παπάγου, που θέλει να αρπάξει την αρχή, ενάντια στην ξενική αποικιοποίηση για τη λεύτερη, λαϊκή, δημοκρατική λύση στο εσωτερικό ελληνικό ζήτημα. Οι δυνατότητες εδώ είναι τεράστιες και περικλείνονται συμπυκνωμένα στην επιγραμματική φράση ενός ξεκληρισμένου αμερικανόπληκτου αγρότη, όπως τα μεταδίνει το μοναρχοφασιστικό «Βήμα»: « Κάλλιο να βγάλουμε γύφτους στις καινούργιες εκλογές για βουλευτές μας, παρά εκείνους που μας αντιπροσώπευαν ως τα σήμερα». Έτσι, ύστερα από τον Παλαμά και ο αγρότης υψώνει σε εθνικό σύμβολο τον ταπεινό γύφτο, το σιδερά που ξέρει με τη φωτιά να αναμορφώνει και να δημιουργεί. Σημάδια των καιρών.

Η Ελλάδα, κάτω από τη μοναρχοφασιστική διακυβέρνηση και την αμερικανοαγγλική κατοχή, παραμένει ένα από τα πιο νευραλγικά επίκεντρα στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πολεμική προσπάθεια. Ο πόθος για ειρήνη είναι πόθος παλλαϊκός. Και το μέτωπο πάλης για την ειρήνη συγκινεί όλους και κινητοποιεί τους εργαζόμενους. Οι επιστρατευμένοι, οι σακάτηδες, τα θύματα πολέμου, οι καταστραμμένοι, οι ξεσπιτωμένοι, τα εκατομμύρια των ελλήνων θέλουν ειρήνη. Ενώ η ξενοκρατία μόνον πόλεμο προσφέρει και ο μοναρχοφασισμός φοβάται την ειρήνη όπως ο διάολος το λιβάνι. Το μέτωπο της ειρήνης, η πάλη για την ειρήνη στο εσωτερικό, στα Βαλκάνια και σε παγκόσμια κλίμακα, αποτελεί βασικό μοχλό κινητοποίησης και οργάνωσης του λαού, βασικό συστατικό για κάθε δημοκρατικό μέτωπο στην Ελλάδα, απαραίτητη προϋπόθεση για να κερδίσει το μέτωπο αυτό το λαό.

Στην καινούργια κατάσταση το ΚΚΕ πρέπει να ευθυγραμμίσει το μέτωπό του και στον τομέα τον εθνικό, στο μακεδονικό (σλαβομακεδόνικο) ζήτημα. Η υπονομευτική και διασπαστική δράση του Τίτο και των πραχτόρων του στην Ελλάδα ανάγκασε την 5^η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Γενάρης 1949) να αντικαταστήσει το σύνθημα της ισοτιμίας (της αυτονομίας μέσα στα πλαίσια του ελληνικού κράτους) με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, παρά το γεγονός ότι το σύνθημα αυτό στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν ανταποκρινότανε στα γενικότερα συμφέροντα του κινήματος. Σήμερα οι τιτοικοί πράχτορες στην Ελλάδα ξεσκεπάστηκαν και συνεχίζεται τώρα το ξεκαθάρισμα από το μίασμα αυτό και τα υπολείμματά του. Το ΚΚΕ στην εθνική του πολιτική προσπαθεί πάντα να καθοδηγείται από τη λενινιστική – σταλινική αρχή:

«Το εθνικό ζήτημα είναι κομμάτι του γενικού ζητήματος της ανάπτυξης της επανάστασης, ότι στο διαφορετικό στάδιο της επανάστασης το εθνικό ζήτημα έχει διαφορετικά καθήκοντα που ανταποκρίνονται στο χαρακτήρα της επανάστασης στην κάθε δοσμένη ιστορική στιγμή, ότι σύμφωνα με αυτήν αλλάζει και η πολιτική του κόμματος στο εθνικό ζήτημα»(Στάλιν, «το εθνικό ζήτημα κι ο λενινισμός», τόμος ΧΙ, σελ.350)

***

Το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα στην Ελλάδα εξελίσσεται μέσα σε πολύπλοκες διεθνείς συνθήκες που για βασικό και κύριο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα έχουν τη γοργή άνοδο, στερέωση και πρόοδο στο δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που έχει επικεφαλής τη Μεγάλη Σοβιετική Ένωση, και την κρίση και την κατάπτωση στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού, όπου η αμερικάνικη κεφαλαιοκρατία υπαγορεύει τις θελήσεις του. Η νίκη της λαϊκής επανάστασης στην Κίνα και η δημιουργία της φιλειρηνικής λαϊκής δημοκρατίας αποτελεί καινούργιο θρίαμβο της λενινιστικής – σταλινικής πολιτικής και ιστορική νίκη του στρατοπέδου της δημοκρατίας, της ειρήνης, του σοσιαλισμού.

Ο Στάλιν σε γράμμα του προς την ΚΕ του ΚΚ Ισπανίας στα 1936 έγραφε:

«… Η απελευθέρωση της Ισπανίας από το ζυγό των φασιστών αντιδραστικών δεν είναι ιδιωτικό ζήτημα των ισπανών, μα κοινή υπόθεση όλης της πρωτοπόρας και προοδευτικής ανθρωπότητας»(«Μπολσεβίκ», αριθ.17, 1949, σελ. 37).

Η υποστήριξη που βρίσκει το κίνημά μας από τη Σοβιετική Ένωση, τις λαϊκές δημοκρατίες, όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και όλη την προοδευτική ανθρωπότητα, το φλογερό κήρυγμα του Βισίνσκι υπέρ της Ελλάδας, του λαού της και των αγώνων του και το καυστικό και αδυσώπητο μαστίγωμά του ενάντια στους μοναρχοφασίστες δολοφόνους και τους αμερικανοάγγλους ιμπεριαλιστές στραγγαλιστές της ανεξαρτησίας και της λευτεριάς στην Ελλάδα, έχουν πείσει το λαό μας ότι και ο Στάλιν είναι μαζί μας, γιατί ο αγώνας μας είναι δίκιος και αυτό αποτελεί την πιο γρανιτένια εγγύηση και στερεώνει την ακλόνητη πίστη μας, ότι παρόλες της δυσκολίες και τα εμπόδια, η τελική νίκη θάναι δική μας.

Το ΚΚΕ στη διεθνή τοποθέτηση του αγώνα μας

«παίρνει – όπως διδάσκει ο Στάλιν – σα βάση το συμπέρασμα που έβγαλε η θεωρία του μαρξισμού και που επικυρώθηκε από την επαναστατική πραχτική ότι η στρατηγική και ταχτική του κομμουνιστικού κόμματος οποιασδήποτε χώρας μπορούν ναναι σωστές μόνο στην περίπτωση, αν δεν κλείνονται στον κύκλο των συμφερόντων της «δικής τους» χώρας, της «δικής τους» πατρίδας, του «δικού τους» προλεταριάτου, μα αντίθετα υπολογίζοντας τις συνθήκες και την κατάσταση της χώρας τους, τοποθετούν στην κορυφή της γωνίας τα συμφέροντα του διεθνούς προλεταριάτου, τα συμφέροντα της επανάστασης διεθνιστικά, αν αυτά εφαρμόζουν «το ανώτατο του πραγματοποιήσιμου σε μια (δική τους) χώρα για την ανάπτυξη, την υποστήριξη, την αφύπνιση της επανάστασης σε όλες τις χώρες (Λένιν)» (Στάλιν, τόμος V, σελ. 80).

Στο διεθνιστικό του αυτό καθήκον το ΚΚΕ έμεινε πιστό και τώρα στη δύσκολη καμπή που περνά.

***

Το ΚΚΕ περνά σήμερα μια σοβαρή δυσκολία.

«Η υποχώρηση- όπως διδάσκει ο Λένιν -είναι δύσκολο πράμα, ιδιαίτερα για κείνους τους επαναστάτες που συνήθισαν να επιτίθενται» (Λένιν, τόμος XXVII, 3^η έκδοση, σελ. 238). «Ο πιο μεγάλος κίνδυνος συνίσταται σε τούτο, στο να μη διαταραχτεί η τάξη (της υποχώρησης – Ν.Ζ.) και το πιο μεγάλο καθήκον σε τούτο, στο να διατηρηθεί η τάξη (στην υποχώρηση – Ν. Ζ.)» (στο ίδιο, σελ. 255).

Το βασικό από την πλευρά του ΚΚΕ σήμερα είναι οι άνθρωποι, τα στελέχη, που διευθύνουν τη σύμπτυξη και πραγματοποιούν την αλλαγή στην πολιτική δουλιά του κόμματος, που θα αναδιοργανώσουν τις κομματικές οργανώσεις και θα τις ρίξουν στην καινούργια δουλιά, τα στελέχη και οι μαχητές, που διευθύνουν και αποτελούν τα αντάρτικα λαϊκά τμήματα και που εκτελούν μια από τις πιο υπεύθυνες, δύσκολες και τιμητικές κομματικές αποστολές στο σημερινό στάδιο του αγώνα μας.

«Αφού δοθεί η σωστή γραμμή, αφού δοθεί σωστή λύση στο ζήτημα, η επιτυχία του έργου θα εξαρτάται από την οργανωτική δουλιά, από την οργάνωση της πάλης για την εφαρμογή στη ζωή της γραμμής του κόμματος και οι σωστές αποφάσεις κινδυνεύουν να πάθουν σοβαρή ζημιά. Πιο πολύ ακόμα, αφού δοθεί η σωστή πολιτική γραμμή, η οργανωτική δουλιά αποφασίζει για όλα, μαζί και την τύχη της ίδιας της πολιτικής γραμμής, την εκπλήρωσή της ή το χαντάκωμά της» (Στάλιν, «Ζητήματα Λενινισμού», ΧΙη έκδοση, σελ. 476-77)

Όταν οι κουκουέδες ανασκουμπωθούν και σωστά, σταλινικά λύσουν τα οργανωτικά τους προβλήματα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αποτελεσματικά θα ξεπεράσουν τις σημερινές δυσκολίες.

«Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι τα εννιά δέκατα από τα σφάλματα και τα στραπάτσα μας εξηγούνται από την έλλειψη σωστά στημένου ελέγχου για την εχτέλεση. Δε μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι έχοντας τέτιον έλεγχο εκτέλεσης, τα σφάλματα και τα στραπάτσα με σιγουριά θα προλαμβάνονταν» (Στάλιν, στο ίδιο, σελ. 181).

Το ΚΚΕ βρίσκεται στη δεύτερη περίοδο, στην ανάπτυξή του. Ο Στάλιν ξεχωρίζει τρεις περιόδους στην ανάπτυξη του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων. Η πρώτη περίοδος είναι ο σχηματισμός της πρωτοπορίας. Η δεύτερη είναι η περίοδος της επαναστατικής μαζικής πάλης και η Τρίτη η περίοδος, μετά την κατάληψη της εξουσίας. Για τη δεύτερη περίοδο ο σ. Στάλιν λέει:

«Περίοδος της επαναστατικής μαζικής πάλης κάτω από την καθοδήγηση του κόμματος. Στην περίοδο αυτή το κόμμα από οργάνωση της μαζικής ζύμωσης μετατρέπεται σε οργάνωση των μαζικών ενεργειών, η περίοδος η προπαρασκευαστική αντικαθίσταται από την περίοδο των επαναστατικών ενεργειών» (Στάλιν, τόμος V, σελ. 86).

Το ΚΚΕ ατσαλώνεται τώρα στη φωτιά αυτή της επαναστατικής δράσης. Βλέπει τα λάθη του, τα κριτικάρει ανοιχτά, τα διορθώνει μέσα στην πάλη. Βήμα προς βήμα με το αίμα πολλών χιλιάδων στελεχών και μελών του, μέσα στη ζωή κερδίζει, αποχτά την πείρα του ταξικού πολέμου, τη σοφία του μαρξισμού – λενινισμού, τη διδασκαλία του Στάλιν.

Οι χασάπηδες της Αθήνας και οι αφέντες τους θριαμβολογούν ότι ξόφλησαν με το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ είναι «η τιμή και η συνείδηση» του λαού και της Ελλάδας. Δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο που να μπορεί να το εκμηδενίσει.

Έχουν ακόμα να ακούσουν για τους κουκουέδες στην Αθήνα.

20 Οχτώβρη 1949