Η Ματωμένη Πρωτομαγιά της Σοσιαλδημοκρατίας

Βερολίνο 1η Μαΐου 1929

Δημοσιεύουμε σήμερα το παρακάτω κείμενο, από τη μια ως ελάχιστη συνεισφορά στην ανάδειξη του αγώνα των κομμουνιστών στη Γερμανία του Μεσοπόλεμου· από την άλλη ως άλλη μια υπενθύμιση στην σημερινή εργατική τάξη για τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας απέναντι στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και τις υπηρεσίες που αυτή προσέφερε και προσφέρει στο Κεφάλαιο, τον Ιμπεριαλισμό, τον Φασισμό, τον Πόλεμο.

Το κείμενο αντλήθηκε από το trend.infopartisan.net. Περιλαμβανόταν σε αφιέρωμά του για τα 80 χρόνια από την Ματωμένη Πρωτομαγιά, το 2009, με τίτλο: «Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας, στενά δεμένο με το Κράτος της Βαϊμάρης». Μεταφράστηκε από τη γερμανική γλώσσα για λογαριασμό του περιοδικού Βίδα (Γ’ Περίοδος) και του blogspot Prolet connect.

«Μετά το Αντιφασιστικό Συνέδριο τον Μάρτιο του 1929, μεταξύ των εργατών του Βερολίνου, ξεκίνησε ένα ισχυρό κίνημα διαμαρτυρίας κατά της απαγόρευσης διαδηλώσεων και υπαίθριων συγκεντρώσεων που είχε κηρύξει ο σοσιαλδημοκράτης αρχηγός της Αστυνομίας Τσεργκίμπελ. Το κίνημα αυτό καλούσε την εργατική τάξη, την 1η Μάη, διεθνή ημέρα αγώνα του προλεταριάτου, να διεκδικήσει τα δίκια της στους δρόμους. Η εργατική τάξη δεν μπορούσε να ανεχτεί αυτή την επίθεση χωρίς να αντισταθεί. Για αυτό το λόγο το ΚΚΓ κάλεσε μέσω του τύπου του και με εφημερίδες τοίχου τους εργάτες του Βερολίνου σε μια μαζική ειρηνική Διαδήλωση για την Πρωτομαγιά. Με πρωτοβουλία του ΚΚΓ σε πολλές περιοχές της πόλης δημιουργήθηκαν Επιτροπές για την Πρωτομαγιά. Σε πολλές γειτονιές οι εργάτες διαμαρτυρήθηκαν για την απαγόρευση της διαδήλωσης.

Παρά το γεγονός ότι οι αστικές και σοσιαλδημοκρατικές εφημερίδες ανταγωνίζονταν μεταξύ τους στη δημοσίευση αντικομμουνιστικών συκοφαντιών, μέρες πριν την Πρωτομαγιά του 1929, την ίδια μέρα ωστόσο σχεδόν 200.000 Βερολινέζοι βρίσκονταν στον δρόμο προς τα σημεία των συγκεντρώσεων. Σε πολλά σημεία συνάντησης δημιουργήθηκαν μικρές διαδηλώσεις. Οι αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν με βαναυσότητα ενάντια στις πορείες των διαδηλωτών, που προσπαθούσαν να φτάσουν από τα προάστια στο κέντρο της πόλης. Αλλά ξανά και ξανά με την καθοδήγηση των κομμουνιστών, των μαχητών του Κόκκινου Μετώπου και των νεολαίων της Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας, οι ομάδες των διαδηλωτών συγκεντρώθηκαν, για να φτάσουν μέχρι το κέντρο της πόλης. Προς το μεσημέρι οι αστυνομικοί πυροβόλησαν χωρίς δισταγμό ενάντια σε συγκεντρωμένους διαδηλωτές και σε συνέλευση πάνω από 3.000 εργατών που γινόταν στην αίθουσα KLIM. Στις περιοχές Σένεφελντ, Μπίλοου πλατς και Χάκεσερ Μαρκτ οι αστυνομικές μονάδες προκάλεσαν αιματηρές συγκρούσεις.

"Ουρές ανέργων", Γερμανία 1930
έργο της  Χέλεν Έρνστ,
στρατευμένης με το ΚΚΓ

Οι βερολινέζοι εργάτες όρθωσαν όλες τους τις δυνάμεις ενάντια στις επιδρομές των μπάτσων. Έβαλαν εμπόδια στους δρόμους, για να μπλοκάρουν τα αστυνομικά οχήματα. Το απόγευμα προς βράδυ της 1^η Μαΐου 1929, οι εργάτες του Νόικολν και Βέντινγκ πέρασαν στην ένοπλη άμυνα. Έχτισαν οδοφράγματα και τα υπερασπίστηκαν από τις επιθέσεις της αστυνομίας. Εκείνες τις μέρες, η οδός Κόσλινερ του Βέντινγκ έγινε γνωστή πολύ μακριά από τη Γερμανία, ως σύμβολο άμυνας των ταξικά συνειδητοποιημένων βερολινέζων εργατών ενάντια στην αστυνομική τρομοκρατία. Παρά την κήρυξη έκτακτης ανάγκης, οι αμυντικές δράσεις συνεχίστηκαν σε ορισμένες γειτονιές ως το απόγευμα της 3^ης Μαΐου 1929.

Τριάντα ένας εργάτες δολοφονήθηκαν. Εκατοντάδες βερολινέζοι τραυματίστηκαν και πάνω από 1.200 συνελήφθησαν. Στις 3 Μαΐου 1929 η «Κόκκινη Σημαία» τέθηκε σε απαγόρευση για επτά εβδομάδες. Αυτό συνέβη στην Πρωσία, για την οποία μπουρζουάδες και σοσιαλδημοκράτες ιστορικοί ισχυρίζονταν ότι ήταν το «προπύργιο της Δημοκρατίας».

(…)

Για τις αιματηρές συγκρούσεις της 1^ης Μαΐου 1929 η πρωσική κυβέρνηση ήταν απόλυτα υπεύθυνη. Ο αστικός τύπος και οι περισσότερες σοσιαλδημοκρατικές εφημερίδες δημιούργησαν μιαν αντικομμουνιστική υστερία που θύμιζε τον Οκτώβριο του 1923. Οι κομμουνιστές λασπολογήθηκαν ως «πραξικοπηματίες» για να κατασταλεί η επιρροή τους στην εργατική τάξη και να αυξηθεί η μικροαστική αντίδραση ενάντια στο ΚΚΓ. Η πρωσική κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε το αντικομμουνιστικό μίσος, για να απαγορεύσει με την συγκατάθεση του Ράιχ στις 3 Μάη 1929 το Κόκκινο Μέτωπο. Τις επόμενες μέρες, μετά από άμεση απαίτηση του Σοσιαλδημοκράτη Υπουργού Εσωτερικών Καρλ Σέβερινγκ, εντάχθηκαν και τα υπόλοιπα κυβερνεία στην εκστρατεία καταστολής. Η απαγόρευση των περίπου 150.000 μαχητών του Κόκκινου Μετώπου από την κυβέρνηση Χέρμαν Μίλλερ- σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση συνασπισμού της Πρωσίας- ήταν σοβαρότατο πλήγμα ενάντια στην εργατική τάξη και όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις και διευκόλυνε τις δραστηριότητες των μιλιταριστικών και φασιστικών οργανώσεων.

(...)

Τα γεγονότα της 1^ης Μαΐου 1929 φώτισαν πλήρως τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης Χέρμαν Μίλερ. Το υπουργικό συμβούλιο εκπροσώπησε πλήρως τα συμφέροντα των κυρίαρχων μονοπωλιακών ομίλων. Οι σοσιαλδημοκράτες υπουργοί αθέτησαν όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις του SPD: αντί να εμποδίσουν τις δαπάνες για νέους εξοπλισμούς, συμφώνησαν στην κατασκευή πολεμικών πλοίων. Αντί να αναλάβουν αποφασιστικά μέτρα ενάντια στη στρατιωτική αντίδραση και τον φασιστικό χιτλερισμό, καταδίωξαν τους επαναστάτες εργάτες, απαγόρευσαν τις εφημερίδες τους, παρεμπόδισαν κάθε δραστηριότητα των οργανώσεών τους, όπως συνέβη με το Κόκκινο Μέτωπο. Αντί να μειώσουν τους φόρους, οι σοσιαλδημοκράτες υπουργοί τους αύξησαν. Αντί για αντίσταση στα μονοπώλια έδειξαν πλήρη υποχώρηση όπως φάνηκε και από τις συλλήψεις των εργατών του Ρουρ. Η «τελική μάχη» που θα έδινε η σοσιαλδημοκρατία για την καθιέρωση της οχτάωρης εργάσιμης ημέρας έμεινε στα λόγια. Αντιθέτως ο Σοσιαλδημοκράτης Υπουργός Εργασίας ξεκίνησε μάχη ενάντια στον αγώνα των εργαζομένων για συλλογικές διαπραγματεύσεις.

(…)

Πολλοί σοσιαλδημοκράτες ηγέτες ήταν στενά συνδεδεμένοι με το Κράτος της Βαϊμάρης, ενώ ταυτόχρονα το SPD παρείχε εκτός από πολλούς υπουργούς και βουλευτές, δημάρχους και αρχηγούς αστυνομίας, δημοτικούς σύμβουλους. Όσο υψηλότερες ήταν οι θέσεις των μελών του SPD, τόσο πιο συνδεδεμένοι ένιωθαν με το Κράτος της Βαϊμάρης και την τάξη των καπιταλιστών και τόσο πιο πρόθυμοι ήταν να προδώσουν τα κοινωνικά και δημοκρατικά συμφέροντα των εργαζομένων.»

Ένα χρόνο μετά ο ηγέτης του κομμουνιστικού κόμματος Γερμανίας Έρνστ Τέλμαν απευθύνεται στους χιλιάδες συγκεντρωμένους εργάτες με μια ομιλία στο πάρκο Λουστγκάρτεν του Βερολίνου: ΕΔΩ