Η θηλιά στενεύει για την εργατική τάξη

Ήρθε η ώρα να παρθούν αποφάσεις πριν είναι αργά…

Μανιφέστο: έργο του Weiss Wojciech (1875-1950)

Μέσα στον ανηλεή βομβαρδισμό πληροφοριών, ψεμάτων, ανακριβειών, αποκρύψεων στοιχείων για τον έλεγχο της κοινής γνώμης από τα Μέσα της αστικής τάξης για τη διαχείριση της πανδημίας προς όφελος της, ανοίγονται ζητήματα.

Αυτά τα ζητήματα είναι που πρέπει να μπούνε στο κέντρο της συζήτησης, πρώτα και κύρια μέσα στην εργατική τάξη αλλά και στα λαϊκά στρώματα, που πάνω τους θα διεξαχθεί ένα «πείραμα» θανάτου (παγκόσμιο και τοπικό) με μόνο στόχο: να βγουν οι αριθμοί της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Εμείς οι προλετάριοι είμαστε οι τελευταίοι που θα ρωτηθούμε για το οτιδήποτε. Είμαστε αναλώσιμοι. Είμαστε ανθρώπινα εμπορεύματα που μας αγοράζουν οι καπιταλιστές για να δουλέψουμε για αυτούς. Μέσα στο σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς είμαστε εμείς που γινόμαστε κρέας στα κανόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου και κρέας στα καπιταλιστικά κάτεργα της ιμπεριαλιστικής ειρήνης.

Αυτό δεν έχει αλλάξει για το προλεταριάτο, είναι ακριβώς το ίδιο από το πέρασμα του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Οι προλεταριακές επαναστάσεις ήταν αυτές που αποπειράθηκαν να σταματήσουν αυτή την ανθρωποθυσία για τα κέρδη των καπιταλιστών. Τα κατάφερε η πάντα επίκαιρη Μεγάλη Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση και έδωσε προοπτική στους λαούς με την ζωογόνο ενέργειά της.

Εμείς οι προλετάριοι, θα ξαναματώσουμε, όπως ματώσαμε στα εργατικά ατυχήματα της καπιταλιστικής εντατικοποίησης, όπως τσακίσαμε τα σώματα μας και τις ζωές μας στα κάτεργα του κάθε καπιταλιστή. Θα είμαστε εμείς που θα καλεστούμε να κάνουμε τα πειραματόζωα για να ζήσει το καπιταλιστικό σύστημα που νοσεί. Ναι, πάνω σε αυτά πρέπει να κουβεντιάσουμε οι εργάτες. Θέλουμε να θυσιαζόμαστε; Θέλουμε να μην ορίζουμε τίποτε πάνω στη ζωή μας; Γεννηθήκαμε για να μας εκμεταλλεύονται; Είναι ζωή αυτή;

Στενάχωρα πρόσωπα, ζωές διαλυμένες, άγχη, μελαγχολία, ψυχικές πιέσεις, εσωστρέφεια, αβεβαιότητα, μαυρίλα και μίζερη ζωή. Όλα αυτά είναι μέρος της τάξης μας, μέσα στα χαρακτηριστικά των μισθωτών δούλων, είναι μέρος μας. Είναι τα παράσιτα της αστικής τάξης που τρώνε τη σάρκα μας, και μας επιβάλλουν την ταξική εκμετάλλευση ως κανονικότητα. Είναι αυτά τα παράσιτα που ευθύνονται για τα προβλήματά μας και φυσικά τα κάθε είδους τσιράκια τους που χρυσώνουν τις αλυσίδες μας.

Ήρθε η ώρα να αναλογιστεί ο κάθε εργάτης και εργάτρια για το τι ετοιμάζει ο κόσμος των αφεντικών για μας, για την τάξη μας. Ήρθε η ώρα να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Γιατί οι ίδιοι οι καπιταλιστές μιλάνε για τους «αυξημένους κινδύνους», μιλώντας εμμέσως με ποιο «όχημα», για άλλη μια φορά, θα προσπαθήσουν να τους ξεπεράσουν.

Οι Μαρξ και Ένγκελς έγραψαν τελειώνοντας το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848):

Οι κυρίαρχες τάξεις ας τρέμουν την κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, πέρα από τις αλυσίδες τους. Και έχουν έναν κόσμο ολόκληρο να κερδίσουν.

Αυτό το συμπέρασμα ας μας γίνει φάρος στην «νέα εποχή» εργασιακού μεσαίωνα που θα προσπαθήσουν να επιβάλουν.