«Πάρε πάρε…»

Φιέστα στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας έδωσε ο Κυρ. Μητσοτάκης. Χαρούμενος που ξεπούλησαν άλλο ένα «βομβαρδισμένο τοπίο» στην αμερικάνικη ONEX. Συνεπέστατη γραμμή της κυβέρνησης στο ότι δε μπορεί η «ψωροκώσταινα» να έχει βαριές υποδομές, οπότε καλύτερα να τα δώσουμε στους Αμερικάνους… όπως  δώσαμε στους Κινέζους, στους Γερμανούς κλπ. Έτσι το παραμύθι ολοκληρώνεται, η επένδυση πέτυχε και σώθηκαν και οι 600 οικογένειες… Οι Αμερικάνοι εξαγόρασαν τα ναυπηγεία για τις 600 οικογένειες που θα έμεναν στο δρόμο;

Το «βομβαρδισμένο τοπίο» είναι η χώρα μας και τα εργασιακά δικαιώματα της εργατικής τάξης. Η κονόμα είναι μεγάλη και η λεηλασία καθημερινή. Οι ιμπεριαλιστές συγκρούονται και η εξάρτηση της αστικής τάξης είναι τέτοια που η εθνική πολιτική της λέγεται ξεπούλημα και «δουλειές του ποδαριού». Και σε όλο αυτό το τοπίο «υπεύθυνοι» συνδικαλιστές, ουρά των αφεντικών, να πανηγυρίζουν και να υπόσχονται βιώσιμες προοπτικές στις 600 οικογένειες. Ο πρόεδρος του σωματείου Νίκος Παπανικολάου είπε: «Μας χαρίσατε το μέλλον και τις ζωές μας», βαρυσήμαντη δήλωση. Αυτή τη δήλωση ας την κρατήσουμε γιατί το ναυπηγείο θα δουλέψει και στοιχηματίζουμε ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των καπιταλιστών στον καθημερινό μόχθο θα είναι τεράστιες και η ένταση της εκμετάλλευσης μεγάλη.

Στις φιέστες όλα είναι όμορφα και ωραία. Οι χειραψίες, οι ευγένειες, τα κλεισίματα ματιών πολιτικών και επιχειρηματιών και στο βάθος οι εργαζόμενοι που πρέπει να νιώθουν ότι ανοίγονται προοπτικές για το μεροδούλι… Για να πιαστεί το πλάνο κάθε φορά και να βγει η υπεραξία ένας είναι αυτός που θα βάλει ιδρώτα και μυϊκή δύναμη, αυτός που πουλά την εργατική δύναμη. Ο προλετάριος. Και οι προλετάριοι στα ναυπηγεία ξέρουν μέσα τους ότι οι φιέστες δεν αντανακλούν τίποτε παρά τη χαρά των αφεντικών. Ξέρουν ότι αυτό το σύστημα τους προορίζει ή για ανέργους ή για μισθωτούς σκλάβους στα κάτεργα. Η δουλειά είναι καλύτερη από την ανεργία.

Και όταν μιλάμε για ναυπηγεία μιλάμε για δουλειά βαριά όχι για τη ζωή των αστόπαιδων, των νέων επιχειρηματιών και των κολεγιόπαιδων. Μιλάμε για δουλειά σε μια Ελλάδα που έχει μετατραπεί σε μια τεράστια ΕΟΖ (Ειδική Οικονομική Ζώνη). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα παράγουν οι εργάτες του ναυπηγείου.

Κανένα χειροκρότημα λοιπόν. Καμία αυταπάτη για τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού. Καμία συμπάθεια στους γραφειοκράτες εργατοπατέρες. Οργάνωση και αγώνας. Ή με το Κεφάλαιο ή με τους εργάτες.

Οι εργάτες στη χώρα θα ζήσουν σαν άνθρωποι όταν αποτινάξουν τον ιμπεριαλιστικό ζυγό και τη ντόπια αστική τάξη.