Στο δρόμο της ταξικής πολιτικής συγκρότησης, αλλιώς…

Η ιταλική αστική τάξη επέλεξε να δώσει το χρίσμα αυτή τη φορά σε μια «σιδηρά κυρία» με ακροδεξιές θέσεις για να διαχειριστεί τη χώρα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Η κυρία Μελόνι λοιπόν μια φασίστρια της… «διπλανής πόρτας» έγινε αυτή που με τον πολιτικό συνασπισμό Σαλβίνι-Μπερλουσκόνι θα πιάσει το τιμόνι του ιταλικού ιμπεριαλισμού και θα προσπαθήσει να τον κάνει ξανά δοξασμένο και περήφανο όπως αρμόζει στην «ιστορικότητα του ιταλικού έθνους».

Αυτά όλα τα «ανεβοκατεβάσματα» πειραματισμών και κυβερνητικών κοκτέιλ  στα αστικά κοινοβούλια της ΕΕ είναι αποτέλεσμα της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που διαρκώς πολώνει το κλίμα μιας πολεμικής προετοιμασίας. Χρειάζεται η αστική τάξη κάθε χώρας, ειδικότερα των ιμπεριαλιστικών χωρών, «πολιτικές φιγούρες» που να μπορούν να «παρλάρουν» αμβλύνοντας τις ενδοαστικές αντιθέσεις  στο όνομα της «εθνικής ενότητας».

Έτσι, αυτή την ώρα οι καπιταλιστές όλων των χωρών προσπαθούν να βρουν τη συνταγή για το σύνολο των συμφερόντων τους. Πως θα εξυπηρετηθεί καλύτερα η τάξη τους και ποιός θα γίνει ο καλύτερος εκφραστής στο εσωτερικό (εναντίον του εσωτερικού εχθρού, δηλαδή της εργατικής τάξης) αλλά και στο εξωτερικό (εναντίον του εξωτερικού εχθρού, δηλαδή άλλα έθνη και λαοί).

Όπως γνωρίζουμε το επαναστατικό και κομμουνιστικό κίνημα είναι σε υποχώρηση και η εργατική τάξη είναι αποπολιτικοποιημένη και παραδομένη στις αστικές ιδεολογίες δεκαετίες τώρα. Οι αστοί στο πολιτικό πεδίο παίζουν με θετικούς συσχετισμούς γιατί δεν υπάρχει ο επαναστατικός φορέας που θα φέρει τη σύγκρουση εκεί που πραγματικά είναι, στην πάλη των τάξεων. Η άνοδος του φασισμού/ναζισμού και η επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών του μεσοπολέμου είχε το ρωμαλέο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα απέναντί του, την Κομμουνιστική Διεθνή και την Σοβιετική Ένωση. Και ήταν οι κομμουνιστές ηγέτες Δημητρώφ, Γκράμσι, Τέλμαν, Ζαχαριάδης, Ντίαθ, Κομορέρα, Στάλιν, Χότζα και δεκάδες άλλοι που καθοδήγησαν το παγκόσμιο προλεταριάτο στον αντιφασιστικό αγώνα.

Σήμερα η εργατική τάξη και οι πρωτοπόροι εργάτες και εργάτριες πρέπει να χτίσουν ξανά τον φορέα σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο που θα αντισταθεί στην πολεμική προετοιμασία των αστικών τάξεων είτε της «μεταφασίστριας» Μελόνι, είτε του «ευρωσκεπτικιστή» Όρμπαν, είτε του «συντηρητικού» Κρίστερσον, είτε των «δημοκρατών» Μακρόν και Σούλτς, είτε του «μετααντιφασίστα» Πούτιν…

Όσο αργεί το χτίσιμο των μετώπων πάλης και δεν προχωρά η πολιτική συγκρότηση σε επαναστατική βάση το σφαγείο για την εργατική τάξη θα πλησιάζει. Η Ουκρανία και η κατοχή της από τους Ρώσους ιμπεριαλιστές είναι μια εικόνα που θα θυμίζει ξανά και ξανά ότι οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν…

Διαβάστε ακόμα:

Γαλλία: Νίκησαν οι... δημοκρατικές δυνάμεις