9 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι ταξικός αγώνας 

9 χρόνια κλείνουν φέτος από τη δολοφονία του εργάτη και μουσικού Παύλου Φύσσα στο Πέραμα από τον φασίστα Ρουπακιά (18/9/2013). Πίσω από τον Ρουπακιά η ναζιστική οργάνωση της χρυσής αυγής, πίσω από τους ναζιστές δολοφόνους το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα που σε περιόδους όπως αυτή χρησιμοποιεί τις εφεδρείες του.

Σε μια περίοδο καπιταλιστικής κρίσης και αναδιάρθρωσης, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, εργατικοί αγώνες ξεσπούσανε. Από τον εξεγερσιακό Δεκέμβρη του 2008 είχαν περάσει μόνο πέντε χρόνια και μετέπειτα, μέχρι και τον Φλεβάρη του 2012, μέσα στη μνημονιακή λαίλαπα και του γενικότερου τσακίσματος ταξικών κεκτημένων οι εκμεταλλευόμενες μάζες βρέθηκαν στους δρόμους με έντονα τα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά. Ήταν μια περίοδος σκληρής επίθεσης του κεφαλαίου, αλλά και έντονης ταξικής πάλης.

Η στρατηγική του κεφαλαίου εκφραζόταν επίσης στους δρόμους, όχι μόνο με βία και καταστολή (κρατική και παρακρατική) αλλά και με ιδεολογήματα. Το 2011-2012 το λεγόμενο «κίνημα των πλατειών» έδινε τις «μοναδικές επιλογές». Το μάντρωμα της μάζας ως ουρά της σοσιαλδημοκρατίας και φυσικά την προώθηση της ακροδεξιάς ατζέντας με την χρυσή αυγή να παίζει το ρόλο της ανοιχτής επίθεσης και ωμής βίας σε εργάτες και γενικά στους «από κάτω».

Δεν μπορούμε σε λίγες γραμμές να αναλύσουμε την περίοδο, οι θέσεις μας είναι γνωστές στο ευρύτερο κίνημα. Τα λίγα που γράφονται παραπάνω είναι για να πιαστούμε από κάπου ώστε να μη ξεχνάμε σε ποιες συνθήκες το μαχαίρι του φασίστα Ρουπακιά δολοφόνησε τον εργάτη και αντιφασίστα Π. Φύσσα. Η με κάθε τρόπο ενίσχυση του κεφαλαίου προς τους ναζιστές είναι ιστορικά καταγεγραμμένη και ο στείρος «αντιφασισμός» που προωθούν οι «από πάνω» δε μπορεί να ξεγελάσει την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό.

Ο αντιφασιστικός αγώνας συνεχίστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια με σημείο αιχμής τη μαζική παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος και κάθε λαϊκού και προοδευτικού ανθρώπου έξω από το εφετείο για τη δίκη της χρυσής αυγής.

Παρακάτω αντιγράφουμε από το κάλεσμά μας στο εφετείο και με αυτά τα λόγια θα κλείσουμε… Για τους προλετάριους και τις προλετάριες ο μόνος δρόμος για να τελειώνουμε μια και καλή με τον φασισμό είναι ο αντικαπιταλιστικός- αντιιμπεριαλιστικός αγώνας. Δε ξεχνάμε κανένα νεκρό από το μακρύ χέρι του συστήματος.

***

Για το εργατικό κίνημα, για την οργανωμένη εργατική τάξη στις πόλεις, για τον αγροτικό κόσμο σε όλη τη χώρα, για τους προοδευτικούς ανθρώπους και κάθε βιοπαλαιστή, ντόπιο ή μετανάστη, για την προλεταριακή νεολαία μία είναι η απόφαση χωρίς «ναι μεν, αλλά»: η Χρυσή Αυγή είναι το μακρύ χέρι του Κεφαλαίου.

Έτσι θα την αντιμετωπίζει και πάντα θα την πολεμά ο κόσμος της βιοπάλης και του μόχθου, που δεν έχει να χωρίσει τίποτε με κανέναν μετανάστη εργάτη. Οι χρυσαυγίτες έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, τους εφοπληστές και βιομηχάνους και υπερασπίστηκαν τα συμφέροντα της μικρής ιδιοκτησίας –όχι φυσικά από τα μονοπώλια– μα τρομοκρατώντας τους πολυεθνικούς εργάτες.

Η ακροδεξιά του κεφαλαίου, ό,τι όνομα κι αν πάρει, πάντα θα είναι σάρκα από τη σάρκα του καπιταλισμού και θα υπερασπίζει τα οικονομικά συμφέροντα των καπιταλιστών. Οι καπιταλιστές από την άλλη θα τη χρησιμοποιούν ως εφεδρεία σε στιγμές όξυνσης της ταξικής πάλης. Το ζήσαμε την περίοδο των μνημονίων, όταν η εργατική τάξη και ο λαός μας αντιστεκόταν στη λαίλαπα και τα μαντρόσκυλα της Χρυσής Αυγής χτυπούσαν το ταξικό κίνημα. Ο Παύλος Φύσσας, ο Σαχζάτ Λουκμάν και δεκάδες άλλοι είναι οι νεκροί της τάξης μας, την οποία τα τσιράκια του κεφαλαίου έχουν μόνιμα στο στόχαστρο.

Για μας ως κομμουνιστές εργάτες και εργάτριες, ως αντιφασίστες και αντιφασίστριες, ως υπερασπιστές του προλεταριακού διεθνισμού, ο αντιφασιστικός αγώνας είναι ταξικός αγώνας, αναπόσπαστος από την αντικαπιταλιστική πάλη.

Με αγώνες τιμάμε τους νεκρούς μας