Όλοι μαζί μπορούμε;

Μια καραμέλα την οποία αναμασούν οι αστοί και τα παπαγαλάκια τους είναι ο πλουραλιστικός χαρακτήρας της δημοκρατικής κοινωνίας. «Όλοι είμαστε ίσοι ανεξάρτητα από χρώμα, εθνικότητα, κοινωνική θέση, θρησκευτικές ή σεξουαλικές επιλογές», «όλοι χωράμε μέσα στις ελεύθερες κοινωνίες», «όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα», «μπορεί να έχουμε διαφορετικά συμφέροντα αλλά ίσες ευκαιρίες και σεβασμό ο ένας στον άλλον». Αυτές και πολλές άλλες παρόμοιες ατάκες τις έχουμε ακούσει να εκτοξεύονται από όλες τις πλευρές του αστικού δημοκρατικού τόξου και καταλήγουν σε μία, ειδικά σε δύσκολες στιγμές: «όλοι μαζί πρέπει να βάλουμε πλάτη στις δύσκολες μέρες που έρχονται».

Αυτές τις ατάκες όμως τις συνοδεύουν και διάφορες απόψεις - αναλύσεις, για να μπορέσουν να τις ενδυναμώσουν. Πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι δεν υπάρχει πάλη των τάξεων; Ότι δεν υπάρχουν τάξεις; Ότι ο Μαρξισμός είναι ξεπερασμένος; Ότι όλοι αυτοί που παλεύουν από ταξική σκοπιά είναι δογματικοί, εκτός τόπου και χρόνου, με ξύλινο λόγο; Όλα τα παραπάνω, που έχουν χρησιμοποιηθεί επίδοξα τόσο από τη δεξιά πλευρά, όσο και από την «αριστερή», λέγονται για έναν λόγο. Για να συγκαλύψουν τον ταξικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος και την εκμετάλλευση την οποία πηγάζει από αυτό.

Θα αναρωτηθεί κάποιος «μα όντως δεν υπάρχουν διαφορετικές κοινωνικές ομάδες μέσα σε μια κοινωνία;» Φυσικά και υπάρχουν. Όμως το ζήτημα είναι, σε όποια κοινωνική ομάδα κι αν ανήκει κάποιος, κάτω από ποιες συνθήκες ζωής αναγκάζεται να ζει, ποια η σχέση με την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ποια συμφέροντα εξυπηρετεί. Τότε σίγουρα μέσα από όλες τις κοινωνικές ομάδες θα αναδυθεί ο ταξικός χαρακτήρας του καπιταλιστικού συστήματος  και εύκολα θα παρατηρήσει κάποιος ότι η καπιταλιστική κοινωνία χωρίζεται σε δυο κύριες κατηγορίες: τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους.

Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί αλλά δεν μπορούμε να είμαστε όλοι ίσοι μέσα σε ένα σύστημα το οποίο γεννά την εκμετάλλευση και στηρίζεται σε αυτή. Η ανισότητα κρύβεται μέσα στις κοινωνικές ομάδες. Ας αφήσουμε στην άκρη τις πλουραλιστικές θεωρίες και ας ρωτήσουμε: Μια γυναίκα της αστικής τάξης και μία της εργατικής βιώνουν την ίδια καταπίεση; Τις ενώνει η γυναικεία φύση τους; Ένας μαύρος της αστικής τάξης και ένας που ζει στα γκέτο της Αμερικής βιώνουν και οι δύο ρατσισμό; Τους ενώνει το χρώμα τους; Ένας άνθρωπος της αστικής τάξης και ένας της εργατικής εν τέλει πόσα κοινά έχουν, ποια η σχέση μεταξύ τους και πού συγκρούονται; Τους ενώνει η ανθρώπινη φύση τους;

«Μα δεν ζούμε σε μια δημοκρατική ελεύθερη χώρα;» Αυτή είναι μια ατάκα που ακούγεται αρκετές φορές και από την αριστερά του κεφαλαίου, για να αποποιηθούν τα «ανελεύθερα» σοσιαλιστικά καθεστώτα. Ναι, ζούμε σε μια «δημοκρατία». Αυτό όμως από μόνο του δεν λέει κάτι. Η δήθεν επίκληση στους δημοκρατικούς θεσμούς από μόνη της δε λέει κάτι. Η δημοκρατία στην οποία ζούμε έχει και αυτή το δικό της ταξικό πρόσημο και είναι αστική. Αυτό σημαίνει (και είναι φανερό και από την ίδια μας την καθημερινότητα) ότι ο εργαζόμενος λαός δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα συμφέροντά του μέσα από αυτούς τους θεσμούς αλλά από την άλλη η αστική τάξη μπορεί να εδραιώσει την κυριαρχία της και να «συγκαλύψει» τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Ο μόνος λόγος ύπαρξης αυτών των θεωριών είναι η κατάτμηση της ταξικής δύναμης, το σπάσιμο της εργατικής τάξης σε αμέτρητα κομμάτια με στόχο το χτύπημα του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος και το δυνάμωμα τόσο της οικονομικής όσο και της πολιτικής εξουσίας του καπιταλιστικού συστήματος. Άλλωστε, σε περιόδους όξυνσης το σύστημα πάντα δείχνει τα δόντια του, καταρρίπτοντας οποιαδήποτε θεωρία περί σεβασμού και πλουραλισμού.

Πιστεύουμε σε μια κοινωνία ισότητας, ξέρουμε όμως ότι αυτή θα πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από τον ταξικό αγώνα και τις γραμμές του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Τίποτα δεν μπορεί να ρυθμιστεί μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού προς όφελος της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Γι’ αυτό δεν πρόκειται να βάλουμε πλάτη σε κανένα σχέδιο «ανάπτυξης» του Κεφαλαίου. Στις πλάτες μας πρέπει να σηκώσουμε το βάρος της συγκρότησης της πολιτικής οργάνωσης  της τάξης μας.