Με αφορμή την κινητικότητα για ελεύθερες παραλίες

Σε όποιο μέρος της Ελλάδας και να βρεθεί κανείς, ειδικά την περίοδο του καλοκαιριού, προφανώς και έρχεται σε επαφή με τα αποτελέσματα της «βαριάς βιομηχανίας» του τουρισμού. Από τις τιμές που καθιστούν την κάθε περιοχή απρόσιτη μέχρι την εμπορευματοποίηση της λαϊκής τέχνης, των ηθών και των εθίμων, του πολιτισμού, τα οποία μετατρέπονται σε προϊόν κατανάλωσης για τους εγχώριους και ξένους τουρίστες, αλλά και την κακοποίηση ζώων για βόλτες και φωτογραφίες με τουρίστες, που έχουν ως αποτέλεσμα ακόμα και θανάτους ζώων, όπως πριν περίπου ένα μήνα το άλογο στην Κέρκυρα.

Όπως είναι φυσικό, από την τουριστική επέλαση δε θα μπορούσε να γλιτώσει ούτε η φυσική ομορφιά του τόπου. Όποια και όποιος έχει βρεθεί σε ελληνική παραλία την περίοδο του καλοκαιριού έχει δει την κατάληψη παραλιών από ξαπλώστρες σε όλο το μήκος και πλάτος του αιγιαλού, beach bars με τέρμα τη μουσική, ολόκληρα water parks με φουσκωτά, jet ski, έξω στην άμμο γουρούνες… Καραβάκια με συνεχόμενη ροή, τα οποία προσεγγίζουν παρθένες μη προσβάσιμες παραλίες. Καταπάτηση και υπερεκμετάλλευση περιοχών natura. Καταλήψεις παραλιών από ιδιοκτήτες ξενοδοχείων οι οποίοι κλείνουν περιοχές των παραλιών (ή και ολόκληρες παραλίες) και τις πλασάρουν ως παραλίες των ξενοδοχείων τους (!). Και όλα τα παραπάνω, φυσικά, και πληρώνονται αδρά και αυτό το κέρδος είναι που οδηγεί όλα τα παράσιτα που λυμαίνονται τη φύση να θέλουν κι άλλο κι άλλο… με τις ευλογίες ενός κράτους που κάνει τα στραβά μάτια, γιατί το μόνο που έχει αξία είναι το χρήμα που ρέει.

Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε φέτος σε «κορωνίδες του ελληνικού τουρισμού» όπως η Πάρος, η Κέρκυρα, η Χαλκιδική, η Κρήτη, η Θάσος να δούμε κινητοποιήσεις από κατοίκους των περιοχών, οι οποίοι από τη μία έχουν φτάσει σε σημείο να μη μπορούν να βρουν μια σπιθαμή γης, για να κάτσουν να κάνουν το μπάνιο τους (στη Χαλκιδική ζευγάρι ηλικιωμένων ξυλοκοπήθηκε, στην Πάρο υπήρξαν καταγγελίες για τραμπουκισμό λουομένων, στην Κρήτη ξεναγός που προσπάθησε να προσεγγίσει το δημόσιο κομμάτι μιας παραλίας και ξυλοκοπήθηκε από τον σεκιουριτά του ξενοδοχείου) και από την άλλη προσπαθούν να προστατέψουν τις περιοχές από την υπερεκμετάλλευση (όπως στα Φαλάσαρνα της Κρήτης, η οποία θεωρείται περιοχή natura).

Με αφορμή αυτές τις κινητοποιήσεις τα ρεπορτάζ έδιναν και έπαιρναν. Οι κινητοποιήσεις βαφτίστηκαν «κίνημα της πετσέτας», ανακάλυψαν «κακούς επιχειρηματίες» που αισχροκερδούν... Μίλησαν για ελέγχους, συλλήψεις επιχειρηματιών, ξήλωμα ομπρελοκαθισμάτων, πρόστιμα… Τα μεγαλοαφεντικά του τουρισμού ωστόσο τραβολογούν τις ξαπλώστρες μέσα και έξω από το κύμα…

Αυτές οι κινητοποιήσεις που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα κατάφεραν να ανοίξουν συζητήσεις και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι θετικό. Όσο όμως η συζήτηση κινείται γύρω από τη «νομιμότητα» των 5 μέτρων (!) από την ακτή, από την εκμετάλλευση του 50% της παραλίας από επιχειρηματίες δεν μπορούν να υπάρξουν ελεύθερες παραλίες. Όσο η συζήτηση κινείται γύρω από έναν «υγιή» καπιταλισμό οι παραλίες δεν μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερες. Γιατί πολύ απλά υγιής καπιταλισμός δε μπορεί να υπάρξει. Όσο υπάρχουν επιχειρηματίες στις παραλίες τόσο θα υπάρχει και καταπάτηση, γιατί «το νομικό πλαίσιο» εύκολα κόβεται και ράβεται στα μέτρα τους. Άλλωστε οι πολίτες κατήγγειλαν ότι πολλές φορές έγιναν μπαλάκι από τη μία υπηρεσία στην άλλη στην προσπάθεια τους να βρουν μιαν άκρη βλέποντας τις ίδιες τις αρχές να καλύπτουν τους επιχειρηματίες.

Η παραλία είναι δημόσιο αγαθό και δε μπορεί να γίνεται τσιφλίκι κανενός επιχειρηματία. Η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών σε αυτές, οι υποδομές της προς εξυπηρέτηση των πολιτών, η καθαριότητά τους, οφείλουν να είναι δημόσια και αυτονόητα και όχι να συνδέονται με συμφέροντα.

Η πολιτική της «βαριάς βιομηχανίας» είναι πέρα όλων των άλλων μια τεράστια κατάληψη λιμανιών, παραλιών, πλατειών κοκ που μόνο τους επιχειρηματίες στον τουρισμό εξυπηρετούν. Αυτοί με τη σειρά τους εκμεταλλεύονται και τρομοκρατούν τους εργαζόμενους, καταπατούν ολόκληρες εκτάσεις ελεύθερων χώρων, βουνών και θαλασσών… με νικητή όποιον αρπάξει τα πιο πολλά.  

Οι κάτοικοι του κάθε νησιού, της κάθε επαρχίας, ο λαός που αγωνίζεται για τα βουνά και τις θάλασσες γνωρίζει ποιοι είναι απέναντι και με οργάνωση μπορεί να τους αντιπαρατεθεί πολιτικά και συνολικά.