Μέσα στις εκλογικές εξαγγελίες πολλά διαβάζει κανείς και πολλά μαθαίνει ακόμα και πίσω από τις γραμμές όσων λέγονται ή δεν λέγονται… Σταθήκαμε σε άρθρο του Α. Χάγιου (ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που δημοσιεύτηκε στην τροτσκιστική Εργατική Αλληλεγγύη (ΣΕΚ) και αναδημοσιεύτηκε στο «Παντιέρα» με τίτλο: «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει πρόταση εξουσίας που δεν είναι κυβερνητική».
Αρχικά να πούμε ότι πρέπει να διαβαστεί όλο το άρθρο και να βγάλει ο κόσμος της εργασίας συμπεράσματα πάνω στη λογική του κειμένου και των απόψεων που γράφονται. Εμείς θα σταθούμε σε λίγα, ελάχιστα σημεία που θεωρούμε όμως ότι αυτά είναι τα πιο βασικά και ανατρέπουν τα λόγια περί «ασυμβίβαστου αντικαπιταλιστικού αγώνα» και άλλων ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών λεγομένων, που παρά τις αγωνιστικές προθέσεις οι οποίες δεν αμφισβητούνται, έχουμε ένα κρίσιμο ζήτημα της επαναστατικής διαδικασίας στον «αέρα»… Μπορεί να μπαίνει προεκλογικά και στα γρήγορα ως εξαγγελία, πόσο μάλλον στο αναγνωστικό κοινό της Ε.Α. που θέλει να είναι και αρεστό (μιας και οι τροτσκιστές σε ό, τι έχει να κάνει με ΕΣΣΔ και σοσιαλιστική οικοδόμηση βγάζουν σπυριά) αλλά είναι τεράστιο ζήτημα που φαίνεται τελικά και η αδιέξοδη πολιτική του φλύαρου αριστερισμού.
Ας μπούμε όμως στο «ψητό». Γράφει ο Α.Χ.:
«Έχουμε πρόταση εξουσίας, επαναστατικής ανατροπής αυτού του βαρβάρου συστήματος, εργατικής εξουσίας. Και μιλάμε στο όνομα ενός προγράμματος μιας νέας εργατικής εξουσίας -από αυτή τη σκοπιά απορρέει το αντικαπιταλιστικό μας πρόγραμμα. Από αυτή τη σκοπιά προκύπτει η σύγκρουση με τον καπιταλισμό, με το αστικό κράτος και η μάχη για δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις.
Σε αυτό το σημείο έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι, σε αυτήν την επαναστατική προοπτική μιας άλλης εξουσίας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει διαχωρισμό από τη λογική του υπαρκτού σοσιαλισμού. Είναι επίκαιρο γιατί μας ξανάρχεται εναλλακτική στρατηγική τέτοιου τύπου και δυστυχώς κάποιοι το καλοκοιτάνε.
Μιλάμε για κομμουνιστική απελευθέρωση η οποία ορίζεται από την υπέρβαση του πισωγυρίσματος της Οκτωβριανής Επανάστασης και του υπαρκτού σοσιαλισμού».
Ας δούμε προσεκτικά τι έχει ιδιαίτερη σημασία για τον Α.Χ. αλλά και για μας από την αντίθετη όμως σκοπιά: «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει διαχωρισμό από τη λογική του υπαρκτού σοσιαλισμού.» και παρακάτω: «Μιλάμε για κομμουνιστική απελευθέρωση η οποία ορίζεται από την υπέρβαση του πισωγυρίσματος της Οκτωβριανής Επανάστασης και του υπαρκτού σοσιαλισμού».
Σε αυτήν την ουσιαστική θέση θα μπορούσαν να συμφωνήσουν όσοι και όσες χτυπάνε τον μπολσεβικισμό και τον μαρξισμό-λενινισμό αλλά και τη σταλινική επαναστατική πολιτική της ΕΣΣΔ. Από αριστερά και δεξιά ένα πολύχρωμο πολιτικό χαρμάνι αντικομμουνιστών. Κι ο αντικομμουνιστής Μαραντζίδης, ο νυν πολιτικός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει για «ουτοπία που έχασε τα λογικά της», ας μη το ξεχνάμε αυτό.
Εδώ κάτι που δε γράφει ο Α.Χ. είναι η πολιτική ανάλυση της ιστορικής περιόδου, από την Οχτωβριανή Επανάσταση και μετά, έτσι ώστε να καταλάβουμε με τι διαχωρίζεται. Γιατί ακόμα και οι πολυδιασπασμένοι τροτσκιστές δίνουν λίγο χρόνο υπεράσπισης της ΕΣΣΔ (αν δε κάνουμε λάθος) μετά την επανάσταση… Ποια είναι λοιπόν η υπέρβαση του πισωγυρίσματος της Οκτωβριανής Επανάστασης; Και του υπαρκτού σοσιαλισμού;
Εδώ λείπει το βασικότερο, για να εμπιστευτούμε τα λόγια για την ανατροπή (μιας και δε μιλά για εκλογική ανατροπή) όπως την θέτει ο Α.Χ. και να συμπορευτούμε και μαζί της αφού είναι τόσο ανατρεπτική…
Η επαναστατική πάλη του λαού αν νικήσει ένοπλα σε μια χώρα πώς κυβερνά, με δικτατορία του προλεταριάτου ή όχι; Συνεχίζεται η πάλη των τάξεων μετά την επανάσταση ή όχι; Ήταν σοσιαλιστική η απόπειρα στην ΕΣΣΔ μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ‘50 ή όχι; Λίγα από τα ερωτήματα που βάζουμε εμείς και απαντιούνται και τα τρία αρνητικά, αν πάρουμε την άποψη του Α.Χ. που την συμπυκνώνει στην «υπέρβαση του πισωγυρίσματος της Οχτωβριανής Επανάστασης»…
Αυτές οι θέσεις δεν είναι μόνο αερολογία που όταν η σύγκρουση κλιμακωθεί όπως στον εμφύλιο πόλεμο μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση (που δε μιλά για αυτόν ο Α.Χ.) η ίδια η αναγκαιότητα για σκληρά μέτρα ενάντια στην πίεση της αντίδρασης φέρνει τους ένοπλους επαναστάτες (βλέπε μπολσεβίκους) σε καταστάσεις καθόλου εύκολες και σε αποφάσεις στο χείλος τεράστιων διλλημάτων, ζωής και θανάτου της επανάστασης και της αντεπανάστασης.
Αυτές οι θέσεις είναι βαθιά μικροαστικές και αντιπρολεταριακές και δεν έχουν καμιά σχέση με τη διαλεχτική της ζωής παρά περιγράφουν έναν κόσμο επιθυμιών που οι μικροαστοί έξω από τη σφαίρα της ταξικής σύγκρουσης προσπαθούν να προσδώσουν στο σοσιαλισμό δήθεν της «εποχής μας» έναν χαρακτήρα χίπικης σαπουνόφουσκας και χαριτωμένης πολυχρωμίας γελαστών καταναλωτών σοσιαλιστικών ουτοπιών… Χαρακτηρίζοντας τα περί «υπερβάσεων» νέα και σύγχρονα.
Όμως αν κάτι χρειάζεται σήμερα για να εμπιστευτούμε απόψεις σαν αυτές του Α.Χ. είναι στο πώς τοποθετείται για το χθες έτσι ώστε να δούμε ποια θα είναι και η θέση στο σήμερα αλλά και στο αύριο. Γιατί η δικτατορία του προλεταριάτου ή χρειάζεται ή όχι, αν νικήσει η εργατική τάξη και σε αυτό δεν μπορεί να υπάρχουν μισόλογα. Άρα στο τεράστιο ζήτημα που ανοίγει ο Α.Χ. περί εργατικής εξουσίας πρέπει να μας πει με τι είδους τρόπους θα επιβληθεί και στην καπιταλιστική αντίδραση. Έστω και θεωρητικά. Για να καταλάβουμε πώς προετοιμάζουν το δυναμικό τους για επαναστατικές(;) ανατροπές και τι είδους προοπτική δίνουν σε αυτές, πάνω σε ποια συμπεράσματα από την ιστορία εμπνέονται ώστε να καθυποταχτεί η αστική τάξη, μιας κ μιλάνε για το επαναστατικό… πισωγύρισμα στην ΕΣΣΔ…
Αν και για να πούμε την αλήθεια ο διαχωρισμός από τον μπολσεβικισμό είναι μια τίμια θέση. Όπως και η υπεράσπιση του τροτσκισμού και του «εκφυλισμένου εργατικού κράτους». Και την είπε ολόκληρη ο Α.Χ. με τα δικά του λόγια που σε καμιά περίπτωση δεν ενοχλούν τους τροτσκιστές συνοδοιπόρους τους στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ίσως ενοχλούν το ΕΚΚΕ). Αλλά ούτε και την αστική εξουσία, αν το καλοσκεφτούμε, που ακούει σταλινική ΕΣΣΔ και τρέμει ακόμα… Γιατί η δικτατορία του προλεταριάτου σε συμμαχία με τη φτωχή αγροτιά (ΕΣΣΔ) είναι το επαναστατικό σχήμα που τρομάζει τους καπιταλιστές εκτός αν ο Α.Χ. μέσα από τον «διαχωρισμό» του αυτόν μπορέσει να δώσει στην εργατική εξουσία που για αυτή παλεύει ακόμα πιο ισχυρά χτυπήματα στην αστική τάξη και σε όσους σηκώνουν κεφάλι ενάντιά της… Ο Φ. Τζερτζίνσκι μόνο ευτυχής θα ήταν αν ήξερε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο Α.Χ. μέσω αυτού του «διαχωρισμού» περνάει σε ακόμα πιο σκληρές θέσεις προλεταριακής δικαιοσύνης και αντικαπιταλιστικού αγώνα…
Για τους νέους φίλους των κινημάτων που ψάχνουν τον δρόμο τους και προσπαθούν να μάθουν την ιστορία της ΕΣΣΔ και του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος θα τους προτείναμε για μελέτη την έκδοση «Η Ιστορία του κομμουνιστικού κόμματος (Μπολσεβίκων) της Σοβιετικής Ένωσης» του 1938 η οποία επανεκδόθηκε από τις Μορφωτικές Εκδόσεις το 2017. Εκεί τίθενται όλα τα εμπόδια που είχαν να αντιμετωπίσουν οι μπολσεβίκοι αλλά και ποιες ήταν οι θέσεις των μικροαστών και διασπαστών ενάντια στις επαναστατικές αποφάσεις της Σοβιετικής Εξουσίας.
Γ.
Δυστυχώς από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του το Νέο Αριστερό Ρεύμα, όπου ανήκει και ο Χάγιος, πήρε το στραβό δρόμο του αντισταλινισμού και του τροτσκισμού, με ελάχιστα διαφορετική μορφή εν συγκρίσει προς τις κλασικές τροτσκιστικές ομάδες. Όλος ο πυρήνας της πολιτικής σκέψης αυτών που διαμόρφωσαν ιδεολογικά την οργάνωση, όπως ήταν ο μακαρίτης ο Τζιατζής, ο μακαρίτης ο Γράψας, αλλά και πολλοί άλλοι, κυρίως πρώην ηγέτες της ΚΝΕ που συγκρότησαν αυτό το ρεύμα, δεν μπόρεσαν με μαρξιστικά - λενινιστικά κριτήρια να αναλύσουν τα αίτια της ρεφορμιστικής κατρακύλας του ΚΚΕ της δεκαετίας 1980, ούτε της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ και στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες. Έπεσαν από στην πρώτη στιγμή στη λούμπα της ισοπέδωσης, που αγνοεί ότι στο κομμουνιστικό κίνημα και στη σοσιαλιστική οικοδόμηση υπήρξε σημαντικό ιστορικό ορόσημο ανατροπής και πισωγυρίσματος: η επιβολή του χρουστσιοφικού ρεβιζιονισμού... Έτσι το ΝΑΡ έφτασε να κάνει ίσωμα την εποχή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με εκείνη της παλινόρθωσης, την εποχή της επανάστασης και του μαρξισμού - λενινισμού με εκείνη της ρεβιζιονιστικής αντιδραστικής στροφής και κατάπτωσης. Για το ΝΑΡ δεν υφίσταται καν η έννοια του Μαρξισμού - Λενινισμού. Δρόμος εντελώς λανθασμένος κι αδιέξοδος, που τελικά περιυωριοποιησε το ρεύμα αυτό των αγωνιστών και το έφτασε στο σημείο να εξαρτάται από διάφορες τροτσκιστικές ομάδες που "κάνουν το παιχνίδι" μέσα στα συμμαχικά σχήματα τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δηλαδή από τα διάφορα ΣΕΚ και "Σπάρτακους". Ειδικά η ομάδα του ΣΕΚ έχει το πάνω χέρι σε όλα όσα αφορούν τις δραστηριότητες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στις τελευταίες εκλογές δεν θα έβλεπες πουθενά στις συγκεντρώσεις τους ΝΑΡίτες να διαδίδουν το δικό τους Πριν ή άλλα έντυπα. Παντού οι ΣΕΚίτες διακινούσαν Εργατική Αλληλεγγύη, Σοσιαλισμό από ώτα κάτω και αυτό ήταν όλο. Χωρίς το ΣΕΚ το ΝΑΡ είναι μάλλον μια τελειωμένη ιστορία. Μεγάλη ευθύνη για τον κατήφορο αυτό έχουν καί ο Χάγιος και ο Δεσύλλας και δεκάδες ακόμα παλιά προβεβλημένα στελέχη του ΚΚΕ που έγιναν ΝΑΡ και οδήγησαν τη γραμμή αυτής της οργάνωσης στη θολούρα και στο αδιέξοδο, γιατί ακριβώς ξέκοψαν από τις ρίζες του Μαρξισμού -Λενινισμού. Ίσως μόνο ο μακαρίτης ο Δελαστίκ να ξεχωρίζε ως ένα βαθμό από τις τροτσκιστικές κατευθύνσεις των υπολοίπων, αλλά ούτε κι αυτός μπόρεσε να βρει το σωστό δρόμο ούτε και επηρέασε αποφασιστικά τη γραμμή τους που έφτασε σήμερα εδώ ακριβώς , στο σημείο αυτό που διαπιστώνει το άρθρο του Prolet Connect...
ΑπάντησηΔιαγραφή