Με τα ίδια ματοβαμμένα χέρια...

Δημοσιεύουμε επιστολή που στάλθηκε από συντρόφισσα και αναγνώστρια της Βίδας και του Prolet connect.

***

Πέρασαν έξι μέρες… Έξι μέρες ανείπωτης καταστροφής που μαίνεται. Αν είχαμε ποτέ αναρωτηθεί πως είναι το να βλέπεις μπροστά σου ένα έγκλημα και πως θα αντιδρούσαμε, το νιώσαμε αυτές τις μέρες στο πετσί μας. Εδώ και σχεδόν μια βδομάδα παρακολουθούμε ένα έγκλημα να συντελείται σε ζωντανή μετάδοση. Και όλοι μας να στεκόμαστε ανήμποροι, τρέχοντας από δω και από κει προσπαθώντας να βρούμε τρόπους να βοηθήσουμε. Καθένας με τον τρόπο του, καθένας με την αυταπάρνηση του. Όλοι με έναν κόμπο στο λαιμό και μια οργή να βράζει. 

Δεν μπορείς να φανταστείς πως είναι να καίγεται το σπίτι σου, ο τόπος σου, τα ζώα σου, οι κόποι σου, η γης όλη.. δεν μπορείς να το φανταστείς αν δεν έχεις φτάσει ποτέ κοντά στη φωτιά, αν δεν έχεις μυρίσει την καταστροφή, αν δεν έχουν γλείψει οι φλόγες τα κομμάτια σου. Κι όμως εδώ και έξι μέρες χιλιάδες συμπολίτες μας το έζησαν και το ζουν. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεσπιτώνονται, ξεριζώνονται, καταστρέφονται. Από την Πάρνηθα και τα αττικά δάση, μέχρι την πολύπαθη Πελοπόννησο, μέχρι τη μαρτυρική Β. Εύβοια… Η Εύβοια δεν αιμορραγεί απλά. Η Εύβοια δολοφονήθηκε. Κι οι δολοφόνοι της στέκονται εκεί που γνωρίζουμε πολύ καλά, στα βάθρα της εξουσίας, υπηρετώντας πιστά τα συμφέροντα του συστήματος που προσκυνούν. Μια είναι η αιτία και λέγεται καπιταλισμός. Κυβερνήσεις και αστικό κράτος οι εντολοδόχοι του. 

Πως να αντικρίσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους που λαβώθηκαν; Τους βοσκούς που έχασαν τα ζωντανά τους, καμένες σάρκες στη σάρκα του βουνού. Τους αγρότες, τους ρητινοκαλλιεργητές, τους μελισσοκόμους. Τους απλούς ανθρώπους που έζησαν με τη φύση μέσα στη φύση. Τους νέους ανθρώπους που θέλησαν να ζήσουν στην απλή, δύσκολη και όμορφη ζωή του χωριού, του τόπου τους. Πως θα ξαναφυτρώσουν τα πεύκα, τα δέντρα όλα, τα ζώα όλα που απανθρακώθηκαν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, το βουνό;; 

Ας μην γελιόμαστε. Τίποτα δεν θα ξαναείναι το ίδιο. Τα πεύκα δεν θα ξαναφυτρώσουν. Τα ζώα δεν θα ξανακατοικήσουν στα βουνά τους. Οι άνθρωποι δεν θα επανέλθουν ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Μια αναδάσωση, δυο, τρεις, δεκαπέντε δεν θα μπορούν να αναπληρώσουν ένα ολόκληρο οικοσύστημα που χάθηκε. Ένα ολόκληρο οικοσύστημα που το σκότωσαν. Με τα ίδια ματοβαμμένα χέρια που έχουν διαπράξει αναρίθμητα εγκλήματα στο βωμό του καπιταλισμού. Με τα ίδια χέρια που βούτηξαν αναρίθμητες φορές στη σάρκα της φύσης για να ξεριζώσουν την καρδιά της. Μια καρδιά που θα έπρεπε να ζει αγκαλιά με τον άνθρωπο. Όχι να ξεψυχάει στα χέρια του. 

Οι εικόνες των γερόντων που κλαίνε δεν μπορούν να ξεχαστούν. Οι εικόνες ενός γυμνού νησιού, απονεκρωμένων βουνοκορφών θα είναι εδώ να μας το θυμίζουν. Ας νομίζουν κάποιοι ότι ξεχνάμε. Μαζεύονται πολλά τα εγκλήματα. Και κάποιος πρέπει επιτέλους να λογοδοτήσει. Αυτό το σκατοσύστημα δεν ήταν, δεν είναι και δεν μπορεί ποτέ να είναι βιώσιμο. Δεν υπάρχει «πράσινη ανάπτυξη». Δεν υπάρχει «οικολογικός καπιταλισμός». Υπάρχει μόνο ο θάνατος του κι ο ζόφος που φέρει μαζί του. Κι αυτό δεν εξωραΐζεται με τίποτα.   

Μπορεί να μη θρηνήσαμε έως τώρα νεκρούς. Μπορεί να πανηγυρίζουν τα επιτελεία τους ότι τους έσωσαν. Η μόνη αλήθεια είναι ότι τους καταδίκασαν σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Δεν πάει άλλο.