Λίγες σκέψεις στην κόλαση του Δάντη ή αλλιώς το ελληνικό δεκαήμερο του Βοκάκιου

Στο ίδιο έργο θεατές οι βασανισμένοι λαοί της Μεσογείου.
Και στην Τουρκία εγκαταλελειμμένοι οι κάτοικοι των χωριών, σβήνουν μόνοι τους τις φωτιές

Παρακάτω, δημοσιεύουμε κείμενο που μας εστάλη από σύντροφο και αναγνώστη της Βίδας.

Οι εντολές-οδηγίες είναι σαφείς. Μην ανοίγετε τα πορτοπαράθυρα, θα μπει μέσα το νέφος των πυρκαγιών. Μην ανάβετε τα κλιματιστικά το μεσημέρι, δεν φτάνει το ρεύμα για όλους. Μην μετακινήστε άσκοπα, θα πάθετε ηλίαση. Τα μηνύματα που καταφθάνουν στα κινητά τηλέφωνα του πόπολου, δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης: «εκκενώστε τον τόπο όπου σας έλαχε να έχετε σπίτι. Ή να έχει η γιαγιά σας, που στο μπαξεδάκι της περνάγατε ως παιδάκια το καλοκαίρι σας. Ή ένα εξοχικό από γυψοσανίδα που ψυχαναγκαστικά χτίσανε οι γονείς σας κάπου τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, για να αισθάνονται κι αυτοί οι φουκαράδες ότι κάτι αφήσανε πίσω εξόν από τα κοκαλάκια τους στα εργοστάσια και τις οικοδομές».

Πόσο εύκολο είναι για τις αντουαννέτες της αστικής τάξης να «αγαπάνε» τον λαουτζίκο κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και πόσο γελοία ηχούν στα αυτιά του ανθρώπου που απλά δεν έχει κλιματιστικό ή λεφτά για να πληρώσει τη χρήση του. Αγκαλιά με έναν ανεμιστήρα που ανακυκλώνει τη ρυπαρή ζεστή ατμόσφαιρα στο έτσι κι αλλιώς κακώς αεριζόμενο διαμερισματάκι που κατοικούν πόσοι και πόσοι. Πώς αντηχούν οι οδηγίες για την αποφυγή ηλίασης σε έναν ντελιβερά ή σε έναν ρακοσυλλέκτη, εξαναγκασμένο να ιδρώνει προκειμένου να βγει το μεροκάματο. Πόσο εύκολο είναι για την κατάπτυστη αστική τάξη να μετακινεί πληθυσμούς για να καμαρώνει ότι δεν έχει εκατό νεκρούς «η βάρδια της», όπως τότε στο Μάτι, όταν έχουμε θάψει δεκατρείς χιλιάδες ανθρώπους μας λόγω της εγκληματικής διαχείρισης της στην πανδημία. 

Ο υπουργός καταστολής Χρυσοχοΐδης διαβεβαίωνε πριν ένα μήνα για το νέο καταπληκτικό σχέδιο δασοπροστασίας. Πόσο γλυκόπικρα θα το ανακαλούν στη μνήμη τους οι ξωμάχοι της Εύβοιας και του Μωριά που μόνοι τους σώσανε ό,τι μπορούσε να σωθεί. Ενημερωθήκαμε για τη βίλα και την πισίνα του υπουργού Σκρέκα και τα διάφορα πλουσιόσπιτα που σωθήκανε, αλλά κανείς δεν θα πει στα αστικά κανάλια για τον πόνο των μελισσοκόμων στη Στροφιλιά. Για τους ρετσινάδες στο Αχλάδι, ή τα κοπάδια αιγοπροβάτων που καήκανε στου Λάλα μετά από αντιφατικές οδηγίες της αστυνομίας. Ποιος ανταποκριτής, τέλος, θα κάνει ρεπορτάζ για εκείνες τις εφημερίες στα νοσοκομεία της Αθήνας και του Πειραιά, που το εφημερεύον νοσηλευτικό προσωπικό, πέρα από τους θανάτους covid, καταμετρούσε θανάτους από θερμοπληξία; Γιατί ακόμα και σε ευπαθείς ομάδες, για πολλούς το μόνο μέσο δροσιάς είναι ο ανεμιστήρας, όπως προελέχθη.

Υ.Γ.: Πόσο κανονικότητα βρωμάει η είδηση ότι έξι χιλιάδες μπάτσοι βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας για να μη διαδηλώσει ο κόσμος στις 17 Νοέμβρη, και ότι τρεις πυροσβέστες επιχειρούν για να μην μπει η φωτιά στο Πευκί.