Ένας νέος ιός ήρθε με τη σειρά του να αποδείξει τη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος

Δέκα σχεδόν χρόνια έχουν περάσει από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Χρόνο με τον χρόνο η εργατική τάξη της χώρας μας τσακίστηκε από τις αναδιαρθρώσεις των αφεντικών ντόπιων και ξένων. Αυτή η αφαίμαξη υπήρξε ολόπλευρη, ολοκληρωτική: το χρέος βαφτίστηκε δημόσιο, και έπεσε από κάθε πλευρά, να γονατίσει τον κόσμο της δουλειάς για να ανακάμψει το κεφάλαιο από την κρίση του.

Οι πραγματικοί μισθοί και οι συντάξεις έπεσαν κάτω από το όριο της επιβίωσης, η φοροληστεία εντάθηκε, ό, τι είχε απομείνει από τον δημόσιο ή καλύτερα ημιδημόσιο πλούτο της χώρας ξεπουλήθηκε, κάθε ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός έφερνε νέες μειώσεις για τις δαπάνες υπέρ του παραγωγού λαού σε υγεία και παιδεία. Παράλληλη με την ένταση της εκμετάλλευσης- με χιλιάδες τραυματίες και νεκρούς μέσα και έξω από τα κάτεργα- ήταν  η ένταση της εμπορευματοποίησης, της ιδιωτικοποίησης παραλιών, δασών, νοσοκομείων, σχολείων, δομών, της κερδοσκοπικής αναβάθμισης του στεγαστικού ζητήματος.

Απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, αντιασφαλιστικοί νόμοι, κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών, επίθεση στον ταξικό συνδικαλισμό με ταυτόχρονη παροχολογία και ελπιδολογία από νεοσοσιαλδημοκράτες και παλαιονεοφιλελεύθερους. Υπήρχε όμως και ένας κρατικός τομέας που αυγάταινε: Οι εξοπλισμοί με τις ευλογίες των ξένων ιμπεριαλιστών και το μόνο ίσως πραγματικά «δημόσιο αγαθό», η καταστολή.

Παράλληλα αυγάταιναν και τα κέρδη ενός κομματιού της ελληνικής αστικής τάξης, η ανάπτυξη έγινε το μότο για όλα τα αστικά κόμματα και τα χαμόγελα των αφεντικών πλάταιναν με την βαριά βιομηχανία του… τουρισμού, χιλιοτραγουδισμένη μούσα στον μύθο της ανάπτυξης.

Και να, πάνω ακριβώς στο χαμόγελο της ανάπτυξης, πάνω στην περίοδο που όσοι μιλούσαν για βάρβαρη πραγματικότητα για το λαό της χώρας και για επικίνδυνες εξελίξεις για τους λαούς γενικά αντιμετωπίζονταν για άλλη μια φορά ως γραφικοί κινδυνολόγοι, ήρθε ακόμη ένας κίνδυνος.  Ένας νέος ιός χωρίς εμβόλιο. Με φορείς και θύματα.

Αρχικά οι δυτικοί ιμπεριαλιστές εκμεταλλεύτηκαν αυτόν τον «εξ ανατολής» κίνδυνο, τον ενσωμάτωσαν κυνικά στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό εναντίον της Κίνας. Δεν ήταν βέβαια το ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για τους χιλιάδες πληγέντες συνανθρώπους μας, αλλά ένα εμπάργκο εμπορευμάτων που βόλευε τα κέρδη των δυτικών μονοπωλίων. Όμως ο νέος ιός, όπως και όλα τα δεινά του ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν σταμάτησε στο Σινικό Τείχος.

Έτσι πλέον, κάθε χώρα, έχει να αναμετρηθεί με αυτόν τον νέο κίνδυνο. Στην πραγματικότητα έχει να αναμετρηθεί με τις ελλείψεις της στην οργάνωση, στην υγεία, στην παιδεία, στην παραγωγή. Έχει να αναμετρηθεί με τον εφιάλτη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που παράγει άναρχα και διανέμει άναρχα, εκτοπίζοντας την ζωοδότρα εργατική δύναμη από τον πλούτο που της ανήκει.

Η κατάσταση που περιγράψαμε πιο πάνω για την χώρα μας, για ένα πράγμα μας αφήνει βέβαιους: όσο και αν πλένουμε τα χέρια μας, αν δεν αγωνιστούμε για προσλήψεις στην υγεία, για κατασκευή δομών για το λαό, για βαρέα και ανθυγιεινά, για ένα σύστημα υγείας που να αντιστοιχεί στις λαϊκές ανάγκες, ο νέος αυτός ιός και ο κάθε επόμενος «αστάθμητος παράγοντας» θα προστίθεται στην ισοπέδωση των ζωών μας.

Όσα αντισηπτικά και να αποθηκεύσουμε, αν δεν αγωνιστούμε ενάντια στα κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών και στο σύνολο της εκμετάλλευσης, με το βλέμμα και την καρδιά στραμμένα σε αυτούς που ήδη έχουνε ισοπεδωθεί, τους συνταξιούχους, τους τοξικομανείς, τους φυλακισμένους φτωχοδιάβολους, τους άνεργους, τους επισφαλείς, τα θύματα του ιμπεριαλισμού στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα εκατομμύρια των ταξικών αδερφών μας, ο νέος αυτός ιός, όπως και κάθε επόμενη «φυσική καταστροφή», θα έχει αλλάξει μόνο την λίστα των νεκρών μας.

Ενάντια στον ιό, ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στον τρόμο: Από τα ατομικά μέσα προστασίας στον συλλογικό ταξικό αγώνα ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, τον πραγματικό τρομοκράτη. Πολιτική οργάνωση της τάξης.