Αμάρτυρον ουδέν αείδω

«Διαδήλωση», ξυλογραφία του Παλαιστίνιου Αμπέντ Αμπντί (1978)

Έλειψα χρόνους από τα σόσιαλμίντια

μα πάντα φρόντιζα να μαθαίνω τα νέα.

 

Μεγάλη η χαρά μου

στην εξόριστη πραγματικότητα.

 

Στην πανδημία άκουσα πέσανε κεφάλια

για τους χιλιάδες νεκρούς η οργή

σάρωσε τα πληκτρολόγια της χώρας.

Η άποψη

έγινε υποκείμενο νόσημα.

Δεν την σηκώνει την κοροϊδία

ο ραγιάς.

 

Μεγάλη η χαρά μου

στην εξόριστη πραγματικότητα.

 

Όταν τα καλόπαιδα τα μπουρζουά

έσφιξαν με νόμους τη θηλιά στο λαιμό μας

για ό,τι μας απόμεινε

μια σταλαγματιά χρόνου

μια χαραμάδα άνθρωποι

μια σπιθαμή τόπου

ένα φύλλο δέντρο

χάρηκα πολύ όταν έμαθα

ότι ανέβηκαν παντιέρες

 ανέμισαν σημαίες διαδικτυακές

 θα λογαριαστούμε

και Νο Πασαράν!

 

Ήταν μεγάλη η χαρά μου

στην εξόριστη πραγματικότητα.

 

Στις στάχτες του ευβοιώτικου οξυγόνου

έγινε

μεγάλη κινητοποίηση

στα σόσιαλ μίντια

δεν μετριούνταν τα λάικ οι θλίψεις και η οργή.

 

Κάτω από τις φωτογραφίες

μια εικόνα χιλιάδες στρέμματα

Πεντακόσιες χιλιάδες για να μαστε ακριβείς

στο λογαριασμό με την μικρή μας ύπαρξη.

 

Μετά ήρθε ο πόλεμος πιο κοντά μας

και ανησυχήσαμε για λίγο

αλλά ευτυχώς τα σόσιαλ

ξέρουν από ανησυχίες

Γιατί είναι τόσο κοντά οι πόλεμοι

το ξαναμοίρασμα

της γης και των λαών

ρουκέτες, ντρόουν, μισθοφόροι

σειρήνες, καταφύγια, συσκότιση

ερείπια τόπων και ψυχών

Παιδιά δίχως ηλικία,

Άνθρωποι δίχως γη

Κοντά

όσο το πληκτρολόγιο

από την οθόνη μας.

 

Μεγάλη η χαρά μου

στην εξόριστη πραγματικότητα.

 

Εδώ στην εξορία που μας έλαχε

τούτων των χρόνων,

της πραγματικότητας

ακούμε συχνά

τις κραυγές μέσα στη μέρα και στη νύχτα

των φίλων αδερφών γονιών συγγενών

των αφανισμένων στο μεροκάματο

των εξαϋλωμένων στα Τέμπη

των αγνοούμενων μα σίγουρα νεκρών

σε στεριά και θάλασσα.

 

Των γνωστών αγνώστων μας

Όσων έχουν μα δεν έχουν τόπο

Όσων έχουν μα δεν έχουν δουλειά

Όσων έχουν μα δεν έχουν σπίτι

Όσων έχουν μα δεν έχουν φύλο

Όσων έχουν μα δεν έχουν αμαξίδιο

Όσων έχουν μα δεν έχουν ζωή.

 

Και όταν μετριόμαστε σε οργή

στην δική μας κόκκινη συνωμοσία

και στο δρόμο

βγαίνουμε λίγοι.

Για αυτό είναι μεγάλη η χαρά

όταν μαθαίνω τα νέα.

 

Εδώ, στην εξορία της πραγματικότητας.

 

Ε. Δ.