10 χρόνια από τη δολοφονία του Π. Φύσσα από το μακρύ χέρι του Κεφαλαίου

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τη δολοφονία του εργάτη, αντιφασίστα και μουσικού Παύλου Φύσσα από ναζιστές της Χ.Α. Το μαχαίρι, στις 18/9/13, κρατούσε ο φασίστας Ρουπακιάς. Σε μια περίοδο καπιταλιστικής κρίσης και βίαιης αναδιάρθρωσης, που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, η επίθεση του Κεφαλαίου οξυνόταν. Μαζί με αυτή όμως δυνάμωναν οι προλεταριακές και λαϊκές αντιστάσεις που εκφράζονταν με διαδηλώσεις, απεργίες, συγκρούσεις... Η δολοφονία του Φύσσα ήρθε έπειτα από μια μακρά περίοδο ταξικών συγκρούσεων (εξέγερση Δεκέμβρη 2008 μέχρι και τον Φλεβάρη του 2012) με συμπυκνωμένα τα πολιτικά γεγονότα που συντάρασσαν τη χώρα.

Η εγχώρια φασιστική κίνηση με την Χ.Α. ηγετική εγκληματική δύναμη, έπαιξε τον ιστορικό της ρόλο ως μαντρόσκυλο του ελληνικού καπιταλισμού. Ήταν η πιο επιθετική μορφή υπεράσπισης των καπιταλιστικών συμφερόντων τον καιρό που η εργατική τάξη και ο λαός μας πάλευε ενάντια στην επίθεση του Κεφαλαίου. Αυτές οι υπηρεσίες της εγκληματικής ναζιφασιστικής Χ.Α. ως προς το σύστημα έχουν καταγραφεί ιστορικά στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων στη χώρα μας, που στάθηκαν απέναντί της και αναμετρήθηκαν μαζί της στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα σχολεία, σε χωριά και σε πόλεις.

Η δήθεν αντισυστημική Χ.Α. δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας ακόμη πυλώνας του αστικού συστήματος και της καπιταλιστικής οικονομίας. Ήταν αυτή που ως μαντρόσκυλο του Κεφαλαίου, χτυπούσε το μαχόμενο προλεταριάτο και την εργατική νεολαία. Αυτή η εγκληματική οργάνωση με τα μαχαίρια της και τη στρατιωτική εκπαίδευση των μελών της μάτωναν τον ελληνικό λαό που πάλευε ενάντια στους ιμπεριαλιστές δανειστές και στην ντόπια αστική τάξη.

Οι επιθέσεις της και η τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων ανθρώπων (συνδικαλιστών/τριών, εργατών/τριών, αντικαπιταλιστών/τριών) απέδειξαν ότι είναι «συμμαχική δύναμη» (και στην ουσία της αντιπατριωτική) των ιμπεριαλιστών δανειστών και αναπόσπαστο πολιτικό τμήμα της ντόπιας αστικής τάξης… Η βοήθειά της στο σύστημα ανεκτίμητη. Οι «πάνω» νομοθετούσαν διαλύοντας ότι είχε κατακτηθεί με αίμα από την εργατική τάξη και τον λαό μας και τα «παλικάρια» του κασιδιάρη εφάρμοζαν «δρομίσια» την τρομοκρατία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Αυτή είναι η αλήθεια.

Σήμερα, που η ιμπεριαλιστική εξάρτηση βαθαίνει, η ντόπια αστική τάξη σφίγγει όλο και περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, με νέες θεσμοθετήσεις βίαιης αρπαγής δικαιωμάτων και καταστολής των λαϊκών αντιστάσεων που αναπόφευκτα θα έρθουν. Οι πολιτικές της καταστρέφουν και ρημάζουν τον τόπο. Οι εργάτες γης, οι αγρότες, οι βιοπαλαιστές, βλέπουν τα εργαλεία τους και ό, τι με κόπο και ίδρωτα πάλευαν να χτίσουν, ώστε να ζουν με αξιοπρέπεια, να καίγονται και να βουλιάζουν στις λάσπες.

Σε αυτές τις συνθήκες εμφανίζονται τα ναζιστικά παρακλάδια, εντός και εκτός βουλής. Με την ίδια (αντι) πατριωτική δράση, υπερασπίζοντας τα ιδεολογήματα και τα αφηγήματα της αστικής τάξης. Αυτοί οι «πατριώτες» είναι ξανά που ψάχνουν αποδιοπομπαίους τράγους, αρκεί να αποπροσανατολίζουν για να διατηρούν αλώβητο το Κεφάλαιο. Όταν χρειαστεί θα σηκώσουν ξανά το χέρι, χτυπώντας τους αγωνιζόμενους ανθρώπους.

Ο ναζιφασισμός, όπως μας διδάσκουν οι αγώνες και οι μάχες του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος, τσακίζεται στους δρόμους και όχι στις κάλπες και τις ψευτοαντιπαραθέσεις. Το αντιφασιστικό κίνημα έχει καθήκον να σφυρηλατήσει την ενότητά του και να χτίζει καθημερινά την ενότητα αυτή πάνω σε λαϊκομετωπικές θέσεις.

Κλείνοντας, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην οικογένεια του Παύλου Φύσσα και συγκεκριμένα στην Μάγδα Φύσσα. Ήταν και συνεχίζει να είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για κάθε αντιφασίστρια και αντιφασίστα. Για κάθε προοδευτικό άνθρωπο που εχθρεύεται το σύστημα της εκμετάλλευσης και τα καθάρματα που το υπερασπίζονται.