 |
| Χάρτης του συστήματος «COPERNICUS» με τις καμένες εκτάσεις (έως σήμερα) σε Αττική και Κορινθία |
Όπου και να σταθεί κανείς και παρακολουθήσει τους διαλόγους των συνανθρώπων μας, στις δουλειές, στις λαϊκές αγορές, στις πλατείες και στις παιδικές χαρές ένα πράγμα θα ακούσει από όλων τα στόματα: «στο ίδιο έργο θεατές»…
Φωτιές,
καταστροφή, ανεπάρκεια κρατικής παρέμβασης, πόνος για όσους και όσες μπαίνουν
στις λίστες των νέων πυρόπληκτων που βλέπουν να καταστρέφεται το βιός τους.
Πόνος και θλίψη για όλους μας που ακόμα 164.000 στρέμματα πρασίνου (σύμφωνα με
το ευρωπαϊκό σύστημα Κοπέρνικους) καταστράφηκαν σε Αττική και Κορινθία.
Κάτι
λείπει, απουσιάζει, εκκωφαντικά μάλιστα. Όχι τώρα. Ήδη από την Εύβοια και την
καταστροφή του μισού νησιού. Λείπει η κοινωνική αντίδραση και η μαχητική διεκδίκηση.
Το κενό καλύπτεται από τη διαχείριση της αστικής τάξης. Γιατί, παρά τις
φανφάρες και τις «κλιμακώσεις» που ποτέ δεν ήρθαν από τους γνωστούς κομματικούς
μάγους της αριστεράς, όλη την προηγούμενη περίοδο, δεν καταφέραμε ως κοινωνία,
ως οικολογικό κίνημα, ως εργατική τάξη, ως λαϊκά στρώματα να βάλουμε τη δική
μας αιχμή ενάντια στην καταστροφή που συντελείται και να βγούμε στο προσκήνιο.
Γιατί
κακά τα ψέματα οι γραμμές είναι δύο και σε αυτό το ζήτημα: ή υποτασσόμαστε στο
αφήγημα της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού της για το ότι δεν φταίει
το κράτος αλλά φταίει η κλιματική αλλαγή για τις καταστροφές (το είπε ο Κικίλιας
κοφτά: πυρκαγιές είχαμε, έχουμε και θα έχουμε) ή θεωρούμε υπεύθυνους για τις
καταστροφές την αστική διαχείριση και τα κόμματα εξουσίας.
Από
ότι φαίνεται η κοινωνία πείθεται από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό με το
αφήγημα Κικίλια γλιτώνοντας προς το
παρόν την κυβέρνηση από την κοινωνική κατακραυγή που της αναλογεί για την περιβαλλοντική και κοινωνική
καταστροφή που συντελείται. Το ότι δεν μπορεί να αναπτυχθεί κίνημα διεκδίκησης
«από τα κάτω» με αιτήματα που να παλεύονται μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης
δήμο-δήμο, χωριό το χωριό είναι τεράστιο πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί από το
ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα και όλες τις δυνάμεις που πιστεύουν πραγματικά ότι
ο αρνητικός συσχετισμός ανατρέπεται φτάνει να το θελήσει ο κόσμος.
Όταν
μιλάμε για παράδειγμα για προσλήψεις δασεργατών, πυροσβεστών, καθαριστών,
δημοτικών υπαλλήλων για να μπορεί να σχεδιαστεί έστω μια θωράκιση πυρασφάλειας
για να μην «υπάρξει επόμενη φορά» αυτό δε μπορεί να γίνεται απλά με
ανακοινώσεις. Όχι. Και αυτό το λέει η πείρα, η ζωή. Ό, τι κατακτήθηκε και ό, τι
θα κατακτηθεί γίνεται με πάλη. Πίεση. Μέτωπο. Μαζική συστράτευση.
Και
όταν λέμε πάλη δεν εννοούμε τις συναυλίες, τα projects και
τα χαριτωμένα δρώμενα που χορτάσαμε μια δεκαετία γεμάτη. Αλλά τον κόσμο στο
δρόμο, στα υπουργεία, στις συγκεντρώσεις, στα μπλόκα, στις παρεμβάσεις. Που θα
λέει αυτό που χρειαζόμαστε ως κοινωνία (οξυγόνο, νερό, πράσινο, ελεύθερους
χώρους, κλπ) και θα σπάει τη μοιρολατρία και το «στο ίδιο έργο θεατές τελεία».
Διαρκώς
είναι μπροστά μας το διλημματικό «Τι κάνουμε…». Και όσο δεν το απαντάμε εμείς,
θα το απαντάν οι άλλοι πάντα με τους όρους της δικής τους τάξης, των δικών τους
συμφερόντων…
Αυτό
πρέπει να μη το ξεχνάμε και να δουλεύουμε μέσα στις μάζες με τέτοιο
προσανατολισμό. Όσο ο ταξικός αντίπαλος δεν βλέπει αντιδράσεις θα συνεχίζει την
πολιτική της υποτίμησης και της καταστροφής. Αυτό έγινε με την πανδημία, αυτό
έγινε με την ακρίβεια, αυτό έγινε με την καταστρατήγηση εργατικών δικαιωμάτων,
αυτό έγινε και με την περιβαλλοντική καταστροφή. Δεν υπάρχουν αντιδράσεις;
Προχωρά η καπιταλιστική αναδιάρθρωση…
Υπάρχουν
αντιδράσεις; Εμποδίζεται η καπιταλιστική αναδιάρθρωση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου