Ζητήματα διαπάλης: Ουκρανία και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα

Οι θέσεις μας για το Ουκρανικό Ζήτημα είναι γνωστές και για να μιλήσουμε αυτοκριτικά οι θέσεις μας αυτές παίρνονται από την «ασφάλεια» μιας χώρας που δεν βρίσκεται σε πόλεμο και κατοχή εδαφών, όπως συμβαίνει με την Ουκρανία και τον ουκρανικό λαό που δέχτηκε επίθεση από τους ρώσους ιμπεριαλιστές ενώ βρισκόταν, μετά και την τελική κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ανάμεσα σε ένα ιμπεριαλιστικό σάντουιτς.

Γι’ αυτό και προσπαθούμε να μη λέμε μεγάλα λόγια από την απ’ έξω, όπως σχεδόν όλη η φιλοπόλεμη αριστερά που μιλά για τον πόλεμο λες και είναι videogame… Αναλύουμε την όλο και πιο οξυμένη ιμπεριαλιστική σύγκρουση και το ξαναμοίρασμα του πλανήτη και προετοιμάζουμε τον λαό μας για καταστάσεις που «δεν είναι και τόσο μακριά»…

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι πιο «εσωτερικός» και αφορά τις οργανωμένες δυνάμεις που αναφέρονται στον αντιιμπεριαλισμό. Πάγια θέση μας είναι ότι μόνο κακό κάνει στο αντιιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό κίνημα και τη συγκρότησή του το κοινό κατέβασμα και οι συγκεντρώσεις στο δρόμο δύο διαφορετικών τάσεων για το ζήτημα της Ουκρανίας αλλά και για το ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης γενικότερα.

Θα το ξαναπούμε: δε μπορεί να διαδηλώνει η ντουντούκα και ουρά του ρώσικου ιμπεριαλισμού, οι υποστηρικτές δηλαδή του ενός ιμπεριαλιστικού πόλου μαζί με όσους και όσες λένε ότι αγωνίζονται συνολικά ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που μέρος του είναι και τα ρωσοκινέζικα μονοπώλια και συμφέροντα. Ειδικά σήμερα με την Ουκρανία στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών είναι πλέον αντιφατική η θέση ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος συντονισμός και κοινές συγκεντρώσεις ενάντια στο ΝΑΤΟ. Όπως έπραξαν όσοι και όσες βρέθηκαν δίπλα σε υποστηρικτές του ρώσικου ιμπεριαλισμού και διαδήλωσαν ενάντια στη σύνοδο του ΝΑΤΟ την Τετάρτη 12/7.

Είναι άλλο το «ενάντια στο ΝΑΤΟ» από τη σκοπιά του λαού μας, η εναντίωσή μας στους δυτικούς ιμπεριαλιστές που έχουν τη χώρα μας εξαρτημένη στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια και συμφέροντά τους και είναι άλλο το «ενάντια στο ΝΑΤΟ» μαζί με οπαδούς και φίλους του ρώσικου ιμπεριαλισμού, υποστηρίζοντας μάλιστα την «ήττα» του όχι από κάποιο ένοπλο λαϊκό κίνημα αλλά από έναν ιμπεριαλιστικό στρατό.

Είναι πεντακάθαρα αντίθετα τα δύο σκεπτικά και συγκρούονται μάλιστα όταν ανοίγει η όποια συζήτηση. Και είναι απόλυτα λογικό να υπάρχει αντιπαράθεση που συνεχώς θα ανεβαίνει όταν μιλάμε έστω για αντιπολεμικό κίνημα (δεν μιλάμε για το αντιιμπεριαλιστικό καν) τη στιγμή που υπάρχουν δύο σε γενικές γραμμές θέσεις: η μία αντιπολεμική/ αντικατοχική και η άλλη φιλοπόλεμη/κατοχική…

Ειδικά για όσους και όσες αναφέρονται σε ανεξαρτησία και σοσιαλισμό η αντίφαση αυτή είναι ακόμα πιο χτυπητή… Τη στιγμή που ενώ γράφουν δειλά-δειλά για ρώσικο ιμπεριαλισμό σε κείμενά τους και τον καταδικάζουν έστω ως τριτοτέταρτο παράγοντα αποσταθεροποίησης στο Ουκρανικό ζήτημα δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να βρίσκονται διαρκώς με τους υποστηρικτές του ρώσικου ιμπεριαλισμού σε κοινές συγκεντρώσεις…

Είναι συγκεκριμένοι οι υπεύθυνοι που δεν βοηθάν για τη συγκρότηση  αντιιμπεριαλιστικού κινήματος (παρά τα συνεχιζόμενα ταρατατζούμ συντονισμών και πρωτοβουλιών κλπ) γιατί απλά δεν θέλουν να προχωρήσουν πολιτικά χωρίς τους οπαδούς του ρώσικου ιμπεριαλισμού στο πλάι τους… Είναι πολιτικό το ζήτημα.

Αυτοί είναι που τρέφουν τη φιλοπόλεμη/φιλοϊμπεριαλιστική πτέρυγα, νομιμοποιώντας την μάλιστα, αφού υπάρχει συντονισμός έστω και για μια συγκέντρωση στο ίδιο σημείο της πόλης. Χωρίς τον πολιτικό διαχωρισμό αυτών των δύο πλευρών θα είμαστε πολλά βήματα πίσω και θα κάνουμε αέναους κύκλους θυμίζοντας φοβισμένους μικροαστούς που δεν μπορούν να απογαλακτιστούν από τις «παραδόσεις»…

Μπορεί για κάποιους και κάποιες το ζήτημα Ουκρανία να το βάζουν ως ένα ακόμα ζήτημα του κινήματος, που δε θα τα «σπάσουμε επειδή διαφωνούμε» χωρίς να εμβαθύνουν πάνω στη σοβαρότητά του. Από τη σκοπιά του ρώσικου ιμπεριαλισμού και των συσχετισμών που διαμορφώνονται για τον ίδιο στις δυτικές χώρες δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα (ίσα - ίσα το αντίθετο) να υπάρχουν κινήματα και κόμματα που τάσσονται με το μέρος του σε καιρό πολέμου. Άρα χρειάζονται την πλάτη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος οι εδώ «ντουντούκες» και φυσικά νομιμοποίηση και όχι απομόνωση.

Από τη σκοπιά του προλεταριακού διεθνισμού και της ανεξαρτησιακής πολιτικής μόνο προβλήματα δημιουργεί η παραπάνω σύμπλευση, συγχύσεις, πισωγυρίσματα, αυταπάτες και επικίνδυνες για τη λαϊκή πάλη λογικές περί… αντιιμπεριαλιστικών ιμπεριαλισμών…

Οι λαοί μπαίνουν σε ένα κυκεώνα που δεν μπορούμε να προβλέψουμε το πως θα τελειώσει και είμαστε ακόμα στην αρχή του. Ο κόσμος αλλάζει και πρέπει να αλλάξουμε και εμείς ως κίνημα αφήνοντας τα «όλοι μαζί» που δεν βοηθάν παρά συσκοτίζουν τις θέσεις και τις κατευθύνσεις όσων πασχίζουν να συγκροτηθούν ενάντια στους ιμπεριαλιστές σε αυτή τη δύσκολη εποχή που διανύουμε.

Ενάντια στους ιμπεριαλιστές που τη γη ξαναμοιράζουν και τις ουρές τους που με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν.

Η εθνική ανεξαρτησία των μικρών χωρών και λαών δεν πρέπει να γίνει το γεύμα των ιμπεριαλιστικών κρατών και των μονοπωλίων τους.

Καμία αυταπάτη για ηπιότερο ιμπεριαλιστή. Οι λαοί σε μέτωπο πάλης ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ενάντια σε όλους τους κατοχικούς στρατούς. Ενάντια σε όλα τα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα.