Διαχείριση της κρίσης και ταξική πάλη

Η απάντηση στους ήρωες γιατρούς και τα αιτήματά τους

Πέρα από τα κενά που εκπαιδευτικοί-μαθητές-γονείς αναγκάζονται να καταγγέλλουν κάθε χρόνο, φέτος είχαν απέναντί τους και την διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση. Οι μαθητές και οι μαθήτριες σηκώσανε έναν αγώνα με συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις για να απαιτήσουν τα αυτονόητα: προστασία της υγείας τους και εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες τους. Τα κύρια αιτήματα ήταν και είναι: λιγότεροι μαθητές ανά τάξη, προσλήψεις εκπαιδευτικών και ενίσχυση του προσωπικού καθαριότητας.

Η απάντηση από την κυβέρνηση της ΝΔ και τα παπαγαλάκια της;

Καταστολή, τρομοκρατία, ψέματα και λάσπη. Με σταλμένα email και τηλέφωνα από το κράτος στις διευθύνσεις των σχολείων απειλούσαν για να «σπάσουν» με κάθε τρόπο οι καταλήψεις και ο αγώνας της νεολαίας. Τα ΜΜΕ έχυναν καθημερινά το δηλητήριό τους και προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν το νόημα των καταλήψεων, ενώ παράλληλα τους πρωτοπόρους αγωνιστές μαθητές πάσχισαν να τους φωτογραφίσουν ως υποκινούμενους από «ύποπτα κέντρα». Οι νέοι και νέες δεχόντουσαν τραμπουκισμούς έξω από τα σχολεία τους και επιθέσεις από τα ΜΑΤ στις μαθητικές πορείες. Ενώ δεν έλειψαν οι συλλήψεις και τα κρατητήρια, όπως στην περίπτωση του μαθητή Βαγγέλη Γρηγορίου και άλλων τεσσάρων μαθητών. Όλοι από διαφορετικά σχολεία.

Έγινε κοντολογίς κάθε προσπάθεια για να σταματήσουν οι «ανώριμες» και «υποκινούμενες» διεκδικήσεις των μαθητών. Το αποτέλεσμα; Τμήματα και σχολεία έκλειναν το ένα πίσω από το άλλο από κρούσματα. Οι μάσκες έγιναν… viral και μέσο κερδοφορίας των κομπιναδόρων. Η τηλεκπαίδευση μπαίνει από την πίσω πόρτα και ο εξοπλισμός για την πραγματοποίησή της πληρώθηκε από τους γονείς. Τώρα παρακολουθούμε το κλείσιμο-άνοιγμα των σχολείων κατά το ρητό του λαού «όπως του φανεί του λωλοστεφανή»!

Με την πανδημία να φουντώνει, πλήθος γιατρών (όχι τα δεκανίκια των κυβερνώντων) μίλησαν ξανά για τα εγκληματικά κενά στην δημόσια υγεία (ότι έχει μείνει από αυτήν). Απαίτησαν: προσλήψεις, σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, υλικοτεχνικά μέσα, αύξηση των κλινών ΜΕΘ, μονιμοποίηση των συμβασιούχων, επίταξη των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών. Προσπάθησαν όλη αυτή την περίοδο να κλιμακώσουν τους αγώνες, χτύπησαν το καμπανάκι του κινδύνου για την υγεία του λαού, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Η απάντηση από τους διαχειριστές;

Ψευτοχειροκροτήματα, ηρωοποίηση, μεγάλα λόγια ευγνωμοσύνης και μετά… καταστολή, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων κλπ. Δώσαν μάτσο τα λεφτά στους μεγάλους κλινικάρχες χωρίς κανένα όφελος για την δημόσια υγεία, μπάσανε τους εργολάβους της υγείας στο παιχνίδι και προωθούν την ιδιωτική ασφάλιση. Και το κυριότερο; Πλάσαραν την λογική του «επαίτη –λαού» που περιμένει από τους καπιταλιστές να συνδράμουν με δωρεές και είναι και υπόχρεος στους εθνικούς ευεργέτες.

Το αποτέλεσμα; Το υποστελεχωμένο από όλες τις αστικές κυβερνήσεις προσωπικό στην υγεία, από γιατρούς μέχρι καθαριστές/ριες, τρέχει να σώσει ότι σώζεται. Παλεύουν μόνοι τους από το πρωί ως το βράδυ ασταμάτητα να εξυπηρετήσουν τους ασθενείς. Οι κλίνες ΜΕΘ γέμισαν, χειρουργεία δεν γίνονται, το ΕΣΥ καταρρέει και οι νεκροί όσο πάνε και πληθαίνουν.

Από την εμφάνιση του Covid-19 οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, στοιβαγμένοι/ες στους χώρους δουλειάς καταδείκνυαν και διεκδικούσαν την ασφάλεια της υγείας τους και των οικογενειών τους. Απαίτησαν μέτρα προστασίας, δωρεάν μάσκες, αντισηπτικά, τεστ για όλους. Απέναντί τους δεν βρήκαν μόνο τις ειρωνείες και τα σχόλια των αφεντικών στους χώρους δουλειάς, μα και μερίδα συναδέλφων μασκομάχων και λοιπών «ψεκασμένων αρνητών» αλλά και «ούλτρα αυτόνομων επαναστατών»…

Μαζί με τα αφεντικά και οι «ψεκασμένοι αρνητές»

Και ενώ η πανδημία θερίζει σύμφωνα και με τα στοιχεία που οι ίδιοι οι διαχειριστές ελέγχουν μπήκε το αίτημα για αποσυμφόρηση στα ΜΜΜ με προσλήψεις οδηγών, καινούργια λεωφορεία, αύξηση των δρομολογίων. Εκτός της πανδημίας θερίζει η ανεργία. Απολυμένοι συνάδελφοί μας συσσωρεύονται συνεχώς εκτός παραγωγής και με τα χέρια στις τσέπες...

Παρά την γενική οπισθοχώρηση της εργατικής τάξης, ταξικές δυνάμεις στους χώρους δουλειάς ζητούσαν να κλείνουν οι καπιταλιστές τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις αν δεν πληρούν τις υγειονομικές προϋποθέσεις που οι δικοί τους επιστήμονες έχουν ορίσει, να πληρώνουν τα αφεντικά από τις τσέπες τους τα μεροκάματα και τα ένσημα. Να μην κινδυνέψει η εργατική τάξη για τα κέρδη των αφεντικών.

Η απάντηση από τους διαχειριστές;

Βία, απαγορεύσεις, ΜΑΤ και χημικά. Κοιτάνε με κάθε μέσο να απομονώσουν την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Το «μέγα χαρτί» της καπιταλιστικής διαχείρισης; Αυτό της ατομικής ευθύνης. Χατίρια και εκατομμύρια σε ΜΜΕ για την κάλυψη της πολιτικής τους απέναντι στην πανδημία, χατίρια και εκατομμύρια στο παρασιτικό κεφάλαιο. Χατίρια για την τάξη τους: από την βαριά βιομηχανία του τουρισμού (!!) που άνοιξε τις πόρτες για την κερδοφορία του Κεφαλαίου μέχρι την κάλυψη σε μικρά και μεγάλα αφεντικά, ώστε να μπορούν να εκμεταλλεύονται και σε αυτές τις συνθήκες τους μισθωτούς.

Το αποτέλεσμα; Τα κρούσματα ανεξέλεγκτα σε βιοτεχνίες και εργοστάσια, εμπόριο, αποθήκες και όπου συνεχίζεται η παραγωγή. Πολλά από αυτά προσπάθησαν να τα κουκουλώσουν, σε κάποιες περιπτώσεις σίγουρα τα κατάφεραν. Νέα αντεργατικά νομοσχέδια έρχονται να προστεθούν στα παλιά, νέοι  κατασταλτικοί νόμοι χτυπάνε την συνδικαλιστική δράση και την ταξική πάλη γενικότερα με απαγορεύσεις διαδηλώσεων κτλ. Τα ΜΜΜ συνεχίζουν να πηγαίνουν και να γυρίζουν τον κόσμο από την δουλειά ασφυκτικά γεμάτα.

Με βάση τα παραπάνω είναι «ξύλινο» και «τετριμμένο» να πούμε πως το δίκιο το έχει ο κόσμος του αγώνα; Θα είναι «γραφικό» να πούμε πως χτυπιόνται δύο κόσμοι; Δύο τάξεις; Πως η συσπείρωση στον αντικαπιταλιστικό αγώνα είναι πιο αναγκαία από ποτέ;

Η κατάσταση ξεφεύγει και αποδέκτης της ταξικής πολιτικής των αστών στην πανδημία, αλλά και στην διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης θα είναι ο ίδιος ο λαός, θα είναι οι προλετάριοι. Θα αναγκαστεί και το ίδιο το πολιτικό σύστημα να πάρει δρακόντεια μέτρα και δεν θα είναι για να μας προστατέψει, αλλά για να συνεχίσει ακάθεκτο την πολιτική του υπέρ του Κεφαλαίου. Ίσως δούμε διασπάσεις στις δικές τους δυνάμεις, ενδοαστικές κόντρες, «αλλοπρόσαλλες» συμμαχίες… Όπου όμως και να κατευθυνθούν οι δικές τους δυνάμεις το «χαρμάνι» της πολιτική τους θα είναι ένα και θα έχει για εχθρό: την εργατική τάξη και την οργανωμένη πάλη της.

Αντίθετα, η εργατική τάξη και ο λαϊκός παράγοντας πρέπει να χτίσει την δικιά του πολιτική, να ορίσει τις δικές του ταξικές κατευθύνσεις και συμμαχίες, να παλέψει για την ανασυγκρότησή του. Έτσι και μόνο έτσι:

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ